ตอนนี้เราทำงานที่ไม่ชอบและตำแหน่งหน้าที่ก็ต่ำกว่าวุฒิ ต่ำกว่าความสามารถ รายได้ก็น้อยมากๆด้วยจนใครๆก็งง ว่าเราจบมาขนาดนี้ทำไมมาทำงานที่นี่ แ่ต่โดนแม่บังคับเพราะอยากให้้เราทำงานอยู่่ใกล้บ้าน เราก็อยากให้เค้าสบายใจ
ตัวเราก็ไม่มีความสุขเลย แต่ฝืนใจทำๆไป
(แม่เราหกสิบกว่าแล้ว สุขภาพก็ไม่ดี ต้องอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดคนเดียว พ่อกับพี่ชายเสียแล้ว)
ช่วงนี้เราเพิ่งเริ่มงาน มีความกดดันหลายอย่างทั้งเรื่องงาน เรื่องสังคมในที่ทำงาน
แต่แม่เราชอบมาวุ่นวายมาก เช่น ไปดูที่ทำงานเรา ไปดูโต๊ะทำงานเรา
แล้วก็หาเบอร์ที่ทำงานแล้วโทรหาเรา แทนที่จะโทรเข้ามือถือ และขับรถไปรับไปส่งเราทุกวัน จนเรากลายเป็นตัวตลก หัวหน้า เพื่อนร่วมงานก็ล้อ
แถมมองว่าเราเป็นคุณหนูอ่อนต่อโลกไม่สู้งาน
(เราอายุจะ 30 แล้ว T__Tก่อนนี้เราเป็นเวิร์คกิ้งวูเม่นทำงานด้านการตลาดบริษัทเอกชนในกรุงเทพค่ะ)
เวลาเราทำงานเลยเวลา รึต้องออกพื้นที่ หัวหน้าเค้าจะทำสายตาแปลกๆแล้วถามว่า แม่ไม่ว่าเหรอ เด๋ยวแม่เป็นห่วง
(-*-)
เราก็อดทนทำเฉยคิดว่าเค้าล้อก็ช่างเหอะ มันเป็นความสุขของแม่ีที่่ได้รับส่งเราก็ปล่อยๆแกทำไป
มันสะสมมาเรื่อย
จนเมื่อวานนี้ แม่เราขับรถงกๆเงิ่นๆเกือบโดนรถคันอื่นชน
เราเห็นกับตาก็รุ้สึกแย่ อยากบอกให้เลิกเหอะ แต่พอพูดแกก็เสียใจ
แล้วเมื่อเช้านี้ เราต้องออกพื้นที่แต่เช้า ก็ไปสายนิดหน่อยเพราะเราเพิ่งกลับจากไปประชุมที่เชียงใหม่ มาถึงบ้านก็เกือบสว่างได้นอนนิดเดียว
เลยไม่ได้กินข้าวเช้า แม่เราก็ห่อข้าว ขนม นม กาแฟ บังคับให้เราเอาไปกินในรถ (T__T)ซึ้งมากเลย แต่มันไม่เหมาะเพราะเราต้องนั่งรถไปกับผู้ใหญ่จากกรม เราก็รู้สึกแย่ที่ปฏิเสธแม่นะ แต่มันไม่เหมาะจริงๆ
แถมพอส่งเราขึ้นรถเสร็จ แทนที่แม่เราจะกลับเลย กลับเดินไปบอกหัวหน้าเราว่า
เราตื่นสาย ตื่นแล้วยังนอนต่อ ........อะโห เราปรี๊ดเลยอ่ะ
ไม่สมาธิทำงานเลยทั้งวัน
รู้สึกแย่มากเลย ก็รู้่วาแม่รักเราห่วงเรา แล้วแกก็ภูมิใจที่เรามาทำงานที่นี่
แต่บอกตามตรงว่าเรารู้สึกแย่มากๆ ทั้งที่ต้องมาทำงานนี้เราก็รู้สึกแย่เครียดด้วย
แล้วต้องคอยกันแม่ไม่ให้มายุ่มย่ามเรื่องงาน แล้วเวลาที่เราต้องบอกแม่ว่าอย่าโน่น นี่ นั่น มันก็ทำให้แม่เสียใจน้อยใจ
เราก็ยิ่งรุ้สึกแย่หนักเข้าไปอีก
ทุกวันนี้เราจิตตกมาก เรื่องอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้โฮเป็นวรรคเป็นเวร
เวลาแม่เราทำอะไรไม่เหมาะเราก็รุ้สึกแย่มาก แล้วพอเราต้องมาบอกแม่ว่าอย่าทำแบบนี้อีก ทำให้แม่เสียใจเราก็ยิ่งรู้สึกแย่หนักเข้าำไปอีก
เลยกลายเป็นว่าเรามีเรื่งอทำให้แม่เสียใจทุกวัน ตัวเราเองก็ร้องไห้เสียใจกับตัวเองทุกวัน
ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี
จะลาออกจากงานดีมั๊ย รึจะมีวิธีคุยกับแม่ยังไงให้เค้าเข้าใจเราอ่ะ
ช่วยแนะนำทีนะคะ อยากไปปรึกษาจิตแพทย์มากเลย แต่ยังไม่รุ้จะเริ่มต้นยังไง
จากคุณ :
นักคุ้ยกระบะ 
- [
12 มิ.ย. 51 19:42:32
]
สุขภาพจิตย่ำแย่ เพราะแม่จอมจุ้น T__T ช่วยที
)
)
