สวัสดีครับ พี่ๆเพื่อนๆ ชาวลุมพินี
ก่อนอื่น ต้องออกตัวก่อนว่าชื่อกระทู้มันล่อแหลมพอสมควร แต่จริงๆ มันยังไม่ถึงขั้นประลัยวางป่วงขนาดนั้นหรอกครับ มันเป็นเรื่องที่รบกวนจิตใจของผมมาพักหนึ่งแล้ว และอยากจะขอรบกวนช่วยชี้แนะแนวทางให้ผมด้วยน่ะครับ
ตอนนี้ผมอายุ 23 ปี เป็นนักศึกษาธรรมดาๆ คนหนึ่ง พยายามจะเรียน พยายามจะใช้ชีวิต มีงานพิเศษทำนิดๆ หน่อยๆ พอแบ่งเบาภาระทางบ้านไปได้ไม่ขัดสน ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่ง คบกันมา 4 ปีแล้ว เธอไมได้เป็นคนสวยอะไรมากมายนัก แต่ก็เข้าใจซึ่งกันและกัน และผมเองก็รักเธอมากๆ ด้วย
แต่บางอย่างเริ่มส่อเค้า....ไม่สู้ดีนัก เกิดจากตัวผมเอง
ก่อนหน้าที่ผมจะรู้จักกับแฟนคนนี้ ผมเคยมีคนที่ตามจีบอยู่คนหนึ่ง รู้จักกันตั้งแต่เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เธอน่ารัก ร่างเริง และเป็น 'ความทรงจำฝังใจ' ผมมาตั้งแต่แรกเริ่มรู้จัก เราติดต่อกันเรื่อยมา มีบางช่วงห่างๆ กันไปแต่ก็ไม่ได้อะไรมากนัก ยังมีความรู้สึกทื่ดีๆ ให้กัน พูดคุยกันบ้างไปตามประสา ปรึกษาปัญหาชีวิตกันบ้างไปตามวาระ จะเรียกว่ากิ๊กกันก็ได้ แต่ผมเรียกสถานภาพนี้ว่า 'ชู้ทางใจ' ก็แล้วกัน เพราะทั้งผมทั้งเค้าต่างก็มีแฟนกันอยู่แล้ว เลยไม่คิดจะก้าวข้ามเส้นดังกล่าวไป ให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เป็น 'ชู้ทางใจ' ที่ไว้เติมความหวานนิดๆ หน่อยๆ ยามยาก เป็นพอ ทีนี้ในช่วงที่ผ่านมา แฟนผมเค้ายุ่งมากเพราะต้องฝึกงาน มีโปรเจกค์ต้องทำ ผมเองก็อำนวยความสะดวกเล็กๆ น้อยๆ ตามสมควร ไปส่งบ้านเวลากลับดึกมากๆ บ้าง ช่วยขนของบ้าง
ปัญหามันเกิดจากตรงนี้ครับ....
ช่วงหลังบางครั้งผมเองก็เหนื่อย ไหนจะการงานพิเศษที่เป็นนักเขียนในหนังสือ ที่เริ่มจะยากลำบากขึ้นทุกที ไหนจะเวลาว่างที่ผมเองก็อยากจะนอนแผ่พักผ่อนอยุ่กับบ้าน ไปฟิตเนส ไปว่ายน้ำ ไปดื่มกับเพื่อน แต่การเรียกร้องของแฟนบางครั้งก็ทำให้เราไม่เข้าใจกัน โอเค ผมรู้ว่าแฟนเหนื่อย แต่ทำไมกันล่ะ ทำไมผมขอเรื่องง่ายๆ ถึงต้องกลายเป็นปัญหาได้ทุกที เราทะเลาะกันบ่อยมากในช่วงสองสาปสัปดาห์ที่ผ่านมา ที่งานโปรเจกต์ใหญ่ของเธอใกล้เสร็จเข้าไปทุกขณะ
แล้วเมื่อวานนี้เอง ที่ผมตัดสินใจโทรไปหา 'ชู้ทางใจ' คนนั้น เราพูดคุยสัพเพเหระ ทั้งเรื่องชีวิต เรื่องงาน ไม่ได้มีอะไรมาก ผมแค่อยากได้อะไรหวานๆ มาช่วงประทังจิตใจอันห่อเหี่ยวเท่านั้น แต่จู่ๆ ผมนึกอะไรขึ้นมาได้....
