ความคิดเห็นที่ 1 มา เฝ้าหน้าจอตอนตี 3 กว่าๆ  เปิดอ่านทั้งตื่นนอน และก่อนนอน จากคุณ : สุดแสนรัก - [ 22 ก.ย. 51 03:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผมจะเขียนเล่าเหตุการณ์ช่วงต่อไปนี้อย่างไรดี ผมยังคิดอยู่ด้วยซ้ำไปว่า...ผมอาจจะเล่ามันออกมาไม่ได้เลยซะด้วยซ้ำ มันยากมาก  ยากเหลือเกินที่จะเล่าช่วงที่เราอ่อนแอที่สุด ทำผิดพลาดได้มากที่สุด ให้คนอื่นได้ฟังและได้รับรู้ เพราะขนาดตัวเราเอง  ยังไม่เคยกล้าแม้แต่จะคิดถึงมันเลย! วันนั้น...วันที่..เรา ผมกับแดนี่ มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเป็นครั้งแรก และผมรู้ตัวแล้วว่า..ตัวเองพบกับความสุขสงบในใจที่โหยหามานาน จากการได้อยู่ ณ ช่วงเวลานั้นกับเธอ ผมรู้ครับ...แต่....   ผมไม่เคยพูดมันออกมาให้เธอได้ยินเลย ส่วนตัวเธอ...  ผมไม่บังอาจรู้ความในใจของเธอได้ว่า... สิ่งที่เธอทำไปในคืนนั้น..เธอทำไปด้วยอารมณ์ปรารถนาหรือว่าทำด้วยหัวใจจริงๆ เพราะแดนี่เองก็ไม่เคยเอ่ยคำนั้นออกมาตลอดเวลาที่เราร่วมรักกัน ผมว่านี่คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้ผมไม่อยากให้ใครรู้ความสัมพันธ์ของเรา มันยังไม่มีอะไรแน่นอน   เหมือนฟองอากาศที่งดงาม แต่เมื่อจับต้อง.. มันก็จะสลายหายวับไป คืนนั้น..ตอนไปส่งแดนี่ที่โรงแรม..ผมถึงไม่เข้าไปข้างใน  ไม่อยากเจอใคร  เพราะ... ...ความสัมพันธ์ของเรามันช่างเลื่อนลอยเหลือเกิน... แต่เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน...และมีโอกาสได้คิดทบทวนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น   ความรู้สึกที่แท้จริงก็เริ่มกระจ่างในใจ ... วันนั้น บ่ายนั้น คืนนั้น ... ผมเปิดหัวใจทั้งดวงและตัวตนผมทั้งชีวิตให้เธอจนหมดแล้ว ผมโคตรรักผู้หญิงคนนี้จริงๆ  รัก รัก และรัก เข้าไปถึงข้างในใจ หากเธอจะกล้ามองเข้าไปข้างในตัวผู้ชายคนนี้...เธอจะรู้ว่า...ผมรักเธอ คนที่มองโลกอย่างผิวเผิน มักเชื่อว่าทุกอย่างในโลกเกิดขึ้นแบบสุ่มและบังเอิญ แต่คนที่มองโลกอย่างเข้าใจลึกซึ้งมักบอกว่า...ทุกสรรพสิ่งในโลก ล้วนมี "จังหวะเวลา" ของมันเอง เมื่อเราไม่พร้อม  จะทำอย่างไรเราก็จะไม่ได้รับ "message" ที่เราอยากจะรู้ แต่เมื่อเราพร้อมเมื่อไหร่  เราจะเห็นความหมายของสิ่งซึ่ง..ครั้งหนึ่งมันไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับเราเลย ผมเองก็เป็นเช่นกันครับ ช่วง 3 เดือนแรกของปีนั้น  เป็นช่วงที่ผมต้องสร้างธุรกิจขึ้นมาใหม่ และสร้างบ้านใหม่ ผู้ช่วยผม..เธอเป็นคนชอบสะสมเนื้อเพลง หรือ lyrics มากครับ เพราะเธอใฝ่ฝันอยากเขียนนิยาย มีเพลงละตินอยู่เพลงหนึ่งที่เธอยัดเยียดใส่เข้า My Music ของผมตลอดว่า "พี่..พี่ต้องฟังนะ โคตรรรรเพราะเลย!" แล้วเธอก็ชอบเปิดเพลงนี้ repeat วนไปวนมาทุกทีที่เธอมาทำงานบ้านผม ผมต้องทนนั่งฟังเพลงภาษาสเปนวันหนึ่งไม่รู้กี่ 10 รอบจนผมปวดกบาล (แต่ผมก็ไม่ว่าอะไร  เพราะเธอดุกว่าผม) ผมไม่รู้หรอกว่าเพลงนี้ฮิตแค่ไหน นักร้องผู้ชายคนนั้นเป็นใคร   แต่..เออ...มันเพราะจริงๆครับ.. จนช่วงเวลาที่ผมมีปัญหากับแดนี่นั่นเอง..  ผมถึงไปเจอเนื้อเพลงที่เธอ save ไว้ในไฟล์ให้.. ...ผมอ่าน lyrics แล้วนั่งอึ้ง...   แล้วผมก็คิดถึง เธอ...จับขั้วหัวใจ In earthly language, you are my life ด้วยภาษาใจ เธอคือชีวิตของฉัน In simple words, I miss you ด้วยถ้อยคำง่ายและสั้น ฉันคิดถึงเธอ And in your body I find peace และในกายของเธอนั้น ฉันได้พบความสงบสุขเสียที You will be my woman ขอเธอเป็นผู้หญิงของฉันเถอะ I belong to you entirely ฉันเป็นของเธอ..  ทั้งตัวและหัวใจฉันแล้ว Look at my chest, It is open ดูที่อกฉันเถิด..  มันเปิดอยู่ For you to live in it. พร้อมให้เธอมาอยู่ข้างในอกฉันนี่แล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายสักคนจะเปิดใจให้ผู้หญิง และยิ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ที่ผู้ชายมีกำแพง จะเปิดกำแพงใจให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามา เธอน่าจะรู้... น่าจะ...  แม้ว่าผมจะไม่เคยพูดมันออกมาเลยก็ตาม.. Yo Te Amo-I LOVE YOU : Chayanne In earthly language, you are my life ด้วยภาษาใจ เธอคือชีวิตของฉัน In simple words, I miss you ด้วยถ้อยคำง่ายและสั้น ฉันคิดถึงเธอ And in your body I find peace และในกายของเธอนั้น ฉันได้พบความสงบสุขเสียที You will be my woman ขอเธอเป็นผู้หญิงของฉันเถอะ I belong to you entirely ฉันเป็นของเธอ..  ทั้งตัวและหัวใจฉันแล้ว Look at my chest, It is open ดูที่อกฉันเถิด..  มันเปิดอยู่ For you to live in it. พร้อมให้เธอมาอยู่ข้างในอกฉันนี่แล้ว For your peace of mind, you have me in your hands เพื่อให้เธอหายคลางใจ  เธอมีฉันอยู่ในกำมือเธอแล้ว For you are my only weakness เพราะเธอ..เธอคือความอ่อนแอในใจฉัน And your eyes are my peace และเพราะดวงตาคู่นั้น มันคือความสุขสงบที่ฉันมี Look at my chest, It is open For you to live in it แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 03:38:41 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 03:32:53 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 03:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นึกว่าคืนนี้จะไม่มาซะแล้ว !!! จากคุณ : postmaker - [ 22 ก.ย. 51 03:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นึกว่าคืนนี้จะไม่มาซะแล้ว !!! จากคุณ : postmaker ^^ มาค้าั๊บ  มาตามสัญญา แต่ผมเขียนช้ามากๆเลยนะครับ ถ้าง่วงไปนอนก่อนได้... เกรงใจเพื่อนๆที่รอครับ เดี๋ยวผมจะแปะไว้เยอะหน่อยให้อ่านกันช่วงแรกก่อน แล้วจะมาค่อยๆต่อ ค่อยๆกระดึ๊บจนกว่าจะถึงจุดจบครับ จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 03:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่เข้มข้น เราไม่นอนๆ.... ^^ จากคุณ : MonicaHayes - [ 22 ก.ย. 51 04:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 และการเดินทาง....ก็มาถึงตอนสุดท้ายเสียแล้ว ทำไมกันนะ...ผมถึงรู้สึกแปลบปลาบในหัวใจแบบนี้ เหมือนเราในฐานะผู้ชม รับรู้ว่าเรื่องนี้จะจบไม่สวย แต่ก็อดกลัวไม่ได้ (ทั้งๆ ที่มันไม่ควรจะกลัว เพราะรู้มาก่อน แต่เปล่าเลย เรา 'กลัว' จริงๆ ครับ) มารอตามอ่านอย่างใกล้ชิดอีกเช่นเคยนะครับ จากคุณ : บ้าเกม - [ 22 ก.ย. 51 04:08:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กลิ้งตามมาที่เสื่ออีกม้วนนึง  พาร์ท5แล้วหรอเนี่ย >_< จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 22 ก.ย. 51 04:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาโดยมิต้องเชิญค่ะ อิ อิ จากคุณ : Grace_Angel - [ 22 ก.ย. 51 05:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ติดตามอ่านมากติดๆค่ะ ^^ จากคุณ : bangjang - [ 22 ก.ย. 51 05:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๊ายยยยย...  ต้องออกไปข้างนอกแล้วล่ะค่ะ แต่ใจยังเกาะขอบกระทู้อยู่นะ ขอบคุณพี่ผึงน้อยฯนะคะที่นำประสบการณ์ชีวิตของพี่ มาแบ่งปันด้วยถ้อยคำที่มีข้อคิด วิธีคิด อารมณ์ เหตุผล ด้วยภาษาละเมียดละไมเหมือนกำลังอ่านวรรณกรรมอยู่ หรือดื่มกาแฟรสนุ่มๆ ขอบคุณพี่อีกครั้งนะคะ จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 22 ก.ย. 51 07:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีค่ะ -- เปิดคอมปุ๊ป เข้าห้องจิต ล่ากระทู้คุณผึ้งก่อนเลย ติดงอมแงม ^^ --- อาหารเช้าซักชุดนะคะคุณผึ้ง ตอนสายมีธุระ บ่ายๆจะกลับมาอ่านค่ะ -- จากคุณ : ปังจิ้มนม - [ 22 ก.ย. 51 07:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เวลาที่เรารักใครสักคน  ถ้าเราไม่กลายเป็นคนเข้มแข็งที่สุด  เราก็จะเป็นคนอ่อนแออย่างที่สุด เพราะหัวใจเป็นสิ่งที่ fragile คือ บอบบาง และแตกสลายง่าย โดยเฉพาะกับคนที่ภายนอกยิ่งดูแข็งแกร่งมากเท่าไหร่  รักคนยากมากเพียงไหน   หัวใจก็ยิ่งเปราะบางแตกสลายง่ายเพียงนั้น แดนี่...คือความอ่อนแอของผมจริงๆครับ คุณคงเคยใช้ชีวิตเป็น คนที่นั่งจ้องโทรศัพท์ กันมาบ้าง อย่างน้อยก็สักครั้งสองครั้งในชีวิต มันเป็นรสชาติที่หวานอมขมกลืนอย่างบอกไม่ถูก   เช้าวันต่อมาถัดจากคืนนั้น   ผมนั่งจ้องโทรศัพท์แบบนั้นเลยครับ  ..เพื่อรอมันดัง และทุกกริ่งที่ดัง  ไม่ได้มาจากเธอ คุณอาจสงสัยว่า...แล้วทำไมผมไม่โทรไปหาแดนี่... คำตอบง่ายอย่างยิ่ง.... เพราะผมอยากให้เธอมีเวลาได้คิดเรื่องของเรา วันหนึ่งผ่านไป...เธอก็ยังไม่โทรมา   จนตอนเช้าของอีกวันหนึ่ง..ผมก็เริ่มเป็นฝ่ายร้อนรน ผมโทรไปที่บ้านเธอ  มันเข้าเครื่องตอบรับ  มือถือเธอยังไม่มีครับ...ฉะนั้นการโทรหากันผ่านมือถือเป็นอันเลิกคิดได้ ผมโทรหาน้องรังสิต  เธอบอกว่าแดนี่ไม่ได้โทรหาหลายวันแล้ว ...ที่สุดผมก็ต้องโทรหาโคลอี้  ถามว่าแดนี่หายไปไหน... ปรากฏว่าโคลอี้อยู่บ้านครับ  และแดนี่ก็นอนอยู่ข้างๆนั่นเอง คนที่ผมห่วงหาไปนอนค้างที่บ้านเกาะเกร็ดของโคลอี้ตั้งแต่เมื่อวาน งั้นแสดงว่าแดนี่ไปหาโคลอี้ตั้งแต่สายๆของวันหลังปาร์ตี้น่ะเอง "เค้าบอกว่า...มีเรื่องอยากคุย.."  โคลอี้บอกผม    แค่ประโยคนั้น  ผมก็รู้แล้วว่า..โคลอี้รู้แล้ว "เค้าบอกคุณเหรอ?"  ผมถาม  ถามไปทำไมก็ไม่รู้   เพื่อนรักกัน  ยังไงก็ต้องคุยกันวันยังค่ำ   ผมก็เลยยอมรับกับเธอว่า.. "ใช่...เรามีอะไรกันแล้ว.."  เสียงโคลอี้ทางปลายสายเงียบไปแป๊บหนึ่ง  แล้วเธอก็ถอนหายใจ.. ผมรู้เลยว่า..โคลอี้ไม่รู้สึกเหมือนวันนั้นครับ  วันที่รับรู้ว่าเพื่อนของเธอกับผมกอดจูบกัน..น้ำเสียงของเธอยังใสอยู่เลย แต่วันนี้...โคลอี้ถอนหายใจ  แล้วก็พูดกับผมด้วยเสียงขรึมว่า   "รู้นะ....  ว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว" ผมถามกลับด้วยความคลุมเครือ  "หมายความว่าไงเหรอ..ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม" ใครที่เคยเข้าใจว่าฝรั่งเห็นเซ็กซ์เป็นเหมือนการกินข้าว เมื่อหิวก็กิน ไม่ได้มีความหมายอะไร  กรุณาเข้าใจเสียใหม่เถอะครับว่า..มันไม่จริง โคลอี้อธิบายกับผมเหมือนกำลังเล็คเชอร์ให้นักเรียนฟังเลยครับว่า.. "ผู้ชายกับผู้หญิงเดตกัน ยังไงก็ไม่ผูกพันเท่ากับกอดจูบกัน แล้วตอนที่เธอกับแดนี่กอดจูบกัน  มันก็ไม่มีทางลึกซึ้งเท่ากับเธอนอนด้วยกันหรอกนะ" Don't underestimate the power of sex "อย่าประเมินอำนาจของเซ็กซ์ต่ำโดยเด็ดขาด" โคลอี้เตือนผมเป็นคำสุดท้าย เป็นคำสุดท้ายจริงๆครับ เพราะหลังจากคุยเรื่องนี้กันในวันนั้นแล้ว  โคลอี้ก็ไม่เคยยกเรื่องนี้มาเป็นประเด็นให้ผมลำบากใจอีกเลย เธอเป็นคนที่พูดจบแล้วก็จบตรงนั้น  ไม่ขุดคุ้ย ไม่ซ้ำเติม   เท่าที่ผมรู้จักโคลอี้มาตลอดเหตุการณ์รัก 4 เส้าของเรา  ผมไม่เคยได้ยินโคลอี้พูดว่า "ฉันบอกเธอแล้ว..เห็นไหม" กับผมสักครั้งเดียว "คุณอยากคุยกับเค้ามั้ยล่ะ.." โคลอี้ถาม   หัวใจผมเต้นรัว  "เอาสิ" รออยู่สักพัก  เสียงแดนี่ก็... "ฮัลโหล..." คุณครับ....ผมใจหล่นหวิว.. ถ้าคุณเพิ่งผ่านจุดเปลี่ยนสำคัญในความสัมพันธ์กับคนๆหนึ่งมาหมาดๆนี้เอง ถ้าคุณเพิ่งผ่านการผูกพันทั้งใจและกายกับคนที่คุณรักมาเมื่อคืนนี้เอง   "ฮัลโหล" แรกระหว่างคุณ..มันจะไม่มีวันธรรมดา ในคำ 2 พยางค์สั้นๆนั้น  มันแฝงอารมณ์ถวิลหา  และอาลัยอาวรณ์จนบอกไม่ถูกจริงๆ ทว่า...ผมกลับไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย..   I miss you-คิดถึงนะ  คิดถึงเหลือเกิน... ที่ไม่พูดก็เพราะแดนี่ทำเสียงร่าเริงใส่ผมเหลือเกินครับ  เหมือนหลังคืนสับสนที่เธอนอนหันหลังให้ไม่มีผิด   ราวกับว่า..คืนที่ผ่านมาของเราไม่ได้มีอะไรติดค้างในใจเธอเลย   เมื่อได้ยินเสียงที่ร่าเริงแบบนั้น....  วูบแรก...    ..ผมน้อยใจ.. อย่างที่บอกแล้ว..คนที่ไม่เคยน้อยใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนแบบผม...เมื่อมาเจอแดนี่..เธอคือความอ่อนแอเดียวที่ผมมีจริงๆ   ให้อภัยผมเถอะ ผมจึงกล้ำกลืนคำว่า..คิดถึงนะ..กลับคืนไว้ในใจ  ในที่ๆมันควรอยู่น่ะ..ดีแล้ว แดนี่บอกผมด้วยน้ำเสียงแจ่มใสว่าวันมะรืนนี้ เธอจะเอารูปถ่ายไปแสดงที่ลอนดอน อีก 2 อาทิตย์ก็จะกลับ นี่กะใจจะไม่บอกกันก่อนล่วงหน้าเลยหรือนี่?....ผมคิด หรือว่า..เธอไม่ได้ใส่ใจกับมันเท่ากับที่ผมใส่ใจจริงๆด้วย? น้อยใจอีกรอบ! อย่า...โปรดอย่าคิดว่าจะมีซีนพระเอก(ผู้ร้าย)ไปยืนส่งนางเอกที่ประตูสนามบิน เพราะแดนี่เดินทางบ่อยมากๆจนเป็นเรื่องปกติครับ สาวมีนผู้อ่อนไหวคนนี้ไปรถลงเรือขึ้นเหนือล่องใต้บ่อยซะจนคนนึกว่าเป็นแอร์ หรือเป็นลูกสาวคนงานรถไฟ ฉะนั้น การไปส่งสนามบิน  จึงไม่เข้าท่าที่สุดในสายตาผม   และ..อย่าลืมว่า..เรายังไม่เคยตกลงคบเป็นแฟนกัน  ผมเลยรู้สึกว่าผมไม่ควรเจ๋อไปส่งถ้าเธอไม่เอ่ยปากชวน ผมมารู้ทีหลังจากน้องรังสิตว่า..