แต่แรก ไม่คิดว่า จะมาตั้งกระทู้ แต่ก็เหมือนมืดแปดด้าน ไม่รู้จะทำยังไงดี
ส่วนตัวแล้ว เราเป็นคนคิดมาก วิตกจริตในบางครั้ง เหมือนสมองแยกเป็นสองส่วน...ส่วนนึง จะคิดวิตกไปเรื่อย ในเรื่องที่ยังไม่ทันได้เกิด หรือไม่มีวันเกิดขึ้น...อีกส่วนนึง จะรู้ว่า เรากำลังคิดเว่อร์ๆ นะ หยุดได้แล้วๆ...เหมือนสมอง 2 ข้างทะเลาะกันตลอดเวลา
ปัญหานี้กำลังหนักข้อขึ้น โดยเฉพาะในตอนนี้
เราคบกับแฟนเรามา ย่างเข้าปีที่ 3 แล้ว...เรารักกันมาก วางแผนว่าจะแต่งงานด้วยกัน เค้าเองตั้งอกตั้งใจทำงาน เพื่อว่าจะได้พร้อมดูแลเรา...ตอนที่เริ่มคบกันใหม่ๆ ทุกอย่างดีมาก รู้เลยว่า เราต่างคือ "คนๆ นั้น" ของกันและกัน...เราทั้งคู่เคยเจ็บปวดจากความรักในอดีต ก็ดูแลกันอย่างดี ตั้งใจว่า จะไม่ทำร้ายกันและกันอีก...อีกแค่ปีกว่าๆ เท่านั้น เค้าก็พร้อมจะมาสู่ขอเรา
แต่เรากำลังจะทำให้ทุกอย่างพัง...เพราะสมองของเรา
หลังๆ เราวิตกกังวลอย่างไม่เข้าเรื่อง...ปรกติก็เป็นคนขี้หึงอยู่แล้ว แต่หลังๆ มันเริ่มมาแบบแปลกๆ...เค้าทักทายใครบนท้องถนน (เพื่อนที่บังเอิญเจอกัน) เรามีอันต้องหน้างอ ในหัวพาลคิดว่า เค้าจะแอบไปติดต่อกันทีหลัง...บางวันก็นึกระแวงว่า เค้าจะไปติดต่อกับคนเก่าๆ ขุดคุ้ยมาทะเลาะกันได้ใหญ่โต...ถ้าเราโทรติดต่อเค้าไม่ได้ เราจะนั่งเครียด วิตกจริต คิดแต่งเรื่องไปได้เรื่อย จนกระทั่งเราติดต่อเค้าได้ ก็จะกลายเป็นว่า เราแทบกู่ไม่กลับแล้ว ทะเลาะกันอีก...เป็นแบบนี้ถี่ขึ้นๆ และอาการเครียด คิดมากของเราก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ
อ้อ...เรากับเค้าอยู่ไกลกัน คนละทวีปเลยล่ะ...แต่ที่ผ่านมา เค้าไม่เคยเจ้าชู้ ไม่เคยสนใจใครจริงๆ ไม่เคยมีปัญหามือที่สามอะไรทั้งนั้น...ทุกอย่างที่ทะเลาะกันคือ "เราคิดไปเอง"
เรารู้ว่า เราคิดไปเอง เราทำร้ายเค้า...เค้าเจ็บปวดมากในตอนที่เราเคยบอกว่า เราเริ่มไม่เชื่อใจเค้าโดยไม่มีสาเหตุ เรารู้สึกเหมือนเค้าพร้อมจะนอกใจได้ตลอดเวลา...ถ้าเราคิดมากอะไร เราจะคิดๆๆๆ อยู่แบบนั้นเป็นวัน...เชื่อว่า สิ่งที่เราคิดมันเกิดขึ้นจริงๆ...จนผ่านไปครึ่งค่อนวัน สมองอีกซีกค่อยตบกะโหลก บอกเราว่า มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงซะหน่อย
ระหว่างที่เราคิดมาก แฟนเราจะง้อเท่าไหร่ก็ไม่เกิดผล...ถามว่า เราฟังมั้ย...เราฟังคำอธิบาย คำปลอบ ยืนยันว่า เรารักกัน เราจะอยู่ด้วยกัน ฯลฯ เราฟัง เราได้ยิน แต่เราไม่โต้ตอบอะไร...เราจะถือหูโทรศัพท์เฉยๆ ฟังอย่างเดียวเป็นชั่วโมงๆ แทบไม่พูดอะไรนอกจาก "ค่ะ" หรือถ้าคุยกันในเอ็ม บางทีเค้าตัดพ้อน้อยใจมามากมาย เราสงสารเค้า แต่มือมันไม่ขยับ มือมันไม่พิมพ์บอกไปว่า เรารักเค้า...เราได้แต่นั่งนิ่ง จ้องหน้าจอ แล้วก็ร้องไห้
