ความคิดเห็นที่ 1 ทีนี้เราได้อ่านเรื่อง อดีตนายกบิ๊กจิ๋ว แล้วเกิดความสะกิดใจ..ว่าใช่ไหมนะ  เพราะอาการเริ่มมากขึ้นเหมือนกัน แต่เรายังคิดว่าปรกติมั้ง เช่น แม่ถอดแว่นตา แล้วหาเท่าไรก็ไม่เจอ พอถามว่าวางไว้ที่ไหนแม่ก็จำไม่ได้ ปรี๊ดแตกค่ะ ขอบอกว่าช่วงนี้ได้ดำรงตนเป็นลูกชั้นเลวใกล้เคียงกับอกตัญญูทีเดียว  เพราะเราจะออกอาการหงุดหงิด  มือก็ช่วยหา  ปากก็บ่นแม่ไปเรื่อยๆๆๆๆ  เรารู้ว่าแม่เสียใจทุกครั้ง แต่ปากเรามันก็ยังพูดๆๆ บ่นๆๆ ไป (แม่... ขอโทษนะคะ) และแล้ววันหนึ่งเราก็เกิดหงุดหงิดแม่แบบปรี๊ด ขอบอกว่าจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร  แต่คิดว่าเรื่องแม่ลืมของนี่หละ  เลยบอกแม่จะพาไปตรวจว่าแม่เป็นโรคอัลไซเมอร์หรือเปล่า  ถ้าไม่เป็นแม่เลิกอ้างนะว่าที่ลืมบ่อยๆๆ เพราะแม่เป็นโรคนี้ (ตอนนั้น ทั้งแม่ และ เราก็พูดว่าเป็นอัลไซเมอร์หละ แต่เข้าใจไหมคะ ว่าพูดว่าเป็นแต่จริงๆๆๆ ไม่ได้คิดว่าเป็นจริง งงไหม) วันนั้นเลยจัดแจงนัดคุณหมอ อายุฯ ที่เชี่ยวชาญด้านสมองไว้ตอนเย็น พอถึงเวลาก็เลิกงานก่อนเวลาแล้วก็บึงไปรับแม่มาพบ คุณหมอท่านนี้ ขอเกริ่นเรื่องของแม่เรานิดนะคะ จะได้เห็นภาพ  แม่เรานี่สมัยยังสาวถือว่าเป็นคนสวย  รวยใช้ได้ เพราะคุณตาเราเป็นถึงนายห้างเลย  แม่ไปเรียนต่างประเทศอยู่หลายปี จนจบป.ตรี (ไปเรียน เยรมัน  แล้วก็ต่อที่อเมริกา  สมัยนั้น ถือว่าเริ่ดสุดๆๆ  พี่ๆๆ น้องๆๆ แม่ก็ไปเรียนเมืองนอกกันทุกคนเพราะคุณตาเราเห็นความสำคัญของการเรียน) บุคลิกของแม่ เป็นคุณหนูใช้ได้  เอาแต่ใจเหมือนกัน  แต่เป็นคนคล่องแคล่ว ว่องไว เรียกง่ายๆๆว่าคิดไว ทำไว  พูดภาษาอังกฤษ กับ เยอรมันปร๋อ ทำไมต้องท้าวความถึงเบื้องหลังของแม่หรือคะ  เพราะแม่เป็นคนมั่นใจ  แล้วก็แข็งๆๆๆ พอเจอคุณหมอเลยเป็นเรื่องซิคะ แม่ก็แสดงอาการอันแสนมั่นใจให้คุณหมอหมั่นไส้เล่น (เรื่องจริงค่ะ ตอนอยู่ในห้องไม่ตลกเลย บรรยากาศแสนมาคุ)  เราไม่อยากคิดว่าคุณหมออาจจะมีอคติ หรือ หมั่นไส้กับแม่บ้างก็ได้ (อันนี้เป็นความคิดเราเองคะ  ถ้าไม่ใช่ก็ต้องขอโทษคุณหมอที่เราเข้าใจผิดนะคะ) แต่เพราะคำพูดของคุณหมอทำให้แม่เราอาการแย่ลงอย่างฮวบฮาบ ...ตอนเข้าไปในห้องตรวจ คุณหมอถามเราว่าทำไมหรือคิดอย่างไรถึงพาแม่มาตรวจโรคนี้  เราเลยบอกว่าแม่มีอาการหลงๆๆ ลืมๆๆ เป็นประจำไม่แน่ใจ อยากให้ลองช่วยตรวจทีว่าใช่ไหม วิธีการตรวจเบื้องต้น จริงๆๆ ง่ายๆๆ เลย (มีวิธีตรวจสอบเองด้วย เดี๋ยวเราจะมีบทความวิชาการตอนท้ายให้อ่านนะคะ) หมอให้นับ 1-10  แม่นับได้บ้าง แต่ก็งงๆๆ  เช่น 1  2  ...5 ...  4 .....8 อะไรแบบนี้ (จำไม่ค่อยได้แล้ว) หมอให้ลองนับเลขถอยหลัง 10-1  อันนี้คิดว่าแม่นับไม่ได้ หมอบอกของ 3-5 อย่าง แล้วให้แม่ทวน แม่ทำไม่ได้ จำได้ไม่ครบ หมอถามเราว่าแม่อ่านภาษาอังกฤษออกไหม  เราบอกว่าออก  หมอให้แม่อ่านหนังสือภาษาอังกฤษ  แม่ไม่สามารถอ่านได้   และก็มีทดสอบแบบอื่นอีก เราจำไม่ค่อยได้แล้ว แต่โดยรวมแม่ทำไม่ค่อยได้ แต่ตอนที่หมอตั้งคำถามนั้น น้ำเสียงหรือกริยาของหมอ (ในตอนนั้น) ในความรู้สึกของเราเองมันไม่มีความนุ่มนวลเลย คือเราว่าโรคนี้ในสมัยที่แม่เราเป็นนานใช้ได้ คนธรรมดาที่ไม่ได้เกี่ยวข้องทางด้านแพทย์ไม่ค่อยมีใครเข้าใจโรคนี้  ในความคิดเราโรคนี้น่ากลัวกว่าการเป็นมะเร็งอีกนะ เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร เกิดอะไรขึ้นต่อไป จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และแล้ว วินาทีโลกาวินาศก็มาถึง...... หลังจากตรวจเสร็จปุ๊ป คุณหมอก็บอกว่าแม่เราเป็น อัลไซเมอร์ค่ะ บอกต่อหน้าแม่เราเลย ไม่มีคำพูดปลอบประโลม หรือให้แม่เราออกไปนั่งข้างนอกก่อน (ไม่รู้ว่าปรกติที่หมอจะแจ้งเรื่องโรคให้ทราบควรจะเป็นอย่างไร  แต่ถ้าในความคิดของเราที่เป็นญาติของผู้ป่วย เราอยากให้หมอบอกเราก่อน ในกรณีที่ไม่ปรกติ แล้วเราจะแจ้งให้แม่ทราบถึงโรคนั้นหรือไม่ก็อีกที เพราะเราจะคำนึงถึงความรู้สึกของแม่เราก่อน ว่าโรคนี้มันจะสะเทือนใจไหม) พอได้ยินหมอแจ้งแม่เรา shock ไปเลยคะ หลังจากนั้นก็เงียบ ถามไม่ตอบ  อยากจะบอกว่าวินาทีนั้นเราก็ shock คะ ในใจปฎิเสธ ว่าไม่จริง ไม่จริงๆๆๆๆ ตอนออกจากห้องตรวจก็ยังเบลอๆๆๆ อยู่  กลับถึงบ้านแม่เราเก็บตัวอยู่ในห้องแล้วก็ร้องไห้ตลอดเวลาแต่ไม่มีเสียง มันทรมานจริงๆๆคะ  บางคนคิดว่า เวอร์หรือเปล่า เป็นแค่อัลไซเมอร์ทำไมต้องเศร้าขนาดนั้น ...เราเองก็ยังโทษตัวเองอยู่ถึงตอนนี้ว่าถ้าตอนนั้นเราไม่พาแม่ไปตรวจแม่จะมีอาการที่ดีกว่านี้ไหม หรือถ้าเราหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้ให้มากกว่านี้แล้วค่อยพาแม่ไปตรวจจะดีกว่านี้ไหม (จะได้ปลอบแม่ หรือหัวเราะบอกแม่ว่าโอ้โห โชคดีจังที่แม่เป็นแค่อัลไซเมอร์นะ ... แบบโรคนี้มันจิ๊บจิ๊บ..) หรือแม้แต่ที่เรากล่าวโทษคุณหมอท่านนี้อยู่ในใจ เป็นเพราะเราอยากผลักความรู้สึกผิดออกจากใจหรือเปล่า ในใจเรามีแต่คำว่า ถ้า .... ถ้า .... ถ้า.... เต็มไปหมด  ดังนั้นเราหวังว่าบทเรียนของเราและแม่คงสามารถช่วยใครที่กำลังจะมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นได้บ้างนะ .... ขอบอกอีกครั้งคะ ว่าครอบครัวเรา  พ่อ  แม่  เรา และก็ พี่ชาย ไม่มีใครจบหมอสักคน  มีแต่ญาติเราที่เป็นหมอคะ ดังนั้นถึงจะใกล้ชิดโรงพยาบาล ป่วยนิด ป่วยหน่อยก็แจ้นไปหาหมอ แต่ก็ไม่มีใครมีความรู้ว่าโรคนี้เป็นอย่างไร  รู้ก็เพียงเล็กๆๆน้อยๆๆๆกระจิ๋วหลิวเท่านั้นคะเท่าที่อ่านในบทความเท่านั้น (ความจริงที่พาแม่ไปไม่ได้คิดว่าแม่เป็นคะ  จึงไม่มีใครทำใจยอมรับได้สักคน)  ทำให้ความกลัวในสิ่งที่ไม่รู้มากมาย  รู้เพียงแต่ว่าโรคนี้เป็นแล้วไม่มีทางรักษาหาย มีแต่ทรุดไปเรื่อยๆๆๆๆ  แล้วก็จะเริ่มจำได้น้อยลงจนจำใคร จำอะไรไม่ได้อีก   ถ้าให้เปรียบเทียบโรคนี้เหมือนเราเข้าไปอยู่ในความฝันที่ไม่สามารถออกมาในโลกแห่งความจริงได้อีกต่อไป (ความฝันมันก็บอกอยู่แล้วว่าจะต้องเข้าไปอยู่คนเดียว ส่วนตัวละครอื่นเป็นแค่สิ่งที่ผู้ฝันสมมุติขึ้นไม่มีตัวตนอยู่จริง ดังนั้นก็เปรียบเสมือนผู้ที่ฝันจะต้องอยู่แบบโดดเดียวในใจตัวเองตลอด)  แต่ไม่ใช่ฝันดีนะคะ  มันเป็นฝันร้ายอันสุดขมขื่นคะ ทั้งตัวคนที่เป็นแล้วดี หรือคนที่รักที่อยู่รอบๆๆตัวคะ  เพราะโรคนี้ทำร้ายและทำลายสุขภาพจิตมากจริงๆๆ ... ตัดกลับมาที่แม่เราอีกครั้งค่ะ หลังจากนั้นแม่เราก็เริ่มซึมเศร้า จริงๆๆ แล้วโรคนี้คือโรคซึมเศร้านี่ก็ร้ายกาจนะคะ  แต่ว่าตอนนั้นเราไม่รู้ว่าแม่น่าจะเป็นจึงไม่ได้สนใจที่จะรักษาทางจิตใจของแม่ มัวแต่สนใจที่จะรักษาแต่ทางด้านโรคอัลไซเมอร์อย่างเดียว   ถ้าคนที่คุณรู้จักเริ่มที่จะเป็นโรคอัลไซเมอร์นะ  โปรดดูแลทางด้านจิตใจเค้าด้วยค่ะ  ถ้ามีอาการป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอย่ากังวล  รีบพาไปหาหมอโรคจิต เพื่อให้หมอช่วยรักษานะคะเพราะกว่าเราจะสำเนียก ได้ว่าแม่เป็นโรคซึมเศร้าด้วย ก็ผ่านไปหลายปีแล้วการรักษาก็ไม่มีผลมากเนื่องจากแม่ได้สะกดจิตตัวเองจนโรคอัลไซเมอร์มัน down ลงไปมากแล้ว .....หลังจากวันที่พาแม่ไปพบคุณหมอแล้วเราก็ขอนัดพบกับคุณหมอท่านนั้นอีกครั้ง เพื่อสอบถามว่าจะหาข้อมูลโรคอัลไซเมอร์จากไหนดี  แล้วต้องดูแลแม่ยังไง คุณหมอก็ให้เราไปพบที่โรงพยาบาลรัฐที่คุณหมอทำงานประจำ  เพราะที่นั้นมียาสำหรับผู้ป่วยอัลไซเมอร์ (ที่โรงพยาบาลที่เราทำงานอยู่ตอนนั้นไม่มี เพราะเป็นยาเฉพาะทาง)   เราจึงได้รู้อีกอย่างว่าคนเป็นโรคนี้จำเป็นต้องมีรายได้ หรือเงินเก็บที่สูงพอสมควร  เพราะว่ายาที่ช่วยชะลอโรคนี้ขวดนั้น ราคาที่ตั้งขายประมาณ 4500-5000 บาทต่อขวด  แต่คุณหมอบอกว่าเป็นยาที่เซลล์ให้ไว้อะไรนี่คะ (ขวดนี้เราจึงได้ความอนุเคระห์จากคุณหมอ....ฟรีคะ) .....ตอนนั้นรู้สึกว่าจะมียาที่เกี่ยวกับโรคนี้อยู่ 2 ตัว (บริษัท) คือ Exelon กับ Aricept (เท่าที่เราทราบคะ)... (((({{เพิ่มเติมนะคะ ข้อมูลจาก ฝ่ายเภสัชกรรม รพ.