เมื่อวานเธอเพิ่งบอกว่าจะไม่แต่งงานกับผมแน่นอน เธอไม่เคยรักผม ซึ่งก็คงจริง เพราะ 14 ปี ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดเลยว่า รักผม เธอว่าคงไม่มีใครดีกับเธอได้มากกว่าผม ก็คงจริง ไม่เคยเที่ยวผู้หญิง บุหรี่ไม่สูบ กินเหล้าหนักๆ บ้าง หน้าที่การงานดี คอยช่วยเหลือเธอตลอด เธอทำงานถึงดึกดื่นแค่ไหน ตี 2 ตี 3 ผมก็ไปรับได้ เธอบอกว่า ผมไม่ต้องทำเพื่อเธอมากกว่านี้แล้ว เธอสงสารผม อยากให้ผมมีวันข้างหน้า อย่ารอเธอเลย
แต่ผมก็บอกเธอไปว่า ผมจะอยู่ตรงนี้แหล่ะ ทิ้งผมไว้ตรงนี้แหล่ะ ผมรู้ว่าไม่มีใครรักเธอมากเท่าผม แม้เธอไม่รักผมเลยก็ตาม เธออาจจะมีรักใหม่ ผมจะรอดีไหม วันที่เธอไม่เหลือใคร ผมรู้มันเป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญเลย แต่ผมไม่แคร์ที่ชีวิตผมทั้งชีวิตจะนั่งรอไอ้ความหวังบ้าๆ นี่ อีกทางผมก็คิดว่า ถ้าผมจะไปเริ่มความรักครั้งใหม่ ทุ่มเทให้กับคนใหม่ ใครก็ไม่รู้ ผมทำได้อยู่แล้ว หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่ รักใครก็รักจริงๆ แต่มันไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าคนที่ผมยังทุ่มเทให้ยังเป็นเธอ แค่เธอยังไม่รู้จักรัก แล้วเราต้องสูญเสียความผูกพันที่มีให้กัน 14 ปีเลยเหรอครับ
เมื่อคืนนอนไม่หลับเล็กน้อย แต่ผมเป็นคนใจแข็งพอทนนะ ผมโทรไปหาเธออีก คุยกันเล็กน้อย เธอว่า อย่าพูดเรื่องเดิมเลย ผมเข้าใจ ผมให้เวลาเธอก่อนแล้วกัน ผมไม่ได้อยากพยายามเข้าใจเธอ แต่มันก็น่าเสียดาย ในเมื่อเราเป็นคนที่ห่วงใยเธอที่สุด เธอก็รู้ ทำไมแค่อยู่ด้วยกันไม่ได้ ไม่ต้องรักก็ได้ ไม่มีอะไรกันก็ได้ ผมไม่เคยล่วงเกินเธอเลย แต่เธอกลับรอคอยความรักที่จะมาถึงในวันข้างหน้า กับใครที่ผมไม่รู้จัก
โลกนี้มันโหดร้ายจริงๆ มันยิ่งทำให้ผมเข้าใจมากขึ้น ผมเคยบอกกับตัวเองแล้วว่าความสุขมีแค่ 10 ทุกข์อีก 90 ผมเข้าใจในโลกนะ แค่ผมเสียดายเธอเท่านั้นแหล่ะ ผมว่าจะปิดโปรเจคที่ทำงาน แล้วออกพรรษานี้ จะบวชเข้าป่าไปเลย สักเดือน ช่วยตอกย้ำผมอีกหน่อยเถอะว่ามันจบลงแล้วจริงๆ ทำไมเรื่องแค่นี้ผมถึงไม่มั่นใจที่จะให้คำตอบตัวเองได้
จากคุณ :
กะต่อ 
- [
13 ก.ค. 51 11:40:48
]
รักที่เคยคิดว่าจะมีไปจนวันตาย สุดท้ายก็อยู่ได้แค่ 14 ปี
