ความคิดเห็นที่ 1 "เบื่อกับความผิดหวังซ้ำซากๆ เวลาไม่ต้องการมักจะได้ แต่มันก็เฉยๆเพราะไม่ได้หวังไว้ สิ่งที่ร้ายชั้นมากที่สุดในชีวิต คือ "ความผิดหวัง" และการ"ขาดกำลังใจ" ชั้นไม่เคยได้รับกำลังใจจากใครเลย อาจมีเพียงพี่ ที่ชั้นพ่นความทุกข์ใจให้ฟัง พี่ก้อจะบอกว่า"เดี๋ยวก้อมี" "ไม่เป็นไรหรอก" นอกจากนั้นก้อคือเพื่อน สิ่งที่ชั้นคิดว่าทุกคนต้องมี แม้แต่คนที่ขี้แพ้ที่สุดในโลก ก้อต้องมีเพื่อนแท้อยู่อย่างน้อย 1 คน และเพื่อนแท้คนนี้แล่ะที่จะคอยให้"กำลังใจ" เพื่อที่ขี้แพ้คนนั้นจะยังยืนหยัดเพื่อ มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่ชั้นผู้ที่ไม่ได้ขาดเหลืออะไรในชีวิต ครอบครัวก็รักแสนรัก กลับกลายเป็นยิ่งกว่าคนที่ขี้แพ้สุดในโลก เพราะนอกจากครอบครัวแล้ว ชั้นไม่เคยมีเพื่อนแท้ หรือแม้แต่ใครซักคนเลยที่จะคอยให้"กำลังใจ"ชั้น ทุกคนเมื่อสนิทกับชั้นแล้ว ก้อจะคอยแต่พ่นเรื่องแย่ๆของตัวชั้น ให้ชั้นฟัง แต่กลับไม่มีคำปลอบใจ  หรือแม้แต่"กำลังใจ" ชั้นจึงต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด เพื่อที่จะลุกขึ้นมาปลอบใจตัวเอง จากเรื่องแย่ๆที่"คนสนิท" พูดให้ชั้นฟัง จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 00:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใจเย็นๆ นะคะ จขกท ^^ อ่านจากกระทู้ เข้าใจว่าอาจกำลังเครียดอยู่ไม่น้อยทีเดียว ทำให้สื่อสารออกมาได้ไม่ชัด มีเรื่องอะไรคับข้องใจอยู่หรือคะ หากเขียนเล่าออกมา หรือคัดลอกบันทึก (ที่กล่าวถึง) มาโพสหน้าบอร์ด อาจมีเพื่อนสวนลุมเข้ามาช่วยคลี่คลายปัญหา ให้คำแนะนำที่อาจมีประโยชน์กับคุณได้ เราเอง ยังให้แรงบันดาลใจกับคุณไม่ถูกค่ะ ^^ แต่ขอส่งกำลังใจ มิตรภาพ และความปรารถนาดี ถึง จขกท ค่ะ ขอให้คุณได้รับแรงบันดาลใจตามที่ต้องการในที่สุดค่ะ เท่าที่ทราบ แรงบันดาลใจเกิดได้จากหลายแหล่งนะคะ แหล่งที่สำคัญ -- นอกจากตนเองแล้ว -- ได้แก่ บุคคลที่คุณรัก และเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้แก่คุณ และสิ่งที่มีความหมายต่อชีวิตและการดำรงอยู่ของคุณค่ะ ทั้งนี้ บุคคลหรือสิ่งเหล่านี้ อาจไม่ได้มีเพียงหนึ่งนะคะ ลองมองให้กว้างๆ และคิดให้ดีๆ ค่ะ จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 00:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สิ่งนี้หรือคือ สิ่งที่ชั้นควรได้รับ เหรียญมีสองด้าน ทุกสิ่งทุกอย่างก้อมีสองด้านเสมอ ถ้าเขาสนิทพอที่จะพูดเรื่องแย่ๆของชั้นได้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ปลอบใจ หรือให้กำลังใจชั้นตบท้ายบ้างล่ะ? ชั้นเจ็บเพราะ คนที่สนิทไม่เคยให้กำลังใจชั้นเลย ชั้นเจ็บเพราะความผิดหวังซ้ำๆซากๆ ขนาดเรื่องเล็กๆ ชั้นเหนื่อยกับชีวิตที่ขาดกำลังใจ ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมคนสนิทถึงไม่เคยให้กำลังใจชั้น หรือเป็นเพราะชั้นไม่เคยมีใครรักเลย นานมาแล้ว ที่ชั้นเฝ้าหาหนังรัก หรือหนังแนวไหนก้อได้ที่จะซึ้งจนทำให้ชั้นร้องไห้ เพราะชั้นหวัง ชั้นหวังว่า ซักวันหนึ่งชั้นอาจจะพบ คำพูด หรือ แนวคิด อะไรซักอย่างที่จะเป็นแรงบันดาลใจ ให้ชั้นได้เริ่มต้นการใช้ชีวิตใหม่ ชีวิตที่หลุดพ้นจากความผิดหวัง ชีวิตที่มีแต่กำลังใจจากคนรอบข้าง ชีวิตที่มีแต่ความสุข แต่จนถึงทุกวันนี้ ชั้นก้อไม่เคยค้นพบแรงบันดาลใจที่ว่านั่น สาเหตุที่ชั้นรีบเขียนบันทึกนี้ ก็เป็นเพราะว่า อีกเดี๋ยวชั้นคงจะลืม ความทุกข์ที่ว่ามาทั้งหมดนี้ และกลับไปใช้ชีวิตอย่างปรกติได้ซักพักหนึ่ง ก่อนที่จะกลับมาเป็นแบบนี้ เป็นแบบเดิม เพราะสิ่งที่เล่ามาทั้งหมดในบันทึกนี้ คือความทุกข์ที่เกาะกินใจชั้นมานาน นับสิบปี เป็นปมในใจที่ไม่เคยคลาย ชั้นไม่อยากแกล้งลืมมัน เพราะชั้นรู้ว่ามันจะกลับมาทำร้ายชั้นอีก ชั้นอยากจะใช้ชีวิตโดยไม่มีมันอย่างถาวร ชั้นต้องการแรงบันดาลใจ ที่จะทำให้ชีวิตชั้นเป็นปรกติสุข เหมือนคนทั่วไป มีกำลังใจจากเพื่อน จากคนสนิท หรือแรงบันดาลใจ ที่จะทำให้ชั้นมีความสุข และทำให้ชั้นรู้ว่าชีวิตชั้นมีค่าพอ ชั้นอยากได้กำลังใจจากคนสนิท เมื่อชั้นท้อ อย่กมีเพื่อนที่รักชั้น คอยชมเรื่องดีๆที่ชั้นทำ และจะดีใจไปกับชั้นเมื่อชั้นสุข โดยไม่มีการอิจฉาริษยา และจะร้องไห้ไปกับชั้นเมื่อชั้นทุกข์ และคอยให้กำลังใจชั้นจนผ่านพ้นมันไป ชั้นมีครอบครัวที่อบอุ่นและรักชั้น แต่สิ่งที่ชั้นต้องการ คือ เพื่อนดีๆซักคน ที่แคร์ความรู้สึกของชั้น และเห็นความสำคัญของชั้น ที่ชั้นต้องการเพื่อนนั่นก้อเพราะว่า ชีวิตคนเราไม่ได้อยู่แต่ในบ้าน ดังนั้นนอกจากครอบครัวแล้ว เราก้อต้องการเพื่อนแท้ซักคน ที่จะคอยให้กำลังใจเรา ไปกับโลกภายนอก และในสังคมที่กว้างใหญ่" จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 00:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณโชคดีนะคะ ที่มีครอบครัวที่อบอุ่น มีพี่ ชีวิตไม่ลำบาก ส่วนเรื่องเพื่อนแท้นั้น เท่าที่อ่านจากกระทู้ เราไม่ได้คิดว่าคุณไม่มีนะคะ ประทับใจคุณตรงที่เขียนในบันทึกส่วนตัวออกมาว่า "ชั้นจึงต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด เพื่อที่จะลุกขึ้นมาปลอบใจตัวเอง" อ่านข้อความนี้แล้วนึกถึงประโยคที่เคยได้ยินมาว่า เพื่อนแท้ที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของคนเราคือตนเองค่ะ ฉะนั้น อย่างน้อย แม้คุณยังไม่พบเพื่อนแท้คนอื่นๆ คุณก็ยังมีตนเอง มีครอบครัวที่รักคุณและคุณรักพวกเขา ชีวิตคุณมีทุกสิ่งทุกอย่างทุกคนที่เพียงพอสำหรับให้คุณมีชีวิต สร้างชีวิตของตนเองขึ้นได้อย่างดี และมีความสุขได้มากกว่าที่เป็นอยู่ขณะนี้มากมายนักนะคะ จะมีข้อแนะนำอยู่บ้างก็ตรงที่ คุณต้องฝึกที่จะอยู่ร่วมและมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนให้มากและสร้างสรรค์ขึ้น โดยเฉพาะ เพื่อตัวคุณ อาทิ รับฟังข้อวิจารณ์จากเพื่อน แล้วนำมาตรวจสอบดูตนเอง หากพบว่าจริง ควรแก้ไขให้ดีขึ้น หากไม่จริง อย่ารับเข้ามาคิด มารบกวนจิตใจของคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 01:59:33 จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 01:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านบันทึกของคุณในกล่องความคิดเห็นที่ 3 แล้ว เราคิดว่าสิ่งที่ จขกท กำลังต้องการอย่างแท้จริงนั้น ดูจะไม่ใช่เพื่อนที่อยู่นอกตัว -- กำลังใจและการเห็นความสำคัญและการดำรงอยู่ของคุณที่ได้รับจากผู้อื่นนะคะ .. ฟังดู คล้ายกับว่าสิ่งที่คุณขาดที่สำคัญกลับอยู่ที่ตัวของคุณเองต่างหากค่ะ ดูเหมือนคุณเชื่อ นับถือ มั่นใจและเคารพตนเองน้อยเกินไป กำลังใจและแรงบันดาลใจที่ยั่งยืนที่สุดต้องมาจากตัวเราเองนะคะ ส่วนที่มาจากผู้อื่นเป็นส่วนสำคัญเช่นกัน แต่มีความยั่งยืนน้อยกว่า ฉะนั้น สำคัญที่คนเราจะต้องรัก ยอมรับ และนับถือในสิ่งที่เรามีและเป็นให้ได้ด้วยตัวเราเองก่อนนะคะ จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 01:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เกิดอะไรขึ้นกับคุณเมื่อสิบปีก่อน ซึ่งกลายเป็นปมในใจที่ก่อความทุกข์ให้คุณจนถึงวันนี้หรือคะ กำลังจะเล่าต่อใช่ไหมคะ .. ค่อยๆ เล่าออกมานะคะ จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 01:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มีพรีเซนเทชั่นความหมายดี ภาพสวย เพลงเพราะชิ้นหนึ่งมาฝาก จขกท ค่ะ ไม่แน่ใจนะคะ ว่าจะช่วยทำให้ จขกท รู้สึกดีขึ้นได้บ้างหรือไม่ มากน้อยแค่ไหน แต่ก็อยากให้ลองเปิดดู ดูเพื่อความเพลิดเพลินก็ได้ค่ะ ตามลิงก์นี้นะคะ http://www.inspiringthots.net/movie/do-not.php ป. ล. เข้ามาอีกครั้ง เพื่อเอาพรีเซนเทชั่นมาเพิ่มอีกชิ้นค่ะ http://www.inspiringthots.net/movie/life-miracle.php ในเว็บนี้ ยังมีพรีเซนเทชั่นความหมายดี ภาพสวยอีกมาก จขกท และเพื่อนสวนลุมท่านอื่นๆ อาจลองเข้าไปดูนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในช่วงเวลาที่ชีวิตมืดมัว จะช่วยเป็นเพื่อนและเยียวยาจิตใจและความรู้สึกของคนเราได้มากทีเดียวค่ะ^^ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 01:53:21 จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 01:30:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วที่เพื่อนด่าๆๆๆ มานี่มันเรื่องอะไรล่ะคะ จขกท. เคยรับฟังแล้วปรับปรุงตัวรึป่าว แต่เห็นด้วยกับคุณ ipiup อ่ะค่ะ คห. 5 นะคะ จขกท. ลองทบทวนดูดีๆ จากคุณ : MaRiMeKKo - [ 28 เม.ย. 51 01:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ คุณ Between the birth - Nirvana (ipiup) มากๆเลยนะคะที่เข้ามาช่วยให้ความคิดเห็น ทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อย ก้อยังมีคนที่ฟังเรื่องราวของเราอยู่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราเมื่อ 10 ปีก่อน ไม่ได้เป็นเหตุการณ์สำคัญอะไรหรอกค่ะ หากแต่เป็นพื้นหลัง นิสัยตั้งแต่เด็กของเรา ที่อาจส่งผลให้เราเป็นคนปิดตัวเองเหมือยทุกวันนี้ก้อได้ ขออณูญาตอเล่าต่อเลยนะคะ จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 01:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 " ตั้งแต่เล็กๆ ตั้งแต่ที่ชั้นยังเป็นเด็กประถม ชั้นไม่มีเพื่อนเลยซักคน อาจะเพราะชั้นเป็นเด็กเงียบๆ ตอนปิดเทิอมเพื่อนๆบอกกันว่าจะโทรหากัน แต่สำหรับชั้น ชั้นไม่มีใครจะโทรมา และไม่มีใครให้ชั้นโทรไป ช่วงปิดเทิอม ชั้นอยู่กับย่า ซึ่งตอนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ย่าคือเพื่อนคนเดียวของชั้นตอนนั้น ย่าจะนั่งแกะปลาสลิดที่ชั้นชอบให้กิน ส่วนชั้นก้อพลางนั่งกดเบอร์โทรศัพท์ ไปหาคนที่ชั้นไม่รู้จัก หลายต่อหลายบ้าน แกล้งทำเป็นโทรผิด แต่จริงๆแล้วชั้นแค่อยากมีคนคุยด้วย ชั้นใช้ชีวิตแบบเด็กเงียบๆ ที่ไม่มีเพื่อนเลยซักคน มาหลายปี จนในปีหนึ่งคุณย่าชั้นก้อเสีย ในบ้านที่อ้างว้าง มีพ่อกับแม่ที่ชั้นไม่ค่อยคุยด้วย กับพี่สาวที่แก่กว่าชั้นหลายปี แต่ชั้นก้อดำเนินชีวิตต่อไป ตอนจบประถม 6 ชั้นย้ายโรงเรียน โดยที่ไม่บอกใครเลย เพราะรู้ว่าไม่มีใครอยากจะรู้ ชั้นรบเร้าให้พ่อฝากเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง เพราะชั้นคิดว่า "ที่นั่น" คงเป็นที่ที่ชั้นจะได้"เริ่มต้นชีวิตใหม่" แต่แล้วทุกอย่างก้อเหมือนเดิม และแย่ยิ่งกว่าเดิม....ชั้นถูกเพื่อนในชั้นรุมแกล้ง และไม่มีใครคุยด้วยเลย ถูกด่าว่าทั้งต่อหน้าบ้างล่ะ ลับหลังบ้างล่ะ แม้แต่ครูยังกดดันชั้นเลย รายงานทุกชิ้นไม่ว่าเด็กป.6 คนนี้จะตั้งใจทำแค่ไหน คุณครูก้อจะบอกว่ามันไม่ดีพอ ครั้งนึงที่ชั้นจำได้ติดตา คือรายงานโปสเตอร์ที่ชั้นตั้งใจทำเพื่อ present หน้าห้อง คุณครูกลับบอกว่ามันไม่ได้เรื่อง และฉีกมันทิ้งกลางห้อง แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นที่ เกลียดฉัน ยังอึ้งกับการกระทำของคุณครูเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา ชั้นถูกทั้งเพื่อนและคุณครู ทำร้ายจิตใจทั้งการกระทำและคำพูด ในแบบที่ไม่มีเด็กคนอื่น ในโรงเรียนโดนกัน เด็กคนอื่นๆ ที่ถูกเพื่อนรังแก ก้อมีคุณครูช่วยปลอบ แต่ชั้นซึ่งเป็นเด็กไม่มีปาก ไม่มีเสียงกับใคร กลับถูกเพื่อนรังแก และคุณครูทุกคนก้อกดดัน ไม่มีใครคอยให้กำลังใจชั้นเลย ชั้นมีแต่ตัวเอง ที่คอยหวังว่า"วันพรุ่งนี้ มันจะต้องดีกว่า" ปลอบใจตัวเองอย่างนี้ทุกวัน แต่มันก้อไม่เคยมีวันไหนเลย ที่ชั้นสมหวัง จนกระทั้งชั้น ขึ้นมัธยม 1 ชั้นฝืนตัวเองไปเป็นคนร่าเริงมาก จนเข้าขั้นบ้าบอ เสแสร้งเป็นตัวตลกให้คนล้อเลียน และมันก้อทำให้ชั้นมีเพื่อนมากมายจริงๆ แต่เพื่อนๆพวกนั้น มาเป็นเพื่อนกับชั้นก้อเพราะความตลก เป็นเพื่อนกับ"เปลือกนอก"ที่ชั้นสร้างขึ้นมา พวกเขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของชั้น กลับเหยีบย่ำมันด้วยซ้ำ พวกเขาตั้งฉายาชั้นว่า"อึ" และหลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนในชั้น ก้อเรียกชั้นด้วยฉายานั้น ไม่มีใครเรียกชื่อจริง ชั้นอีกแล้ว ทิ้งๆที่ ชั้นทั้งอาย และรังเกียจฉายานั้น แต่ก้อทำอะไรไม่ได้ ชั้นยิ้มรับ และทำเป็นตลกกับมัน เพื่อนในกลุ่มชั้น คือ ตัวร้ายที่สุด ทั้งล้อเลียนท่าเดินของชั้น ทั้งๆที่มันก้อไม่ได้ผิดแปลกอะไร คอยจับผิดความผิดพลาดของชั้นและล้อเลียนมัน เวลาสอบได้ดี ก้อหาว่าชั้นโกงข้อสอบ ไม่ก้อฟลุก หาว่าชั้นหน้าตาน่าเกลียดบ้าง ทุเรศบ้าง ชาตินี้คงหาแฟนไม่ได้ และพูดสิ่งเลวร้ายที่สุด เท่าที่เราจะด่าคนๆนึงได้ ทั้งๆที่ความจริงชั้นก้อไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดซักหน่อย คนขายหรือเพื่อนของพ่อ ยังชมว่า"ลูกสาวหน้าตาน่ารักจัง" ชั้นหมวยๆ ขาวๆ ตอนนั้นอาจจะไม่ได้น่ารัก แต่ก้อไม่ได้น่าเกลียดขนาดหน้าเหมือน อึ เหมือนที่พวกเขาล้อเลียนกัน ชั้นรู้ว่า ที่พวกเขาด่าทอ และเรียกชั้นว่า "อึ" เป็นเพราะการทำตัวตลกเกินความเป็นจริง แต่ชั้นไม่มีทางเลือก ชั้นต้องแกล้งทำตัวแบบนั้น เพื่อจะได้มีเพื่อน แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 03:43:25 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 02:59:50 จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 02:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนนั้นเพื่อนๆติดชั้นมากมาย สาเหตุเพราะชั้น ทำตัวเป็น"ผู้ฟัง" ชั้นเอาแต่ฟังเรื่องราวของพวกเขา เป็นชั่วโมงก้อนั่งฟัง คอยทำท่าอารมณ์ร่วม ประหนึ่งว่าเป็นเรื่องของชั้นเอง ชั้นไม่เคยได้เล่า เรื่องราวของชั้น เพราะชั้นรู้ว่าพวกเขาไม่ฟัง ทุกๆวันชั้น กลับมาบ้านและแต่งนิยายลงเน็ต มันเป็นทางเดียวที่ทำให้ชั้น หลุดจากโลกความเป็นจริง ที่ทำร้ายชั้นอยู่ ชั้นเฝ้าภาวนาทุกวัน ขอให้พรุ่งนี้ ชีวิตชั้นเปลี่ยนไป ไม่ต้องถูกเรียกว่า"อึ" ไม่ต้องเป็น"กระโถน"รองรับความรู้สึกของใครอีกแล้ว แต่แล้วก้อเหมือนเคย วันรุ่งขึ้นทุกอย่าง ก้อเป็นเหมือนเดิม ชั้นเบื่อกับความผิดหวัง อยากออกจากโรงเรียน ก้อทำไม่ได้ แต่ชั้นก้อไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายซักครั้ง เพราะชั้นเลือกที่จะอยู่ในโลกของความหวังต่อไป หวังอย่างลมๆแล้งๆ ว่าพรุ่งนี้จะดีกว่า พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ชั้นพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง แต่ชั้นก้อยังถูกย่ำยีความรู้สึกเหมือนเดิม ชั้นเฝ้ารอให้ได้ขึ้นมัธยมปลาย หวังว่าชั้นจะป๊อปปูล่าห์ และไม่ถูกล้อเลียนอีก ช่วงปิดเทิอม ชั้นพยายามประทินโฉมสารพัด จนเพื่อนนอกโรงเรียน ที่ชั้นรู้จักได้ จากเพื่อนคนนึงในกลุ่ม พวกเขาชมว่าชั้นน่ารัก ชั้นรู้สึกมีค่าในตัวเองขึ้นมา ชั้นขึ้น ม.4 วันแรก พร้อมกับความหวังว่าทุกคน จะยอมรับในตัวชั้น แต่แล้ว ชั้นก้อผิดหวัง เหมือนเคย ชั้นยังคงถูกเรียกว่า"อึ" และเป็นกระโถนของทุกคน และเพื่อนสนิทของชั้นก้อ ไปบอกเพื่อนนอกโรงเรียน ว่าชั้นมีฉายาว่า"อึ" จากนั้น เพื่อนทั้งกลุ่มนั้น ก้อเรียกชั้นว่า"อึ" ทุกอย่างดำเนินผ่านไป ชั้นถูกเพื่อนว่า เพื่อนด่า เพื่อนติ แต่ชั้นกลับไม่ทำอะไร และทำอะไรไม่ได้เลย  มองตอนนี้ ชั้นตอนนั้นช่างอ่อนแอ น่าสมเพชจริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาเรียกชั้นว่า"อึ" อย่างเด็ดขาด และจะไม่ยอมนั่งเป็นกระโถน รองรับความรู้สึกเพื่อน ถ้าทำได้อย่างงั้น ป่านนี้ชั้นคงไม่มีปมในใจ และไม่ขาดความมั่นใจ ในตัวเอง เหมือนทุกวันนี้หรอก เมื่อชั้นขึ้น ม.5 ชั้นตัดสินใจว่า พอกันที กับการเสแสร้งทุกอย่าง ชั้นเลิกแสร้งทำตัว ร่าเริง และกลายเป็นคนเงียบ ตามเดิม ไม่ค่อยมีคนเรียกชั้นว่า"อึ" แล้ว และเพื่อนที่เคยมีอยู่ ก้อหายไปหมด ชั้นหลือเพื่อน อยู่แค่คนเดียว แต่เขาคนนี้ ก้อไม่ดีกับชั้น แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่นยืม โน๊ต เวลาที่ชั้นหยุดเรียน เขายังไม่ให้ชั้นยืมเลย แต่เขากลับรักชั้นมากๆ ขนาดร้องไห้เวลาชั้นไม่รับโทรศัพท์ แต่ชั้นไม่รักเขาหรอก ก้อแหงสิ เขาไม่เคยดีกับชั้นเลย เรื่องของชั้น เขาก้อไม่เคยแม้แต่จะรับฟัง พอชั้นได้ขึ้น ม.6 ชั้นก้อได้เพื่อนสนิทใหม่ คนๆนี้ เป็นคนที่ทำให้ชั้นรู้สึก ว่า มี "เพื่อนสนิท" มันเป็นอย่างงี้เอง เขารับฟังเรื่องของชั้นทุกๆเรื่อง ไม่ด่า และติชั้น และมีน้ำใจทำเรื่องนู้น เรื่องนี้ให้กับชั้นมากมาย ชั้นคบกับเขามาได้ปีนึง ก่อนที่เขาจะได้ รู้จักกับเพื่อน วายร้าย จากกลุ่มเก่า ที่คอยเรียกชั้นว่า"อึ" พวกเขาเริ่มสนิทกัน และท้ายที่สุด พวกเขาก้อเอาชั้นไปด่าลับหลัง ชั้นเกลียดเพื่อนชั้นจากกลุ่มเก่ามาก เกลียดที่มาคอยจองล้างจองผลาญชั้น เกลียดที่ต้องมาด่า มากลั่นแกล้งชั้น ที่เทอทำในอดีตมันไม่พอใช่มั้ย ถึงต้องมาล้างสมองเพื่อนสนิท จริงๆแค่คนเดียวของชั้น ให้ย่ำยีชั้น เหมือนที่เธอทำ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 03:47:55 จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 03:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ที่ร้ายกว่านั้น คือ ตอนนั้นชั้นได้ชอบพอกับ ผู้ชายคนนึงอยู่ ชั้นเจอเขาได้เพราะเพื่อนสนิทของชั้น ชั้นชอบเขามากๆ เขาเองก้อชอบชั้นมากๆ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย จนกระทั่งวันนึง เพื่อนจากกลุ่มเก่าชั้น ก็ยุเพื่อนสนิทของชั้น ให้โทรไปปั่นหัวผู้ชาย ว่าชั้นไม่ดี ชั้นเอาแต่ใจ ไม่รักเขา ให้เลิกคบกับชั้นไปเถอะ เทอทำสำเร็จ ผู้ชายคนนั้นเลิกคุยกับชั้นไป แต่ที่ชั้นเจ็บที่สุด คือ ทำไม เพื่อนสนิทคนแรกที่ไม่ย่ำยีชั้น เพื่อนคนแรกที่รับฟังปัญหาของชั้น กลับหักหลังชั้นอย่างไม่มีเยื่อใย ชั้นโทรไปร้องไห้ ถามเทอว่า ทำไมทำแบบนั้น บอกกับเทอทั้งน้ำตา ว่า"ความไว้ใจที่มีให้เทอ ตอนนี้มันพังทลายหมดแล้ว เทอไม่เคยรักชั้นเลยหรอ?" เทอพูดสั้นๆว่า "น่ารำคาญ หยุดร้องไห้ได้แล้ว อะไรๆก้อร้องไห้" ชั้นเจ็บ ชั้นร้องไห้ ฟูมฟาย เสียใจ และหลังจากนั้น ชั้นก้อไม่เคยได้มีเพื่อนสนิทอีกเลย จนเข้ามหาลัย ชั้นได้เพื่อนสนิทใหม่มา คนๆนี้เคยเรียนประถมกับชั้น เทอคนนั้ดีกับชั้นมาก ดีที่สุดเท่าที่ เพื่อนคนนึงจะทำให้กันได้ เทอร้องไห้ไปกับชั้น เมื่อครั้งที่ชั้นถูกเพื่อน ขโมยเงินในวันเกิด และชิ่งกลับบ้านไปทุกคน มีแต่เทอคนนี้แล่ะ ที่อยู่กับชั้นในวันเกิด เทอคอยห่วงใยชั้น ดูแลข้าวของให้ ว่าอยู่ครบดีมั้ย เพราะชั้นเป็นคนขี้ลืม แม้กระทั่งไปรับ ไปส่งชั้น เราเจอกันทุกวัน เพราะชั้นมักต้องไปทำนู่นทำนี่ ขายเสื้อผ้าที่ไม่ใช่แล้วที่จตุจักรบ้าง ร้องคาราโอเกะ หรือไม่ก้อเดินห้าง เทอก้อไปกับชั้น ตามใจชั้นตลอด ไม่ว่าชั้นอยากจะทำอะไร เทอก้อจะไปด้วย เราเหมือนฝาแฝด ที่แยกจากกันไม่ออก เทอมักจะถามว่าชั้น มีปัญหาอะไรรึเปล่า แล้วก้อแก้ปัญหาให้ทุกครั้ง ตอนั้นชั้นคิดว่า ชั้นไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่มีเพื่อนคนนี้ เพื่อนแท้คนนี้ ชีวิตชั้นก้อเป็นสุขแล้ว แต่แล้ว ทุกอย่างก้อจบลง ด้วยการหักหลัง เทอคนนี้ ขโมยเงินชั้น ชั้นรู้แน่ว่าเป็นเทอ ชั้นร้องไห้ฟูมฟายบอกว่า"คืนมาเถอะ ขอร้อง แกเป็นคนเดียวที่ชั้นมี อย่าให้ชั้นต้องเลิกคบกับแกเลยนะ" เทอจ้องหน้าชั้นเขม็ง แล้วพูดเสียงเรียบๆว่า "ถ้าชั้นเอาไปจริง ชั้นคงคืนแกแล้วแล่ะ ชั้นจะทนเห็นแกร้องไห้แบบนี้ ได้ยังไง" ท้ายที่สุด ใช้ชั้นไม้แข็ง ว่าถ้าไม่คืนมา จะเอาตำรวจไปจับ แล้วเทอถึงยอมคืน เงิน 6,000 บาท ตอนนั้น เทียบไม่ได้ กับความรู้สึกเสียใจ ที่ชั้นต้องเสียคนๆเดียว ที่ชั้นคิดว่าเป็นเพื่อนแท้ คนๆเดียวที่ร้องไห้และดีใจไปกับชั้น เสียเพื่อนคนนี้ไป ตลอดกาล แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 03:51:09 จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 03:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องราวทั้งหมดนี้ ทำให้ทุกวันนี้ ชั้นกลายเป็นคนขี้ระแวง ไม่กล้าเล่าเรื่องตัวเองให้คนอื่นฟัง กลัวว่าเขาจะเอาไปนินทาบ้างล่ะ หาว่าขี้อวดบ้างล่ะ เพราะประสปการณ์ ที่ชั้นถูกทำร้ายมันมากซะจน ที่ชั้นจะสามารถเหมือนคนปรกติคนอื่นๆได้ อยากมีซักวันที่ ชั้นจะสามารถเฮฮามี เพื่อนสนิท เพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่ ที่คอยรับฟังเรื่องราวของชั้น ปลอบใจเมื่อชั้นทุกข์ ให้กำลังใจให้ชั้นก้าวต่อไป หรือดีใจไปกับเรื่องดีๆของชั้น แสดงความยินดีเมื่อชั้นสุข แต่วันนั้นไม่รู้มันจะมาเมื่อไหร่ เพระชั้นเองก้อเบื่อที่จะหวัง และไม่คิดที่จะหวังอีกแล้ว เพระตลอดชีวิตของชั้นมีแต่ความ"ผิดหวัง" แต่ถึงทุกวันนี้ ชั้นยังชอบดูหนัง ที่ให้ข้อคิด ที่ซึ้งจนชั้นน้ำตาเล็ด และยังแอบหวังอีกว่า ซักวันหนึ่งชีวิตของชั้น จะเปลี่ยนไป ชั้นไม่ได้ขอให้ตัวเองเป็นนายก หรือเป็นซุปเปอร์สตาร์ แค่ขอให้ชั้นได้มี"เพื่อน"ที่รักชั้น แค่นั้นก้อพอ สิ่งที่ชั้นหวังนี้ คนบางคนอาจมองว่า แค่นี้เองหรอ? แต่สำหรับชั้นแล้ว มันคือสิ่งเดียว และทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นจะขอ ถ้าปาฎิหารย์มีจริง ขอให้ชั้นได้มีวันนั้น" แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 04:03:19 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 03:52:30 จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 03:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ทราบว่า จขกท. อายุเท่าไหร่แล้วครับ .. จะได้กะถูกว่าช่วงของชีวิตอยู่ตรงไหน ^^ เข้าใจความรู้สึกของคุณ จขกท. นะครับ... แต่วันนี้ดึกแล้ว... เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเข้ามาตอบใหม่ดีๆครับ...สัญญา... ตอนนี้... แวะเอากำลังใจมาฝากก่อนนะครับ ^_____^ จากคุณ : รายทาง (Waterman) - [ 28 เม.ย. 51 05:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อายุเกือบ 20 ปีแล้วค่ะ จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 06:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อืม...น้องจขกท.เป็นคนที่มีปมในใจเยอะมากเลยนะคะ...แล้วก็ช่างจดช่างจำมันซะทุกปมเลยสิ...   จะบอกว่า...เรื่องราวบางเรื่อง...เราไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บมันไว้หรอกนะคะคนดี...ลืมมันเสียบ้าง การที่เราไม่ยอม "ลืม" เรื่องราวเก่าๆเหล่านี้ เป็นเพราะเราเอาใจไป "ยึดติด" กับมันไงคะ เราไม่ยอม "แยกแยะ" ว่าเรื่องไหนที่มันจบไปแล้ว...เรื่องไหนที่มันยังไม่จบ และเราก็ยอมให้เรื่องราวในอดีตมันมามีผลต่อปัจจุบันและต่ออนาคตของเรา ถ้าในหัวเรามีแต่เรื่องเก่าๆ...เรื่องร้ายๆ...แล้วเราจะเอา "กำลังใจ" มาจากไหนคะ...จริงไหม? ต่อให้คนที่สิบกี่ร้อยคนให้...ก็ไม่พอค่ะ... เพราะใจเราเป็นเหมือนแก้วน้ำ "รั่ว" ที่เติมเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเต็ม... ทำไมถึงไม่อุดรอยรั่วที่ใจของเราก่อน? เวลาที่ใคร "ร้าย" กับเรา...