ความคิดเห็นที่ 1 มาอยู่เป็นเพื่อนก่อนค่ะ เป็นกำลังใจ จากคุณ : heartmiddle - [ วันปิยมหาราช 01:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โอ้วววว มาเข้าคิว แต่ขอไปนอนก่อนนะ ง่วงแล้ว พรุ่งนี้จะมาอ่าน ตามนี้นะ จากคุณ : คนโดนแบน - [ วันปิยมหาราช 01:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามานั่งเป็นเพื่อนค่ะ ^ ^ จากคุณ : titun - [ วันปิยมหาราช 01:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ....มาอยู่เปนเพื่อนครับ ^^ จากคุณ : เหมียวออก้า (orcahappy) - [ วันปิยมหาราช 01:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราขอเล่าความเป็นมาของชีวิตเราซักนิดนึงนะคะ เราเกิดในครอบครัวคนจีน  พ่อเป็นอาเสี่ยคนโต ของพี่น้อง 9 คน (ที่โคตรจนในตอนนั้น..) ที่บ้านเป็นโรงงานเล็ก ๆ ค่ะ  อุตสาหกรรมในครัวเรือน แม่เราก็อีสาวบ้านนอกมาทำงานในโรงงานจนได้เจอพ่อ ก็ตามสไตล์อาเสี่ยอายุราว 20 เจอกะสาวน้อยอายุ 17  ก็ได้เสียกันไป  ไม่ได้แต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว  อยู่กินกันทำงานหนักกันทั้งคู่  แม่ทำงานหนักรับหน้าที่สะใภ้ให้คนทั้งบ้านนับร่วม ๆ 15 คนได้  แล้วยังงานในโรงงานที่หนักแบบใช้แรงกายแบกหามเลยแหล่ะ แม่เราเป็นสาวอีสาวบ้านนา  หน้ากลม ๆ ตัวป้อม ๆ ชอบเที่ยวตามประสาวัยรุ่น  ปากคอจัดจ้าน พ่อเราก็ตี๋เข้ม  ตัวเล็ก แต่หล่อมากกก  และแน่นอน...เจ้าชู้สุด ๆ ลูกสาวคนโตอย่างเราเลยเกิดมามีส่วนผสมของทั้งสองคน แต่ก็ตามประสาเลือดหมวยแรง  เราเกิดมาตัวขาว ๆ แก้มยุ้ย ตากลม  ไม่โตแต่ก็ไม่ตี่ ปากอิ่ม ๆ ขนาดกำลังดี  คางเป็นลูกกลม ๆ  ผมสีน้ำตาลเข้ม  จ้ำม่ำน่ารักตามประสาเด็ก  แล้วยิ่งน่ารักน่าอุ้มก็ตรงที่เป็นหลานสาวคนแรกของตระกูลมีแต่คนเอาใจ.. ทีนี้...ก็ตามประสาหนุ่มหล่อแบบพ่อเราอ่ะนะ ตอนที่แม่เราท้องน้องคนรอง  พ่อหนีไปเที่ยวกับอีสาวอีกคนในโรงงาน ซึ่งกำลังจะกลายมาเป็นแม่เลี้ยงเราในอนาคต   ขนาดแม่เราไปคลอดน้องที่โรงพยาบาล  พ่อยังนัดไปเที่ยวกะแม่สาวคนนี้ อืม...พ่อตรู...(อันนี้เพิ่งมารู้เมื่อ 5-6 ปีก่อนหน้านี้เอง จากปากของลุงคนงานคนนึงที่ทำงานในบ้านเรามาตั้งแต่เราเกิด...) แล้วพอแม่เราคลอดน้องชายได้ไม่นาน  พ่อพาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ร่วมบ้านด้วย.. พ่อกะแม่เราทะเลาะกันอย่างรุนแรง...  แม่เป็นผู้หญิงไม่ยอมใคร ขอแยกทางและจะเอาน้องชายซึ่งยังแดง ๆ ไปด้วย  แต่จะทิ้งเราไว้   ปรากฏว่าอาเราคนนึงไม่ยอม  เอาน้องชายเราไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า  แม่เราอาละวาดใหญ่  ตบหน้าอาเรา  แล้วตัดสินใจอีกครั้งพาเราไปแทน... ตอนที่กำลังเดินทางไปบ้านเกิดของแม่  ภาพความทรงจำในวัย 3 ขวบของเรามันลางเลือน เราจำไม่ได้ว่าเดินออกจากบ้านในกรุงเทพมากะแม่ตอนไหน จำได้แต่ช่วงเวลาที่ไปถึง บขส.  