ความคิดเห็นที่ 1 ขึ้นปีหนึ่งแล้วสินะ...ครั้งแรกกับการที่ชั้นต้องมาอยู่ไกลบ้าน...ต้องดูแลตัวเอง ถึงเวลาที่จะต้องเป็นผู้ใหญ่อย่างจริงจังแล้ว.. “มัน” ยังอยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมแค่ว่าเห่อมากขึ้น เพราะชั้นเครียดเรื่องเรียน จะว่าไปชั้นก็เครียดตลอดมานั่นแหละ เพียงเพราะชั้นไม่เคยรู้จักกับการปล่อยวาง ไม่เคยมองที่ใจตัวเองว่าแท้จริงแล้ว ใจชั้นเองต้องการอะไร แค่คิดบวก ง่าย ๆ ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว “มัน” ก็ยังตามมาหลอกหลอนเสมอ ชั้นย้ายประวัติการรักษามาอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดที่ชั้นเรียนอยู่...การรักษาเดิม ๆ ยาตัวเดิม ๆ ทั้งทายาและฉายแสง แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น แถมอยู่ดี ๆ ผื่นก็กลับเห่อกว่าเดิมมากขึ้น  จนหมอให้กินยา MTX ยาอันตรายที่กินแล้วต้องหยุดยาไปพักนึงจนกว่าจะแน่ใจว่ายาไม่ตกค้างแล้วถึงจะมีลูกได้  มันเป็นยาที่มีผลต่อร่างกายทุกส่วนโดยเฉพาะเครื่องใน...มดลูก ตับ ไต กระเพาะ เลือด กระดูก... มันเป็นยาที่มีเอฟเฟ็กท์กับชั้นมากเหลือเกิน ยานี้จะกินอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น โดยที่หมอก็ไม่ได้บอกขั้นตอนว่าต้องกินยังไง ชั้นเลยซัดทีเดียวสามเม็ดรวด ซึ่งชั้นมารู้ทีหลังจากหมอท่านอื่นว่า มันแบ่งกินได้ คือ กินเม็ดที่สองห่างจากเม็ดแรกสองชั่วโมง จะช่วยลดการคลื่นไส้ได้  ก็ชั้นไม่รู้นี่นาแถมหมอที่รักษาก็ไม่แนะนำอะไรอีก เลยกินแบบโง่ๆ ตลอดมา เพิ่งจะมารู้ตอนเลิกกินแล้วนั่นแหละ โง่มั้ยล่ะ... หลังจากกิน...ขอบอก (ขอ-บอก...มะช่าย ขอบ-อกเน้อ) ว่าเหมือนโดนสูบพลังออกไป ชั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ มันคลื่นไส้อาเจียน นอนก็เวียนหัว มันขื่น ๆ อยู่ในตัว มันอธิบายยากเหลือเกิน แค่ความรู้สึกตอนนั้นคือ ชั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว ทั้งๆ ที่ชั้นไม่เคยคิดที่จะทำร้ายตัวเองมาก่อน เป็นก็เป็นไปแต่ไม่เคยคิดจะตายด้วยโรคนี้ แต่ตอนกินยาเข้าไปแล้ว ความรู้สึกนี้มันจะกลับมาทุกครั้ง...มันทรมานยิ่งกว่าตัวมีแผลเลือดออกซะอีก...หลังกินยา...อาการชั้นดีขึ้นพักนึง...