วันที่แดนี่บิน  มีผู้ชายไปส่งหลายคน ทั้งหนุ่มโรงแรมคนนั้น ผู้หลงรักแดนี่อย่างสิ้นหวัง และหนุ่มอีกคนที่เธอเพิ่งรู้จักทีหลังผม และผมไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน ที่น้องรังสิตรายงานผมก็เพราะเธอไม่เคยรู้ว่าพี่แดนี่ของเธอมีอะไรกับผมแล้ว  ฉะนั้น เธอจะเล่า-เล่าและเล่าเรื่องรอบตัวแดนี่ให้ผมฟัง สาเหตุที่เล่าก็เพราะ..  เธอเคยบอกผมตอนที่เจจีบแดนี่ใหม่ๆว่า "หนูภาวนาพระทุกวันเลยพี่  ขอให้พี่กับแดนี่ได้เป็นแฟนกัน  วันนั้นหนูจะมีความสุขม้าก.." ฝรั่งมีวลีติดปากว่า Be careful what you wish for..จงระวังว่าคุณอธิษฐานอะไร เพราะตอนที่เราสองคนกำลังหลงอยู่ในวังวนของตาพายุ  น้องเคยพูดกับผมตาแดงๆว่า "หนูภาวนาให้พี่กับแดนี่ไม่เคยเจอกันซะยังจะดีกว่า.." แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 07:55:26 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 07:53:22 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 07:46:20 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 07:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ระหว่างที่แดนี่ไม่อยู่   ผมเองยุ่งปางตาย  เพราะกำลังทำโปรเจคท์ใหม่ และย้ายจากอพาร์ตเมนท์ไปอยู่บ้านใหม่ของตัวเอง เพื่อนๆมาช่วยผมขนของอันมีไม่มากมายอะไร มีแต่หนังสือซะเยอะ   โคลอี้ก็มาช่วยด้วย  เธอเห็นบ้านใหม่ผมก่อนแดนี่เสียอีก ผมเลยพาโคลอี้ไปเลี้ยงข้าวตอบแทน ผมลืมบอกไปว่าโคลอี้เป็นมังสวิรัติ  ซึ่งเป็นเรื่องทำความลำบากใจแก่ผมมาก เพราะผมชอบกิน แล้ววันที่เรา 4 คนกลับจากพระที่นั่งฯ มาทำกับข้าวกินกันนั้น  ผมเห็นโคลอี้ไม่แตะปลาเลย  ถึงได้รู้ว่าโคลอี้ไม่กินเนื้อสัตว์ ดังนั้น ผมเลยพาโคลอี้ไปเลี้ยงข้าวที่ร้าน Whole Earth ร้านประจำที่โคลอี้ชอบมาทาน วันนั้น เธอบอกผมว่าเธอเขียนใบลาออกแล้ว  เธอจะไม่เป็นอาจารย์อีกแล้ว แต่จะออกมาเป็น painter เต็มตัว ผมฟังแล้วก็ใจหายแทน  เพราะผมเห็นแล้วว่าลูกศิษย์สนิทกับเธอมากแค่ไหน  เธอเป็นครูที่ดีคนหนึ่งเลยครับ  ผมเสียดาย แต่..โคลอี้มีความมุ่งมั่นแรงกล้า  เธอเก็บเงินได้เยอะพอจะอยู่ได้อีก 1 ปีโดยไม่ต้องมีรายได้เลย (เห็นไหม เธอเป็นคนวางแผนชีวิตนะครับ) และเธอก็เตรียมแผนไว้แล้วว่าอาจจะหาคนมาแชร์ค่าเช่าบ้านที่เกาะเกร็ด  ทุ่นค่าใช้จ่ายได้อีกเยอะ ระหว่างที่เรากินข้าวไปคุยกันไป...ผมอดไม่ได้..ที่จะเลียบเคียงถามโคลอี้ถึง..ผู้หญิงอีกคน..ว่า..เธอเป็นไงบ้าง ที่จริง...ผมอยากรู้น่ะเองครับว่า...แดนี่โทรหาโคลอี้บ้างหรือไม่... ..เพราะกับผม..เธอไม่ได้ติดต่อมาเลย "อ๋อ..เค้าโทรมาครั้งนึง  เล่าว่ากินเก่งมาก น้ำหนักขึ้นเลย  ฉันก็แปลกใจ..ปกติเค้ากินน้อย เลือกมาก ไหงตอนนี้กินเอากินเอา" ผมรู้แล้วครับ...แดนี่โทรหาโคลอี้  แต่กลับไม่ยอมโทรหาผมจริงๆ  .. ปวดใจแปล๊บ..เหมือนใครเอามีดมาถากขั้วใจ แต่...ผมก็ทนได้   เอาเถอะ  ในเมื่อหัวใจผมหนาเยี่ยงหนังควาย ทนได้ก็ทนไปเล้วกัน! แดนี่ไม่โทรหาผมจนแล้วจนรอด วันแล้ววันเล่าผ่านไปจน 10 วัน  ก็มีสายทางไกลโทรเข้ามือถือผม วันนั้นวันศุกร์ ห้าทุ่ม ผมจำได้แม่นไม่มีวันลืม ใจผมเต้นถี่เร็ว  วินาทีนั้น...เหมือนทุกความคิดถึงกับทุกความน้อยใจมันมาปะทะกันรุนแรง ผมกดสายรับ "ฮัลโหล.." เจโทรมาจากลิเวอร์พูลครับ มีคนเคยพูดไว้... "นักเขียนบทหนังที่เก่งที่สุดในโลก  ก็ยังมิอาจสู้สิ่งที่เรียกว่า..ชีวิต.." ผมเคยเข้าไปดูการทำงานของทีมเขียนบทค่ายหนึ่ง  เขาจะจัดประชุม brainstorm ทีมเขียนบททุกอาทิตย์ เพื่อให้ช่วยกัน "คิด" หาเรื่องต่างๆมาใส่ไม่ให้ละครนิ่ง  ทุกคนต้องช่วยโยน "สถานการณ์" เข้าไปในเรื่อง ตัวละครจะได้เคลื่อนไหว และมีปัญหาให้แก้ วิธีการคิดหาเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ตัวละครวิ่ง  แสดงว่านักเขียนเรื่องหรือเขียนบททั้งหลายยังไม่รู้จักคำว่า "ชีวิต" ดีพอ เพราะถ้าพวกเขาหมั่นสังเกต หมั่นศึกษาผู้คน  พวกเขาจะรู้ว่า..ไม่ต้องไปคิดสร้างสถานการณ์ที่ไหนเลย   ชีวิตจริงนี่แหละครับ..คือวัตถุดิบอันล้ำค่าอย่างยิ่งแล้ว เจโทรทางไกลมาหาผม   คำแรกเขาถามผมว่า  "พี่เป็นไงม่างงงง..." น้ำเสียงนั้นนุ่ม และอ่อนโยน  เหมือนบอกว่า  เรามาคืนดีกันเถอะพี่  แต่ไม่รู้จะพูดว่ายังไง บอกตามตรงว่า..ผมยังงงเจอยู่ครับ...และยังกลัวใจ    แต่ความรู้สึกผูกพันที่เราเคยมีต่อกัน..ในฐานะพี่กับน้อง ในฐานะเพื่อนกับเพื่อน ทำให้ผมทำใจโกรธเขาไม่ได้จริงๆ  ถึงแม้ว่าเขาจะเคยโกรธผมมากมาย หรือกระทั่งยังคงโกรธอยู่ก็ตาม เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ก็ให้มันแล้วกันไปเถอะ เราก็เลยคุยกันปกติ  เจเลยเล่าเรื่องค่ายให้ฟังว่าเจอเรื่องแปลกๆ ดีเหมือนกัน แต่พอเจบอกผมว่าทาง "ครู" ของค่ายให้นักเรียนระบายความโกรธด้วยการตะโกนด่าทอคนที่เคยทำร้ายเรา แล้วแสดงความรู้สึกกราดเกรี้ยวโกรธแค้นที่เก็บกดไว้ออกมาในห้องกิจกรรมนั้น ผมฟังแล้วก็รู้ว่า..นี่มันไม่ใช่สาย Osho แท้แล้วละ  มันอันตราย  และมันผิดทาง ผมเลยบอกน้องว่า.. "กลับบ้านเถอะ อย่าอยู่ต่อเลย" แต่เจอยากอยู่ทำกิจกรรมอื่นต่อ   ซึ่งผมฟังแล้วแต่ละกิจกรรมสุ่มเสี่ยงทั้งนั้น  เขาไม่ยอมกลับบ้านตามที่ผมแนะนำ   ผมขอยืนยันตรงนี้เลยครับว่า...เจเปลี่ยนไปมาก..ทุกเรื่อง..ไม่ใช่แค่เรื่องอารมณ์..หลังการเดินทางครั้งนั้นจริงๆ และมันมีผลต่อการตัดสินใจของเขาแทบทุกเรื่อง   จริงอยู่  เจอาจจะมีพื้นฐานอารมณ์เก็บกด หรือความรู้สึกขาดความรักอย่างรุนแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ผมเชื่อว่าถ้าเจได้รับการช่วยเหลือแนะนำที่ถูกทาง    เขาดีขึ้นได้ครับ มนุษย์ทุกคนมีปีศาจร้ายอยู่ในตัวเอง   เราอาจเก็บกดปีศาจร้ายไว้ ด้วยศีลธรรมหรือจริยธรรมก็แล้วแต่   หรือเรารู้วิธีควบคุมจัดการปีศาจให้เกิดผลดีแทนที่จะเกิดผลเสีย   ปีศาจร้ายก็จะไม่ส่งผล แต่นี่เจกลับถูกดึง "ด้านมืดที่สุดของตัวเอง" ออกมาอย่างขาดความรู้ที่ถูกต้อง เจ..คือตัวอย่างที่ดีมากของ lost souls-ดวงวิญญาณหลงทาง  ที่ดิ้นรนใฝ่หา guides แล้วไปเจอกับผู้นำทางวิญญาณที่ผิด คนที่ได้รับผลร้ายเต็มๆก็คือเจเอง จนวันนี้ผมยังไม่อาจล่วงรู้สิ่งที่เจคิดเลยครับว่า..จากนี้ไป..สิ่งที่เขาทำลงไปเพื่อแก้แค้นผมนั้น.. เขาคิดไว้ก่อนล่วงหน้า  หรือว่าเขาทำไปโดยไม่คิดมาก่อน   ทุกอย่างเกิดจากอารมณ์หุนหันพลันแล่นล้วนๆกันแน่? แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 08:01:14 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 07:51:56 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 07:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 07:52:12 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 07:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จะออกจากบ้านมาเจอrep ต่อของคุณผึ้ง มีอันต้องชะงัก มาอ่านก่อน แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 07:46:33 จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 22 ก.ย. 51 07:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อืมมม มาบอกให้รู้ว่า...ติดตามอยู่นะคะ :) จากคุณ : ไอเฟล - [ 22 ก.ย. 51 08:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านที่ทำงานแล้วค่ะ คุณผึ้งน้อยสู้สู้น้าาาาา (จะนอนตอนกี่โมงเนี่ย) จากคุณ : lalabel - [ 22 ก.ย. 51 08:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามารอครับ ทำงานก่อนนะ เดี๋ยวมาอ่านใหม่ จากคุณ : Denon - [ 22 ก.ย. 51 08:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มารอค่ะ ^^ จากคุณ : แฟนอองรี - [ 22 ก.ย. 51 09:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สว้สดีตอนเช้าค่ะคุณผึ้งน้อย โต้รุ่งอีกแล้วนะคะเนี่ย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : Brunette - [ 22 ก.ย. 51 09:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เจ..คือตัวอย่างที่ดีมากของ lost souls-ดวงวิญญาณหลงทาง  ที่ดิ้นรนใฝ่หา guides แล้วไปเจอกับผู้นำทางวิญญาณที่ผิด คนที่ได้รับผลร้ายเต็มๆก็คือเจเอง .......... จริงครับ ข้อดีของมนุษย์คือ สามารถพัฒนา เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เรามีมา,เป็นมาตั้งแต่เกิดได้ แต่ในข้อดีนั้นก็เป็นข้อเสียเหมือนกัน  ถ้าเราเจอคนชี้นำ,แนวทางผิดๆ แล้วรับมา เราจะกลายเป็นอย่างนั้นไปด้วย จากคุณ : omeg - [ 22 ก.ย. 51 09:15:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีตอนเก้าโมงค่า คุณผึ้งน้อยฯ จากคุณ : ใบไม้เดือนห้า - [ 22 ก.ย. 51 09:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ค่อยๆเรียบเรียงค่อยๆปั่นไปครับ ไม่ต้องรีบ (แต่ขอให้จบใน part 5 ก็แล้วกัน เอิ๊กๆ^_+) พักผ่อนด้วยนะครับ นอนไม่เป็นเวลาไม่ดีต่อสุขภาพเด้อ! จากคุณ : เคมีพี่ตุ๊ก^_+ - [ 22 ก.ย. 51 09:28:40 A:58.147.44.247 X: TicketID:167169 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอยยยย..ตื่นเต้น...ไม่เป็นอันได้ทำงานทำการ วันนี้ขอเฝ้ากระทู้ทั้งวันนะคะ จากคุณ : Girl@Lib - [ 22 ก.ย. 51 09:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ :-) อ่าน ๆ ไปแล้วรู้สึก empty and passionless ไงไม่รู้อ่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 09:53:47 จากคุณ : dreamin - [ 22 ก.ย. 51 09:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่มีใครทำร้ายเรา หรือเราไปทำร้ายเค้า ได้มากกว่าคนที่เรา 'รัก' เขามากที่สุดจริงๆ.... ผมไม่ขอเดาวิธีการของเจนะครับพี่ผึ้งน้อย แต่ผมเชื่อ และเชื่อ ว่าเขาไม่น่าจะตั้งใจ แม้ใจจะรัก จะผูกพัน แต่กลับหาจุด 'สมดุล' ให้กับความรักและความเกลียดโกรธไม่ได้ ผลที่ออกมาก็ร้ายแรงสุดหยั่งคาด ยังติดตามต่อมาเรื่อยๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : บ้าเกม - [ 22 ก.ย. 51 09:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 27 Be careful what you wish for..จงระวังว่าคุณอธิษฐานอะไร ^ เห็นด้วยที่สุดเลยค่ะ เคยอธิษฐานแบบไม่รอบคอบแล้วได้อย่างที่ขอ แต่ไม่เป็นไปอย่างที่หวังมาจน(เกือบ)เข็ดแล้ว จากคุณ : เร่ร่อน - [ 22 ก.ย. 51 09:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ติดตามค่ะ ^^ จากคุณ : Halimeda Lover - [ 22 ก.ย. 51 10:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ... เข้ามาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : oldword - [ 22 ก.ย. 51 10:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนนี้เข้าใจแล้วว่า รักมาก เจ็บมาก เป็นอะไรที่ไม่สามารถ คาดเดาหรือหยั่งถึง ได้ล่วงหน้า แต่มันก็เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ ได้เป็นบทเรียนที่สำคัญ อ้อ มีคนบอกผมว่าถ้าอยากดูแลใคร ก็ให้ดูแลตัวเองให้ดีก่อน ถ้าตัวเองไม่รักตัวเอง แล้วใครจะมารักจริงมั้ย รักษาสุขภาพด้วย จากคุณ : Killer Act - [ 22 ก.ย. 51 10:22:14 A:58.10.65.114 X: TicketID:186212 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อืมม.. เครียดค่ะ -*- จากคุณ : พิพิม - [ 22 ก.ย. 51 10:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เพื่อความรัก เพื่อการได้รัก คนเราสามารถทำได้ทุกอย่าง ความรักมักมาคู่กับคำว่า เจ็บปวด เสมอ จากคุณ : koi-jija - [ 22 ก.ย. 51 10:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มารอตามอ่าน ^^ จากคุณ : cardiogenic - [ 22 ก.ย. 51 10:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ปักหลักตรงนี้ จากคุณ : ปองดาว - [ 22 ก.ย. 51 10:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หลังจากมีอะไรกัน ถ้าเป็นฉัน ฉันจะรอผู้ชายโทรมานะ เพื่อยืนยันความรุ้สึกในใจตัวเองว่า ไม่ใช่ครั้งเดียวจบ ถ้าเขายังต้องการมีกันและกันต่อไป เขาจะไม่หายไปจากชีวิตฉัน แต่ถ้าเขาไม่ติดต่อมา เป็นอันว่า "รู้กัน" จบ ไม่มีอะไรหลังจากนี้แล้ว ฉันไม่โทรตาม ไม่ยื้อเยื้อ และไม่มาเรียกร้องค่าเสียหาย จะเอาอะไรมากกมายกับคนที่ไม่คิดจะจริงจังกับเรา ปล่อยเขาไป แต่ถ้าใจเราตรงกัน ยังไงก็ต้องหาทางมาเจอกัน อะไรก็ขวางไม่ได้ค่ะ คุณทำผิดแล้ว ที่เป็นฝ่ายรอเธอติดต่อกลับมา รอเธอมาเรียกร้อง คุณหยั่งเชิงเธอ แล้วเธอก็หยั่งเธอก็หยั่งเชิงคุณ มันคลุมเครือกันเกินไป แล้วก็จบกันแบบเข้าใจผิดทั้งคู่ คิดว่าไม่รักกันจริง ถึงปากคุณจะบอกว่ารักมากมาย แต่อ่านไปอ่านมาชักไม่เชื่อแล้วซิ เพราะพฤติกรรมมันไม่ใช่ มันแค่หลุ่มหลงไปชั่วขณะแค่นั้นเอง คุณไม่ชัดเจน รออ่านตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ เจ จะทำอะไร จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ 22 ก.