หวัดดีค่ะ
หายไปนานอีกเช่นเคย ก็มารายงานตัวว่ายังไม่ตายค่ะ ยังอยู่ดี แต่มีเรื่องราวมากมายเข้ามาในชีวิตเลยมึนๆๆงงๆ เศร้าซึมไปพักใหญ่ๆ
การเป็นผู้ติดเชื้อ HIV นี่มันไม่สนุกอ่ะคะ มันมีเรื่องราวเยอะแยะ พวกผู้ติดเชื้อมือใหม่เค้าอาจจะแค่ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงในชีวิต กลัวตาย กลัวโน่น กลัวนี่ แต่พวกติดเชื้อมานานแล้วนี่ก็อีกปัญหานึงคือ เบื่อที่จะอยู่ แต่ก็ไม่ตายสักที
ปีนี้ปีที่ 7 แล้วนะที่เรารู้ว่าติดเชื้อ HIV ขนาดรู้มาแค่ 7 ปี เรายังรู้สึกว่า อยู่นานเกินไปรึเปล่า เหนื่อยแล้วนะเฟ้ย เหงาด้วย เบื่อกินยาอีกตังหาก
ช่วงหลังๆที่จิตตกเยอะแยะนี่สาเหตุนึงก็เพราะ ยาต้านที่เพิ่งกินครบปีไปอ่ะคะ อย่างที่รู้ๆกัน เราดื้อไม่กินยาต้านมา 6 ปีเต็มๆ จนมันถึงที่สุดไม่มีทางไปแล้วจึงยอมกินยา ไม่อยากกินเพราะรู้ว่ากินแล้วหยุดไม่ได้ ต้องกินจนวันตาย และ ผลข้างเคียงมันก็เยอะเหลือเกิน
กินมาครบปี และ ด้วยความที่ รู้เยอะไป (ซึ่งมันก็ไม่ดีนะ มีข้อมูลเยอะไปนี่) มันก็ทำให้ตัวเองเริ่มหลอนๆ ว่า ผลข้างเคียงของยาจะมาตอนไหนว๊า อาการแรกๆ ของยาตัวที่เรากินคือ ไขมันย้ายที่ เช่น แขนขาลีบ ก้นฟีบ พุงป่อง แก้มตอบ เส้นเลือดปูด
ทำให้วันๆๆนึงก็นั่งส่องกระจกดูหน้าตัวเองอยู่นั่นหล่ะ ว่าแก้มยังอยู่ดีมั้ย นั่งยกแขนดูว่ามันเริ่มเว้าๆๆเข้าไปรึยังหว่า แต่ที่หลอนมากคือ เนื่องด้วย แอบหยุดยาบางตัว ซึ่งมันทำให้ผิวคล้ำๆ หยุดปุ๊บเลยขาวปั๊บ เพราะเดิมเป็นคนขาวอยู่แล้ว
แต่คราวนี้พอขาวขึ้น มันก็ทำให้เห็นเส้นเลือดชัดมาก ทีนี้หลอนเลย ว่าเฮ้ย นี่ไขมันย้ายที่รึเปล่าอ่ะ อย่างที่แขนอ่ะ เห็นเส้นเลือดเขียวๆชัดเลยนะ ที่ขาก็มีเส้นนึงที่เริ่มๆนูนๆ เดือนก่อนให้หมอดูที่แขน แต่หมอบอกว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย ขาวขึ้นก็เห็นเส้นเลือดชัดเป็นธรรมดา (หมอไม่รู้ว่าเราแอบหยุดยา มันเลยขาวอ่ะ)
