ความคิดเห็นที่ 1 อืม...เคสนี้เราก็เห็นอยู่ เด็กแถวบ้านเราเอง แม่เลี้ยงมาอย่างกับลูกในใส้ เพื่อนบ้านละแวกนั้นไม่มีใครรู้เลย จนเค้าโตมาเป็นหนุ่ม อายุตอนนี้ราวๆ 17-18 ได้ค่ะ...ได้มารับรู้ความจริงว่า คนที่เลี้ยงดูเค้ามานั้น เป็นแค่ พ่อ-แม่ บุญธรรม...ตัวเค้าเป็นลูกของน้องสาวพ่อ ตอนนี้ เค้าเสียผู้เสียคนไปแล้วค่ะ ติดยาเสพติด สำมะเลเทเมา เอาแต่เที่ยวเตร่ เพราะพอเค้ารับรู้ความจริง...เค้าก็เปลี่ยนไป ผู้เป็นแม่ เคยมาระบายให้เราฟัง...น้ำตาไหลพรากๆ น่าสงสารมาก เพราะเค้าไม่สามารถมีลูกเองได้ เลยขอลูกน้องสาวมาเลี้ยง หวังจะพึ่งพายามเค้าเติบโต อุตส่าห์ส่งไปร่ำเรียน โรงเรียนดีๆ แต่สุดท้าย...ก็ไปไม่ถึงฝัน แถมยังแอนตี้ การตักเตือนของผู้เป็นพ่อ-แม่ อีกด้วย  เราได้ยินเสียงถกเถียงกันเป็นประจำ ทำได้แค่ สงสาร แม่เค้าอยู่ห่างๆ ค่ะ จากคุณ : ++SMILE LOGIN++ - [ 30 ต.ค. 51 11:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มันมีผลนะ บางทีเราทนพ่อแม่ เพราะเขาเป็นพ่อแม่ แต่ถ้าวันหนึ่งเรารู้ว่าไม่ใช่ เขาก็กลายเป็นคนอื่น คนอื่นก็คือเราไม่ต้องทน กลายเป็นว่าเราอยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่จริงๆ เราไปไหน ถ้าบอก ให้บอกตั้งแต่เด็กๆ ไม่ใช่ตอนโต โตแล้วรู้มาก มันทำใจลำบาก จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 30 ต.ค. 51 11:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมคิดว่าพวกนี้แปลกแฮะ เนรคุณคนเลยก็ว่าได้ แค่ครูอาจารย์ ที่เป็นคนอื่นเราก็ควรจะระลึกถึงบุญคุณเสมอๆ เป็นคนนอก แต่เนี้ยถึงจะไม่ใช้ผู้ที่กำเนิดเรามาก็จริงๆๆ ถึงเราไม่ใช่ลูกแท้ๆๆ กลับมีความรักห่วงใย รักเราจริงๆๆ เรายิ่งควรจะรักท่านให้มากกว่าพ่อ แม่จริงๆๆด้วยซ้ำไป ผมว่าไม่ควรบอกตอนวัยรุ่น วัยรุ่นเป็นช่วงนี้คิดน้อย ไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก เรื่องอื่นด้วยๆๆ ขาดเหตุผล คิดน้อย ควรจะบอกช่วงนี้เป็นวัยผู้ใหญ่แล้ว คงจะคิดได้มากขึ้น ผมว่าคนที่ไม่มีความ กตัญญู ทำอะไรไม่เจริญหรอก จากคุณ : taecu - [ 30 ต.ค. 51 12:11:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงเค้าไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิด แต่เค้าอบรมสั่งสอน เลี้ยงดูมาจนโต ก็ต้องทดแทนพระคุณเหมือนกัน เคสที่สอง ที่เพือนบ้านเป็นคนบอกความจริงน่ะ น่าจะจับนังเพือนบ้านคนนั้นมาตบปากซักทีนะ จากคุณ : อาบะเรนเจอร์ - [ 30 ต.