ผม :: เออนี่ วันที่ 11 ว่างรึเปล่าน่ะ ตอนกลางคืน?
ม (นามสมมติ) :: ก็ พอว่างนะ เลิกฝึกงานตอนประมาณ 3 ทุ่ม ทำไมเหรอ?
ผม :: ไปหาอะไรดื่มกันมั้ย?
ม :: เฮ้ย! เอาจริงดิ อืม ก็โอเคนะ ไปก็ดี แล้วนี่ไม่ขอแฟนก่อนรึไงหา~~~
ผม :: แฟนเค้าเสร็จโปรเจกค์วันที่ 10 วันที่ 11 เค้าก็พักอยู่บ้าน หรือออกไปดื่มอะไรกับเพื่อนเหมือนกัน คุยกันไว้แล้ว ตัวใครตัวมันวันนึง
สิ้นประโยค เราทั้งคู่หัวเราะกันไปพักหนึ่ง พูดคุยว่าจะไปร้านแบบไหน ยังไง เรื่อยเปื่อยจนกระทั่ง
ม :: แล้วนี่จะให้ไปนอนไหนล่ะเนี่ย ไปส่งที่บ้านรึเปล่าล่ะหือ?
ผม :: ส่งน่ะส่งได้อยู่แล้ว ใครจะปล่อยให้กุนสตรี เอ้ย กุลสตรีต้องกลับบ้านเองดึกดื่นค่อนคืนล่ะจ๊ะ
ม :: อ่ะนะ
ผม :: เออ แต่ถ้าต้องค้างจริงๆ ล่ะได้รึเปล่า?
ม :: ก็น่าจะนะ ทำไมเหรอ
ผม :: ก็ ถามดูนิดหน่อยน่ะ (ผมหัวเราะแบบไม่ปิดบัง กะให้เธอแหวใส่ผมเพื่อความสนุกสนาน ซึ่งก็ได้ผล)
ม :: นี่ แอบวางแผนอะไรไว้รึเปล่ายะ!? แหม
ผม :: อ่ะนะ กลัวรึไงกัน
ม :: ถ้ากลัวคงไม่คุยมาจนถึงตอนนี้หรอก ฮิๆ
เราหัวเราะ แต่จิตใจผมเริ่มมึนชา และผมก็ยิงคำถามที่ไม่สมควรออกไปจนได้
ผม :: เออนี่ ม...
ม :: อะไรเหรอ?
ผม :: อย่างที่เราตกลงไว้น่ะ..... เราเป็น 'ชู้ทางใจ' กัน ไม่ข้ามเส้น ไม่ให้มันเกินไปกว่านั้น แต่ถ้าสมมตินะ สมมติว่า....เราเกิดมีอะไรกันขึ้นมา ทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไปรึเปล่า?
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป เธอเป็นนางในฝันของผม เธอร่าเริง น่ารัก และดูดีขึ้นตามเวลาที่ผันผ่าน แต่ทำไมกัน ผมมีแฟนอยู่แล้ว ทำไมผมถึงถามคำถามนี้ออกไป ทุกอย่างเงียบไปพักหนึ่ง จนกระทั่ง ม ตอบกลับมา
ม :: ไม่รู้สิ....อันนี้ไม่รู้จริงๆนะ
ผม :: ขอโทษนะ....อย่าใส่ใจกับคำถามนี้เลย ช่างมันเถอะ
ม :: เปล่าหรอก ไม่เป็นไร....เราเองก็....อยากรู้เหมือนกันนะ ว่ามันจะเปลี่ยนไปรึเปล่า บางทีถ้ามันเกิด เราอาจจะยังเป็นเพื่อนเล่นหัวคุยกันได้เหมือนเดิม ก็ได้นะ
ผม :: อย่างนั้นเหรอ.... (ผมนิ่งไปพักหนึ่ง) ทำไมล่ะ?
ม :: ไม่รู้นะ เราเองก็ไม่ชอบการผูกมัดอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้วด้วย
ผม :: แล้วแฟนเธอล่ะ?
ม :: ต้องให้ขยายความอีกเหรอ? ตอนปีใหม่ กับแฟนคนที่สาม เธอน่าจะรู้นะ เธอโทรมาหาชั้นตอนนั้นนี่?
