สวัสดีค่ะ อยู่ห้องนี้มานานพึ่งจะได้โพสเรื่องของตัวเอง อยากขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า
เราอายุ 24 มีแฟนอายุ 35 เราคบกันมา 5 ปีแล้วค่ะ เราคบกันไม่ใช่เพราะรัก แต่ตอนนั้นเค้าเป็นที่ปรึกษาเรา เป็นพี่ที่สนิท มีอะไรก็คุยกันตลอด จนไปๆ มาๆ ก็มาอยู่ด้วยกัน พออยู่กันไปได้ซัก 1 ปี มันก็เป็นความผูกพัน รักกันขึ้นมา ตอนนั้นเค้ายังไม่มีอะไร ลาออกจากงานว่างงานอยู่ 2 ปีเต็มๆ แต่พอมีเงินเก็บจากการทำงานบริษัทเก่าอยู่พอควร ต่อมาเค้าก็เริ่มหางานทำ โดยได้งานเป็น sale ต้องออก ตจว. บ่อยๆ ไม่ค่อยได้เจอกัน เป็นแบบนี้มา 2 ปี จนเราคบกันเข้าสู่ปีที่ 5 ทุกวันนี้ทุกอย่างมันสมบูรณ์มาก เค้าเป็นคนดี เป็นผู้ใหญ่ เอาใจใส่ ไม่เจ้าชู้ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ฐานะและการงานมั่นคง ขาดอยู่อย่างเดียวคือ เรื่องการแสดงออกในเรื่องความรัก เค้าเป็นคนที่ไม่แสดงออกทั้งการกระทำและคำพูด ไม่บอกรัก ไม่กอด ไม่มีจูจุ๊บ (อันนี้มีแค่ตอนคบกันปีแรกเท่านั้น) รวมถึงไม่ค่อยมีเซ็กส์นานๆๆๆๆ ครั้ง ถ้าขอเค้าก็จะผลัดไปอยู่เรื่อยๆ บอกเหนื่อยไว้วันหลังนะ ทั้งๆ ที่โอกาสเจอกันไม่บ่อยนัก เค้ากลับเป็นแบบนี้ เราไม่ได้หมกมุ่นนะคะ แต่คนเรามันก็ต้องมีความต้องการเหมือนกันจริงมั้ยคะ ถึงเรื่องเซ็กส์ไม่ค่อยได้มี แค่ความอบอุ่นก็ไม่มี รู้สึกน้อยใจ เคยจับเข่าคุยเรื่องนี้เหมือนกัน เค้าก็บอกว่าเราคิดมาก ไม่เห็นต้องแสดงออกเลยเรื่องพวกนี้ เค้าเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ทุกวันนี้มันเลยเหมือนเค้าไม่ใช่แฟนเราเลยค่ะ เหมือนเพื่อนเหมือนคนสนิท ที่พากันไปช้อป ไปเที่ยว ไปดูหนังด้วยกันเหมือนเพื่อนทั่วไป แต่เราก็ผูกพันกันนะคะ คบกันมาตั้ง 5 ปี
มีอยู่วันหนึ่งเราก็ก่อเรื่องขึ้นมาจนได้ค่ะ มีผู้ชายอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิตเรา เค้าอายุ 25 ปี เป็นรุ่นพี่ในคณะที่เรารู้จักมานานแต่ไม่ค่อยได้พูดกันเท่าไหร่ตอนเรียน แต่มีเหตุทำให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งหลังจากจบมหา'ลัย เราเข้ากันได้ดีมาก เค้าน่ารักจริงๆ มีความรักความอบอุ่นให้ตลอด เราเผลอใจคบกับเค้า และเราก็มีอะไรกัน ทุกสิ่งทุกอย่างดีหมด เค้าเป็นคนดีและไม่เจ้าชู้ (ทราบเพราะตอนที่เรียนเค้าคบใคร ไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย มีความอดทนและซื่อสัตย์ต่อคนที่คบตลอดไม่ว่านานแค่ไหน) เค้าจริงจัง รักเรามากและขอเป็นตัวเลือกของเรา
จริงอยู่ปัญหานี้เราก่อขึ้นมาเอง ผู้ชายคนที่สองเหมือนเข้ามาทดแทนสิ่งที่เราไม่เคยได้จากแฟน แต่ทั้งคู่จริงจังและเราก็ขาดคนใดคนหนึ่งไม่ได้ แต่เราไม่อยากทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ "คบสองคน" เรารู้สึกผิดอยู่ตลอด สับสนมาก ไม่รู้จะทำยังไง