กรุงเทพ เมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2550 ยา Aricept และ ยา Exelon เป็นยาที่อยู่ในรูปแบบยารับประทานเหมือนกัน และมีข้อบ่งใช้ในการรักษาภาวะสมองเสื่อมจากโรคอัลไซเมอร์ตั้งแต่ระยะเริ่มแรกถึงระยะรุนแรงปานกลางเหมือนกัน โดยจัดอยู่ในกลุ่มยาที่ออกฤทธิ์ในการยับยั้งเอนไซม์ acetylcholinesterase เหมือนกัน แต่ยา Exelon มีข้อบ่งใช้เพิ่มเติมในการรักษาอาการในผู้ป่วยที่มีความจำเสื่อมเนื่องจากโรคพาร์กินสัน ระยะเริ่มแรกถึงระยะปานกลางด้วย ยา Aricept หรือ Donepezil มีขนาด 5 และ 10 mg จะรับประทานวันละ 1 ครั้ง และควรใช้ยาต่อเนื่องกันไม่น้อยกว่า 1 เดือน เพื่อให้เกิดผลการรักษาทางคลินิกและรักษาระดับยาให้คงที่ ส่วนยา Exelon หรือ rivastigmine มีขนาด 1.5, 3 ,4.5 และ 6 mg นั้น ควรรับประทานวันละ 2 ครั้งพร้อมอาหาร เช้า เย็น ผลข้างเคียงของยาทั้งคู่ที่พบมาก ได้แก่ อาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดท้อง เบื่ออาหารหรือน้ำหนักลด ปวด เวียนศีรษะ อ่อนเพลีย หรือนอนไม่หลับ เป็นต้น}})))) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ... ขอบอกอีกครั้งนะคะ  โรคนี้ไม่มียารักษาให้หายขาดคะ  มีแต่ชะลอไม่ให้ไปเร็วเท่านั้น..... ดังนั้นกำลังใจของผู้ป่วยสำคัญคะ อย่าละเลยนะคะ  แล้วก็กำลังใจของคนในบ้านที่ต้องดูแลก็สำคัญไม่ยิ่งไปกว่ากันคะ  โปรดเข้าใจกันและกันนะคะ... วิธีการตรวจเบื้องต้น (ข้อมูลจากhttp://www.thailabonline.com/alzheimer.htm) รู้ได้อย่างไรว่าเป็นโรคอัลไซเมอร์ แบบทดสอบเบื้องต้น เพื่อประเมินว่าคนที่คุณรักอาจเป็นโรคอัลไซเมอร์ ทำเครื่องหมายลง ในช่องว่าง ที่คุณพบว่าเป็นปัญหาซึ่งเกิดขึ้นกับผู้สูงอายุในครอบครัวของคุณ ...... อาการหลงลืม เช่น ลืมนัด จำเหตุการณ์หรือคำพูดที่เพิ่งผ่านมาไม่ได้ ...... หลงลืมสิ่งของ จำไม่ได้ว่าเก็บไว้ที่ไหนและคิดว่ามีคนขโมยไป ...... สับสนเรื่องเวลา สถานที่ กลับบ้านไม่ถูก ...... ปัญหาเรื่องการพูด ลืมหรือเรียกสิ่งของไม่ถูก พูดคำหรือประโยคซ้ำๆ ...... ไม่สนใจในสิ่งที่เคยสนใจ กิจกรรมประจำวัน งานอดิเรก ...... จำบุคคลที่เคยรู้จัก เพื่อน หรือสมาชิกในครอบครัวไม่ได้ คิดว่าเป็นคนแปลกหน้า ...... ปัญหาเรื่องการนับหรือทอนเงิน การใช้โทรศัพท์ ...... พฤติกรรมที่อาจเกิดปัญหายุ่งยาก เช่น ออกนอกบ้านเวลากลางคืน พฤติกรรมก้าวร้าว ...... ไม่สนใจดูแลความสะอาดของตัวเอง เช่น แปรงฟันไม่เป็น อาบน้ำไม่เป็น หากพบว่าผู้สูงอายุในครอบครัวมีปัญหาดังกล่าวข้อใดข้อหนึ่งหรือมากกว่า อาจเป็นไปได้ว่าผู้สูงอายุท่านนั้นกำลังเผชิญกับโรคอัลไซเมอร์หรืออาจมีปัญหาด้านสุขภาพอื่น ๆ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อจากนั้นก็เป็นนิยายเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาเลย   เริ่มจากครอบครัวซึมเศร้า ผู้ป่วยซึมเศร้า ทุกคนแอบไปร้องไห้เงียบๆ ตามมุมอับของบ้าน  แต่ถ้าครอบครัวคุณมีคนใดคนหนึ่งเป็นไม่ต้องตกใจนะ  เริ่มจากให้ทำความเข้าใจของโรคค่ะ (จริงๆๆ การมีกำลังใจที่แข็มแข็งจะสามารถผ่านโรคนี้ไปได้ ทั้งของผู้ป่วยเอง และก็ผู้ดูแลผู้ป่วยก็สำคัญ  แต่ตอนนั้นที่บ้านเราคงสอบตกค่ะ เพราะทุกคนแย่มากกไม่มีกำลังใจ บางคนก็หลอกตัวเองไปเรื่อยๆๆ เช่นเราเป็นต้น  บางทีก็โกรธว่าทำไมต้องเป็นคนในครอบครัวเรานะ ไม่ยุติธรรมเลย และอื่นๆๆอีกมากมาย) แต่เราก็ต้องถือเป็นความโชคดีค่ะ ที่มีญาติเป็นคุณหมอ  ป้าหมอเราหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้ และก็วิธีดูแลผู้ป่วยมาให้  ส่วนพี่เราที่เป็นหมอ (ลูกผู้พี่) ช่วยไปสอบถามว่ามีหมอคนไหนที่เชี่ยวชาญด้านนี้บ้าง (ต้องขอขอบคุณอย่างสูงคะ) ในที่สุดเราก็ได้ชื่อคุณหมอท่านนั้นมา  ศ.นพ.กัมมันต์ พันธุมจินดา อาจารย์หมอท่านน่ารักมากค่ะ เท่าที่ทราบคุณหมอเป็นผู้เชียวชาญด้านสมองมากกกก สมัยนั้นไปพบคุณหมอที่คลินิกที่มาบุญครอง   แต่จะบอกว่าวิธีพบคุณหมอนั้นยากเย็นมากคือ คุณหมอจะรับตรวจแค่ 2-3 ชม. ต่อวัน เฉพาะวันเสาร์  และก็มีวันอื่นอีก 1 วันจำไม่ได้แล้วคะนานมากแล้ว (แต่ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่ คลินิกแพทย์2000 ตรงทางลงบันไดรถไฟฟ้า สถานีราชเทวี) จำเวลาตรวจไม่ได้ สมมุติว่าคุณหมออกตรวจ 10.00-12.00  เราต้องโทรไปจองคิวก่อน ที่นี่เป็นที่เดียวที่สามารถโทรไปจองคิวแล้วไปวันนั้นได้เลย   เอ ทำไมไม่ไปต่อคิวที่คลินิกเองหละ มันง่ายกว่าโทรจองคิวไหม ขอบอกว่าเราต้องโทรไปที่คลินิกตั้งแต่ 9.45 โทรไปเรื่อยๆๆๆๆ  ติดแต่ไม่มีคนรับ อาจหมายถึง พี่เค้ายังไม่มาหรือติดอีกสายอยู่  โทรๆๆๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆๆๆ บางทีโทรติดตอน เกือบ 10 โมง ได้คิวที่5 ที่6 หรือบางทีได้คิวที่10 ก็ยังเคยได้คะ เพราะฉะนั้นจะไปต่อคิวที่คลินิกนั้น สงสัยจะได้คิวท้ายๆๆๆ หรืออดตรวจด้วยประการฉะนี้  คิวท้ายๆๆน่าจะไม่เกิน 20 คิวนะคะ เราจำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ตอนนี้คงไม่มีให้โทรไปแล้ว  ทางคลินิกคงให้เป็นนัดจองล่วงหน้าเหมือนหลายๆๆที่ หลายๆๆโรงพยาบาล หลายๆๆๆเดือนถึงได้คิว  เราเคยโทรไปหาคุณหมอท่านอื่นด้วยนะคะที่รักษาด้านสมอง ต้องมีการดูคิวว่างเพื่อให้เราสามารถแทรกได้ เราเคยได้คิวถัดจากที่โทรไปนานถึง 2-3 เดือน เศร้าค่ะ แต่ต้องเข้าใจคะว่าคนที่เป็นโรคนี้มีมากมาย ถ้าท่านเคยไปตามคลิกนิกเฉพาะทางด้านนี้จะรู้มากมายจริงๆๆๆ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก่อนจะไปพบคุณหมอพี่เราให้เตรียม ผลตรวจเลือด film x-ray (ของเราแม่เคยทำ CT-Scan ที่สมอง เมื่อนานมาแล้ว) ที่เคยตรวจล่าสุดไปให้คุณหมอท่านดู   คุณหมอกัมมันต์น่ารักมาก  คุณหมอดูแลและพูดจากับผู้ป่วยดีมากกจริงๆๆ ขอบอกว่าแม่เราชอบคุณหมอมาก พอคุณหมอดู film CT ก็บอกเราว่าจริงๆๆแม่มีอาการนานแล้วนะ เพราะจากใน film CT นี่ก็เริ่มที่จะมีอาการฝ่อบ้างแล้ว   ตรวจเสร็จคุณหมอแจ้งว่าให้แม่เราไปทำ MRI   เราก็นัดไปทำที่ รพ.จุฬา โดยคุณหมอมี ใบorder ให้มาแล้วเราไปโทรติดต่อวันนัดตรวจเอง เราก็แจ้งคุณหมอว่าตอนนี้แม่มีกินยาที่เกี่ยวโรคนี้อยู่ 1 ตัว คือ Exelon 1.5 มิลลิกรัม  รู้สึกว่าถ้าจำไม่ผิดคุณหมอจะให้ Vit 1 6 12 กับ vitE 400 IU มาเพิ่ม   (ถ้ากิน Exelon แล้วไม่มีอาการคลื่นไส้ เวียนหัว คุณหมอก็จะปรับตัวยาขึ้นเรื่อยๆๆๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไปคะ  ตอนนี้แม่เรากิน Exelon 6.0 mg เช้าเย็นแล้ว) อ้อ แล้วก็มีเคล็ดลับของคนอยากสวยจะมาแจ้งให้ทราบด้วย  เราเองไม่เคยเชื่อเรื่องการกินวิตามินแล้วจะช่วยให้สุขภาพดี หรือ ช่วยเรื่องความสวยความงามเลย แต่พอเจอเคสของแม่ที่ต้องกิน Vit E 400 IU ทุกวันวันละ 4 เม็ด รวมๆๆ 1 วันกิน 1600IU คะ ค่อนข้างมากทีเดียว (คนปรกติน่าจะกิน Vit E 200 IU ครั้งละ 1เม็ดมั๊ง... เราก็ไม่เคยกินเสียด้วย) เท่าที่เราเคยอ่านบทความเชิงวิชาการเค้าเชื่อว่าการกิน Vit E จะช่วยชะลอหรือส่งเสริมการรักษาเกี่ยวกับโรคนี้ให้ดีขึ้นคะ ถึงกินในปริมาณที่มากเช่นนั้น นอกเรื่องไปไกล แม่เรากิน Vit E เป็นเวลามากกว่า 10 ปี ทำให้ ผมก็ไม่ขาวมาก (เราว่าแทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไร) ผมร่วงน้อย (หัวไม่ล้าน) ผิวพรรณเต็งตึงมาก โดยเฉพาะหน้าตายังสวยอยู่  confirm จะพี่ๆ พยาบาล กับน้องๆๆ NA คะเวลาคุณแม่ไป admit ที่โรงพยาบาลจะชมว่าแม่ผิวยังสวยเต็งตึงจริงๆๆ หลังจากที่ได้รับผล MRI แล้วก็ไปพบคุณหมออีกครั้ง  คราวนี้คุณหมอดูผลตรวจที่ได้พร้อมกับจัดยาให้ ถ้าเราจำไม่ผิด คุณหมอบอกว่าแม่เราเป็น case พิเศษ (คือหาได้ค่อนข้างน้อย) คือ แม่เป็น อัลไซเมอร์และก็เป็นพาร์กินสัน ร่วมด้วยช่วยกันในคราวเดียว   เท่าที่คุณหมออธิบายให้ฟังคือคนที่เป็นอัลไซเมอร์ ต่อมาเมื่อมีอาการมากขึ้นอาจจะมีพาร์กินสันร่วมได้  แต่คนที่เป็นพาร์กินสันไม่จำเป็นต้องเป็นอัลไซเมอร์ แต่แม่เราเป็นพร้อมกันเลย แจ๊กพอดแตก (จริงๆๆเศร้าคะ) แม่ก็เลยได้ยาเพิ่ม คือ มาโดป้า เม็ดสีชมพูน่ารักสดใส จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:44:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนที่เป็นโรคอัลไซเมอร์ คุณหมอท่านรักษาตามอาการ ไม่มีสูตรตายตัว เช่นคราวนี้ไปหาคุณหมอเราแจ้งว่าแม่มีอาการสั่นมากขึ้น คุณหมอก็จะปรับยามาโดป้าเพิ่มขึ้น  หรือ แจ้งว่าช่วงนี้แม่ไม่ยอมเดิน หรือ ตัวออกแข็งๆๆ  หรือว่าช่วงนี้แม่กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ (ก็จะได้ยานอนหลับมาเพิ่ม) ดังนั้นการดูแลผู้ป่วยนั้นผู้ดูแลควรที่จะมีสมุดบันทึกไว้จดรายละเอียดต่างๆๆๆ เพื่อจะได้แจ้งให้คุณหมอทราบคะ และรักษาตามอาการของโรคนั้น ตอนไปพบคุณหมอคุณหมอก็จะมีการทดสอบคนไข้ คือแม่เรา ทุกครั้งเช่น คุณหมอจะถามว่า แม่มีลูกกี่คน  มีหลานกี่คน เป็นยังไงบ้าง  เหมือนชวนแม่พูดคุยสารทุกข์สุขดิบของแม่ แม่เลยชอบไปคุยกับคุณหมอมาก  แต่ว่าคลิกนิกของคุณหมอคนมากกก เหลือเกิน เราต้องไปรอคิวนานหลายชม.มากกกว่าจะได้ตรวจ (ถึงแม้จะรู้คิวแล้วเราก็ยังต้องไปเร็วอยู่ดี) จึงพยายามหาว่านอกจากคุณหมอจะออกตรวจที่ รพ.จุฬา แล้วก็ที่คลินิกนี้มีที่ไหนอีกบ้าง   ในที่สุดก็รู้ว่ามีที่โรงพยาบาลอีกแห่งใกล้ๆๆบ้าน(โชคดีอะไรจะปานนั้น) เราจัดแจงโทรนัดทันที อย่างที่รู้โทรวันนี้ได้คิวอีก 2 เดือน ไม่เป็นไรรอได้ เพราะเรายังมีนัดกับคุณหมอที่คลินิกอีก (ขอเป็นคนเหยียบเรือ 2 แคม) เราก็จัดการขอ copy ผลการตรวจรักษาที่คลินิก 2000 มาคะ เพื่อที่จะเอาไปให้คุณหมอโรงพยาบาลฯ  (เพราะคุณหมอมีคนไข้มาก ท่านอาจจะจำ case แม่เราไม่ได้) ...ท่านอื่นด้วยนะคะประวัติการตรวจวินิจฉัยโรคของคุณหมอสำคัญ เราควรขอcopy ไว้บ้าง เผื่อเวลาพาคนป่วยไปเที่ยวแล้วมีปัญหาเร่งด่วนต้องไปโรงพยาบาลใหม่ๆๆ   ข้อมูลการรักษาจะค่อนข้างซับซ้อนแล้วก็มีภาษาแพทย์มากมาย ถ้าเรามีประวัติก็ง่ายหน่อย ยื่นให้คุณหมอท่านอ่าน (ท่านอาจจะอ่านหรือไม่อ่านก็ไม่เป็นไรคะ)  มิเช่นนั้นอาจต้องเล่าให้ฟังนานมากคะกว่าจะจบได้ ...ไม่ต้องอายที่จะขอนะคะ ประวัติการรักษาผู้ป่วยนี่จริงๆๆเป็นสิทธิของผู้ป่วย เรามีสิทธิขอcopy ได้ค่ะ...   