ความคิดเห็นที่ 1 บ่ายวันที่  25 ธันวาคม 2547 อากาศค่อนข้างเย็น  ที่ตึก office ฉัน ตบแต่งประดับประดาต้นคริสต์มาสแวววับสวยงาม  ระหว่างที่กำลังรอลิฟท์เพื่อจะกลับขึ้นที่ทำงานอยู่นั้น ฉันก็ยกมือขึ้นจับคออย่างไม่มีอะไรทำ หลังจากที่เอามือลูบไปลูบมา ก็สัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติที่ไหปลาร้าขวา เฮ้ยย นี่มันก้อนอะไร ฉันสงสัย เอามือลูบๆ ดู เพลินแฮะ ลองๆกดดู ไม่เจ็บนะ จากที่เอามือคลำๆ ก้อนใหญ่ทีเดียว ฉันคิดว่ามันขนาดไข่นกกระทาได้ ฉันชี้ให้เพื่อนดู เพื่อนมองดูอย่างสนใจ ก้อนไรอ่ะ นั่นดิ ก้อนอะไร อืม ช่างมันเหอะ เดี๋ยวค่อยหาหมอ ...ฉันไม่ใส่ใจ แต่ยังเอานิ้วคลึงๆ เล่นอย่างสนุกมือ  ของขวัญคริสต์มาสชิ้นนี้แปลกจัง... เย็นวันนั้น ฉันแวะไปหาหมอก่อนกลับบ้าน หมอซักประวัติและบอกว่าสงสัยจะเป็นต่อมน้ำเหลืองที่คอโต ให้อัลตร้าซาวน์ดูและเอายามาทาน ทานไปได้ซักพักก้อนไม่ยุบ ฉันจึงไปพบหมออีกครั้งตามที่หมอแนะนำ รอบนี้ดูหมอสนอกสนใจเป็นพิเศษ ขอเจาะก้อนเพื่อตรวจ   สองสามวันหลังจากนั้น ฉันไปฟังผลตรวจ  ผลออกมาเป็นปกติ แต่หมอของฉันไม่ยอมลดละ แสดงความจำนงชัดเจนว่าอยากจะผ่าเพื่อตรวจชิ้นเนื้อ พร้อมกับซักประวัติละเอียด รอบนี้ ฉันเพิ่งคิดได้ “อ้อค่ะ เมื่อประมาณกันยา  ผล x-rays เจอก้อนที่หลอดลมขวาค่ะ แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจติดตามต่อว่าเป็นอะไรกันแน่”   ฉันบอก “ขวาเหรอ” หมอเลิกคิ้วนิดนึง  ฉันคิดว่าฉันเห็นแววตาหมอเป็นประกายเหมือนค้นพบอะไรบางอย่าง  “เอ..แล้วก้อนนี่ขวาใช่มั้ย” หมอชี้ไปที่ไหปลาร้าด้านขวาของฉัน  ใช่ค่ะ ฉันพยักหน้า พร้อมกับรอฟังว่าหมอจะพูดอะไรต่อไป   “งั้นหมอก็คงขอผ่าชิ้นเนื้อแล้วกันนะ คงต้อง admit เลย เพราะมันใกล้เส้นเลือดใหญ่ และก็เราจะได้ตรวจอะไรสะดวกๆหน่อย”  ตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจไรนัก  จนวันนัดมาถึง ฉันถึงได้เข้าใจ เพราะขั้นตอนการตรวจนั้นเยอะแยะ ซะจนฉันไม่คิดว่ามันเป็นการตรวจต่อมน้ำเหลืองที่คอโตอย่างเดียว   ฉันรู้สึกได้ว่าหมอกำลังมองหามะเร็ง แต่ด้วยความเชื่อมั่นว่า อายุยี่สิบกว่าๆ อย่างฉัน  ไม่มีพันธุกรรมเป็นโรคนี้ แม้จะไม่ค่อยออกกำลัง แต่ฉันก็รักษาสุขภาพพอสมควร ไม่ทานเหล้า บุหรี่ไม่สูบ อาจจะมีบ้างกับความเครียดในการใช้ชีวิตประจำวันแต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันไม่ใช่คนเก็บสะสมความเครียดไว้เรื้อรัง  ออกจะเป็นคนร่าเริง เฮฮาจนเพื่อนๆ ขนานนามว่าติงต๊อง ฉันคิดว่า มะเร็งไม่เลือกฉันแน่นอน.... แต่ .. อย่างที่คุณรู้.. .ฉันคิดผิด... แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:52:16 จากคุณ : gotjz (gotjz) - [ วันเนา (14) 09:24:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากวันนั้น  ถ้าไม่นับโรคภูมิแพ้สุดฮิตของคนเมืองก็ดูเหมือนว่าสุขภาพโดยรวมของฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากนัก นอกจากเจ้าก้อนกลมๆที่ไหปลาร้า ฉันก็แทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่สอง หลังจากโทรศัพท์ปรึกษาพี่ชาย ฉันก็ตัดสินใจเข้ารับการให้ยาเคมีบำบัดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง  การให้เคมีบำบัดคอร์สแรกของฉันเป็นไปตั้งแต่เดือน มกราคม 2548 จนถึง สิงหาคม 2548  ทั้งหมดแปดครั้ง ระหว่างนั้น ไม่ได้มีการดูแลเรื่องอาหารหรือเรื่องสุขภาพอื่นใดเป็นพิเศษ  ฉันยังคงไปทำงานปกติ ให้ยาเคมีประมาณสามอาทิตย์ครั้ง ให้ยาทีก็ลางานสามถึงสี่วัน หน้าฉันบาน  เพราะฤทธิ์ยาบางตัว กินเก่งมาก น้ำหนักเพิ่มขึ้นสามถึงสี่กิโลกรัม แต่ผมร่วงทั้งหัว  ต้องใส่หมวกไปทำงาน  ฉันเลือกที่จะใส่หมวกแทนวิกค่ะ เพราะมันสบายกว่ากันเยอะเลย  ค่อนข้างแปลกตาสำหรับผู้พบเห็น แต่สำหรับฉัน มันก็แค่หมวก ฉันยังยิ้มได้ แม้บางครั้ง สายตาของคนที่มองมา ทำให้ฉันรู้สึกเป็นตัวประหลาด แต่ฉันมั่นใจว่า ถ้าเค้ารู้ถึงเหตุผลที่ฉันต้องเป็นสาว office ใส่หมวกแร็บ เค้าคงเลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น   การให้ยาคอร์สแรกของฉัน เป็นไปได้โดยเรียกว่าแทบจะราบรื่น มีแพ้ยาบ้างทรมานจากยาบ้าง แต่ฉันบอกตัวเองว่ายังทนไหว ให้ยาปีหนึ่ง ทนแพ้ยาให้ได้ แล้วชีวิตฉันก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม...  