สวัสดีค่ะ
ไดอารี่วันนี้มาแบบเศร้าๆ ช๊อคๆอ่ะคะ
ช่วงเวลาที่ผ่านมา มีอาการจิตตกหลายเรื่อง กังวลเรื่องผลข้างเคียงของยาต้านไวรัส HIV ที่กินอยู่ เครียดๆเรื่องงานในเว็บแก้ว เหงาๆกับชีวิต งงๆกับผู้คน มันทำให้อึมครึมหม่นหมอง ยังงัยก็ไม่รู้
พอดีเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา ที่บ้านแกร์ด้ามีงานก็เลยเข้าไปช่วย ก็คิดว่าไปเล่นกับเด็กๆก็คงจะหายเหงา หายเครียด
ไปครั้งนี้เจอเด็กหน้าตาใหม่ๆหลายคน ตอนนี้ที่บ้านแกร์ด้า มีเด็กกำพร้าที่ติดเชื้อ HIV แล้วครอบครัวทอดทิ้งอยู่ที่นี่ 80 กว่าคนแล้วนะคะ เยอะมากๆๆเลยอ่ะ
หนึ่งในจำนวนเด็กใหม่ ที่สะดุดตาเรามาก เป็นเด็กผู้ชาย อายุประมาณ 6 ขวบ ตัวผอมๆๆ แต่หน้าตาคมเข้ม น่ารัก ตาโต ขนตายาวมากๆๆ เขาชื่อ "น้องนุ้ย" ค่ะ
เรียกว่าปิ๊งกันตั้งแต่แรกเห็น เพราะน้องนุ้ยเป็นเด็กใหม่ หน้าตาน่ารักดี แถมอยู่บ้านใหม่ล่าสุดที่เป็นหลังสุดท้ายของแกร์ด้าด้วย บ้านหลังนี้เราจะชอบมาก เพราะเขาเลี้ยงเด็กๆได้น่ารักอ่ะคะ อบอุ่นกลมเกลียวกันดี เราก็เลยมักจะนั่งเล่นอยู่โต๊ะของบ้านหลังนี้เวลาอยู่ที่โรงอาหาร
ตอนคืนวันเสาร์ ที่บ้านแกร์ด้ามีงานเลี้ยง เราก็นั่งอยู่กับเด็กๆบ้านใหม่นี่หล่ะ ก็ได้คุยกับ น้องนุ้ย นุ้ยจะพูดเสียงเบาๆ เพราะไม่ค่อยมีแรง อาการเขาดีขึ้นกว่าตอนถูกทิ้งใหม่ๆเยอะเลย ตอนแรกนั้น เดินไม่ได้ กรอบเกรียมเลยหล่ะคะ
ตอนนี้พอจะเดินได้แล้ว เริ่มทานข้าวได้ แต่ก็ยังผอมมาก และมีอาการหอบๆอยู่ งานเลี้ยงตอนกลางคืน นุ้ยนั่งดูการแสดงอยู่ใกล้ๆกับเรา ก็เลยได้ถ่ายรูปเขาไว้ด้วยก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นรูปสุดท้ายของน้องเขา
คืนวันเสาร์ นุ้ยก็ยังดูปกติดี พอสายๆวันอาทิตย์มีประชุมใหญ่ที่บ้านแกร์ด้า เราก็ประชุมด้วย สถานที่ก็ใช้ที่โรงอาหารนั่นหล่ะ ประชุมยังไม่ทันเสร็จก็เห็นว่า น้องนุ้ยเดินมานั่งที่โต๊ะในโรงอาหารนั่งมองอยู่
พอประชุมเสร็จก็แยกย้ายกันไป แต่เรามีประชุมย่อยภาคภาษาอังกฤษอีกนิดหน่อย เลยอยู่คุยต่อ พอคุยเสร็จ ก็จะเดินไปกินน้ำ แต่พอเดินผ่าน นุ้ย เขาเอื้อมมาจับมือไว้ ก็เลยแวะนั่งเล่น นั่งคุยกับนุ้ย พักใหญ่ๆ
ต่อจากนั้นพอดีเพื่อนๆในเว็บแก้วอีก 2 กลุ่มมาที่แกร์ด้า กลุ่มแรก มาคุยเรื่องสถานที่ที่จะสร้างซุ้มสำหรับพระประธานที่เว็บจะสร้างให้บ้านแกร์ด้า อีกกลุ่มนำไอติมไปเลี้ยงน้องๆ
เราก็เดินทักทายเพื่อนๆ แล้วก็พอดีกับเวลาอาหารเที่ยงของเด็กๆ เมื่อวานมี ก๋วยจั๊บ แสนอร่อยให้กิน
เด็กๆก็กินกันอย่างมีความสุข และ ตาก็มองถังไอติมไปด้วย เพราะบอกไว้ว่า ใครกินอิ่มแล้วให้ไปเอาไอติมได้
เรากินเสร็จแล้วก็จะเดินไปเอาไอติมหล่ะ เดินผ่านโต๊ะกินข้าวบ้านนุ้ย เห็นนุ้ยส่งยิ้มหวานให้ ก็เลยแวะคุยด้วยอีก ยังชมนุ้ยว่าเก่งจังเลย กินตับได้ด้วย พี่แก้วยังกินไม่ได้เลยนะเนี่ย