เพราะการที่ต้องเล่าอาการเหมือนทวนใหม่หมดเหมือนตอกย้ำเหตุการณ์และอาการว่าผุ้ป่วยเป็นอัลไซเมอร์ อาจทำให้ผู้ป่วยมีอาการซึมเศร้ามากขึ้น ถ้าผู้ป่วยยังฟังรู้เรื่อง (แม่เราเป็นมาก่อน) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วงนี้เป็นช่วงรันทดใจของเรา เนื่องจากคุณแม่ยังเหมือนคนปรกติ แต่เริ่มทำอะไรได้น้อยลง (เหมือนแม่แต่ไม่ใช่แม่คนเดิม)   เช่น ไม่รู้ว่าจะใส่เสื้อยังไง กางเกงอย่างไง คืออยากจะทำแต่จำวิธีการใส่เสื้อไม่ได้แล้ว จะโกรธตัวเอง (เราสังเกตุเห็นแม่เราร้องไห้เงียบๆๆบ่อยๆๆ  จริงๆๆถ้าตอนนั้นเราเข้าใจแม่เพิ่มอีกนิด สังเกตุมากขึ้นเราอาจจะรู้ว่าแม่เป็นโรคซึมเศร้า เราจะได้พาไปรักษาได้ทัน) เขียนหนังสือก็เริ่มไม่ได้  เราคิดว่าแม่น่าจะเริ่มรู้สึกกลัวเหมือนกัน แม้ว่าเราจะปลอบอย่างไรก็ไม่สามารถให้แม่คลายกังวลนั้นได้ ช่วงนี้เองคะ ถ้าเราพาแม่ไปหาจิตแพทย์น่าจะทำให้อาการซึมเศร้าดีขึ้น  แต่เราก็ไม่ได้รู้เลยคะแย่จริงๆๆ ภายนอกของแม่เหมือนคนปรกติทุกอย่าง จนบางทีเราก็ลืมไปและก็ไปดุแม่ (อีกจนได้) แม่จะอารมณ์เสียง่ายมากกก ช่วงนี้แม่ยังพอจำทางได้นะคะ แต่เราไม่ให้ขับรถยนต์แล้ว (สมัยก่อนแม่เรานี่ซิ่งสุดๆๆๆ)   แต่ก็ยังบังคับให้ออกไปทำผมที่ร้านประจำใกล้บ้านเอง (โดยที่เราแอบเดินตามไป แล้วก็นั่งรอที่ตรงข้างถนน  พอแม่เดินออกจากร้านเราก็เดินตามหลัง)  ที่ร้านทำผมแม่มีช่างประจำ ช่างเค้ารู้ว่าแม่เป็นโรคนี้ก็จะช่วยดูให้ระดับหนึ่ง (ขอบคุณคะป้าแอ๊ด)   อาการแม่ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆๆๆ เราก็ไม่ได้ดูแลอะไรเป็นพิเศษมากเพราะแม่เราเป็นแม่บ้าน  ส่วนตัวคนในครอบครัวก็ทำงานกันหมด  ส่วนที่บ้านก็มีแม่บ้านที่อยู่ด้วยกันหลายปี อยู่ดูแม่ (อาการของแม่ยังอยู่ใน step1 ไม่มากจนเกินไป) เหตุการณ์ดำเนินไปด้วยตัวมันเองอยู่หลายปี โดยในที่สุดเราก็ลาออกจากงาน (จริงๆๆ ขี้เกียจทำงาน ตอนนั้นอยากออกมาเปิดร้าน และจะได้ดูแลแม่ด้วย) ระหว่างเราขายของก็จะให้แม่มานั่งอยู่หน้าร้านด้วย แม่จะได้ไม่เหงาและมีเพื่อน ตอนนี้แม่เริ่มจะเห็นภาพหลอน เห็นเงาตัวเองเป็นคนอื่น เป็นผู้ชายบ้าง เป็นผู้หญิงบ้าง บางทีก็เพ้อคุยคนเดียว (เราก็แจ้งให้คุณหมอทราบ คุณหมอก็เพิ่มยาตัวใหม่ให้กิน) ตอนนี้เราจะมีเรื่องขัดใจแม่ทุกวัน วันละหลายเวลา เช่นแม่จะเข้าห้องน้ำบ่อยมาก คือจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเพิ่งเข้าไป แบบ 5 นาทีเข้าครั้ง และก็เรื่องไร้สาระทั่วไป (เราเป็นคนที่มี EQ ต่ำคะ เลยอารมณ์จะขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เวลาทะเลาะกับแม่เสร็จ แม่ร้องไห้  เราก็ไปแอบร้องไห้ จะรู้สึกผิดมากทุกครั้ง ... จริงๆๆ เราไม่เหมาะกับการที่ต้องมาดูแลผู้ป่วย แต่ไม่สามารถคะ เนื่องจากเราเป็นลูกสาวคนเดียว เลยต้องเป็นคนดูแล flight บังคับ) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 16:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้อ อยู่ครังหนึ่งจำเหตุการณ์นี้ได้แม่นมาก   เราพาแม่มานอนกับเราที่บ้าน ตอนนั้นแม่ค่อนข้างดี ตอนกลางคืนตื่นขึ้นมาไม่เจอแม่บนที่นอนตกใจมาก เดินหาแม่   เราไปเจอแม่ในห้องหลัวกำลังนั่งยองๆๆอยู่เราเลยถามว่ามาทำอไร  แม่ดูตกใจนิดหน่อยบอกว่าเปล่าเราเลยพาแม่กลับมานอน   ตอนเช้าเราไปดูในห้องครัวพบกองฉี่กองใหญ่ เจิ่งเต็มพื้นเลย (โห แม่เอาอย่างงี้เลยนะเนี่ย) คือแม่หาห้องน้ำไม่เจอ และคิดว่าห้องครัวคือห้องน้ำเพราะมีฝาท่อระบายน้ำอยู่ด้วย อีกเหตุการณ์ เราไปนอนเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านของแม่ (บ้านแม่กับบ้านเราอยู่บริเวณเดียวกัน) แม่เดินพาเรดสวนสนามเข้าห้องน้ำตั้งแต่ 20.00 – เกือบ 22.00 เราเลยเดินไปดูว่าแม่ทำอะไร พบเหตุการณ์ แม่กำลังดึงกระดาษชำระแล้วฉีกๆๆๆ กระจายเต็มห้องน้ำ อึ้งคะตอนนั้นเริ่มตกใจว่าแม่เป็นอะไรนี่ แต่ก่อนก็ไม่เห็นเป็นไร ตอนนั้นหัวเราะไม่ออก  แต่พอเล่าเรื่องนี้ตอนหลังกลายเป็นเรื่องตลกไป เพราะกระดาษกระจายเต็มห้องน้ำไปหมดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย (ข้อคิดอีกนิด  ผู้ป่วยที่เป็นโรคอัลไซเมอร์นั้นอาการจะไม่แน่นอน บางทีก็คงทีเป็นระยะเวลานาน หรือตอนจะทรุดกราฟก็สโลบลงอย่างรวดเร็วได้ภายในเวลาอันสั้นค่ะ) ...คนที่เป็นโรคอัลไซเมอร์ จะมีอาการที่ทำให้ความสามารถกลับไปเป็นเด็กๆๆ อีกครั้ง คือจะไม่สามารถช่วยตัวเองได้.... ที่น่าเศร้ามากคือจะจำคนในครอบครัวไม่ได้ จะจำได้กับภาพในอดีต ส่วนในปัจจุบันจะจำได้น้อยมากหรืออาจจำไม่ได้   ตอนนี้แม่เราก็จำเราไม่ได้ (เศร้ามาก) แต่สามาถจำลูกเราได้ เป็นความสามารถของแม่เราจริงๆๆ เวลาลูกเราเรียกหรือมาหอมแก้มแม่จะมีปฎิกิริยาตอบโต้ทันที เช่นยิ้มหรือทำมือจะกอด ส่วนของเราแม่จะจำหน้าเราไม่ได้แล้ว จะพอจำเสียงเราได้เวลาเราคุยกับแม่  แม่ก็จะมองหาคะว่าอยู่ไหน เราว่าแม่คงย้อนเวลากลับไปตอนยังสมัยยังสาวอยู่และอาจจะจำรูปลักษณ์หรือเหตุการณ์สมัยก่อนได้อย่างเดียวคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:01:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆๆ........จนวันหนึ่งพี่ชายที่เป็นหมอก็ได้กรุณาไปหาข้อมูลของคุณหมออีกท่านมาให้เรา พี่เราทำงานอยู่ที่ รพ.รามา และทราบว่าคุณหมออีกท่านออกตรวจวันเสาร์ที่ รพ. เทพธารินทร์  (โอ้ ใกล้บ้านอีกเหมือนกัน) คุณหมอชื่อ แพทย์หญิงสิรินทร ฉันศิริกาญจน   คุณหมอท่านนี้น่ารักมากคะ พูดจาและก็เวลาตรวจรักษาเหมือนพูดคุยการญาติมาก (เราให้ท่านทำใจนิดหนึ่งนะคะ เวลามาหาหมอเกี่ยวกับโรคนี้อาจจะต้องเข้าคิวนาน เนื่องจากญาติ หรือผู้ป่วยเองต้องการคำแนะนำ บางทีก็ขอวิธีการรับมือของผู้ป่วย จากคุณหมอ ดังนั้นการตรวจแต่ละครั้งเราคิดว่าประมาณ 30 นาทีเป็นอย่างน้อยคะ) หลังจากได้คุยกับคุณหมอ เลยทราบว่าเมืองไทยเรามีสมาคมผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อมประเทศไทย โดยที่มีคุณหมอสิรินทรนายกสมาคม  เราก็ไปเป็นสมาชิก และก็ได้วารสารของสมาคมมาอ่าน   การที่มีสมาคมนั้น ดีคะจะได้มีการแชร์ประสบการณ์การดูแล และรับมือผู้ป่วย ที่สำคัญเราจะได้เห็นว่ามีผู้ป่วยที่เป็นโรคนี้อยู่มากทำให้จิตใจเรายอมรับผู้ป่วยได้มากขึ้น .... ถ้าท่านเป็นคนดูแลผู้ป่วยเองนะคะ  ไม่ต้องเสียใจคะว่าผู้ป่วยจะไม่ค่อยสนใจท่าน  แต่จะรักและสนใจคนที่นานๆๆๆจะมาเยี่ยมทีคะ.... อาการนี้เราโดนมากับตัว ส่วนคุณหมอก็บอกว่าใช่เลย ผู้ป่วยส่วนมากจะเป็นอย่างนี้ ดังนั้นไม่ต้องเสียใจนะคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในปัจจุบันเราไม่ได้เป็นคนดูแลแม่โดยตรงแล้ว  เราได้จ้างคนจากศูนย์ฯ มาช่วยดูแลแม่แทนเนื่องจากมีจุดพลิกผัน   เดิมทีเราคิดว่าคนในครอบครัวจะดูแลแม่ได้ดีที่สุด แต่จริงๆๆ แล้วต้องขอบอกว่าไม่ใช่ (อาจจะมีบางครอบครัวที่ทำได้ดี  แต่สำหรับเราไม่ค่อยดี) เพราะคนในครอบครัว (โดยเฉพาะเรา) จะมีจุดเดือดที่ต่ำกว่าปรกติคือ อะไรนิด อะไรหน่อยก็จะมีอารมณ์ร่วม  แล้วเราไม่รู้จักวิธีป้อนข้าวให้แม่กิน(ได้ทีละมากๆๆ) หรือว่าการเดิน (จูง)ที่ถูกท่าคะ มันเป็นสิ่งที่เราไม่คิดว่าต้องมีการสอนหรือมีเทคนิก จำได้ว่าวันนั้นมีคิวตรวจกับคุณหมอ  แล้วคุณหมอแจ้งว่าแม่มีน้ำหนักลงค่อนข้างมาก พูดง่ายๆๆว่าผอมเกินไปคือเราไม่สามารถทำให้แม่กินอาหารได้ครบนั่นเอง มีทางเลือกที่ทำได้ถ้าไม่สามารถให้แม่น้ำหนักเพิ่มให้มากกว่านี้ แม่เราจะต้อง feed อาหารทางสายยางแทน คือมีที่จมูกหรือไม่ก็เจาะท้อง วันนั้นคุณหมอให้เราดู case ของผู้ป่วยโรคนี้แต่ต้องเจาะท้องโดยเราขออนุญาต ญาติของผู้ป่วยก่อน คุณหมอบอกว่าไม่เจ็บการดูแลก็ไม่ยากให้เราไปตัดสินใจ ครั้งหน้าถ้าน้ำหนักแม้ยังไม่ขึ้นจะคุยเรื่องนี้จริงจัง (น้ำหนักของผู้ป่วยควรจะอยู่ในระดับกำลังดีไม่อ้วน หรือ ผอมจนเกินไป และควรจะต้องคงที เพื่อที่จะทำให้การรักษาอยู่ในระดับที่ดีคงที...