ย. 51 11:25:09 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาช่วงเที่ยงๆ คร้าบบบบ ยิ่งอ่าน ยิ่งงง ยิ่งไม่เข้าใจแดนี่แล้วครับ.. จากคุณ : หมูหยองน้อย - [ 22 ก.ย. 51 11:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านแล้วถอยหายใจเฮือกๆ มันเป็นไปด้ายยย..เนอะ....ชีวิต จากคุณ : My heart is in SF! - [ 22 ก.ย. 51 11:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เง้อ....คนมารอมุงเพียบขนาดนี้ ขอตอบคำถามก่อนครับ คุณฟ้าใสบอกว่า  "ผู้หญิงรอให้ผู้ชายโทรมาหาหลังจากมีอะไรกันแล้ว..." เอ่อ..คือผมคิดว่าแดนี่เป็นฝรั่งน่ะครับ  ฝรั่งคงไม่คิดมากเหมือนสาวตะวันออก ผมก็เลยไม่อยากไปเร่งรัดอะไรเธอ ผมคิดผิดใช่ไหมครับ?   (ซาหลด..อย่างแรง...) แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 11:47:33 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 11:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ^^ จากคุณ : นายแมมมอส - [ 22 ก.ย. 51 11:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เมื่อเจบอกผมว่าเขาไม่กลับบ้าน จะอยู่ต่อ  และเมื่อผมเตือนแล้ว ผมก็จะไม่พูดซ้ำซากอีก เจก็ถามผมซ้ำอีกว่า "พี่ล่ะ..เป็นไง" ผมเข้าใจทันทีว่าเขาถามถึงอะไร   ผมต้องบอกเขาครับ...เพราะอย่างน้อย..ระหว่างเจกับผม ผมไม่อยากโกหกหรือปิดบังความจริงจากเขา เขามีสิทธิ์รู้ เหมือนที่แดนี่บอกโคลอี้ เพราะโคลอี้มีสิทธิ์ที่จะรู้   ผมเองก็มีหน้าที่บอกเจเช่นกัน  เราอย่ามาคลุมเครือกันเพราะเรื่องนี้เลย ประโยคที่บอกเขา  ผมจำได้แม่นยำทุกคำพูดเลยครับ  "พี่กับแดนี่..เรานอนด้วยกันแล้ว.." ผิดคาดครับ..คราวนี้เขาไม่เงียบเหมือนคราวที่แล้ว   เขาแค่หัวเราะเจื่อนๆนิดหนึ่ง   ผมกลั้นใจรอ   เดาใจน้องไม่ถูกจริงๆว่าจะมาไม้ไหน ปรากฏว่าเขาแซวผมกลับครับ  "เหรอ... แล้วดีมั้ยล่ะพี่?" สมัยนั้นยังไม่มีคำว่าแจ่มครับ "บ้า! ไอ้เวร.." ผมด่าให้  เจหัวเราะ ยังแซวต่อเหมือนคนอารมณ์ดี  "อ้าว... แต่ตั้งแต่ผมเจอผู้หญิงมา แดนี่หุ่นเจ๋งโคตรสุดแล้วนะพี่.." ผมไม่รู้สึกหึงที่เจพูดถึงแดนี่แบบนั้นเลยครับ..เพราะผมรู้สึกผิดต่อเจ   ใช่ครับ..ผมรู้สึกผิดต่อเขาจริงๆ  แม้ในใจผมจะเชื่อว่าผมทำถูกต้องตามธรรมเนียมทุกอย่างแล้วก็ตาม   แต่ในเรื่องของความรู้สึก ผมทั้งโกรธและเห็นใจเขาในเวลาเดียวกัน   เราคุยกันสัพเพเหระหลายเรื่องครับเท่าที่ค่าทางไกลจะอำนวยได้  ตลอดเวลานั้นผมจำได้ว่าเขาเพียรวกถามเข้าเรื่องนี้อยู่ได้ คือ sex ระหว่างผมกับแดนี่..ดีมั้ย ผมชอบมั้ย... แล้วผมจะไปตอบเจยังไงล่ะครับว่า...หลังจากคืนนั้นจนถึงวันนี้...เรายังไม่ได้เจอกันอีกเลย! เจหายไปจากผมหลังจากคืนที่เราคุยกัน..  นานครับ..นานทีเดียวจนผมลืม ผมเลยคิดซื่อๆของผมว่า...เรื่องบาดหมางระหว่างเราคงจบลงแล้ว เวลาที่เรารอคอยอะไรมากๆ  สิ่งที่เรารอมักจะไม่เกิด  มันจะชอบเกิดตอนที่เราเลิกรอเสมอ ตอนที่เจหาย   แดนี่กลับมาแล้วครับ   และเธอเป็นคนโทรหาผมเอง   2 สัปดาห์ 5 วัน 6 ชั่วโมง  กับอีก 48 นาที ที่ผมไม่ได้เจอเธอเลย   ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงเธอผมกำลังพิมพ์งานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เชื่อไหมครับ...ด้วยความสัตย์จริง...ผมจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้อีกแล้ว...ผมนั่งนึกอยู่นาน นึกยังไงก็นึกไม่ออก ผมจำได้แต่ว่า..ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้าแดนี่มา 2 สัปดาห์ 5 วัน 6 ชั่วโมง  กับอีก 48 นาที แดนี่โทรมาเล่าว่าได้งาน assignments มาชิ้นหนึ่งจากการที่ได้ไปแสดงภาพที่ลอนดอน  เพราะฉะนั้นเธอต้องเดินทางอีกแล้ว ผมดีใจกับเธอจริงๆ ครับ  เพราะธรรมชาติของศิลปิน มักไม่ได้ทำงานเพื่อหวังรวย ขอเพียงมีคนตอบรับผลงานของเรา เราก็ดีใจแทบตายแล้ว ยิ่งแดนี่ที่ถึงแม้เธอจะไม่ยอมขอเงินที่บ้าน  เลี้ยงตัวเองด้วยการถ่ายรูปมาตลอด  แต่ก็ต้องถือว่าเธอคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ยังไงก็ไม่อดตาย การมีคนชื่นชมผลงานเรา  จึงเป็นพลังสำคัญที่ทำให้เรามีกำลังใจทำงานต่อไปไม่หยุดยั้ง แล้วแดนี่ก็ถามว่าผมอยู่ทางนี้เป็นไงมั่ง... "ได้ยินว่าโคลอี้ไปช่วยคุณย้ายบ้านนี่เนอะ.." ผมก็ตอบว่าใช่..ก็เลยพาโคลอี้ไปกินดินเนอร์ตอบแทน และนัดเอารูปถ่ายภาพวาด 4 ชิ้นแรกมาให้ผมวิจารณืด้วย อาทิตย์หน้า (รูปถ่ายภาพ paintings สำคัญมากครับ  ศิลปินวาดรูปคงไม่สามารถยกกรอบใหญ่ยักษ์ไปโชว์ curator-แมวมองงานศิลป์ที่ไหนได้ อาจถูกรูปทับตายเสียก่อน) แล้วแดนี่ก็เริ่มพรั่งพรูให้ผมรู้ว่า..ตอนนี้เธอกำลังเดตกับใครอยู่บ้าง   ไม่ใช่หนุ่มโรงแรมผู้หลงรักเธออย่างสิ้นหวังคนนั้นครับ  แต่เป็นนายแบงก์สิงคโปร์หล่อคมผมดำที่เป็นเพื่อนมานานนั่นเอง โอ้โฮ....เท่านั้นแหละครับ  ผู้ชายที่ไม่เคยหึงผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยชีวิต  มั่นคงในตัวเองเต็มร้อยอย่างผม...เลือดพุ่งขึ้นหน้าปรี๊ด ไอ้ที่เขาใช้คำว่า เดือดดาล น่ะ  มันตรงเป๊ะ ใช่เลยจริงๆ! ความหึงที่เจมีต่อแดนี่หรือมีต่อผมก็ตาม..   ผมรับรู้มันทุกความรู้สึกแล้วครับ!  ทุกเม็ด ทุกอณู มันเหมือนใครเอาน้ำเดือดๆเทใส่หัวใจ   ในอกผมมีแต่ความเร่าร้อนเหมือนเพลิงเผาผลาญ   นาทีที่ฟังเธอบรรยายว่าเขาหล่อ เขาเซ็กซี่ เขาน่ารัก  ผมอยากจะสวนเธอกลับนักว่า.. คุณเป็นเมียผมนะ  เป็นผู้หญิงที่ผมรัก   คุณไปกับผู้ชายอื่นได้ยังไง..ทำไมคุณไม่รักผมเพียงคนเดียวเหมือนที่ผมรักคุณ! แต่....เพราะผมรู้ตัวครับว่าผมไม่มีสิทธิ์ร้องแรกแหกกระเฌอแสดงความเป็นเจ้าของใดๆ   เพราะเราไม่เคยสาบานรักใต้ต้นไทร ไม่เคยสัญญาว่าจะรักกันมั่นคงชั่วฟ้าดินสลาย ฉะนั้น...ผมไม่มีสิทธิ์โวยวายหรือห้ามหวงเธอใดๆทั้งสิ้น ดังนั้น..หน้าที่ของไอ้ผู้ชายคนนี้...มันคือทน..และทนฟัง คุณอาจจะอยากต่อยผมสักหมัด ถีบผมสักเปรี้ยง หรือเหวี่ยงผมไปติดกำแพง โทษฐานไม่เห็น "สัญญาณ" ที่ส่งมาตั้งหลายครั้ง  ผมยอมให้คุณทำเลยครับ แต่..ให้ตายดิ้น... ตอนที่ผมอยู่ในสถานการณ์นั้น..ผมมองอะไรไม่ออกจริงๆ จนเมื่อผมมาเขียนเล่าทุกอย่างให้คุณฟังนี่แหละครับ...   ผมถึงเห็น "pattern-รูปแบบของปัญหาทุกอย่าง" ชัดเจนกับตา   ผ่านไปตั้ง 4 ปี  ด้วยมุมมองจากสายตาคนเล่าเรื่อง...ไม่ใช่คนที่จมอยู่ในเหตุการณ์   ผมถึงค่อยต่อจิ๊กซอว์ได้ทีละตัว..ทีละตัว... ว่าผมเองครับ....ผมเองที่มีส่วนทำให้แดนี่มีปัญหาทั้งหมดทั้งสิ้นนี้! แต่ตอนนั้น...ผมไม่รู้เลย....และในวันนี้... ผมก็เสียใจ  เสียใจมากที่ตัวเองไม่เคยมองออกเลย ในช่วงเวลานั้น ผมเป็นคนฉลาดและอ่านเกมขาดหมดทุกปัญหา  ยกเว้นเรื่องคนจริงๆ   ผมสอบตกเรื่องหัวใจคนอย่างไม่น่าให้อภัย! แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 11:51:07 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 11:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เขียนเล่าไว้ว่า...จอห์นนี่ เดปป์ เคยให้สัมภาษณ์รายการทีวีหนึ่ง เขายอมรับว่า "ผมกับเคทมอส ดึงด้านที่เลวร้ายที่สุดของกันและกันออกมา" แดนี่คือเคทมอสของผมนี่เอง!! (แม้ผมจะไม่ใช่จอห์นนี่ เดปป์ก็ตาม) ตอนที่แดนี่กับผมวางหูจากกันไป...ผมจมอยู่กับไฟร้อนผ่าวของมัน จนทำเรื่องโง่..งี่เง่า ที่ชาตินี้ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำ คือโทรหาน้องรังสิต  โดยเป้าหมายคือเลียบๆเคียงๆถามเรื่องผู้ชายในชีวิตแดนี่   (เขียนแล้วอายตัวเอง) เพราะน้องไปที่สนามบินด้วย  และยังอยู่กับแดนี่ด้วยทุกครั้งที่นายแบงก์คนนั้นไปปาร์ตี้บ้านแดนี่   เนื่องจากเธอช่วยหารายได้ให้น้องด้วยการจ่ายเงินค่าทำความสะอาดดูแลบ้านให้ระหว่างรองานฟรีแลนซ์ "คืนที่โรงแรมนั่น  เขาก็ไปนะพี่"  น้องรังสิตเล่าโดยซื่ออีกแล้ว   โอ๊ย.....ไฟบรรลัยกัลป์ที่ชื่อว่าความหึงตีขึ้นอีกรอบ แล้วน้องรังสิตก็ถามว่าผมรู้หรือยัง พรุ่งนี้เขาจัดงานต้อนรับแดนี่กลับบ้าน  ซึ่งที่จริงก็คือปาร์ตี้เดิมๆที่ผมไม่ชอบน่ะแหละครับ เพียงแค่หาธีมเรื่องให้มาจัดงานเวียนกันตามบ้านต่างๆได้ทุกอาทิตย์สิน่ะ แล้วผมไปไหมน่ะหรือ? ไปสิครับ    ผมหึงแทบคลั่งตายขนาดนี้ มีหรือจะพลาด! ตอนผมไปถึงงานที่บ้านเพื่อนแดนี่ที่น้องรังสิตบอกทางมา(ทีงี้ผมไม่หลง  เซ็งว่ะ) มันเป็นบ้านเช่า 2 ชั้นอย่างหรูแถวสุขุมวิทครับ   พอผมไปถึงงาน รถจอดเต็มหน้าบ้านแล้ว  ส่วนในบ้านคนมางานประมาณ 20 กว่าคนได้ ทั้งไทยทั้งฝรั่ง   ผมไม่รู้จักใครเลย เพราะโคลอี้ไม่ได้มา และสมิธก็ไม่อยู่   แสดงเลยว่าเพื่อนคนนี้ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับ 2 คนที่ผมรู้จักดี ตรงโถงห้องข้างหน้า  ผมกลายเป็นไอ้บื้อที่ไหนไม่รู้ที่ไม่รู้จักใคร  ในงาน drug party ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเข้า แต่ผมเข้างานแบบนี้เพราะผู้หญิงที่ผมรักแท้ๆ ผมมองหาแดนี่   แล้วน้องรังสิตผู้ตัวเล็กป้อมก็เดินหน้าตาตื่น รี่เข้ามาหาผม "พี่..พี่..ช่วยหนูหน่อย..แดนี่ไม่สบาย..ฮือ..หนูไม่รู้จะทำไงดีค่ะพี่" เธอรีบจูงมือผมไปที่ห้องน้ำชั้นล่าง ผมใจหายครับ  ในใจตอนนั้นคิดว่า..หรือแดนี่จะ take ยา  ไม่นะ-ไม่ใช่แดนี่ของผม!  เพราะในชีวิตเธอไม่เคย take drug มาก่อน ไปอยู่มากี่ประเทศแล้วเธอก็ยังไม่เคยแตะต้อง   ...อย่ามาเริ่มที่เมืองไทยนี่เลย... คุณเคยได้ยินเรื่องร้ายๆเกี่ยวกับคนที่คุณรัก แล้วเฝ้าภาวนาว่า..ขออย่าให้มันเป็นจริงเลย แต่แล้ว..มันก็จริง..ไหมครับ? มันเหมือนฝันร้ายที่คุณไม่มีวันตื่นจากฝันได้ด้วย  เพราะมันคือความจริง ผมทุบประตูห้องน้ำให้แดนี่เปิด ปัง-ปัง-ปัง..เธอก็ยังไม่เปิด   ผมทุบประตูถี่ๆอีกที คราวนี้เรียกแดนี่ด้วย  "ผมเอง..เป็นอะไรรึเปล่า..เปิดประตูเถอะ.." ผมคิดว่าถ้าแดนี่ยังไม่เปิด ผมจะ..(บ้าน่า.. ใครจะไปถีบประตูบ้านคนอื่นเขา..เง้อ..)..ขอกุญแจเจ้าของบ้านมาเปิด แล้วถ้ามันไม่ให้ ผมแจ้งตำรวจจับแม่มจริงๆ! แดนี่ปลดล็อคประตู  ผมกับน้องรังสิตก็เลยเข้าไป แดนี่หลบมาอาเจียนในห้องน้ำ  ผมจับหน้าเธอดูให้ชัดๆ   หน้าซีด ปากซีด  เหงื่อเต็มหน้า  หัวใจเต้นเร็วมาก  แต่ก็ยังไม่มีสัญญาณว่าอันตราย "คุณเทคอะไรเข้าไปน่ะ"   "ยาอี" ผมโมโหเลยครับ  โมโหแดนี่มากจนอยากจับตัวมาเขย่า อยากเอาไม้ฟาดสักเปรี้ยง คืออยากจะทำอะไรเธอสักอย่างก็ได้ให้หายโมโห ที่ทำไมเธอโตเป็นผู้ใหญ่ี้แล้ว ยังจะทำอะไรที่มันอันตรายกับร่างกายตัวเองขนาดนี้! ทำไมไม่รู้จักคิด!!! ทว่า มาวันนี้..ผมเริ่มเข้าใจการกระทำของแดนี่ในช่วงนั้นแล้วครับ แม้จะยังรางๆ แต่ก็ดีกว่าตอนนั้น ที่ผมไม่เข้าใจเลย แดนี่คือคนที่นักจิตบำบัดเรียกว่า พวก self-destructive behavior ครับ  คือมีพฤติกรรมที่ทำร้ายตัวเอง การกรีดข้อมือของเธอเป็นเพียงอีกหนึ่ง "สัญญาณ" ของอาการนี้   ซึ่งคนที่ไม่เข้าใจพฤติกรรมมักมองว่า..พวกนี้กรีดตัวเองเพื่อ "เรียกร้องความสนใจ" อันเป็นความคิดแบบคนไม่เข้าใจ และตื้้นเขินเหลือเกิน ่จริงๆแล้วพวกเขากรีดเพราะเขามีความรู้สึก self-loathed เกลียดตัวเอง   เกลียดมากจนอยากลงโทษให้ตัวเองต้องเจ็บ ต้องปวด ไม่สวย และ ..ใช่ครับ.."ไม่สบาย"   เรียกว่าพฤติกรรมแบบ self-punishment ลงโทษตัวเองอย่างสาสม "ได้ยามาจากใคร"  ผมคาดคั้นถาม  กะว่าคงเป็นเพื่อนคนไหนสักคนของแดนี่  ผมรู้ตัวจะได้ไปลุยมันถูกคน แดนี่ไม่ยอมตอบ  ผมไล่ทีละชื่อ  น้องรังสิตช่วยไล่ด้วย  นายแบงก์คนนั้นแน่ๆ   นายแบงก์ ที่กลางวันคือ banker หนุ่มรูปงาม ร่ำรวย รสนิยมดี แต่กลางคืนผันตัวเองมาเป็นเจ้าพ่อ drug party   เพราะเขามีเงิน  และเงินก็ซื้อยาชั้นดีได้ถูกเป็นขี้ในเมืองไทย   แต่แดนี่รีบส่ายหัว บอกว่าไม่ใช่    เอ้า..งั้นสมิธ  ซึ่งได้ชื่อว่าขี้ยาสุดๆ ..ไม่ใช่อีก ผมคิดขึ้นมาได้.... หรือว่า....  "เจ?!"   จริงด้วย!  เจเพิ่งถามผมเรื่องแดนี่เอง   และป่านนี้เจก็อาจจะกลับเมืองไทยแล้วก็ได้โดยที่ผมไม่รู้ ... 2 คนนี้ เจกับแดนี่อาจจะนัดเจอกัน  ถ่านไฟเก่าคุ... หรือเจอาจจะยังแค้นผมอยู่แต่ไม่แสดงออก แล้วมาแก้แค้นเอาทีหลัง แบบเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดยังไงยังงั้น  คือทำผมไม่ได้ ทำผู้หญิงที่ผมรักก็ยังดี แต่....ถ้าคำตอบคือเจ  เรื่องนี้มันก็คงไม่ต่างจากบทละครทำจากนิยาย  ที่โคตรเดาง่ายดีๆนี่เอง! มนุษย์มีนักวางพล้อตที่เจ๋งกว่านั้นมากครับ และเขาชื่อว่า ชีวิตจริง แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 13:44:27 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 12:08:45 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 11:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านที่คุณฟ้าใสเขียนแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยค่ะ เราก็คิดว่าคุณหลงนะ ไม่ใช่รัก   มันเป็นอาการเห่อ หลงอยู่   ถ้ามีอะไรกับใครแล้วจากนั้นเค้าไม่ติดต่อ หรือติดต่อแต่ทิ้งช่วงยาวไป เราคิดอย่างเดียวเลยว่าเค้าไม่จริงจัง  มีอะไรกันแล้วก็จบกันไป ความรู้สึกบางทีมันเยอะแค่ไหนถ้าอยู่แค่ในใจอีกฝ่ายก็อาจจะไม่รู้เลยก็ได้ จะให้อีกฝ่ายรับรู้มันก็ต้องแสดงออก  ทำให้เค้ารู้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 11:58:39 จากคุณ : #^_^# นู๋อายยย - [ 22 ก.