ผมนึกย้อนกลับไป ใช่แล้ว....ตอนปีใหม่ ที่ผมจะโทรไปอวยพร แต่ต้องอยู่โยงปลอบเธอที่กำลังร่ำไห้กับการเลิกร้างที่ผ่านพ้นไป
ม :: ตอนนี้ชั้นเองก็ไม่มีใคร แต่ก็ไม่คิดจะผูกพันอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ Freedom ล่ะมั้ง แค่งานก็วุ่นจนไม่ได้คิดอะไรแล้วล่ะ
ผม :: 'Fear of Commitment' สินะ
ม :: ใช่
ผม :: เราก็เป็นกันทั้งคู่นั่นล่ะ.......
ตรงนี้ล่ะครับ ที่ความขัดแย้งในใจผมเริ่มเกิด ใจหนึ่งเหรอ ใช่ ผมเป็นผู้ชาย และไม่พูดให้สวยงาม ผมไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษ และเรื่องอย่างว่าก็ใช่ว่าจะไม่ได้ผ่านมาก่อน เรื่องกามารมณ์รีๆ แบบนี้ จะเอากิจกรรมใด ๆมามันก็ลดพลังของมันลงไปไม่ได้หรอก ต้องดับกระหายด้วยการกระทำเท่านั้น โอกาสเปิด ยิ่งกับนางในฝันของผม ถ้าได้ ผมจะไม่รอรีที่จะคว้าโอกาสนั้นมาในครอบครอง ทำไมจะไม่ล่ะ ทำไมผมต้องอดทนกับอะไรที่ไร้สาระของแฟนทีเกิดขึ้นด้วย ผมยังหนุ่มยังแน่น ยังมีโอกาสในการแสวงหา จะมาผูกมัดตัวเองเข้ากับคนๆ เดียวโดยไม่เปิดใจ มันออกจะน่าสังเวชไปหน่อยกระมัง
แต่อีกใจหนึ่ง ผมกลัว และเกลียดตัวเองเอามากๆ ที่บังเกิดความคิดชั่วๆ เช่นนี้ ผมมีแฟน และแฟนก็ดีกับผมมากในหลายเรื่อง ผมสมควรจะทำสิ่งที่เป็นการทรยศต่อความไว้วางใจของเธอหรอกหรือ? และเหนือสิ่งอื่นใด ไม่มีหลักประกันว่า ถ้ากิจกรรมอันไม่พึงเอ่ยเกิดขึ้นกับผมและกิ๊กแล้วนั้น ทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง ปัญหาอาจจะเกิดตามมา
สองความขัดแย้งที่ตีกันอย่างสับสนในหัวใจ ผมนั่งครุ่นคิดวนไปวนมาในหัวข้อเหล่านี้ พลางเปิดเพลง 'ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ' เวอร์ชันอพาร์ตเมนต์คุณป้า ฟังวนซ้ำไม่นับรอบ แต่มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
ผมควรทำยังไงดี....ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงมีความเข้มแข็งที่จะปฏิเสธเสียงของปิศาจที่อยู่ภายในใจเหล่านี้ และดำรงความสัตย์ซื่อเสมอต้นเสมอปลายไว้ได้ แต่ตอนนี้ ผมสับสน เพราะหลายเหตุการณ์มันทำให้ความเข้าใจระหว่างผมกับแฟนมันแย่ลงไปทุกขณะ จะหาว่าผมเป็นผู้ชายอ่อนแอก็ได้ เป็นผู้ชายสารเลวก็ได้ ผมไม่มีสิทธิ์จะโต้เถียงใดๆ ทั้งนั้น ผมแค่เริ่มไม่แน่ใจ ว่าความดี มันยังมีหลงเหลือในตัวอยู่อีกรึเปล่าก็เท่านั้น
สุดท้าย ขอขอบพระคุณพี่ๆเพื่อนๆ ชาวลุมพินีทุกท่านที่แวะมาช่วยให้คำชี้แนะ (ไม่ว่าจะเป็นในทางใดก็ตาม) ขอขอขอบพระคุณมากครับ
แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 51 15:21:32
จากคุณ :
บ้าเกม 
- [
5 เม.ย. 51 14:55:52
]
เมื่อผมอยากมีชู้....โดยสมัครใจ