อันนี้คุณหมอบอกมา) โอ้ แม่เจ้าทำอย่างไรดี ครอบครัวเราไม่อยากให้แม่โดนเจาะท้อง ในที่สุดก็คิดจะลองเด็กจากศูนย์ที่จะดูแลผู้ป่วย ตอนนั้นเรารู้จักศูนย์บ้างจากการที่จะมาเลี้ยงลูกเรา  เลยติดต่อศูนย์เพื่อขอสัมภาษณ์เด็ก อุแม่เจ้า เพิ่งรู้ว่าการหาพี่เลี้ยงสำหรับดูแลผู้สูงอายุนี่ยากกว่าหาพี่เลี้ยงเด็กอีกนะคะ   เพราะส่วนใหญ่เค้าจะอยู่จนจบ case เลยก็หลายปี แล้วเราอยากได้คนที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับโรคนี้อีก ก็หายากเอาการณ์อยู่ค่ะ   ตอนได้น้องคนแรกมา เคสก่อนน้องเค้าดูผู้ป่วยที่เป็นอัมพาต เค้าจบเคสพอดีก่อนเราโทรไป 2-3 วัน พอสัมภาษณ์ก็ให้มาดูคุณแม่เรา น้องเค้าทำได้ดี ทำให้แม่เรากินข้าวได้มากขึ้น (เรียกได้ว่ามีน้ำมีนวลขึ้นทันตา) การจูงแม่ก็ดีนิ่มนวล ที่สำคัญน้องเค้าชอบคุย และก็เป็นคนเสียงดัง แม่เราชอบแล้วก็ติดพี่เลี้ยงมาก จนถึงตอนนี้แม่มีพี่เลี้ยงเอาแบบจริงจังก็ผ่านมาแล้ว 3 คน แบบมาแทนอีก 2 คน แต่ทุกคนน่ารักจริงๆๆ ถือว่าแม่โชคดีมาก พี่เลี้ยงผู้สูงอายุเราต้องมีการพูดคุยกันให้ถูกใจก่อนนะคะ อย่ารีบร้อนหา ขอให้ใจเย็นๆๆ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตังแต่เป็นโรคนี้มาอาการของแม่ค่อนข้างคงทีไม่ลงเร็วจนเกินไป (อันนี้คุณหมอบอก) คนที่เป็นโรคนี้จะมีอายุโดยเฉี่ลยประมาณ 5-20 ปีคะ เราภาวนาให้แม่เราทำลายสถิติ  ให้เกิน 20 ปี (ไม่รู้ทรมานแม่ไปหรือเปล่า) แม่เราเคย admit แค่ 2 ครั้ง ครั้งแรก แม่ทานน้ำแล้วสำลัก แต่เราไม่รู้  จนมันมีติดเชื้อแม่มีไข้สูงพอควรไปโรงพยาบาล อยู่ไป 5วัน   ครั้งล่าสุด แม่เราเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อวานค่ะ เป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบ มีไข้ขึ้นสูงทีเดียว 38.5 อาศาคะ คราวนี้ไปอยู่ 4วัน กลับมาคราวนี้แม่ยังค่อนข้างซึม ไม่ค่อยดีเหมือนก่อนไม่สบาย เรายังหวังให้แม่ฟื้นตัวเร็วๆๆ ไม่ต้องดีเท่าเดิมก็ได้ แต่ขอให้ดีกว่าตอนนี้ค่ะ ผู้ป่วยที่เป็นโรคอัลไซเมอร์ ผู้ดูแลควรระมัดระวังไม่ให้ป่วย (หรือให้เป็นน้อยที่สุด) เพราะเมื่อป่วยแล้วอาการของโรคอัลไซเมอร์จะทรุดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่โรคแทรกหาย (เช่นไข้หวัด) อาการของโรคอัลไซเมอร์ก็จะค่อยๆๆ recover กลับมาแต่ไม่ได้ดีเท่าก่อนเป็นนะคะ สมมุติว่าตอนก่อนไม่สบาย ผู้ป่วยดีอยู่ในระดับ6  พอป่วยปุ๊ปตกลงไปอยู่ที่ระดับ2  พอหายป่วยอาการอัลไซเมอร์ก็จะค่อยๆๆดีขึ้น แต่จะไม่ดีเท่า 6 แล้ว  อาจจะแค่ 4 หรือ 5 เท่านั้น   ดังนั้นการรักษาสุขภาพของผู้ป่วยจึงสำคัญมากค่ะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ....เราก็เพิ่งรู้ว่าจริงๆๆคนดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์นี่ต้องรู้จัก ประดิษฐ์ พลิกแพลงของใช้ของคนปรกติให้เหมาะกับผู้ป่วยคะ ...อันนี้เราก็สอดส่ายหาของมาอำนวยความสะดวกมานาน หลายปี ของเลยมามายพอสมควร   ของที่ต้องการบางทีก็หาให้เหมาะสมไม่ได้ หรือไม่รู้จะใช้อะไรแทน เพื่อให้แม่เราสะดวกสบายที่สุดคะ ถ้ามีความเห็นเพิ่มเติม เรายินดีมากคะ  ส่วนของที่เราคิดหรือหามาได้ ถ้าเพื่อนๆๆนำเอาไป apply ได้เราจะดีใจมากคะ 1. ชุดเสื้อผ้า โจทย์คือแม่ยกแขนไม่ค่อยได้แล้วคะ แม่ค่อนข้างสะโพกใหญ่ เดิมให้ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยืด ต่อมาไม่สามารถใส่ได้เพราะว่าหนึ่งแม่ยกแขนไม่ขึ้นเวลาใส่และถอดลำบากมาก และแม่จำวิธีใส่และถอดไม่ได้เสียแล้ว  เราก็คิดว่าเอาไงดี อยากได้เสื้อที่ใส่แล้วหลวมๆๆๆ ใส่สบายๆๆๆๆ แบบสวยๆๆๆๆ . . . . . .......................... ปิ๊งป่อง   ชุดคลุมท้องคะ (ขอบอกว่าแต่ละชุดสวยมาก ไม่เหมือนชุดคลุมท้องเลยคะ) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 2. พอหมดเรื่องชุดก็มีปัญหาว่าคนเป็นโรคนี้ ไม่สามารถกลั้นฉี่ได้ หรือว่าจะฉี่กระปิดกระปอย ดังนั้นกางเกงในไม่work คะ หรือไม่ให้ใส่ก็ไม่ได้คะ เอาคิด.................. . . . . ไปเดินซุปเปอร์คะ เห็นว่ามี แพมเพอร์ผู้ใหญ่ (ขอเรียกว่าแพมเพอร์นะคะ ติดยี่ห้อ แต่ไม่ใช่ยี่ห้อนี้หรอกคะ) ที่เป็นกางเกงใน อุแม๊ ทันสมัยจริงๆๆๆๆ หยิบมาเลยคะ เอามาลองใช้ดูว่าเป็นยังไง ราคาก็บาดเจ็บเล็กน้อย  พอใช้แล้วคิดว่าดี คราวนี้โทรไปทีบริษัท ขอซื้อทีละยกกล่องคะ เลยเป็นลูกค้าประจำกันตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบัน จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 3. ที่จัดยา เป็นกล่อง มีช่องเช้า กลางวัน เย็น ของเราพิเศษหน่อยคะ วันนั้นไปเดินร้าน 60บาทเจอกล่องยา แบบจัดได้ 14 วัน วันละ2เวลา โชคดีจริงๆๆ เนื่องจากผู้ป่วยที่เป็นโรคอัลไซเมอร์จะลืมเร็ว บางทีจำไม่ได้ว่ากินหรือยัง ดังนั้นเรื่องการกินยาสำคัญมาก ถ้าเราจัดยาเป็นวัน และแยกย่อยเป็ยมื้อจะรู้ได้ทันทีคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 4.เตียงนอน เดิมทีแม่เรานอนชั้น 2 คะ  แต่พอแม่เริ่มอาการไม่ค่อยดี เราเลยให้แม่มานอนชั้นล่างแทนคะต้องจัดห้องและซื้ออุปกรณ์ให้ใหม่ ห้องนั้น (ไม่ต้องกว้าง หือใหญ่) แต่จะต้องที่มีห้องน้ำใกล้ๆๆ เพื่อความสะดวก   ตอนแรกเตียงเราก็คิดว่าจะซื้อเป็นแบบของโรงพยาบาล ที่เป็น remote ยกขึ้นยกลง ... โอ้ ราคามันช่างบาดใจอะไรเช่นนี้แถมยังไม่มีความสวยงามเลย   ตอนนั้นยังตัดสินใจไม่ได้ คุณป้าหมอที่แสนอารีของเราก็ขี่ม้าขาวมาช่วยอีกแล้วคะ  บอกว่าป้าหมอเห็นเตียง+ที่นอน เพื่อสุขภาพมาขาย มีตั้งแต่ขนานแคบไว้ดูทีวี  ไซด์3.5 ฟุตก็มี ให้แบบวิริสมหรา มากมายให้ไปดูเอาเองคะ   เราก็รีบไปเลยตอนนั้นมีโชว์อยู่ที่ MBK จำได้แม่นคะ  เราไปดูแล้วก็เลือกที่มัน 3.5 ฟุต เพื่อความสะดวกในการซื้อผ้าปูเตียงคะ ฟูกนิ่มดีคะ น่าจะทำมาไว้เพื่อสุขภาพ เพราะราคามันเพื่อสุขภาพมากกกกก   แต่ขอบอกว่าดีคะ เตียงมันเป็น remote ไว้ปรับส่วนบน และก็ส่วนล่างเลยคt ดูสวยดี คงทน design เยี่ยม (ใช้มาต้องนานยังดีเยี่ยมเหมือนเดิมคะ) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 5.รถเข็น สำคัญคะ เผื่อผู้ป่วยขาอ่อนแรงไม่สามารถเดินได้ในขณะนั้น ...แต่ไม่ควรใช้ตลอดเวลานะคะ  ควรให้ผู่ป่วยเดินเอง เอาแบบช้าๆๆก็ได้ มิฉะนั้น ผู้ป่วยจะไม่ยอมเดิน และเราเองจะเป็นคนเสียใจ... เราเคยเลือกผิดมาแล้วจึงอยากจะบอกว่า ขอให้เลือกอันที่เป็นล้อเข็นขนาดเล็กนะคะ เพราะอันแรกเราดันซื้อรถเข็นอันใหญ่ กว้างขวาง แล้วก็ล้อใหญ่มากๆๆๆๆ  มันไม่ได้ประโยชน์เลยคะ เพราะแม่เลยช่วยหมุนล้อเองไม่ได้อยู่แล้ว   และเวลาที่พาแม่ไปเที่ยวนั้นรถเข็นขอแม่ช่างกินเนื้อที่จริงๆๆๆ ดังนั้นเราเลยจัดการเปลี่ยนมันซะไปซื้อมันใหม่ที่ขนาดย่อมลง และก็ล้อเล็กลง โอ้ชิวิตการไปเที่ยวมีความสุขจริงๆๆคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:31:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 6. รองเท้า หาค่อนข้างยากที่จะเหมาะสมกับผู้ป่วยคะ เมื่อถึงจุดหนึงผู้ป่วย รวมถึงแม่เราจะเดินลำบากไม่ค่อยยกขาคะ (แต่ต้องให้เดินนะคะ อย่าท้อ ไม่อย่างนั้นจะไม่ยอมเดินตลอดไปคะ) แรกทีเดียวเราไปซื้อรองเท้าดอชมุน (รองเท้าเพื่อสุขภาพคะ) กะว่าเริด ไม่ลื่น แต่คนที่ใช้รองเท้ายี่ห้อนี้จะรู้ว่า รองเท้ามันหนักเหลือเกิน พอแม่เราใส่ปั๊ปไม่ยอมก้าวขาเลยคะ คู่นั้นเลยเป็นม้ายขันหมากคะ ไม่เป็นไรเอาใหม่ หาไปหลายคู่จนมาเจอคู่ในปัจจุบันคะ (ไม่เกี่ยวเรื่องยี่ห้อนะคะ ให้ผู้ป่วยใส่สบายเดินดีที่สุดก็พอคะ  อ้อท่ำคัญรองเท้าควรมีน้ำหนักเบา ใส่สบายเท้า แล้วก็ไม่ลื่นนะคะ)   เมื่อเจอแล้วกลัวจะหาไม่ได้อีก เลยซื้อแบบเดียวกัน 3 คู่ 3สีเลย เราว่าแบบที่เป็นสวมเลยก็สบายแต่รองเท้าจะเสียเร็วเนื่องจากแม่เราจะเดินแบบเกร็งๆๆๆ คือจิกเท้าตรงนิ้วโป้งค่ะ   ส่วนคู่ใหม่นี้เป็นแบบล๊อกนิ้วโป้งไว้เลยคิดว่าดีคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 7. เรื่องฟันก็สำคัญนะคะ อย่าละเลย เพราะผู้ป่วยจะเริ่แปรงฟันไม่เป็น หรือไม่สะอาดคะ ควรพาไปพบหมอฟัน (ที่รู้จักจะดีมาก) เพื่อดูว่าเป็นฟันผุหรือไม่อย่างไร ถ้าใครมีฟันปลอมที่ถอดได้แนะนำให้ไปทำเป็นแบบถาวร เพราะอันตรายสำหรับผู้ป่วยอัลไซเมอร์มากกๆๆๆๆ   แม่เราเคยไปรักษารากฟันคะ ใช้เวลาทำ 10 ครั้ง (ทรมานคนทำ ทรมานหมอฟัน เป็นที่สุด เพราะแม่ไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่หมอถาม แล้วก็ไม่ทำตามหมอทุกประการคะ) พอทำเสร็จคุญหมอฟันก็แนะนำให้ใช้แปรงสีฟันไฟฟ้าเพื่อความสะอาดในช่องปากคะ (อันนี้หาซื้อง่าย) ส่วนยาสีฟันเราเอาอันที่กินได้ของเด็กมาให้แม่แปรงคะ เผื่อแม่ชอบรสชาดแล้วจะกินมันลงไปก็ไม่เป็นไร จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 8. เรื่องตาก็สำคัญ   แม่เราสายตาสั้น แต่ไม่รู้ว่าปัจจุบันสั้นเท่าไรจะได้ตัดแว่นถูก แนะนำให้ไปหาจักษุแพทย์คะ ท่านจะตรวจตาโดยไม่ต้องถามผู้ป่วยว่าเห็นชัดไหม  และถือโอกาสตรวจความดันลูกตาด้วยคะ  และเผื่อเรื่องต้ออีกต่างหากคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 9. ผู้ป่วยที่เป็นโรคอัลไซเมอร์จะมีการกิน + การกลืนที่ถดถอยลงคะ จากที่กินข้าวสวยได้ ก็ต้องเปลี่ยนเป็นข้าวต้ม จากนั้นก็พัฒนาเป็นโจ๊ก แล้วก็ปัจจุบันแม่เรากินอาหารปั่นคะ แต่ยังไม่ถึงกับใช้ feed โดยสายยางคะ แค่ปั่นแล้วก็ป้อนโดยช้อน ถ้าไม่ยอมอ้าปากบางครั้งก็ใช้ สลิงค์ดูดคะ อาหารของผู้ป่วยอัลไซเมอร์น่าจะคล้ายๆๆกันนะคะ คือรสชาดออกไปทางหวาน .....แต่ถ้าเป็นขนมหวานถึงไหนถุงกันคะ เช่น โอนิแปะก๋วย ให้กินเฉพาะเผือกกับแปะก๋วยคะ เคี้ยวไม่หยุด ไม่ต้องบดนะคะ   .....