ขอระบายหน่อยครับ
ผม ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ผมมีคนรัก (ถึงเขาจะไม่รักผมก็ตาม) แต่ผมก็ยังรักเขาในแบบที่ควรจะเป็น
แต่มาวันหนึ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตผม เราสนิทสนมกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แต่ผมไม่ได้รักเธอ แต่ก็ยังคบหาเป็นพี่ชายน้องสาวเรื่อยมา เพราะความใกล้ชิด หรือเพราะความเหงามันทำให้ เรามีสัมพันธ์เกินเลย
เธอเปลี่ยนไปเธอเริ่มแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ โทรหาวันละ100 สาย พยายามเจ้ากี้เจ้าการชีวิตผม เริ่มที่จะแบ่งเงินผมใช้ และที่สำคัญ เธอเริ่มกดดันให้ผมไปสู่ขอเธอตามประเพณี
ผมรู้สึกสูญเสียอิสระที่ผมเคยมีเปล่าผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ ผมรักเดียวใจเดียว แต่ผมรู้สึกว่ามในยังเร็วไปที่ผมจะมีครอบครัว เพราะผมยังเรียนหนังสือ(ป.โท)อยู่ มีเพียงงานพิเศษ เล็กๆน้อยๆเท่านั้น ฝ่ายหญิงก็เป็นบัณฑิตตกงาน
และบางทีผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดน"จับ" หรือ"หลอกแดรก"มมันทำให้ความรู้สึกดีๆของผมที่มีต่อเธอลดลงไปอีก
ผมรูสึกผิดที่ยอมให้กิเลสตัณหาราคะมันครอบงำตัวผม ทั้งๆที่ในอดีตผมก็เคยอดใจได้ตลอดมา(ผมเก็บไว้ให้คนที่ผมรักทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักผม) ผมรู้สึกผิดต่อเธอ ผมเล่าให้เธอฟัง เธอโกรธมากๆ และไม่คุยกับผมได้หลายวันแล้ว
ผมรู้สึกผิดต่อน้องคนนั้นที่ผมมีอะไรกันกับเธอ และเริ่มจะไม่รับผิดชอบ แต่ผมก็รู้ดีว่าถ้าผมกั๊กไว้อีกปัญหามันก็จะยิ่งลุกลามใหญ่โต และยิ่งจะเป็นการทำร้ายเธอมากขึ้นไปอีก ทางที่ดีต้องรีบตัดไฟแต่ต้นลมซะ โชคยังดีที่เรามีอะไรกันแค่ไม่กี่ครั้ง และผมก็คุมเป็นอย่างดี
แต่จะให้พูดให้ดูดีอย่างไรมันก็คือการฟันแล้วทิ้งนั่นแหละ
ผมรู้สึกผิดต่อพ่อแม่น้องสาวที่ไปทำลูกเขาบุบบสลายแล้วคิดจะไม่รับผิดชอบ ถ้าเป็นผมโดนเองผมคงอกแตกตายเป็นแน่แท้
ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเธอ(น้องสาว)แต่มันเร็วเกินไปที่ผมจะรับผิดชอบชีวิตใคร
ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งเดียวที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา และมันจะไม่เกิดขึ้นอีก และผมจะจำความรู้สึกผิดบาปไว้เป็นบทเรียน
เอ้อออ กรูรู้ กรูมันเลว
จากคุณ :
นะ
- [
26 ต.ค. 51 10:10:48
A:192.168.1.10 X:124.157.229.176 TicketID:179472
]
ความละอายต่อบาปของคนที่ฟันแล้วทิ้ง