แล้วแม่ให้นั่งรอบนรถ  แม่จะไปไหนก็ไม่รู้ แต่เรากลัวมากกก  เลยวิ่งลงจากรถไปตามแม่  แหกปากร้องเรียกหา  พอแม่ออกมาเจอก็เลยพาเรากลับขึ้นไปนั่งรถเหมือนเดิม  แล้วเราก็ไปบ้านแม่กัน บ้านแม่อยู่ที่ร้อยเอ็ด  อำเภออะไร หมู่บ้านอะไรเราจำไม่ได้แล้ว   จำได้แต่ว่าเป็นบ้านนอก แบบบ้านใต้ถุนสูง  มีกี่ทอผ้าใหญ่ ๆ อยู่ใต้ถุนบ้านซึ่งมีพื้นเป็นทราย เราจำอะไรไม่ได้มากมายนัก แต่สำนึกในทุกวันนี้  เราจำได้อยู่อย่างที่แม่นยำมาก คือกลิ่นของหมู่บ้านนั้น..  มันเป็นกลิ่นของหนอนไหมและใบหม่อน เราไปอยู่ที่โน่นซัก 3 เดือนได้ พ่อก็เอารถปิคอัพเก่า ๆ ที่ขนของส่งที่บ้านไปรับกลับมา จำได้ว่ามีคนในหมู่บ้านมาล้อมรถเต็มไปหมด  เหมือนจะมาส่ง แต่วันนั้นแม่ไม่อยู่  ยายบอกกะพ่อว่า  แม่ลงไปทำงานที่กรุงเทพแล้ว เรามารู้ภายหลังว่า  อันที่จริงแม่ทำงานไม่ได้ไกลจากบ้านเราที่กรุงเทพเท่าไหร่นัก  และเป็นคนโทรไปบอกให้พ่อไปรับกลับเอง  แลกกะเงินก้อนนึง  เพราะแม่ส่งเสียเราไม่ไหวแล้ว  แล้วก็คิดว่าจะเป็นการดีกว่าถ้าเราได้โตมากับพ่อ.. จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 01:16:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สู้ ๆ นะคะ เรายังอยู่เป็นเพื่อนคุณเสมอนะ และก็ยังมีเพื่อน ๆที่น่ารักให้ห้องนี้อีกมากมายด้วย จากคุณ : heartmiddle - [ วันปิยมหาราช 01:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันที่เรากลับมาถึงบ้านที่กรุงเทพ อาม่าร้องไห้ใหญ่...  เพราะเราผอมมากกก  คอยาว ซี่โครงบาน   ผมเผ้าสกปรกรุงรัง  ไม่เหลือเค้าคุณหนูของบ้าน อาม่าเล่าว่าพอเราเดินเข้าบ้าน เห็นกับข้าวเจ๊กบนโต๊ะ   เรากินทุกอย่าง  กินนรกแตก  ผักหญ้าที่ไม่เคยกิน  เรากินพินาศ เพราะบ้านนอกมันไม่มีให้กิน กินแต่ข้าวเหนียวจิ้มแจ่ว กบย่าง ฯลฯ ตามแต่จะหาได้ ..นั่นคือสาเหตุที่เราถูกสปอยล์เรื่องของกินมาตลอด.. เราโตมาเป็นเด็กอ้วนจ้ำม่ำ  ประถมปลายแล้วก็ไม่ผอม  มัธยมก็ยิ่งอ้วนไปใหญ่   แต่มันไม่ใช่ปัญหาของเด็กสาวอย่างเราแม้จะอ้วนล่ำผิดเพื่อนในรุ่นเดียวกัน   เพราะเราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน ตอนเด็ก ๆ เราไม่ได้เรียนเก่งมากซักเท่าไหร่  จำได้ว่าตั้ง ป. 4 แน่ะ  กว่าจะอ่านหนังสือออก ถึงได้เริ่มหัดอ่านการ์ตูนของอา ๆ เรา   แล้วเริ่มลามไปที่วรรณกรรมเยาวชน  อย่าง ความสมหวังของแก้ว หรือ มิลลี่ มอลลี่ แมนดี้ (ถ้าจำชื่อไม่ผิดนะ)   นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของนิสัยรักการอ่านและรักสันโดษ... แต่สันโดษบ้านเรามันหายากมาก  นอกจากพ่อกะแม่  เรายังมีย่าทวด ปู่ ย่า และ อา ๆ อีก 6 คนอยู่ในบ้าน เชื่อมั้ย... ความฝันของเด็ก 10 ขวบอย่างเราในตอนนั้นคือ..   ..การมีห้องนอนเป็นของตัวเอง  และมีบ้านที่เงียบสงบ.. ไม่วุ่นวาย...  ไม่จุกจิก  มีหนังสือให้อ่านกองโต ๆ ตอนเรากำลังจะขึ้น ป.5  บ้านเรามีฐานะที่ดีขึ้นมาก  เลยไปซื้อที่แปลงหนึ่งไว้แถว ๆ มหาชัยเพื่อขยายโรงงาน   ตอนนั้นปู่สั่งให้ พ่อกะแม่พาเราและน้อง ๆ ไปอยู่ดูแลโรงงานที่โน่นทั้งครอบครัว แต่เราไม่ยอมไป... ตอนนั้นอาม่าก็ไม่อยากให้เราไปด้วย  เราก็บอกอาม่าว่าเราไม่อยากไปเพราะ  “เราอยากเรียนโรงเรียนในกรุงเทพฯ...” แต่เหตุผลที่แท้จริงก็คือ   ..