ความคิดเห็นที่ 84
จากบางปู หญิงสาวยังคงขับรถออกนอกเมือง
ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาในห้วงคิดคำนึง
ซันนี่ มาถึง บางแสน เลี้ยวรถมาจอดใกล้ ม บูรพา
บ้านไม้เล็ก ๆ หลังเก่า ๆ ยังคงตั้งงันอยู่เหมือน 10 กว่าปีที่แล้วไม่เปลี่ยนแปลง
จะมีก็แต่เนื้อไม้ที่ถูกกัดกระเทาะไปตามกาลเวลา
ซันนี่เดินไปหยุดยืนตรงหน้าประตูบ้าน
เธอหลับตา มองเห็นภาพวันคืนเก่า ๆ อีกครั้งอย่างชัดเจน
สามีคนเดียวของเธอ
ผู้ชายที่เกือบจะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ให้
ผู้ชายมนุษย์เงินเดือนธรรมดา ที่ทุกคนกังขาว่า มาแต่งงานกับเธอเพราะอะไร
ผู้ชายที่ถูกกดดันจากสรรพเสียงรอบข้าง จนทิ้งเธอไว้กับกระดาษแสดงความเป็นเจ้าของแผ่นหนึ่ง กระดาษที่ผู้หญิงเกือบทั้งร้อยต้องการ ไม่แม้แต่ผู้หญิงของผู้ชายคนปัจจุบันของเธอ เธอไม่เห็นว่ามันจะใช้ประโยชน์อะไรได้เลย
นับจากที่เค้าก้าวออกไปจากชีวิตเธอ เค้าไม่ได้หายไปลับ
ทุกปี เค้าจะเวียนแวะมาส่งข่าวคราวเธออย่างน้อยก็หนึ่งหน เค้าระเห็ดไปเรื่อย แล้วก็ล้มลุกคลุกคลานครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ เธอก็รู้ว่า เค้ากำลังรอวันที่ลืมตาอ้าปากได้
เค้าทำซ้ำ ๆ อย่างนั้นอยู่ 5 ปี จนครั้งสุดท้าย
เธอขอให้เค้าพาเธอไปด้วย แล้วเค้าก็พาเธอมาที่นี่
บ้านหลังเล็ก ๆ ตรงหน้าเธอตอนนี้
ที่ ๆ เธอมีความสุขเหลือเกิน
แม้ต้องนอนบนที่นอนบาง ๆ ที่วางปูบนเสื้อน้ำมัน
มีพัดลมสนิมเขอระ ๆ พัดวีให้ทั้งคืนพร้อมกับเสียงงิ๊ดง๊าด ยามส่ายไปมา
ทุกเช้า เธอจะตื่นแต่ตีสี่ ทั้งที่สามีเธออยากให้เธอหลับสบาย แล้วตื่นสาย ๆ ตามนิสัยของเธอ
แต่เธอก็เต็มใจที่จะลุกขึ้นแต่เช้าพร้อมสามี เพื่อไปรับพริกป่น ไปส่งตามร้านอาหาร ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง
ตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน ไม่ว่าเพื่อน ๆ หรือทางบ้าน
เธอเล่าให้ฉันฟังทีหลังว่า เวลาไปส่งพริก ไม่ลำบากนักหร่อก
สามีเธอมีรถกะบะเก่า ๆ อยู่คันนึง
แต่ว่าตอนนั่ง ต้องเอามือคอยดึงประตูไว้ด้วยน่ะ
ถ้าไม่งั้นมีหวังประตูมันเปิดเอง เธอต้องหล่นไปกอง
แถมโดนพริกป่นทับกระจาย เป็นหมูป่าราดพริกแน่ ๆ
(เอากะเธอสิ เธอมักจะเล่าเรื่องรันทดให้ฉันฮาอยู่เรื่อยเชียว ฉันลืมเล่าว่า ตอนนั้นเธอน้ำหนัก 99 กิโลกรัม นี่หล่ะสาเหตุที่ทำให้ทุกคนกังขาที่สามีเธอมาแต่งงานด้วย)
(อีกนิดค่ะ สามีเธอ หล่อโคด ๆ)