หรือจะเป็นรังนกแปะก๋วย ของชอบจริงๆๆ ตอนนี้แม่เราเอาอาหารหารคนปรกติ (แต่ควรครบ 5 หมู่ และก็เน้นปลา) มาปั่นแล้วก็ใส่ ซีรีแล็กรสผลไม้รวมคะ (หอมหวานน่ากินจริงๆๆๆ บางสูตรพี่เลี้ยงแม่บอกให้ใส่กล้วยลงไปปั่นด้วยจะได้อึง่ายๆๆ) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 10. การอึ เมื่อผู้ป่วยอัลไซเมอร์ไม่ค่อยได้เดิน อาหารก็ไม่ค่อยมีกาก ดังนั้นจึงไม่ค่อยอึคะ   คุณหมอมักแนะนำให้กินมะระคะ หรือเพิ่มกากอาหารให้กินผักพิ่มขึ้น   แต่แม่เราไปจนถึงจุดหนึ่งพี่เลี้ยงแม่ก็ใช้ยาสวนทวาร อาทิตย์ละ 2 วัน ถ้าวันไหนแม่โดนสวนหละก็มีอาการหน้าบูด รมณ์บ่ จอยนานทีเดียวคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 11. ครีมอาบน้ำ   เรื่องนี้ก็สำคัญนะคะ เพราะคนแก่จะผิวค่อนข้างแห้งควรทาครีมบ่อยๆๆคะ แต่ครีมอาบน้ำก็สำคัญนะคะ   ตอนนี้แม่เราใช้ ครีมอาบน้ำที่เป็น ออย คะสำหรับผิวที่แห้งมากก (ยี่ห้อนี้ดีจริงๆๆคะ ใช้แล้วผิวเนียนคะ เสียดายไม่มีขายเป็นแบบ แกนลอนยักษ์) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ้อ ยังมีหมวกอาบน้ำคะ ดูเหมือนไม่สำคัญแม่เราคิดว่ามันจำเป็นสำหรับแม่เราคะ หมวกนี้จะเหมือนกับของเด็กเพื่อกันไม่ให้น้ำสบู่เข้าตาเวลาสระผม เนื่องจากผู้ป่วยอัลไซเมอร์มักกระพริบตาไม่ทัน ทำให้เวลาอาบน้ำแล้วตาจะแดง + อาการตกใจเวลาสระผม เราก็ apply เอาหมวก plastic กันแดดมาใช้คะ โดยตัดตรงครอบศรีษะออก ที่สำคัญหมวกที่เราจะเอามา apply หรือปรับความกล้างได้ด้วยนะคะ ++ อันนี้เพิ่งหาอุปกรณ์ได้เมื่อไม่กี่เดือนนี้เองคะ (ไปเดินดูของตามตลาดนัดคะ)   เราว่ายังไม่ค่อยดีเท่าไรเเต่ก็ยังดีกว่าไม่มีใช้ ++ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 24 12. แผ่นกันลื่นที่ใช้ในห้องน้ำ เราควรระวังเรื่องล้มของผู้ป่วยโดยเฉพาะในห้องน้ำคะ อันตรายจริงๆๆๆ  อันนี้เราคิดอยู่นานคะว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ลื่น ไม่อยากให้มีน้ำขัง ตีโจทย์ไม่แกสักทีคะ เริ่มก็เอาผ้ายางกันลื่นมาปู แม่ไม่ยอมเดินคะ  เพราะที่ระหวางผืนจะไม่ต่อกันเพราะมันเป็นจุ๊บยาง   ถ้าใช้แล้วไม่ล้างน้ำก็จะเป็นเมือกยิ่งลื่นไปใหญ่ จนเมื่อปีที่แล้วนี่เอง  เราไปเจอไม้ปูพื้นที่เค้าไว้จัดสวน เป็นแบบ 1ฟุต * 1ฟุ๊ต เราลงมือประกอบเองเลยนะคะ ภูมิใจมากค่ะ ไม่ลื่น ไม่มีน้ำเจิ่ง happy สุดๆๆๆคะ แต่ไม่รู้ว่าจะทนนานเท่าไรนะเนี่ย จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 17:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 13. เก้าอี้นั่งโถส้วมแบบพกพาได้ อันนี้ก็หามานานคะ เพราะเราพาแม่เที่ยวต่างจังหวัดบ่อยเหมือนกันตอนลูกยังไม่เข้าโรงเรียน ช่วง happy trip แม่จะมีปัญหาตอนเข้าห้องน้ำคะ ทั้งระหว่างทางที่ต้องเข้าปั๊ม (น้อยรายที่จะมีห้องให้กับคนแก่ หรือคนพิการ ห้องพวกนี้จะใหญ่หน่อย  แต่ที่สำคุญเรากลัวไม่สะอาดคะ) หรือบางทีในโรงแรม (ที่เป็นอ่างอาบน้ำ แม่ไม่สามารถข้าวมไปยืนในอ่างได้)   จนมาได้พบกับเก้าอี้ตัวนี้ มันพับได้พกพาสะดวกคะ  แค่กางออกแล้วนำไปคล่อมกับโถส้วมเป็นอันเสร็จคะ   แถมสามารถปรับความสูง ต่ำที่ขาเก้าอี้ได้อีกนะคะ สุด perfect จริงๆๆ นอกจากใช้ปลดทุกข์ ยังapply ไว้นั่งอาบน้ำได้อีกด้วยคะ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 51 18:03:21 จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ลืมย่อรูปคะ เอาใหม่นะคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 27 14. Jelly seat เป็นเยลลี่ข้างในเบาะ เอาใว้นั่งป้องกันเวลาเป็นแผลกดทับคะ   เพราะเวลาพาแม่ไปเที่ยวต่างจังหวัดต้องนั่งนานตัวนี้จะช่วยได้มากทีเดียวคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 28 15. เก้าอี้ sofa เป็นพวกคล้ายๆๆ lazy boy เอาไว้ให้นอนยืดขาตอนกลางวัน เพราะนั่งห้องขานานๆๆขาจะปวดค่ะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 16. ซีดีเพลง  หรือ จะเป็นแนว อโรมาก็ดี เราเคยไปฟังเกี่ยวกับ อโรมาเทราปี กับ ผู้ป่วยอัลไซเมอร์ เค้าว่าจะทำให้ผ่อนคลาย เช่น นวดน้ำมันหอม หรือ นวดฝ่าเท้าเป็นต้น แม่เราชอบเสียงน้ำตกคะ เราเลยไปซื้อซีดีเสียงน้ำตกมาให้แม่ฟัง พวกนี้จะเป็นแบบ healing song อะไรทำนองนั้นคะ ฟังสบายคลายกังวล นอนหลับดี   และก็มีพัฒนาขึ้นมาอีกตามพี่เลี้ยงคือฟังหมอลำ แบบ ขำๆๆ ที่เป็นเพลงออกแนวตลกๆๆ หรือทำลึ่งๆๆ นิดหนึ่ง แม่จะชอบมากคะ  อันนี้แล้วแต่บุคคลคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 17. เครื่องแต่งหน้า + ที่ทำผม   พี่เลี้ยงแม่ชอบ แต่งหน้ส และ ทำผมให้แม่คะ คงเหมือนเล่ยแต่งตัวให้ตุ๊กตามั๊งคะ ถึงเป็นคนป่วยก็มีสิทธิสวยนะคะ  อย่าลืมนะคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เดี๋ยวนี้เค้ามีที่ดัดผมแบบง่ายๆที่ บ้านด้วยนะคะ  ที่นวดหน้าก็มีค่ะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 32 18. เครื่องประดับ จะให้แม่ที่เป็นอัลไซเมอร์ ใส่เพชร หรือทองจริง ก็แสนอันตราย เดี๋ยวโดนคนร้ายจี้ หรือ ถอดแล้วลืมไว้บ้าง เราก็ค้นพบ อัญมณีโคลลิ่งคะ  สวย เหมือนจริงมากคะ   เอาไว้ใส่เล่นๆๆให้ดูมีราศีอยู่ที่บ้าน   ออกนอกบ้านให้ถอดออกให้หมดเด๊ยวมีเสียว จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 33 19. รถ + เก้าอี้ไฮโดรลิก อันนี้ต้องขอบคุณ sponsor คุณพ่อคะ ติดแล้วทำให้แม่ขึ้นลงรถได้ง่าย สะดวกรวดเร็ว เพราะมันเป็น ไฮครอลิก ยกขึ้นเลยคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สุดท้ายคะขอตัดบทความเชิงวิชาการมาฝากคะ เราชอบบทความนี้มากคะ ที่มา :   ชมพูนุท นำภา. (2549,22  กันยายน). "100 ปี  "อัลไซเมอร์" โรคภัยใกล้ๆ ตัว."  มติชน.  หน้า  33. “โรคอัลไซเมอร์ ค้นพบเมื่อปี 2449 หรือ 100 ปีมาแล้ว โดยนายแพทย์ชาวเยอรมนีชื่อ *Dr.Alois Alzheimer* คุณหมอคนนี้ค้นพบว่า อัลไซเมอร์ คือ สาเหตุหนึ่งในการนำไปสู่ "โรคสมองเสื่อม" อย่างไรก็ตาม จากวันนั้นถึงวันนี้ ยังไม่มีข้อมูลทางวิชาการที่แน่ชัดว่า อัลไซเมอร์เกิดจากสาเหตุอะไรกันแน่ พูดประสาชาวบ้านก็บอกว่าเป็นเรื่องของกรรม เพราะอัลไซเมอร์ไม่ได้เป็นกันทุกคน และหลายคนก็ยังสับสนว่า "อัลไซเมอร์" คือ โรคสมองเสื่อม ทั้งที่จริงแล้ว สิ่งที่คุณหมออธิบายก็คือ "อัลไซเมอร์เป็นเพียงสาเหตุหนึ่งในหลายสาเหตุที่ทำให้เป็นโรคสมองเสื่อม" ส่วน "โรคสมองเสื่อม" เกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ อาทิ เกิดจากอัลไซเมอร์ ปัญหาหลอดเลือดสมอง การติดเชื้อในสมอง การขาดสารอาหารบางชนิด การแปรปรวนของระบบเมตาบอลิกของร่างกาย การกระทบกระเทือนที่สมอง เป็นต้น แต่สาเหตุที่พบว่าทำให้สมองเสื่อมมากที่สุด คือ อัลไซเมอร์” *แพทย์หญิงสิรินทร ฉันศิริกาญจน*   นายกสมาคมผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อมประเทศไทย อธิบายว่า โรคสมองเสื่อมนี้ เป็นความผิดปกติของสมองที่ทำงานด้อยลงจากเดิม จนมีผลกระทบต่อการทำงานหรือการใช้ชีวิตของบุคคลนั้นๆ ส่วนประเภทที่ลืมนั่นลืมนี่เป็นครั้งคราว อย่าเพิ่งคิดมาก เพราะการลืมของคนปกติ กับการลืมของผู้ป่วยนี้แตกต่างกัน คุณหมอสิรินทรอธิบายว่า ถ้าเราลืมของแล้วเรารู้ว่าเราลืม อันนี้ถือเป็นปกติ แต่คนที่เป็นโรคสมองเสื่อมเขาจะลืมในของที่ไม่น่าลืม ลืมในเหตุการณ์ที่คนธรรมดาไม่ลืม เช่น ขับรถออกไปแล้วขากลับลืมว่าขับรถ นอกจากนี้ โรคสมองเสื่อมนี้มักเกิดกับผู้ที่อายุมากกว่า 60 ปีขึ้นไป "ปัจจุบันพบคนสมองเสื่อมประมาณ 10% ของผู้ที่อายุเกินกว่า 60 ปี ตัวเลขอยูที่ 300,000-600,000 คน โดยสาเหตุที่ทำให้เป็นสมองเสื่อมมากสุด คือ อัลไซเมอร์ ซึ่งข้อมูลวิชาการยังไม่รู้สาเหตุชัดเจนว่าอัลไซเมอร์เกิดจากอะไร รู้แต่ว่าในสมองของคนอัลไซเมอร์นั้นมีสารผิดปกติไปเกาะ แล้วร่างกายก็ต่อต้าน ทำให้เนื้อสมองรอบๆ ตาย" คุณหมอยังบอกอีกว่า อัลไซเมอร์นั้น มีโอกาสจะเป็นหรืออาจจะไม่เป็นก็ได้ เพราะคนเรามียีนผิดปกติอยู่ในตัว หากมีตัวเปิดยีนไปเปิดยีนผิดปกติของเรา ก็จะทำให้เป็นโรค ขณะเดียวกันถ้าไม่มีสิ่งมากระตุ้นก็อาจจะไม่เป็น พูดภาษากำปั้นทุบดินก็จะบอกว่า "ตัวเปิดยีน" นี้คือ "กรรม" ดังนั้น บอกยากว่าจะป้องกันได้ไหม คุณหมอสิรินทรยกตัวอย่างผู้ป่วยสมองเสื่อมประกอบการอธิบาย ทำเอาคนฟังทั้งหลายหัวเราะครื้นเครง "คนไข้คนหนึ่งขับรถออกจากบ้านไปตลาด ซื้อของเสร็จก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน ลูกก็ถามว่า แม่รถหายไปไหน แม่บอกไม่ได้ขับไป เถียงกันอยู่นาน สุดท้ายแม่ก็ยอมรับว่าไม่รู้ว่าเอารถไปจอดไว้ที่ไหน" หรือ "มีผู้ป่วยผู้หญิงฝรั่งรายหนึ่งบอกกับสามีตัวเองว่า อยากจะได้กล่องที่มีกระดาษออกมา สามีก็คว้ากล่องกระดาษทิชชูให้ ผู้หญิงขว้างทิ้งบอกว่าไม่ใช่ ถามไปถามมาคนไข้บอกว่าที่แข็งๆ ที่มีอะไรอยู่ข้างใน สามีถามว่ารูปภาพใช่ไหม จนรู้ว่าต้องการกล้องโพราลอยด์ แต่คนไข้นึกไม่ออกว่าเรียกยังไง" คุณหมอสิรินทรยกตัวอย่างผู้ป่วยสมองเสื่อมประกอบการอธิบาย ทำเอาคนฟังทั้งหลายหัวเราะครื้นเครง "คนไข้คนหนึ่งขับรถออกจากบ้านไปตลาด ซื้อของเสร็จก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน ลูกก็ถามว่า แม่รถหายไปไหน แม่บอกไม่ได้ขับไป เถียงกันอยู่นาน สุดท้ายแม่ก็ยอมรับว่าไม่รู้ว่าเอารถไปจอดไว้ที่ไหน" หรือ "มีผู้ป่วยผู้หญิงฝรั่งรายหนึ่งบอกกับสามีตัวเองว่า อยากจะได้กล่องที่มีกระดาษออกมา สามีก็คว้ากล่องกระดาษทิชชูให้ ผู้หญิงขว้างทิ้งบอกว่าไม่ใช่ ถามไปถามมาคนไข้บอกว่าที่แข็งๆ ที่มีอะไรอยู่ข้างใน สามีถามว่ารูปภาพใช่ไหม จนรู้ว่าต้องการกล้องโพราลอยด์ แต่คนไข้นึกไม่ออกว่าเรียกยังไง"              