เราไม่อยากไปอยู่กับแม่เลี้ยง... จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 01:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยู่เป็นเพื่อนค่ะ ^^ จากคุณ : หลงรักเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ - [ วันปิยมหาราช 01:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตั้งแต่เล็ก ๆ ที่เราโตมากับเค้า  เราเป็นเครื่องรองรับอารมณ์เค้ามาตลอด   เราโดนฟาดแรง ๆ โดนเค้ายุให้พ่อตีเราหนัก ๆ   ความเป็นเด็กของเราทำให้ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องโดนตีหนักขนาดนั้น   (ถึงแม้ว่าเราจะซนตามประสาเด็กบ้างก็ตาม)   บางเรื่องเป็นเรื่องเล็กน้อย  เราก็โดนลงไม้แขวนเสื้อ  โดนฟาดด้วยลวดพีวีซี... เคยโดนตบหลังตอนกินข้าวด้วย   เรากลับมาจากโรงเรียนถึงบ้าน  ไม่รู้ว่าวันไหนจะเจออารมณ์แบบไหนของเค้า. เราโตอย่างทุกข์ทน..  แล้วก็หวาดกลัวอารมณ์คนในบ้าน ..... แต่ตอนนี้เราก็พอเข้าใจเค้าอยู่บ้างว่า  เค้าทำงานหนักมาก  ดูแลรับใช้คนทั้งครอบครัว   ตอนนั้นเค้าเองก็เพิ่งอายุแค่ 20  พอมีสามีก็มีลูกทีเดียวเลย 3 คน (รวมลูกตัวเองด้วย)   ก็ต้องเครียดและเหนื่อยเป็นธรรมดา... กลับมาถึงโรงเรียนกันต่อ พอเราขึ้นชั้น ป.5  ผลการเรียนเราดีขึ้นมาก  จากเด็ก ป.4 ห่วยแตกไม่ได้ความ   มาคว้าที่ 3 ได้ของชั้น  อาจจะเป็นเพราะสุขภาพจิตของเราดีขึ้น เพราะพ่อพาแม่เลี้ยงและน้อง ๆ ไปอยู่มหาชัยแล้ว แล้วเราก็จบ ป. 6 ด้วยคะแนนอันดับหนึ่งของโรงเรียน   และสอบเข้าโรงเรียนสตรีรัฐบาลที่มีชื่อเสียงละแวกฝั่งธนฯ ได้ ช่วงที่เราเรียน ม.ต้น  ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่   ก็เรียนเกาะกลุ่มกับเพื่อนไปเรื่อย  ไม่ได้เก่งดีเด่กว่าคนอื่น จำได้ว่าในวิชาแนะแนว  มีอยู่คาบนึง  อาจารย์ให้ทำข้อสอบอะไรซักอย่าง   ที่ไม่เกี่ยวกับวิชาการและไม่เปิดเกรดดูแต่ละวิชา...   ว่าแต่ละคนควรจะเลือกเรียน ม.ปลาย สายอะไรดี   เรากลับได้คะแนนที่ชวนลำบากใจที่สุดคือ... คะแนนเราเท่ากัน ทั้งสายวิทย์และสายศิลป์... เราเป็นคนเรียนอะไรก็ได้ แต่อาจารย์กลับบอกว่าเป็นห่วงเราที่สุด...   ท่านกลัวว่าเราจะหาตัวเองไม่เจอ (ตอนนั้นได้ยินประโยคนี้ยังไม่เข้าใจเลยว่าอาจารย์พูดเรื่องอะไร..) ช่วง ม.3 เทอมปลาย  เราตัดสินใจไม่เรียนต่อ ม.4  เพราะเหตุผลที่งี่เง่ามาก... เราขี้เกียจไปปฐมนิเทศ ม.ปลายที่ค่ายทหารแห่งหนึ่ง   กะอีกเหตุผลนึงคือ  เราเบื่อผู้หญิง... ด้วยความที่เรียนจนจบ ม.3  แล้วเราก็ยังอ้วนบะลั่กกั่กอยู่   แล้วก็ไม่ค่อยจะเหมือนผู้หญิงเท่าไหร่ แล้วก็ไม่แคร์ด้วยว่าใครจะมองเราอย่างไร เราวางแผนอนาคตไว้ว่า   (ส่วนหนึ่งก็ตอบสนองความคิดของพ่อ  ว่าทุกคนในครอบครัวมีทักษะทางช่างทุกคน)   ...