ปกติเราไม่ค่อยได้เข้าห้องนี้เลย แต่เคยได้อ่านเรื่องของคนอื่นบ้าง ไม่นึกว่าจะมีวันนี้ จะเป็นวันที่เราอยากจะเข้ามาเขียนกระทู้เกี่ยวกับเรื่องของตัวเองบ้าง
เมื่อวานเราเพิ่งบอกเลิกกับแฟนเรา บอกเลิกเอง เจ็บเอง เป็นแบบนี้เอง แปลกดีเหมือนกัน
สาเหตุที่เลิกความจริงมันปัญหาสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อย บ่อยจนกลายเป็นความเคยชิน เคยชินซะจนมันกัดกร่อนจิตใจเราไปเลยไม่รู้ตัว เราเคยคิดว่าตนเองเป็นคนโชคดีค่ะในเรื่องความรักแม้ว่าจะเพิ่งเคยมีความรักตอนเกือบๆจะเบญจเพศแล้ว (เราว่ามันค่อนข้างช้าถ้าเทียบกับคนอื่นๆ) แฟนเราอายุน้อยกว่า 2 ปี เป็นคนจิตใจดี กตัญญู รักครอบครัว นิสัยเด็กๆ ขี้แงเหมือนผู้หญิงเลย ใครๆก็ว่าคู่เราแปลกค่ะ เรานิสัยเหมือนผู้ชาย เด็ดขาด คำไหนคำนั้น มีเป้าหมายในชีวิต ขณะที่แฟนเรายังเรียนอยู่ประมาณ ป ตรี ยังสนุกสนานกับชีวิตอยู่
เราสองคนก็คบกันมาปีกว่าๆแล้วแม้เวลาจะไม่นานแต่ก็รู้นิสัยกันเป็นอย่างดี เพราะเป็นคนตรงทั้งคู่ ชอบไม่ชอบอะไรก็จะพูดตรงๆ ทะเลาะกันบ้างส่วนใหญ่เราจะเป็นฝ่ายโกรธแล้วเค้ามาง้อซะมากกว่า เรื่องที่โกรธกันแรงๆส่วนมากเกิดจากการที่เค้าเป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้ นัดกันทีไรเค้าต้องมีเลื่อนตลอด แม้ว่าจะด้วยเหตุจำเป็นแต่บางครั้งเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญนักหรือคนอื่นไหว้วานให้ช่วยทำอะไร มันเกิดขึ้นบ่อยเกือบทุกครั้งจนเราชินชาว่าถึงนัดกันไว้ เค้าก็อาจต้องเลื่อนอีก หรือไม่ก็ผิดพลาดด้วยเรื่องที่ไม่ควรจะผิดพลาด เช่น ตกเครื่องบินเพราะดูวันที่หรือเวลาผิด เรื่องตกเครื่องบินหรือเลื่อนตั๋วเป้นเรื่องปกติของเค้าเลย
ส่วนครอบครัวเค้า ดิฉันก็เคยพบมาแล้ว เป็นครอบครัวที่น่ารักค่ะ แฟนเราเค้าจะติดแม่ แม่พูดอะไรก็จะเชื่อฟังทุกอย่าง แต่การที่แม่เค้าเอาใจใส่มากเกินไป มันทำให้เค้าเหมือนไม่ค่อยโต ปกติจะทำตามที่แม่บอก ไม่ค่อยได้ตัดสินใจเอง พอมาคบกับเรา เราเองรู้สึกว่าเค้าก็ยึดเราเป็นที่พึ่งเหมือนกับเป็นแม่คนที่สองของเค้า แล้วสถานะมันก็เริ่มเปลี่ยนจากแฟน ก็กลายเป็นเพื่อน เป็นน้องชายและกลายเป็นเหมือนลูกดิฉันไปในที่สุด ในการที่ปกติเค้าไม่ค่อยตัดสินใจอะไรเอง พอมาคบกันกลายเป็นว่าดิฉันต้องเป็นผู้นำทุกอย่าง ต้องคอยดูแลช่วยวางแผนชีวิตให้ ช่วยเค้าแก้ปัญหาเกือบทุกอย่างจนดิฉันเองต้องเดือดร้อนแทนอยู่บ่อยๆ บางทีมันก็เหนื่อยจนท้อ ว่าเราจะต้องมีครอบครัวกับเค้าในอนาคตจริงหรือ บางทีก็รู้สึกว่าเค้าเป็นภาระ
จนครั้งสุดท้ายมาเจอปัญหาเดิมอีก แต่รู้สึกว่ามันทนเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ตัดสินใจบอกเลิกไป บอกว่าไม่ต้องโทรหา มีอะไรก็ส่งเมลมาแทน เค้าเองก็เสียใจและยอมรับกติกานี้ดีค่ะ แต่เราเองก็เคว้งๆ เหมือนมีอะไรหายไป คงเพราะความผูกพันกันมาก เคยคิดอยากกลับไปคืนดี แต่ก็กลัวจะเจอปัญหาแบบเดิมอีก แต่เค้าเองก็บอกว่าจะพยายามเรียนให้จบ ประสบความสำเร็จ จะได้มีหน้ามาเจอเรา คบกันแบบเพื่อนก็ยังดี เราเองก็อยากจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน แต่ถึงขนาดที่จะมาเจอกันอีกนี่ไม่แน่ใจค่ะว่ามันจะรู้สึกยังไง แม้กระทั่งตอนที่เขียนอยู่นี้ดิฉันเองก็ไม่แน่ว่าเพราะรักเค้ามากถึงเสียใจหรือว่าแค่ผูกพันจริงๆ ซึ่งอันที่จริงตัวเค้าเองไม่ใช่แบบที่เราชอบเลย เราคาดหวังเรื่องความรักไว้สูงเหมือนคนอื่นทั่วไปว่าอยากได้คนที่ดี ฉลาด และมีเป้าหมายในชีวิตเหมือนเราคือเป็นที่พึ่งให้กันและกันได้แต่กลับมาได้คนละแบบเลย
ขอโทษที่เขียนซะยาวนะคะ เราเองก็ไม่คิดว่ามันจะยาวขนาดนี้ แต่วันนี้เป็นวันแรกในรอบปีเลยที่ไม่ได้คุยกับเค้าเลยอยากชวนคุยน่ะค่ะ
จากคุณ :
Duchess 
- [
26 ส.ค. 51 19:49:55
]
ในที่สุดก็บอกเลิกผู้ชายดีๆไปคนนึง