วันก่อนไปนวดตัว เจอหมอนวดทักอีกว่า น้องเป็นนักกีฬาหรือค่ะ หรือทำงานอะไรทำไมเส้นแข็งจัง กดไปก็เจอแต่เส้นและกล้ามเนื้อ หลอนอีก ไขมันตูย้ายที่รึเปล่าฟ่ะ ไปฟิตเนท มีครูฝึกประจำตัว ซึ่งเค้าจะต้องมีให้ชั่งน้ำหนัก วัดปริมาณไขมันอะไรของเค้าอยู่เรื่อยๆ ซึ่งวัดล่าสุด ปริมาณไขมันในตัวมันน้อยลงอ่ะ ครูฝึกดีใจ คงคิดว่าฝึกได้ดี ไขมันเปลี่ยนไปเป็นกล้ามเนื้อ แต่เราอ่ะหลอน ไขมันหายไปเพราะยาต้านHIV รึเปล่า
นอกจากนี้ ช่วงหลังๆเจอแต่เพื่อนที่มีปัญหาผลข้างเคียงของยาต้านอ่ะ วันก่อนโน้นมีคนโทรมานัดเจอ คือพี่เค้าอ่านหนังสือเอดส์ไดอารี่ แล้วอยากเจอ เค้ากินยาต้านมา 10 ปีแล้ว เค้าขอเบอร์เราที่สำนักพิมพ์ แล้วโทรมาคุย เค้าบอกว่า ตอนนี้ตกงาน ไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะไม่กล้า เนื่องด้วยผอมมาก แต่อยากเจอเรา ก็นัดเจอกัน ตอนแรกก็วาดภาพว่าคงเป็นผู้ติดเชื้อผอมๆคนนึง
แต่............. ไม่ใช่แค่ผอมอ่ะ เราไปถึงก่อนก็นั่งรอ พี่เค้าเดินมานี่ เห็นแต่ไกลไม่บอกก็รู้ว่าคนนี้แหละที่นัดเรา ไม่ต้องบอกก็รู้อีกว่าเป็นเอดส์แน่นอน คือ ผอมๆๆๆๆๆ แบบโครงกระดูกเดินได้อ่ะ พี่เค้าเดินมามีแต่คนมอง เราก็ยังอึ้งๆๆอ่ะ
พี่เค้าเล่าว่ากินยามานาน เปลี่ยนยามาหลายสิบตัวแล้ว กินวนไปวนมาอยู่นี่ ช่วงหลังก็เป็นอย่างที่เห็น หมอก็บอกว่า ไม่มีทางทำอะไรได้แล้ว เค้าก็เลยตกงาน ไม่กล้าเจอใคร เราก็ได้แต่ปลอบใจไม่รู้จะช่วยยังงัย พอกลับบ้านก็ร้องไห้เลย เราจะเป็นอย่างนี้มั้ยเนี่ย
ต่อมาก็เจออีก มีคนนัด เจอ อาการแบบนี้เหมือนกัน แต่ไม่ผอมมาก แต่รูปร่างพึลึกคือ แขนขาลีบ แต่หน้าอกโต ตัวหนาๆๆ ไหล่หนาๆ คือ ผิดรูปผิดร่างอ่ะ เหมือนเดิม กลับบ้านมานั่งร้องไห้อีก กลัวอ่ะ
เท่านั้นยังไม่พอ เหมือนแกล้งอ่ะคะ พอรู้ว่า กลัวเรื่องอะไรอยู่ก็จะเจอแต่เรื่องนั้นๆ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในเว็บที่เรารู้จัก อย่างน้อย 4 คน โทรมาปรับทุกข์เรื่อง อาการข้างเคียงจากยาต้าน อาการไขมันย้ายที่จนผิดรูปผิดร่าง โห เครียดเลย
ใจนึงคิดว่า ถ้าเราต้องเป็นอย่างนั้น เราจะฆ่าตัวตาย อีกใจนึงแย้งขึ้นมาทันทีว่าไม่ได้นะ การฆ่าตัวตายเป็นบาปที่ยิ่งใหญ่ทำอย่างนั้นไม่ได้ เฮ้อๆๆ จริงๆๆก็ไม่กล้าหรอก กลัวเจ็บ แต่จะให้ทำยังงัยอ่ะ ถ้าต้องอยู่ในสภาพนั้นอ่ะ เรารับไม่ได้นะ....
