ทุกๆคนครับ กระทู้นี้อาจจะไม่มีสาระสำคัญอะไร แต่อาจจะเป็นอุทาหรณ์ให้กับใครหลายๆคน ผมแค่อยากใช้กระทู้นี้บอกความคิดถึง ถึงคนที่ผมรัก และเค้าก็คงไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกใดๆบนโลกนี้อีกแล้ว
วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ผมคิดถึงมุกมากๆ แต่ทุกวันมุกก็อยู่ในความคิดของผมเสมอ ผมเหงาๆ เล่นเน็ตไปเรื่อยๆ มาอ่านกระทู้หลายๆกระทู้ ก็เลยตั้งกระทู้ของผม ตอนนี้ผมรู้สึกถึงชีวิตที่มันเหี่ยวเฉาจริงๆ 3 ปีที่มุก แฟนของผมได้เสียชีวิตลง ไม่มีวันไหนที่ผมจะยิ้มอย่างคนมีความสุขแม้สักวัน ทุกคืนภาพการเสียชีวิตของมุกมันยังคงอยู่ในความคิดของผม มันตอกย้ำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนที่ผมรัก และกำลังจะใช้ชีวิตด้วยกันต้องจากโลกนี้ไป ถ้าผมไม่ชวนเธอไปกินข้าว เธอก็คงจะไม่ต้องตาย พ่อแม่และคนที่รักมุกก็จะไม่ต้องสูญเสียคนดีๆ ไป ผมยังเคยคิดเลยว่าทำไมไม่เป็นผม ผมเป็นคนตัวคนเดียว ไม่มีพ่อมีแม่ ไม่มีคนอยู่ข้างหลัง ผมมีมุกคนเดียว แต่ไม่มีมุก ผมก็ไม่เหลือใคร ทุกวันนี้ไม่ว่าผมจะทำอะไร จะคุยกับใคร ไปไหน ผมอยากให้มุกอยู่ข้างๆผม ภาพของมุกยังอยู่กับผมเสมอ ตอนที่ผมพาเธอไปกินข้าว วันนั้นเกิดอุบัติเหตุ รถชน ผมรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล 3 เดือน แต่มุกเสียชีวิตทันที ทั้งๆที่เรากำลังจะแต่งงาน ในอีกไม่กี่เดือน ผมนอนรักษาตัว โดยที่ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่มีใครเข้าใจหรอก ว่าการสูญเสียคนที่เรารัก และเหลืออยู่เพียงคนเดียว มันเป็นยังไง ผมเลยกลายเป็นคนเย็นชา จากวันนั้นจนวันนี้ ผมบอกได้เลยว่า ผมยังทำใจไม่ได้เลยสักวัน ถึงมันจะผ่านมา 3 ปีแล้ว คิดถึงมุกทุกวัน คิดถึงมากๆ ถ้าวันนี้มุกยังอยู่กับผม เราคงจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน อาจจะมีลูกที่น่ารัก
ยังมีอีกหลายๆ อย่างที่ผมยังไม่ได้บอก ยังไม่มีโอกาสทำให้มุกอย่างที่ตั้งใจๆไว้ มาถึงตอนนี้ผมมีพร้อมแล้วทุกอย่าง มีทุกอย่างที่อยากให้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
วันที่มุกจากผมไป ตรงกับวันนี้ และวันนี้ก็เป็นวันเกิดของมุก แต่อายุของมุกคงจะไม่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ต้องอยากจะบอกมุกว่า สุขสันต์วันเกิดนะครับคนดี
+++++++++++