ค. 51 13:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรู้สึกยังไงนะครับ อย่างตามหัวข้อกระทู้ ผมว่าความผูกพันคงไม่ได้ลดลงเพียงแต่เขาคงรู้สึกแปลกๆ เลยทำตัวไม่ถูก แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับการเลี้ยงดูด้วยว่า เลี้ยงเขามายังไง ดูแลดีไหมหนะครับ คิดเอาเองว่าถ้าเป็นแบบนี้ ผมคงทำตัวเหมือนเดิม เพราะคิดว่าเขาก็เหมือนพ่อแม่จริงๆที่เลี้ยงดู ส่งเสียและเรารู้สึกผูกพัน แต่ใจหนึ่งก็คงตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงด้วยเหมือนกัน เพราะเป็นบุญคุญที่ต้องตอบแทนด้วยเหมือนกัน อีกคนเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ อีกคนหนึ่งก็เป็นผู้ให้กำเนิดหนะครับ จากคุณ : Shadow - [ 30 ต.ค. 51 14:35:24 A:58.9.199.123 X: TicketID:161273 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม คนเรามันต่างกันนี่นะ แต่ถ้าเป็นเรา เราคงรักมากกว่าเดิม...คือไม่ใช่ลูกเค้าแท้ๆ เค้ายังเลี้ยงมาซะขนาดนี้ ต่อไปคงเกรงใจมากขึ้น รักมากขึ้นนะคะ เพื่อนเราก็เคยมีญาติที่รับลูกบุญธรรมมาเลี้ยงค่ะ ไม่ได้บอกว่าจริงๆเป็นลูกบุญธรรม แต่ตอนหลังก็มารู้ความจริง ก็ประมาณเดียวกับเพื่อน เจ้าของกระทู้ค่ะ เตลิดไปทำใจ แต่ตอนหลังก็จบลงด้วยดี (เอ๊ะ หรือ เรามีเพื่อนคนเดียวกัน?) 55+ จากคุณ : pankee - [ 30 ต.ค. 51 16:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนูไม่ได้เป็นลูกบุญธรรมของใคร แต่สำหรับหนูคนที่เลี้ยงมาสำคัญที่สุดเลยอ่ะ ส่วนไอคนที่ทำให้แม่หนูท้องแต่ไม่ดูแลแม่หนู หนูไม่แคร์วะค่ะ น่าอิจฉาเด็กบางคนด้วยซ้ำที่มีพ่อแม่บุญธรรมดีๆ จากคุณ : ปลาน้อยในโหลแก้ว - [ 30 ต.ค. 51 17:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมมองว่า สองเคสที่ยกมา... ไม่ใช่ว่าพอรุ้แล้วความผุกพันลดลงหรอกครับ... แต่เป็นเพราะน้องๆ เค้าได้รับรู้ในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสมต่างหาก... ถ้าไม่ให้รู้ตอนเด็กไปเลย ก็ควรให้รู้ตอนโตไปเลย ตอนที่เริ่มเข้าใจโลก เข้าใจชีวิตแล้ว ดีกว่า เคยรู้ึสึกไหม... ว่าเรามักจะเริ่ม "รักพ่อแม่" มากขึ้น ตอนที่เราทำงานกันแล้ว... ตอนที่เรารู้ว่า แต่ละบาทแต่ละสตางค์ มันหายากขนาดไหน... ตอนที่เรารู้ว่า การเป็นผู้ใหญ่ การใช้ชีวิต มันเป็นเรื่องหนักเพียงใด.... ตอนที่เขายังต้องการพ่อแม่เป็นที่พึ่ง เป็นเหมือนหลักประกันของชีวิต เป็นหลักคุ้มภัย... การบอกว่าเค้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ... ทำให้เค้ารู้สึกเหมือนเค้า "สูญเสีย" หลักยึดของชีวิตไปครับ บางคนก็กลับมาได้อย่างเคสแรก... บางคนก็แกว่งไปเหมือนเคสที่สอง... นอกจากนี้ การเลี้ยงดูก็มีผลครับ... ถ้าเค้าได้รับความรักความอบอุ่นมากพอ... เค้าก็คงไม่ต้องการพ่อแม่จริงๆ ที่ไหนอีกแล้ว.... แต่ถ้าเค้าได้รับการดูแลที่ไม่ดี... เค้าก็มีสิทธิที่จะคิดใช่ไหมว่า... "ถ้าเป็นพ่อแม่จริงๆ... คงจะไม่ทำกับเขาแบบนี้"... เรื่องแบบนี้ละเอียดอ่อนครับ  case by case จากคุณ : รายทาง (Waterman) - [ 30 ต.ค. 51 18:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ของบ้านเราก็เหมือนกันค่ะ ลูกเมียน้อยพ่อ (พ่อกับแม่เมียน้อยนั่นเลิกกัน) น้องอยู่กับเรามาตั้งแต่อายุ3 ขวบได้มั๊ง จำได้ว่า แม่รักน้องมากกว่าเราอีก เพราะสงสาร และเราไม่เคยรู้เลยว่า เค้าไม่ใช่น้องเรา แต่เพื่อนบ้าน มาบอกน้องเรา ตอนนั้นน้องเราแค่ ม.1 เอง และน้องมาถามเรากับแม่ว่าเค้าไม่ใช่ลูกของแม่หรอ แม่ก็บอกว่าใช่สิ ทำไม จะไม่ใช่ น้องก็ยังไปถามพ่ออีก พ่อก็ไม่เคยคิดจะบอก แต่ก็ไม่อยากปิดบัง บอกว่า น้องไม่ใช่ลูกของแม่ น้องเป็นลุกของแม่อีกคนนึง แต่พ่อกับแม่น้องเลิกกันแล้ว หลังจากนั้นมา น้องที่โตมากับเรา เปลี่ยนเป็นคนละคน ดื้อ ไม่เรียน แอนตี้ หัวรุนแรง และเกลียดเรา เกลียดเรา ที่เรามีแม่แท้ๆ แต่เค้าไม่มี แล้วแม่เราไม่ใช่แม่เค้า ตอนนี้ผ่านมา8 ปีแล้ว น้องไปจากบ้านเรานานแล้ว เพราะเค้าเลือกจะไปเอง ไปอยู่กับย่า แต่ตอนหลังก็ได้ข่าวว่าเค้าตามหาแม่ที่แท้จริงของเค้า และแม่ที่แท้จริงของเค้าก็เลี้ยงเค้าไม่ได้อยู่ดี เพราะแม่เค้าก็เป็นเมียน้อยคนอื่นอีกเหมือนเดิม และมีลูกใหม่แล้ว ทุกวันนี้เราคุยกับเค้าเหมือนเดิม แต่ไม่รักเท่าเดิม ไม่แคร์เท่าเดิม เพราะเค้าทำแม่เราร้องไห้ แม่เราเลี้ยงเค้ามา ดีเท่าเรา ให้เค้าทุกอย่าง เค้ามีทุกอย่างที่เรามี และเค้ามีมากกว่าเราในหลายๆอย่าง แต่ทำไม ทำกับแม่เราแบบนี้ เหตุผลเพราะแม่ไม่ใช่แม่แท้ๆ เวลาทะเลาะกัน แม่จะตีทั้งคู่ เค้าไม่ให้ตี ให้เหตุผลว่า ไม่ใช่แม่ เราโฆดเกลียดน้องตัวเองเลยในมุมนึงของความรู้สึก จากคุณ : ~ M @ Y ~ Girl In Heaven - [ 31 ต.ค. 51 03:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เขาวัดความรู้สึกการเป็นพ่อ เป็นแม่ กับแค่ คลอดมา กับ เป็นเจ้าของอสุจิตัวนั้นแค่นี้เองเหรอ ไม่ได้ัวัดกันที่ การดูแล เอาใจใส่ เหรอเนี้ย จากคุณ : งง (Seduce) - [ 31 ต.ค. 51 04:56:47 ]