ช่วงที่ผ่านมา เลยดูซึมๆเศร้าๆ หม่นหมอง ไม่อยากทำอะไร แล้วก็ยังมีปัญหาไม่เข้าใจจิตใจคนอีกว่าทำไมคนบางคนถึงทำอย่างนั้นนะ ทำไมเค้าทำอย่างนี้ มัวคิดหาเหตุผลจนปวดหัว ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเรื่องราวหลายอย่างในโลกมันไม่ยุติธรรมโดยไม่มีเหตุผลมาอธิบายอยู่แล้ว จะมัวมานั่งหาเหตุผลทำไม
แต่ด้วยนิสัยเป็นคนชอบอะไรชัดเจนงัย พอมีอะไรที่ไม่มีคำอธิบายให้ชัดว่าเพราะอะไร ทำไมถึงทำอย่างนั้น มันก็เลยอดที่จะคิดหาคำตอบไม่ได้ ทำให้ปวดหัว
บวกกับช่วงหลังๆๆนี่ รับฟัง ปัญหาชาวบ้านทั้งหลายที่โทรมาปรึกษาเยอะไปหน่อย ทั้งๆที่บอกตัวเองแล้วว่า ต้องอุเบกขา เรารับฟังได้เฉยๆ แนะนำได้บ้าง แต่อย่าเอาปัญหาเค้ามาใส่ตัว แต่บางทีมันอดไม่ได้นะ มันเคลียร์จากใจไปไม่หมด ไปอินกับปัญหาชีวิตเค้าไปด้วย
อย่างบางคนโทรมาคุยด้วยทุกวัน คือโทรมาเล่าปัญหาตัวเองนั่นหล่ะทุกวัน เล่าซะเราเข้าไปเป็นส่วนนึงด้วย รู้สึกทุกข์ไปกับเค้าด้วย จนตอนนี้เค้าไม่ค่อยทุกข์แล้วมั้งเพราะได้ระบายไปเยอะแล้ว เรายังทุกข์อยู่เลย ยังพยายามหาทางช่วยเค้าอยู่ จนบางครั้งยังงงๆว่า นี่ไม่ใช่ชีวิตเรานะ ไปเกี่ยวอะไรกับเค้าด้วยนี่ ไปห่วงใยอะไรเค้านักหนา ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย
ช่วงนี้เลยเหนื่อยๆ เศร้าๆอ่ะคะ แต่ก็ยังดีได้เจอเพื่อนๆในเว็บบ้าง เพื่อนเป็นส่วนสำคัญในชีวิตเรานะ รักเพื่อนมากๆ และเพื่อนๆในเว็บแก้วน่ารักค่ะ บางอย่างที่เพื่อนทำเพื่อนอาจจะไม่รู้ว่ามันช่วยทำให้เรามีความสุข มีกำลังใจขึ้น
อย่างวันก่อน เพื่อนๆนัดประชุมงาน เตรียมจัดงานครบ 7 ปีเว็บแก้ว เราจะจัดงานวันเสาร์ที่ 12 กรกฎาค่ะ มีทั้งงานทำบุญและงานเลี้ยง ตอนแรกก็นึกว่าเพื่อนจะมาไม่กี่คน ปรากฎว่าเพื่อนมาเต็มบ้าน กินข้าวหมดเกลี้ยงบ้านเลย
และสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นจากช่วงที่หม่นหมองมาสักพัก คือ ภาพที่เห็นเพื่อนๆเค้าร่วมแรงร่วมใจ เตรียมงานกัน ทุกคนเสียสละเพื่อเว็บมากๆเลยนะ ทั้งๆที่เป็นงานอาสา ไม่เคยมีค่าตอบแทนใดๆ แถมต้องเสียเงินเองด้วย แต่ทุกคนก็เสียสละเต็มที่ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน
แล้วเสน่ห์อีกอย่างของครอบครัวเว็บแก้วคือ แม้บางครั้ง เราจะมีความขัดแย้งกันบ้าง บางทีทะเลาะกันแรงๆ หรือหยอกกันแรงไปนิด กัดกันเลือดซิบๆไปบ้าง หรือ บางทีแย่งของกันบ้าง แต่ในที่สุดแล้ว เราก็อภัยกันได้ เราก็รักกันดี เป็นครอบครัวเดียวกัน อันนี้หล่ะคะ ที่เป็นกำลังใจสำคัญของเรา
พยายามปลอบใจตัวเอง ว่าแม้บางทีชีวิตเราเจอปัญหาเยอะเหลือเกิน บางครั้งก็เจอคนใจร้ายแบบแปลกๆ แต่เราก็ยังมีความโชคดีนะ เรามีครอบครัวที่รักเรามากๆๆ เรามีเพื่อนที่ดีมากอย่างเพื่อนในเว็บแก้ว มันก็ทำให้มีกำลังใจสู้ต่อไป แม้จะล้มลุกคลุกคลาน ตกหลุมตกบ่อบ้างอ่ะคะ
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ป.ล รักเพื่อนๆๆมากนะจ๊ะ
ป.ล 2 - ขอเชิญร่วมงาน 7 ปีเว็บแก้วนะคะ เสาร์ 12 ก.ค เช้าทำบุญเลี้ยงพระ 100 รูป ที่ รพ.สงฆ์ นัดเจอ 10.00 เย็นมีงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์ อยากให้มาเจอกัน มาช่วยกันเป็น แรงใจให้กันและกันนะคะ อ่านรายละเอียดได้ในเว็บบอร์ดเลยค่ะ
http://www.kaewdiary.com/webboard/webboard.php?CateID=0
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
11 มิ.ย. 51 08:14:17
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ จิตตก