จนชั้นคิดว่าชั้นจะหยุดกิน เพราะยาตัวนี้กินแล้วต้องตรวจการทำงานของตับทุกเดือนด้วย เพราะตับจะได้รับผลเต็มๆ จากการกินยา และผลเลือดทุกเดือนที่ออกมา ร่างกายของชั้นไม่ค่อยปกตินัก ค่าเลือดอันโน้นสูง อันนี้ต่ำซึ่งชั้นก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร หมอก็ถามว่าจะกินต่อมั้ย ชั้นเลยบอกว่าไม่เอาแล้ว ไม่ได้กลัวเพราะผลเลือดมันแย่หรอกนะ แต่เพราะพอกินแล้ว ชั้นเหมือนจะตายซะให้ได้มากกว่า เรียนก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ชั้นเลยขอหยุดเอง หลังจากหยุด “มัน” ก็กลับมาเหมือนเดิม ที่เดิม ทั่วตัว ชั้นทำได้แค่...ยิ้มรับ...พร้อมน้ำตาอีกครั้งและอีกครั้ง... จากคุณ : เหนื่อยใจ..แต่ไหวอยู่ (Rain n' My Tears) - [ 7 พ.ค. 51 15:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพื่อน ๆ สมัยเรียนมหาลัยน่ารักทุกคน...เค้าอาจสงสัยบ้างว่าชั้นเป็นอะไร แต่ก็ไม่ได้ก้าวก่าย ก็เราโต ๆ  กันแล้วนี่นา...มีแค่เป็นห่วงเมื่อชั้นหายไปเพราะอาการกำเริบแล้วชั้นจะเดินไม่ได้ ต้องนอนติดที่ตลอด...ทุกวันนี้เรายังคบกันเหมือนเดิม มีจิกกัดกันบ้าง แต่มิตรภาพที่สวยงามได้งอกเงยในใจเราทุกคน...ชั้นเปื่อย...แกไม่เปื่อย แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคที่เราจะกินน้ำแก้วเดียวกันหรือแกจะกินไข่แดงในไข่พะโล้ของชั้นเพราะชั้นไม่กินไข่แดง แต่ก็มีบางครั้งที่ชั้นจะจิตตกบ้างกับคำพูดของคนอื่น ซึ่งคน ๆ นั้นคืออาจารย์ของชั้นเอง...คนสำคัญที่สองรองจากพ่อแม่ที่ชั้นไม่คิดว่าเค้าจะทำร้ายชั้นได้ด้วยคำพูด...ตอนนั้นชั้นอยู่ปีหนึ่งเทอมสอง เพิ่งเข้าเรียนคลาสอังกฤษเป็นครั้งที่สองได้มั้งกับอาจารย์คนนี้...อาจารย์จบดอกเตอร์ เป็นคนที่แต่งตัวเก่ง เปรี้ยว เฉี่ยว ดูดี มีสไตล์ตามประสาคนจบนอก...พอสอบสนทนาเสร็จ อาจารย์ก็กวักมือเรียกชั้นไปหาแล้วพูดกับชั้นว่า เธอน่ะ...แต่งตัวอะไรก็ไม่รู้...ดูทรงผมซิ...สกปรก... ... ... ... ... ไม่ต้องพูดถึงความรู้สึก แค่อึ้งมากกว่าว่าชั้นก็โตแล้ว ทำไมอาจารย์ถึงพูดอย่างนี้ นี่มันมหาลัยนะ อาจารย์กะลูกศิษย์คงจะแค่มาพบเจอกันเพราะเรื่องเรียนเท่านั้นไม่ใช่เหรอ แต่เอาเถอะ...ชั้นคิดซะว่าอาจารย์เค้าคงเป็นห่วง...ตอนนั้นแผลชั้นกำลังเห่อ มันขึ้นไปสิงสถิตบนหนังหัวชั้นและลามมาถึงต้นคอด้วย ชั้นเลยตัดสินใจตัดผมสั้นเพราะจะได้ทายาง่ายขึ้น  ผมอาจจะช่วยปกปิดความทุเรศ แต่สำหรับชั้น มันคือ ความรำคาญและชั้นคิดเอาเองว่าแผลมันคงระคายเคืองถ้าไปโดนมันบ่อย ๆ  ชั้นเลยตัดสินใจตัดผมสั้น...ก็แค่นั้นแต่ก็เป็นเรื่องได้...