ความคิดเห็นที่ 1 วันพ่อวันนึง ตอนเราประมาณม.2 หรือ 3 สมัยนั้นเรายังวางท่ากับพ่ออยู่ เจอกันก็เมินเขาทุกครั้ง แต่วันพ่อนั้นถือว่าหยวน...เขามาชวนกินข้าว ก็ไปนั่งกินอยู่ มีพ่อแม่ เรา ในร้านอาหารแถวสยาม แล้ว โทรศัพท์ก็ดังเข้ามา... "อืม อืม อ่อ วันพ่อป๊าก็มาอยู่กับอากงอาม่าไง อืม...ไม่ต้องรอ อืม"​ แต่พูดต่อหน้าฉนัและแม่...ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าใครโทร.มา โ ค ด แห่งความหน้าด้าน โกหกต่อหน้าเลยเหรอ แม่ก็ด่าเขาในร้านอาหารนั้นเลย แต่เราอะ สติแตกแล้ว วิ่งหนีออกมาจากร้านอาหาร ไม่มีตังติดตัวสักบาท วิ่งร้องไห้ออกมา มีคนแถวนั้นมองเยอะแยะ เด็กม.2-3 เดินร้องไห้กลางค่ำกลางคืน แม่โทร.เข้ามือถือมา (ตอนนั้นมีแล้ว) แต่เราไม่ยอมรับสาย ตอนนั้นโกรธทุกคน ไม่ว่าพ่อหรือแม่...โกรธผู้ใหญ่ที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ เราเดินร้องไห้ไปจนถึงบ้านเพื่อนแถวสะพานเหลือง สุดท้ายเพื่อนเราเห็นแม่พยามติดต่อเราแต่เราไม่ยอมรับสายสักที เพื่อนเลยไปรับแทน และบอกทางให้แม่มารับเราที่บ้านมัน แม่รับเรากลับไปเงียบๆโดยไม่มีใครพูดอะไร เราถามแม่ว่า เราวิ่งหนีออกมาเพราะเขา...ทำไมกลายเป็นแม่ล่ะที่ตามเรามา ทำไมแม่ต้องรับผิดชอบทุกการกระทำของเขา แม่พูดทั้งน้ำตากับเราว่า "ตะกี้ม้าด่าเขา ว่า ถ้าลูกกรูเป็นอะไรไป กรูจะไม่ให้อภัยเมิงเลยตลอดชีวิต เมิงทำกรูเจ็บมามากเท่าไรก็ได้ แต่ถ้าทำลูกกรูเจ็บสักครึ่งเดียว เกิดลูกวิ่งเตลิดออกไปโดนรถชน โดนฉุดกลางดึกล่ะก็​ เมิงต้องชดใช้ด้วยชีวิต" หลังจากนั้นเราถึงได้เรียนรู้ว่า เวลาสติแตก แม้จะเกิดจากพ่อ แต่ทำอะไรต้องคิดถึงแม่ เพราะเราสติแตกอาละวาดไป พ่อก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะวิ่งตามมา คนที่ตามเราคือแม่ คนที่เสียใจคือแม่ ช่วงนั้นเราเกลียดเขามากจริงๆ พอเข้า ม.4-5 เข้าวัยรุ่น เราอารมณ์รุนแรงมาก ทะเลาะกับแม่ ทำร้ายตัวเองแบบในละคร มีทุกแบบ...สุดท้ายก็ผ่านมาได้ เรากลายเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้ คิดดูก็ไม่รู้แม่ทำได้ยังไง เลี้ยงลูกสองคน พี่ชายก็เซ้นซิทีฟมาก เราเองก็เหมือนกัน แต่สไตล์แรงกว่า คืออาละวาด ทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง แม่ทำมาคนเดียวได้ไงก็ไม่รู้ วันนึงพอสอบติดมหาลัยแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจ คงเป็นเพราะเราเริ่มรู้สึกโตแล้วบวกกับความแฮปปี้ตอนนั้นที่เข้าม.ที่ต้องการได้ ก็เริ่มเปิดใจให้พ่อ หลังจากเมินเขามานาน เขาดีใจมาก เที่ยวบอกกับทุกคนว่า "เดี๋ยวนี้ข้าดีกับลูกข้าแล้วนะ"​ เราคิดว่า โอเค สิ่งที่ผ่านไปก็ผ่านไปแล้วกัน สิ่งที่เขาทำผิดมันก็แค่อดีต วันนึงตอนที่เราสอบติดมหาลัยแล้ว เพื่อนเราจะไปสอบรอบ 2 เพราะรอบแรกมันไม่ติด เราไปส่งเพื่อนที่สนามสอบ โรงเรียนแห่งนึง ปรากฏว่าเจอพ่อที่นั่นโดยบังเอิญ...เราก็เก็ตเรื่องอย่างเร็ว พ่อมาส่งลูกคนนั้นมาสอบ ทั้งที่วันที่เราสอบพ่อไม่เคยมาส่งมารับ วันนั้นฝนตกหนักด้วย เราหอบอุปกรณ์การสอบกลับบ้านเองทั้งนั้น วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นเขาคนนั้น เด็กเรียน เรียบร้อย (รู้ตอนหลังว่าเรียนเก่ง) เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นใคร พ่ออึ้ง...ที่สองคนมาเจอกัน แต่ก็ต้องแนะนำให้รู้จัก พ่อบอกเขาว่า พี่เขาก็สอบติดไปแล้วเนี่ย มีอะไรสงสัยข้อสอบก็ถามพี่เขาได้ เด็กคนนั้นคุยกับเรา เราก็ตอบแบบธรรมดาๆ แต่ในใจอึ้งๆ... "เขาจะรู้ตัวมั้ยว่า เขาเป็นใคร ฉันเป็นใคร..." แต่ดูท่า เขาจะคิดว่า พ่อก็แค่รู้จักนศ.คนนึงที่อยู่คณะนี้ ก็เลยแนะนำให้รู้จัก...