ว่าเราอยากเป็นวิศวกร... ฮ้า... ทีนี้ถ้าขี้เกียจจะเจอผู้หญิง  เราก็ต้องไปเรียนโรงเรียนสายช่างสินะ... จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 01:44:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เดี๋ยวขอมาต่อพรุ่งนี้นะคะ วันนี้ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ปวดหัวมาก สงสัยยาคลายเครียดจะออกฤทธิ์ ตาจะปิดแล้วค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าต่อค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่มานั่งเป็นเพื่อนค่ะ จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 01:46:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหมือนกันเลยค่ะ ความฝันของเด็ก 10 ขวบ...พอนึกตอนนี้ รู้สึกเหมือนตอนนั้นเราแก่แดดจังเลย อยากมีโลกส่วนตัวตั้งแต่เด็กเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้คุณ FeministFey สามารถผ่านพ้นทุกปัญหา ที่กำลังเผชิญอยู่ ไปได้อย่างราบรื่นค่ะ จากคุณ : luckycatty - [ วันปิยมหาราช 02:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาเชียร์ครับน้อง FeministFey จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร - [ วันปิยมหาราช 05:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอามาฝากคนนอนดึกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านต่อครับ จากคุณ : ชินจัง..ชักจะชินแล้ว - [ วันปิยมหาราช 05:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลงชื่อรออ่านค่ะ จากคุณ : หน้ากาก - [ วันปิยมหาราช 06:41:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนให้เต็มที่เลยครับ เด๋วจะมาตามอ่านนะครับ จากคุณ : joblovenuk - [ วันปิยมหาราช 07:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชีวิตน่าสนใจ  รออ่านเช่นกันค่ะ จากคุณ : แมงปอสีรุ้ง - [ วันปิยมหาราช 08:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แวะมาให้กำลังใจนะคะ writing therapy ที่คุณผึ้งบอกช่วยพี่ไว้ได้เยอะ เช่นกันค่ะ นอกเหนือจากนี้แล้ว ยังมีข้อคิด คำพูด ของพี่เค้า ที่เป็นแรงบันดาลใจให้ พี่ผ่านอะไรๆมาได้อย่างเข้มแข็ง ด้วย รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : 2nd Ave. - [ วันปิยมหาราช 08:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ให้กิ๊ฟแทนกำลังใจนะคะ จากคุณ : La~lA~La>>Hoo - [ วันปิยมหาราช 09:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Florentyna - [ วันปิยมหาราช 10:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คนดีตื่นยางงงงง หิวมั๊ย ปวดหัวป่าวว อย่างลืมหาอะไรทานนะคะ วันนี้วันหยุด ถ้าไม่ออกไปไหนแวะมาเที่ยวแถวนี้ได้น๊าาาาา มีเพื่อนตรึมมมมมมมมม อ่ะ!! แล้ววันนี้ยิ้มยังคะ ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆ ^________________________________^ จากคุณ : งามครอบคลุมจักรวาล - [ วันปิยมหาราช 10:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รออ่านต่อนะคะ และให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - [ วันปิยมหาราช 10:34:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาลงชื่อไว้ รออ่านต่ออยู่นะ จากคุณ : koi-jija (koi-jija) - [ วันปิยมหาราช 10:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นกำลังใจให้นะคะ  