วูบนั้นชั้นโกรธอาจารย์มาก มีแค่น้ำตาที่คลอ ชั้นพยายามอธิบายกับอาจารย์ว่าชั้นเป็นโรคผิวหนัง ชั้นเลยต้องสวมเสื้อคลุมและตัดผมสั้น...เค้าก็ไม่ฟังชั้น เค้าก็ย้ำอยู่นั่นแหละว่าชั้นสกปรก ไม่น่าดู ไม่น่ามอง เหมือนว่าชั้นแปลกแยกกับคนอื่นมากสุด...ชั้นสับสน...มันกลับมาอีกครั้งกับความรู้สึกที่ว่าชั้นผิดเหรอที่มี “มัน” มาอยู่ในชีวิต ชั้นไม่ได้อยากเป็นนี่นา ใครเข้าใจชั้นบ้าง...หลังจากวันนั้น เมื่อมีคลาสนี้อีก...โดดได้เป็นโดด...ป่วยได้เป็นป่วย...การบ้านฝากเพื่อนส่งตลอด...ชั้นเกเรกับอาจารย์มากมายจนชั้นนึกในใจว่าเทอมนี้ติดเอฟแหง ๆ แต่ก็ทำใจแล้วเรื่องเรียน แต่ที่ชั้นยังทำใจไม่ได้คือกับตัวอาจารย์เองนั่นแหละ บางครั้งชั้นเห็นเค้าเดินมาแต่ไกล เค้าก็เห็นชั้นนะ...ชั้นเลี้ยวให้เค้าเห็นจะจะ..ชั้นไม่แม้แต่จะยกมือไหว้หรือยิ้มให้...บางครั้งเจอกันในลิฟท์สองต่อสอง...อึดอัดมากมาย...แต่ก็เฉย ทำหน้าบูด ๆ...ใครทำชั้นเจ็บก่อน...มันต้องเจ็บมากกว่าชั้นเป็นร้อยเท่าพันทวีถ้าชั้นทำได้ บอกแล้วไงว่าตอนนั้นชั้นเป็นคนไม่ปล่อยวาง  ชั้นก็คิดมาตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าคนคนนี้ไม่ใช่คนที่ชั้นควรแคร์ ไม่ใช่คนที่ชั้นจะต้องใส่ใจเก็บมาเป็นอารมณ์...ชั้นทำเหมือนเค้าเป็นแค่อากาศที่ชั้นต้องพึ่งพิงแค่ตอนนั้น ให้จบเทอมนี้ก่อนแล้วชั้นจะไม่ต้องเรียนกับเค้าอีกตลอดไป...ความจริง ชั้นชอบสไตล์การสอนของเค้านะ เค้าเก่ง สอนสนุก มีมุขขำ ๆ ให้เราได้ฮาเสมอ แต่หลังจากวันนั้น คาบไหนที่ชั้นจำเป็นต้องเข้าเรียน...มุขเทพของเค้าก็ไม่เคยทำให้ชั้นเงยหน้าขึ้นจากหนังสือได้อีกต่อไป เหมือนเค้าก็คงรู้. .. เค้าไม่ยุ่งกับชั้นอีกเลยตั้งแต่วันที่ชั้นทำเหมือนเค้าเป็นอากาศในลิฟท์...มันอาจจะบาปมากมายสำหรับชั้น...แต่ชั้นว่ามันคุ้มกับการที่เราจะรักษาใจตัวเองมากกว่า...เพราะอธิบายไปเค้าก็ไม่เข้าใจหรอก...ไม่ใช่แค่ไม่เข้าใจสิ...เค้าไม่รับฟังชั้นเลยต่างหาก จบเทอม เกรดออก ชั้นได้บีบวก...ก็ยังดีที่เค้าคงแยกแยะได้มั้ง หรือว่าอาจจะรู้สึกผิดที่พูดอย่างนั้นออกมา หรือว่าให้ ๆ มันไปซะ ดีกว่ามาติดเอฟแล้วต้องมาตามแก้ตามเรียนซ้ำอยู่อีก...ช่างมันเถอะ...มันผ่านไปแล้ว ก็แค่ความทรงจำเลวร้ายที่มี “มัน” เป็นต้นเหตุอีกเรื่องนึง จากคุณ : เหนื่อยใจ..แต่ไหวอยู่ (Rain n' My Tears) - [ 7 พ.ค. 51 15:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ผื่นมันสงบลงบ้าง...