นี้คือข้อความของผมที่เคย โพสไว้ในเว็บเว็บนึง เมื่อวันที่ 27 เดือนกันยายน ปีที่แล้ว ซึ่งคัดลอกมาจากไดอารี่ที่ผมเขียน วันนั้นมันตรงกับวันเกิดของแฟนผมพอดี ผมคิดถึงเค้าจนบรรยายไม่ถูก ความคิดถึงที่ไม่ได้ปลดปล่อย อยากบอกว่ามันทรมานจริงๆ ความคิดถึงที่เค้าไม่รับรู้ ความคิดถึงที่เราไม่สามารถบอกเค้าได้ ชีวิตหลังจากที่แฟนผมได้จากผมไป มันไม่มีอะไรจริงๆ ทุกวันทำงาน กลับจากทำงาน ผมก็อยู่กับตัวเอง เข้าอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็อยู่กับความคิดถึงจริงๆ แล้วเดือนหน้าก็จะครบรอบวันเกิดของมุกอีกครั้ง ไม่รุ้ว่าทำไมผมก็ยังตั้งตารอเหมือนทุกที ทั้งที่เจ้าของวันเกิดเค้าไม่อยู่ให้ผมได้กอด ได้หอมแก้ม ได้พูดคุยอีกแล้ว
ผมตั้งกระทู้นี้อีกครั้ง เพราะจะถึงวันเกิดของมุกแล้ว ถ้าวันนี้มุกยังมีชีวิตอยู่ มุกก็จะอายุครบ 31 ปี เธอจะได้ดีใจว่า ว่ายังมีคนระลึกถึงเธออยู่ อย่างน้อยก็เพื่อนในนี้ที่รับรู้เรื่องของเรา
อยากจะถามทุกคนว่า คุณเคยเป็นแบบผมแบบนี้มั้ย เคยทรมานแบบนี้มั้ย มีความสุขที่ได้คิดถึง แต่ทรมานที่เค้าไม่อยู่รับรู้ อยากพูดคุยอยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆเหมือนวันเก่าๆ คิดถึงทุกอย่างที่มุกเคยทำ เคยจับ เคยยืน เคยนั่ง อยุ่ในบ้านหลังนี้ สมองยังจดจำทุกอย่าง ที่เราเคยทำด้วยกัน เคยไปที่ไหนด้วยกัน ยังเก็บรักษาของของเค้าทุกอย่าง ยังรู้สึกว่าเค้ายังอยู่กับผมตลอดเวลา ทุกวันนี้ผมชอบคุยกับแม่ของเค้า แบ่งปันความคิดถึงที่มีต่อมุกกัน พากันไปทำบุญให้มุก 4 ปีมันอาจจะไวสำหรับใครๆ แต่กับผม ผมว่ามันนานมากๆ กว่าจะผ่านไปแต่ละวันๆ ชีวิตตอนนี้บอกตรงๆว่า มีกำลังอยู่ได้เพราะคำว่าคิดถึง คุณเชื่อมั้ย ตอนที่มุกเสีย ผมไม่มีโอกาสที่จะได้เจอเธอเป็นครั้งสุดท้ายเลย ไม่มีโอกาสได้ร่ำลา ตอนเธอจะไปผมยังไม่รู้สึกตัว ผมยังจำความเจ็บปวดในใจตอนนั้นได้ตลอด ตอนที่ผมรู้สึกตัว ความรู้สึกที่ร่ายกายเจ็บไม่เท่าเสี้ยวที่ใจมันเจ็บเลย ตื่นมาแล้วเจอว่าคนที่เป็นทุกอย่างของเราเค้าจากเราไปแล้วจริงๆ ไม่ได้ฝัน ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง มันสาหัสมากสำหรับผม ตอนนั้น มันเกินที่จะรับได้จริงๆ สมองมันมีแต่คำว่า มันไม่จริง เค้ายังไม่ตาย โทษทุกๆอย่างที่มันใจร้าย ทำกับผมได้ ทำไมให้ผมได้รับความเจ็บปวดทุกข์ทรมานขนาดนี้ ตอนนั้นความรู้สึกจะตายตามไปเสียให้ได้ ชีวิตผมไม่มีใคร พ่อกับแม่ผมก็เสียตั้งแต่ผมยังเด็ก ยายเลี้ยงผมมา และท่านก็เสียไปตั้งแต่ผมยังไม่ครบ 20 ผมเกเร เลว ผมต้องสู้ชีวิตคนเดียว เอามันทุกอย่าง ไม่มีใครให้ข้อคิดดีๆกับผม จนวันนึงได้เจอกับมุก ผู้หญิงที่ไม่สวยมากมายอะไร แต่เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีมาก เป็นคนเปลี่ยนชีวิตของผม จากคนเกเรเรียนไม่จบ เค้าก็เข็ญจนผมเรียนจบจนได้ บ้านเค้าไม่ยอมรับผม มุกไม่เคยพูดให้ผมได้ยิน ให้เสียน้ำใจเลยแม้สักครั้ง เราสู้มาด้วยกัน ผมกลับตัวกลับใจ จนบ้านมุกยอมรับผม อะไรๆเริ่มดีขึ้น เราวางแผนอนาคตรวมกัน ฝันไปไกลถึงความสุขเล็กๆตามอัตภาพ แล้วสุดท้ายทุกอย่างมันก็พังลง ไม่มีอะไรเหลือสักอย่าง ชีวิตผมเหมือนโดนสาป คำว่าสมหวังเป็นอย่างไร ผมไม่เคยได้สัมผัสเลยสักที