ย. 51 11:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 43 โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ใจระทึก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : KHIMM - [ 22 ก.ย. 51 12:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ผมถึงค่อยต่อจิ๊กซอว์ได้ทีละตัว..ทีละตัว... ว่าผมเองครับ....ผมเองที่มีส่วนทำให้แดนี่มีปัญหาทั้งหมดทั้งสิ้นนี้! ^ ^ ไม่อยากซ้ำเติม แต่เห็นด้วยค่ะ จากคุณ : ป้าปูเป้ - [ 22 ก.ย. 51 12:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณผึ้งฯนอนตอนไหนคะ ตี3 ก็อยู่ 7 โมงเช้ามา 11โมง ยังไม่ไปไหนเลย จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ 22 ก.ย. 51 12:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 46 พอมาเป็นคนอ่าน เราสามารถมองเห็นปัญหาและเข้าใจเรื่องต่าง ๆ ได้ดี แต่ถ้าเรื่องนี้เกิดกับตัวเอง เราก็คงคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน - -" ให้กำลังใจคุณผึ้งนะคะ :) จากคุณ : La~lA~La>>Hoo - [ 22 ก.ย. 51 12:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ผู้หญิงส่วนใหญ่น่าจะคิดและรู้สึกเหมือนกันค่ะว่า... ถ้ามีอะไรกันแล้วเค้าไม่ติดต่อมา ก็ดูเหมือนเค้าไม่จริงจังอะไรกับความสัมพันธ์นั้น  ตัดใจดีกว่า คุณผึ้งนะคุณผึ้ง... จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 22 ก.ย. 51 12:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ คุณผึ้งน้อย อะไรๆในโลกนี้มันก้เกิดขึ้นได้เสมอแหละ ทุกสิ่งทุกอย่างมีทั้งที่เป็นไปได้ และเป็นไปไม่ได้ ไม่งั้นมันคงไม่มีคำว่า เซอร์ไพร์ส มาปรากฎบนโลกของเราหรอก เวลาเท่านั้นที่จะค่อยๆเผยคำตอบมาให้เราได้รู้ ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง เก็บความทรงจำนี้ไว้ในใจก้ไม่แปลก แต่ไม่อยากให้ย้ำคิดให้ใจเราปวดร้าวนะคะ ยังไงชีวิตของแต่ละคนก้ดำเนินต่อไปตามทางที่มันจะเป็นค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : mamapoko - [ 22 ก.ย. 51 12:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สนับสนุนให้มีการเสวนาหลังจากเรื่องจบลงค่ะ โดยใช้คุณผึ้งน้อยเป็น case study haha แบบว่ามีปัญหาคาใจอยากถามน่ะค่ะ แต่ถ้าไม่มีกระทู้เสวนา เดี๋ยวนู๋หลังไมค์ไปถามก็ได้ ทุกคนเคยทำผิด จะคิดมากไปไย :) จากคุณ : Chapter 1-17 - [ 22 ก.ย. 51 12:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เย้ๆๆๆๆ คิดว่าไปทานข้าวเสร็จกลับมาคุณผึ้งน้อยคงมาอัพแล้ว เจอจริงๆ ด้วย ********* เอ่อ..คือผมคิดว่าแดนี่เป็นฝรั่งน่ะครับ  ฝรั่งคงไม่คิดมากเหมือนสาวตะวันออก ผมก็เลยไม่อยากไปเร่งรัดอะไรเธอ ผมคิดผิดใช่ไหมครับ?   (ซาหลด..อย่างแรง...) ^^^^^ ช่ายแล้วค่ะ (หยักหน้าหงึกหงัก) จากคุณ : lalabel - [ 22 ก.ย. 51 12:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ตอนเกิดเรื่องคุณผึ้งไม่ได้ปรึกษาปัญหานี้กับใครเลยใช่ไหมคะ รู้สึกเหมือนคุณผึ้งตัดสินใจทุกสิ่งทุกอย่างเองหมดเลย ก็เลยไม่ได้เห็นมุมมองแบบผู้หญิงๆ หรือด้านอื่นๆ แต่พอเวลาผ่านพ้นไป ได้มานั่งคิดทบทวนถึงได้เห็น และได้เข้าใจปัญหา ระหว่างที่อ่านนึกถึงเพลงนี้เลยค่ะ อยากบอกให้รู้- อิสซึ่น จากคุณ : ดีใจที่มีกัน - [ 22 ก.ย. 51 12:46:49 A:124.120.212.182 X: TicketID:187889 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ลืมไป เผื่อคุณผึ้งน้อยยังไม่ได้ทานข้าว ไปเอามาจากกระบี่เลยนะเนี่ย จากคุณ : lalabel - [ 22 ก.ย. 51 12:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 53 นั่นดิ แล้วทำไมคุณไม่รีบติดต่อไปอ่ะ ไม่เห็นทำอะไรให้เธอมั่นใจในความสัมพันธ์เลย เราเลิกกับแฟนคนแรกก็เพราะเรื่องแนวๆนี้แหละ แต่ไม่ได้ทำแบบแดนี่นะ แค่โทรไปบอกเลยว่า เลิกเหอะ เค้าก็ไม่แก้ตัวอะไร เลยจบ ตอนหลังมาจีบเราใหม่ก็ไม่เอาแล้ว เพราะยังทำนิสัยเดิมๆอยู่ไม่ได้เรียนรู้อะไรขึ้นมาเลย แต่ดีที่คุณผึ้งได้เรียนรู้จากมันนะคะ ไม่ใช่ปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆเหมือนคนหายใจทิ้ง จากคุณ : cardiogenic - [ 22 ก.ย. 51 12:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ฮือๆๆ อยากอ่านต่อ ... คุณผึ้งกลับมาเขียนต่อเร็วๆ นะๆๆๆๆๆ....เดี๋ยวขาดสมาธิในการทำงาน ... เอิ๊ก อยากรู้เรื่องแดนี่อ่ะ...เราก็เคยเป็น "self-loathed เกลียดตัวเอง"  แต่ไม่ได้รุนแรงแบบแดนี่...น่าสงสารจัง   เพื่อนฝรั่งคนหนึ่งก็เคยทำร้ายตัวเองเมื่อตอนวัยรุ่น  กรีดแขนตัวเองเห็นเ็ป็นรอยๆ เลย  ครอบครัวเขาขาดความอบอุ่น  เลยทำร้ายตัวเอง  แม่เขานี่แต่งงานหลายรอบและก็ผิดหวังตลอด  เขามีพี่ชายต่างพ่อกัน 3 พ่อ  และเขาก็เกลียดพ่อแท้ๆ เขามาก  น่าสงสารชะมัด  โชคดีนะที่เขาโตขึ้นเขาก็ดีขึ้นอ่ะ...เฮ้อ ว่าๆ ไปเออ the secret น่าจะจริงเนอะ (ยังไม่เคยอ่าน)  ช่วงนั้นก็เลยดึงดูด พวก self loathed เข้ามา ...เฮ้อ...ชีวิต.... แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 13:04:26 จากคุณ : teresita - [ 22 ก.ย. 51 13:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอโทษมากๆเลยนะครับที่โพสต์ช้า เพราะโทรศัพท์เข้ามาตรึมเลยครับ  ผมไม่ได้วางสายตั้งแต่ rep ล่าสุดเลยง่ะคับ...เง้อ พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานที่ลำปาง 3 วัน  จะไม่ได้เข้าเน็ตอีกเลย เลยพยายามเล่าเรื่องให้ได้เอยะที่สุดก่อนไป เพียงแต่ตอนนี้ผมยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลยครับ  และยังไม่ได้นอนเลย ดังนั้นผมจะโพสต์ทิ้งไว้แค่นี้ก่อน  ตอนค่ำๆจะมาต่อนะครับพ้ม ทิ้งไว้ด้วยสโลแกนประจำทู้อีกแล้ว  "รักนะ จุ๊บๆ" ปล.โดนสาวๆสวนลุมกระหน่ำ  ว่าทำไมผมไม่ติดต่อแดนี่เลย.. ก็ตอนนั้น...ผมม่ายรู้!!!  ตอนนี้รู้แล้วค้าบ (มิตรรักแฟนเพลงเริ่มสงสารแดนี่แล้วรึยังอ้ะครับ  ที่โชคร้ายมาเจอผู้ชายเก็บความรู้สึกอย่างผม?) [sup]อ้อ...ลืมบอกข่าว... ตอนค่ำๆที่ผมจะมาเขียนต่อ  เตรียมช็อคกันได้เลยครับ (โปรดเตรียมยาหอมยาดมยาลมยาหม่องไว้ด้วย...ถ้าเตรียมไมไ่ด้ ผมจะตั้งแผงให้)[sup] แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 13:11:09 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 13:05:25 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เดินทางโดยสว้สดิภาพนะคะพี่ผึ้ง โชคดีค่ะ จากคุณ : Brunette - [ 22 ก.ย. 51 13:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ้าว คุณผึ้งแวะมาเหรอ... ไม่ได้อ่านคอมเม้นอื่นๆ เลย     กรณีที่คุณผึ้งไม่ติดต่อแดนี่ในช่วง 2 อาทิตย์ไปก่อน  สำหรับเราๆ รู้สึกเฉยๆ อ่ะ  เพราะแดนี่ก็มีงานทำอยู่   ถ้าเขาว่างๆ ไม่ได้ทำอะไรก็ว่าไปอย่างอ่ะนะ  แค่ 2 อาิทิตย์เอง... แต่ถ้าแดนี่คิดมากเรื่องที่คุณผึ้งไม่ติดต่อ   เราว่ามันง๊องแง๊งยังไงไม่รู้ ... คือ  เราคิดว่าฝรั่งเขามีความเป็น privacy สูงอ่ะ    ถ้ารุกมากไปอาจทำให้เขากลัว......ง่าไม่รู้นะ...รอคุณผึ้งมาเล่าต่อ.... จากคุณ : teresita - [ 22 ก.ย. 51 13:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 58 บางทีผู้หญิงเค้าก็ต้องการให้ผู้ชายแสดงออกออกมาบ้างนะคะ มันเหมือนเป็นการทดสอบว่าเค้าต้องการเราจริง ๆ รึป่าว แต่แค่คำพูดบางคำ ผู้ชายบางคนก็พูดออกมาไม่ได้แฮะ มันก็เหมือนกัน คุณผึ้งคงจะคิดว่าถ้าแดนี่ใจตรงกันกะคุณ ก็คงจะติดต่อมาหรืออยากคุยกะคุณบ้าง ก็เหมือนกันละค่ะ แดนี่เค้าก็น่าจะคิดเหมือนคุณเช่นกัน อ่าน ๆ ไปแล้ว ก็เริ่มคิดถึงตัวเอง เพิ่งเจอผู้ชายแบบนี้  แล้วเราเองก็ดันเป็นผู้หญิงแบบแดนี่ซะด้วย การที่ผู้ชายไม่พูดอะไร เราก็เข้าใจไปแล้ว ว่าเค้าคงไม่คิดไรกะเราหรอก สุดท้ายก็ต้องเลิกกันไป เหอ ๆ แค่คำพูดว่ารัก ถ้าเค้าพูดออกมา เราคงไม่ต้องเลิกกัน จากคุณ : อดีต...มันแก้ไขไม่ได้แล้ว (ชามะนาวเย็น ๆ) - [ 22 ก.ย. 51 13:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เวลาที่เรารอคอยอะไรมากๆ  สิ่งที่เรารอมักจะไม่เกิด  มันจะชอบเกิดตอนที่เราเลิกรอเสมอ - - - ถูกเลย คำพูดประโยคนี้ เห็นด้วยกับคุณฟ้าใส จริงๆค่ะ ว่าผู้หญิงเมื่อมีอะไรกับผู้ชายแล้วจะเป็นฝ่ายที่รอให้ฝ่ายชายโทรกลับมา อ่านแล้วแอบนึกถึงตัวเอง อ่านแล้วเศร้าค่ะ ว่าคนเราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่มีเรื่องที่จะทำให้เรามองข้ามบางอย่างไป ทำให้ความสัมพันธ์ลดถอยลง คนเราไม่เจอกับความทุกข์แล้วจะรู้ว่าความสุขเป็นเช่นไรได้ยังไง แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 13:28:49 จากคุณ : fungjai - [ 22 ก.ย. 51 13:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 60 รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ เป็นห่วงเจงๆนะ จากคุณ : ดีใจที่มีกัน - [ 22 ก.ย. 51 13:26:36 A:124.120.212.182 X: TicketID:187889 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เพิ่งเห็นจากทู้ที่ขึ้นแนะนำว่า ห้องนี้โหวทกระทู้ได้แล้ว ขอลองกดโหวทซักจึ๊กนะคะ ดูว่าจะขึ้นเป็นทู้แนะนำได้ป่าว จากคุณ : ป้าปูเป้ - [ 22 ก.ย. 51 13:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตอนที่ผมเดาในใจว่าเป็นเจ... หัวใจผมก็ปวดหนึบพออยู่แล้ว แต่เมื่อแดนี่รีบปฏิเสธ   บอกผมว่าจนถึงวันนี้เธอยังไม่ได้ติดต่อกับเจอีกเลย   มันก็ไม่เหลือชื่อคนไหนอีกแล้วละครับ.... ไล่มาจนหมดลิสต์แล้ว ตอนนั้นผมคิดว่า..แดนี่ต้องโกหกผมที่ชื่อคนไหนสักคนแน่ๆ   ซึ่งไม่น่าแปลก  เพราะคนมีพฤติกรรมเกลียดตัวเองแบบแดนี่ มักจะติดนิสัยโกหกอยู่แล้ว ผมเลยจับมือเธอบีบแน่น จ้องตา ถามซ้ำอีกรอบ "คุณโกหกผมใช่มั้ย...  Do you lie to me?" ..คุณโกหกผมใช่ไหม.. เป็นประโยคที่ผมไม่ควรพูดออกมาเลย ณ เวลาที่ผมเขียนระลึกถึงความหลังอยู่นี้  ผมรู้สึกเสียใจต่อเธอจริงๆ   ..แดนี่ครับ..ผมขอโทษ... เมื่อหลายเดือนผ่านไปนั่นแหละครับ    เมื่อหลายอย่างกระจ่างชัดขึ้นมา   ..แม้ผมกับแดนี่จะมีเรื่องราว drama พัวพันจนมันสูบเอาพลังกายพลังใจผมไปหมดสิ้น.. แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมเพิ่งยืนยันได้ในวันนี้ว่า.... แดนี่ไม่เคยโกหกผมเลย ทุกอย่างที่เธอบอกผม  ตั้งแต่เรื่องที่ไปเดตกับใคร เธอก็ไปจริง  อันไหนที่ไม่ไป ก็คือไม่ไปจริงๆ เธอไม่เคยมีอะไรกับใครมาครึ่งปีแล้วจนมาเจอผม นั่นก็จริง  เธอแพ้ยาทุกประเภท ก็จริงอีก แต่น่าเศร้า...ที่ตอนนั้น ผมพิพากษาแดนี่จากพฤติกรรมทำลายตัวเองของเธอไปแล้ว สิ่งที่ทำให้ผมระแวงเธอเสมอมาว่าเธอโกหกก็คือ... เจ้ารอยยิ้มโมนาลิซ่ามีเลศนัยพร้อมกับประกายตาเจ้าชู้ทีเล่นทีจริงนั่นแหละครับ คือปัญหา ผมไม่เคยเดาใจเธอออกเลย เวลาที่เธอหลบอยู่หลังรอยยิ้มนั้น  ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่  ดีใจ เสียใจ ไม่พอใจ หรือว่าสุขใจ เมื่อมาบวกกับนิสัยชอบเล่าถึงผู้ชายอื่น(เช่นกรณีเจ)ว่าตอนเธอกับเขาไปเดตกัน มีความสุขกันขนาดนั้นขนาดนี้ จึงทำให้ผมพิพากษาแดนี่ไปแล้วว่า..คำพูดเธอเชื่อถือไม่ได้ และแล้ว.. น้องรังสิตก็พูดชื่อหนึ่งขึ้นมา   ชื่อสุดท้ายที่ผมไม่กล้าคิด   ไม่น่าใช่คนนี้...ไม่เด็ดขาด! "หรือว่า...โคลอี้?" ผมมองดูภาษากายของแดนี่แบบไม่วางตา   แดนี่นิ่ง.. และเงียบ..งัน หัวใจผมหล่นวูบ   ผมรู้ทันทีเลยครับว่า..แดนี่ไม่ได้โกหก   โคลอี้เป็นคนให้ยาเธอจริงๆทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ีว่า..แดนี่เทคยาไม่ได้! นาทีนั้น ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน..  เหนื่อยจนทรุดลงไปนั่งพิงคอซิงค์ หมดปัญญาจะคิดอะไรต่ออีกแล้ว โคลอี้... โคลอี้ โคลอี้ โคลอี้...     ไม่รู้ว่า...รสชาติขมปร่าในหัวใจผมมันคือ ความผิดหวัง หรือ เสียใจ กันแน่ ผมรู้ดีว่า...คำตอบนี้..อาจจะทำลายภาพสวยงามของโคลอี้..ที่มิตรผู้ติดตามอ่านอย่างซื่อสัตย์หลายคนกำลังเชียร์อยู่..ไปจนหมดสิ้น ผู้หญิงที่ทั้งเท่ ทั้งฉลาด  เยือกเย็น และแสนดี  ซ้ำยังคอยเตือนสติผมอยู่เสมอ... เธอทำแบบนี้ได้ยังไง! แต่เผอิญ...ผมไม่ได้มาตั้งกระทู้เขียนนิยายครับ    ผมกำลังมาเล่าความจริงให้คุณฟัง ที่ผมหายไปหลายชั่วโมงไม่มาเขียนต่อ  เพราะผมคิดอยู่นานมากจริงๆครับว่า....