ชั้นไปตรวจที่โรงพยาบาลเหมือนเดิม ระหว่างอยู่หน้าห้องตรวจ มีน้องผู้ชายตัวอ้วนจ้ำม่ำวิ่งมาแล้วหกล้มลงระหว่างแถวเก้าอี้นั่งซึ่งมีคนนั่งเต็มไปหมด ไม่มีใครแม้สักคนจะช่วยอุ้มน้องเค้าขึ้นมา เพียงเพราะน้องเค้าตัวเปื่อยเป็นขุยลอกเต็มตัว...ชั้นรู้ว่า “มัน” เข้ามาทักทายชีวิตน้อย ๆ นี้ตั้งแต่เพิ่งเริ่มเดินด้วยซ้ำ...ชั้นตรงเข้าไปอุ้มน้องเข้าขึ้นมาแล้วเป่าเพี้ยงให้ น้องก็ยิ้มแล้วดิ้นจะลงเดิน...แม่น้องก็เดินเข้ามาอุ้มน้องไปพร้อมกับถามชั้นว่า ไม่กลัวเหรอ...ชั้นรู้ว่าคำถามนี้หมายถึงอะไร ชั้นได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัว พร้อมกับบอกแม่น้องเค้าว่า ชั้นก็เป็นเหมือนกัน...เรารู้กันโดยไม่ต้องถามให้มากความ ชั้นเข้าใจคุณแม่ยังสาวคนนี้พร้อมกับนึกย้อนไปถึงพ่อของชั้น ความรู้สึกของคนเป็นพ่อแม่คงทรมานมากกว่าลูกไม่รู้กี่ร้อยพันเท่าสินะ... อาจเป็นเพราะอย่างนี้ด้วยมั้ง...ใจชั้นเลยไม่คิดรับใครเข้ามาเพราะชั้นกลัว...กลัวอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ใครอาจหาว่าชั้นเป็นเจ้าสาวที่กลัวฝนก็ช่างเหอะ...บอกแล้วไงว่าไม่เป็นชั้นก็ไม่รู้หรอก...ชั้นคงทนไม่ได้หรอกนะที่ต้องเห็นลูกของตัวเองต้องมาทรมานเหมือนที่ชั้นเป็นอยู่ในตอนนี้...ทางแก้ปัญหาของชั้นคือไม่มีซะเลยจะดีกว่า ไม่มีในที่นี้คงหมายถึง ไม่มีใจไว้รักเลยจะดีกว่า...แต่มันทำยากเหลือเกิน...ชั้นก็มีหัวใจนะ แต่จะให้คนรักของชั้นมาทนทรมานไปด้วยกัน ชั้นทำไม่ได้หรอก...ชั้นทนเห็นเค้าอายคนอื่นไม่ได้เวลาเดินข้างชั้น ตัวชั้นเองคงชินไปแล้วกับการถูกจ้องมองเหมือนคิงคองในพาต้า...แค่คนดีของใจของชั้นล่ะ...ชั้นรักเค้ามากเกินกว่าที่จะให้เค้ามารู้สึกแย่ ๆ ไปด้วย... “ชั้นคงเป็นได้แค่ความรัก...เคยฝัน...แต่ไม่เคยหวังที่จะได้เป็นถึงคนรักของแกนะ...อีผอม” “มัน” อยู่กับชั้นจนเรียนจบ ท่ามกลางการลุ้นระทึกของที่บ้านชั้นเพราะพวกเค้ากลัวกันว่าชั้นอาจจะมีปัญหาด้านสมอง เพราะชั้นกินยาเยอะเหลือเกิน แต่ชั้นก็คว้าเกียรตินิยมมาเป็นของขวัญให้ทุกคนได้...เกียรตินิยมอันดับสองในคณะภาษาที่ว่ากันว่าเอกนี้ยากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แล้ว...บางที สะเก็ดเงินก็กลายเป็นตัววัดใจของชั้นเหมือนกันนะ...มันทำให้ชั้นฮึดสู้ในบางครั้ง...คนอื่นสบายดีกว่าเรายังสอบตก...