เรารักเค้ามาก ไม่เคยคิดอยากทำร้ายเค้า แต่เหมือนสมองอีกซีกมันไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น...หลังๆ เราเริ่มกลับมากรีดตัวเอง...ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน และเราทำให้เค้าเสียใจ เราจะกรีดปลายนิ้วตัวเองทั้งสิบนิ้ว จนแป้นคีย์บอร์ดมีแต่เลือด กรีดขา กรีดหน้าอก จนมีแต่แผล...เหมือนเราทำโทษตัวเอง...ทำแล้วก็ร้องไห้ แฟนเราก็ร้องไห้ ขอร้องว่า อย่าทำอีก แต่เหมือนเราหยุดไม่ได้
เราเคยมีอาการแบบนี้มาก่อน...4-5 ปีมาแล้ว ตอนที่มีเรื่องให้เครียดมากๆ ถูกกดดันในหลายเรื่องๆ...ตอนนั้นเราก็วิตกหวาดระแวงแบบนี้ รู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง ถูกนินทาตลอด ไม่เชื่อใจใคร...เราไม่พูดอยู่ครึ่งปี พูดกับคุณแม่คนเดียว...ทั้งคุณพ่อ ทั้งน้องสาว เราไม่พูดด้วยเลย...เพื่อนหลายคนก็เลิกคบไปตอนนั้น เพราะไม่เข้าใจ เหลือแค่เพื่อนแท้อยู่คนเดียว...ถ้าเครียดเมื่อไหร่ จะนอนหลับได้เป็นวันๆ ตื่นมาแค่ทานข้าวเท่านั้น...ร้องไห้ตลอดเวลา กรีดตัวเองเหมือนกัน...เป็นแบบนั้นอยู่เกือบ 2 ปี แล้วอยู่ดีๆ อาการนั้นก็หายไปเลย เหลือแค่ คิดมาก เครียดง่ายเวลาจะสอบเท่านั้น (เรายังเรียนอยู่ค่ะ)
เรารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า...อยากไปบวชชีพราหมณ์ แฟนเราก็ไม่ให้ เพราะกลัวว่า จะไปรับอิทธิพลอะไรเข้ามาอีก แต่แฟนเราขอให้ไปหาจิตแพทย์ ซึ่งเราก็ไม่ยอมไป เพราะจิตแพทย์คนนี้เป็นเพื่อนกับแฟนเรา...เราก็ระแวง ไม่ไว้ใจ กลัวว่าจะโดนเอาไปพูด โดนมองแปลกๆ ในวงเพื่อนเค้า...เราอยากไปหาจิตแพทย์ที่จ่ายยาอย่างเดียว อยากได้ยาระงับประสาท ยานอนหลับ อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องคิด
แฟนเราบอกว่า ไม่ว่าเราจะเป็นยังไง เค้าก็ยังรัก ขอแค่ว่า เปิดรับเค้าบ้าง เวลาเราคิดมาก ให้เค้าเข้าไปในโลกของเราบ้าง แต่เหมือนเรายิ่งหนีๆๆๆ จนบางที หลังๆ เค้าก็เริ่มจะถอดใจเหมือนกัน
ช่วยทีค่ะ...เราควรจะทำยังไงดี...หรือเราจะเป็นบ้าไปจริงๆ?
จากคุณ :
ใกล้บ้า
- [
วันฉัตรมงคล 15:36:38
A:58.8.49.128 X: TicketID:164240
]
-+-+-+ ช่วยด้วยเถอะค่ะ +-+-+-
เรื่องที่ทำให้คนเราเครียดหรือจิตตกแบ่งออกได้เป็นสองอย่างค่ะ คือ... 
ปล. การทำร้ายตัวเองอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้...อาการไม่ดีแล้วนะคะ...หาหมอด่วน 
