ขอกราบพ่อแม่พี่น้องชาวสวนลุมทุกคนงามๆหนึ่งทีที่ได้กรุณาเข้ามาอ่านกระทู้เรานะคะ
เรามาอ่านกระทู้ในนี้บ่อย
และรับทราบเป็นอย่างดีว่าการมีแฟนนั้นไม่ได้นำพามาซึ่งความสุขเสมอไป
อาจจะทำให้ซวยกว่าเดิมก็ได้ แต่.....
สำหรับคนที่ไม่เคยมี
จะให้ทำใจยอมรับง่ายๆว่าไม่มีก็ดีอยู่แล้วมันก็ยากอยู่
สามสิบปีอาจเป็นเวลาที่ดูเหมือนไม่นาน
แต่ถ้าเป็นสามสิบปีบนคานนี่จะว่าไม่นานก็ไม่ได้แล้วมั้งคะ
เราไม่เคยมีคนมาจีบ ไม่เคยมีแฟน ดีแต่แอบชอบชาวบ้านแล้วอกหัก
เพราะฉะนั้นจะว่าเราปิดตัวก็ไม่ใช่ มาตรฐานสูงรึก็ไม่อีก
แล้วทำไม.... เราจึงยังไม่มีแฟนสักทีล่ะคะ? T_T
อย่าบอกว่า "เดี๋ยวก็มา" เลยนะคะ
เราเคยมาตั้งกระทู้เดียวกันนี้เมื่อสี่ปีก่อนเมื่อตอนอายุยี่สิบหก
น้องนุ่งผู้หลักผู้ใหญ่ก็เข้ามาให้กำลังใจมากมาย
บอกว่าอีกไม่นานหรอก อายุแค่นี้เอง ฯลฯ
สี่ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก.....
แล้วเราก็กลับมาที่เดิม ตั้งกระทู้เดิม
เพื่อขอความช่วยเหลือกับปัญหาเดิม
*คอตก*
เราไม่หมายสูงขนาดว่าเขาคนนั้นจะต้องมาเป็นคู่หมั้นหรือแต่งงานกับเราภายในสามเดือนนี้หรอกค่ะ
เราอยากมีแฟน ก็คือคิดแค่ "แฟน" ก่อนจริงๆ
แล้วจากนั้นหากเขาถูกใจเราพอๆกับที่ถูกใจเขา
ก็ค่อยก้าวเดินกันต่อไปแล้วพัฒนาความสัมพันธ์
หลายคนบอกว่าถ้ามีแล้วไม่ดี มีแล้วไม่ใช่ จะมีไปทำไม?
แต่ถ้าใครอยู่ในสถานการณ์อย่างเรา ที่ไม่เคยมีแฟน
ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับเพศชายในเชิงชู้สาวเลย
หรือส่งสัญญาณไปไม่เคยได้รับการตอบรับ
มันก็อดไม่ได้นะคะที่จะรู้สึกหวั่นๆ
เหมือนกับอายุก็มากขึ้นทุกวัน
แต่เรายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรัก ความสัมพันธ์ของคนสองคนเลย
น้องๆบางคนอายุน้อยกว่าเราร่วมสิบปี อาจมีแฟนมาสองคนแล้วด้วยซ้ำ
ยิ่งถ้าใครๆก็บอกว่าชีวิตคู่เป็นเรื่องไม่ง่าย
หากให้เรารอไปโดนใครสอยทีเดียวแล้วแต่งงานเลยเมื่ออายุ 35 หรือ 38
เราจะไม่เหมือนเด็กโข่งที่ต้องไปหัดนับเลขแบบเด็กอนุบาลหรือคะ?
คือเรารู้สึกว่าให้เรารอไปจนเจอคนที่ใช่
ลงตัวปุ๊บแต่งงานเลย โอกาสมันเกิดขึ้นยาก
แล้วถ้าเรายังไม่เคยมีแฟน เราจะรู้ได้อย่างไรว่าอะไรที่เราควรทำไม่ควรทำ
อะไรที่เราควรคาดหวังหรือไม่ควรคาดหวังจากอีกฝ่าย
เพราะจะ "ใช่" อย่างไร มันก็ไม่ใช่เทพนิยาย
รักกันแค่ไหนก็ยังต้องปรับตัว ต้องทำความเข้าใจกันมากมายอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้น เราเลยรู้สึกว่าการที่เราไม่มีโอกาสได้มีแฟนเลย
แล้วแขวนความหวังไว้กับคำปลอบที่ว่าสักวันเจอทีเดียวจะใช่เอง
มันก็เหมือนการที่เราไม่มีโอกาสได้เรียนนับเลขหนึ่ง สอง สาม
แต่ไปรอเรียนแคลคูลัสเลยโน่น....
ซึ่งฟังดูเหมือนเรารอเวลาไปเจอเรื่องยากเลย
ในขณะที่คนอื่นซึ่งโชคดีกว่ามีโอกาสได้เรียนมาเรื่อยๆตามขั้นตอน
จึงเรียนปรึกษาท่านผู้ที่แวะเข้ามาในกระทู้ดังนี้ค่ะ
1) จะหาแฟนได้อย่างไรคะ
(แฟนในที่นี้คือคนที่จะมาคบกันโดยตั้งอยู่บนรากฐานความจริงใจ ไม่ใช่เพื่อความสนุก)
ผู้หญิงควรวางตัวอย่างไรให้เป็นที่สนใจของเพศชายในแบบพองาม
และการวางตัวอย่างไรที่ควรหลีกเลี่ยง
2) คนที่เคยมีแฟนมาก่อน
ความสัมพันธ์ครั้งต่อไปจะยิ่งดีขึ้น
และประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เรียนรู้อะไรมากกว่าคนไม่เคยมีแฟนเลยเสมอไปไหมคะ
3) แล้วถ้าเราหาแฟนไม่ได้จริงๆ
สุดท้ายได้คบกับคนที่เราแต่งงานด้วยเพียงคนเดียว
เราจะมีปัญหาการปรับตัวในชีวิตคู่มากกว่าคนที่เคยมีแฟนมาแล้วไหมคะ
เราไม่ได้ตั้งกระทู้นี้เพราะเรามองว่าการคบผู้ชายคนเดียวเป็นเรื่องผิดแปลก
หรือมองว่าผู้หญิงต้องมีแฟนหลายๆคนจึงจะดีนะคะ
ใครๆก็คงอยากเจอคนที่ใช่แล้วอยู่ด้วยกันไปตลอดเลยทั้งนั้น
แต่เราก็ไม่อยากฝันหวานมากไป ต้องคิดเผื่อและมองอะไรตามความเป็นจริงด้วย
เพราะอายุอานามก็ไม่ใช่เด็กสาวแล้วเน่อ......
ขอบคุณมากที่รับฟังค่ะ
จากคุณ :
สามสิบปีบนคาน
- [
13 พ.ค. 51 02:56:09
A:92.3.243.127 X: TicketID:072383
]