เราต้องใช้ "สติ" พิจารณานะคะ...อย่าหวั่นไหวไปกับคำพูดที่ไม่ดี มันดูเหมือนจะยากในแง่ของการลงมือปฏิบัติใช่ไหม? แต่ถ้าเราทำได้...เราจะกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งคนนึงเลยทีเดียว เราเริ่มที่จะมีความสุขได้ค่ะ...เริ่มได้ตลอดเวลาเลย...เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้ ส่วนเรื่องกำลังใจ...ไม่ต้องไปหาจากในหนังหรือในอะไรเลยค่ะ...หาได้จากตัวเองนี่ล่ะ เวลาที่พี่ทุกข์ใจนะคะ...พี่ไม่เคยต้องการกำลังใจจากใครเลย... เพราะพี่รู้วิธีที่จะให้กำลังใจตัวเองเสมอ...และมันก็มากพอ...ที่จะทำให้เรามีแรงเดินต่อไปได้ อย่าเอาตัวเองไป "ผูกติด" กับใครเลยค่ะ...เพราะไม่มีอะไรที่จะสามารถรับประกันได้เลย... ว่าเค้าจะเป็น "คนดี" ของเราตลอดไปได้หรือไม่...และถ้าไม่ได้...วันนึงเราก็จะผิดหวังอีก เป็น "คนดี" กับเป็น "เพื่อนที่ดี" ของตัวเองน่ะดีที่สุดแล้วค่ะ... รักตัวเอง...และก็ไม่กดดันตัวเองนะคะ   จากคุณ : ++ Little Miss Someone ++ - [ 28 เม.ย. 51 08:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กลับเข้ามารับฟัง จขกท ตามสัญญาที่ส่งไปบอกหลังไม ค์ ก่อนที่พี่จะเข้านอนเมื่อคืนนี้นะคะ .. กลับมาดูเช้านี้ หกโมงน้องก็ยังตอบกระทู้อยู่เลย ไม่ทราบว่าป่านนี้เข้านอนหรือยัง หากยังอาจเริ่มเพลีย ไปนอนเอาแรงสักพักก่อนก็ดีนะคะ พี่น้องและเพื่อนที่นี่อีกมาก รวมทั้งพี่คนหนึ่ง ยังคงอยู่กับน้องแถวๆ นี้ ไม่ไปไหนไกลหรอกค่ะ ^^ กลับมาอ่านข้อความที่น้องเขียนต่อมา เช้านี้ ทำให้พี่เริ่มมองเห็นภาพและรู้จักน้องมากขึ้น .. พี่คิดว่าตนเองพอจะเข้าใจความรู้สึกของน้องนะคะ และแน่นอนที่สุด รู้สึกเห็นใจน้องจากใจค่ะ อ่านข้อความที่น้องเขียน ในเบื้องต้น พอจะสรุปได้ว่าน้องเอง -- เมื่อสิบปีก่อน -- เผชิญกับการถูกข่มเหงรังแก (bullying) อย่างหนักและต่อเนื่อง มีเด็กและวัยรุ่นจำนวนมาก ที่เผชิญกับปัญหานี้ แทบทุกคนต้องพยายามหาหนทางเท่าที่ตนจะคิดได้เพื่อพาตนเองออกจากสภาพเลวร้ายนี้ ตามลำพัง หลายคนประสบความสำเร็จ อีกหลายคนไม่ได้รับผลเช่นนั้น อ่านเรื่องของน้องแล้ว นึกถึงหนังสือและเว็บไซต์ที่เกี่ยวข้อง ที่น้อง จขกท เอง หรือเพื่อนสวนลุมที่สนใจเกี่ยวกับปัญหานี้ อาจลองหามาอ่าน หรือเข้าไปศึกษาและทำความเข้าใจดู หนังสือเป็นหนังสือแปล ชื่อ "ข่มเหงรังแก : จากบ้าน โรงเรียน สู่องค์การและธุรกิจ" แปลจาก "Bullying: From Backyard to Boardroom" เขียนโดยผู้เขียนหลายคน แปลโดยผู้แปลหลายท่าน พิมพ์โดยสำนักพิมพ์คบไฟ เมื่อ 2542 และเว็บไซต์ชื่อ http://www.noputdowns.org ค่ะ ในเบื้องต้นนี้ พี่เองคิดว่าน้องจำเป็นที่จะต้องขอความช่วยเหลือจากจิตแพทย์แล้วนะคะ เพื่อช่วยบำบัดความเจ็บปวดทางจิตใจที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง รุนแรงจากการถูกข่มเหงรังแกตามที่เล่ามาค่ะ จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 08:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้  เพื่อแสดงให้คนที่ทำไม่ดีกับคุณได้เห็น ว่าคุณเข้มแข็ง  และแกร่งกว่าที่เขาคิด ส่วนกำลังใจที่คุณต้องการ  คุณจะไ้ด้รับเมื่อคุณเริ่มให้กำลังใจตัวเองก่อน คุณอายุยังไม่ถึง 20 ปี  สิ่งที่คุณควรคิดถึงให้มากคืออีก 80 ปีข้างหน้าในชีวิต ไม่ใช่ 10 กว่าปีที่เพิ่งผ่านมา เอาไว้คุณอายุ 80 แล้ว  จะนึกถึงเรื่องเมื่อ 60 ปีก่อน  ตอนนั้นมันคงทำร้ายคุณไม่ได้แล้วล่ะ ...นักวิ่งที่ดีต้องคิดถึงเส้นชัยมากกว่าจุดเริ่มต้น ทางที่ผ่านมา  ไม่ได้มีความหมายมากกว่าระยะทางที่เหลือ ถ้าคุณมัวแต่ย่ำอยู่กับอดีต  คุณจะแพ้จริงๆ  และเป็นการแพ้ให้กับตัวเอง จากคุณ : Pictogram - [ 28 เม.ย. 51 10:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กำลังใจ ก็เหมือน เงิน ครับ ขอคนอื่น เค้าก็ให้บ้าง ไม่ให้บ้าง แต่ขอบ่อย ๆ มันก็ดูทุเรศ ไม่แพ้ขอเงินคนอื่น เลยนะครับ ทำไมไม่หากำลังใจเองล่ะครับ ? ไม่ต้องไปพึ่งใคร ไม่ต้องทำตัวเป็นกาฝากทางอารมณ์ ให้คนเขาเวทนา คนอื่นที่เขาลำบาก ข้าวไม่มีกิน บ้านไม่มีอยู่ ญาติทิ้งขว้าง มีตั้งเยอะแยะ เขายังสู้ ยังยืนหยัดอยู่ได้ มัว "คิดถึงแต่ตัวเอง" มันก็ทุกข์อยู่นั่นแหละ อยากให้ตัวเองรู้สึกดี ก็ทำตัวให้มีคุณค่าสิครับ "คิดถึงคนอื่น" บ้าง ไปช่วยคนที่เขาด้อยกว่าเราบ้าง แล้วชีวิตคุณจะมีคุณค่า มีกำลังใจ ไม่ต้องไปขอกำลังใจกับใครที่ไหนเลย ปล. การคิดถึงแต่ตัวเองมากไป ระวังประสาทกินนะครับ จากคุณ : lolo (lolo) - [ 28 เม.ย. 51 10:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นอกจากความช่วยเหลือจากจิตแพทย์ที่พี่กล่าวถึง และเสนอไว้เบื้องต้นในกล่องความคิดเห็นที่ 17 แล้ว น้องยังสามารถที่จะช่วยเหลือตนเองได้ด้วยนะคะ เริ่มจากการวางภาพอดีตที่รบกวนนั้นลงเสีย การจะทำเช่นนี้ได้ น้องจะต้องทำความเข้าใจเรื่องที่เกิด หรืออดีตของน้องเสียใหม่ ให้ถูกต้องและเป็นไปในทิศทางที่สร้างสรรค์กว่าเดิม ก่อนอื่น อยากให้น้องพิจารณาให้ดีนะคะ ว่าตนเองไม่ได้เป็นคนที่ทำผิด หากแต่เพื่อนที่มีธรรมชาติเป็นคนที่ข่มเหงผู้อื่น พร้อมการสนับสนุนของเพื่อนอีกหลายคนที่ไม่ได้มีธรรมชาติเป็นผู้ข่มเหง แต่ก็อยู่ในกลุ่มนั้นต่างหากที่เป็นผู้ทำผิด ทั้งนี้ สิ่งที่พวกเขาทำสะท้อนให้เห็นว่า ไม่มากก็น้อย พวกเขามีความไม่สบาย ความบกพร่องทางจิตใจอยู่ทำให้เขามีพฤติกรรมเช่นนั้น เท่าที่ทราบ คนที่จะข่มเหงคนอื่น มักมีความโกรธ ความอิจฉา ความเกลียดชัง ความไม่พอใจในสภาพชีวิตของตนเอง หรืออื่นๆ ในตัว คำพูดและการกระทำที่มาจากคนไม่สบายเช่นนี้ ไม่ควรเลยสักนิดที่เราจะนำมายึดถือว่าเป็นจริงหรือถูกต้องตามนั้นได้นะคะ -- ดังกรณีของน้องที่ถูกตั้งฉายา ซึ่งกระทบอย่างรุนแรงต่อการนับถือตนเองของน้อง และอื่นๆ มาถึงวันนี้ อยากบอกน้องจังเลยค่ะ ว่าน้องไม่ได้เป็นตามฉายานั้น และน้องไม่ควรถูกปฏิบัติด้วยวิธีการร้ายเช่นนี้ ขณะเดียวกัน พี่ก็อยากให้น้องไม่โกรธเพื่อนกลุ่มนั้นทั้งหมด พยายามมองเขาให้ดีแล้วน้องจะพบว่าพวกเขาไม่สบาย แล้วค่อยๆ ให้อภัยพวกเขาค่ะ ชีวิตน้องเริ่มใหม่ได้ อยากให้เริ่มจากวันนี้ ว่าน้องเป็นคนที่น่ารัก และมีคุณค่าพอที่จะมีชีวิตที่มีความสุข -- ซึ่งรวมถึงการมีเพื่อนที่ดีตามที่ต้องการ ยังอยากให้น้องรู้ว่าสิ่งนี้เป็นจริงได้ แต่น้องทราบไหมคะ ยิ่งน้องอยากได้รับมากเท่าไร น้องจะไม่พบค่ะ แต่ทันทีที่น้องอยู่กับที่ อยู่กับชีวิตของตนเอง ด้วยการรัก ยอมรับ เมตตา เชื่อและนับถือตนเองมากขึ้น พร้อมกับรักและพร้อมหยิบยื่นมิตรภาพ และความปรารถนาดีให้แก่ผู้อื่นจากใจเสมอๆ โดยไม่ทันรู้ตัว น้องจะได้พบเพื่อนแท้ ที่สำคัญ มากกว่าหนึ่งคนเสียด้วย นั่นคือ ตัวของน้องเองคนหนึ่ง กับผู้อื่นที่จะเริ่มเดินเข้ามาขอมิตรภาพพร้อมกับมอบมิตรภาพให้น้องอีกมากมายค่ะ น้องอาจค่อยๆ ลองทำตามนี้ดู นอกจากคำแนะนำจากพี่แล้ว พี่เชื่อว่ามีอีกหลายท่าน ในสวนลุมนี้ที่สามารถให้คำแนะนำที่ดีและเป็นประโยชน์แก่น้องได้ค่ะ ลองดูหลายๆ ทาง ขอส่งกำลังใจให้น้องพบทางที่เหมาะสมกับน้องค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 11:07:37 จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 28 เม.ย. 51 10:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เคยอ่านมานานแล้วครับ เห็นหัวข้อกระทู้บอกว่าต้องการแรงบันดาลใจ เลยก๊อปมาให้อ่าน ========================================== สิ่งที่ไม่ควรทำคือ " การยอมแพ้ " ชายคนหนึ่งเพิ่งจะมาพูดได้ตอนอายุ 4 ขวบ ชายคนนั้น...เพิ่งจะมาอ่านหนังสือออกตอนอายุ 8 ขวบ ชายคนนั้น...เคยถูกไล่ออกจากโรงเรียน ชายคนนั้น...เคยถูกปฎิเสธจากโรงเรียนอาชีวะแห่งซูริค ชายคนนั้น...เคยถูกอาจารย์ระบุว่า 'สมองช้า ไม่ชอบสังคมและล่องลอยอยู่ในความฝันอันโง่เขลาของตัวเองตลอดเวลา' ชายคนนั้น...ชื่อ 'อัลเบิร์ต ไอสไตน์' บิดาแห่งปรมาณู ชายคนหนึ่งเคยถูกปฎิเสธจากโรงเรียนเตรียมทหารเวสต์พอยต์ ชายคนนั้น...ลองสมัครใหม่ดูอีกที ชายคนนั้น...ถูกปฎิเสธอีกครั้ง ชายคนนั้น...พยายามเป็นครั้งที่สาม ชายคนนั้น...ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียน ชายคนนั้น...ได้เป็นทหารสมใจ ชายคนนั้น...เข้าไปอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่สองได้สำเร็จ ชายคนนั้น...ชื่อ 'นายพล ดักลาส แมคอาเธอร์' ผู้พิชิตแปซิฟิคแห่งสงครามโลกครั้งที่สอง ชายกลุ่มหนึ่ง...เป็นนักดนตรี ชายกลุ่มนั้น...เคยถูกปฎิเสธจากผุ้บริหารคนหนึ่งจากบริษัทเดคคาเรคคอร์ติ้ง ชายกลุ่มนั้น...ถูกปฎิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า 'เราไม่ชอบเสียงเพลงของพวกเขา และกลุ่มนักดนตรีที่เล่นกีตาร์กำลังจะหมดสมัยแล้ว' ชายกลุ่มนั้น...มีนามว่า 'เดอะ บีเทิลส์' สี่เต่าทองแห่งตำนาน ชายคนหนึ่ง...เป็นนักกีฬา ชายคนนั้น...เล่นบาสเกตบอลให้กับทีมโรงเรียนมัธยม ชายคนนั้น...เคยถูกคัดออกจากทีมโรงเรียน ชายคนนั้น...ชื่อ 'ไมเคิล จอร์แดน' หนึ่งในนักกีฬาบาสเกตบอลที่ทำเงินมากที่สุดในโลก ชายคนหนึ่ง...เป็นนักแต่งเพลงชาวเยอรมัน ชายคนนั้น...สูญเสียความสามารถในการฟังลงเรื่อยๆ ชายคนนั้น...หูหนวกสนิทเมื่อมีอายุได้ 46 ปี ชายคนนั้น...ได้ใช้ช่วงเวลาบั้นปลายชีวิตประพันธ์เพลงที่ยอดเยี่ยมที่สุด ชายคนนั้น...ชื่อ 'ลุดวิก ฟาน บีโธเฟน' นักประพันธ์เพลงชื่อก้องโลก ชายคนหนึ่งสอบตกประถม 6 ชายคนนั้น...เคยมีชีวิตที่พ่ายแพ้และล้มเหลวมาตลอด ชายคนนั้น...ล้วนทำประโยชน์ครั้งใหญ่ๆเมื่อเขากลายเป็นผู้สูงอายุแล้ว ชายคนนั้น...ได้เป็นนายกรัฐมนตรีอังกฤษเมื่ออายุ 62 ปี ชายคนนั้น...ชื่อ 'วินสตัน เชอร์ชิล' อดีตนายกรัฐมนตรีอังกฤษ ชายคนหนึ่งเรียนปริญญาตรี ชายคนนั้น...เคยถูกจัดให้เป็นแค่นักศึกษาระดับกลางเท่านั้น ชายคนนั้น...เคยสอบได้อันดับที่ 15 จากนักศึกษา 22 คนในวิชาเคมี ชายคนนั้น...ชื่อ 'หลุยส์ ปาสเตอร์' ชายคนหนึ่งเป็นนักร้อง ชายคนนั้น...เคยถูกผู้จัดการของ แกรนด์โอเลโอเพรย์ไล่ออก ชายคนนั้น...เคยโดนดูถูกว่า 'แกมันไปไม่ถึงไหนเลย แกควรกลับไปขับรถบรรทุกมากกว่า' ชายคนนั้น...ชื่อ 'เอลวิส เพรสลีย์' หญิงคนหนึ่งเป็นนางแบบผู้เปี่ยมไปด้วยความหวัง หญิงคนนั้น...ทำงานให้กับบริษัทบลูบุ๊คโมเดลลิ่งเอเจนซี่ หญิงคนนั้น...เคยโดนผู้อำนวยการบริษัท บลูบุ๊คโมเดลลิ่งเอเจนซี่ดูถูกว่า 'เธอควรไปเรียนด้านเลขาฯ หรือไม่ก็แต่งงานเสียดีกว่า' หญิงคนนั้น...ชื่อ นอร์มา จีน เบเกอร์ หรือที่รู้จักกันในนาม 'มาริลีน มอนโร' นั่นเอง ชายคนหนึ่ง หลงใหลวิชาการเงินอย่างมาก ชายคนนั้น...ยื่นใบสมัครกับมหาวิทยาลัยธุรกิจฮาวาร์ดอันเลื่องชื่อ ชายคนนั้น...ถูกปฎิเสธในเวลาต่อมา ชายคนนั้น...ไม่ยอมแพ้ เดินหน้าเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยธุรกิจโคลัมเบีย ชายคนนั้น...สำเร็จการศึกษา ชายคนนั้น...ปัจจุบันมีสินทรัพย์รวมกว่า 44,000 ล้านเหรียญสหรัฐ จากเงินลงทุนเพียง 100 เหรียญสหรัฐ ชายคนนั้น...ชื่อ 'วอเรน บัฟเฟตต์' นักลงทุนอัจฉริยะ อภิมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของโลก(ปัจจุบัน) ชายคนหนึ่ง หลงใหลในคอมพิวเตอร์อย่างมาก ชายคนนั้น...ชอบหมกตัวกับคอมพิวเตอร์เป็นเวลานานๆ ชายคนนั้น...ถูกเพื่อนมองว่า 'สกปรก - บ้าคอมพิวเตอร์' ชายคนนั้น...เคยเสนอซอฟแวร์ระบบให้กับ แอปเปิ้ล คอมพิวเตอร์ ชายคนนั้น...ถูกปฎิเสธอย่างไม่ใยดี ชายคนนั้น...ปัจจุบันคือผู้ให้การช่วยเหลือด้านเงินทุนกับ แอปเปิ้ล คอมพิวเตอร์ ชายคนนั้น...เคยถูก ไอบีเอ็ม มองว่า 'แค่เด็ก' ชายคนนั้น...ปัจจุบันเป็นผู้นำบริษัทซอฟแวร์ที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในโลก ชายคนนั้น...ชื่อ วิลเลี่ยม เฮนรี่ เกตส์ ที่สาม หรือที่รู้จักกันในนาม 'บิลล์ เกตส์' ผู้ก่อตั้งไมโครซอฟต์ มหาเศรษฐีอันดับสองของโลก ผู้ถือครองสินทรัพย์กว่า 46,000 ล้านเหรียญ (ปัจจุบัน) ผมเชื่อว่าทุกคนเคยแพ้ ผมเชื่อว่าทุกคนเคยล้มเหลว แต่คนแพ้ไม่ใช่คนที่ล้มเหลว คนล้มเหลวคือ...คนที่ล้มเลิกต่างหากครับ ========================================== แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 10:56:55 จากคุณ : LamoonMan - [ 28 เม.ย. 51 10:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ ^ ดีจังเลยค่ะ   จากคุณ : ++ Little Miss Someone ++ - [ 28 เม.ย. 51 11:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ....มุมมองเปลี่ยนชีวิตก็เปลี่ยน..... ....มองแต่มุมร้ายๆ คนยากที่จะเจอสุข...... จากคุณ : คาซีโอเพย่า. - [ 28 เม.ย. 51 12:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เราเคยมีปัญหาแบบ จขกท. เหมือนกัน แต่คิดว่าคงไม่หนักเท่า อย่างที่ คห.ข้างบนบอกน่ะค่ะ จขกท.จดจำมันทุกปมเลยจริง ๆ เราเข้าใจนะคะ ว่าหลาย ๆ เรื่องมันยากที่จะลืม โดยเฉพาะเรื่องแบบนั้น แต่ก็ไม่จำเป็นต้องนึกถึงมันตลอดเวลาค่ะ ชีวิตคนเรา เอาอะไรแน่นอนไม่ได้ค่ะ วันนี้หัวเราะ บางที พรุ่งนี้อาจจะร้องไห้ วันนี้ร้องไห้ บางที พรุ่งนี้อาจจะหัวเราะ เราเองก็เคยร้องไห้เพราะเรื่องแบบนี้เหมือนกันค่ะ หลายครั้งที่พยายามเข้มแข็ง บอกกับตัวเองว่าอย่าไปสนใจ อยากให้ จขกท. มองว่า คนกลุ่มนั้น เป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเท่านั้น อนาคตของเรายังต้องเจอคนอีกมากค่ะ อย่าเอาตัวเองไปจมอยู่กับอดีตที่เลวร้ายเลย สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นเผชิญกับปัจจุบันดีกว่านะคะ . . . ไม่มีใคร รู้จัก เรา ดี เท่า ตัวเรา เอง ไม่มีใคร ทำร้าย เรา ได้ เท่า ตัวเรา เอง ปล. เราสงสัยอย่าง.. จขกท. เป็นคนโลกส่วนตัวสูงหรือเปล่าคะ จากคุณ : หน้ากาก - [ 28 เม.ย. 51 15:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กลับมาแชร์ครับ... ตามสัญญา ^^ แอบบอกก่อนว่า... เรื่องราวของน้อง จขกท. อ่านแล้วนึกว่าเป็นเรื่องของตัวเองสมัยเด็กๆ... ตอนเด็กๆ... ผมก็มีชีวิตไม่ต่างกันครับ... เคยคิดเหมือน จขกท. ว่าอยากมีเพื่อนแท้... ที่คอยอยู่ข้างๆ ... ทำไมเราเข้าไปที่ไหน... ก็ดูเหมือนจะไม่สนิทกลมกลืนกับเค้าได้สักที... เคยถึงขนาดต้องยอมโดนแกล้ง (ตอนนั้นเด็กจริงๆ ประถมปลายได้) ทุกวันๆ เพื่อให้ตัวเองได้อยู่ในกลุ่ม... ไม่โดนกีดกันออกไปจากวง... แต่ชีวิตของผมเปลี่ยน... เมื่อขึ้นชั้นมัธยม... มีเพื่อนดีๆ มากมาย... เป็นนักกิจกรรมตัวยง... แต่ด้วยความที่ยังเด็ก... จึงมองไม่เห็นนักว่า ทำไมกันนะ.. ชีวิตเราถึงเปลี่ยนไป... แต่ให้ผมมองกลับไป จากจุดที่ยืนตอนนี้... ชีวิตที่เปลี่ยนไป... เริ่มมาจากการที่ผมเริ่มที่จะ "ให้" If you want to get more than you give... You have to give more than you get... ชีวิตผมเริ่มเข้าที่... เมื่อเริ่มที่จะหยิบยื่นสิ่งที่มีให้กับคนรอบข้าง... เพื่อนดีๆ ที่จริงใจมีมากมาย... เมื่อเราหยิบยื่นความจริงใจให้กับเขา... เพื่อนที่คอยช่วยเหลือเรายามที่เราล้ม...มีมากมาย... เมื่อเราคอยพยุงเวลาคนอื่นล้ม... เพื่อนที่คอยเป็นกำลังใจให้มีรอบตัว... ถ้าเราทำตัวคอยเป็นกำลังใจให้พวกเขา... ไม่มีใครเป็นฝ่าย "รับ" ได้ตลอดไป... และไม่มีใครที่จะ "ให้" ได้ตลอดเวลา.. แต่วิธีที่ง่าย และ ตรง ที่สุดในการที่จะได้อะไรอย่างหนึ่งมา... ก็คือเอาสิ่งที่มีค่าเทียบเท่ากันไปแลก... อยากได้เงิน... ก็อาจเอาแรง เอาสิ่งของไปแลกมา... ถ้าอยากได้ใจ... ก็ต้องใช้ใจไปแลกใจ... แต่เคล็ดลับของการมีชีวิตอย่างมีความสุขคือ... เราต้องเรียนรู้ที่จะ"มีความสุข" จากการ "ให้" ไม่ใช่ "รับ" ไม่ใช่ว่าให้ไป... แล้วเค้าจะต้องให้อะไรกลับมา.... แต่สิ่งที่เราได้รับทันที คือความสุข... ที่เห็นคนอื่นมีความสุข... แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว.... ..... สำหรับ "กำลังใจ"... ที่แห่งนี้มีให้เสมอครับ.... แต่ "แรงบันดาลใจ" .... น้องต้องค้นหาด้วยตัวเอง.... ตอนนี้... เป็นกำลังใจให้นะครับ ^^ จากคุณ : รายทาง (Waterman) - [ 28 เม.ย. 51 16:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 26 "ปล่อยวาง" ค่ะ เสียใจให้พอ แล้วปล่อยวาง แล้วก็อยากบอกว่า คุณ จขกท ไม่ได้เป็น ไมได้เจอ อย่างนี้ แบบนี้ เพียงคนเดียวในโลกใบนี้ ในทางกลับกัน คนที่ทำร้าย จขกท ก็อาจจะมี "ปม" ในใจ เหมือนๆ กับ จขกท เหมือนกัน (เพียงแต่ต่างเรื่อง ต่างที่มา) เราต้องเอาตัวเองให้รอด ด้วยการ "ปล่อยวางและเป็นผู้ให้" นั่นคือความสุขที่แท้จริงค่ะ เราทำจิตใจให้สะอาด ผ่องใส มองโลกในแง่ดี และรู้จักมองโลกในแง่ความเป็นจริง แล้วความรักดีๆ ทั้งจากคนรักและเพื่อนฝูง ก็จะค่อยๆ เคบื่อนย้าย เข้ามาอยู่ หรือเข้ามาใกล้ จขกท เอง เอาเชื่ออย่งนั้น เพราะเราเองก็เคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว สู้ๆ ค่ะ!! ปล. เวลาเราทุกข์ใจ  จะมีผู้ใหญ่คนนึง คอยบอกเราว่า "อ่านหนังสือเยอะๆ"  จขกท  ชอบขีดๆ เขียนๆ น่าจะชอบอ่านด้วย อ่านเยอะๆ ค่ะ มันช่วยเราได้จริงๆ (แต่ไม่ได้หมายความว่าให้อ่านนิยายแล้วเพ้อฝันตามเน้อ) จากคุณ : แพรเพลง - [ 28 เม.