ว้าวๆๆๆๆ มารายงานตัวแล้วจ้า
ไดอารี่วันนี้มาแบบ ยิ้มกว้างๆๆ หลังจาก อึมครึม หงอยเหงา เศร้าซึมมาหลายฉบับ
ช่วงที่ผ่านมา ประมาณเกือบ 1 เดือนได้มั้ง เรามีอาการซึมๆ เศร้าๆ หดหู่ ท้อแท้ มึนงงกับชีวิต อ่ะจ้า เศร้าจนร้องไห้เกือบทุกวัน เครียดๆ ท้อๆ อธิบายไม่ถูก จนเกือบคิดว่า ตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าตามสมัยนิยม ซะแล้ว
หาสาเหตุแน่ชัดไม่เจออ่ะคะ แต่น่าจะมาจากหลายๆเรื่องรวมกัน เช่น งานเยอะ มีคนมาปรึกษาปัญหาชีวิตแยะ แล้วเผลอไปอินกับเรื่องราวในชีวิตของคนอื่นๆ ไปผูกพันกับคนที่เราช่วยมากเกินไป ซึ่งจริงๆมัน "ผิด" นะ เราทำได้แค่ รับฟัง ให้กำลังใจ แนะนำตามข้อมูลที่เรียนรู้มา เท่านั้น เราไม่ควรผูกพัน หรือ อินกับเค้ามากเกินไป แต่บางทีมันอดไม่ได้อ่ะคะ
ก็บางคนเล่นโทรหาทุกวัน คุยกันสารพัดเรื่อง ปรึกษาสารพัดปัญหา จนเราแทบเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเค้า(ในตอนนั้น) ไปด้วย บางทีมันก็เครียดๆตามนะคะ แถมบางที "งง" เพราะพอเค้าสบายใจดีแล้ว เค้าหายไปเลย หายวับไปกับตา ไม่โทรหาเลย แถมเราโทรไปยังทำเสียงเบื่อๆใส่ หรือ ตัดบทว่า"ไม่ว่าง"
คนที่มึนงง ก็เรางัย เหมือนอะไรหายไปจากชีวิตนะ น้อยใจนิดๆ แต่มันเป็นสัจธรรม ซึ่งจริงๆ เราน่าจะชินนะ ทำมาตั้ง 6-7 ปีแล้ว เมื่อมีประโยชน์ คนก็มาหา เมื่อหมดประโยชน์เค้าก็จากไป "มันเป็นธรรมดา"
แต่เจอแบบนี้บ่อยๆ มันแปล๊บๆในใจอ่ะ ก็เราจริงใจกับทุกคน เห็นทุกคนเป็นเพื่อน ตั้งใจช่วยเต็มที่ เป็นห่วงจริงๆ อืมมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แค่อยากให้เค้ารู้สึกดี มีความสุข อยู่รอดปลอดภัย เราก็ดีใจด้วย แต่..... สบายใจดีแล้ว เราเป็น "เพื่อน" กันไม่ได้เลยเหรอ พอไม่มีเรื่องให้เราช่วย ก็หายไปเลย มันก็เจ็บแปล๊บๆๆในใจอ่ะ
บางทีแค่โทรมาทักทาย เราก็ดีใจมากแล้ว ไม่ต้องโทรเช้า โทรเย็น เหมือนตอนต้องการความช่วยเหลือจากเราก็ได้นะ นานๆโทรมาทักที ก็ดีน๊า เราคิดถึง เรานึกว่า จะเป็นเพื่อนกันอ่ะ เพื่อนหายไป เราเลย ซึมๆๆ
นอกจากเรื่องนี้ ก็มีเรื่อง มึนงงกับผู้คนบางคนที่พบเจอ คือ เราอาจจะ ช่างคิด ช่างสงสัยไปหน่อย ที่ชอบหาเหตุผลที่ชัดเจน ว่าเค้าทำอย่างนั้น อย่างนี้ทำไม มันมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำ มันไม่ดี ทำไมเค้าทำ ชอบคิดอะไรทำนองนี้ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า ... เรื่องบางเรื่องในโลกนี้มันไม่มีเหตุผล มันไม่มีคำอธิบาย และ มันไม่มีความยุติธรรม