รออ่านด้วยคน จากคุณ : somjeen - [ วันปิยมหาราช 10:51:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นกำลังใจครับ ให้ผ่านไปได้ด้วยดี จากคุณ : KL - [ วันปิยมหาราช 12:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 25 .. เอากำลังใจมาฝาก .. จากคุณ : คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง - [ วันปิยมหาราช 12:50:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 . . . ตื่นแล้วค่ะทุกท่าน.. ขอรายงานสภาพอากาศเล็กน้อยนะคะ ตอนนี้อยู่บ้านที่มหาชัยค่ะ  กลับมาอยู่กับพ่อแม่และน้องชายช่วงวันหยุด ทานข้าวแล้วด้วย  แม่ผัดข้าวให้กินค่ะ  แต่กินได้แค่ครึ่งเดียว.. (ก้อยังดี..) บรรยากาศรอบตัวดู family มาก.. ขณะที่นั่งอยู่เนี้ย... มีน้องสะใภ้ กะหลานป้า...นอนหลับอุตุ  อยู่ข้างหลัง... แต่เราหม่นหมองจัง.. อยากดูดบุหรี่อีกละ เด๋วมาค่ะ... . . . . . จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 13:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 27 . . ต่อนะคะ ทีนี้มันช่างประจวบเหมาะเสียจริง   เรามีเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้สนิทมากเท่าไหร่ จู่ ๆ วันสุดท้ายของการเรียน  วันที่ต้องไปรับ ใบ รบ. ที่โรงเรียน   หล่อนมานั่งกระแซะข้าง ๆ แล้วเล่าให้ฟังว่าจะไปเรียนที่ไหน... แล้วก็  อ๊ะ...ที่นั่นมีสายวิชาช่างให้เราเลือกเรียนด้วยนิ่... ไปกันเลยละกัน... ว่าแต่...วิทยาลัยนั้นมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ  แค่ชื่อเรายังไม่เคยได้ยินเลย   แต่เพื่อนบอกว่าเป็นของรัฐ  ต้องสอบเข้านะ   (เราก็คิดในใจ  ชิ...ชั้นไม่เคยสอบที่ไหนไม่ติดย่ะ...) วันนั้นเราไปสมัครกับมัน  จนสอบได้ (แถมเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้อง) แล้วก็เข้าเรียน...   แต่ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้อง เราก็เข้ากับเพื่อนผู้ชายได้พอสมควร มีเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มหนึ่งบ้างนิดหน่อย ปิดเทอมไปร่อน ๆ เที่ยวต่างจังหวัดบ้าง ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราไม่ค่อยสนใจครอบครัวเท่าไหร่ อยากจะไปเที่ยวไหน ๆ ก็ไป อยากไป ตจว. ก็บอกอาม่าว่าจะไป  แล้วก็ไปเลย... เลิกเรียนก็กลับบ้านดึกดื่นบ้างเป็นบางวัน เพราะไปนั่งกินเหล้าบ้านเพื่อนแถว ๆ คลองสาน แล้วก็นั่งคุยกันถึงเรื่องโน้นนี้   แต่ตอนนั้นเรายังไม่สูบบุหรี่นะ  (เพื่อนไม่อยากให้สูบด้วย) ยาเสพติดนี่ไม่เอาเลย เพื่อนเราในกลุ่มก็ไม่เอายาเสพติดเช่นกัน อันที่จริงต้องนับว่าเป็นโชคดีอยู่ ที่ได้รู้จักเพื่อนกลุ่มนี้ ที่ถึงแม้ background ชีวิตจะแตกต่างกันค่อนข้างมาก แต่ก็ไปกันได้ดี  และเป็นกลุ่มที่รักเรียนพอได้ อ่านอย่างนี้แล้ว... ดูจะเข้ากับผู้ชายได้ดีสินะ แต่อันที่จริง... เราไม่เคยเข้าใจเพื่อนผู้ชายเลย เราไม่เคยสนิทใจเต็มร้อย.. ไม่เคยวางใจเพื่อนผู้ชายคนไหนเต็มที่ เรามีระยะห่างเสมอ... ไม่รู้เรากลัวอะไรเหมือนกัน แล้วสำหรับเพื่อนกลุ่มนี้ หลายปีมานี้ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันแล้ว ช่วงที่เรียนช่วงนั้น  เราก็ตั้งใจเรียนนะ  เอาทุกอย่าง ก่ออิฐ แบกปูน ทำงานไม้งานเหล็ก  เราเอาหมด ไม่วานเพื่อนทำด้วย จนมือคุณหนูของเราด้านจนลอกเป็นแผ่น ๆ เพราะปูนกัด และกบไสไม้ ด้านแล้วลอก  แล้วลอกแล้วด้าน   เนื้อตัวจากขาว ๆ นวล ๆ เนียน ๆ หน้าผ่อง ๆ ....