ผมสมควรจะใส่เรื่องจริงตอนนี้ลงไปดีหรือไม่? ถ้าผมไม่ใส่  เพียงเพื่อจะรักษาภาพอันงดงามของโคลอี้ไว้ ไม่ให้แปดเปื้อน  ผมก็กำลังทรยศแดนี่เต็มๆ แต่ถ้าผมใส่ความจริงช่วงนี้ลงไป   ..เช่นนั้นแล้ว  ผมจะทำอย่างไรดี ถึงจะสามารถเล่าความจริงอย่างซื่อสัตย์มากพอ จนทำให้คุณไม่เข้าใจผิดว่า..โคลอี้กลายมาเป็นผู้ร้ายของเรื่องแทนเจไปซะแล้ว ซ้ำยังเหมือนนางร้ายละครญี่ปุ่นหรือเกาหลีเลย  ที่ไม่ใช่นางอิจฉาร้องกรี๊ดๆ คอยเกาะแข้งเกาะขาพระเอก และทำตาถลนใส่นางเอกมันทุกซีน แต่มักมาในมาดผู้ดีมีความคิด  ผู้ทำผิดเพียงเพราะรักพระเอก ไม่อยากให้พระเอกไปรักกับเพื่อนรักของตัวเอง เพราะโคลอี้ไม่ใช่นางร้ายครับ!   เธอแค่ทำผิดต่อแดนี่โดยไม่ตั้งใจเท่านั้น หากว่าช่วงชีวิตที่ต่อสู้ดิ้นรนโลดโผนโจนทะยานของผม จะมีคุณค่าพอจะให้อะไรกับคุณได้บ้าง   ผมก็อยากแบ่งปันบทเรียนนี้ให้แก่คุณจริงๆครับ   บทเรียนที่่ผมเรียนรู้จากการผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ล้มครั้งแล้วครั้งเล่า  และหัวใจแตกสลายหนแล้วหนเล่า บทเรียนนี้คือ ...... คนเราไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือชั่วร้อยเปอร์เซ็นต์   นี่คือสัจธรรมข้อหนึ่งของชีวิต เมื่อคุณได้รู้ไว้  คุณจะได้ไม่ต้องตั้งความหวังกับคนที่คุณรักมากเกินไป  และจะได้ไม่ต้องผิดหวังกับเขามากเกินไปเช่นกัน เราจะมองคนด้วยกรุณาธรรมมากขึ้น  เช่นเดียวกับที่เราก็จะมองตัวเองอย่างเมตตาธรรมมากขึ้นด้วยเหมือนกัน เช่น เจ ในความเป็นเด็กหนุ่มที่ขาดความยั้งคิด มีใจรักแรงแค้นแรงอย่างที่เขาทำกับผม   เขาอาจจะดีกับคนอื่นมากเลยก็ได้ และผม  ที่น่าจะเป็นพระเอกของเรื่องนี้  เพราะผมเป็นเจ้าของเรื่อง   แต่แฟนๆผู้ติดตามอ่านมาตลอดอย่างซื่อสัตย์หลายท่าน ก็ได้ลงความเห็นแล้วว่า...ผมทำผิดพลาดไปหลายเรื่องจริงๆ โคลอี้ก็ไม่ต่างจากพวกเราเช่นกันครับ   เธอทำผิดได้ เธอให้ยาเสพติดกับแดนี่ ทั้งๆที่รู้...เพราะ.... เธอเองก็เข้าใจผิดแบบเดียวกับผม  เธอคิดว่า...แดนี่โกหกเรื่องสภาพร่างกายของเธอ! แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 13:38:34 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 13:33:22 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 13:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ฮึ คุณผึ้งฯ!! ใจร้ายมากกก... อ่านมาถึงตรงนี้มีแอบเคือง ผู้ชายอ่ะน้า... เก่งมาได้ทุกเรื่อง บทจะตกม้าตาย เรื่องที่ดูไม่สลับซับซ้อนอะไร ก็คิดไม่ออกซะนี่แฮ๊ะ... แต่ใครบ้างที่ไม่ผิดพลาด โทษคนบนฟ้าก็แล้วกัน ที่ทำให้คน 2 คนมาเจอกัน รักกัน แต่ไม่ยอมจูนคลื่นให้คน 2 คนเข้าใจกัน ไม่ยอมให้คน 2 คนครองรักกันตราบชั่วฟ้าดินสลาย... สรุป คนบนฟ้านั่นแหล่ะ ใจร้ายที่สุด (แง๊ว โทษซะงั้น) จากคุณ : poohluang - [ 22 ก.ย. 51 13:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ...... คนเราไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือชั่วร้อยเปอร์เซ็นต์   นี่คือสัจธรรมข้อหนึ่งของชีวิต ^^^^ จริงมากๆ ค่ะ  แต่เวลาเรามองคนที่เราศรัทธา เรามักจะปิดหูปิดตา ทำเป็นไม่เห็นความชั่วของเค้านะ แล้วก็ขอโทษที่อ่านแล้วขำตรงนี้นะคะ ซ้ำยังเหมือนนางร้ายละครญี่ปุ่นหรือเกาหลีเลย  ที่ไม่ใช่นางอิจฉาร้องกรี๊ดๆ คอยเกาะแข้งเกาะขาพระเอก และทำตาถลนใส่นางเอกมันทุกซีน ^^^^ อันนี้ก็จริงอีกเหมือนกัน ตัวอิจฉาในละครไทยต้องทำหน้าเคียดแค้นแบบเห็นๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพระเอกไม่เห็นเลยหรือไง จากคุณ : lalabel - [ 22 ก.ย. 51 13:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 65 คิดไว้และสงสัยอยู่ว่าคุณผึ้งเคยบอกรักแดนี่ไหม? ไม่ว่าหญิง หรือคนชาติไหน จิตใจความรู้สึกก็ไม่ได้แตกต่างกันเลยเนาะ!! ปัญหาบางเรื่องที่เคยเกิดกับผม ก็เพราะการเงียบ เก็บๆๆ นี่แหล่ะ ทางออกที่ดี คือ มันต้องชี้แจง อธิบาย และเคียร์กันให้เรียบร้อยT_T หวังว่าเรื่องนี้ คงไม่ถึงกับมีใครตายหรอกนะครับ~ จากคุณ : เคมีพี่ตุ๊ก^_+ - [ 22 ก.ย. 51 13:56:31 A:202.28.244.214 X: TicketID:167169 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ^^^ พระเอกยังไม่ได้ผ่าเลสิกมั้งครับ? ตอบปัญหาก่อนไปนอนค้าบ ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาช่วงเที่ยงๆ คร้าบบบบ ยิ่งอ่าน ยิ่งงง ยิ่งไม่เข้าใจแดนี่แล้วครับ.. จากคุณ : หมูหยองน้อย ููู^^^ หลังจากโดนสาวๆสวนลุมรุมสอนบทเรียนรักให้แก่ผม(พร้อมเขกกะโหลก 2-3 ที) ผมเข้าใจแล้วครับคุณหมูหยองน้อย... ความคิดเห็นที่ 59 อ่านแล้วเศร้าค่ะ ว่าคนเราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่มีเรื่องที่จะทำให้เรามองข้ามบางอย่างไป ทำให้ความสัมพันธ์ลดถอยลง จากคุณ : fungjai ความคิดเห็นที่ 63 โทษคนบนฟ้าก็แล้วกัน ที่ทำให้คน 2 คนมาเจอกัน รักกัน แต่ไม่ยอมจูนคลื่นให้คน 2 คนเข้าใจกัน จากคุณ : poohluang ^^^ อ่าน 2 คคห.นี้แล้ว..ผมเศร้ามาก.. ผมเพิ่งเข้าใจตอนที่เขียนนี้เองครับ ความคิดเห็นที่ 51 ตอนเกิดเรื่องคุณผึ้งไม่ได้ปรึกษาปัญหานี้กับใครเลยใช่ไหมคะ รู้สึกเหมือนคุณผึ้งตัดสินใจทุกสิ่งทุกอย่างเองหมดเลย จากคุณ : ดีใจที่มีกัน ^^^ คือเรื่องที่เกิดมันเร็วมากๆปานสายฟ้าฟาดจริงๆครับ คิดดูสิว่าผมเจอแดนี่ครั้งแรกต้นเดือนมีนา   ณ เวลาที่เราลึกซึ้งกันก็ต้นเมษา มันรวมกันแล้ว 30 วันเองครับคุณดีใจฯ แล้วตอน rep ล่าสุดที่เขียนนี่ก็เลยสงกรานต์เองง่ะครับ ขอบพระคุณที่ติดตามไม่ห่างทู้เลยนะครับ เจอเนื้อเรื่องตอนต่อไปตอนค่ำๆคร้าบ อ๊ะ...เพิ่งเห็นคห.คุณเคมีฯคร้าบ ความคิดเห็นที่ 65 คิดไว้และสงสัยอยู่ว่าคุณผึ้งเคยบอกรักแดนี่ไหม? ^^^ คำตอบมีอยู่ใน#2 แล้วครับ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายสักคนจะเปิดใจให้ผู้หญิง และยิ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ที่ผู้ชายมีกำแพง จะเปิดกำแพงใจให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามา เธอน่าจะรู้... น่าจะ...  แม้ว่าผมจะไม่เคยพูดมันออกมาเลยก็ตาม.. สรุปคือ... ไม่เคยบอกเลยครับ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 14:09:32 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 22 ก.ย. 51 14:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 67 มาแปะ กระดาษ ปักหมุด ปั๊มมือไว้ก่อนคะ เด๋วตามอ่าน กรี๊ดดดด เจ้มจ้น ใช่ป่าว จากคุณ : แม่ขนตางอน - [ 22 ก.ย. 51 14:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 68 แย่จังเลย บีบคั้นจิตใจ จากคุณ : oldword - [ 22 ก.ย. 51 14:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 69 สุดยอด ! เรื่องหักมุมจริงๆ เหอๆๆ อยากอ่านต่อ...เร็วๆๆ เราว่าโคลอี้เขาก็ไม่น่าจะผิดนะ  โคลอี้ไม่ได้บังคับให้แดนี่ take ยานี่นา...คนที่เลือกใช้เองคือ แดนี่  เธอเป็นคนกำหนดชีวิตเธอเอง แล้วแดนี่เป็นไงอ่ะ  อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : teresita - [ 22 ก.ย. 51 14:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เดี๋ยวก่อนน้า ยังไม่ได้อ่าน แต่มารายงานตัวก่อนตกกระทู้ T_T มาแล้วๆๆๆ หลังจากอ่านถึงปัจจุบัน อ่านเรื่องคุณผึ้งน้อยแล้วอึดอัด มันจุก หายใจไม่ออก มันบอกไม่ถูกเลย ลุ้นเกิ๊นนนนนนนนนน ปล.ผู้หญิงยังงัยก็ต้องการการยืนยันให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายรักเราจริง บางทีการแสดงออกก็ไม่เพียงพอ ผู้หญิงต้องการคำพูดประกอบกันไปด้วยค่ะ การที่เราไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานภาพไหน มันเจ็บปวดที่สุด สถานภาพนั้นแตกหักง่ายกว่าการเป็นเพื่อนกันเสียอีก เฮ้อๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 16:04:13 จากคุณ : kannasan - [ 22 ก.ย. 51 14:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 71 โว้ววว แอบเกาะขอบจอมาตั้งแต่พาร์ทแรกแล้วเจ้าค่ะ แต่ความรู้สึกนู๋นะ ทำไม บางทีต้องทำให้เป็นเรื่องยากด้วยก็ไม่รู้ อ่านแล้วเหนื่อยแทน บางการกระทำของบางคนในเรื่อง นู๋ก็ไม่เข้าใจและอาจจะไม่มีวันเข้าใจเลยด้วย - -" มาต่อเร็วๆนะเจ้าคะ จากคุณ : Lakesidemile - [ 22 ก.ย. 51 14:39:10 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ขึ้นเป็นทู้แนะนำแล้วค่ะ อีก 3 วันกลับมา คงได้ตอบกระทู้กันเพลินค่ะล่ะ คุณผึ้ง แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 14:42:26 จากคุณ : ป้าปูเป้ - [ 22 ก.ย. 51 14:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขึ้นเป็นทู้แนะนำไปแล้ว เมื่อกี้ก็ทู้โน้น เกือบชกปากกันแล้ว แล้วหายไป ตอนนี้กลายมาเป็นทู้นี้ คงไม่ตกลงมาง่ายๆ เพราะมียันต์ คำว่า ( เรท..เนื้อหาผู้ใหญ่ ) คาดว่าคงอยู่นาน ปล. ติดใจเรทอิโรติกมากกว่า ขอให้ล็อคอินจงอยู่กับท่าน จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ 22 ก.ย. 51 14:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ยังคงเข้ามาติดตามด้วยใจระทึก ไปทำงานต่างจังหวัดกลับมาถึงบ้านเมื่อคืน ตีสอง ยังมิวายเปิด กระทู้เพื่อรับทราบสถานการณ์ตอนต่อไป ขอชมพี่จริงๆครับ บรรยายบทรักได้สวยมาก ปล.มีน้องคนนึง ฝากรักมาด้วยครับ เขาบอกว่าชอบพี่มานานแล้ว ล็อกอินไหน หลังไ ม ค์ ได้เลยครับ ปล.2 ขึ้นแนะนำไปแล้ว หวังว่า ล็อกอินพี่คงอยู่รอดปลอดภัยนะครับ จากคุณ : Beeee(Beeee) - [ 22 ก.ย. 51 14:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ยังไงก็อย่าให้รอถึง 3 วันเลยน้า รับรองแฟนๆลงแดงตาย จากคุณ : เฮ้อดังแค่แป๊บเดียวเอง (omeg) - [ 22 ก.ย. 51 14:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 76 (T ^ T)  อดไม่ได้ ต้องไปขุดของเก่าที่เคยเขียนไว้มาอ่าน ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่า มันตรงกับเรื่องของคุณผึ้งน้อยฯ จริงๆ หยิบมาฝากค่ะ... When we two parted a poem by Lord Byron ๐ เมื่อเราสองพรากกัน ในความเงียบงัน, ตรมน้ำตา หัวใจแตกสลายโรยรา จากลิบตา, นับปี พวงแก้มเจ้าขาวซีด, เย็นนัก ยะเยียบหนักกว่านั้น เมื่อจูบพี่. จริงดั่งกาลทายไว้, ทั้งชีวี โศกาเช่นนี้ ถึงวิญญาณ ๐ น้ำค้างปรอย เมื่อยามสาง หยดบางเย็น กระทบกาย ไหวสะท้าน เปรียบประหนึ่งสัญญาณ กรีดดวงมาน ปานนี้ - ไม่มี สัตย์สาบานคำหวานเจ้าล้วนภินท์พัง สดับฟัง นามโจษจัน คือ น้องพี่ ชนเล่าขานนามเจ้าทั่วปฐพี อดสูนักใจพี่ - ตรอมตรม ๐ ยามยินคำเอ่ยนามเจ้า, พี่ฟัง ปานระฆังกระทบโสต – ขื่นขม สะท้านกาย ไหวหวั่น ธรณีจม ร้าวระทม ฤทัยรอน นั่นเจ้าฤๅ รติรส รักเรา ใครเล่ารู้ ดั่งพี่ประจักษ์ โฉมตรู - มีหรือ นานนัก ปานกัปกัลป์ ลืม ฤ? รักบรรฦๅ ระร้าวรวด เกินวาจา ๐ รักลับ เราตระกองครองคู่ รักยามนี้ – ดู – พี่โศกโหยหา ใจเจ้า – ร้ายนัก – ลืมคำรักเคยพรรณา ดวงวิญญา เจ้ามุสา ลวงกัน มาตรว่า จักได้พบ สบพักตร์ จอมหทัย ยอดรัก เมื่อกาลผัน คงสิ้นเสียง หมดถ้อยคำจำนรร คงนิ่งงัน ตรมน้ำตา เช่นวันลา จากคุณ : Sentra de Sephirot - [ 22 ก.ย. 51 14:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ไม่เคยบอกรักสักคำอย่างนี้ ผู้หญิงก็เหมือนเข้าข้างตัวเองไปเรื่อยๆสิคะ แล้วการที่จะทำให้ผู้ชายเปิดประตูของกำแพงนั้นออกมาจะต้องทำอย่างไร เพราะคุณผึ้งน้อยฯบอกว่ามันไม่ง่ายเลย แต่ผู้หญิงก็อยากได้ความมั่นใจในความสัมพันธ์ที่มี เธออาจจะพอรู้ แต่ถ้าผู้ชายไม่ยืนยัน มันก็ไม่ต่างอะไรกับการเข้าข้างตัวเองนะคะ จากคุณ : bangjang - [ 22 ก.ย. 51 15:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ในเรื่องของหัวใจ เมื่อเราอ่อนแอ เราก็จะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง จนทำให้เสียใจในบางสิ่งที่ได้กระทำลงไป เราได้แต่จำไว้เป็นบทเรียน เพราะเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ นี่หล่ะ  "ชีวิต" แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 15:14:43 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 15:13:54 จากคุณ : โดนใจกับยาดม (เหรียญ2ด้านดาบ2คม) - [ 22 ก.ย. 51 15:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ลุ้นว่า แดนี่คงไม่ได้ท้องนะคะ จากคุณ : อนุบาล (thienkam) - [ 22 ก.ย. 51 15:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายสักคนจะเปิดใจให้ผู้หญิง และยิ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ที่ผู้ชายมีกำแพง จะเปิดกำแพงใจให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามา เธอน่าจะรู้... น่าจะ...  แม้ว่าผมจะไม่เคยพูดมันออกมาเลยก็ตาม.. สรุปคือ... ไม่เคยบอกเลยครับ ^^^^^ ฮ่วยยยย... ผู้หญิงนะคะ...