คิดมาก เศร้ามาหลายเดือนแล้ว
กับเพื่อนคนนี้ สนิทมาก รักมาก รู้จักมาหลายปีแล้ว ตอนที่มันโดนแฟนทิ้งแทบเสียผู้เสียคน มีผมคนเดียวนี่แหละที่คอยช่วยดึง อยู่ข้างๆมันตลอด เป็นเดือนๆ และอีกหลายๆเรื่อง
แต่พอถึงทีที่ผมมีปัญหาแทบตาย(แทบตายจริงๆ ตั้งแต่เกิดมา ปัญหาเรื่องนั้นหนักสุดในชีวิตแล้ว) มันกลับหาว่าผมน่ารำคาญ ปัญหาไม่เป็นเรื่อง แล้วก็ไม่เคยโทรมาถามเลยว่าเป็นยังไงบ้าง ตอนนั้นเสียใจมาก นอนไม่หลับ ทั้งเรื่องที่มีปัญหาอยู่ และเรื่องที่โดนเพื่อนสนิททิ้งแบบนี้ ไม่คุยด้วยเป็นเดือนๆ
หลังจากนั้นสองสามเดือน อยู่ๆมันก็โทรมาหาผม ระบายเรื่องไม่สบายใจของมัน ผมก็นั่งฟัง แล้วก็ให้คำปรึกษาไป
สิ่งที่ผมรู้สึกตอนที่คุยตอนนั้นมีแต่ความเสียใจและน้อยใจ ว่าทำไม ทุกทีที่มันมีปัญหา ผมจะต้องคอยช่วยตลอด แต่เวลาผมมีปัญหา มันไม่เคยมาสนใจเลย แทบจะทุกคำ เวลาผมจะพูดอะไรออกไป ความรู้สึกน้อยใจมันเกิดขึ้นทุกคำพูด มันจะนึกถึงแต่เรื่องนี้ตลอด ความน้อยใจและเสียใจมันทำให้ผมชะงักปากไว้ทุกครั้ง แทบจะเงียบไปเลย(แต่สุดท้ายก็แนะนำไปอย่างจริงใจแบบเพื่อนที่หวังดี)
เกลียดความรู้สึกแบบนี้ ความน้อยใจ ความเสียใจ มันทำให้หดหู่มาก
ตอนนี้ผมแทบจะปลีกตัวออกจากสังคม รู้สึกว่า สังคมนี้ไม่มีความจริงใจอะไรเลย กระทั่งเพื่อนสนิทมันยังแบบนี้ คนอื่นก็คงมีแต่ใส่หน้ากากหากันในสังคม อยู่กันไปวันๆ
อยากออกไปใช้ชีวิตเงียบๆคนเดียวในธรรมชาติ....
จากคุณ :
Recycle
- [
30 มิ.ย. 51 00:55:07
A:58.64.75.118 X: TicketID:060254
]