ผมชอบเรียกเค้าว่าสาวน้อย ตัวเค้าเล็กๆ นะครับ อยากบอกมุกผ่านกระทู้นี้ถึงแม้ว่ามุกจะไม่รับรู้แล้วก็ตาม
"มุกรู้มั้ย พี่ต้อมเหงามากเลย ทุกวันนี้ที่พี่ไม่มีมุก ยังคิดถึงมุกเสมอนะ นอนหลับให้สบายนะครับคนดีของพี่ พี่ต้อมยังรักมุกเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยังเป็นพี่ต้อมของสาวน้อยคนเดียว แล้วก็จะเป็นแบบนี้ตลอดไป ขอเกิดมาให้ได้รักมุกทุกๆชาติไป"
คิดถึงเธอทุกที (ที่อยู่คนเดียว)
ตะวันลับฟ้าเมื่อตอนเย็น ๆ จะเป็นเวลาที่ใจหาย
ปลายท้องฟ้ากับแดดรำไร ฉันเหมือนใจจะขาด
ยังกังวล ห่วงใครบางคน ที่ไม่อาจพบและเจอ
คิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียว
ไม่เคยได้รู้ว่าเธอเป็นไง ข่าวคราวเงียบหายเมื่อจากกัน
เธอมีใครมาแทนที่ฉัน และเขาดีหรือปล่าว
มีฉันไหมเวลาที่ฝัน หรือว่าลืมทุกเรื่องราว
คิดถึงฉันหรือปล่าว เมื่ออยู่คนเดียว
ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เธอไม่อยู่ ชีวิตดูเปลี่ยนไป
ยังอ้างว้าง ยังเสียใจ เหลือเพียงแต่ความเงียบเหงา
ยังคิดถึง วันที่ผ่าน วันที่มีแต่เรา
และวันนี้มันว่างปล่าว เหงาจับใจ คิดถึงเธอรู้ไหม
ยิ่งคิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียว
ขอแสดงความยินดีกับทุกคนที่วันนี้ยังมีคนที่คุณรักและรักคนอยู่ใกล้ๆ ขอให้คุณและเค้ารักษาความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันให้มั่นคง จงหมั่นดูแลความรู้สึกของกันและกันอยู่ตลอดเวลา และตลอดไป
กระทู้ของผมมันอาจจะวกวน ไม่มีสาระ ไม่มีประเด็นอะไร คุณผู้อ่านอาจจะไม่ได้รับสาระความรู้อะไร เพราะผมเขียนหนังสือไม่เก่ง ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง ผมเขียนผ่านความรู้สึกของผมออกมาตรงๆ แค่หวังว่าผู้อ่านจะได้เป็นเพื่อนช่วยรับรู้ความรู้สึกของผมหน่อย อยากให้วันเกิดของมุกมีคนที่รับรู้ ส่งคำอวยพรให้เค้านอนหลับฝันดี แค่นี้ก็เป็นพระคุณกับผมแล้ว
หากกระทู้นี้ รบกวนท่าน ผมขอโทษผู้อ่านทุกท่านไว้ ณ ที่นี้ด้วย และน้อมรับคำติชม(ด่า)ทุกประการ
จากคุณ :
ปรมัต
- [
24 ส.ค. 51 11:20:13
A:117.47.71.150 X: TicketID:160194
]
4 ปีแล้วนะ ที่เธอไม่อยู่ (แค่กระทู้คิดถึงล้วนๆนะครับ)
ขอให้นำทางพาเธอพ้นภัย
