อยากเขียนเรื่องตัวเอง
เพื่อให้กำลังใจกับบรรดาเพื่อน ๆ ในห้องนี้ทุกคน
ที่กำลังอยู่ในสถานะแบบที่ฉันเคยอยู่
สถานภาพ "ของตาย" ค่ะ
เรื่องค่อนข้างยาวนิดนะคะ
************************************
ครั้งนึงฉันเคยมีความรักให้กับผู้ชายคนนึงอย่างมาก
ผู้ชายคนที่เมินฉันครั้งแล้วครั้งเล่า
และจะกลับเข้ามาหาฉันเมื่อต้องการอะไรจากฉันเสมอ
ฉันยังบอกตัวเองตลอดว่าฉันไม่เป็นไร ฉันโอเค ฉันรับได้
ขอแค่เค้ายิ้มกับฉัน คุยกับฉัน นึกถึงฉันบ้าง ฉันก็มีความสุขแล้ว
แต่ฉันไม่เคยมีความสุขอย่างที่พูดจริง ๆ หรอก
ฉันบอกตัวเองว่าฉันทนได้ และฉันก็เข้าใจเอาเองว่าฉันทนได้จริง ๆ
ฉันคิดว่าความรักของฉันคือการให้อย่างแท้จริง และฉันมีความสุขกับสิ่งนั้น
แต่หากการให้นั้นทำให้ฉันมีความสุขจริง
ฉันก็ไม่น่าจะต้องเจ็บ ในทุกครั้งที่ฉันทำเพื่อเค้าแล้วถูกเค้าเมินใส่
แต่ฉันเจ็บจริง เสียใจจริงทุกครั้งที่เค้าได้ดีแล้วไม่นึกถึงฉันอีก
ฉันต้องอกหักจากผู้ชายคนเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จากการไม่ยอมเดินออกมาของฉันเอง
เวลาผ่านไป ปีแล้วปีเล่า
เมื่อเค้าดีกับฉันมากขึ้น (ก็เพราะหวังอะไรจากฉันมากขึ้น)
ฉันเริ่มเรียกร้องมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ฉันเริ่มมีความหวังมากขึ้นว่าเค้าจะหันมองฉันอย่างคนรักบ้าง
ฉันเริ่มพยายามทำอะไรบางอย่างเพื่อที่จะได้เค้ามา
พยายามทำความดีชนะ ยอมอดทน เข้าใจเค้าทุกอย่าง
แล้วเวลาที่เค้าหันหลังให้ฉันอีกครั้ง
ฉันก็เจ็บหนักมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว...เช่นกัน
(มีต่อค่ะ)
จากคุณ :
เคยเจ็บ
- [
27 ส.ค. 51 01:24:01
A:58.9.226.36 X: TicketID:093395
]