หลังจากการให้ยาครั้งที่แปด ฉันก็เลิกให้ยา แต่คุณหมอยังคงนัดทุกเดือน เพื่อตรวจติดตามผลการรักษา ฉันหาหมออย่างสม่ำเสมอค่ะ ไม่เคยเบี้ยว ออกจะมาหาเกินที่หมอนัดซะอีก อย่างตอนที่มีไข้ หรือไม่สบาย คนไข้เคมีบำบัดทุกคนรู้ดีค่ะ ว่าภูมิคุ้มกันเราจะถูกกดด้วยฤทธิ์ยาเคมีบำบัด ถ้ามีไข้หรือไม่สบายนิดหน่อย อย่านิ่งนอนใจ ให้รีบมาหาหมอ   ตลอดเวลาปีกว่าที่รักษาตัวฉันเจอกับผู้ป่วยโรคเดียวกันหรือใกล้เคียงมากมายค่ะ ฉันแอบเรียกอยู่ในใจว่า “สมาคมผู้ป่วยโรคเลือด” เพราะมะเร็งต่อมน้ำเหลืองเป็น โรคมะเร็งทางโลหิตวิทยาโรคหนึ่งค่ะ เวลาหมอนัด เราก็มักจะเจอกัน ได้คุยกันบ้าง ไม่ได้คุยกันบ้าง นั่งสบตากันระหว่างรอหมอบ้าง  ได้รู้จักหลายๆ คนที่ป่วยเป็นลูคีเมียค่ะ ทุกคนยิ้มแย้ม ทักทายกันด้วยมิตรไมตรี บ้างก็เป็นที่ต่อมน้ำเหลืองเหมือนฉัน  ต้องพูดตามตรงค่ะ ว่าเห็นแล้วมีกำลังใจขั้น ... บางคนดูแข็งแรงค่ะ บางคนดูแพ้เคมีมากเหลือเกิน   แต่ทุกคนดูมีความหวัง มีแววตาที่อยากจะมีชีวิตอยู่และใช้ชีวิตอย่างคนปกติค่ะ แม้เราทุกคนรู้แก่ใจดีว่า บางครั้ง บางคราว มันยากเหลือเกินที่จะบอกตัวเองว่า จะต้องผ่านจุดนี้ไปให้ได้ จะต้องทนให้ได้   มันไม่ใช่ผู้ป่วยอย่างเดียวค่ะ ที่ต้องเข้มแข็ง     อย่างฉัน ฉันต้องขอสารภาพเลยว่า หากจะมีใครที่เจ้าน้ำตา อ่อนไหว และดูเหมือนจะอ่อนแอแล้วล่ะก็ คนในครอบครัวจะรู้เลยว่าฉันขึ้นแท่นค่ะ    แต่ในแต่สถานการณ์นี้ฉันรู้ดีว่า ถ้าฉันไม่เข้มแข็ง คนที่รักฉันคงหัวใจสลาย   เช่นเดียวกัน ฉันรู้ว่าถ้าคนที่ฉันรักไม่เข้มแข็ง ฉันก็คงหัวใจสลาย... ฉันโชคดีที่มีครอบครัวที่เข้มแข็ง และเพราะบ้านอยู่ต่างจังหวัด ฉันก็เหมือนตัวคนเดียวในเมืองหลวง แต่ฉันมีแฟนที่เหมือนเพื่อนสนิทไม่เคยทอดทิ้งฉันไปไหนในยามที่ฉันต้องการกำลังใจหรือความช่วยเหลืออย่างอื่น  มีเพื่อนที่คอยผลัดเปลี่ยนกันลางานเพื่อมาหาข้าวหาน้ำให้ฉันกิน  มีเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าที่เข้าใจ  ท่ามกลางกำลังใจของคนครอบครัวและคนรอบข้าง ฉันดีใจค่ะ ที่ฉันผ่านคอร์สแรกมาได้  และผลการตรวจหลังการให้เคมีบำบัดไม่พบต่อมน้ำเหลืองโตหลงเหลืออีก ... แต่ก็ดีใจได้ไม่นาน... แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:54:08 แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:30:23 จากคุณ : gotjz (gotjz) - [ วันเนา (14) 09:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สี่เดือนหลังจากการให้เคมีบำบัดคอร์สแรกจบลง ฉันคลำเจอก้อนเล็กๆ ขนาดปลายนิ้วก้อย ใกล้ๆ รอยผ่าตัดเดิมที่ไหปลาร้าขวา  ใจหายวาบ... ฉันรู้ดีว่ามันคืออะไร ดึงนิ้วชี้แฟนมาแล้ววางไว้บนก้อนนั้นก่อนจะบอกว่า “ดูนี่สิ...” แฟนฉันทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร จนฉันพูดขึ้นมาว่า “มันกลับมาแล้ว”  .... “ไม่หรอก ไม่ใช่มั้ง ไม่ใช่หรอกน่า มันแค่ก้อนไขมัน...”... เขาพูดเบาๆ แม้ในใจฉันจะพยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่ฉันรู้ว่าเราสองคนรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร.... ..หลังจากที่มะเร็งเพื่อนเก่ากลับมาเยี่ยมแบบยังไม่หายคิดถึง ฉันก็ต้องเข้าคอร์สเคมีบำบัดอีกครั้ง ครั้งนี้ สาหัสสากรรณ์นัก มันทรมานหนักหนากว่ารอบแรก ไม่ขอเล่ารายละเอียดค่ะ .. เอาเป็นว่า ฉันยอมแพ้มัน... วินาทีที่ฉันบอกตัวเองว่า ฉันจะไม่สู้กับมันด้วยวิธีนี้อีกต่อไป มันยากเย็นแสนเข็ญนักที่จะเอ่ยกับคนที่เรารักค่ะ จะบอกท่านได้ยังไงว่า  “แม่...หนูไม่สู้แล้วนะ หนูขอเลือกทางนี้ ปล่อยให้มะเร็งมันกินไปเรื่อยๆแล้วตายไปเลยดีกว่า ”  มันตลกค่ะ ตลกทั้งน้ำตา..