ไม่ใช่หมอดูผู้หยั่งรู้ฟ้าดิน จะได้รู้ใจคุณผึ้งน้อยฯ ซะเมื่อไหร่ ความรักที่อัดแน่นในหัวใจ จุกล้นขึ้นมาถึงดวงตาจนหยาดเยิ้มนั่น บางทีผู้หญิงมองแล้ว ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่า สายตาเปี่ยมรัก หรือ เปี่ยม...เอิ่ม...กาม กันแน่   ยิ่งพอ...ลึกซึ้ง...กันแล้ว ไม่โทรหา ไม่ติดต่อไป ถือทิฐิกันทั้งคู่ ก็ยิ่งชวนให้คิดว่า สายตาเปี่ยมความรู้สึกนั้น คงเป็นอย่างหลังมากกว่า Life moves on ค่ะ...It was just a story of that night. ถ้ารักจนพูดได้ว่า "โคตรรัก" ก็น่าจะได้ปริปากบอกเธอซะหน่อย ให้เธอได้รับรู้ ให้ได้พูดจากันกระจ่างไปเลยว่า จังหวะหัวใจเธอ มีคุณโลดเต้นอยู่ด้วยหรือไม่ น่าจะ...น่าจะรู้...น่าจะ...อาจจะ...ควรจะ... (T ^ T)  ขอโทษนะคะที่ตอกย้ำ แต่ว่า...คุณรู้ไหม? ผู้หญิงแบบแดนี่...ผู้หญิงที่เกลียดชังตัวเองมากขนาดนั้น จะกลับอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งโดนไฟ เวลาได้เจอกับหัวใจเปี่ยมรักของผู้ชายดีๆ ซักคน จากคุณ : Sentra de Sephirot - [ 22 ก.ย. 51 15:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ขึ้นกระทู้แนะนำแล้ว  คุณผึ้งน้อยคงได้แฟนคลับเพิ่มอีกเพียบเลย ^__^ รีบไปรีบกลับนะคะ  แฟนคลับทางนี้คิดตึ๋งค่ะ จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 22 ก.ย. 51 15:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อ่อ ระวังลำปางหนาวมากนะครับ ^^ จากคุณ : ขอเดี่ยว7กับยาดม (เหรียญ2ด้านดาบ2คม) - [ 22 ก.ย. 51 15:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ^^ เย็นๆ เจอกันอีกทีค่ะ จากคุณ : ปังจิ้มนม - [ 22 ก.ย. 51 15:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ตกใจเรื่องโคลอี้มากๆ ทำอย่างนี้กับเพื่อนได้ไง เหมือนส่งปืนให้ฆ่าตัวตายเลย เชื่อแล้วว่าใจมนุษย์ยากแท้ยั่งถึง คุณผึ้งฯก็ปากหนัก ไม่บอกรัก แดนนี่เลยประชดหรือเปล่าเนี่ย ส่วนเจก็ไปเป็นเจไดฝ่ายมืด รอดูว่าเจจะทำยังไงต่อไป จากคุณ : พริกน้ำส้ม - [ 22 ก.ย. 51 15:42:13 ]

ความคิดเห็นที่ 85 อย่าให้พวกเรารอนานนะคะ จากคุณ : wow_emu - [ 22 ก.ย. 51 15:47:43 ]

ความคิดเห็นที่ 86 คุณ Sentra de Sephirot ทำให้ผมเข้าใจแดนี่ขึ้นมาเยอะเลยครับ... จากก่อนนี้ที่ผมสงสัย และงงกับท่าทีของหล่อน แต่ตอนนี้ ผมคิดว่าผมเข้าใจดีแล้วครับ เข้าใจผู้หญิงมากขึ้นด้วย กระทู้นี้ให้ความรู้ดีๆ เยอะเลยครับ จากคุณ : หมูหยองน้อย - [ 22 ก.ย. 51 15:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 87 หลงรักคุณผึ้งน้อยพเนจรเข้าแว้วววววววววว ทำงัยดี !! จากคุณ : หางยุง - [ 22 ก.ย. 51 16:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 88 หลงรักคุณผึ้งน้อยพเนจรเข้าแว้วววววววววว ทำงัยดี !! จากคุณ : หางยุง ูู^^^^^ ผมด้วยครับ... .. . จากคุณ : หมูหยองน้อย - [ 22 ก.ย. 51 16:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ^ ^ ^ เข้ามาหลงด้วยอีกคน ( ^^;) จากคุณ : ดีใจที่มีกัน - [ 22 ก.ย. 51 16:42:43 A:124.120.214.13 X: TicketID:187889 ]

ความคิดเห็นที่ 90 . . ตั้ง 3 วันเลยเหรอ!! ผมก็สอบพอดีเลยสิเนี่ย!! เอาให้จบวันนี้เลย ด่วนๆๆๆ อิอิ! ล้อเล่นคร้าบบบ^_+ เอาให้ตัวเองไหวแล้วกันนะ ผมรอได้~ ปล.ถ้าหลังจาก 3 วัน คุณผึ้งน้อยต้องมีของแถมนะครับ!! ให้แฟนๆได้หายคิดถึง และมีความสุขกันถ้วนหน้า (รึเปล่า) คุณผึ้งน้อย ต้องแถมรูปตัวเอง ตัวจริง รูปจริง ณ อดีต และปัจจุบัน ให้ชมกันถ้วนทั่วด้วยน๊า 5555+ ^_+ . . จากคุณ : เคมีพี่ตุ๊ก^_+ - [ 22 ก.ย. 51 16:44:19 A:202.28.244.214 X: TicketID:167169 ]

ความคิดเห็นที่ 91 เรื่องจริงเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ..... อย่าคิดแทน อย่าคิดว่า เค้าน่าจะอย่างนั้น เค้าน่าจะอย่างนี้ อย่าคิดว่า ถ้าเราทำแบบนั้น เค้าจะอึดอัด  ถ้าเราทำแบบนี้ เค้าจะรู้สึกยังไง เอาแค่ว่า ... เรารู้สึกยังไง กลั่นกรองให้ดี และทำไปด้วยเจตนาดี  ทำไปเล้ยยยยย คิดแทนแล้วเป็นเงี้ย!  เฮียนะเฮีย ไม่น่าเล้ยยยยย จากคุณ : ~~For Sentimental Reasons~~ - [ 22 ก.ย. 51 16:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เข้ามารออ่านตอนจบค่ะ :) จากคุณ : Sherre - [ 22 ก.ย. 51 17:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 93 นี่ผลของการไม่พูดเหรอ ... การที่เรารัก แต่ไม่พูดให้อีกฝ่ายรู้ว่า รัก มันทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ี่คุณผึ้งน้อยมองย้อนกลับไป  .. เคยคิดไม๊คะว่า ควรจะบอกความรู้สึกนั้นออกไป หวังว่า.. ตอนนี้ถ้าคุณผึ้งน้อยรักใคร คงจะไม่ยอมเก็บไว้อีกแล้วนะคะ ^ ^ จากคุณ : titun - [ 22 ก.ย. 51 17:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 94 คุณผึ้งน้อยได้นอนหรือยังครับ อดนอน แล้วต้องมาทำอะไรอื่น(ยกเว้นนอน) เป็นอะไรที่ทรมานมากๆ จากคุณ : micawber - [ 22 ก.ย. 51 17:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 95 สามวัน... แง้........ ค้าง.... จากคุณ : อินทวา - [ 22 ก.ย. 51 17:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ค้างด้วยจร้า จากคุณ : กระต่ายสีเขียว - [ 22 ก.ย. 51 17:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อ่านถึง "หรือว่า...โคลอี้?" แล้วอึ้งไปเลย.. ทำไมหักมุมแบบนี้.. ยิ่งอ่านยิ่งบีบคั้นใจ.. o_O "คนเราไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือชั่วร้อยเปอร์เซ็นต์   นี่คือสัจธรรมข้อหนึ่งของชีวิต" ^^^ ได้อีกหนึ่งข้อเตือนใจดีๆ แม้แต่ผมก็ยังอยากให้คนที่คบกันแสดงสักนิด บอกสักนิดว่าชอบว่ารักว่าคิดถึง.. ไม่งั้นจะรู้สึกเหมือนกับว่า ที่ผ่านมา.. ที่ทำดีด้วย.. ที่คบกันมา.. สรุปแล้วไม่จริงจังเลยใช่มั้ย.. ไม่เคยชอบ ไม่เคยรักกันเลยใช่มั้ย.. ถ้ารู้สึกชอบรู้สึกรักก็บอกกันสักคำสิ.. ถึงท่าทางจะแสดงออกแล้ว แต่การบอกด้วยคำพูดบางครั้งก็ช่วยยืนยันให้แน่ใจมากขึ้นได้.. จากคุณ : Honou - [ 22 ก.ย. 51 18:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 98 รออ่านด้วยใจ..ระทึก ว่าจะบีบหัวใจกันปายถึงไหน ดูแลสุขภาพ อย่าหักโหมนักนะคะ ในทุกเรื่องนะแหละ จากคุณ : Psychic Eye - [ 22 ก.ย. 51 18:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 99 จากคุณ : moonlit_memory - [ 22 ก.ย. 51 18:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 100 บีบหัวใจอย่างแรงเลยค่ะ ถึงขนาดไมเกรนขึ้นเพราะอินมาก ขอลาจอสักครู่ เครียดค่ะ.. จากคุณ : My heart is in SF! - [ 22 ก.ย. 51 18:58:32 ]

ความคิดเห็นที่ 101 คุณพลาดเรื่องความรู้สึกของคนที่คุณรัก... อาจจะเพราะ..ผู้หญิงกะผู้ชาย..คิดไม่เหมือนกันค่ะ ไม่มีใครไม่เคยพลาด...เราก็เคยพลาด แต่เมื่อพลาดแล้ว...เราก็มีจะมีประสบการณ์ ที่จะคอยเตือน..ไม่ให้เราพลาดอีก... ชอบที่คุณเขียนประโยคนี้ค่ะ "คนเราไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือชั่วร้อยเปอร์เซ็นต์" เรามักจะรัก..ก็รักจนไม่ค่อยมองอะไร แต่ถ้าเราเกลียด..เราก็จะเกลียดจนเข้ากระดูกเลย เป็นคนที่ไม่ค่อยมีความเป็นกลางเท่าไหร่ เพราะจะเอนไปทางใดทางหนึ่งตลอด และการมองคนแบบนี้ของเรา..ทำให้เราพลาดอะไรหลายๆอย่างในชีวิตไป แต่ตอนนี้ก็พยายามปรับปรุงตัวเองอยู่เรื่อยๆ เราชอบที่คุณเขียนอธิบาย...ทำให้ได้มองคนจากหลายๆมุมมอง เพราะการแสดงออกของแต่ละคน..มาจากการหล่อหลอมในอดีต จนมาเป็นตัวตนของเขาในปัจจุบัน.. เท่าที่เราอ่าน..เราว่าคุณเป็นคนที่เข้าใจมนุษย์มากๆเลย อาจจะเพราะคุณมีอารมณ์ศิลปิน... :) มาติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ... จากคุณ : ฟากฟ้าฝั่งฝัน - [ 22 ก.ย. 51 19:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 102 "คุณโกหกผมใช่มั้ย... "   เป็นคำถามที่เคยเจอ แลทำให้แซ่ดมากจริงๆขอบอก... T_T จากคุณ : ซซ - [ 22 ก.ย. 51 19:18:33 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ชีวิต  เรื่องจากชีวิตนี่น่าค้นหา น่าคิดที่สุดแล้ว อยากรู้ต่อจากนี้จังเลย จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 22 ก.ย. 51 19:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 104 เล่าเรื่องเก่ง มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เห็นภาพเป็นฉากๆ เลยค่ะ เขียนได้น่าติดตามสุดๆ เราเป็นคนที่ไม่ชอบอ่านเลย เห็นกระทู้ยาวๆนี่ปิดหมด ไม่ก็ส่ง Link ให้แฟนอ่านแล้วมาเล่าฉบับย่อให้ฟัง แต่ของคุณผึ้งน้อย นี่เรานั่งอ่านเองเลยนะเนี้ยะ ฮุฮุ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ลูกพริกไทย - [ 22 ก.ย. 51 19:51:05 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ^^" พึ่งมีโอกาสกลับมาอ่านต่อ ก็ตอนนี้หล่ะครับ ให้ตายเถอะ คุณผึ้งไปเรียนทำหนังจากฮ่องกงมาใช่มั้ยเนี่ย ทิ้งท้ายได้น่าติดตามโคดๆ ตลอดเลย เหมือนผมนั่งดูหนังจีนชุดตอนเด็กๆเลย :) เขียนเก่งจริงๆครับ ให้ตายเถอะ จริงๆแล้ว ผมว่าคุณผึ้ง ไม่ต้องบอกใครต่อใครว่า นอนกะแดนี่แล้วก็ได้นะครับ ^^" ในกรณีนี้ ถึงเจจะอยากรู้ก็เถอะ :) จากคุณ : Denon - [ 22 ก.ย. 51 20:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ขอแสดงความคิดเห็นในมุมมองของผู้หญิงคนนึงนะคะ หากจะมีอะไรกับผู้ชายสักคน ผู้ชายคนนั้น ต้องเป็นคนที่รักมากๆค่ะ และถ้ามีอะไรกันไปแล้ว ลิ้นจี่ จะไม่เป็นฝ่ายโทรหาผู้ชายก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ ความสัมพันธ์ระหว่างสองเราคลุมเครือ ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่มีใครรับรู้ เมื่อได้ลองถามเป็นนัย ว่าผู้ชายจะทำยังไงต่อไปกับความสัมพันธ์ และได้คำตอบว่า "ไม่เห็นต้องบอกอะไรเลย..ไม่ต้องพูดอะไรให้เขารู้เลยก็ได้" ลิ้นจี่จะคิดว่าผู้ชายไม่รัก ไม่คิดจริงจังด้วยค่ะ และไม่มีประโยชน์อะไร ที่จะไปเซ้าซี้ ถามหาความรับผิดชอบ ถึงจะรักผู้ชายแค่ไหน ก็เลือกที่จะนิ่งเฉย ไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม หากพี่ผึ้งน้อยทำไปเพราะความรัก ก็น่าจะทำให้แดนี่ได้อิ่มเอมกับความรัก ที่พี่มอบให้ ด้วยการสัมผัสเธออย่างอบอุ่น ทะนุถนอม มองเข้าไปใน ดวงตาเธอ และบอกเธอว่าคุณรักเธอมากแค่ไหนนะคะ จากคุณ : Lychee Sherbet - [ 22 ก.ย. 51 21:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 107 โหย บีบคั้นหัวใจอ่ะคะ อ่านแล้วขนลุกซู่เป็นระยะๆ ปล. แอบอ่านมาตั้งนานเพิ่งมาแสดงตัว อิอิ จากคุณ : manymoons@^_^@ - [ 22 ก.ย. 51 21:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 108 อ่านตอนนี้แล้วรู้ซึ้งถึงคำว่า ชีวิตจริงยิ่งกว่าในนิยายเลยค่ะ แต่เข้าใจเลยค่ะว่าคนเราเวลาอยู่จุดนั้นๆจะคิด อะไรไม่ออกมองได้แค่ด้านเดียว แต่พอผ่านมาแล้ว ถึงจะมองภาพรวมออก แต่นั้นบางทีก็สายไปแล้ว ชอบการเล่าเรื่องแล้วแทรกความคิด ของคุณผึ้งน้อยมากๆเลยค่ะ มารอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : afternoon_silent - [ 22 ก.ย. 51 21:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 109 อยากให้เขียนให้จบไวไวจังคะ เดี๋ยวไม่มีสมาธิในการสอบ..เพราะรอลุ้นหน้าคอมอย่างเดียว 555 จากคุณ : akokm - [ 22 ก.ย. 51 22:06:24 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ^^^^ ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ อยากให้เค้ารู้ ฉันคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือว่าให้เค้าเดาเอง ว่ารักเธอ ***** ใครจะไปคิดเอาเอง ว่าเธอนั้นมีใจ มันง่ายเกินไป เหมือนว่าหลงตัวเอง เอ่ยไปเลยว่ารัก ไม่ต้องเกรงใจใคร จะยากอะไรก็แค่บอกว่าฉันรักเธอ จากคุณ : mode ตอกย้ำซ้ำเติม ป๋าผึ้งฯ (poohluang) - [ 22 ก.ย. 51 22:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 111 จบแล้ว? จากคุณ : lic0ricez* - [ 22 ก.ย. 51 22:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 112 มองเห็นภาพ เป็นฉาก ๆ เกิดอาการ ตื้อ ๆ กระทันหัน.. เหตุเพราะ...อยากรู้  แต่ไม่อยากถาม เฮ้อ.... จากคุณ : Nu-Aak - [ 22 ก.ย. 51 22:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ยังไม่จบอ่ะคุณ lic0ricez* แต่ป๋าผึ้งไปลำปางหนาวไหม 3 วันอ่ะค่ะ T T จากคุณ : ดีใจที่มีกัน - [ 22 ก.ย. 51 22:38:28 A:124.120.213.245 X: TicketID:187889 ]