เราไม่สบายทั้งตัวและใจ หมอสั่งห้ามเครียด เสียเวลาเป็นชั่วโมง ๆ ในการทายาและอาบโลชั่น แต่มันยังทำให้ชั้นได้สัมผัสใบปริญญาอันสูงค่า ได้รับปริญญาเป็นคนที่สามของเอกเพราะได้เกียรตินิยม ได้สวมชุดครุยทั้ง ๆ ที่ใต้ชุดนั้น เนื้อตัวเปื่อยเน่าเละ  ได้เห็นน้ำตาของพ่อและแม่ และมือของครอบครัวชั้นที่คว้าตัวชั้นไปถ่ายรูปมากมายเกือบห้าร้อยรูปในวันเดียว...เว่อร์ซะ ก็คนมันดีใจนี่นา จะทำไงได้เนอะ จากคุณ : เหนื่อยใจ..แต่ไหวอยู่ (Rain n' My Tears) - [ 7 พ.ค. 51 15:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอให้หายดีนะคะ คุณเก่งมากๆเลยนะ ที่อดทนได้อย่างนี้ จากคุณ : keawsai2 - [ 7 พ.ค. 51 15:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ตามอ่านตลอด..... มีกำลังใจดี จิตเข้มแข็งแบบนี้ อะไรไม่ดีก็ทำอะไรเราไม่ได้ค่ะ สวดมนต์แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรด้วยนะคะ อาจจะช่วยได้อีกทาง จากคุณ : สู้เขา Takeshi - [ 7 พ.ค. 51 15:44:37 A:203.146.96.242 X: TicketID:168560 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะเข้ามาให้กำลังใจค่ะ รุ่นพี่ที่ทำงาน ก็เป็นค่ะ แรกเริ่มที่คุยกัน เค้าบอก ว่ารับสภาพไม่ได้ คิดจะลาโลกไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ได้กำลังใจจากครอบครัว และเพื่อน ๆ ทุกวันนี้ดูเค้ามีความสุขกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยค่ะ หรือถ้าว่างก็สวดมนต์แผ่เมตตาบ้าง ก็ดีนะคะ สู้ ๆ   . จากคุณ : หม๋องแหม๋ง - [ 7 พ.ค. 51 16:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อวาน....เพิ่งอ่านเรื่องนี้ในสกุลไทยเล่มใหม่ (เล่มที่ 2795) มีเรื่อง คุณหมอ จิโรจ สินธวานนท์ ผอ.สถาบันโรคผิวหนัง พูดถึงการใช้รังสี อุลตร้าไวโอเล็ต รักษาโรคสะเก็ดเงิน จนผิวกลับสู่ สภาพปกติ ลองไปหาอ่าน หรือติดต่อคุณหมอท่านดูนะคะ จากคุณ : ชัยบาล - [ 7 พ.ค. 51 16:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จารย์คนนี้ แมร่งน่าตบกระบาลจริงๆ อ่านแล้วจี๊ด เสียดายปัญญาที่ไปจบนอกมา จากคุณ : BaaBo!! - [ 7 พ.ค. 51 16:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมไม่ค่อยชอบใจเลยที่คุณบอกว่า "ได้สวมชุดครุยทั้ง ๆ ที่ใต้ชุดนั้น เนื้อตัวเปื่อยเน่าเละ" ถ้าคุณยังติดกับรูปธรรมนี้ ไอ้ความน้อยใจ ท้อใจ มันจะคอยสะกิด กร่อน ใจคุณไปเรื่อยๆ เหมือนเขื่อนรอวันพัง ผมเป็นกำลังใจให้ครับ ปล. คุณได้สวมชุดครุย และได้รับเกียรตินิยม ด้วยมันสมองชั้นเลิศในหัวคุณครับ ซึ่งน้อยยคนมากๆครับ ที่จะได้มันมา รวมทั้งผมด้วย จากคุณ : BaaBo!! - [ 7 พ.