มันเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ แต่เราก็ยังค้างคาใจจนถึงทุกวันนี้ เลยขอถามเพื่อนๆหน่อย ว่าจากเหตุการณ์นี้ เค้ารู้สึกยังไงกับเรากันแน่เหรอ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอน ม. 5 เราได้ไปเข้าค่ายโอลิมปิกส์วิชาการ กับเพื่อนๆต่างโรงเรียน แล้วเพื่อนโรงเรียนเดียวกับเราที่สอบติดก็มีไม่ถึง 10 คน แต่มีเราเพียงคนเดียวในโรงเรียนที่สอบติดค่ายฟิสิกส์ เราจึงต้องไปเรียนคนเดียว มันลำบากใจมากเลย แล้วเผอิญว่าค่ายฟิสิกส์มีผู้ชายเยอะ ผู้หญิงน้อย แล้วเขาก็เป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันอยู่แล้วด้วย เวลาเราจะเข้าไปคุยด้วย ก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง เราคุยไม่ค่อยเก่งด้วย เราจึงอยู่อย่างเหงาๆคนเดียวอยู่บ่อยๆ เฉพาะในเวลาที่ต้องเข้าเรียนนะ แต่พอเลิกเรียนเราก็มาพักกับเพื่อนค่ายอื่นๆ ที่อยู่โรงเรียนเดียวกับเราได้ จึงไม่เหงานัก
แล้วเราก็ได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง เป็นรุ่นน้องของเพื่อนผู้ชายของเราที่อยู่ต่างโรงเรียนกับเรา เพื่อนผู้ชายเรามันชอบมากวนประสาทเราเวลาทำแล็ป ไอ้น้องคนนี้มันก็จะมากวนด้วย แล้วก็เรียกชื่อเราโดยไม่มีคำว่าพี่นำหน้า ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร แค่รู้สึกว่าเป็นผู้ชายกวนๆคนหนึ่งเท่านั้น เลยบังคับให้มันเรียกเราว่าพี่ ตั้งนานกว่ามันจะยอมเรียกได้
แต่พออยู่ได้สักพักเราถึงได้รู้ว่ามันป๊อบปูล่ามาก สาวๆกรี๊ดกันตรึม มีคนมาสารภาพรักกับมันหลายคน แต่มันก็ยังไม่ตกลงกับใคร เราก็ได้แต่คิดว่ามีอะไรดี ออกจะกวนๆซะขนาดนั้น หน้าตาก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย แค่หุ่นดีเท่านั้นเอง
เวลาอยู่ในห้องเรียนมันจะชอบแอบมองหน้าเรา ด้วยความที่หน้าตามันกวนตี๊นกวนตรีน เราเลยไม่รู้สึกว่ามันมองเราอย่างมีควมหมายซักเท่าไร เพราะไอ้ตาชี้ๆ แบบเหยียดหยามนั่นแหละ เลยทำให้เรารู้สึกว่า มันมองหน้าหาเรื่อง แต่การแสดงออกกลับตรงข้าม เพราะเวลาพักกินของว่างทีไร เรามักจะยืนกินคนเดียว ก็ด้วยความที่ไม่มีเพื่อนนั่นแหละ มันก็มักจะเข้ามาคุยกับเรา ถามนู่นถามนี่ เวลาทำแล็ปเสร็จช้ากว่าชาวบ้าน จนตะวันตกดิน มันก็จะยังนั่งรออยู่ แต่ก็ไม่พูดอะไร ไม่ได้บอกว่ารอเรา อาจจะรอคนอื่นๆก็ได้ แต่เราก็ยังรู้สึกดี ที่ยังมีผู้ชายนั่งรถกลับเป็นเพื่อน (เพราะเหลือกันแต่ผู้หญิง)
หรือบางทีเวลากินข้าวที่ร้านตอนเย็นๆ เราก็จะไปกินกับเพื่อน ถ้ามันมากินเวลาเดียวกัน มันก็จะชอบมองมาทางเราอีกแล้ว จนเพื่อนเราบ่นว่า มันจะมองอะไรนักหนา คือทุกคนก็รู้สึกได้น่ะ ว่ามันมอง แสดงว่าเราไม่ได้คิดไปเอง แต่เพื่อนเราสวยน่ารัก เราก็เลยคิดว่ามันคงมองเพื่อนเรามากกว่า