ย. 51 16:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รายทาง...สุดยอดค่ะ   จากคุณ : ++ Little Miss Someone ++ - [ 28 เม.ย. 51 16:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมว่าปรึกษาจิตแพทย์ดีกว่าครับ จากคุณ : Jump.Jr - [ 28 เม.ย. 51 17:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เห็นด้วยกับการให้ค่ะ ให้ไปสิบ อาจจะมีเพียงหนึ่งที่ให้คุณกลับมา ถึงจะเสียใจกับเก้าที่หายไป แต่หนึ่งหัวใจที่ได้มาเราว่ามันก็คุ้มที่จะได้ในสิ่งหนึ่งที่คนทุกคนต้องการในชีวิต ซึ่งก็คือ มิตรภาพดี ๆ จากเพื่อน ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หน้ากาก - [ 28 เม.ย. 51 17:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณทุกๆกำลังใจมากนะคะ ตอนนี้เราเข้าใจแล้วค่ะ ว่าเราควรที่จะรักคนอื่นด้วย และอย่าไปกลัวว่าเขาจะพูด หรือนินทาลับหลังอะไร เพราะเราไม่สามารถควบคุมความคิดของคนอื่นได้ เพียงแต่อย่าไปกลัวที่จะเผชิญกับผู้คน เท่านั้นก็พอ เมื่อไหร่ดีเราดีขึ้น เราจะไม่ลืม แหล่งกำลังใจจากห้องนี้ จากทุกๆคนเลยค่ะ หนูขอขอบคุณอีกครั้งจากใจเลยค่ะ จากคุณ : realme - [ 28 เม.ย. 51 19:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 31 พี่ขอแสดงความยินดี และดีใจด้วยอย่างยิ่ง จากหัวใจค่ะ และขออวยพรให้น้องมีความสุขเสมอไป ทั้งในทางกาย ใจและจิตวิญญาณ ตลอดจนสามารถเติบโตขึ้นต่อไป ทีละนิดๆ ได้อย่างสมวัย และสมกับทุกสิ่งทุกอย่างที่น้องเป็น น้องทำ และน้องมีนะคะ ขอฝากแนวทางง่ายๆ ในการดำรงชีวิต เพื่อชีวิตจะเป็นชีวิตที่ดีและมีความสงบสุข ได้อย่างง่ายๆ นั่นคือรักษาศีล 5 เชื่อมั่นในหลักการเรื่องทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว และยินดีในสิ่งที่ตนเองมีและตนเองเป็น ทั้งใช้สิ่งเหล่านี้สร้างสรรค์ชีวิตของตนให้ค่อยๆ เจริญงอกงามขึ้นมา และไม่น้อยกว่านั้น ต้องหัดที่จะเข้าใจ ยอมรับและเคารพในสิ่งที่ผู้อื่นมี ผู้อื่นเป็นและผู้อื่นทำเช่นกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 51 07:59:11 จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 29 เม.ย. 51 07:40:41 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อายุพอๆกันเลยอะ เป็นเพื่อนกับเราได้นะ ถ้าไม่รังเกียจหลังไมค์ หรือ add mailเรามาก็ได้ เราก็เคยมีเรื่องอะไรเยอะแยะเหมือนกัน ชีวิตสมัยประถม - ม.ปลายเราไม่ได้มีสังคมที่ร.ร.แย่แต่กลับกันคือเรื่องที่บ้านอะแย่มาก เราว่าเราก็ผ่านอะไรมาพอสมควรเหมือนกันแต่ยิ่งโตมันก็ยิ่งมีแต่เรื่องหนักขึ้นล่ะนะ เหมือนเล่นเกมเก็บ levelแหละ ด่านนี้ผ่านยาก พอผ่านไปเราก็แกร่งขึ้น แต่ด่านข้างหน้าก็ยากขึ้นไปเรื่อยๆ เราก็เคยมีอารมณ์แบบว่าไม่อยากไว้ใจใครเหมือนกัน แบบคือคุยได้ หัวเราะได้แต่ไม่อยากไว้ใจอีกแล้ว ซึ่งมันขัดกับตัวตนจริงๆของเราที่อยากแชร์ทุกเรื่องได้แบบหมดเปลือก แต่โลกรอบตัวเรามันเป้นอย่างงั้นไม่ได้เราก็อึดอัดอะ ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่อง "ดวง" ด้วยรึเปล่า ที่เราว่าเราจริงใจ คบคน 100 คนก็สามารถพูดอะไรๆได้ทุกอย่าง ไม่ได้คิดว่าใครจะมาหักหลัง เอาไปเล่าต่อ เอาไปนินทาเหมือนในละคร แต่ความเป็นจริงแล้วว ใน 100 คนนั้น คนที่จะจริงใจกลับมา ตอบรับความจริงใจเรามันมีแค่ 10 %เท่านั้น ทีแรกเราก็เสียใจนะว่า แล้วอีก90% ที่เราก็จริงใจไปล่ะ...แต่สุดท้ายก็มาคิดว่า 10 %ก็ช่างแหละ..มันน้อย แต่มันมีคุณภาพ ชีวิตคนเรา(ตัวเราเอง...และเจ้าของกระทู้เอง)​อาจจะมีคนที่พูดด้วยได้อย่างเปิดอกแค่ไม่กี่คน แต่อย่าไปเน้นปริมาณเน้นคุณภาพดีกว่า เราเชื่อว่ามันต้องมีแหละคนที่อยากจะรับฟังเราเวลาเราเสียใจอะ เพื่อนที่มหาลัย เพื่อนบ้าน ญาติพี่น้อง หรือแม้แต่แม่บ้านประจำบ้านก็เหอะ (เราก็เคยไม่มีใครจนต้องไปร้องไห้กับแม่ครัวมาแล้วทั้งที่ไม่สนิทเลย..เพียงแต่เค้าอยู่ในบ้านเวลาเราไม่มีใครเท่านั้นแหละ) ลองมองดูรอบตัวดีๆนะคะ ต้องมีใครที่เราเป็นสิ่งมีค่าสำหรับคนคนนั้นอยู่แน่ๆ เข้ามาในห้องสวนลุมนี่ก็ได้ เพื่อนปรึกษาก็มีเยอะแยะ ตลอด 24 ชม. อีกอย่าง ถ้าว่าง เราแนะนำลองไปสถานเด็กกำพร้าดู ไปเห็นว่าชีวิตเล็กๆที่ทั้งพิการและถูกพ่อแม่ญาติพี่น้องทิ้งมาเขาพยามสู้ชีวิตแค่ไหน แล้วเราจะได้เข้มแข็งขึ้นค่ะ จากคุณ : pankee - [ 29 เม.ย. 51 16:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อยากบอกว่า มีหลายๆความรู้สึกที่คล้ายกับ จขกท. เลยค่ะ เราเจอแบบว่าไม่มีเพื่อนสนิท แม้จะอยู่มหาลัยก็ยังมาไม่ได้เลย ตอนนี้ไม่คิดอะไรมากแล้ว เพราะการที่เราอยู่คนเดียวบ้างก็ยังทำให้เราสบายใจ แต่ก็มีสังคมอยู่บ้าง ไม่เยอะอะไรเลย สุดท้ายก็มีเพียงตัวเรานี่แหละที่เป็นเพื่อนแท้ที่สุด จากคุณ : fungjai - [ 4 พ.ค. 51 18:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 34 . . สู้ๆครับน้องครับ ชีวิตยังอีกยาวไกล ... . . พี่ก็เป็นคนๆหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรดีเลยมั้ง . บ้านก็จน แถมหนี้สินบานเบอะ . เรียนก็งั้นๆ เล่นกีฬาก็ไมเอาไหน หน้าตาไม่ดี แถมหุ่นกลมดิ๊ก . แต่..พี่ก็พยายามมองโลกในแง่ดี . พยายามหาความสุขเล็กๆจากโลกอันโหดร้ายนี้ . จะทุกข์จะแย่ขนาดไหน ก็ยังมีความสุขซ่อนอยู่ภายในนะครับ ... . จากคุณ : bb_area - [ วันฉัตรมงคล 15:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ถึงแม้จะมาช้าไปบ้าง แต่คงยังไม่สายสำหรับกำลังใจที่นำมามอบให้ค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 7 พ.ค. 51 08:07:14 ]