ด้านดำเกรียมไหม้หมดตัว   ...หน้าเป็นสิวอักเสบมีหัวหนองลามตั้งแต่หน้าผากจนหมดผิวเนื้อที่คอ เพราะแพ้ฝุ่นปูนอย่างรุนแรง  แต่ไม่คิดจะรักษา แล้วยังอ้วนหนักเกือบ 80 kg กับความสูงแค่ 153 cm เป็นช่วงวัยรุ่นอายุ 15-18  ที่น่าเกลียดสุด ๆ จิง ๆ แต่เราก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่   สำหรับเรื่องวิชาการในห้องนั่น  เรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่จะทำได้ดี   แต่งานฝีมือก็แพ้แรงแพ้ทักษะเพื่อนผู้ชายไปเยอะเหมือนกัน แต่เราก็พยายามเรียน ๆ ๆ ๆ  เกเร ๆ ๆ ๆ  ตามเพื่อนไปจนจบ ด้วยคะแนนที่ดีพอควร (อันที่จริงอันดับ 2 ของภาควิชา) พอจบ ปวช. สายก่อสร้าง  เราไปเรียนต่อ ปวส. ก่อสร้างเช่นกัน ในสถาบันกลางเมืองแถวมาบุญครอง  แต่เรียนไม่จบเพราะอุบัติเหตุชีวิตเสียก่อน   ทำให้เราหยุดเรียนไป 1 ปี  รวมกับที่เสียเวลาเรียน ปวส.ไปแล้วอีก 1 ปี  เป็น 2 ปี  ที่ไม่มีวุฒิเลย แต่เราก็ยังมานะพยายาม  อ่านหนังสือสอบเรียนต่อหลักสูตร 4 ปี  ที่สถาบันแห่งหนึ่งริมคลองรังสิต ที่นี่เป็นที่แรกที่ทำให้เราได้รู้จักคำว่า...สันโดษ... เราออกจากบ้านตอนอายุ 20   แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า..   นั่นจะเป็นวันที่เราจะไม่ได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างถาวรที่บ้านเกิดอีกแล้ว... แล้วที่นี่ก็เป็นที่เราได้พบกับแฟนของเรา... คนที่ยังคบกับเรามาจนทุกวันนี้  ตัวละครสำคัญคนหนึ่งในเรื่อง . . . . . จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 13:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โอ้ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ ปูเสื่อรอค่ะ จากคุณ : I trust Severus Snape - [ วันปิยมหาราช 14:14:43 ]

ความคิดเห็นที่ 29 รออยู่นะคะ น่าติดตามมากๆ เป็นกำลังใจให้ค่า แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 51 14:29:18 จากคุณ : ..kikiki.. - [ วันปิยมหาราช 14:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาลุ้นนะ...พื้นฐานตอนเด็กคล้ายกันมากเลย จากคุณ : pankee - [ วันปิยมหาราช 14:53:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มานั่งรอให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : พริกน้ำส้ม - [ วันปิยมหาราช 15:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 32 . ด้วยความที่บ้านเรากับสถาบันที่เราเรียนมันไกลมาก   (สมัยโน้นยังไม่มีรถไฟฟ้า  กว่าจะมีเราก็เรียนปี 4 แล้ว) เราได้รับอนุญาตให้ไปอยู่หอพักที่โน่น วันที่พ่อพาเราไปมอบตัว  เราก็ไปขับรถหาหอพักด้วย   พ่อไม่อยากให้เราอยู่หอหญิง  เพราะส่วนใหญ่เป็นห้องน้ำรวม แล้วสภาพห้องก็เป็นตึกแถวกั้นห้องไม่มีหน้าต่างมันอับทึบไม่น่าอยู่   (แล้วป๊าก็เข้าใจด้วยแร่ะว่าไม่มีใครมาทำอะไรลูกสาวข้าได้หรอก... รวม ๆ กับที่ป๊าก็เข้าใจด้วยว่าเราคงจะมีแต่เพื่อนร่วมชั้นเป็นผู้ชาย เดี๋ยวจะไม่ค่อยสะดวกเวลาจะอ่านหนังสือ หรือเฮฮากันตามประสาวัยรุ่น)   ป๊าอยากให้เราอยู่หอรวมที่สภาพแวดล้อมดีหน่อย   มียาม...