บอกให้นุ้ยกินเยอะๆ จะได้แข็งแรง จะได้ไปโรงเรียน แล้วเดี๋ยวกินหมดไปเอาไอติมด้วยนะ ต่อจากนั้นก็คุยกับแม่ที่เค้าเลี้ยงนุ้ยอยู่ บอกให้ทำกายภาพบำบัดให้นุ้ยด้วย เพราะมือข้างนึงเขาไม่มีแรง หยิบจับอะไรไม่ได้
แม่เขายังบอกว่าก็ทำให้ทุกวันตอนนี้นุ้ยมีแรงมากกว่าเดิมเยอะแล้ว แล้วก็ให้นุ้ยบีบมือแม่ โชว์ด้วย เราก็ชมว่านุ้ยเก่ง
ต่อจากนั้นก็เดินไปจะกินไอติมอ่ะ ยังไม่ทันตักไอติม ก็ได้ยินเสียงเด็กๆวิ่งไปไหน ไปมุงอะไรกัน แล้วก็มีเสียงบอกว่า "นุ้ย อ้วกเป็นเลือด"
วิ่งไปดู เห็นนุ้ยอ้วกเป็นเลือดสดๆ เลือดเยอะมากๆๆ เลือดออกมาจากปากและจมูกเต็มไปหมด เลือดนองเต็มพื้นเลย ก็โกลาหลวุ่นวาย น้องที่อยู่ฝ่ายพยาบาลรีบไปอุ้มนุ้ยไว้ อีกคนรีบไปเอารถ จะพาไปโรงพยาบาล
เราก็ช๊อคไปเลย ภาพมันน่ากลัวมากๆนะ ไม่รู้จะทำยังงัย ก็ได้แต่บอกเด็กๆคนอื่นว่า กลับไปนั่งที่ อย่ามุง
สภาพนุ้ยที่เห็นตอนนั้นคือ ไม่ไหวแล้ว ช๊อคหมดสติไปเลย เลือดออกเยอะมากจริงๆ พอรถมา เค้าก็รีบเอานุ้ยขึ้นรถจะไปโรงพยาบาล แต่สภาพอ่ะ คิดในใจแล้วว่าคงรอดยาก
ไม่รู้จะทำยังงัย เพราะเด็กๆหลายคนก็ตกใจ ก็เลยต้องทำตัวปกติ บอกเด็กๆให้ไปเอาไอติมมากิน แล้วเราก็นั่งเป็นเพื่อนอยู่ที่โต๊ะของบ้านนุ้ยอ่ะ เพระแม่ๆที่อยู่บ้านนี้ ช๊อคไปแล้ว เด็กเล็กๆก็งงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนเด็กโตอ่ะพอรู้เรื่องแล้วว่า น้องเป็นอะไร
สักพักก็มีโทรศัพท์มาจากน้องที่พานุ้ยขึ้นรถไปโรงพยาบาล ว่า "นุ้ยตายแล้ว" ยังไปไม่ถึงโรงพยาบาลอ่ะคะ
จริงๆเราก็เห็นเพื่อนตาย เห็นเด็กๆตายมาหลายคน แต่มักจะเห็นแต่ตอนเพิ่งตายไป หรือ ตายไปแล้ว หรือ ป่วยหนักกำลังจะตาย แต่กรณีนุ้ยนี่ เป็นรายแรก ที่เรียกได้ว่า เห็นวินาทีที่เขาจะตาย และ มันค่อนข้างสยองด้วย เพราะเลือดท่วมเลย
มิหน่ำซ้ำก็เพิ่งคุยกันไม่ถึง 2 นาที ตายได้ยังงัยเนี่ย
เรื่องนี้ก็เตือนใจเราได้นะ ว่า ความตายมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม ยังยิ้มให้กันเมื่อ 2 นาทีก่อน อยู่ดีๆก็ตายซะแล้ว
นุ้ย ก็คงเป็นเด็กอีกคนที่เราจะจำจนวันตาย น้องเขาสู้มามากจริงๆ ก็ขอให้น้องเขาได้ไปในที่สงบๆๆ พ้นทุกข์สักที เพราะโลกนี้มันก็คงโหดร้ายเกินไปสำหรับเขาอ่ะนะ
สำหรับเรา เรื่องของนุ้ย ก็ทำให้ได้คิดว่า มัวมาหงอยเหงาเศร้าซึม กับเรื่องเล็กเรื่องน้อย เรื่องบ้าๆบอ มันมีอีกหลายชีวิตที่รออยู่นะ มีงานมีมากมายที่เราอยากทำไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รีบๆทำ เพราะ จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้นะ
เฮ้อๆๆๆๆๆ เศร้าแฮะ
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
16 มิ.ย. 51 18:44:52
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ นาทีแห่งความตายของ น้องนุ้ย