ส่วนวิธีสังเกตคนไข้สมองเสื่อม คุณหมอสิรินทรบอกว่า หนึ่ง-มักจะจำชื่อของที่ใช้อยู่ไม่ได้ แล้วต่อไปก็จะพูดจาเสียหายไป พูดไม่จบประโยค พูดแล้วเราต้องเดา สอง-คนไข้สมองเสื่อมจะทำกิจกรรมที่เคยทำไม่ได้ เช่น เคยเขียนหนังสือได้ เคยใช้ปากกาได้ เคยเย็บผ้าได้ เคยเป็นช่างไม้ แต่พอสมองเสื่อม ทำไม่เป็นอีกต่อไป ลืมว่าต้องทำอย่างไร สาม-คนไข้จะเสียการรับรู้ เช่น หากมีกลิ่นแก๊สเราก็จะรู้ว่าเป็นแก๊ส แต่คนไข้สมองเสื่อมเมื่อได้กลิ่นก็จะรู้สึกตัวว่าได้กลิ่น แต่จะไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นอะไร หรือกลิ่นกาแฟโชยมา เรารู้ว่ากลิ่นกาแฟ แต่คนไข้จะไม่รู้ "ที่สำคัญคือ คนไข้ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร เช่น เห็นคนในกระจกก็ทักทาย พูดคุยกับคนในกระจก บางคนเห็นตัวเองในกระจกก็ชี้แล้วบอกว่า "อีนี่มาอีกแล้ว" คนเป็นลูกมาถามว่าแม่เขาไม่รู้เหรอว่าคนในกระจกคือตัวเขาเอง แล้วบางคนก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในทีวี มันอยู่ในทีวี พอในทีวีเขาลํ่าลากัน ป้าข้างนอกก็สวัสดีด้วย บางเรื่องเขายิงกันในทีวี ป้าลุกขึ้นเผ่นกระจุยเลย เพราะคนไข้ไม่รับรู้ว่าสิ่งนั้นมันไม่เกี่ยวกับตัวเราเอง แต่เขานึกว่ามันเกี่ยวกับตัวเอง เพราะเขารับรู้ผิดไป" คุณหมอหญิงบอกว่า สิ่งที่คนไข้สมองเสื่อมจะสูญเสียคือ ภาษา เรื่องความสามารถที่เคยทำได้แล้วทำไม่ได้ สูญเสียการรับรู้ และอาจสูญเสียความสามารถ ชนิดการลำดับขั้นตอน อะไรที่ซับซ้อนก็ทำไม่ได้ แม้ว่าการนำเรื่องนี้มาเล่าเป็นเรื่องฟังแล้วหัวเราะ แต่หากใครเจอกับตัวเองคงตลกไม่ออก เพราะคนเหล่านี้ภายนอกดูปกติ แต่สมองไม่ปกติแล้ว หากปล่อยปละละเลยอาจทำให้เกิดอันตรายต่อทั้งตัวคนป่วย และคนรอบข้าง "มีลูกชายคนหนึ่งพาแม่ซึ่งเป็นคนไข้มาบอกว่า แม่ผมนี่ใช่เลย คือเพื่อนข้างบ้านบอกว่าแม่ไปถามวิธีทำไข่พะโล้ทำยังไงทั้งที่แม่เคยทำเก่งมาก แต่ครั้งนี้กลายเป็นไข่พะโล้ภาคพิสดาร เพราะพอเปิดฝาหม้อดูมีน้ำซีอิ๊วอยู่ทั้งหม้อ แล้วก็มีไข่ลอยอยู่เต็ม แต่ไข่ของแม่ไม่ได้ปอกเปลือก" แม้ว่าการนำเรื่องนี้มาเล่าเป็นเรื่องฟังแล้วหัวเราะ แต่หากใครเจอกับตัวเองคงตลกไม่ออก เพราะคนเหล่านี้ภายนอกดูปกติ แต่สมองไม่ปกติแล้ว หากปล่อยปละละเลยอาจทำให้เกิดอันตรายต่อทั้งตัวคนป่วย และคนรอบข้าง ดังนั้น การดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อมต้องเข้าใจปัญหาอย่างมาก และต้องอาศัยทั้งพลังกายและใจ "การดูแลผู้ป่วยที่สำคัญที่สุดคือ ญาติต้องช่วยดูแล เพราะคนไข้สมองเสื่อมเขาจัดการกับตัวเองไม่ได้อย่างเดิมแล้ว เราต้องดูแลทั้งอาหารการกิน ให้ออกกำลังกาย ให้พบปะสังคม เพราะถ้าเราทำให้สุขภาพของคนสมองเสื่อมดีเท่าไหร่ ก็จะทำให้คนไข้อยู่กับเรานานขึ้น เพราะถ้าสมองเสื่อมจากการเป็นอัลไซเมอร์และหลอดเลือดสมอง จะรักษาไม่หาย แต่เราสามารถทำให้เขามีชีวิตอยู่อย่างดี ให้ช่วยตัวเองได้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้" "ที่สำคัญอย่าทะเลาะกัน ส่วนใหญ่ปัญหาที่เจอในครอบครัวมีคนไข้สมองเสื่อมคือ คนไข้ยังหน้าตาเหมือนเดิม แต่ว่าข้างในเขาไม่เป็นอย่างเดิมแล้ว และญาติไม่รู้ว่าคนไข้ป่วย บางทีคนไข้ทำอะไรญาติก็รำคาญ เช่น ถามคำถามซ้ำแล้วซ้ำอีก บางทีทะเลาะกันจะเป็นจะตาย" แล้วก็มาถึงความเชื่อในการรักษาโรคนี้ ที่มีผู้สอบถามมากมาย เช่นคำถามหนึ่งว่า "ใบแป๊ะก๊วยช่วยป้องกันสมองเสื่อมได้จริงหรือ?" แพทย์หญิงสิรินทรตอบทันทีว่า ยังไม่มีอะไรยืนยัน และยังไม่มีอะไรบอกว่าจะช่วยป้องกันสมองเสื่อมได้ ไม่ว่าใบแป๊ะก๊วย หรือวิตามินอี อย่างไรก็ตาม ใบแป๊ะก๊วยที่นำมากินต้องได้มาจากวิธีการมาตรฐาน เพราะถ้าทำไม่ดีอาจจะได้ของเป็นพิษ เช่น ใบแป๊ะก๊วยแค็ปซูล กินไม่ได้ ต้องกินแบบเม็ดเท่านั้น "อาจจะไม่ได้ช่วยป้องกัน แต่แป๊ะก๊วยอาจจะช่วยชะลอไม่ให้ผู้ป่วยอาการแย่ลงได้บ้าง" การป้องกันที่ดีที่สุดที่คุณหมอแนะนำคือ การออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ควบคุมความดัน และไม่ให้ไขมันในเลือดสูง ฝึกทำสิ่งใหม่ๆ เช่น คนถนัดขวาก็ให้เปลี่ยนมาใช้มือซ้ายทำกิจกรรมง่ายๆ เช่น กวาดบ้าน ถูพื้น เล่มเกมฝึกสมอง "ซูโดกุ" (เกมเรียงตัวเลข 1-9 ไม่ให้ซ้ำกัน) หรือ พบปะเพื่อนฝูง ทำกิจกรรมสังคม อย่าคิดว่าเรื่องเหล่านี้คือธรรมชาติของคนแก่ ที่พออายุมากขึ้นก็หลงๆ ลืมๆ เป็นธรรมดา เพราะโรคนี้ไม่ได้เกิดกับทุกคน แต่เกิดได้กับคนทุกระดับ *ที่สำคัญคือป้องกันได้ก่อนโรคจะมาเยือน* จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 13 มิ.ย. 51 18:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ได้ความรู้มากๆ ขอบคุณที่นำมาเผยแพร่เล่าสู่กันฟังนะคะ ขอชมเชยเจ้าของกระทู้ด้วย เป็นลูกสาวที่น่ารักมากๆเลยค่ะ (มีหงุดหงิดบ้าง ก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์นะคะ) ตอนนี้ทราบแล้วว่าแม่เป็นอะไร ดูแลท่านให้ดีดีนะคะ ขอให้แม่อาการดีขึ้นในเร็ววันด้วยค่ะ จากคุณ : AJGensburg - [ 13 มิ.ย. 51 19:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณมากนะคะ ที่มาให้ความรู้เต็มเปี่ยม เจ้าของกระทู้ดูแลคุณแม่ดีมากๆๆ น่าชื่นใจที่คุณแม่มีลูกสาวแบบนี้จังค่ะ จากคุณ : สาวน้อยแก้มหอม - [ 13 มิ.ย. 51 23:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณมากค่ะที่มาแบ่งปันความรู้ ขอให้คุณแม่ จขกท มีสุขภาพแข็งแรงดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ อ่านแล้วคิดถึงแม่จังค่ะ บางทีทำงานกลับมาบ้านเหนื่อยๆ แม่จะชอบถามว่ากินอะไรๆ หลายๆรอบ ก็เกิดอาการหงุดหงิดว่าแม่ บอกว่าเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ขอนั่งพักก่อนได้ม๊ายย แม่ (อย่างดุเลย) ฮือ พอคิดได้ว่าตะคอกแม่ไป ก็เสียใจ ..หนูขอโทษค่ะ แม่ >< ไม่อยากให้แม่เป็นอะไรเลย จากคุณ : muaypery - [ 13 มิ.ย. 51 23:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ยาวมากเลยค่ะ แต่ก็อ่านจนจบ ขอให้คุณแม่อาการดีวัน ดีคืนนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ (ของแต่ละอย่างไฮเทค และท่าทางราคาจะแพงมากเลยนะคะ) จากคุณ : หน้าแง๊ว~* - [ 14 มิ.ย. 51 00:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วได้ความรู้มากมายเลยค่ะ ... สำหรับ จขกท ก็ขอเอาใจช่วยละกันนะคะ ^ - ^ จากคุณ : * Devil Outside * - [ 14 มิ.ย. 51 00:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 40 - อ่านแล้ว รู้สึกดีมากๆ เลยครับ... ขอบคุณที่นำความรู้เรื่องดีๆ มาแบ่งปันกันครับ ขอเป้นกำลังใจ ให้ จขกท และ คุณแม่ ครับ (^ ^) จากคุณ : - License To Kill - - [ 14 มิ.ย. 51 01:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตกใจตัวเอง อ่านจนจบเลย ดูเลขกระทู้ก็ปาไปที่ 34 แล้ว ไม่รู้ตัวเลยค่ะ ได้ความรู้ดีมากๆ อ่านเข้าใจง่ายด้วย แต่ก่อนรู้แค่ว่าถ้าเป็นอัลไซน์เมอร์เนี่ยก็อาจจะลืมแค่ว่า จำคนใกล้ตัวไม่ได้ หรือ จำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้น่ะค่ะ ไม่นึกว่าเรื่องที่ต้องทำทุกวันเช่นใส่เสื้อก็จะลืมด้วยค่ะ การดูแลผู้ป่วยรู้สึกว่าเหมือนถือช่อดอกไม้ที่ทำจากแก้วบางๆ ต้องคอยระวังทุกอย่างเลย ถ้ามันตกแตกก็บาดเราได้อีก อ่านไปน้ำตาจะไหลเลยค่ะ ขอหอบกำลังใจกองโตๆมาให้นะคะ  :) จากคุณ : คิน * คาเนะ - [ 14 มิ.ย. 51 03:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีตอนบ่ายคะ   ยินดีมากคะ ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจที่มีให้นะคะ ถ้าที่เราเขียนมีประโยชน์กับทุกท่าน เราจะยินดีมากกกกคะ AJGensburg : ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ไม่รู้ว่าเป็นลูกที่ดี(พอ)หรือเปล่านะคะ (กำลังพยายามคะ) แต่ก็ยังคงพยายามยอมรับสิ่งที่แม่เป็นให้มากที่สุด  และก็ดูแลให้ดีที่สุดคะ สาวน้อยแก้มหอม : ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้า muaypery :  ขอบคุณคะสำหรับกำลังใจคะ สำหรับเรื่องอารณ์กับคนใกล้ตัว สำหรับเราเองก็เป็นเรื่องที่ควบคุมลำบากคะ   คล้ายๆๆว่าตอนมีสติก็เตือนตัวเองอยู่   พอตอนอารมณ์ ปรี๊ดสติหายคะ.... เรามาพยายามกันใหม่นะคะ (ความสำเร็จอยู่ใกล้...แค่เอื้อมจ้า) หน้าแง๊ว~*  : ขอบคุณคะ  คือว่าเราตั้งใจจะเขียนเล่าให้ฟัง แบบม้วนเดียวจบ เลยยาวไปนิดหนึ่งคะ จริงๆๆๆ มีรายละเอียดมากกว่านี้มากคะ  แต่กลัวจะเบื่อไปซะก่อนจ้า เช่นคุณแม่เราไม่เคยพูดคำหยาบเลย  คำว่า ไอ้เห***  ไอ้สั*** และอื่นๆๆ ไม่มีเลย  พอเป็นโรคนี้ปุ๊ป สรรพสัตว์ออกมาวิ่งเล่นเพ่นพ่านไปหมด เก็บเข้าสวนสัตว์แทบไม่ทัน   ( คุณหมอบอกว่า เป็นกันทุกคนคะ) สำหรับพวกอุปกรณ์อำนวยความสะดวกนั้น  ดูเหมือนมากนะคะ เพราะว่าเราเก็บสะสมมาหลายปีคะ   บางชิ้นมูลค่าค่อนข้างสูง  บางชิ้นก็ถูกแสนถูกคะ แต่ในเวลาที่เราต้องการใช้เพื่อให้แม่สะดวกสบายมากขึ้น ไม่มีคำว่าถูกหรือแพงคะ  มีแต่มันเหมาะกับแม่ไหมเท่านั้นจ้า เพราะบางทีเราต้องการของแบบนั้นแต่ไม่สามารถหา ณ ตอนที่ต้องการได้ค่ะ เลยของมากมายอย่างที่เห็นคะ * Devil Outside * : ขอบคุณสำหรับกำลังใจคะ - License To Kill - : ขอบคุณสำหรับกำลังใจคะ คิน * คาเนะ  : ยินดีมากคะ ที่อ่านจนครบ( มันยาวจริงๆๆคะ) ดีใจที่อ่านแล้วสนุก + เข้าใจคนเป็นโรคนี้เพิ่มขึ้นคะ ....