ท่าทางเขาไม่รู้อะไรเลย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ติดคณะนั้นที่ไปสอบ ถ้าติดคงไม่รู้จะทำยังไงถ้าเราต้องอยู่คณะเดียวกัน ม.เดียวกัน จะทำหน้ากนัยังไง ? ตอนหลังเขาไปได้มหาลัยอื่นที่ก็มีชือเสียง เอาจริงๆเราก็ยินดีด้วย เราไม่เคยคิดว่าเป้นความผิดของเด็กอะค่ะ แต่ยิ่งเห็นว่าเขาไม่ร้เรื่องมากแค่ไหน ยิ่งรังเกียจการกระทำของคนเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเท่านั้น แต่ตอนนั้นโดยรวมก็ยังดีๆกับพ่ออยู่ จากคุณ : pankee - [ วันแรงงาน 15:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านตรง คำพูดของคุณแม่คุณ ที่บอกว่า ถ้าคุณเป็นอะไรไป จะไม่ให้อภัยพ่อคุณ..สะเทือนใจมาก รับรู้ได้ถึงความรักของคนเป็นแม่จริงๆ รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : กระต่ายลงพุง - [ วันแรงงาน 15:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาเป็นกำลังใจให้น่ะครับ พร้อมกับรออ่านด้วยครับ จากคุณ : ขาว_ตี๋ (ขาว_ตี๋) - [ วันแรงงาน 15:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จนต่อมา พ่อเดินทางญี่ปุ่น เราก็ขอติดสอยไปด้วย พ่อบอกว่า ถ้าเอา "น้องชาย" เธอไปด้วยจะโอเคมั้ย เราอะ โอเค เราแฟร์กับตัวเด็กอยู่แล้ว แต่ถ้าแม่เราล่ะ? แม่เราต้องไม่ยอมแน่ มันเหมือนการทรยศแม่ พ่อบอกว่า ถ้าเราโอเค ก็ขอให้ช่วยปิดบังแม่ แต่เราเดินทางตั้ง 2 เดือนจะปิดอยู่ได้ยังไง แม่ต้องรู้อยู่แล้ว แต่พ่อกะว่า จะมัดมือชก คือ มารู้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะทั้งเราและลูกชายเขาก็ไปอยู่ตปท.แล้ว เราที่เห็นมาตลอดว่าแม่เจ็บช้ำเพราะคนบ้านนั้นยังไง กลับจะไปเที่ยวกับลูกของคนที่แม่เกลียดที่สุด? ขณะที่ยังตัดสินใจไม่ได้ เราก็แอบภาวนาไปด้วยขอให้ วีซ่าของเด็กคนนั้นไม่ผ่าน ไม่ใช่จะแช่งหรืออะไร แต่เราจะได้ไม่ต้องเลือกว่า "เดินทาง( 2เดือน) อย่างที่ฝัน" หรือ "หักหลังแม่"​ (ตอนนี้แอบด่าตัวเองว่าตอนนั้นทำไมเราถึงลังเลทั้งที่แม่เป็นคนเีดยวในชีวิตเรา)​....แต่วีซ่าเขาก็ผ่าน (ทำไมจะไม่ผ่านล่ะ...ก็วีซ่านักเรียนนักศึกษา..) แต่ขั้นตอนที่จะซื้อตั๋วแล้ว พ่อก็โทร.มาบอกเราว่ามีเรื่องกลุ้มใจมากอยากปรึกษา เพราะเราเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้และรับฟังได้โดยไม่ลุกขึ้นอาละวาดก่อนอย่างแม่หรือพี่ชาย(ที่ปกป้องแม่มากๆ) พ่อเล่าให้ฟังว่าก่อนซื้อตั๋วก็บอกเด็กคนนั้นว่าต้องไปพร้อมกับเรานะ...และเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาเป็นใคร และตัวเราที่เจอที่สนามสอบวันนั้นเป้นอะไรกับเขา แล้วเขาต้องมารู้ทุกอย่างในวันเดียว ว่าเราเป็นใคร ตัวเขาเป็นใคร เขาก็เลยร้องไห้ ทะเลาะกันใหญ่โตทั้งบ้าน จนตอนนี้ แน่นอนว่า เขาไม่ไปด้วยแล้ว แถมเหมือนวันนั้นจะเตลิดหนีออกจากบ้านไปเลย (นั่นแปลว่า พ่อหลอกเด็กคนนั้นทำวีซ่าโดยไม่บอกก่อนว่ามีเราไปด้วย พอวีซ่าผ่านก็กะมัดมือชกเหมือนที่กะมัดมือชกแม่ เอาลูกสองบ้านไปเจอกันที่ต่างประเทศ แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ) เมียพ่อก็โทร.มาด่าพ่อไปด้วย โทษฐานพยามสร้าง contactที่เป็นไปไม่ได้ระหว่างสองบ้าน เราเข้าใจ...เข้าใจเขาคนนั้นทุกอย่าง...ยิ่งโมโหเวลาที่พ่อบอกว่า "เสียดาย ฉันคิดว่าเขาจะใจกว้างเหมือนอย่างเธอ(เรา)" โอ้โห มันจี๊ดขึ้นมา....รู้ด้วยเหรอว่า เราต้องอดทน รู้ด้วยเหรอว่าเราต้องผ่านอะไรมาบ้าง แล้วรู้มั้ยว่ามันเป้นสิ่งที่ยากจะทำได้ แล้วจะคาดหวังว่าทุกคนเขาจะทนได้อย่างแม่เรา อย่างเราเหรอ? เราก็โมโหพ่อ ก็บอกพ่อว่า "ต่อให้เค้าเป็นผู้ชายหนุ่มแล้ว แต่คนเราเข้มแข็งแค่ไหนก็มีเรื่องทีรับได้ยากทั้งนั้น หนูเคยผ่านเวลานั้นมาแล้ว เจ็บแค่ไหนเรารู้ดี แล้วหนูอะเจอเวอร์ชั่นค่อยๆเจอตั้งแต่เด็ก ค่อยๆรู้ความเลวร้ายของผู้ใหญ่ แต่เด็กคนนั้นต้องรู้ทุกอย่างในคืนเดียว ป๊ายังหวังจะให้เขา ใจกว้าง ยอมรับทุกอย่างได้อีกเหรอ"​ พ่อก็เงียบ....