ความคิดเห็นที่ 114 no comment.... มันจุก รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : ไอเฟล - [ 22 ก.ย. 51 23:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 115 อยากเก็บไว้ให้คนอื่นได้อ่านบ้างค่ะ มาช่วยกันเก็บเนอะ เรื่องราวนี้ถ้ามันเคยเกิดขึ้นกับใครก็ตาม อย่างน้อย... มันก็ทำให้เรารู้ว่า .. อย่าเก็บความรู้สึก .. คิดถึง เป็นห่วง รัก อยากไปหา     ถ้าเรารู้สึกกับใครสักคนแบบนั้น ควรพูดมันออกมา คนฟังไม่ฆ่าเราหรอกค่ะ .. ถ้าไม่ยิ้มรับ ก็ทำเฉยๆ มันไม่ทำให้เราตายยยยยยยยยยยย คุณผู้ชายรู้ไว้ด้วยนะคะ .. ถ้าคุณมีไรกับคนที่คุณรัก คนรักของคุณจะรอทอสับ และรอให้คุณบอกรัก เค้าอยู่ (อินค่ะอิน) ไม่รู้จักกับคุณผึ้งน้อยเป็นการส่วนตัว รู้จักผ่านแค่ตัวหนังสือ ถ้าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจริงๆ คิดว่าคุณผึ้งน้อยคงผ่านอะไรๆ ที่สาหัส มาอีกนับไม่ถ้วน .. ขอให้คุณผึ้งน้อยมีความสุขกับชีวิตที่เหลือค่ะ (อ่ะ อันนี้อวยพรจริงๆ ไม่ได้ประชรดนะค๊า) จากคุณ : titun - [ 22 ก.ย. 51 23:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 116 รูปไม่สะจายเลยค่ะ ขอใหม่อีกรอบ .. จากคุณ : titun - [ 22 ก.ย. 51 23:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 117 เฝ้ารอต่อไป คุณผึ้งสู้ๆนะครับ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร แฟนคลับ ยังคงรอด้ายยยย ฮิ ฮิ จากคุณ : DON'T CARE - [ 22 ก.ย. 51 23:49:08 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ตามมาอ่านรวบยอดทีเดียวเลยจ้า ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 23 ก.ย. 51 00:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 119 สวัสดีครับพี่ผึ้งน้อย ถ้าถามว่าทำไมพี่พึ่งไม่พูดออกไป? โอเค มันอาจจะง่ายสำหรับการที่จะพูดออกไปในบางคำที่ดี ที่มีคุณค่า ให้กับใครสักคนที่เรารัก แต่ในมุมมองของผม ณ ขณะเวลานั้นๆ สำหรับพี่ เจ แดนี่ และโคลอี้ จะไม่มีใครพูดออกมาหรอกครับ.... พูดออกมาไม่ได้หรอก.... ไม่ใช่เพราะแล้งไร้จิตใจ แล้งไร้ความรัก เปล่าเลย ไม่ใช่.... เพราะพวกพี่ในตอนนั้นคือ....lost souls ไงครับ..... ลักษณะร่วมของ lost souls หรือวิญญาณหลงทางที่มีร่วมกัน คือการขาดความสามารถในการสื่อความรู้สึกนึกคิดให้กับคนอื่นๆ ได้รับรู้ (เพราะเท่าที่พี่เล่าให้ฟัง พี่เองก็มีบาดแผลในใจ เจก็มี แดนี่ก็มี โคลอี้ผมไม่รู้ แต่คิดว่าใช่) และผลจากความขาดนั้น ทำให้ความรู้สึกที่อยากใกล้ชิด อยากถวิลหา มันขัดแย้งและตีกันเองกับความรู้สึกอัน 'ไม่สามารถ' ที่เกิดขึ้นในใจ (พี่มีกำแพง เจมีปมด้อย แดนี่เกลียดตัวเอง) ทำให้การกระทำหลายๆ อย่าง แทนที่จะสื่อถึงความรัก มันกลับกลายเป็นการทำร้ายคนที่เรารักโดยไม่รู้ตัว เพียงเพราะเรา 'เกลียด' ตัวเรา ที่ไม่สามารถสื่อออกไป กลัวว่าจะไม่ได้รับมันกลับคืนมา ระแวงว่าจะมีใครสักคนมาทำร้ายเรา เหมือนเพลง Desperado ของ The Eagles ไม่มีผิด.... Mr.Desperado ผู้ถวิลหาความรักอย่างมากมาย... Mr.Desperado ผู้มีปมด้อย.... Mr.Desperado ผู้เสียใจทุกครั้งที่ทำร้ายคนที่เขารัก Mr.Desperado ผู้ที่ไม่อาจจะรู้ตัวเลยสักครั้ง ว่าทำร้ายคนที่รักได้สาหัสขนาดไหน.... อีกครั้ง ผมยังไม่รู้ว่าเรื่องราวของโคลอี้จะเป็นอย่างไร ตอนแรกผมคิดว่าเธอคือคนที่ 'เต็ม' ที่สุดในเรื่องนี้ (ไม่ได้หมายถึงพี่กับคนอื่นๆ เกินหรือไม่เต็มบาทนะคร้าบ~~~) แต่ดูท่าว่านาฏกรรมแห่ง Lost Souls คงจะไม่สมบูรณ์แน่ๆ ถ้าเราไม่รู้ว่าโคลอี้มีอะไรที่ 'ฝังใจ' อยู่ วันนี้ผมพูดมากเกินไปแล้วล่ะ แต่คงเพราะเรื่องราวตรงนี้มันสะท้อนใจเหลือเกิน ยืนยันครับ ยังคงติดตามอย่างใกล้ชิด และรอคอยตอนจบด้วยอารมณ์เหงาๆ อีกเช่นเคย จากคุณ : บ้าเกม - [ 23 ก.ย. 51 00:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ^ ^ คุณ : บ้าเกม ให้ความเห็นโดนใจอ่ะค่ะ ^ ^ ตั้งแต่ภาคแรกละ .. แอบไปอ่านของคุณก่อนแล้วไปอ่านเรื่้องราวทีหลัง อิอิ (+3) จากคุณ : titun - [ 23 ก.ย. 51 00:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 121 เง้อ คุณผึ้งจะทิ้งแฟนๆ ไป3 วันจริงหรือคะ เหมือน3ปีเลยนะเนี่ย จากคุณ : and then - [ 23 ก.ย. 51 00:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 122 สงสัยจะไม่มาต่อแล้ว อุตส่าห์เตรียมยาดมยาลมตามคำเตือน เลยไม่ได้ใช้เลยอ่า จากคุณ : Chapter 1-17 - [ 23 ก.ย. 51 01:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 123 รออ่านต่อนะคะ อยากให้คุณผึ้งพเนจรมาเขียนต่อไวๆจังเลย >< อดใจรอไม่ไหวแล้ว อยากรู้ว่าสุดท้ายจะลงเอยอย่างไร จากคุณ : ลูกหมูหวาน - [ 23 ก.ย. 51 02:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 124 เอา Desperado ของ Eagles มาฝากค่ะ ประกอบความเห็น 119 คุณ บ้าเกม จากคุณ : Grace_Angel - [ 23 ก.ย. 51 02:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ไม่มีอะไรเป็นเรื่องบังเอิญค่ะ มีแต่เหตุผลที่เราไม่รู้ . . . ได้เวลานอนซะทีนะเรา -*- จากคุณ : ทะเลสีดำ หัวใจสีชมพู - [ 23 ก.ย. 51 02:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 126 อีกเวอร์ชั่นหนึ่ง จากคุณ : Grace_Angel - [ 23 ก.ย. 51 03:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 127 อ่านถึงตรงนี้ จากคุณ : annie_gnd - [ 23 ก.ย. 51 03:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 128 มาต่อแล้วครับ  ขอโทษที่ช้า  ผมจัดกระเป่าและเคลียร์งานค้างอยู่ครับ ก่อนเข้าเรื่อง  ตอบคห.เพื่อนๆก่อนตามฟอร์มคร้าบ การกระทำหลายๆ อย่าง แทนที่จะสื่อถึงความรัก มันกลับกลายเป็นการทำร้ายคนที่เรารักโดยไม่รู้ตัว เพียงเพราะเรา 'เกลียด' ตัวเรา ที่ไม่สามารถสื่อออกไป กลัวว่าจะไม่ได้รับมันกลับคืนมา ระแวงว่าจะมีใครสักคนมาทำร้ายเรา จากคุณ : บ้าเกม ููู^^^ โอย...ประโยคสุดท้าย...ผมจุกครับ จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 23 ก.ย. 51 03:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 129 เพื่อนร่วมกระทู้ท่านหนึ่งเขียนไว้ว่า.. โคลอี้ทำอย่างนี้กับเพื่อนได้อย่างไร  เหมือนส่งปืนให้ฆ่าตัวตายเลย จริงครับ...ถ้าเรามองในมุมของแดนี่  ที่เป็นคนมืดมน ก่นเศร้า และมีแนวโน้ม suicidal-ฆ่าตัวตายอยู่แล้ว การให้ยาเสพติดกับคนที่อ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจเหมือนการยื่นปืนให้แดนี่ฆ่าตัวตายชัดๆ แต่เพื่อนร่วมกระทู้อีกท่านกลับเห็นว่า.. โคลอี้ไม่ได้บังคับให้แดนี่ take ยา...คนที่เลือกใช้เองคือ แดนี่   เธอ..คือผู้กำหนดชีวิตเธอเอง ซึ่งก็จริงอีก..ถ้าเรามองในมุมของโคลอี้  ที่มีการศึกษาสูง  จึงมองปัญหาทุกอย่างด้วยสติ  และรู้ลิมิตตัวเองดีว่าจุดไหนถึงไม่เกินตัว คนแบบโคลอี้จึงมักรับผิดชอบการกระทำของตัวเองเสมอ  ดังนั้น เธอจะไม่เข้าใจคนแบบแดนี่ว่า..แดนี่คิดเองไม่เป็น! ตอนผมลากแดนี่กลับบ้าน  น้องรังสิตติดรถมาด้วยเพราะเป็นห่วงพี่สาว   เพราะผมเป็นคนกินเหล้าก็จริง   แต่ในชีวิตไม่เคยมีประสบการณ์เมายา  ผมเลยโทรหาโคลอี้เพื่อรู้ว่าผมต้องดูอาการแดนี่ยังไงบ้าง ตอนผมโทรไป  โคลอี้เพิ่งกลับถึงบ้านเกาะเกร็ดพอดีครับ   ผมกลั้นใจไม่ต่อว่าว่าโคลอี้บ้าหรือเปล่า ให้ยาแดนี่มาทำไม   ผมไม่กล่าวโทษโคลอี้ว่า..เพราะเธอ เธอ-เธอ-เธอแหละ ที่เป็นต้นเหตุให้แดนี่ย่ำแย่   ผมแค่เล่าเหตุการณ์เพื่อจะเข้าเรื่องว่า "ผมจะทำยังไงดีโคลอี้.." โคลอี้ตกใจจริงๆครับที่รู้ว่าเพื่อนอาการแย่ขนาดนี้   คำตอบของเธอที่ให้ผมก็เรียบง่ายอย่างยิ่งเช่นกัน   เธอได้ยาอีนี้มาตั้งนานแล้วและไม่ได้ใช้ เพราะเธอเป็นคนเทคยาเพื่อความสนุกนานๆครั้งเท่านั้น ไม่ใช่พวก regular user-เสพประจำ หรือ drug abuser-เสพติด   จึงเห็นว่าตัวเองไม่ได้ใช้   ก็เลยเอามาให้แดนี่ในงานวันเกิดดีกว่า   โคลอี้ไม่คิดว่าแดนี่จะเก็บส่วนหนึ่งไว้ใช้เอง เพราะ ถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่ใช้ หากรู้ว่าร่างกายตัวเองรับไม่ไหว   ถ้าเป็นเรา เราจะไม่ทำ  คำนี้ใช้ไม่ได้กับคนอื่นที่..คิดได้ไม่เท่าเรา คิดไม่เป็นเหมือนเรา..จริงๆครับ ระหว่างพาแดนี่กลับบ้าน  ผมโทรคุยกับโคลอี้มาตลอดทาง  จนรู้ว่าผลข้างเคียงของ ecstasy  เป็นอย่างไร หนาวสั่น  หัวใจเต้นแรง  หน้ามืดเป็นลม (อันนี้แดนี่เป็นมาหมดแล้วที่บ้านปาร์ตี้นั่น) เหงื่อที่ออกมากทำให้ร่างกายขาดน้ำได้ หรือ dehydration  (โอ้โฮ..เธอมีอาการอาเจียนซ้ำอีก  ทำไงล่ะทีนี้ ) ทำให้อุณหภูมิในร่างกายสูงเกินปกติ หรือ hyperthermia (ผมขอให้น้องรังสิตคลำตามเนื้อตัวแดนี่   ร้อนจริงด้วย) แรกเริ่มของอาการจะ alert ไฮเปอร์... (ตอนนี้ไม่แล้ว  นอนยาวอย่างเดียว  ทำไมยังงั้นเล่า  น้องรังสิตบอกว่าแดนี่เต้นไม่หยุดไปแล้วตั้งแต่ 2 ทุ่ม) ผมเลยเพิ่งรู้ว่าฤทธิ์ของ E จะอยู่ประมาณ 3 ชั่วโมงสำหรับคนสุขภาพแข็งแรง  กรณีไม่ถูกกับยายังไงก็ไม่เกิน 6 ชั่วโมง โคลอี้บอกว่าเรารออีกไม่กี่ชั่วโมงยาก็จะหมดฤทธิ์แล้ว   ไม่ต้องพาแดนี่ไปหาหมอ  แค่ประคบเย็น และดื่มน้ำเยอะๆเท่านั้น "ที่บ้านแดนี่ไม่มีเจลเย็นนะคะพี่"  ผมเลยต้องแวะกวาดของจากเซเว่นเท่าที่มี  เอาไปไว้บ้านแดนี่ ตอนนั้นเที่ยงคืนแล้วครับ  เหนื่อยสุดๆ   แต่...คืนนั้นยังไม่จบครับ  มันเป็นเพียงแค่เริ่มต้นความทรมานอันยาวไกลระหว่างแดนี่กับผมเท่านั้นเอง พอถึงบ้าน เราสองคนก็ช่วยพยุงแดนี่ไปนอนที่ฟูก   ผมเอาน้ำแข็งใส่กาละมังกับผ้าเช็ดตัวแทนประคบเย็น   ส่วนน้องรังสิตก็คอยป้อนน้ำให้แดนี่ดื่มอยู่ตลอด  แดนี่ฝืนใจดื่มน้ำลงไปถี่ๆ  แต่แล้วเธอก็อาเจียนออกมาอีก เหมือนร่างกายเธอไม่รับ  และพยายามขับยาออกจากตัวไงงั้น เวลาตีหนึ่งกว่า  น้องรังสิตยังต้องถอดปลอกหมอนไปซัก  และผมก็ยังอยู่กับแดนี่ในห้องน้ำ  คอยยกหัวและจับผมเธอไว้ตอนอาเจียน ถ้าคนที่รักกันอย่างแท้จริง  ต้องเห็นกันหมดทุกด้าน ทั้งด้านดีที่สุดและแย่ที่สุด อย่างที่เขาว่าไว้แล้วละก็     ผมกับแดนี่ยิ่งกว่าเห็นทุกด้านจริงๆครับ   ในห้องน้ำเก่าๆของห้องแถว ไม่มีอ่างอาบน้ำ  แค่มีฝักบัวก็บุญแล้ว ผมช่วยแดนี่ถอดเสื้อผ้าออก  และเริ่มสระผมให้   ผมยังจำภาพนั้นได้  ตอนแดนี่นั่งยองๆกับเก้าอี้พลาสติกตัวเล็กเตี้ยสีแดงสด  ก้มหัวให้ผมเอาฝักบัวล้างแชมพูและล้างตัว หัวยังเต็มไปด้วยฟองอยู่เลยตอนเธอเงยหน้าขึ้นมามองสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่   อีกครั้งครับ..ที่ไม่เหลือแล้วรอยยิ้มโมนาลิซ่า ไม่มีแล้วประกายตาของสาวเจ้าชู้..   สระผมล้างตัวเสร็จแล้ว  ผมก็ห่อตัวเธอด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่   แดนี่ดูเหมือนดักแด้ที่ถูกห่อหุ้มในรังไหมก้อนกลมไม่มีผิด บนโต๊ะทำงานตัวเดิมที่เธอเคยนั่งบนตักของผม  ให้ผมแปรงผมให้และทาปากให้   บัดนี้เธอนั่งตักผมเหมือนเดิม  ให้ผมเช็ดผมเปียกน้ำนั้นให้   ทว่า...ความรู้สึกในใจของเราทั้งสองคืนนี้ ผิดจากคืนนั้นเหลือเกินครับ คืนนั้นช่างหวานอาวรณ์  คืนนี้กลับอ่อนล้าหมดแรง บนตักของผมนั้น... แดนี่ยื่นหน้าเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ  แล้วใช้ปากของเธอไล้ปากล่างของผมอย่างแผ่วเบา.. ปากที่ผมโหยหาและไม่ได้สัมผัสมา.. 2 สัปดาห์ 5 วัน 18 ชั่วโมง  กับอีก 48 นาทีแล้ว... ...แต่..กลไกอัตโนมัติทำให้ผมเบือนหน้าไปด้านข้าง  สัมผัสนั้นจึงไม่มี   และแดนี่จึงชะงัก   นิ่งงัน... ..และแล้ว...ด้วยน้ำที่คลอตา..แดนี่ก็เอาหน้าผากของเธอแนบกับหน้าผากของผม ..กระซิบออกมาว่า..  "I am sorry.." ..ฉันเสียใจ... แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 04:02:23 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 23 ก.ย. 51 04:01:19 ]

ความคิดเห็นที่ 130 รออยู่เลยยยยยย จากคุณ : Grace_Angel - [ 23 ก.ย. 51 04:03:44 ]

