เคยคิดว่าตัวเองรู้ดี เข้าใจลึกซึ้งกับคำว่า "รัก"
เคยมั่นใจว่าตัวเองมีความสุขดีกับการที่ได้รัก
เคยทะนงตัวว่ามีคนที่รักตนอย่างยากที่จะหาใครเทียบได้
แต่สุดท้ายที่ผ่านมาทั้งหมด อาจเป็นแค่การหลอกตัวเองว่า
"ฉันมีความสุขและมั่นใจในรักแท้"
ใช่แล้ว ฉันมีความสุข แต่ตอนนี้คงบอกได้แค่ว่า อาจแค่เคยมีความสุข
เพราะฉันผ่านเรื่องราวความรักที่ต้องฟันผ่าอุปสรรคมากมาย
ฉันเคยท้อแท้ โศกเศร้า เสียใจ จะเป็นจะตายไม่ต่างจากใคร ๆ ที่พบกับความผิดหวังในรัก
ฉันผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ เหล่านั้นมาแล้ว จนวันหนึ่งฉันประมาทไปว่า ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่จีรังยั่งยืน
ฉันเคยคิดว่าฉันเข้าใจเป็นอย่างดีว่า จะใช้ชีวิตให้มีความสุขได้อย่างไร
พูดไปเหมือนหมกมุ่นกับความรัก แต่ใคร ๆ ก็ล้วนแต่อยากมีรักที่เป็นสุขมิใช่หรือ
ฉันเองก็ไม่ต่างจากคนทั่วไป
ทั้ง ๆ ที่ฉันเคยคิดได้และปลงได้ ว่าการจะรักให้มีความสุขเป็นอย่างไร
ฉันเคยคิดว่าฉันเข้าใจดี ว่าจะรักอย่างไรให้เป็น
และฉันเคยทำได้ และมีความสุขที่ฉันคิดว่า ฉันรักเป็น
แต่สิ่งเดียวที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ฉันไม่อาจปลงได้ นั่นคือการคาดหวัง
ฉันเข้าใจสถานการณ์ต่าง ๆ ระหว่างฉันกับเธอว่าเป็นอย่างไร
แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะคาดหวังว่า ฉันจะมีเธอเป็นเพื่อนไปจนตลอดชีวิต
ฉันไม่ต้องการอะไรในชีวิต ไม่ได้พูดเกินไป ฉันหมายความอย่างที่พูดนั่นแท้จริง
ฉันหวังว่าไม่ว่าจะอย่างไร เธอจะอยู่เคียงข้างฉันเสมอ
ฉันรู้ดีว่าสถานภาพระหว่างเราเป็นอย่างไร
ฉันรู้ดีว่าผู้หญิงกับผู้ชายต่างกันแค่ไหน
เมื่อความเป็นตัวของตัวเรา การมีชีวิตและความต้องการในการดำเนินชีวิตต่างกัน
มันก็คงยากที่เราจะรักษาสัมพันธภาพระหว่างเราเอาไว้...ใช่ไหม
ฉันรักเธอเสมอ ไม่ว่าอย่างไรก็ยังรัก
ฉันไม่เคยต้องการอะไรเลย นอกจากการมีเธอข้างกาย
แต่แค่นั้นมันไม่พอ
ฉันเข้าใจจริง ๆ ว่าเธอต้องการอะไรในชีวิต ซึ่งฉันคงไม่มีให้เธอ
ฉันเสียใจ และขอโทษเธอจากใจจริง
ฉันพยายามเข้าใจความคิด ความรู้สึกและความต้องการของเธอ
ฉันพยายามทำใจว่า เธอต้องการมีชีวิตของเธอดั่งที่ใจเธอต้องการ
ฉันพยายามเปิดใจว่า เธอต้องการมีชีวิตที่เธอคิดว่ามีความสุขในแบบฉบับของเธอ
และฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะปลงใจว่า เธอต้องการมีชีวิตในแบบที่เธอต้องการ ซึ่งอาจไม่มีฉันอยู่ด้วย
ณ ต่อแต่นี้ ฉันคงต้องเพิ่มความพยายามอย่างยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก ที่จะปลง ปลงและปลงว่า
ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน มีรัก มีเลิก มีจาก มันเป็นเรื่องธรรมดา แสนจะธรรมดา
ฉันยอมแพ้กับโชคชะตา ฉันยอมจำนน ไม่ขัดขืน ไม่ดิ้นรน ไม่ต่อสู้ ยื้อแย่งความรักจากเธออีกแล้ว
ฉันยอมหมดสิ้น ฉันจะไม่ดึงดัน ฉันยอมรับความคิด คำพูดและการกระทำทุกอย่างของเธอ
แรก ๆ ฉันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจที่เธอโกหก การที่เธอไม่พูดความจริง มันเจ็บปวดกว่าอะไรทั้งหมด
แต่แล้วฉันก็คิดได้ ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะโกรธ ไม่มีประโยชน์อะไรที่เสียใจ
วันเวลาดี ๆ ที่ผ่านมา ฉันหรือเธอก็ไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้
ฉันไม่รู้ว่า นับจากนี้ในวันข้างหน้า ระหว่างเราจะเป็นอย่างไร
คำว่า "เพื่อน" และความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้กัน ความเอาใจใส่ที่เธอมีให้ฉัน
มันจะดำรงไปอีกนานแค่ไหน อย่างน้อย ณ เวลานี้ที่เธอยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนจริงจัง
ฉันก็ยังคงมีเธอเป็นเพื่อนที่ดีข้างกายอยู่...ใช่ไหม
ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน คงนานพอที่ฉันจะทำใจได้อย่างที่พูดไปจริง ๆ
ขอใช้พื้นที่บ่น ๆ ณ ห้องสุขภาพจิต สักนิดนะคะ
ขอแค่ได้ระบายสักหน่อย
ขอบคุณมากค่ะ
จากคุณ :
++กะทิหวานน้ำตาลหอม++ 
- [
22 ส.ค. 51 18:01:12
]
เมื่อต้องถอยหลังตั้งหลัก กับคำว่า "รัก"