ช่วงนี้เราค่อนข้างเศร้ามากคะ เนื่องจากอาทิตย์ที่แล้ว แม่เพิ่งเข้าไปนอนโรงพยาบาลมา แล้วก็ เพิ่งออกมาได้ 2 วันเท่านั้น   ระหว่างอาทิตย์นั้นเราได้ข่าว คนที่อายุใกล้ๆๆกับแม่เข้าโรงพยาบาลในเวลาไล่เลี่ยกัน ถึง 3 คน (รวมแม่เราก็ 4 คน)   แต่มีแม่เราได้ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้าน แค่คนเดียว อีก 2 คนนั้นก็กำลังอยู่ที่วัด ส่วนอีกคนก็ยังอยู่ในโรงพยาบาลคะ ++++ อย่าประมาทนะคะ  มีเกิดย่อมมีดับ  ควรทำดี และก็รัก คนที่คุณรักให้มากตั้งแต่ตอนนี้คะ   อย่าไปถึงเวลาเค้าไม่อยู่แล้ว จะไปซื้อของดีๆๆๆ ไปไหว้นะคะ เพราะเราเองไม่รู้ว่า คนที่เรารักนั้นได้กินหรือเปล่าคะ +++++ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 14 มิ.ย. 51 13:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คุณเป็นลูกที่น่ารักมากๆ  เอาใจใส่คุณแม่แม้กระทั่งในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ  เห็นได้จากการที่คุณพยายามาหาอุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆ เพื่อคุณแม่คุณโดยเฉพาะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : anchivari - [ 14 มิ.ย. 51 15:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณที่เอามาเล่าเป็นความรู้ครับ ละเอียดดีมากครับ ใครที่เจอปัญหาแบบนี้สามารถนำไปใช้ได้เลย จากคุณ : wind-up toy - [ 14 มิ.ย. 51 21:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณน่ารักมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับความรู้และไอเดียเรื่องของใช้หลายอย่างเลยค่ะ เราดูแลยาย (ทูนหัว) สมองท่านในส่วนของความทรงจำถูกทำลายเนื่องจากน้ำใสสมองมีมากเกินไป (จำไม่ได้ว่าเรียกว่าโรคอะไรค่ะ) ยายเราจำเรื่องในอดีตแล้วเอามาปนกับปัจจุบัน  การที่เราให้ท่านอ่านหนังสือ ดูทีวี ดูหนัง เป็นสิ่งดีหรือไม่คะ เป็นปัญหาเหมือนกันค่ะเพราะท่านเรามาปนกับชีวิตปัจจุบันของท่าน ท่านจะกังวลในเรื่องที่ท่านอ่านมาค่ะ วันนี้เราก็รบกับยายเรื่องยายจะเก็บกระเป๋าไปหาแม่ของท่านค่ะ จะไปต่างจังหวัดให้ได้เลย เราล่ะมึนไปรู้จะตอบยังไงเพราะตอบท่านทุกวันเป็นเวลาสองเดือนมาแล้วว่าพรุ่งนี้เราจะไป.. จนตอนนี้ท่านจำได้ค่ะ มาว่าเราโกหกอีก แล้วท่านก็บอกเราว่าฉันเสียใจที่รักเธอเหมือนลูกแต่เราโกหก ฮือออ มีปัญหาอีกเรื่องคือเรื่องการอาบน้ำค่ะ ห้องน้ำฝรั่งมันมีแต่อ่างอาบน้ำ ท่านเองเดินแทบไม่ได้(สมองส่วนด้านการทรงตัวโดนทำลาย)และตัวใหญ่มาก กว่าเราจะลากท่านไปอ่างนี่สภาพเรายังกะไปรบกันเลยค่ะ ตรงอ่างเราจะวางแท่นพลาสติก วางพาดขวางขอบอ่างน่ะค่ะ ทานนั่งได้ แต่เนื่องจากทรงตัวไม่ดีก็จะหงายหลัง  คุณมีไอเดียอะไรให้เราไหมอะคะ  ไอเดียเรื่องหมวกอาบน้ำนี่จะนำไปใช้ค่ะ แต่ฝรั่งเศสจะหาหมวกแบบนี้ได้ที่ไหนน้อ หมวกกันน้ำในห้างก็มีแต่ขนาดของเด็กค่ะ ยายเราโชคดีตรงที่ทานเป็นฝรั่งเศส ค่าใช้จ่ายเรื่องหมอ ยา เบิกได้หมดค่ะ แม้กระทั่งแพมเพิสและผ้ารองฉี่ตรงที่นอน(เรียกว่าอะไรไม่ทราบค่ะ)มีพยาบาลกับนักกายภาพมาทุกวัน แต่เค้าเหมือนทำไปตามหน้าที่อะค่ะ ค่าใช้จ่ายถ้าเบิกไม่ได้นี่แพงงงมากเลยค่ะ เห็นจากราคายาที่ยายทานน่ะค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ  มีอะไรเราจะขออนุญาตหลังบ้านไปกวนค่ะ จากคุณ : แล้วเราจะหากันจนเจอ - [ 15 มิ.ย. 51 06:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีคะ anchivari : ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้า เราว่าทุกคนคงอยากให้คนใกล้ชิดที่ไม่สบายกายได้รับสิ่งอำนวยความสะดวกมากที่สุดเท่าที่จะหาได้จ้า (แปลงร่างเป็น แมกไกเวอร์) wind-up toy : ยินดีมากค่ะ  ถ้าสิ่งที่เราเจอมาก่อนสามารถเป็นแนวทางให้เพื่อนๆๆได้บ้างคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 15 มิ.ย. 51 14:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณ...แล้วเราจะหากันจนเจอ คะ ช่วงเวลาที่คุณยายคุณเป็นอยู่นั้นเราก็ผ่านมาแล้วคะ  เราทราบว่ามันทรมานจิตใจทั้งคุณยายคุณ และตัวคุณเองมากค่ะ ตอนแม่เราก็เป็นเหมือนกันคือ ยังรับรู้บ้าง แล้วก็ คิดไปเองบ้างเอามาผสมเป็นเรื่องเดียวคะ (ช่วงนั้นเราทะเลาะกับแม่บ่อยมากคะ... แม่ก็เสียใจมากเช่นกัน) เท่าที่ทราบจากคุณหมอนะคะ  เรามาให้คุณยายของคุณมี activity กับการดู ทีวี หรือ ฟังเพลง หรืออ่านหนังสือตามที่ท่านสนใจ   แต่ก่อนที่เราจะให้ก็คัดเลือกก่อนอย่าให้เป็นหนัง หรือ หนังสือที่ออกแนวรันทด หรือดูแล้วทำร้ายจิตใจท่านคะ ถ้าเป็นหนังสมัยก่อนตอนท่านยังสาว พวกหนังเพลง หรืออะไรก็ได้คะ แต่ให้ดีควรเป็นหนัง หรือหนังสือที่ท่านมีความหลังกับมันในทางที่ดีคะ  หรือว่าถ้าคุณมีเวลา คุณหมอเคยแนะนำเราให้เอารูปภาพเก่าๆๆ หรือถ้ามีถ่ายวิดีโอเก่าๆๆก็เอามาฉายให้ดู หรือ มาพูดคุยกับแม่คะ เหมือนกับชวยทวนความจำไปในตัว ตอนนี้ถ้าคุณดูแลคุณยายคนเดียว แล้วมีอารมณ์หงุดหงิดให้ไปพักผ่อน (เพื่อคลายความเครียด) แล้วให้คนอื่นช่วยดูแลแป๊ปหนึ่งคะ อารมณ์ของผู้ดูแลผู้ป่วยสำคัญมากคะ  ไม่ใช่แต่เฉพาะผู้ป่วยนะคะ   (ดูแลคนอื่นต้องเอาใจใส่ตัวเองด้วยจ้า เพราะมีช่วงหนึ่งเราเหมือนเป็นโรคจิตไปเลยเพราะดูแลแม่คนเดียว พอมีคนช่วยอารมณ์ก็ค่อยๆๆดีขึ้นคะ) ส่วนปัญหาเรื่องห้องน้ำเป็นสิ่งที่สำคัญมากคะ คุณบอกว่า  "ห้องน้ำฝรั่งมันมีแต่อ่างอาบน้ำ ท่านเองเดินแทบไม่ได้(สมองส่วนด้านการทรงตัวโดนทำลาย) และตัวใหญ่มากกว่าเราจะลากท่านไปอ่างนี่สภาพเรายังกะไปรบกันเลยค่ะ ตรงอ่างเราจะวางแท่นพลาสติกวางพาดขวางขอบอ่างน่ะค่ะ ทานนั่งได้ แต่เนื่องจากทรงตัวไม่ดีก็จะหงายหลัง"   ..... เอาแบบตามความคิดเรานะคะ  เพราะเวลาเราพาแม่ไปเที่ยวมักจะเป็นห้องน้ำที่มีอ่างอาบน้ำคะ..... 1. เราไม่แน่ใจว่าห้องน้ำคุณมีพรมปูหรือไม่ (อพาทเมนท์ที่อเมริกา  ห้องน้ำมันมีพรมปูเข้าไปในห้องน้ำเลย  หรูซะไม่มี)   เอาพรมออกคะ  ถ้าห้องนำไม่มี step ก็เอาผ้าเช็ดตัวม้วนแล้วขวางไว้หน้าประตูเพื่อไม่ให้นำนองออกไป 2. อาบอ่างน้ำไม่ควรให้คุณยายเข้าไปอาบคะ  เนื่องจากคุณยายต้องก้าวขาสูงเพื่อจะเข้าไปในอ่างอาบน้ำ และพออาบเสร็จแล้วเท้าคุณยายก็จะลื่นคะ ต้องระวังมากๆๆคะ (ยิ่งคุณยายทรงตัวไม่ดี และน้ำหนักมากยิ่งต้องระวังมากขึ้นคะ) 3. ของเราให้แม่ นั่งที่โถส้วมเพื่ออาบน้ำคะ  (โถส้วมอันนี้จะดีกว่าแบบอื่นเนื่องจากสามารถล้างก้นได้อีกด้วยคะ) ....หรือถ้าไม่มีให้นั่งกับเก้าอี้ที่มีพนัก (ถ้าเป็นพลาสติกยิ่งดีคะ) แล้วก็หาขันมาตักอาบให้คะ   (ถ้าคุณยายยังพอช่วยตัวองได้ ให้คุณยายช่วยถูสบู่ หรืออะไรเล็กๆๆน้อยๆๆด้วยนะคะ) 4. พออาบเสร็จ จะมีน้ำเปียกที่พื้นให้เช็ดพื้นที่เปียกน้ำก่อน แล้วค่อยพาคุณยายออกจากห้องน้ำคะ   (หรือว่าอย่างของแม่เรา จะให้ใส่รองเท้าที่กันลื่นแล้วจูงเดินออกจากห้องน้ำค่ะ) .....เราว่าลองไปประยุกต์ดูนะคะ (เรามีภาพประกอบให้ด้วยจ้า... คคห.ถัดไป)..... **** ส่วนหมวกถ้าคุณชอบหมวกอาบน้ำ แบบที่เราทำให้แม่ เรามีอีกใบแต่ยังไม่ได้ตัดตรงส่วนหัวออก (สีฟ้า)   .... เราขอที่อยู่คุณที่ต่างประเทศ.... หลังไมค์ด้วยค่ะ**** ////คุณยายโชคดีจังคะ มีสวัสดิการดีจัง  ค่ายาเกี่ยวกับเรื่องสมองนี่แพงจริงๆๆคะ  เวลาไปซื้อยาให้แม่แต่ละเดือน   เราจะบอกว่าเดี๋ยวจะไปซื้อทองให้แม่ 1 บาท โฮะโฮะ  แพงโคตรคะ\\\\\ .....ส่วนพยาบาลกับนักกายภาพ เราก็ตีซึ้สิคะ เอานิสัยไทยๆๆใช้ไปเลยคะ  ของเล็กๆๆน้อยๆๆให้คะ  พวกฝรั่งส่วนใหญ่จะชอบคะ  ซึ้งคะซึ้ง  และก็อาจจะดูแลเอาใจใส่เพิ่มขึ้นคะ..... ......แต่ถ้าในช่วงเวลาที่พวกเขามาทำกายภาพหรือดูแลคุณยายคุณ   ถ้าคุณไม่อยู่ก็น่าจะติดกล้องวงจรปิดดูนะคะ ใช้ติดกับ com ก็ดีคะ   เพราะคุณหมอเคยบอกเราว่าคนดูแลบางคนก็ทำไม่ดีกับผู้ป่วยคะ   บางรายก็หยิกผู้ป่วย แกล้งผู้ป่วย  สาระพัดวิธีโรคจิต   เพราะผู้ป่วยช่วยตัวเอง และฟ้องเราไม่ได้คะ  ต้องระวังนิดหนึ่งคะ...... ***สำหรับเรื่องหลังไมค์ ถ้าเราสามารถช่วยได้ยินดีมากคะ....... ^ v ^ แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 51 14:54:14 จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 15 มิ.ย. 51 14:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 48 รูปแรกนะคะ  เป็นห้องน้ำจริงของแม่คะ  เล็กๆๆคะ  ขอให้ระบายน้ำได้ดี ไม่ลื่นเป็นใช้ได้ แม่นั่งที่โถส้วมแล้วเราจะมีถังรองน้ำอุ่น แล้วใช้ขันตักอาบคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 15 มิ.ย. 51 14:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ส่วนรูปนี้เป็นห้องนำด้านบนซึ่งสมัยก่อนแม่เคยใช้คะ   ของเราง่ายหน่อยคะ  คือมีตู้อาบน้ำ เอาเก้าอี้ไปตั้งแล้วก็ให้อาบให้ตู้อาบน้ำคะ (ก็จะแบ่งเป็นส่วนเปียก กับส่วนแห้งคะ) ของคุณเป็นอ่างน้ำดังนั้นเราก็ประยุกต์นิดหน่อยให้ คุณยายนั่งอาบที่โถส้วม แล้วก็รองน้ำที่อ่างล้างมือตักให้อาบคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 15 มิ.