เธอยังเล่าต่ออีกว่า
แถมอยู่ที่นั่น อาหารการกินก็ไม่มีขาด อยากกินอาหารทะเลก็ได้กิน
แต่ไม่ได้เข้าห้องอาหารหรู ๆ แค่นั้นแหล่ะ เวลาอยากกินก็ไปหาซื้อแม่ค้าที่เค้าหาบมา ตัวเธอน่ะชอบกินปูนึ่ง สามีก็รู้ เอาใจตลอด เก็บเงินค่าพริกได้ ก็จะพาเธอไปกินปูหาบเร่ วันไหนโชคดี ปูก็สด วันไหนดวงไม่ดี ก็กินปูกลวง ๆ มีกลิ่นตุตุนิดหน่อย แม่ค้าคงจะขายไม่ได้หลายวันน่ะ เลยเอาปูเน่า ๆ มาให้เธอกิน แต่เน่า ๆ ก็ยังกินได้นะ แค่กลั้นหายใจตอนกลืนแค่นั้นเอง
ชีวิตที่เธอว่าสุข ผ่านไปได้เพียงข้ามเดือน เช้าวันหนึ่งที่เธอกับสามีกลับจากส่งพริกป่นตามปกติ สามีเธอส่งกระเป๋าตังค์ให้พร้อมกับบอกให้เธอแวะซื้อกับข้าวแล้วเข้าบ้านไปก่อน เค้าจะแวะไปถามร้านอาหารที่เปิดใหม่ ตรงหัวถนน เผื่อจะได้ที่ส่งพริกเพิ่ม
ซันนี่แวะจ่ายตลาด พร้อมทั้งแปลกใจ ทำไมวันนี้สามีพกสตางค์เยอะจัง กลับถึงบ้านซันนี่แกะกับข้าวถุง แล้วนั่งรอ ,,,,,,,,,รอ,,,,,,,,,รอจนเธอเริ่มกระสับ กระส่าย เธอเอะใจคว้ากระเป๋าสตังค์มือสั่น หยิบแบ๊งค์ออกมาทีละใบ ๆ จนพบกระดาษเล็ก ๆ แผ่นหนึ่ง ในนั้นมีลายมือคุ้นตา
ซันนี่ทนได้ แต่จ๊อบทนเห็นซันนี่ลำบากไม่ได้ "จะรักซันนี่ตลอดไป" "จ๊อบ"
ซันนี่ไม่รู้ว่ากระดาษเล็ก ๆ แผ่นนั้นหายไปตอนไหน เพราะซันนี่อ่านมันเสร็จแล้วก็จำเหตุการณ์ต่อจากนั้นไม่ได้อีกเลย
ซันนี่มารู้ตัวอีกที ก็น่าจะหลายวันให้หลัง ซันนี่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งในบ้านของตัวเอง
ไม่มีใครเล่าให้ซันนี่ฟังด้วยซ้ำ ว่าซันนี่กลับมาได้ยังไง
หลังจากนั้นผ่านไป ความจำของซันนี่ก็ดับ ๆ ติด ๆ
ช่วงที่ซันนี่ไปเที่ยว รพ ที่เล่าข้างต้น ก็ระยะ ๆ นั้นแหล่ะ
แล้วซันนี่ก็ไม่เคยได้ข่าวคราวจากจ๊อบอีกเลย.......................
ณ เวลานี้ ถึงแม้ซันนี่จะกลับมายืนอยู่ตรงที่เดิม
แต่ซันนี่ก็ไม่ได้เจ็บปวดกับมันอีกแล้ว
จ๊อบจะอยู่ที่ไหนซันนี่ก็ไม่รู้ได้
แต่ซันนี่ ขอให้จ๊อบมีความสุขเท่าที่พึงจะมี
ถ้าเป็นไปได้ ซันนี่อยากให้จ๊อบมีผู้หญิงดี ๆ น่ารัก ๆ ไว้คอยเคียงข้างจ๊อบตลอดไป
ซํนนี่เดินหันหลังให้บ้านหลังน้อย พร้อมกับรู้สึกไม่มีอะไรติดค้างกับจ๊อบอีกแล้ว
........................................
ประโยคในใจหลังสุด ซันนี่พูดกับตัวเองก่อนจะขึ้นรถว่า
"แล้วซันนี่จะขออวยพรให้ตัวเองมีความสุขบ้าง จะเป็นไปได้มั๊ย"
จากคุณ :
sasa1_dragon1
- [
21 พ.ค. 51 23:21:40
]
|
|
|