ต่อจากนั้นก็มีเรื่อง ความกลัว ความกังวล กับผลข้างเคียงของยาต้านไวรัส HIV ที่เรากินมาปีกว่าๆแล้ว ด้วยความที่บริโภคข้อมูลเยอะไป กับเจอคนที่มีผลข้างเคียงเยอะๆ รูปร่างพิลึกๆ มันก็ทำให้ หลอนๆ วิตกกังวล เครียด ไม่อยากกินยา
ด้วยหลายๆสาเหตุที่เล่ามา มันก็เลยทำให้ เศร้าๆ ซึมๆ เหงาๆ หดหู่ ชีวิตอึมครึมๆๆ
เบื่อตัวเองสุดๆๆ
ก็เลยต้องงัดทุกกลยุทธ มาเยียวยาตัวเอง ยาขนานเอก ก็ยังเป็น ยาตำหรับเดิม นั่นก็คือ "ธรรมะ" จริงๆเราไปปฏิบัติธรรมบ่อยมาก หนังสือธรรมะก็อ่านเยอะแยะ น่าอายที่เอามาใช้ไม่ค่อยได้
ก็เลยอยู่เงียบๆ ทบทวนตัวเอง รวบรวมสติ ดูจิตดูใจตัวเองหน่อย ก็ทุลักทุเลอยู่พอสมควร แต่มันก็ค่อยๆดีขึ้น ค่อยๆคิดได้ว่า ก็รู้ว่ามันทุกข์ แล้วไปถือมันทำไมหล่ะ ทำไมไม่ปล่อยซะ
ก็เลยปล่อยอ่ะคะ เคยคิดถึง เคยเป็นห่วง เคยสงสัยหาคำตอบ ก็ปล่อยหมด เพราะมันคือ "ทุกข์" ท่องไว้ในใจว่า "ช่างมันๆๆๆ" ถ้ายังเอาไม่อยู่ ก็ "ช่างคุณแม่มัน"
ส่วนเรื่องความวิตกกังวลกับผลของยาต้าน ก็สอนตัวเองว่า จะกลัวไปก่อนทำไมหล่ะ มันยังไม่เป็นอะไรเลย ผลข้างเคียงอ่ะมีแน่ๆ แต่ตอนนี้ยังไม่มี ทำไมต้องเป็นทุกข์ล่วงหน้า ทำไมต้องกลัวในสิ่งที่หนีไม่พ้น และมันก็ยังไม่มาถึงสักกะหน่อย
ก็ปล่อยอีกอ่ะคะ ช่างมัน อยู่กับปัจจุบันก่อน มีความสุขกับทุกนาทีในปัจจุบัน ไม่ไปทุกข์กับอนาคตที่ยังไม่เกิด ไม่ไปเศร้ากับเรื่องที่มันผ่านๆมาแล้ว
คิดได้เอง สอนตัวเอง แล้วมันก็รู้สึกดีขึ้นนะ ดูโลกมันสดใสขึ้น ไม่หดหู่เศร้าหมองแล้ว
ชื่อไดอารี่ ตั้งว่า "จมปลัก " มันมาจาก วันก่อนนั่งเศร้าๆ ซึมๆ ดูทีวี มีสารคิดเรื่อง ควายไทย แล้วเห็นควาย 2-3 ตัว นอนแช่ในปลักโคลนอยู่ มันคงคุยกันอยู่มั้ง
ตอนนั้นมันปิ๊งขึ้นมายังงัยไม่รู้ ขำเลยอ่ะ คือ คิดว่ามันเหมือนตัวเองจังเลย คือ เหมือนตกอยู่ในปลักโคลน มันมืดๆหม่นๆ มันทุกข์มันสกปรก แล้วทำไมไม่ขึ้นจากปลักหล่ะ เราเป็นคนนะ ไม่ใช่ควาย จะได้นอนคุยในปลักโคลน
ก็เลยตะกายขึ้นมาจากปลักอ่ะคะ ปล่อยเรื่องทุกข์ๆ ที่เกิดเพราะใจตัวเองปรุงแต่ง เอาไว้ในปลัก ตะกายขึ้นมาบนคันนา แล้วใช้ชีวิตต่อไป ซึ่งมันอาจจะลุ่มๆดอนๆบ้าง อาจจะสะดุดก้อนหิน กลิ้งตกปลักควายอีกบ้าง แต่มันคงดีกว่า นอนแช่คุยกะควาย ไม่ยอมลุกขึ้นมาเดินต่ออ่ะ
วิ้วๆๆๆๆ ชมตัวเองนิดนึง เก่งจริงๆ หมูน้อยตัวนี้ (คือกลัวไม่มีคนชม เลยชมตัวเองก่อน เพราะเค้าบอกกันว่า เราต้องภูมิใจในตัวเอง ถึงจะมีกำลังใจให้ตัวเองได้)