แน่นอน ฉันไม่ได้บอกแม่อย่างนั้น แม้ถ้อยคำที่บอกท่านไปจะผิดแผกจากนี้ แต่โดยความหมายก็ไม่ต่างกันนัก.. แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:54:48 จากคุณ : gotjz (gotjz) - [ วันเนา (14) 09:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ... แต่ข้อดีของมะเร็งค่ะ ถ้าไม่เลวร้ายเกินไปนัก ฉันคิดว่าฉันมีเวลาอย่างน้อยๆ ก็หลายเดือน ที่จะได้เตรียมอะไรๆ อะไรๆ ที่ว่าเนี่ย หมายถึง ได้จัดการคิด เรื่องของตัวเองค่ะ  ได้บอกสิ่งที่อยากบอกกับคนที่เรารัก, list รายชื่อเพื่อนและเบอร์โทร เพื่อได้ให้ที่บ้านโทรแจ้งข่าวเมื่อเวลานั้นมาถึง  ฉันคิดแม้กระทั่ง งานฉันจะไม่เปิดเพลงทำนองเศร้าๆ อย่างงานศพเปิดกัน แต่ฉันจะ ทำซีดี เก็บเพลงเพราะๆ ที่ฉันชอบ เอาไว้เปิดในงานของฉันเอง เปิดคาราโอเกะในงานให้ได้ร้องเพลงกันเพลินๆ และถ้าโลกหลังความตายมีจริง ฉันจะได้นั่งร้องเพลงเพลินๆ รอแขกในงาน อะไรทำนองนั้น ที่สำคัญของการที่เรารู้ว่าเราเหลือเวลาอีกไม่มากคือ ได้ทำอะไรที่อยากทำ และทำได้เท่าที่จะทำได้  อันที่จริงมันยากค่ะ แม้ฉันจะอยากทำไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้ทำไรมากนัก ฉันยังต้องทำงาน  อย่างน้อยที่สุดฉันมั่นใจว่าซักวัน ฉันคงต้องออกจากงานแน่นอน แต่อาจจะไม่ใช่การออกจากงานแล้วไปท่องเที่ยว แต่จะออกจากงานแล้วไปนอนแซ่วให้พ่อกับแม่ดูแล ... มันเศร้าค่ะ แต่เล็กแต่น้อย พวกท่านก็ดูแลฉันป้อนข้าวป้อนน้ำ  มีซักครั้งสองครั้งนี่แหละค่ะ ที่ฉันได้คอยพยาบาลประคองท่านเดินตอนท่านไม่สบาย จนถึงวันนี้ยังไม่ได้ตอบแทนคุณเลย จะหมดเวลาของฉันซะแล้ว.... ถึงตรงนี้แล้วน้ำตาจะไหลค่ะ   ฉันว่าเปลี่ยนเป็นเขียนเรื่องเศร้าจะเหมาะกว่ามั้ย เพราะเรื่องเศร้ามันเยอะ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:55:44 จากคุณ : gotjz (gotjz) - [ วันเนา (14) 09:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โรคจิต? เพื่อนหลายคนว่าฉันบ้า ทำไมชอบถามหาความตาย ทำไมต้อง เฮ้ยเดี๋ยวก็ตาย คนบ้าอะไร แช่งตัวเองอยู่ได้  ฉันยิ้ม ไม่ดีเหรอ จะได้ชิน ฉันโรคจิตหรือเปล่านะ ที่ชอบถามหาความตาย ถ้าตายแล้วเป็นยังไงนะ  ฉันพยายามเสาะหาว่าผีหรือโลกนี้โลกหน้ามีจริงมั้ย  จะบ้าหรือเปล่า ถ้าจะบอกว่า ฉันหาข้อมูลเพราะว่าฉันกำลังเตรียมตัวเผชิญกับความตาย! มันปฎิเสธไม่ได้เลย ถ้าคุณกำลังเป็นมะเร็ง และคุณจะไม่รู้สึกว่า คำว่าตาย มันใกล้.... แม้บางคนอาจจะเถียงว่า ชีวิตมันไม่แน่นอน บางที คนสุขภาพดี อาจจะโดนไม้จิ้มฟันแทงเหงือกแล้วเลือกที่จะตายก็ได้ (ล ลิงค่ะ)ใครจะไปรู้ ข้อนั้นไม่เถียงค่ะ นี่แหละค่ะ ข้อนึงที่ฉันชอบมะเร็ง ถ้าฉันไม่รักษาแล้วล่ะก็ ฉันรู้ว่าฉันตายแน่ๆ ในเวลาไม่กี่ปี... ไม่ต้องรอให้ซุ่มซ่ามทำไม้จิ้มฟันแทงเหงือกตัวเอง  แรกๆ พอพูดถึงเรื่องที่จะต้องจากคนที่ฉันรักไปชั่วนิรันดร์ น้ำตามันก็เอ่อๆ เสียงก็จะสั่นๆ พลอยจะหยดแหมะซะให้ได้ ใจมันเหี่ยวค่ะ มันปวดร้าวไปทั้งใจ  ยิ่งเวลาโทรศัพท์คุยกับแม่เนี่ย มันลำบากทั้งสองฝ่ายค่ะ ฉันเองไม่อยากจะพูดถึงความตาย แต่ฉันอยากให้แม่ยอมรับว่า ฉันเป็นโรคที่เป็นแล้วตาย แม้จะรักษาหาย(ยาก)แต่ฉันตัดสินใจหยุดการรักษา เพราะอย่างงั้น ฉันก็ตายแหงๆ ฉันจึงเริ่มฝึกค่ะ เริ่มจากคนที่ฉันไม่ได้รู้สึกอ่อนไหวอะไรด้วยมากนัก เช่น เพื่อนหรือน้องๆในที่ทำงาน   โดยการพูดบ่อยๆ ถึงเรื่องตาย เช่น โอ๊ยย เดี๋ยวพี่ก็ตายแล้ว   และก็เริ่มยากขึ้น โดยการฝึกกับคนที่เรารักและแคร์ ฝึกกับแฟนค่ะ แรกๆ ก็โดนว่า หาว่าพูดไม่เป็นมงคล พูดเพ้อเจ้อ  แต่ก็อธิบายให้เค้าเข้าใจ อธิบายให้เค้าฟัง ว่าเราต้องการความเข้มแข็งนะ   คือพูดเพื่อย้อมใจตัวเองว่างั้นเหอะ  แรกๆ ต่างก็น้ำตาคลอตอนพูดถึงค่ะ  พอผ่านไปซักระยะ เริ่มพอได้   ก็ไม่ได้คล่องปร๋อขนาดเหมือนคุยเรื่องธรรมดาสุดๆนะคะ  แต่ว่าดีขึ้น  เราสามารถถ่ายทอดความในใจ  หรือสิ่งที่เราคิดให้คนที่เรารักและแคร์ฟังได้จบ โดยที่ไม่มีเสียงสั่นๆ หรือเสียงสูดน้ำมูกซื้ดซ๊าดให้บรรยากาศยิ่งเศร้าลงไปอีก  ... แม้จะบอกตัวเองว่ายอมรับและพร้อมที่จะหยุดหายใจ  แต่สิ่งหนึ่งที่ค้างคาในใจของฉันคือ ชีวิตหลังความตายมีจริงมั้ย??   ฉันกระหายที่จะรู้  ฉันไม่เคยเห็นผีจังจัง  ไม่รู้ด้วยว่า ตายแล้วไปไหน  หรือบางทีตายแล้ว ฉันอาจไม่ได้ไปไหน เพราะไม่มีฉันอีกต่อไป ไม่มีดวงวิญญาณ ไม่มีดวงจิต ไม่มีความรู้สึกนึกคิด  ก็แค่ตาย เอาไปเผา ...จบ......  