ความคิดเห็นที่ 131 ห้อง 1 ห้อง  มีคน 3 คน   2 คนหลับแล้ว 1 คนหลับไม่ลง  เฝ้ามองพัดลมเก่าๆบนเพดาน น้องรังสิตเอาหมอนไปนอนหลับปุ๋ยด้วยความเพลียสุดที่สุดมุม  ส่วนแดนี่กับผม เรา 2 คน นอนคู่กันบนฟูกสีขาว ฟ้ามืดสนิทที่สุด แสดงว่าอีกไม่นานจะถึงรุ่งสาง     ผมหันมองไปทางซ้ายของตัวเอง ...แดนี่หลับสนิท  หมดฤทธิ์หมดเดชอยู่บนแขนผมนี่เอง เพราะเอาหมอนอีกใบไปซัก  ผมจึงนอนที่นอนเปล่า  และเอาแขนซ้ายให้แดนี่หนุนนอน เจ้าลืมนอนซ่อนพุ่มกระทุ่มต่ำ เด็ดใบบอนช้อนน้ำที่ไร่ฝ้าย พี่เคี้ยวหมากเจ้าอยากพี่ยังคาย แขนซ้ายคอดแล้วเพราะหนุนนอน ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงคนกดกริ่งประตูแต่เช้า    ผงกหัวดูแดนี่ เธอยังหลับบนแขนซ้ายผมในท่าเดิม แต่น้องรังสิตหายไปแล้ว   โดยผ้าปูที่นอนพับเก็บเรียบร้อยอยู่มุมห้อง  อ้าว..ตัดช่องน้อยหนีกลับบ้านก่อนแล้วหรือนี่..โธ่.. เปล่าครับ  น้องรังสิตอยู่ชั้นล่าง  กำลังนั่งยองๆเอาแปรงขัดพื้นบ้านให้แดนี่อย่างขยันขันแข็งราวกับเป็นบ้านตัวเอง ผมเห็นภาพเด็กสาวตัวเตี้ยป้อมยกกาละมัง ล้างห้องห้องน้ำ ขัดพื้น เพื่อให้พี่สาวตื่นมาแล้วเจอบ้านสะอาด  ผมก็ตื้นตันแทน น้องรังสิต คือตัวแทนของคำว่า "จงรักภักดี" จริงๆครับ เจ้าของเสียงกริ่งคือโคลอี้  เธอยืนรออยู่หน้าบ้าน   รีบออกจากเกาะเกร็ดมาแต่เช้าเพราะกังวลใจเป็นที่สุดแล้วน่ะเอง เนื่องจากแดนี่กำลังหลับอยู่  โคลอี้กับผมก็เลยได้คุยกันเปิดใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน  จนเราหายคาใจทั้งสองคน เหตุผลแรกที่ทำให้ผมเชื่อคำอธิบายของโคลอี้ และหายคาใจไปได้   ก็เพราะ.. ผมกับโคลอี้เป็นคนประเภทเดียวกันนั่นเองครับ   คือเป็น ปลาว่ายทวนน้ำ ปลาที่ว่ายทวนน้ำ คือคนที่พร้อมจะฝ่าฟันต่ออุปสรรคที่โถมเข้ามา  มากกว่าจะปล่อยตัวปล่อยใจยอมพ่ายแพ้   พวกปลาว่ายทวนน้ำจึงเป็นคนที่จัดอยู่ในประเภทเข้มแข็ง  ที่เมื่อไหร่เกิดอ่อนแอ ผิดหวัง  เราอาจต้องพักในแอ่งสักครู่  ก่อนสู้ใหม่ พร่ำบ่นไม่มี  คร่ำครวญไม่ได้  ร้องไห้ไม่นิยม (จำได้ไหมครับ  ที่โคลอี้ยอมลาออกจากสถานภาพอาจารย์มหาวิทยาลัยไอวี่ลีก  เพียงเพื่อมาเป็นจิตกรเต็มตัว) ด้วยความเข้มแข็งเป็นนักสู้นี้แหละ  จึงทำให้พวกปลาทวนน้ำไม่ค่อยเข้าใจขั้วตรงข้ามของตัวเอง  คือ พวกปลาว่ายตามน้ำ   พวกที่ทำตัวอ่อนแอ ไหลไปตามกระแสชีวิต  เมื่อเจอปัญหาก็บ่นคร่ำครวญ ร้องไห้  ไม่ต่อสู้ถีบตัวเองออกมาจากสภาพนั้น   ฉะนั้น  เมื่อแดนี่คร่ำครวญ(ในความรู้สึกโคลอี้)บ่อยๆเข้าว่า..ร่างกายอ่อนแอ..  โคลอี้จะไม่ประคับประคองเห็นใจแดนี่เหมือนน้องรังสิตนะครับ แต่จะบอกแดนี่ว่า.. "แล้วทำไมไม่ไปหาหมอ!?"   แล้วพอแดนี่ไม่ไป  เอาแต่บ่นต่อ  โคลอี้จึงฟันธงว่า..งั้นแดนี่ไม่ได้ป่วยจริง   ตอนนี้โคลอี้รู้แล้ว..จึงรีบรุดมาเยี่ยมเธอ   และมาช่วยหาทางแก้ปัญหาของแดนี่กัน มองย้อนกลับไปเพื่อเข้าใจเหตุผลของผมในตอนนั้นว่า..โคลอี้ผิดจังๆ แต่ทำไมผมกลับไม่ต่อว่าต่อขานเธอเลย? แต่พอเป็นแดนี่ทำผิด...เราจะเห็นมันชัดและคอย "จี้" ทันที     จนว่าไปแล้วเหมือนเราช่างไม่ยุติธรรมต่อแดนี่เอาซะเลย คำตอบนี้คือความจริงใจอย่างยิ่ง  และเป็นบทเรียนล้ำค่าอีกบทหนึ่งที่เราสมควรจดจำไว้เลยครับ ก็เพราะโคลอี้มีเครดิตความน่าเชื่อถือกว่าแดนี่น่ะเอง!   คนที่ทำดีมาโดยตลอด วางตัวดี มีเหตุผล  ต่อให้ทำผิดพลาดจังๆ  คนก็มักจะยอมรับฟังเหตุผล..แล้ว "เชื่อ" เสมอ แต่กับคนที่ดูเหมือนคนไม่รับผิดชอบ  ใจร้อน ขี้โวย ขี้เกียจ  หรือมี "ข้อบกพร่อง" บางประการ  ต่อให้พูดความจริง  คนก็มักจะไม่ค่อยอยากเชื่อ ความจริงมันก็เป็นเช่นนี้เอง   แต่คนที่ดูมีข้อบกพร่องมักจะไม่เข้าใจ  จึงคิดว่าโลกนี้ช่างไม่แฟร์ ทว่า..หากพวกเขาเข้าใจสัจธรรมข้อนี้  เพียงแค่พวกเขาปรับภาพลักษณ์ของตัวเองให้ดูเป็นคนหนักแน่นขึ้นน่าเชื่อถือขึ้น คนก็จะเริ่มเชื่อถือเขาเอง ก่อนที่โคลอี้จะมาอยู่เมืองไทยเป็นการถาวร  เธอเดินทางแบกเป้มาถึงบ้านเราเพื่อจะมาที่วัดสวนโมกขลารามของท่านพุทธทาสครับ วัดสวนโมกข์เป็นจุดสนใจของคนตะวันตกที่ใฝ่เรียนพุทธศาสนานับพันๆคนต่อปี มานานนับทศวรรษแล้ว   โคลอี้คือหนึ่งในจำนวนหลายพันคนต่อปีนั่น เธอจึงคิดว่าถ้าแดนี่ไปเข้าปฏิบัติที่ี่วัดสวนโมกข์ อาจจะทำให้ดีขึ้นได้ ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผมดีใจมากที่แดนี่กระตือรือร้นจะเลือกทางที่โคลอี้แนะ   ระหว่างเจที่เลือกไปเข้าลัทธิ  แดนี่เลือกไปเข้าวัดป่า   ไม่ว่าโคลอี้จะพลาดเรื่องยายังไง  อย่างน้อยเธอก็แก้ไขความผิดนั้น  และนำแดนี่ไปในทางที่ดี คนไม่เคยทำผิด ไม่มีในโลก  อยู่ตรงที่เราแก้ไขความผิดนั้นหรือไม่ หรือปล่อยให้ผิดอยู่อย่างนั้น 2 สาวกำหนดว่าจะขึ้นรถไฟไปสุราษฎร์ภายในอาทิตย์นั้นเลยครับ  เพราะแดนี่กระตือรือร้นมาก อยากเห็นสวนโมกข์เร็วๆ ไม่อยากบอกคุณเลยว่า...ผม "โล่งใจ" ขนาดไหนที่คนที่ผมรักเลือกไปในทางสูง  ไม่ใช่ทางต่ำ ช่วงหลังจากคืนทรมานนั้น  ผมทำงานหนักมากเลยครับ  เช้ามืดถึงเที่ยงคืนทุกวัน   ทำให้ก่อนแดนี่ไปสุราษฎร์  ผมไม่มีเวลาไปหาแดนี่อีกเลย  แต่เราสองคนก็โทรคุยกันเรื่องสวนโมกข์ทุกวัน เธอบอกกับผมอย่างจริงจังที่สุดว่า... "..(ชื่อผม..)...ฉันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองนะ  ฉันไม่อยากเป็นคนแบบเดิมแล้ว  ฉันอยากทำจริงๆ.." วันต่อมาก่อนไป เราก็โทรคุยกันอีก  เธอยังบอกกับผมเหมือนเดิมว่า  "ฉันจะเป็นคนดีให้ได้เลยนะ..(ชื่อผม..).." ไม่ครับ...เธอไม่ได้บอกว่าจะเป็นคนดีเพื่อผมหรอก...  แต่น้ำเสียงบางอย่างของเธอบอกให้ผมรู้เอง.. และผมก็ชื่นใจจริงๆ เหมือนว่า..บทข่าวดีจะมา ก็มาไม่สิ้นสุดจริงๆ น้องรังสิตเพิ่งบอกสิ่งที่ทำให้ผมแอบดีใจมากๆ  ดีใจจนบอกไม่ถูกจริงๆครับ  น้องบอกว่า.. แดนี่ขอให้น้องรังสิตช่วยเธอหา weeds หรือยาทุกอย่างที่ซุกซ่อนหลงเหลืออยู่ในบ้านนี้ แล้วเอาไปทิ้งให้หมด เธอบอกว่าแดนี่เอาจริงมาก  เธอไม่เคยเห็นแดนี่เอาจริงเอาจังขนาดนี้มาก่อนเลย   แม้กระทั่งเนื้อ  แดนี่ก็จะไม่สูบอีกแล้วด้วยซ้ำ   เรียกว่าเลิกหมด เลิกขาดจริงๆ น้องรังสิตโม้ให้ฟังอย่างภูมิใจ "พี่หนูบอกว่าจากนี้ไป เค้าจะใช้ชีวิตเพื่ออนาคตซะที" น้องรังสิตไม่รู้หรอกครับว่ายามที่เธอหวังในตัวพี่สาวอยู่  ผู้ชายคนหนึ่งแอบตั้งความหวังไว้สุดใจสุดวิญญาณด้วยเช่นกัน ผู้ชายคนนั้นนั่งนับวันรอใครคนหนึ่งกลับมา... ด้วยความรู้สึกหวังอย่างเต็มเปี่ยมกับประโยคที่ว่า.."ฉันจะเป็นคนดีให้ได้เลย.." แดนี่... ผมจะรอ...รอให้คุณกลับมาเป็นคนดีของผมนะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 05:20:07 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 05:13:08 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 23 ก.ย. 51 04:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 132 ^^  นาดีใจจังอ่ะแดนี่ ว่าแต่แล้วพายุล่ะ มันไปอยู่ไหน กำลังก่อตัวที่ใด ลุ้นอีกๆ  (ด้วยความกลัว) จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 23 ก.ย. 51 04:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 133 เอา Desperado อีกเวอร์ชันมาฝากครับ เป็นเสียงของ Emi Fujita เพราะจับใจมากครับ อยากให้ลองฟังกันดู.. จากคุณ : MiRaCLe DouBLeSHoT - [ 23 ก.ย. 51 04:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 134 เราว่า คุณสองคนกำลังทำร้ายกันและกัน อย่างไม่รู้ตัวตั้งแต่เริ่มรู้จักกันแล้วคะ เพราะปมในใจของทั้งสองฝ่าย กั้นกำแพงขึ้นมา เหมือนจะรักกันนะคะ แต่ในใจทั้งสองฝ่ายกับเจ็บปวด โทษตัวเองในการกระทำของตัวเอง เป็นรักที่ขื่นขมเอามากๆ ขอบคุณพระเจ้าจริงๆ ที่ส่งแดนี่มาเพื่อคุณ :) จากคุณ : mimi2p - [ 23 ก.ย. 51 05:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 135 +_+  หนูเจหายไปไหน / กำลังทำอะไรอยู่นะ ?? จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 23 ก.ย. 51 05:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 136 เศร้าจัง ... แต่ได้ข้อคิดดีๆ อีกแล้ว "ด้วยความเข้มแข็งเป็นนักสู้นี้แหละ  จึงทำให้พวกปลาทวนน้ำไม่ค่อยเข้าใจขั้วตรงข้ามของตัวเอง  คือ พวกปลาว่ายตามน้ำ"   เข้าใจอารมณ์เลย บางทีไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนอื่นจะตีโพยตีพายทำไม เพราะถ้าเป็นเรา เราจะไม่เสียเวลามาคร่ำครวญ แต่จะพยายามหาวิธีแก้ปัญหาแทน จะพยายามเข้าใจคนอื่นให้มากขึ้นค่ะ ******* ว่าแต่คุณผึ้งน้อยจะไปลำปางตอนไหนคะเนี่ย เดินทางโดยสวัีสดิภาพเน้อ จากคุณ : lalabel - [ 23 ก.ย. 51 06:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 137 สงสารโคลอี้ค่ะ จะเจ็บปวดแค่ไหน ที่ไม่เชื่อแดนี่เพื่อนที่อยู่ใกล้ชิดอย่างนั้น เพื่อนบอกว่าร่างกายอ่อนแอ แต่เธอกลับไม่เชื่อ เหมือนโคลอี้พลาดในจุดที่เธอไม่ควรอภัยให้ตัวเอง เพราะเรื่องแดนี่ใช้ยาเสี่ยงตายมากเลย ใส่ใจและดูแลกันมาตลอด แต่มาตกม้าตายในเรื่องสำคัญยิ่งแบบนี้ จากคุณ : แมงปอสีรุ้ง - [ 23 ก.ย. 51 06:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 138 ง่า.... รออ่านต่อเหมือนเดิมนะคะ ไปลำปางก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ เพราะ ลำปางหนาวมากกกกกก แซวเล่นนะคะ จากคุณ : ไอเฟล - [ 23 ก.ย. 51 08:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 139 เข้ามาลงชื่อไว้ก่อนคะ เดี๋ยวสายจะเข้ามาอ่าน.... จากคุณ : The Top End - [ 23 ก.ย. 51 08:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ออกเดินทางรึยังเอ่ย ยังไงขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ ไปแล้วก็หาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ *-^ จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 23 ก.ย. 51 08:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 141 เราว่าคุณผึ้งน้อยพเนจรเหมือนโคลอี้จริงๆด้วย ใช้ชีวิตอยู่บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริงโดยมีเหตุผลรองรับอยู่เสมอ แต่นั้นแหละเป็นเรื่องจริงที่ว่า ผู้ที่แข็งแรงกว่าจะต้องดูแลผู้อ่อนแกกว่าเสมอ strong man stand up for themself stronger stand up for other ตอบที่เจอกันเลยถูกตาถูกใจกันเป็นพิเศษ ยิ่งได้คุย ยิ่งใช่เลย แต่เหมือนกันมากก็มักจะอยู่กันไม่ได้ เหมือนขั้วแม่เหล็กด้านเดียวกัน กับแดนี่ ที่ต่างกันสุดขั้ว ทำให้มีการเติมเต็มในส่วนที่ทั้งคู่ไม่มีหรือหามานานก็ได้ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ลูกพริกไทย - [ 23 ก.ย. 51 08:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 142 อ่านแล้ว รู้สึกดีจริงๆครับ ความรักช่างซับซ้อนจริงๆครับ จากคุณ : To die for - [ 23 ก.ย. 51 08:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 143 ตามมาอ่านต่อตอนเช้าค่ะ  (T ^ T) จากคุณ : Sentra de Sephirot - [ 23 ก.ย. 51 08:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 144 3 สัปดาห์ 5 วัน 5 ชั่วโมง กับอีก 25 นาทีแล้ว  ที่ผมกับแดนี่ไม่เคยมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกันอีกเลยนับจากบ่ายวันนั้น   วันแห่งโชคชะตาที่ผมลืมมือถือไว้จนต้องวกรถกลับมาเอาที่บ้านแดนี่     ถ้าไม่มีวันนั้น  เราก็คงไม่ได้เป็นของกันและกัน  และผมก็คงไม่มีอะไรที่ผูกพันผมไว้กับแดนี่จนไปไหนไม่รอด You have me in your hands-เธอมีฉันอยู่ในกำมือเธอแล้ว For you are my only weakness-เธอคือความอ่อนแอเดียวที่ฉันมี หลังจากโคลอี้พาแดนี่ขึ้นรถไฟไปอยู่ที่สวนโมกข์  เราไม่มีโอกาสติดต่อกันเลย  เพราะที่วัดคือที่ป่า   แต่ไม่เป็นไร  อย่างน้อยเมื่อผมหลับตา ผมยังเฝ้าจินตนาการได้ว่า...11 โมง ตอนนี้คงได้เวลาฉันเพลแล้วนะ 6 โมง  คงได้เวลาทำวัตรเย็นแล้วสิ..   อีก 10 วัน เธอก็จะกลับมาแล้ว!   ช่วงวันแรกนั้น น้องรังสิตลงทุนค้นบ้านทุกซอกทุกมุมเพื่อย้ำอีกทีว่าแดนี่เลิกชีวิตเก่าได้จริง  "clean จริงๆพี่คร้า...!"  เธอรายงานเสียงใส ผมดีใจจนบรรยายไม่ถูกเลยครับ   ผมจึงนัดแนะกับน้องรังสิต  ให้พาเพื่อนนักศึกษาของเธอไปทาสีบ้านชั้นล่างให้แดนี่ที่มันเก่าแล้ว ไม่เข้ากับชั้นบน เพื่อที่เธอกลับมาจะได้เซอร์ไพรส์และดีใจ  กับบ้านใหม่ และชีวิตใหม่พร้อมกัน วันแรกๆนั้นผมมีความสุขมากกับการที่ตัวเองคอยนับวันรอแดนี่กลับมา.. กลับมาเป็นคนที่เธอลั่นวาจาไว้ว่าอยากเป็น   คือเป็นดีที่มีความสุขได้เสียที .........3 สัปดาห์ 6 วัน 10 ชั่วโมง กับอีก 30 นาที หากมีบทเรียนชีวิตบทไหน ที่ผมเรียนรู้ได้เลยทันทีจากเรื่องรัก 4 เส้าของเราในคราวนั้น  ก็คงเป็นบทนี้เลยครับ อย่าฝากความหวังของคุณไว้กับคนอ่อนแอ  คุณจะผิดหวังทั้งชีวิต! เพราะ... คนที่อ่อนแอ  มักไม่มีความแข็งแกร่งภายในพอจะแก้ปัญหาตัวเองได้ คนอ่อนแอ มักไม่มีความเชื่อมั่นในพลังของตัวเองที่จะฝ่าฟันสิ่งยากลำบากได้ คนอ่อนแอ มักไม่มีความอดทนพอจะรอเวลาให้ผลลัพธ์ที่เขารอคอยอยู่หรือสู้ลงแรงไปให้เกิดขึ้นได้ คนอ่อนแอ มักไม่เห็นคุณค่าตัวเองมากพอที่จะเชื่อว่าเขาจะประสบความสำเร็จได้ คนอ่อนแอ จึงเลือกทางที่ง่ายกว่า   แม้มันจะเป็นทางที่แย่กว่าก็ตาม คนอ่อนแอ จึงยอมเลิกล้ม ถอดใจเสียก่อนจะได้ลองพยายามจนสุดกำลัง คนอ่อนแอ จึงหวังพึ่งคนอื่นให้แก้ปัญหา คนอ่อนแอ จึงพ่ายแพ้ต่อความเย้ายวนเสมอมา คนอ่อนแอ จึงมักให้สัญญาแล้วผิดคำสัญญาอยู่เสมอๆ แล้วเมื่อทุกอย่างล้มเหลว เนื่องจากนิสัยอ่อนแอของตัวเองทั้งหมดที่กล่าวมา   คนอ่อนแอจึงหาข้ออ้างอันชอบธรรมได้ ในการ สมเพชตัวเอง สงสารตัวเอง ซ้ำเติมตัวเอง เกลียดตัวเอง และ..ลงโทษตัวเอง วนเวียนเป็นหมางับหางตัวเองเช่นนี้เรื่อยไป ดังวงจรอุบาทว์ไม่จบไม่สิ้น ฉะนั้น คนรักที่ทำร้ายหัวใจเราได้มากที่สุด  ไม่ใช่คนมักโกรธและก้าวร้าว...แต่เป็นคนรักที่อ่อนแอที่สุดต่างหาก! เหมือนที่แดนี่ทำร้ายหัวใจของผม ด้วยการละเมิดคำสัญญาว่าจะทำตัวให้ดีขึ้น   คำสัญญาที่เธอเคยให้ไว้กับทุกคนที่รักและหวังดีต่อเธอ ทั้งที่เพิ่งไปอยู่วัดได้แค่ไม่ถึง 3 วัน   แดนี่ก็ถอดใจกับสวนโมกข์เสียแล้วครับ ! แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 09:48:06 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ 23 ก.ย. 51 09:12:47 ]