เราอะ คิดถึงหน้าของเขาที่เราเจอที่สนามสอบ สลับกับภาพเราตอนวิ่งร้องไห้ออกมาจากร้านอาหารในคืนวันพ่อตอน ม.3 เลย...มันเหมือนกันทุกอย่าง แล้วป่านนี้สภาพจิตใจของเด็กคนนั้นจะเป็นยังไง ถ้าคุณต้องเป็น "ลูกเมียน้อย" ต่อให้แม่อาจจะปลอบใจว่า เราเป็นลูกที่แท้จริงนะ เรามีทะเบียนนะ ฯลฯ แต่เขาเคยเจอเรา เขารู้ว่าเราแก่กว่าเขา...ดูอายุเอา แค่นี้เขาต้องคิดได้ ความจริงเรามีเบอร์ของเด็กคนนั้น แต่ต่อให้เรา(คิดว่า)เข้าใจความรู้สึกเขามากแค่ไหน เราก็ไม่ใช่คนที่เขาอยากได้ไปปลอบใจอยู่ดี เราแสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจเขาตอนนี้ยิ่งทำร้ายเขากว่าเดิม บางทีเราก็ได้แค่มองเบอร์เขาในมือถือเรา...อยากคุย อยากแชร์ อยากถามว่าชีวิตเขาเป็นไงมั่ง ชีวิตที่มีพ่อกลับบ้านทุกวันอะเป็นไงมั่ง พ่อดูแลเขายังไงมั่ง...แต่ณ​เวลานี้ คงทำให้ปวดใจทั้งคู่ แล้วพอเราไปญี่ปุ่นกับพ่อ ไปกันแค่สองคนโดยไม่มีเขาคนนั้น ก็เห็นธาตุแท้พ่อ เวลาอยู่ด้วยกัน เห็นแก่ตัว ขี้โม้ ขี้อวด ขี้คุย ขี้เมา พาล โทษฉันทุกอย่างสำหรับสิ่งเสียหายทุกอย่างที่เกิดขึ้น พอไม่มีแม่เป็นคนกลาง บวกกับเห็นว่าได้เรากลับไปคืนดีแล้ว นิสัยเดิมก็กลับคืน เราตัดสินใจได้แล้วว่าคนคนนี้ไม่มีค่าให้ "ให้อภัย" หรือ "ให้โอกาส" เลยสักนิด เขาพาลใส่เราทุกครั้งที่เขาหงุดหงิด พอวันรุ่งขึ้นก็จะมาทำดี ตบหัวลูบหลัง แต่เราไม่เหมือนแม่ ที่ยอมได้ แต่เรา...ให้โอกาสครั้งเดียว ถ้าไม่แก้ตัวก็จบ ต่อให้มาทำดีทีหลังก็ไม่มีอีกแล้ว.... กลับมาถึง เขารู้แล้วว่า เขาทำไม่ดีกับเรา (และคงรู้ด้วยว่าเราไม่เหมือนแม่ คือ ไม่ได้ให้อภัยให้โอกาสกันง่ายๆอีกแล้ว) เราตั้งป้อมกับเขา(อีกครั้ง)แล้ว กลับมาถึงไทย ก็ต่างคนต่างแยกกันไปเลย คืนที่ถึงไทย พ่อไม่กลับบ้านหลังนี้ ก็คงไปที่บ้านนั้นแหละ คงต้องเคลียร์ปัญหาที่ทิ้งไว้ก่อนเดินทาง นั่นคือ ลูกๆเขารู้แล้วว่าพ่อตัวเองทำอะไรเอาไว้ และตัวเองเป็นใคร แต่หลังจากคืนนั้นคืนเีดยวที่เขาไปนอนบ้านนั้น วันที่ 2 - 3 จนทุกวันนี้เกือบสัปดาห์เขาก็มานอนบ้านหลังนี้ แม่แค่เปิดบ้านให้เขา แต่เราไม่มีใครพูดอะไรกัน ก็แค่ให้ที่นอน แต่ไม่คุย ไม่พูด แม้แต่ "อ้าวกลับมาแล้วเหรอ กินข้าวยัง" ก็ไม่มี เขาพูดกับเรา ทำไมเมิงนอนดึกนัก เปิดไฟทิ้งไว้มันรวยนักเหรอ แต่เราก็เมินเขา ไม่พูดด้วยสักคำ เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เราตัดสินใจเล่าเรื่องก่อนเดินทาง (เรื่องที่พ่อพยามให้เรายอมรับว่าจะไปกับ"น้อง"ได้มั้ย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปด้วยกันเพราะกลายเป็นฝา่ยนั้นรู้ความจริงแล้วรับไม่ได้ซะเอง) แม่เราก็เลยบอกว่า อ้อ...มิน่าล่ะ ช่วงนี้ึถึงได้มานอนบ้านนี้ได้ ก็คงเพราะมีเรื่องกับบ้านนั้น คืนแรกกลับไปแล้วสงสัยจะทะเลาะกันล่ะมั้ง เราจินตนาการตามว่า เมียอะไม่เท่าไร แต่เราว่าสภาพนี้(หงุดหงิด พาล กินเหล้ากลับมาทุกวัน) คงโดนลูกไล่ + เมินจนต้องออกจากบ้าน เหมือนสมัยก่อนที่บ้านเรามีปัญหาล่ะมั้ง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วคือ เมื่อก่อนเขากล้าทะเลาะกับบ้านเรา เพราะมีอีกบ้านเป็นที่่สำรอง พอไปอยู่บ้านที่สองสักพัก ถ้ามีเรื่องก็กลับมาบ้านเรา สลับเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ แต่ ณ เวลานี้ บ้านนี้ พ่อก็เพิ่งมีเรื่องกับเรา รู้ว่าเราไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สองแน่ เรากลับไปเมินเขาเหมือนเดิม เราเคยบอกแล้วว่า คนเป็นพ่อทำกันแบบนี้ เราให้โอกาสได้ครั้งนึง เขาดีใจดี๊ด๊า บอกคนอื่นว่าดีกับเราแล้ว เห็นว่าเราไม่โวยวายอาละวาดพอพูดถึงอีกบ้าน ก็เลยเอามาปรึกษาหลายๆเรื่อง แต่ ตอนนี้เขากลับไปทำนิสัยเดิม เราก็เอา "การให้อภัย" คืนก็ได้ ....