คือไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองเอ็นจอยไปกับการอยู่คนเดียวได้ แบบไม่เหงา ไม่นั่นไม่นี่ นั่งเรียนหนังสือ กินข้าวคนเดียวได้ แบบไม่มองไปที่คนอื่นแล้วจะอิจฉาหรือหวาดระแวงว่ามีใครมองเราว่าผิดปกติหรือเปล่า
ความจริงไม่เชิงว่าไม่มีเพื่อนหรอก
เพื่อนก็มี แต่ไม่มีคนที่จะเป็นเพื่อนสนิทเดินข้างๆได้เลย
คือ ไม่มีคู่ทำงาน ไม่มีคู่นั่งเรียน เพื่อนๆที่คบต่างก็มี
คนที่สนิทกันเดินเป็นคู่ๆอยู่แล้ว คนอื่นก็ด้วย
ห้องที่อยู่เป็นเลขคี่ 51 คน เรามองๆแล้ว
คงเป็นเรานี่แหละที่เป็นเศษ 1 ที่เหลือ ก็เลยอยากพยายามทำใจ ว่าคงไม่มีใครนั่งข้างๆเวลาเรียนหรอก
เลยเอาเวลามาคิดดีกว่า ทำใจให้เข้มแข็งกับการอยู่คนเดียวดีกว่า
เพราะปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ เข้ากับเพื่อนไม่ได้ หรือ อายที่จะคุย แต่คือต่างคน คนอื่นๆก็มีคู่เดินเพื่อนสนิทกับเป็นคู่ๆอยู่แล้ว เราจะแทรกเราจะสนิทแค่ไหน เราก็ไปแทนไม่ได้
แต่ความจริงก็ไม่ได้เลวร้ายถึงใครหลายๆคนนะ
อย่างน้อยก็ยังมีกลุ่มเดินนะ มีเพื่อนคุย
แต่คือไม่มีคู่นั่งเรียน คู่ทำงาน รู้สึกตัวเองเป็นเศษจริงๆ..
ถึงจะคิดว่ามีคนโชคร้ายกว่า ก็ยังหดหู่อยู่
เผลอๆคิดว่า คนอื่นโชคร้ายกว่าเราแล้วไง อย่างไงเสียเราก็โชคร้ายกว่าคนอีกมากมายจริงๆ
บางครั้งก็คิด น่าจะเกิดมาโชคร้ายมากๆแบบไม่มีอะไรเลยจะดีกว่า จะได้คุ้นเคยกับการอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนไปเลย
แต่นี่มันครึ่งๆกลางๆอ่ะ
คือไม่รู้จะทำยังไง
กลับบ้านมาก็หดหู่ เรียนอยู่นั่งคนเดียวก็เศร้า มองไปที่ไหนๆก็เห็นเขานั่งคู่กัน..
ความจริงที่เรียนเป็นโรงเรียนสตรีด้วย
แล้วเรานิสัยไม่ค่อยเหมือนใคร
ไม่ได้กรี๊ดดารานักร้อง ดงบังชินกิ ไม่ได้ดูละคร เพลง อ่านนิยายรักหวานแหวว
อาจเป็นเพราะเหตุนี้ด้วยมั้งเลยไม่มีเพื่อนสนิท
คิดว่า ถ้าตัวเองเกิดเป็นผู้ชายหรือไม่ได้เรียนสตรีล้วนคงดีกว่า อย่างน้อยคงมีคนอ่านนิยายแฟนตาซี นิยายสืบสวนสอบสวน การ์ตูน บ้าง..
แต่คิดไปก็มีแต่หดหู่ขึ้น..แล้วน้ำตาก็รื้อๆ
สุดท้ายแล้ว คือ อยากอยู่ได้คนเดียวแบบไม่เศร้าไม่ทุกข์นัก คือตัดใจแล้ว ไม่มีคู่เป็นเศษก็ได้ แต่อยากอยู่ให้มีความสุขขึ้นอีกสักนิด
จากคุณ :
renior 
- [
วันวิสาขบูชา 16:12:28
]
ทำไงให้อยู่คนเดียวได้แบบไม่หดหู่นัก? เป็นคนไม่มีเพื่อนเป็นเศษเหลือบ่อยๆ..กลับมาก็หดหู่ น้ำตารื้อๆ