มีเจ้าของหอพักที่ดูแลดี ๆ ไม่ปล่อยเด็ก ๆ มั่วซั่วกัน  แล้วมันก็เป็นหอที่เราถูกใจเช่นกันนะ ห้องของเราอยู่ชั้น 4 ซึ่งพอเปิดประตูระเบียงในห้องออกไป  เราเจอทุ่งหญ้าเขียวขจีเลยเชียว... ลมพัดเย็นสบายสุด ๆ (สมัยนั้นมหาลัยยังเป็นบ้านนอก ๆ อยู่เลยค่ะ..) ความรู้สึกแรกที่เราเข้าไปดูห้องนั้น   มันเหมือนฝันเลยนะ... ทั้ง ๆ ที่สภาพห้องก็ไม่ต่างอะไรจากอพาร์ทเม้นท์ทั่วไป   มีตุ้เหล็กมีเตียงเหล็กสองชั้น... มีโต๊ะมีเก้าอี้อ่านหนังสือ... แต่มันเป็นความรู้สึกปลอดโปร่ง...  ความรู้สึกที่ได้ใช้ชีวิตเงียบ ๆ นิ่ง ๆ   เป็นความสุขที่สุดยอดมาก.. เราต่างกับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ที่คิดถึงบ้าน homesick กันหลายต่อหลายคน   แม้แต่ roommate เรา ที่เป็นเพื่อนสมัยมัธยม  ยังร้องไห้คิดถึงบ้าน   แต่เรานิ่ง...ยิ้ม... มีความสุขมากกกก ความสุขสงบปลอดโปร่งที่เราอยู่ครึ่งเทอมแรก   ทำให้เราสอบได้คะแนนวิชาแคลคูลัส  เกือบ top แน่ะ   เพราะเราอ่านหนังสือแข่งกันทำแบบฝึกหัดกะเพื่อนอีกคนแทบทุกคืนยันเช้า.. .... จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 15:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 33 รออ่าน จากคุณ : ฟ้าฝนไม่เป็นใจ - [ วันปิยมหาราช 16:42:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ... ทีนี้ก็เข้าเรื่องจิง ๆ ซะที ถึงบุคคลสำคัญในเรื่องนี้คนนึง ก็แฟนเราเองน่ะแหล่ะ เราเจอเค้าตั้งแต่วันที่สอบสัมภาษณ์   วันนั้น...วันที่เรามองเห็นเค้าครั้งแรก..บรรยากาศรอบตัวมันแปลก ๆ เราเห็นเค้ายืนอยู่กับเพื่อนร่วมรุ่นอีกคน   ภายใน shop ของภาควิชาฯ เพื่อรอสัมภาษณ์   แต่ต้องขอเล่าก่อนว่า ที่เราบอกว่าบรรยากาศมันแปลก ๆ คือ เหมือนเราเคยเห็นเค้ามาก่อน...   แต่ภาพในความคิดตอนนั้นมันไม่ใช่ใน shop   แต่เป็นใต้ต้นโพธิ์ค่ะ...   ใต้ต้นโพธิ์ในสถาบันที่เราเคยเรียน ปวส. มาก่อน... เหมือนเป็นภาพที่เรามองเห็นเค้าจากไกล ๆ   ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนตัวนี้  ใส่สแล็คสีครีมตัวนี้ มันคุ้นตาเป็นที่สุด... เราเคยเห็นภาพนี้ที่ไหนมาก่อนกันนะ... เรารู้ภายในอีกไม่กี่นาทีต่อมาว่า   เค้าเป็นรุ่นพี่เราด้วย  ที่สถาบันที่เราได้เรียน ปวส.   แต่เราคลาดกัน.. ไม่เคยได้เจอกันในสถาบันที่ว่ามาก่อนแน่นอน   เพราะหลังจากที่เค้าออกมา  ก็ไม่ค่อยได้กลับไปอีกซักเท่าไหร่... เราสงสัยมาตลอดว่ามันอาจจะเป็น dejavu รึเปล่า เค้าเป็นรุ่นพี่ค่ะ...