หรือว่า ตายแล้ว แล้วก็จะมียมฑูต มารับ เข้าคิวรอคำพิจารณาตัดสินโทษ  แล้วก็ไปนรก ใช้บาป แล้วก็ไปสวรรค์ ใช้บุญ แล้วก็มาเกิดใหม่ ตามแต่กรรมดีหรือกรรมชั่วที่ตัวเองมี   ฉันต้องขอออกตัวก่อนว่า ฉันเป็นพุทธศานิกชน  แม้จะไม่เคร่งครัดมากมาย  ฉันเชื่อในเรื่องทำดีทำชั่ว  แต่เรื่องนรกสวรรค์ ฉันยังไม่แน่ใจ ไว้คงได้รู้เองไม่ช้าไม่นาน  ถ้าฉันทำได้ ฉันจะมาเล่าให้ฟังนะ แต่คงเป็นไปได้ยาก ไม่งั้นคุณๆ (รวมทั้งฉันด้วย)คงได้อ่านเรื่องราว ชีวิตหลังความตายมากกว่านี้  แล้วโลกเราคงสงบสุขกว่านี้เพราะทุกคนรู้แล้วว่านรกมีจริง แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:57:32 จากคุณ : gotjz (gotjz) - [ วันเนา (14) 09:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนตัวของฉัน สบสันอยู่ในใจ ว่าสิ่งไหนที่ฉันต้องการและควรจะยึดไว้เป็นความเชื่อส่วนตัว  ถ้าฉันคิดว่าชีวิตหลังความตายมีจริง ฉันก็จะตื่นเต้นและกลัวนิดหน่อย  แต่ก็จะมีความสุขลึกๆ เพราะอย่างน้อยๆ ฉันก็จะได้พบกับคนที่ฉันรักอีกครั้ง ได้รับรู้ความสุข ความทุกข์ต่างๆ แม้จะอยู่ในโลกที่ต่างไป ... แต่ฉันกลัวค่ะ กลัวนรก แม้ฉันไม่ใช่คนบาปใจหินอะไรมากมาย แต่ก็มีบ้างที่ตบยุง บี้มด  ตกปลา ไปตามเรื่อง  เรื่องทำบุญ ทำความดี ก็อาจจะพอมีอยู่ แต่ตามหลักพุทธศาสนา มันลบล้างกันไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ??  เพราะงั้น ยังไงซะ ฉันคงต้องไปนรกชดใช้กรรมที่เคยตกปลา กระมัง คิดแล้วกลัวค่ะ... แล้วถ้าเกิดเลือกเชื่อว่า ไม่มีโลกหลังความตายล่ะ โอวว.. ง่ายชะมัด ฉันก็ไม่ต้องรับรู้อะไรอีกต่อไป ก็แค่หลับไป แล้วไม่ฝัน ไม่ตื่นอีกเลย.. ฟังดูสบายดีค่ะ แต่ฉันจะอดเศร้าไม่ได้ ว่าฉันก็จะไม่ได้พบคนที่ฉันรักอีกต่อไป พวกท่านก็คงได้แค่ทำบุญส่งไปให้ฉัน หวังให้ฉันได้กินของโปรด ได้มีความสุขสบายในภพใหม่ที่ฉันอยู่  ส่วนฉันเหรอ .. ไม่รับรู้อะไรอีก นับแต่วินาทีที่หยุดหายใจ... แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:57:57 จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัวอย่างที่ไม่ดี ขอบอกไว้ก่อนนะคะ ว่าเรื่องราวของฉันไม่ได้จะเป็นแบบอย่างด้านใดหรือให้กำลังใจใครทั้งนั้น  ฉันก็แค่เป็นมะเร็ง และก็อยากถ่ายทอดความคิดของฉัน ให้คนอื่นๆ ได้อ่านกัน   เพราะบางทีสิ่งที่ฉันทำ สิ่งที่ฉันคิด ไม่ใช่สิ่งที่ดีหรือถูกต้องซะทีเดียว  แต่อยากแบ่งปันมุมมองค่ะ อย่างน้อยๆ ถ้าคุณป่วยอยู่ และคิดอย่างฉัน คุณก็จะได้รู้ว่า มีคนคิดแบบคุณอยู่ แต่ถ้าคุณคิดไม่เหมือนฉัน คุณก็ได้รู้ว่า อย่างน้อยๆ ก็มีคนคิด(แปลกๆ)อย่างนี้ค่ะ เริ่มแรกที่ฉันตัดสินใจเลิกทำเคมีบำบัด ต้องยื่นข้อเสนอให้แม่ บอกท่านว่าจะดูแลตัวเองแบบธรรมชาติบำบัด งดทานโปรตีน เน้นผักผลไม้ ข้าวกล้อง จะออกกำลังกาย จะทำสมาธิ แม้มันไม่หายจากโรคนี้แน่ๆ แต่ฉันขออยู่กับมันไปนานๆ ระหว่างการให้เคมีบำบัด เมื่อเม็ดเลือดขาวต่ำมากๆ จะติดเชื้อได้ง่าย และต้องยอมรับว่าสุขภาพกายมันรวนไปหมดทุกอย่าง ผมร่วง กระพุ้งแก้มเจ็บแสบไปหมด บวม คลื่นใส้ อาเจียน ท้องอืด ผมร่วง บรรยายไม่ถูกค่ะ รวมกับสุขภาพจิตที่ย่ำแย่ เพราะสภาพร่างกายที่ย่ำแย่  ฉันไม่สามารถ คิดแบบ positive thinking ได้  ช่วงที่แพ้มากๆ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป อยากตายๆ ไปซะตรงนั้น  ฉันเข็ดขยาดในการเข้ารับเคมีบำบัด ...   ฉันขอชื่นชมผู้ป่วยทุกคนที่ผ่านจุดนี้มาได้นะคะ และถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ป่วยด้วยโรคนี้ ลองอดทนอีกนิด อย่าอดทนน้อยแบบฉันเลย  เพราะอย่างน้อย เคมีบำบัด เป็นทางเดียวที่พอจะมี ที่จะรักษาโรคนี้ได้   แม้การปฏิบัติตนใหม่ตามธรรมชาติบำบัด จะเป็นทางเลือกใหม่สำหรับบางคน(อย่างฉัน) แต่มันก็ไม่อาจรักษาได้ค่ะ อาจจะช่วยประคับประคองโรคไปได้เรื่อยๆ แล้วแต่พยาธิสภาพ หรือความดุของโรค   ถ้าจะให้ดี ควรจะรับการรักษาโดยใช้เคมีบำบัดควบคู่ไปกับการใช้ธรรมชาติบำบัด ฉันเชื่ออย่างนั้นค่ะ    เป็นครั้งแรกตั้งแต่ป่วยด้วยโรคนี้ที่ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องตายอย่างจริงจัง  ถ้าฉันทนการเข้ารับเคมีบำบัดรอบนี้หาย รอไปอีก สองปี สามปี โรคกลับมาใหม่ ฉันต้องรับเคมีอีกรอบเหรอ ฉันถามตัวเอง มันกลับมาใหม่ได้ครั้งหนึ่ง แน่ใจอย่างไรว่าจะไม่มีครั้งที่สอง หรือฉันจะทนผ่านครั้งนี้ไป แล้วรอรับการปลูกถ่ายไขกระดูก .. แต่ขั้นตอนการปลูกถ่ายไขกระดูก ฉันต้องเข้ารับเคมีบำบัดขนาดสูง ก่อนการปลูกถ่าย  ฉันจะผ่านมันได้เหรอ แค่ระดับนี้ ฉันยังผ่านไปไม่ได้  สมมติ ฉันผ่านมันไปได้ แล้วการปลูกถ่ายไขกระดูกจะสำเร็จเหรอ ภาวะแทรกซ้อนอื่นๆ ล่ะ  หลังจากที่บอกแม่ว่าจะขอเลือกธรรมชาติบำบัด  ฉันอยากจะอยู่ร่วมกับมันอย่างมีความสุข  ฟังดูสวยงามค่ะ แต่ฉันต้องยอมรับกับคุณๆว่า ฉันไม่มั่นใจเลยว่าฉันจะปฏิบัติตัวแบบธรรมชาติบำบัดแบบเคร่งครัดได้..   