จะได้จำได้อีกทีไง ว่าตอนที่เราตั้งป้อมด้วย ตอนที่มีเรื่องกับเรามันเป้นยังไง แล้วแถมยังมีเรื่องกับบ้านนั้น(ก็สิ่งที่ตัวเองก่อไว้ทั้งนั้น) ทีนี้เขากลับบ้านนั้นก็ไม่ได้ กลับมาบ้านนี้ แม่เปิดบ้านให้เข้ามานอนตอนกลางคืน แต่ก็มีเรานั่งอยู่ ถึงไม่ได้มีเรอื่ง แต่ก็นั่งปล่อยรังสีอยู่ แถมมีอะไรก็ปรึกษาเราไม่ได้อีกแล้ว เพราะมีเรื่องกับเราแล้ว ไม่รู้จะว่าไงนอกจากกรรมแท้ๆ กรรมของพ่อที่จับปลาหลายมือ สุดท้ายทุกอย่างที่กะว่ามันจะดี พยามสร้างcontact ระหว่างสองบ้าน เผื่อเด็กมันจะยอมรับกันได้ ก็กลายมาเป็นแบบนี้ ต้องโทษที่เขาชอบใช้วิธีมัดมือชก โกหกก่อน พอเรื่องเกิดแล้วก็บังคับให้คนอื่นยอมรับเพราะเลยตามเลย  สุดท้ายทั้งหมดก็ย้อนกลับมาหาเขาเอง ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็กลายมาเป็นผู้หญิงประเภทอย่างในละคร โทร.มาหาเรือ่งแม่เราเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของพ่อ เขาละทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง หลอกตัวเองว่ามีทะเบียนสมรสแต่ในใจก็ต้องรู้อยู่ดีว่าตัวเองมาทีหลัง หลอกตัวเองว่า เผื่อฟลุค ถ้าแต่งงานกับพ่อ ถ้าผูกมัดด้วยการมีลูก ผู้ชายอาจจะเลิกกับคนเก่าจริงๆ สุดท้ายลูกของเค้าก็ต้องมารับรู้สิ่งที่เขากระทำ แล้ว "ครอบครัวพร้อมหน้า" ที่เขาเคยชิงไปจากบ้านเราและมีความสุขกับมันอยู่เกือบ 20 ปี มันก็พังในปีที่ 20 นี้แหละ ภาพที่เขาโทร.หาพ่อเราเพื่อวีนว่า เพราะพ่อนั่นแหละ ถึงทำให้ลูกเขาเตลิดออกจากบ้าน มันเหมือนแม่เราเมื่อตอนนั้นไม่มีผิด ส่วนบ้านเราที่รับรู้เรื่องนี้มาตลอด สามแม่ลูกกอดคอกันร้องไห้โดยที่เจ้าตัวคนก่อเรื่องไม่เคยรับรู้มาหลายปี ตอนนี้มันชาชินกันหมดแล้ว พวกเราเข้มแข็งไม่ต้องการ "ผู้ชายห่วยๆ" อีกแล้ว เราก็ไม่สะทกสะท้านกับเรื่องนี้อีกแล้ว แล้วเด็กทั้งสองคนที่เกิดในบ้านนั้นเขาทำผิดอะไรก็ไม่รู้ ก็แค่เกิดมา... แล้วทำไมผู้ใหญ่ถึงทำให้เขาต้องเกิดมามีปมตอนโตว่าแม่เขาทำอะไรผู้หญิงคนอื่นเอาไว้ด้วยก็ไม่รู้ ทำไมต้องมารับกรรมจากการกระทำของผู้ใหญ่น่ารังเกียจด้วย...อย่างที่บอกอะค่ะ เรายังมีเบอร์เขา แต่เราไม่ใช่คนที่เขาต้องการให้ไปปลอบใจหรอก สุดท้ายที่เล่ามายาวเหยียด แค่อยากบอกว่า ใครที่เป็นมือที่สามของคนอื่นอยู่ ทำอะไรก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้วแหละ เราก็มีเพื่อนสภาพนี้อยู่บ้าง กำลังแทรกเขา แล้วก็หลอกตัวเอง อ้างกับพ่อแม่เพื่อนฝูงที่พยามเตือนว่า "ฉันไม่ได้แย่งใครมา ก็เขาระหองระแหงกับคนเก่าอยู่แล้ว" "เขาบอกว่าจะเลิกกัน มาหาฉันคนเดียว" หรือคำพูดอะไรก็ตาม.....มันเป็นคำหลอกตัวเองทั้งนั้นว่ากำลังไม่ลืมหูไม่ลืมตาอยากได้เขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่หลอกตัวเอง อ้างกับคนอื่น ความจริงก็คือ "ทำตัวเป็นมือทีสาม" สุดท้ายกรรมมันมาทันจริงๆนะ เขาสร้างครอบครัวแสนสุขจากผู้ชายของคนอื่นอยู่ถึง 20 ปีแล้วมันก็มาอยู่ในสภาพเดียวกับเราเมื่อสมัยก่อนไม่มีผิด....ส่วนตัวพ่อของเรา ทำความผิดไว้แล้วหวังว่าคงจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น ถ้าเวลาผ่านไปก็เผื่อฟลุค สองบ้านยอมรับกันได้ เขาก็สบายเลย...แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว แค่อยากเตือนผู้ชายที่คิดว่า ทำผิดแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่มีคนรู้เห็นแต่กรรมมันมีจริงนะคะ แค่อยากเตือนผู้หญิงที่คิดว่า "ฉันไม่ได้เป็นมือที่สาม เขาบอกเขาทะเลาะกันอยู่แล้ว แล้วเขาก็จะมารักฉันคนเดียว" คนเรามีชีวิตของตัวเอง วันหนึ่งก็ต้องมีชีวิตต่อไป(ลูก) ใครๆมักคิดว่า ตัวเอง ตัวของฉันเอง จะเลวจะดีก็ตัวฉันเอง ใช่ค่ะ..มันจริง ถ้าเรามีตัวคนเดียวจริงๆนะ แต่เรายังมีพ่อแม่พี่น้อง ที่เขาอับอายกับการกระทำของเราถ้าเราทำไม่ดี แล้วยิ่งถ้ามีลูก เด็กคนนั้นที่คุณรักที่สุดคนเดียวจะเป็นสิ่งที่้ย้อนกลับมาทำให้คุณเจ็บที่สุด เมื่อวันนึงเขามารู้ว่า พ่อแม่ของเขาเป็นคนยังไง เขาจะรังเกียจเลือดในตัวเขามากแค่ไหนที่รู้ว่ามันมาจากคนที่มีอดีตแบบนั้น เราเคยรู้ดี...เรารังเกียจที่เลือดตัวเองครึ่งนึงมาจากผู้ชายอย่างพ่อ แต่ภูมิใจที่มีเลือดของผู้หญิงที่ทั้งอ่อนแอและแข็งแกร่งไปพร้อมๆกันอย่างแม่เรา เราเคยถามตัวเองมาตลอด ไม่รู้จะเรียนไปทำไม ไม่รู้ชีวิตจะขวนขวายทำไม ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาไปเรื่อยๆก็ไม่เห็นมีอะไร แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว ยิ่งแค้นพ่อเท่าไร เราจะประสบความสำเร็จให้ดูเป็นการตอกหน้าเขา ว่าทุกความสำเร็จที่เรากับพี่ชายมี มันไม่ได้มาจากเขาเลยสักนิด เพราะเขาไม่เคยมาดูแลสนับสนุนเลย เมื่อคืนนี้พ่อก็เมากลับมาเหมือนเดิมแต่ทุกคนในบ้านก็เมินกับเขา คือ จะนอนบ้านนี้ก็นอนไป ห้องนอนยังมีอยู่ แต่ไม่มีใครคุยอะไรอีกแล้ว เรานั่งคุยกับแม่ตั้งแต่ที่พ่อกลับมาจนถึงตี 4 - 5 บอกแม่ว่า ไม่เป็นไรนะ ที่ม้าเลี้ยงลูกสองคนสุดจะเกเรมาจนผ่านหัวเลี้ยวหัวต่อเป็นคนมาได้ ม้าไม่โชคร้ายถึงขั้นโดนลูกทรยศเอาไปทิ้งตอนแก่หรอก ม้าโชคร้ายเพราะแต่งกับเขาและให้กำเนิดลูกสองคน(มาเป็นภาระชีวิต เพราะถ้าไม่มีลูกกับพ่อ ก็คงทิ้งพ่อไปมีชีวิตเองได้คนเดียวแล้ว) ม้าจะทิ้งลูกสองคนไปก็ได้ แต่ม้าก็เลี้ยง...จะทำให้ดูว่า ผลตอบแทนที่เลี้ยงเรามามันต้องคุ้มค่าแน่ๆ (แม่ก็น้ำตาไหล)​ วันนี้ตื่นสายสุดๆ เพราะเมื่อคืนนอนเกือบเช้าเลย เราถึงได้ตัดสินใจมาเล่าในนี้ฟัง เพราะไม่อยากให้มีใครต้องมาเจ็บปวดกับการกระทำของผู้ใหญ่ อย่างเรา และพี่ชายเรา และเด็กสองคนของบ้านนั้น...อย่างเรา 4 คน มากไปกว่านี้เลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังนะคะ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 16:07:18 จากคุณ : pankee - [ วันแรงงาน 15:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วเศร้า เพราะกิเลสตัวเดียว + ความไม่เด็ดขาดของพ่อคุณ ดีแต่สร้างปัญหา แต่แก้ปัญหาไม่เป็น  เลยส่งผลกระทบกับคนรอบข้างไปหมด ไม่ว่าจะครอบครัวคุณและครอบครัวอีกฝ่าย   เราชื่นชมที่คุณรู้อะไรถูก อะไรผิด ไม่ไปเกลียดลูกบ้านโน้น ยังไงเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย  ผู้ใหญ่สร้างปัญหากันมาทั้งนั้น รอฟังต่อนะ .... จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ วันแรงงาน 15:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากให้ได้อ่านกันเยอะๆค่ะ เพราะคิดว่าคงมีอีกเยอะที่ตกอยู่ในสถานะแบบนี้ ดีใจกับคุณด้วยนะคะ ที่เข้มแข็งขึ้นแล้ว เป็นกำลังใจให้คุณแม่และพี่ชายด้วยค่ะ จากคุณ : กระต่ายลงพุง - [ วันแรงงาน 16:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...