ค. 51 17:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 - เคยอ่านบทความของคนที่เป็น สะเก็ดงิน มีช่วงนึงเขากินอาหารแบบ มังสะวิรัติ หลีกเลี่ยงเนื้อสัตว์ ปรากฏว่า อาการต่างๆ ทุเลาลง -คิดว่า น่าสนใจ ลองดูนะคะ จากคุณ : พรแพรว - [ 7 พ.ค. 51 18:06:07 A:125.25.20.2 X: TicketID:122657 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอาใจช่วยนะคะ พยายามอย่าไปสนใจ(เรารู้ว่าทำยากค่ะ แค่สิวเม็ดเดียวเรายังจับแล้วจับอีก) อาเราเค้าเป็นหนักมากๆๆๆ เราเข้าใจคุณมากเลย ขอให้อดทนนะคะ จากคุณ : แม่หมวยลูกตี๋ - [ 7 พ.ค. 51 20:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาอ่านต่อครับพ้ม ^ ^ จากคุณ : อิฐมอญ - [ 7 พ.ค. 51 23:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านค่ะ ไม่ต้องไปสนใจคำพูดคนอื่นหรอกค่ะ ดูคุณเองก็เศร้าอยู่ตลอดเวลา ส่วนนึงเพราะเราสร้างปมให้ตัวเองค่ะ จากกระทู้ที่แล้ว จำได้ใช่ไหมคะ เราไม่เห็นว่าอาเจ้าของบ้านเช่าเรา เค้าจะเศร้า..คือก็คงมีบ้างน่ะค่ะ แต่เราเห็นเค้าออกแนวรำคาญมากกว่า ว่ามันมาอีกละ ส่วนเรื่องเราจะคบใครพิเศษนั้น  คนที่รักเราเค้าก็รับเราได้ทุกอย่างอะค่ะ อย่ากังวลไปเลย  ตัวเรา อยู่ที่เราจะคิดค่ะ ให้คุณค่ากะตัวเองเสมอนะ เราอะ ยังอยากได้เกียรตินิยมแบบคุณบ้างเลย จากคุณ : แล้วเราจะหากันจนเจอ - [ 8 พ.ค. 51 00:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาเหมือนเดิม..นะคะ สู้ๆต่อไป ตอนนี้พี่เองกำลังใจเต็มเปี่ยมมมมมมม   จากตัวเอง และ คนข้างกาย ครอบครัวน้องยังดีมากๆ ที่เป็นห่วงกัน  ของพี่หายากมาก คือ เค้าเป็นห่วงน่ะค่ะ แต่เค้าไม่มาแสดงออก ที่บ้านเป็นแบบนี้มาโดยตลอดค่ะ  เค้าจะถามไปหาหมอวันไหนยังไง แต่ว่า พ่อ แม่ ไม่ได้มาดูแลใกล้ชิด เพราะเราไม่ได้แสดงออกความรักกันมากมาย แต่ในใจก็รู้ว่าเค้าห่วงเรา ตอนนี้กินยา MTX อยู่เหมือนกัน น่าจะประมาณ 8 เดือนได้แล้ว ครั้งแรก ทาน 3 เม็ด อาการเป็นอย่างที่น้องบอกทุกประการ เบลอ งง มึน อาเจียน สภาพเหมือนคนที่วิญญาณออกจากร่าง แต่ยังหายใจอยู่ นอนตาลอย  หลับไม่รู้ตัว  ตอนเช้าปลุกยังไงก็ไม่ตื่น  แฟนต้องเขย่าๆๆๆๆๆ จนบางครั้งเค้าเสียงสั่น