ผมกับแฟนคบกันมา 6 ปีกว่าแล้วครับ ความรักช่วงแรกสวีทดี ถึงดีมาก
เราคบกันตั้งแต่สมัยเรียนทั้งคู่ มีทะเลาะกันบ้างตามประสา แต่ก็ยังเข้าใจกันดี
เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันครับ ต่างคนก็ต่างกันอยู่กับครอบครัว เรื่องพ่อแม่ไม่มีปัญหาอะไร
เราวางอนาคตไว้ว่าจะอยู่ด้วยกัน ไม่มีลูก เลี้ยงหมา ดูแลกันและกันให้ดีที่สุด
จนกระทั่งมาช่วงหลังๆ นี้เราสองคนดูห่างๆ กัน อาจจะเป็นเพราะหน้าที่การงานที่ต้องทำ
อาทิตย์นึงเราเริ่มเจอกันน้อยลง (บ้านเราใกล้กันครับ) เวลาในการคุยโทรศัพท์เราก็ลดลง
แต่ก็ไม่ได้หายไปไหนนะครับ ยังติดต่อกันทุกวัน ถามไถ่สารทุกข์ดิบกันบ้างพักเที่ยง, ก่อนนอน
แต่.. พักหลังช่วงใหญ่ๆ มานี่ ทุกอย่างที่เคยทำให้กันในช่วงแรก เช่น คุยโทรศัพท์ กินข้าว ดูหนัง
มันคล้ายๆ เหมือนเป็นหน้าที่ เหมือนเป็นตารางว่าคุณต้องทำวันนี้ๆ เวลานี้ๆ นะ
ส่วนใหญ่เธอจะเป็นคนติดต่อหาผมเองครับ เพราะถ้าผมโทรไปตอนเธอกำลังยุ่งๆ
หรือกำลังง่วง เธอจะหงุดหงิด จนผมไม่ค่อยกล้าโทรหาเธอเท่าไหร่
ผมรับรู้ได้ถึงความห่างเหินที่ค่อยๆ เกิดขึ้น ตลอดจนการเปลี่ยนแปลงของตัวเธอ
เธอเริ่มจะไม่ค่อยมาเจอผม โดยให้เหตุผลว่าเธอเหนื่อยกับงานมาก เบื่อๆ เซ็งๆ
หรือพอมาเจอหน้ากันก็ไม่ค่อยคุย ทำหน้าเซ็งๆ แกนๆ ตลอดเวลา
ยอมรับว่างงครับ กลับมาถามตัวเองว่าเป็นเพราะอะไร ? ผมผิดตรงไหน ?
จนได้คิดว่าหรือทุกวันนี้เราคบกันเพราะความผูกพัน เธอไม่ได้รักผมแล้ว
ทุกวันนี้ผมเจ็บมากเลยครับ พอเอ่ยปากอยากจะถามว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น ?
เธอก็จะหงุดหงิด บอกว่าเธอเครียดเรื่องงานมาพอแล้ว ทำไมต้องหาเรื่องมาให้เธออีก
เธอยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เธอไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้ โอเค ผมเลยต้องเข้าใจ
และไม่ถามอะไรเธออีก แต่อยู่กันไปแบบนี้ก็เจ็บกับสายตาเย็นชาของเธอมากเลยครับ
วันไหนผมคิดถึงอยากจะเจอเธอก็เลยชวนกินข้าวเย็น
แต่ถ้าเธอเครียดก็คือจบ ไม่เจอกัน จะได้เจอกันจนกว่าสภาพจิตใจเธอจะดีแล้วเธอจะนัดเอง
อยากโทรหา แต่ถ้าเธอเครียด เธออยากจะพัก ก็ต้องรอจนกว่าเธอจะติดต่อกลับมา
บางทีมันก็น้อยใจเหมือนกันนะครับ ผมเองก็มีปัญหาอยากคุยกับเธอ
อยากจะเจอเธอ อยากได้กำลังใจจากผู้หญิงที่ผมรัก แต่ ก็อย่างที่บอกครับ
ถ้าอารมณ์นั้นเธอไม่อยากจะคุย ไม่อยากจะเจอ ผมก็ต้องเข้าใจ
ปรึกษาเพื่อน เพื่อนบางคนบอกผมคิดมากเกินไป แต่บางคนก็ยุให้จบๆ กันเลย
ถ้าจะให้จบกัน ผมก็เจ็บครับ ผมรักเธอมาก อยากจะมีความฝันร่วมกับเธอ
แต่ คบกันไปแบบนี้ผมก็เจ็บจุกๆ มันทรมานที่ต้องอยู่กันไปวันๆ แบบนี้
ถามเธอ เธอก็บอกเธอไม่ได้เป็นอะไร ผมมันคิดมากไป ถ้าถามต่อก็พาลทะเลาะกันเปล่าๆ
หลายคำถาม และหลายความรู้สึก ผมต้องเก็บไว้ในใจ แล้วก็ยิ้มรับมันทุกครั้ง
ทั้งที่ในใจผมตอนนี้มันอ่อนแอมากๆ มองไม่เห็นอนาคตของเรื่องระหว่างเราเลย
ถ้าเธอพูดมาตรงๆ ว่าเธอเบื่อ หรือเหตุผลอะไรก็ได้ให้ผมไป มันคงจะดีกว่านี้
เธอคนเดิมตอนนี้ไม่รู้หายไปไหนแล้ว ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ
ตอนนี้มีแต่คนว่าผมอ่อนแอ ใช่ครับ ยอมรับว่าอ่อนแอมาก อยู่ก็เจ็บ จบก็คงเจ็บ
จากคุณ :
กำลังจะขึ้นปีที่ 7 ครับ
- [
30 พ.ค. 51 10:00:37
A:124.120.163.101 X: TicketID:177719
]
หรือมันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องจบกัน (ขอระบาย และปรึกษา)