ซักวันหนึ่งเราต้องเลือกใครซักคน ถ้าเราเลือกคบกันแฟนเราต่อ เราคงรู้สึกละอายใจ เค้าเป็นคนดีมาก แต่อยู่กับเค้าก็มั่นคง มีอนาคต เพราะเค้ามีทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว ถ้าเราเลือกคบคนที่สอง จริงอยู่เค้าเข้ากับเราได้ทุกเรื่อง แต่ในความเป็นจริงความรักอย่างเดียวกินไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เค้าพึ่งอายุ 25 ยังไม่มีอะไร เงินเดือนราชการพึ่ง start ไม่ถึงหมื่น แต่ละเดือนเค้าต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ บางเดือนยังไม่ถึงกลางเดือนเงินก็หมดซะแล้ว ไม่เคยใช้ถึงสิ้นเดือนเลยซักเดือน เราเองทำงานได้ เงินเดือนหมื่นกลางไม่ได้รวยอะไร พอช่วยเหลือจุนเจือกันได้ก็ช่วยกันไป
เราอยากให้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนที่สองนะคะ แต่เราต้องลำบากมาก รับภาระมากขึ้นจริงๆ จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้นะคะ ก็เห็นแก่ตัวจริงๆ น่ะแหละ เราต้องการความั่นคง ซึ่งกับผู้ชายอายุ 25 กับ 35 มันคงเทียบกันไม่ได้ เพราะอีกคนเค้าพึ่งเริ่มสร้างตัว แต่อีกคนสร้างตัวมานานแล้ว
เรารักทั้งสองคน ถ้าบอกเลิกคนใดคนหนึ่ง มันจะทำให้อีกคนเจ็บ แฟนเราคบมา 5 ปี เราแคร์ความรู้สึกเค้ามาก บางครั้งนึกแค่เรื่องสมมติ เราไปบอกเลิกกะเค้า แค่นั้นก็รู้สึกเศร้าและไม่อยากทำ น้ำตามันไหล นึกถึงสิ่งที่เราได้ผ่าน ไม่อยู่ร่วมกันมา เค้าคงไม่ให้อภัย แล้วเค้าจะเป็นยังไง
อีกคนที่เข้ามาในชีวิตรู้จักกันมานาน เค้าดีต่อเรามากๆ จนไม่นึกว่าจะมาคบและไว้ใจคนอย่างเราได้ ตอนเค้าเลิกกับแฟน มีผู้หญิงทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องคอยจีบเค้าตั้งมากมาย แต่เค้ากลับมาเลือกผู้หญิงอย่างเราคนเดียวจริงๆ เราก็ไม่อาจทรยศความรักที่เค้ามีต่อเราได้
ถึงตอนนี้แล้วเราอยากคบแค่คนใดคนหนึ่งค่ะ แต่สับสนมากๆ เรื่องเราเราเล่าวันนี้ เรามาขอความเห็นจากพี่ๆ น้องๆ ในห้องนี้ เผื่อได้มุมมอง ข้อคิดและคำสอนดีๆ เตือนสติเราได้บ้าง จะติติงเราก็ไม่ว่านะคะ
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
จากคุณ :
คิณตา
- [
15 พ.ค. 51 03:24:56
A:202.149.25.241 X: TicketID:138648
]
มีเรื่องปรึกษาค่ะ ตอนนี้...เครียดกับสิ่งที่เราก่อขึ้นเอง (เรื่องยาว)
..เข้าใจค่ะ...ว่ามันสำคัญ...ก็มันสำคัญจริงๆนี่นา
..แต่ไม่ต้องทุกอย่างก็พอค่ะ
..เอาอกเอาใจเรา..
..แต่เรากลับได้พบกับ
ผู้ชายที่นิ่งๆ...สุขุม..
..ใจเย็น...ไม่ตามใจเรา..
..
ไม่ทำร้ายหัวใจเรา 
มันคือสิ่งที่เรา "อยากได้" แต่มัน..."ไม่จำเป็น" ค่ะ...แยกแยะให้ได้ 