เวลานั้น ฉันแค่ชักแม่น้ำทั้งห้า เพื่อไปถึงจุดหมายที่ฉันต้องการ นั่นคือปฏิเสธการรักษาโดยใช้เคมีบำบัด แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 09:58:44 จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าโรงพยาบาลครั้งแรก จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไปเที่ยวทุกที่ ที่อยากไป จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ร่าเริงไว้  แม้เห็นความเศร้าในดวงตาก็ตาม จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 4 ปีที่ต่อสู้เรื่อยมา   ในที่สุด  เมื่อต้นเดือนธันวาคม  2550 น้องสาวได้เข้ารับการรักษาตัว ด้วยอาการติดเชื้อในกระแสเลือด และไตวายที่โรงพยาบาลขอนแก่นราม เธอย้ำมาตลอดว่า อย่าใส่เครื่องช่วยหายใจ  อย่าทำให้เธอเจ็บอีก   พอแค่นี้ ถ้าเธอต้องไป ก็ปล่อยให้เธอไป หลังจากที่รู้ว่าเป็นมะเร็ง น้องสาวผมได้เริ่มศึกษาแนวทางปฏิบัติธรรม ทำสมาธิ  ทำให้ความกลัวตายน้อยลง และมีความพร้อมมากขึ้น (ทั้งๆที่ ปกติ เป็นคนขี้กลัวมากๆๆๆ)   เห็นได้จาก เมื่อมีอาการเจ็บปวด เธอจะกระซิบบอกให้เราช่วยเริ่มนำท่องภาวนาเพื่อทำสมาธิทุกครั้ง  ซึ่งจะทำให้เธอหายใจช้าลง สงบมากขึ้น ไม่กระสับกระส่าย ครบอครัวของผม อยู่กับเธออย่างใกล้ชิดไปตลอดเวลาจวบจนเธอจากไปในเวลา 20.10 น.ของวันที่ 20 ธันวาคม 2550 ขอขอบคุณ DST International (Bangkok) Co.,Ltd และเพื่อนร่วมงานของน้องสาวผมทุกท่าน ที่เป็นกำลังใจให้น้องสาวของผมมาตลอด    ขอบคุณมากครับ ******************* Our Farewell แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 10:28:30 แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 10:18:54 จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สู้ๆนะจ้ะ พอๆ กันเลยเรา จากคุณ : aum9999 - [ วันเนา (14) 09:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บันทึกในโน้ตบุ้ค  จบลงเพียงที่ปรากฏใน คห.ที่ 7 ครับ ผมคิดว่า น้องสาวผม  คงไม่คิดพิมพ์ไว้อ่านคนเดียว   ผมเลยขอนำบันทึกที่พบในภายหลังมาโพสต์ไว้ ในที่สาธารณะ   น่าจะตรงตามความต้องการของน้องบ้างไม่มากก็น้อย ขอบคุณครับ จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 09:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ...อ่านแล้วก็กินใจ..ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันนะครับ... จากคุณ : หมี่สดล้วน - [ วันเนา (14) 10:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่ทราบเข้าใจถูกต้องไหมว่า น้องสาวคุณคงจากไปแล้ว ถึงไม่ได้มาโพสต์เอง ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ แต่ถ้าหากน้องสาวคุณยังอยู่ น้องสาวคุณบอกว่าการใช้ธรรมชาติบำบัดควบคู่ไปกับการรักษาด้วยเคมีบำบัดน่าจะดีกว่า ผมก็แปลกใจว่าทำไมน้องสาวคุณ ถึงไม่เลือกวิธีนี้ มีความเข้าใจคลาดเคลื่อนเกี่ยวกับเรื่องโปรตีน ว่ากินโปรตีนมากมันจะไปทำให้เนื้องอกมันโตเร็ว แต่ลองคิดดูสิครับว่า โปรตีนเป็นสารที่ช่วยสร้างและซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ เคมีบำบัดมันจะไปทำลายเนื้อมะเร็ง ขณะเดียวกันมันก็มีผลต่อเนื้อปกต้ด้วย ถ้าไม่ได้โปรตีนไปฟื้นฟูเนื้อปกติเหล่านี้ ร่างกายเราถึงทรุดโทรมหลังจากได้รับเคมีบำบัดอย่างมาก แต่โปรตีนที่แนะนำ ไม่แนะนำโปรตีนจากสัตว์ ผมแนะนำโปรตีนจากพืช (เพื่อให้สอดคล้องกับธรรมชาติบำบัด) โดยเฉพาะพืชตระกูลถั่ว แต่วันหนึ่งต้องกินถั่วกันหลายสิบกิโล ถ้าไม่สะดวกก็ไปหาซี้อโปรตีนที่สกัดจากถั่วเหลืองมาเป็นกรดอะมิโนแล้ว ทำให้ปริมาณที่ทานไม่มาก แต่ได้โปรตีนที่เป็นกรดอะมิโนจำนวนมาก คุณหมอไกรลาส