ช่วงหงอยเหงาเศร้าซึม นอกจากใช้ธรรมะมาสอนตัวเอง ก็ได้บทเรียนจากหลายๆเรื่องที่ผ่านมาในชีวิตค่ะ การเห็นน้องนุ้ย เด็กติดเชื้อเอชไอวีที่บ้านแกร์ด้า อ้วกเป็นเลือดสดๆ ตายต่อหน้าต่อตา มันก็สะกิดใจว่า ความตายอยู่ใกล้นิดเดียว จะตายเมื่อไหร่ไม่รู้ รีบๆทำความดี ทำประโยชน์ดีกว่ามานั่งอมทุกข์
นอกจากนี้ช่วงเหงาจัดๆ ก็ส่ง SMS บอกรัก บอกคิดถึงเพื่อนๆในเว็บแก้วทุกวันอ่ะคะ บางวันส่งเช้าส่งเย็น จนเพื่อนเลี่ยน อ้วกไปหลายคนแล้ว ก็เรารักเพื่อนอ่ะ รักมากจริงๆนะ เพื่อนในเว็บแก้วเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา รักเพื่อนก็เลยบอกรักทาง SMS บ่อยๆ
ส่งบ่อย จนเพื่อนโทรมาถามว่า เป็นอะไรมากมั้ย แล้วหนึ่งคนที่โทรกลับมาถามเราก็คือ น้องเป้า น้องในเว็บ ซึ่งเป็นมะเร็งเม็ดเลือด เป้าก็อาการไม่ค่อยดี ต้องให้เลือดอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ยังเป็นห่วงโทรกลับมาหา มันทำให้เราได้คิดว่า คนที่ลำบากกว่าเรามีอีกมากนะ คนที่ทุกข์กว่าเรามีอีกเยอะ คนที่โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับเค้าก็มีอีกมาก เราจะมานั่งหาคำอธิบายในเรื่องที่เราสงสัยอยู่ทำไม ปล่อยๆๆมันผ่านไปเถอะ
ปล่อยทุกอย่างได้ มันก็โล่ง เบาสบายอ่ะคะ ไม่ทุกข์แล้ว(ตอนนี้นะ)
ก็ต้องขอบคุณครอบครัวตัวเอง ที่ปลูกฝังให้เรียนรู้ธรรมะ ปฎิบัติธรรมบ่อยๆ มันก็สะสมไว้เป็นทุนในการเยียวยาตัวเองได้อ่ะคะ
ขอบคุณความรักของครอบครัวที่มีให้อย่างสม่ำเสมอ
ขอบคุณเพื่อนๆในเว็บแก้ว ซึ่งเรารักมาก และแอบเข้าข้างตัวเองว่าเพื่อนก็รักเรา เพื่อนๆทำให้ชีวิตเรามีความหมาย มีกำลังใจ เวลาท้อๆ แล้วนึกถึงกิจกรรมดีๆเพื่อสังคม ที่เคยร่วมกับเพื่อนๆช่วยกันทำ มันก็มีกำลังใจขึ้นมานะ เวลานึกภาพเพื่อนๆมาเสียสละช่วยกันทำงานเพื่อเว็บ เราก็ชื่นใจดีใจอ่ะ
ตอนนี้อ่ะ อยากกอดเพื่อนๆทุกคนจังเลย อิอิ ขอกอดหน่อยดิ เรามอมแมมนิดเดียว เพิ่งขึ้นจากปลักควายมา.................
พรุ่งนี้ เราก็ไปปฎิบัติธรรมอีกแล้วค่ะ คราวนี้ไป 6 วัน จะกลับมาวันเสาร์
และ เดือนหน้าเว็บแก้วมีงานใหญ่นะคะ เว็บจะครบ 7 ขวบแล้ว เรามีงานทำบุญถวายอาหารพระ ที่ร.พ สงฆ์ 100 รูป แล้วตอนเย็นมีงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์ค่ะ อยากเชิญไปร่วมงานกันเยอะๆนะคะ
อ่านรายละเอียดในกระทู้ด้านล่างเลยค่ะ
http://www.kaewdiary.com/webboard/show.php?CateID=0&No=42894
-- ไปเก็บเสื้อผ้าก่อนหล่ะ พรุ่งนี้เดินทางแต่เช้ามืด จะเอาบุญมาฝากทุกคนนะคะ --
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
22 มิ.ย. 51 20:14:14
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ จมปลัก