ขอบคุณทุกคนที่เข้ามารับฟังกันค่ะ จริงๆแล้ว เราเชื่อนะคะ ว่าพี่ๆที่เข้ามาส่วนมากก็เป็นผู้ใหญ่มีความคิด ใจจริงอะ อยากให้กระทู้นี้ไปถึงคนที่กำลังคิดจะเป็นมือที่สาม และผู้ชายที่กะฟลุค ควบ 2 บ้านแบบไม่มีปัญหาอย่างพ่อเรามากกว่า ให้หยุดความคิดแบบนั้นไว้ เพราะสิบปี ยี่สิบปี กรรมก็ย้อนมาได้ แล้วมันไม่ได้ย้อนมาเกิดกะตัวเอง มันจะย้อนกลับมาหาคนที่เรารัก อย่างกรณีนี้คือ ลูกๆของเขาต้องมารับกรรมไปด้วย วันที่ทำอะไรไปยังมีแค่ตัวเอง ตัวคนเดียว ไม่ทันคิดว่า วันนึงมีคนที่เรารักจริงๆ อย่างลูกงี้ มันจะมาเกิดกะเค้า แล้วพ่อแม่ที่เคยทำผิดอะมันจะเจ็บที่สุดตอนนั้น... ตอนนี้แม่เข้มแข็งขึ้นมา เพราะเมื่อประมาณ 4 ปีก่อนถูกรถชน เป็นจุดเปลี่ยนว่า เดินลำบากขึ้น ก็เลยแนะนำให้ไปเล่นโยคะ ตอนนี้อาการบาดเจ็บหายไป แถมติดโยคะ มีความสุขทุกๆเย็น คือ เขามีสังคมใหม่ ไม่ต้องมานั่งรอ คิดฟุ้งซ่านถึงผู้ชายที่ไม่มีวันกลับมา(ถ้าไม่มีปัญหา) อีกแล้ว พ่อบางทีก็หงุดหงิดโมโหค่ะ ที่กลับมาไม่เจอแม่ แต่ลูกเสือสองตัวประจำบ้าน พร้อมจะไฟต์กับพ่อทุกเมื่อที่พาดพิงถึงแม่ในแง่ไม่ดี แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ และต่อให้พ่อจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ก็ไม่มีอะไรเหนือบ่ากว่าแรงพวกเราสองพี่น้องอีกแล้ว...ผ่านอะไรที่หนักกว่านั้นมาแล้ว เหนื่อยมาทั้งชีวิตตั้งแต่แต่งงานแล้ว มามีความสุขตอนแก่ (ไปเล่นโยคะที่คลับแบบค่อนข้างแพงอะนะคะ ยิ่งเล่นก็ยิ่งติด ซื้ออุปกรณ์นั่นนี่ออกมาเพิ่มอีกเยอะแยะ) แต่ก็นั่นแหละค่ะ เสียตังสักเท่าไร ถ้าทำให้คนที่เขาเหนื่อยมาทั้งชีวิตมีความสุขได้ ก็คุ้มนะคะเราว่า ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 16:16:05 จากคุณ : pankee - [ วันแรงงาน 16:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วเศร้าจังเลยคะ.... อยากบอกผู้ชายหลายๆคนที่กำลังมีสิ่งที่ใจต้องการอยู่แล้ว อย่าได้ไปทำกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ผู้หญิงเองก็มีเลือดเนื้อ มีจิตใจ ไม่ใช่ก้อนหินที่ไร้ความรู้สึก ที่ผุ้ชายแค่ต้องการความสุขเพื่อตัวเองคนเดียวเท่านั้น อย่ามองว่าประชากรผู้หญิงมีมากมาย จนผู้ชายสามารถทำอะไรๆ กับพวกเธอเหล่านั้นได้ อย่าเอาคำว่ารักมาพูดไปเรื่อย จนไม่ได้มีความหมายอะไร อยากบอกว่าความรักมีได้แค่ 2 คนเท่านั้น ถ้ามากกว่านั้นคนที่ 3 จะเจ็บ และเชื่อแน่ว่าด้วยวิจารณญาณคนที่พึงกระทำน่าจะรู้อยู่เป็นนัยๆ ถ้าคุณรู้ผลลับที่จะออกมาแล้ว จงอย่าทำร้ายใครเลย อย่าปล่อยให้ความรัก หรือความเห็นแก่ตัวของเรา ทำร้ายหัวใจใครอีกดวง... จากคุณ : smabbytoon - [ วันแรงงาน 16:27:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับข้อความประสบการณ์ของคุณ จขกท. ที่นำมาเล่าสู่กันฟังนะคะ ^^ จากคุณ : wilmington - [ วันแรงงาน 16:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยากให้ผู้ชายรับรู้ ก็ต้องโหวตกันหน่อย ผู้หญิงที่อยู่ตำแหน่งคนมาทีหลัง ก็จะได้เตรียมหาทางหนีทีไล่ ไม่ไปหลงกับคำหวานของผู้ชายที่ไม่เด็ดขาดคนนั้นๆ แล้วพาชีวิตตัวเองไปสู่ทางที่เราไม่เต็มใจเลือก ช่วงนี้กระทู้แนะนำห้องนี้ไม่ค่อยมีนี่นะ  ห้องอื่นเขามีกระทู้แนะนำใหม่กันเรื่อยๆ   เอ้า ร่วมด้วยช่วยกันโหวต จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ วันแรงงาน 16:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เยี่ยมคับ จขกท. กล้่าเปิดเผยเรื่องตัวเอง เพื่อเตือนสติคนอื่น ผมขอนับถือ ยังไงหากจะก้าวไปข้างหน้าก็ขอให้เข้มแข็งนะคับ สู้ สู้ จากคุณ : ผมแอบดูกระทู้คุณอยู่ - [ วันแรงงาน 16:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โหวตให้ผู้ชายหลายใจ หมดมลายหายไปจากโลกใบนี้ได้ไหมคะ คุณกำสะลองเงิน จากคุณ : smabbytoon - [ วันแรงงาน 17:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณเยี่ยมมากคะ... ขอให้มันดีขึ้นและมีความสุขมากๆ นะคะ จากคุณ : noot (thangthai_ladypink) - [ วันแรงงาน 17:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากให้แม่เราเลิกฟุ้งซ่าน และหาไรทำ อย่างแม่คุณมั่งจัง เฮ้อ อ่านแล้วก็เศร้า จากคุณ : หน้าแง๊ว~* - [ วันแรงงาน 17:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ร่วมด้วยช่วยโหวตอีกหนึ่งเสียงครับ.... ขอให้เป็นอุทาหรณ์ดีๆ แก่ทุกคนครับ ^^ ขอบคุณ จขกท. ที่เอาเรื่องดีๆ (ถึงจะเป็นประสบการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ของคุณ) มาแบ่งปันนะครับ จากคุณ : รายทาง (Waterman) - [ วันแรงงาน 17:23:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณเป็นคนที่คิดเกินเด็กบางครั้งมันต้องปล่อยวางบ้าง พ่อคุณพยายามแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดให้ดีที่สุดแล้ว จากคุณ : Jump.Jr - [ วันแรงงาน 17:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นกำลังใจให้ จขกท. และพี่ชายประสบความสำเร็จในชีวิตเพื่ออนาคตของตัวเอง ของคุณแม่ค่ะ ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาเล่าให้ฟังพร้อมข้อคิดดี ๆ เพื่อเป็นอุทาหรณ์ด้วยค่ะ . . . vote ค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 17:28:17 จากคุณ : หน้ากาก - [ วันแรงงาน 17:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณที่เอามาแชร์นะคะ คุณแม่ของคุณเป็นคนที่เข้มแข็ง และดีมากๆ จากคุณ : sorry about that - [ วันแรงงาน 17:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ซึ้งกับคุณแม่คุณจังค่ะ จากคุณ : อินทวา - [ วันแรงงาน 18:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรายังจำกระทู้ที่ไปญี่ปุ่นได้เลยนะคะ จำได้เพราะ พ่อเราเองก็มีบ้านเล็กเหมือนกัน แล้วตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจพ่อเหมือนกัน แต่พ่อเราดีขึ้นตรงที่ว่าไม่ดื่มเหล้า ไม่อาละวาดเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่มีใครให้อภัยพ่อซักคน เป็นกำลังใจให้นะคะ ดีใจด้วยที่ผ่านเรื่องนั้นมาได้ กว่าเราจะผ่านมาได้ก็แทบตายเหมือนกัน และเราก็ชื่อชมแม่เหมือนกันค่ะ เพราะแม่เราก็เลี้ยงลูก 3 คนมาเองคนเดียว แล้วยังเป็นคนดีทั้งหมดอีกด้วย อิอิ จากคุณ : เดินโซเซ - [ วันแรงงาน 19:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอชื่นชม จขกท ค่ะ ตอนนี้เป็นที่พึ่งให้คุณแม่นะคะ ส่วนคุณพ่อให้อภัยเขาไปเถอะ ตอนนี้ก็รับกรรมมากแล้ว ให้อภัยเพื่อความ สบายใจของตัวเราเองนะคะ จากคุณ : ชอบอ่าน - [ วันแรงงาน 21:13:55 A:124.120.22.102 X: TicketID:106984 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นกำลังใจให้ จขกท. ครับ... ครอบครัว ผมก้อ เป็นคล้ายๆ กันครับ   สงสารแม่ .. ลองมาคิดย้อนดู ที่เกิดเรื่องขึ้น เพราะ ความไม่รู้จักพอ ของมนุษย์ คิดว่า น่าจะมีอีกหลายคู่ ที่กำลังมีปัญหาคล้ายๆ แบบนี้แต่ไม่ได้มาเล่าให้ฟังแบบคุณ จขกท. สุ้ๆ คัป  ปรบมือให้ดังๆ ..... จากคุณ : selfcleaner - [ วันแรงงาน 23:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณที่เอาชีวิตจริงมาเป็นข้อคิดให้คนอื่นค่ะ จากคุณ : Rewritable - [ วันแรงงาน 23:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เราอยากบอกคุณว่า เราเองก็เคยสัมผัสช่วงเวลาที่"อภัยไม่ได้" เช่นเดียวกันคุณ อยู่กับมันมาตั้งแต่จำความได้ จนอายุเกือบยี่สิบ นับแต่บ้านแตก เราก็อยู่ในความดูแลของญาติ ทำเข้มแข็ง แต่บางครั้งอ่อนไหว ไหล่ล้าลู่ หัวใจเฉยชา ไม่มีที่ให้หนี ทรมานอยู่ภายใต้ท่าทีสบายดี... เราผ่านมันมาแล้ว อยากบอกคุณว่า ทำใจว่างๆ ท่องเอาไว้นะคะ "ปล่อยวาง"  "ให้อภัย"  รู้สึกทางลบขึ้นมาเมื่อไหร่ ให้รักษาใจตัวเองด้วยคำคำนี้ ไม่จำเป็นต้องไปพิสูจน์ตัวเองกับใคร ลองทำให้ได้นะ แล้วคุณจะพบกับความสุขเบาสบายโปร่งโล่ง หลับสบาย หัวใจไม่หนักอึ้ง อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้ ทำปัจจุบันให้มีความสุขดีกว่า เราไม่โทษใคร หรือโทษอะไร ไม่โทษพ่อที่เจ้าชู้หลาย(สิบ)ใจ ไม่โทษแม่ที่ไม่อดทนมากพอ ไม่โทษผู้หญิงพวกนั้น ไม่โทษเคราะห์กรรมของตัวเอง ไม่มีประโยชน์ ทุกข์เป็นสิ่งที่ผ่านมาก็ผ่านไป เรื่องแบบนี้เกิดเมื่อไหร่ กับใครก็ได้ ก้อนหินในมือ ถ้าปล่อยมันทิ้งไปก็ไม่หนักมือเราแล้ว... ถ้ารู้เท่าทันอารมณ์ เราเองจะเป็นคนที่มีความสุขในทุกสถานการณ์ อีกหนึ่งมุมมอง ลองคิดดูนะคะ ^^ จากคุณ : amitambien - [ 2 พ.ค. 51 04:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โหวตค่ะ ชื่นชมเจ้าของกระทู้ค่ะ จากคุณ : KHIMM - [ 2 พ.ค. 51 08:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณจขกท.มากค่ะ ที่เสียสละมาเล่าประสบการณ์ของตัวเอง ได้ข้อคิดมากมาย โดยเฉพาะความรักของแม่ อยากขออนุญาตจขกท.นำกระทู้ไปลงในเว็ปลานธรรม หัวข้อชีวิตกับธรรมมะ คือมีคำถามมากมายจากภรรยาที่สามีนอกใจ หรือหญิงที่ต้องการตัดใจจากการเป็นมือที่สาม และชายที่กำลังคิดเผลอใจ...หรือกฏแห่งกรรมมีจริงมั๊ย......พอได้อ่านเรื่องของคุณ...รู้สึกว่าได้คำตอบเยอะเชียวค่ะ จากคุณ : หัวใจของบ้าน (หัวใจของบ้าน) - [ 2 พ.ค. 51 12:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นกำลังใจให้นะคะ เราก็มีปัญหาคล้ายๆกัน พยายามเข้มแข็งค่ะ จากคุณ : himachan - [ 2 พ.ค. 51 12:42:36 A:118.172.60.84 X: TicketID:175164 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นอีกครั้งค่ะ ถ้าเรื่องราวของเรามันพอจะทำให้ใครได้สติจากเหตุการณ์ 2หญิง 1 ชาย หรือความเด็ดขาดไม่แน่นอนทำนองนี้ได้ ก็คงจะดีค่ะ จากคุณ : pankee - [ 2 พ.ค. 51 16:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอชื่นชม จขกท.ค่ะ และอวยพรให้ประสบผลสำเร็จในชีวิตอย่างที่หวังไว้นะค่ะ สักวันหากมีโอกาสทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ลองให้อภัยคุณพ่อคุณอีกสักครั้งนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Be Happy ja - [ 2 พ.ค. 51 16:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จำได้ค่ะ คุณเคยมาเล่าเรื่องที่จะไปญี่ปุ่นครั้งนึง หลังจากได้อ่านเรื่องราวเต็มๆ ขอชื่นชมในความเข้มแข็งค่ะ เป็นกำลังใจให้ก้าวเดินต่อไปนะคะ จากคุณ : ไอเฟล - [ 2 พ.ค. 51 16:22:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณผ่านอีก stage หนึ่งของชีวิตที่ทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้นมาได้แล้วครับ จากคุณ : คนผ่านทาง (ordinary_hero) - [ 2 พ.ค. 51 17:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เป็นกำลังให้ครอบครัว จขกท มีความสุขกับชีวิตในภายภาคหน้าครับ จากคุณ : เตียวกงจื้อ - [ 2 พ.ค. 51 17:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผู้ชายเฮงซวย ทรมาณคนรอบข้างเป็นสิบ ยี่สิบปี เป็นกำลังให้ครอบครัว จขกท จากคุณ : WATTHAI - [ 3 พ.ค. 51 06:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เป็นคนที่เฮงซวยจริงๆ อ่ะ เฮ้อ..ในฐานะที่ผมเป็นผู้ชาย ผมคิดว่าในเมื่อก่อคดีอะไรไว้ก็ควรสะสางมันให้จบไม่ใช่มาก้อล้อก้อติดอยู่อย่างนี้ แต่..ทางคุณคงจะรับมันได้แล้วล่ะ แต่ลูกบ้านโน้นคงยัง งง ไม่หายแน่ๆ ยังไงแล้ว ก็คือพี่น้องกัน จะโกรธจะเกลียดอะไร ก็ขอให้เป็นทางผู้ใหญ่แล้วกัน จากคุณ : Microdot - [ 3 พ.ค. 51 14:05:22 A:125.24.245.36 X: TicketID:175183 ]