ทวิปกุล(ขออภัยที่ต้องเอ่ยนาม) อดีตเคยเป็นอาจารย์แพทย์อยู่ที่คณะแพทย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ปัจจุบันลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัว เคยเล่าให้ฟังว่ามีผู้ป่วยเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่4(ระยะสุดท้าย) มีผลชิ้นเนื้อยืนยัน หลังผ่าตัด แพทย์ผู้รักษาบอกว่าให้ทำใจ อยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน ระหว่างที่ผู้ป่วยไปรับเคมีบำบัด ไปเจอคุณยายคนหนึ่ง มารับเคมีบำบัดด้วยโรคเดียวกัน แต่คุณยายคนนี้ดูสดชื่นมาก ไม่ดูโทรมเหมือนผู้ป่วยรายอื่นๆที่มารับเคมีบำบัด จึงไปสอบถาม คุณยายเล่าให้ฟังว่าเป็นเพราะกินชุดโปรตีนของแอมเวย์อยู่ ผู้ป่วยคนนี้เลยไปหาซื้อโปรตีนดังกล่าวมาทาน และทานในขนาดสูงๆ ทุกวัน ปัจจุบันผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ผู้ป่วยคนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ และสุขภาพสมบูรณ์ดี ผมได้ฟังครั้งแรกๆก็ยังไม่ค่อยเชื่ออยู่ แต่ได้แนะนำให้กับคนไข้ที่เป็นมะเร็งหลายคน ไปลองกินดู ควบคู่ไปกับการรักษา พบว่าคนไข้ที่ตั้งใจกิน และกินสม่ำเสมอทุกวัน มีสุขภาพดีขึ้น แต่คนที่ไม่ตั้งใจกิน อาการไม่ดีขึ้นเท่าที่ควร และต่อมาทราบว่า แม้แต่นักโภชนาการที่โรงพยาบ่าลจุฬา ยังแนะนำให้คนไข้โรคมะเร็งฟื้นฟูสภาพของร่างกายเพื่อรับการรักษาด้วยเคมีบำบัด ด้วยขุดโปรตีนของแอมเวย์ (ตรงนี้ทราบจากพยาบาล ที่ไปรักษามะเร็งเต้านมอีกที) ที่เล่ามาไม่ใช่เพื่อโฆษณา แต่เป็นการบอกเล่าประสบการณ์ เพื่อเป็นกำลังใจ ให้กับผู้ป่วยมะเร็ง ว่ายังไม่สิ้นหนทางเสียทีเดียว ยังมีทางนี้ให้เลือกใช้อยู่ จากคุณ : ลูนาติก - [ วันเนา (14) 10:54:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 *-*การจากไปเพราะโรคร้ายก่อยวัยอันควรล้วนเป็นเรื่องเศร้า  มุมมองของนะ/นภาพรที่อ่อนไหวกับข่าวการสูญเสียทุกข่าว  ทุกวินาทีที่ก้าวล่วงไปมนุษย์ได้เรียนรู้มากขึ้นบ้างหรือไม่นอกไปจากการรับรู้ เชื่อว่ากฏแห่งกรรมมีอยู่จริง  และ  มีอยู่จริงที่การลงโทษทัณฐ์ไม่เพียงเกิดกับผู้กระทำหากเกิดกับบุคคลใกล้ตัว(ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรจึงเกิดกับบุคคลใกล้ชิด) เมื่อไหร่หนอมนุษย์จะเรียนรู้มากขึ้นและเริ่มต้นที่จะละอาย และ เกรงกลัวต่อการทำผิด ทำบาป ทำความเดือดร้อนกับผู้อื่น จากคุณ : พี่นะ/บางขุนเทียน-ชายทะเล (phee-na) - [ วันเนา (14) 11:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ขอบคุณครับ ที่นำเรื่องราวมาบอกเล่าให้ทราบ ให้กำลังใจทุกๆ คนใ้ห้ผ่านอุปสรรคนี้ไปได้ จากคุณ : NonBuri - [ วันเนา (14) 11:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้องสาวผมได้ทานอาหารจากพืช โปรตีนจากพืชครับ สำหรับบันทึกนี้  ผมไม่แน่ใจวว่าน้องสาวผม ทำขึ้นเมื่อไหร่ แต่เท่าที่ปรากฏหลังจากการทำเคมีครั้งแรก น้องสาวผม เริ่มรักษาควบคู่กับแนวทางธรรมชาติบำบัด   โดยได้ไปร่วมเข้าค่ายชีวจิต  เพื่อศึกษาวิธีการรักษาด้วยธรรมชาติบำบัด หลังจากได้นำมาปฏิบัติ   ผมเชื่อว่า  การทานอาหารโปรตีนจากพืชดังกล่าวและการดูแดตนเองแบบชีวจิต(ผมไม่รู้แน่ ว่าเป็นแบไหนกันแน่) คงเป็นหนึ่งในเหตุที่ช่วยให้น้องผมอยู่มาได้นานกว่า 4 ปี น้องสาวผมกับแม่ได้ ลงบทสัมภาษณ์ ในนิตยสารชีวจิตด้วย แต่ผมจำเล่มไม่ได้  ไว้กลับบ้านจะถามแม่ แล้วมาโพสต์ใหม่อีกครั้งครับ จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 12:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้ว น้ำตาจะไหล เค้าไปสบายแล้วค่ะ จากคุณ : ไข่ดาวฟองเดียว - [ วันเนา (14) 12:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ขอแสดงความเสียใจด้วย และขอบคุณที่นำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังค่ะ จากคุณ : waanjeab80 - [ วันเนา (14) 12:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เศร้าอ่ะ ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาเล่าให้ฟังนะคับ ขอให้เจ้าของบันทึกนี้พบแต่สิ่งดีๆ ในภพหน้านะคับ จากคุณ : chitosanclay - [ วันเนา (14) 14:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านมาถึง คห, ๑๑ รู้สึกจุกที่คอ น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ขอแสดงความเสียใจ ด้วยนะคะ จากคุณ : Marcipan - [ วันเนา (14) 15:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เสียใจกับคุณพี่ชายด้วยนะค่ะ และขอแสดงความยินดีกับผู้ที่จากไป ที่ไม่ต้องทนเจ็บปวดจากเจ้าเซลล์ทรยศ และการจากไปอย่างมีสติที่ดี จะนำดวงวิญญาณไปสู่ยังภพที่ดีกว่าค่ะ กระทู้ของคุณ ทำให้ฉันต้องหันมาใส่ใจกับความเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ ใกล้ตัวค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Big Spender - [ วันเนา (14) 15:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณน้ำใจชาวพันทิพย์มากครับ ผมกำลังจะกลับบ้านอีกครั้งในรอบสัปดาห์   หลังจากเพิ่งเจอบันทึกในวันที่ 10 เมษายนที่ผ่านมา   (ไฟล์นี้อยู่ในโน้ตบุ้คของน้องสาว ที่แม่ใช้งานอยู่ ) จะเปิดกระทู้นี้ ให้แม่ดู เพราะรับปากกับแม่ว่า จะเอาบันทึกของน้องมาโพสต์ใน พันทิพย์ แม่ผม คงจะยิ้มทั้งน้ำตา  เหมือนทุกๆครั้งที่เราพูดถึงน้องสาวคนนี้ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 16:36:25 จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 16:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ที่โพสต์ในห้องลุมพินี ครั้งแรกเมื่อปี 48 เมื่อครั้งที่น้องสาวคนนี้ เป็นมะเร็ง ผมถามที่นี่ว่า  จะกลับบ้านช่วงเมษายน และจำเป็นต้องบอกพ่อแม่แล้วหล่ะว่าน้องสาวเป็นมะเร็ง เลยอยากขอคำแนะนำ ว่าจะเริ่มอย่างไรดี   เป็นช่วงเมษายน ของปี 48 นี่หล่ะครับ ใครพอจะค้นกระทู้ได้บ้างครับ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี  แต่จำได้แม่นว่า   ได้คำแนะนำที่ดีๆ มากมายครับ ส่วนโพสต์ครั้งนี้ เป็นครั้งที่ 2 ไม่เคยโพสต์เรื่องให้สุขใจกันเลยนะครับ มีเรื่องทุกข์ใจก็ได้รับคำปลอบใจ ให้กำลังใจที่ดี   ขอบคุณที่มีพื้นที่สาธารณะดีๆ แสมาชิกที่มีน้ำใจแบบนี้ครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : gotjz - [ วันเนา (14) 16:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เสียใจด้วยนะคะกับการสูญเสีย แต่น้องสาวคุณไปสบายแล้วค่ะ น้องไม่ต้องทรมานจากโรคร้ายอีกแล้ว น้องคุณเป็นคนเข้มแข็งมากค่ะ ฉะนั้นคุณก็ต้องเข้มแข็งด้วยนะคะ เพื่อน้องสาวคุณจะได้ไม่มีห่วง ขอแสดงความเสียใจและเป็นกำลังใจให้กับครอบครัวคุณค่ะ       จากคุณ : ฤทธิรัตน์ - [ วันเนา (14) 20:10:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ จากคุณ : คุณนายดอกไม้ - [ วันเนา (14) 20:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ สิ่งที่น้องคุณเขียนไว้ มีคุณค่ามากมากคะ เป็นกำลังใจให้คุณแม่ของคุณด้วยนะคะ T.T จากคุณ : dorapanda - [ วันเนา (14) 20:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณคุณมากๆๆครับที่นำประสบการณ์ดีๆมาร่วมแบ่งปัน ขอให้น้องสาวของคุณพบเจอแต่สิ่งดีๆในที่ ที่เธอต้องการ จากคุณ : Prescott - [ วันเนา (14) 21:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ จากคุณ : Chon-na - [ วันเนา (14) 22:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณที่นำเรื่องราวมาแบ่งปันกันนะคะ   ขอเป็นกำลังใจให้ครอบครัวคุณด้วย ชีวิตคนเรา .. ถ้าไม่พลัดพรากกันชั่วคราว .. ก็พลัดพรากกันถาวร  .. ถ้าไม่เราจากเขา .. ก็เขาจากเรา .. แต่อย่างน้อย 'ความทรงจำดีๆกับคนที่เรารัก' ความพลัดพรากใดๆก็ไม่อาจพรากมันไปจาก 'ใจ' เราได้ .. ขอให้คุณแม่เข้มแข็งนะคะ จากคุณ : กล้ามแก้ม ยิ้มแย้มจนแก้มปริ^^, (กล้ามแก้ม ยิ้มแย้มจนแก้มปริ^^,) - [ วันเถลิงศก (15) 01:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 32 นี่ครับLink กะทู้เก่า ตอนช่วง เมษา 2548 ของคุณอันไหนครับ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topicstockL.php?subgroup=&page=4 จากคุณ : ลูนาติก - [ วันเถลิงศก (15) 09:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณสำหรับเรื่องที่นำมาโพสต์, ขอแสดงความเสียใจด้วยอย่างสุดซึ้ง,ขอให้คุณและครอบครัวมีสุขภาพแข็งแรง ประสบแต่ความสุขต่อๆไป นี่คงเป็นสิ่งที่น้องสาวคุณปรารถนาเช่นกัน จากคุณ : yudsheng - [ วันเถลิงศก (15) 14:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณลูนาติก ขายแอมเวย์นี่นา อย่าหลอกลวงคนให้หลงเชื่อ บาปนะ -------------------------------- http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L6512640/L6512640.html ลองไปศึกษา นิวทริไลท์ นิวทริ ไฟเบอร์ พาวเดอร์ ของแอมเวย์ ดูหรือยัง จากคุณ : ลูนาติก - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 13:32:20 ] ------------------------------- http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L6510318/L6510318.html โรลออนนั่นแหละตัวดี เพราะโรลออนส่วนใหญ่มีส่วนผสมของแอลกอฮอร์ เวลาเอาไปทารักแร้ จึงเกิดการระคายเคือง แล้วเป็นสาเหตุให้รักแร้ดำ แนะนำให้ใช้ผลิตภัณฑ์ของแอมเวย์ทารักแร้ จะไม่เกิดการระคายเคือง เพราะไม่มีส่วนผสมของแอลกอฮอร์ นี่เป็นผลงานการคิดค้นของนักวิทยาศาสตร์ของแอมเวย์ซึ่งมีมากมายหลายร้อยคน ส่วนรักแร้ที่ดำไปแล้ว มันจะค่อยๆจางลง ถ้าไม่มีอะไรไปทำให้มันระคายเคืองอีก จากคุณ : ลูนาติก - [ 12 เม.ย. 51 10:28:44 ] จากคุณ : .... - [ วันเถลิงศก (15) 21:00:34 A:58.9.233.220 X: TicketID:157414 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เศร้าจังคะ จากคุณ : ปลาพะยูนน้อย - [ 16 เม.ย. 51 12:55:43 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มีพี่ที่รู้จักคนนึง เสียชีวิตด้วยมะเร็งเต้านม กินโปรตีนผงชื่อดังทุกวัน เพราะเป็นคนขายเอง เคยแนะนำเพื่อนที่ทำงานกินหลายคน ทั้งขายทั้งกินอยู่หลายปี พอรู้ว่าเป็นมะเร็งเต้านม ก็รักษาด้วยวิธีเคมีบำบัดตลอด และทานอาหารเนื้อสัตว์ตามปกติ ไม่เคยดูแลตัวเองหลังการผ่าตัด โรคอยู่ได้ 3-4 ปี ก็จากไปซะแล้ว ต้องเห็นสภาพตอนจากไปแล้วทำใจไม่ได้เลย และเพิ่งไม่นานเพื่อนอีกคนก็เพิ่งมาตายเพราะมะเร็งทั้งที่อายุยังน้อยอยู่ แถมรู้ว่าเป็นปุ้ป เคมีบำบัดไม่ถึง 2 เดือน ร่างกายก็สู้ไม่ไหว เรายังคิดเสมอเลยค่ะว่าถ้ารู้ว่าเป็นมะเร็งจะขอไม่ใช้เคมีบำบัด เพราะเห็นคนหลังใช้เคมีทุกคนไม่นานใจก็สู้ร่างกายไม่ไหว ขอตายแบบรู้ตัวเอง มีธรรมะในใจ คงจะมีความสุขกว่า คิดว่าน้องสาวของจขกท.คงมีความสุขก่อนจากไปอย่างเต็มที่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 51 13:51:09 จากคุณ : ปริศนาไขกระจ่างแล้ว - [ 16 เม.ย. 51 13:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ... จากคุณ : Mr. Fusion - [ 16 เม.ย. 51 14:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อ่านแล้วเศร้ามากเลยค่ะ อ่านไปถึงตอนจบก็ร้องไห้ ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของจขกท.ด้วยน่ะค่ะ ขอให้ผลบุญนำพาให้น้องสาวของจขกท.ได้ขึ้นสวรรค์อย่างสงบสุขด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : m-o-o-k-i - [ 17 เม.ย. 51 00:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 39 คุณ... ครับ การแนะนำสิ่งที่ดีๆนี่ มันคือการขายหรือครับ ผมบอกหรือเปล่าครับว่าให้มาซื้อกะผม อย่าอคติสิครับ จากคุณ : ลูนาติก - [ 17 เม.ย. 51 16:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ น้องสาวคุณโชคดีที่มีครอบครัวและเพื่อนๆอยู่เคียงข้าง เราก็เคยมีประสบการณ์คนรู้จักเป็นมะเร็งปอด แต่ท่านเสียไปนานแล้วคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เล่าให้ฟัง จากคุณ : chackinthehat - [ 18 เม.ย. 51 12:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านแล้วน้ำตาคลอจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่มาถ่ายทอดให้ได้รับรู้กันค่ะ เสียใจกับการจากไปของน้องสาวคุณด้วยค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ส้ม (ไม่อยากฝืน) - [ 18 เม.ย. 51 12:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของน้องสาวนะคะ ขอให้ดวงวิญญาณเธอไปสู่สุขคติ หลับให้สบายค่ะ จากคุณ : ลิเลียน - [ 22 เม.ย. 51 13:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เสียใจ ด้วย นะคะ  ขอบคุณ ที่นำมาแบ่งปันให้อ่าน  ต้องสำรวจตัวเองบ้างแล้ว จากคุณ : เหมยขาบ - [ 2 พ.ค. 51 23:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ จากคุณ : นายฉิม - [ 7 พ.ค. 51 11:20:22 ]