ย. 51 14:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 50 หรือถ้าโถส้วมไกลจากอ่างล้างมือ ก็เอาเก้าอี้พลาสติกแบบมีพนักไปตั้งไว้ข้างๆๆ แทนคะ (วิธีนี้เราใช้เวลาไปเที่ยว ตอนที่ยังไม่ได้ซื้อเก้าอี้สีส้มคะ โดยขอจากทางโรงแรมคะ) จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 15 มิ.ย. 51 15:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ้อ ลืมบอกไปคะว่า ถ้าพาคุณยายไปพบคุณหมอทางจิตแพทย์ด้วยก็ดีนะคะ  เผื่อจะทำให้คุณยายผ่อนคลายมากขึ้นคะ เป็นกำลังใจให้คุณแล้วเราจะหากันจนเจอ นะคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 15 มิ.ย. 51 15:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 52 โหยยย ซึ้งใจมากจริงๆค่ะ สงสัยต้องรบกวนหลังบ้านคุณมิ้วๆบ่อยซะแล้ว ขอบคุณสำหรับหมวกมากๆค่ะ  แต่เราจะกลับเมืองไทยวันที่ 23เดือนนี้ค่ะ เป็นเวลาพักร้อนของเราเดือนนึง เราจะไปหาซื้อแล้วลองทำตามคุณมิ้วมิ้วนะคะ  ถ้ารบกวนส่งมา ค่าส่งคงได้หมวกสักสิบใบเป็นแน่ วันนี้เช้าไปหายาย บอกยายว่าหนูจะกลับไทยสัปดาห์หน้า ยายอยู่นี่รอหนูนะ ยายบอก ไม่เอาล่ะ ฉันจะไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด (ยายเราแปดสิบค่ะ) เราก็บอก ไม่เอาอะ เธอต้องรอฉันที่ปารีส รอฉันกลับมาก่อน ไปได้ไงคนเดียว ฉันเป็นห่วง เค้าบอก  "เธอก็ตามฉันไปสิ  จะพาไปดูพอฉันทำเนยสดด้วยนะ" (เธอจำได้ว่าเราชอบกินขนมปังกับเนยเค็ม) ..เฮ่ออ   เวลาเรากับยายหงุดหงิด เราใช้วิธีไม่พูดค่ะ เดินหลบไปมุมมืดสักพัก  แล้วกลับมาชวนคุยเรื่องอื่นเลย เอาไว้กลับจากไทยมา เราจะส่งภาพความเป็นอยู่ของยายเราให้ดูบ้างนะคะ ตอนนี้กล้องเจ๊งค่ะ   ห้องพักที่ยุโรปกับเมกาไม่เหมือนกันเลยค่ะ เมกานั้นกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก ที่นี่เหรอคะ แหะๆ เราเข้าห้องอาบน้ำกะมาดามนี่ต้องหายใจรดกันแล้วค่ะ คือมันกว้างสักแค่ 2x2 ตารางเมตรค่ะ เดินเข้าไปมีพื้นที่วางเท้าขนาดพรมเช็ดเท้านะคะ  ซ้ายมือของพรมเช็ดเท้าเป็นอ่างล้างหน้า กระนั้นยังซ่อนเครื่องซักผ้าไว้ใต้นั้นอะค่ะ  ถัดไปก็เป็นอ่างอาบน้ำขวางอยู่เลย  ไม่รู้ทำไงดีอะค่ะ ทั้งๆที่พื้นที่อพาร์ทเม้นเธอประมาณร้อยตารางเมตร มันไปใหญ่ที่ living room ค่ะ พื้นที่ส่วนแห้งก็ไม่รูระบายน้ำด้วยค่ะ ถ้ามีเราก็จะอาบให้ตรงนั้นล่ะ  ส่วนห้องส้วม ก็ เข้าไปเจอชักโครกเลยค่ะ อยู่สองคนไม่ได้นะคะ เล็กค่ะ อุปกรณ์ของแม่คุณคล้ายๆของยายเราเลยค่ะ ที่นั่งถ่ายของยายเราเป็นแบบรถเข็น ถอดเบาะออกก็สอดกระโถนเป็นที่ถ่ายได้เลยค่ะ รถเข็น คิดผิดจริงๆค่ะ เลือกแบบล้อใหญ่มา ไปไหนลำบากมาก เข้าประตูลิฟท์ไม่ได้เลยค่ะ เสียดายจริงๆ อยากขอให้ญาติเธอซื้อให้ใหม่ค่ะ เตียงของยายเราก็เหมือนเตียงคนไข้ค่ะ แต่เค้าทำหัวกะปลายเตียงให้สวยหน่อย ใช้ไม้ประกอบค่ะ มีรีโมทยกขึ้นลงได้ เอนเบาะงอเตียงได้  มีเสาที่หัวเตียงเผื่อใส่น้ำเกลือเวลาไม่สบายและเป็นที่โหนของคนป่วยห้อยลงมา (ไม่รู้เรียกอะไรค่ะ  ) เรื่องจิตแพทย์ จริงค่ะ เราต้องติดต่อขอหมอประจำตัวให้ส่งจิตแพทย์มาที่บ้าน ตอนนี้ดูเธอเครียด รอแต่แม่เธอค่ะ เราล่ะใจไม่ดีเลย   มีรายละเอียดมากมายที่อยากเล่าให้ฟังจังค่ะ เราไม่มีคนคุยเรื่องนี้ด้วยเลยค่ะ พยาบาล หมอ นักกายภาพล้อมรอบ แต่แบบ..ไม่รู้สิคะ เค้าทำงานเท่าที่เค้าลิมิตกันหรือเราคาดหวังสูงไปก็ไม่ทราบ ดีตรงที่ทุกอย่างเบิกได้ แม้กระทั่ง antiseptique  เราชอบใช้พ่นๆที่มือ ถุงมือใช้แล้วทิ้งสั่งมาเป็นกล่อง   wips ก็เบิกได้ค่ะ  แต่ปกติ เก้าอีกรถเข็น กับเตียงผู้ป่วยและไม้เท้าสี่ขา ที่นี่เค้าเช่ากันค่ะเพราะซื้อจะแพงมากกกกก เตียงนี่เป็นแสนค่ะ  ช่วงยายล้มป่วยบ่อยๆนี่ซื้อเข้ามาทีเดียวเห็นบิลมาแล้วสำลักเลยค่ะ อิอิ เรื่องยา ช่วงแรกยายเปลี่ยนยาบ่อยมากๆค่ะ ทั้งยาเรื่องกระดูก หัวใจ สมอง เสียดายจังค่ะเราว่าจะเอากลับบ้านดีไหมคะ ว่าจะเอาไปบริจาคให้หมอตามรพ. ต่างจ. แต่ไม่รู้จะเป็นประโยชน์รึป่าวอะค่ะ  คิดว่าบ้านเราคงมีทุกอย่างเหมือนกันมังคะ เป็นกำลังใจให้คุณมิ้วๆด้วยค่ะ จากคุณ : แล้วเราจะหากันจนเจอ - [ 15 มิ.ย. 51 20:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อ่านจนจบเลยคะ มีประโยชน์มากๆ ตอนนี้แม่เราบอกว่า เหมือนกำลังจะความจำเสื่อม คือเค้ารู้ตัวเองคะว่า ขี้ลืมมากๆๆๆๆๆๆ ลืมได้แทบทุกอย่าง กุญแจบ้าน เปิดแล้ววางไว้ไหน จำไม่ได้ละ บัตรเอทีเอ็ม กระเป๋าตังค์ หรืออื่นๆ จำไม่ค่อยได้แล้วคะ ตอนนี้ก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลชลบุรีก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นจะไปหาที่จุฬาเหมือนกัน เพราะแม่เป็นคนไข้ประจำที่โน่น(แต่โรคอื่น) เราอยู่ชลบุรีคะ จะเข้า กทม บ่อยๆ แม่บอกเบื่อ เมื่อย เสียเงินเยอะ (ฮ่าๆ เค้าแอบงก) ตอนนี้คุณหมอเลยแนะนำให้กินแปะก๊วย(แบบแคปซูล) วิตมินโน่นนี่ คะ คงแบบว่าเริ่มต้นก่อน (อายุ 57 คะ) แล้วก็ให้หาอะไรทำ อย่าอยู่เฉยๆ อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ (ดีหน่อยแม่เราเป็นครูคะ) ออกกำลังกายทุกวัน(ตี4 ลูกทำไม่ได้ เหอๆ) ตัวผอม ไม่ค่อยทานอะไร (กลัวสารเคมี กลัวพิษ กลัวๆๆๆๆๆๆๆๆ) หนักไม่ถึง 40 (ลูกหนักเกือบเท่านึง) หุหุ จากคุณ : ปลาพะยูนน้อย - [ 16 มิ.ย. 51 12:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 56 สวัสดีคะ แล้วเราจะหากันจนเจอ ......เรามีหลังไมค์ไปคุยด้วยนะคะ ฮิฮิ เรื่องหมวกไม่ต้องเกรงใจจ้า....ยินดีมากกว่าคะ รถเข็นล้อใหญ่เคยเป็นปัญหากับเราจริงๆๆคะ พอเปลี่ยนเป็นล้อเล็ก นน.ก็เบา เข้าออกประตูก็ง่ายจ้า เรื่องคุณหมอจิตแพทย์ เราเคยพลาดไปแล้วที่ไม่ได้พาแม่ไปคะ พอนึกได้แม่ก็เป็นแบบ step2-3 เสียแล้ว ไม่ค่อยจะได้ผลคะ   แต่ระหว่างที่คุณหมอคุย (เหมือนพูดให้แม่คิดในสิ่งที่ดีๆๆในชีวิต  มีความสุขในชีวิต อะไรประมาณนี้) คุณแม่ก็ดีขึ้นนะคะ แต่ช่วงสั้นๆๆตอนนั้นเท่านั้น (ถ้าพาไปเร็วเราว่าน่าจะดีกว่านี้คะ) ตอนคุณไม่อยู่คุณยายน่าจะเหงามากเลยคะ ถ้าไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนน่าจะลำบากเหมือนกัน เพราะเค้าจะหวาดระแวงนะคะ /////เราเป็นกำลังใจให้ พวกเราสู้ๆๆๆๆ  ฝ่าฟันไปให้ได้จ้า\\\\\ ****ส่วนเรื่องห้องน้ำเราคิดได้อีกอย่างคะ ไม่รู้จะ work หรือเปล่านะคะ**** คือ 1. ตอนคุณมาเมืองไทย ให้ซื้อสระว่ายน้ำของเด็กอะคะ (มีเส้นผ่าศูนย์กลางหลาย size มีตั้งแต่ 1.3-6 ฟุต ทั้ง แบบ ขอบตั้งไม่ต้องเป่าลม หรือ แบบเป่าลม....... มีขายตามห้าง หรือว่าใน net นะคะ) เอาไปตั้งในห้องน้ำ ตรงที่มีที่ว่างคะ  หรือจะวางไว้ที่หน้าห้องนำก็ได้คะ 2. หาเก้าอี้พลาสติก  หรือจะใช้รถที่คุณยายไว้อึคันนั้นก็ได้คะ วางไว้ใน สระน้ำเด็ก ไม่รู้ว่า work ไหมนะคะ  ลองดูนะคะ เราลองเอาเก้าอี้มาตั้งก็ประมาณนี้คะ (ทนดูรูปนิดนะคะ ..... เอาแค่ให้เห็นภาพอะคะ) ----------------------------------------------------------------------------------- ปล. เราpost ข้อความแล้วมันหายตลอดเลยอะคะ  เราเขียนคำอะไรที่ไม่เหมาะสมหรือคะ ฮือฮือ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 18:51:56 จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 16 มิ.ย. 51 18:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 57 คุณ ปลาพะยูนน้อย ยินดีมากคะ ที่เรื่องของคุณแม่มีประโยชน์กับคุณจ้า ถ้าอยากจะพาแม่มาตรวจที่ กทม. เราแนะนำให้โทรมาจองคิวก่อนคะ เป็น คุณหมอสิรินทร 1. รพ. รามา   2. รพ.มหาชัย2(มาเฉพาะ จ-ศ  แต่น่าจะหลัง 18.00 น.)   อันนี้โทรจองคิวก่อน 4 โมง แล้วก็มารอคิวได้เลยวันนั้นคะ 3. รพ.เทพธารินทร์ (มาเฉพาะวันเสาร์ เว้นเสาร์) คุณหมอกัมมันต์ 1. รพ. จุฬา 2. รพ. สุขุมวิท (มาวันเสาร์คะ ) 3. คลินิกแพทย์ 2000 (มาวันเสาร์) เบอร์โทรหาใน net หรือโทรหา 13 นะคะ หรือหมอท่านอื่นก็ได้จ้า (เรารู้จักคุณหมอด้านนี้แค่ 2 คนเองคะ) ....เวลาโทรนัด จะได้คิวประมาณ 2-3 เดือนคะ    อย่าลืมเอาประวัติที่ตรวจมาด้วยนะคะ /////ลองมาตรวจว่าเป็นอะไรกับคุณหมอ อายุ ด้านสมองเลยจะได้รู้ว่าเป็นอะไร  จะได้รักษาให้ถูกต้องจ้า\\\\\ ****เป็นกำลังใจให้นะคะ  สู้สู้คะ**** แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 18:55:21 จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 16 มิ.ย. 51 18:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอเป็นกำลังใจให้คุณมิ้วและคุณแม่นะคะ จากคุณ : costarica - [ 17 มิ.ย. 51 10:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 59 มาโหวตให้นะคะ แล้วก็คลิกเก็บเข้าคลังกระทู้เก่าด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 20 มิ.ย. 51 02:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 60 คุณ costarica กับ คุณสักวันหนึ่ง  : ขอบคุณจ้าสำหรับกำลังใจคะ จากคุณ : มิ้วมิ้ว - [ 22 มิ.ย. 51 08:36:56 ]