นึกว่าเราตายไปแล้ว  ถึงขนาดที่ต้องจับให้นั่งขึ้นมาจะได้รู้สึกตัวตื่นไปทำงาน สัก 2 เดือน เพิ่มเป็น 4 เม็ด ก็เริ่มชิน  จนปัจจุบัน 5 เม็ดแล้วค่ะ ไม่รู้สึกใดๆ ประดุจดัง กินพาราแก้ปวดเลย เฉยมาก (คงจะดื้อยาไปแล้ว ) เจาะเลือดเดือนเว้นเดือน ดูสารตกค้างในตับ จนตอนนี้ไม่กลัวเข็มเลย นั่งมองเค้าเจาะแขนโดยไม่รู้สึกอะไร เมื่อเดือนที่แล้วช่วงต้นเดือนเกิดมีปัญหา ประจำเดือนขาดหายไป 10 วัน ตรวจแล้วก็ไม่ท้อง ( เคยตั้งกระทู้กลัวโดนเอาเด็กออกด้วยเพราะยานี้ห้ามท้อง 2 ปี ) ไปหาหมอ เค้าทำนัดหมอสูติให้ พอตรวจว่าไม่ท้องจริงก็ให้ฮอร์โมนมาทานเร่งประจำเดือน  พอถึงวันที่เรากิน MTX ( อาทิตย์ละครั้ง) ก็นั่งขำทั้งน้ำตาเลย มือหนึ่งกำยากดฮอร์โมนไว้ ( MTX กดฮอร์โมนจนปจด. ขาดไป ) อีกมือหนึ่งกำยาเร่งฮอร์โมนให้ ปจด. มา  แต่ก็นะ..สู้ค่ะ อย่าให้มันมาทำร้ายใจเราได้ ตอนนี้พี่มีอาการใหม่มาได้สักระยะ คือ สะเก็ดเงินกินข้อ มันลุกลามจากเล็บมือ ไปจนถึงข้อนิ้ว บวม และใหญ่ขึ้นมาก ปวดสุดๆๆๆๆๆๆ แต่ก็ทนไม่อยากรับเสตียรอยด์มาเพิ่มอีกแล้ว แต่ถึงยังไงเราต้องเข้มแข็ง เพราะรอยโรคที่น่ารังเกียจก็แย่พอแล้ว  ไหนจะยาๆๆๆๆ  อีกหลายขนานที่ต้องกินเข้าไปทำร้ายเครื่องในเรา  หากเราท้อ ป่วยทางใจตามไปอีก เราจะไม่มีแรงเหลือที่จะสู้ได้เลย..... ปล. แอบดีใจเล็กๆ แฟนยังหึงอยู่เหมือนเดิมเลย ขนาด แขนเป็นผื่น หลังเป็นปื้นเยอะอย่างนี้ 555++ ปล.1 พี่เพิ่งยืดผมรีบลอนดิ้งมา  แถมทำสีอีกต่างหาก (ผื่นที่หนังศรีษะก็มีนะจ๊ะ )   สนใจหลังไมค์มาถามวิธีทำและวิธีดูแลรักษาได้นะคะ ยินดีตอบมากๆ เป็นสะเก็ดเงินก็สวยได้ ฮูวะ ฮูวะ  ฮ่ะ ฮ่ะ ปล.2 หมอประจำบอกว่า ถ้ามีการประกวด มิสสะเก็ดเงินสุขภาพจิตยอดเยี่ยม พี่คงได้มงกุฎมาแน่ๆเลย 555++ เอารูปนิ้วหนอนน้อยมาให้ชมดั้ว  สังเกตดูนะคะ ตรงข้อจะบวมออกมา เป็นเหตุให้คุงฝาชีต้องล้างจานและทำงานบ้านหนักๆแทน เหอ เหอ ... อย่าลืมมมมมมมมมมมมมม  สะเก็ดเงินใช้ -------ใจ-------  รักษาได้ค่ะ จากคุณ : สุ้ต่อไปชาวสะเก็ดเงิน (เส้นเล็กต้มยำใส่ถั่วงอกดิบ) - [ 8 พ.ค. 51 11:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาติดตามอ่านน่ะค่ะ สู้ๆนะคะ อ่านที่ไรน้ำตาซึมอีกและ อย่าคิดมากนะคะ แต่ดูท่าทางตอนนี้คุณ Rain n' My Tears คงสภาพจิตใจดีขึ้นแล้วใช่ไม๊คะ ถ้ายังไม่ดี หลังไมค์มาคุยกันได้นะคะ จากคุณ : omoshiro - [ 22 พ.ค. 51 21:15:57 ]