จนวันสุดท้ายที่จะต้องออกจากค่าย เค้าก็จะมีเซ็นสมุดเฟรนด์ชิพกัน เราก็เดินเฉียดหน้ามันไปมาหลายรอบ หวังให้มันทักเราบ้าง สุดท้ายมันก็ไม่ทัก เราก็เลยเอาไปยื่นให้มันเขียนให้หน่อย มันก็เขียนชื่อ นามสกุล อีเมลล์ เบอร์โทร แค่นั้น พร้อมกับวาดรูปเท้างามๆมาให้รูปหนึ่ง เรางี้ผิดหวังมาก ไม่เขียนอะไรให้แล้วยังจะมากวนตรีนอีก
สุดท้ายแล้วเราก็กลับบ้านไปพร้อมๆความรู้สึกค้างคา ว่าตกลงมันรู้สึกกับเรายังไงกันแน่ เราจะโทรหาก็ไม่กล้า เพราะเวลาอยู่ข้างนอกต่อหน้าคนอื่นเยอะๆ มันไม่ค่อยมาคุยกับเราซักเท่าไหร่ ได้แค่ยิ้มให้กัน ทักทายกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่เวลาเราอยู่คนเดียว มักจะเดินเข้ามาคุยกับเราซะมากมาย เราเลยคิดเอาว่าเค้าคงแค่สงสารเรา เพราะเรามันไม่มีอะไรดีเลย หน้าตาก็ไม่ดี เพื่อนก็ไม่มี แล้วยังโง่อีก ส่วนเค้านะ หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง อันดับหนึ่งเลยล่ะ แล้วก็ป๊อบเอามากๆด้วย
แม้แต่ตอนออกมาจากค่ายแล้ว เราลองสอบถามข่าวคราวเค้าจากเพื่อนคนอื่นๆก็ยังได้ข่าวว่ามีหลายคนคอยสืบข่าวอยู่ เพราะก็ชอบหมอนี่เหมือนกัน เรางี้เซ็งเลย มีคนชอบเยอะขนาดนั้นเชียว เราจึงไม่กล้าที่จะติดต่อไป กลัวว่าคำตอบที่ได้ มันจะแค่คำว่า สงสาร เท่านั้น
แต่ถึงยังไง เราก็ยังคงประทับใจในการกระทำดีๆที่มีให้ ไม่ว่าเค้าจะทำมันออกมาด้วยความรู้สึกเช่นไร แต่เราก็อยากจะขอบใจ ที่ทำให้เราไม่เหงา ตอนนี้เค้าคงเป็นคุณหมอหนุ่มรูปหล่อ อยู่ที่ไหนซักแห่งนั่นแหละค่ะ เราก็คงหวังแค่เพียงว่า หากเราแวะไปหาที่คลินิกของพ่อเค้า ซักวันจะได้เจอเค้าบ้าง หรือไม่หากเค้าเข้ามาอ่านข้อความเหล่านี้ในพันทิป เค้าคงจะจำได้บ้าง ว่ามีใครคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยลืมเค้าเลย ความทรงจำเหล่านั้นมันจะยังคงตราตรึงอยู่เสมอ แม้มันจะผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้วก็ตาม
จากคุณ :
ความคิดคำนึง
- [
31 ต.ค. 51 19:03:14
A:125.26.145.205 X: TicketID:131533
]
เคยมีความรักสมัยเรียน ที่ค้างคาใจจนแม้วันนี้ก็มิเคยลืมกันบ้างมั้ยคะ
กันไปอะค่ะ...จริงๆแล้วโตมานี่เพิ่งรู้ว่าธรรมดามาก เมาแล้วจูบกัน 
หลังจากนั้นมาก็ยังมองหากันตลอด เค้าก้ยังพยายามชวนไปนู่น ชวนไปนี่นะคะ แต่เราไม่เคยไปเลย จนวันสุดท้ายของการเรียนก็ยังไม่ได้บอกคำที่อยากจะบอกเลย friendship ก็ไม่ได้ให้เขียน เพราะอายนี่แหละ จนตอนทำงานแล้วมาเจอไอ่เพื่อนคนที่มาถามเรา มันดันไม่ให้เบอร์ my puppy love ซะงั้นบอกจะจีบเราซะเอง ฮ่วย! แบบนี้ก็มีเนอะ