เราเรียกเค้าติดปากว่า  ... พี่ P หลังจากเปิดเทอมเราเริ่มได้พูดคุยกะพี่ P มากขึ้น   พี่ P ดูเป็นผู้ใหญ่ในสายตาเรามาก   ทั้ง ๆ ที่อายุแก่กว่าแค่ 2 ปี (แกทำงานไปเรียนไปสมัยเรียน ปวช. น่ะ เลยตกรุ่นมาเรียนกะน้อง ๆ )   พี่ P มาพักอยู่หอเดียวกับเราด้วยหลังจากเปิดเทอมได้ไม่นาน เค้าเป็นพี่ปรึกษาของน้อง ๆ ได้ดี  ขณะที่ก็เฮฮา   แล้วก็มีมุขกวนตรีนเยอะ  แต่ก็วางตัวได้ดี  น้อง ๆ ในห้องก็นับถือกัน สำหรับเราในเวลานั้น  ได้ใจเราเลยนะ... .......... จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 17:05:18 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ... ช่วงที่เรียนเทอมแรกไปจนเกือบจะหมดเทอมอยู่แล้ว...   เพื่อน ๆ ที่เช่าหอส่วนใหญ่มักจะจับกลุ่มกันไปหาเช่าบ้านเดี่ยวชั้นเดียวในหมู่บ้านข้างมหาลัยกันเช่าอยู่   เนื่องจากเป็นบ้านชั้นเดียว มี 3 ห้องนอน   มีพื้นที่กว้างขวางเยอะแยะ... ค่าเช่าหารกันแล้วก็ถูกกว่าอยู่หอด้วย ทั้งค่าน้ำค่าไฟ พวกเราจึงระเห็จกันออกมาหาบ้านว่าง ๆ เช่าอยู่กัน   ห้องเราเป็นห้องที่ออกมาหาบ้านได้ก่อน ส่วนพี่ P หาได้ทีหลัง   และนั่นคือจุดที่เริ่มต้นของเราสองคน เรากับพี่ P ด้วยความใกล้ชิดของเราสองคน เป็นเวลาเทอมกว่า ๆ   เราก็ปลื้มพี่ P มากขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน.. มีแต่ไปเที่ยว กินข้าวดูหนังกันเป็นกลุ่ม ๆ เพื่อน หรือกินเหล้ากันที่บ้านบ้าง (ตามประสาเด็กวิศวะอ่ะนะ..) พี่เค้าก็เห็นเราเป็นน้องสาว.. แต่จุดเริ่มของความสัมพันธ์เรามันไม่ได้ดีซักเท่าไหร่.. บ่ายวันนั้นเราไปดูหนังเรื่อง Jerry Mcguire กันกะพี่ P และผองเพื่อนอีก 2-3 คน หนังโรแมนติกถูกใจเราสุด ๆ เพลง Secret Garden เพราะจับใจ... พี่ P เองก็บอกว่าเค้ามีเทปอยู่ที่บ้านเด๋วกลับไปจะรื้อมาเปิดให้ฟัง พอเรากลับมาที่บ้านเช่าของพี่ P ในค่ำนั้น   ผองเพื่อนก็สรรหาไปซื้อเบียร์มากินกัน นั่งกินกันอยู่จนดึก  เพื่อนๆ ทยอยกลับกันไปแล้ว   เราเองก็จำไม่ได้เท่าไหร่ว่าคนสุดท้ายกลับไปตอนกี่โมง ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนที่เช่าบ้านร่วมกันด้วยไม่รู้ว่าไปไหน แต่สงสัยจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด.. จนเหลือแค่เราสองคน ตัวพี่ P ที่ยังไม่เมาเท่าไหร่.. หาเทปของ Bruce Springsteen มาเปิด Secret Garden ให้เราฟังจนได้ . . . ห้องโถงของบ้านหลังนั้นมันกว้างขวาง  ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ นอกจากทีวีและเบาะรองนั่ง   ทำให้เสียงเพลงยิ่งกว่ากังวาล... กับอากาศที่เย็นกำลังดีในเดือน กุมภาพันธ์... . . . นั่นเป็นบรรยากาศโรแมนติกครั้งแรกในชีวิตเรา... หลังจากนั้น... . . . . จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 19:36:09 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขออนุญาต แตกกระทู้นะคะ คอมบ้านเราช้า แฮงค์ก้อบ่อย เนตก็ช้าค่ะ แถมเรายังขี้เม้าท์ด้วย เรื่องราวยังมีอีกยาวค่ะ จากคุณ : FeministFey - [ วันปิยมหาราช 19:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ปาดดด   เรื่องยังไม่จบ จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ วันปิยมหาราช 20:02:24 ]