หวัดดีจ้า
หายหน้าหายตาจากการเขียนไดอารี่ไปนานอีกเช่นเคย เรื่องราวในชีวิตมันเยอะอ่ะคะ ช่วงนี้ใกล้วันเอดส์โลกแล้ว ชีวิตผู้ติดเชื้อจะยุ่งวุ่ยวาย เพราะ 1 ปีมีครั้งเดียว ที่สื่อต่างๆจะให้ความสำคัญ ต้องการให้เราช่วยงาน ขอข้อมูล ขอสัมภาษณ์ ขอความเห็น อะไรต่างๆนาๆ เข้ามาพร้อมๆกันหลายเจ้าหลายสำนัก มันก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
แล้วช่วงที่ผ่านมาเข้าไปอยู่ที่บ้านแกร์ด้า ที่ลพบุรี บ่อยด้วย เพราะเด็กๆปิดเทอมก็เข้าไปช่วยดูแล แล้วไปทำเรื่องแนะแนวการศึกษาและอาชีพให้เด็กๆด้วยค่ะ ทำแล้วก็เครียด เด็กๆพวกนี้น่าสงสารนะคะ เขาเป็นเด็กกำพร้า ติดเชื้อ HIV ตั้งแต่เกิด พอพ่อแม่ตาย ญาติก็เอามาทิ้งทันที
แต่ในปัจจุบัน มันมียาต้านไวรัส ให้กิน พวกเด็กๆและผู้ติดเชื้อจึงไม่ค่อยตาย พวกเรามีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น แต่บางทีการอยู่นานมันก็เหนื่อยก็ทุกข์ อย่างตอนนี้เด็กรุ่นโตของบ้านแกร์ด้า อยู่ ม.4 - ม.5 กันหลายคน อีก 1-2 ปี เขาต้องเริ่มออกมาใช้ชีวิตข้างนอกแล้ว
เราก็ไปนัดเด็กๆมารวมกลุ่มคุยกันอ่ะคะ ก็เล่าเรื่องตัวเองให้เด็กๆฟัง เล่าว่าสังคมภายนอกมันเป็นอย่างไร พยายามสอนให้เด็กๆมีความอดทน เพราะเงื่อนไขในชีวิตพวกเขาเยอะ เขาต้องเจอปัญหา อุปสรรคอีกมาก เอาแค่คิดง่ายๆว่าจะเรียนต่ออะไรก็ปวดหัวแล้ว เพราะอาจจะเพราะด้วยโรคที่เป็น ยาที่กิน กับปัญหาในวัยเด็ก พวกน้องๆจึงเรียนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ สอบเรียนต่ออะไรคงยาก แล้ว สาขาที่เรียนอีก ต้องเลือกอันที่จบมาแล้วอาชีพนั้น ไม่ตรวจเลือดหา HIV
พยายามกระตุ้นให้เด็กๆคิดว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร คำตอบที่ได้มา ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ เพราะโลกของเด็กๆที่อยู่บ้านเด็กกำพร้ามันแคบ เค้ารู้จักอยู่ไม่กี่อาชีพเช่น หมอ ครู พยาบาล ซึ่งพวกนี้เขาเป็นไม่ได้ ดังนั้นอาชีพที่เด็กๆอยากเป็น ก็คือ คนขายของในร้าน 7/11 เด็กเสริฟอาหาร คนขับรถบัส(เขานั่งรถบัสมากรุงเทพหลายครั้ง) คนขายซีดีเพลงในตลาดนัด คนขายเสื้อผ้าในตลาด
ได้คำตอบมาแล้ว แนะแนวต่อไม่ถูกเลย รู้สึกมึนๆๆ ก็เลยบอกว่า ให้ตั้งใจเรียนเยอะขึ้น แล้วพยายามคิดไปเรื่อยๆว่าเราสนใจอะไร มีความสามารถพิเศษด้านไหน อยากทำงานอะไร แล้วเรามาคุยกันบ่อยๆ ค่อยๆ หาทางก็แล้วกัน ใจเราอยากให้เด็กๆเรียนหลายวิชาชีพเลย เพราะมันจะได้มีอาชีพเลี้ยงตัว แต่ปัญหาที่จะตามมาคือ เด็กๆกินยามานานแล้ว ต่อไปอาการข้างเคียงของยามันจะชัดขึ้น ก็กลัวว่ามันจะมีผลต่อการหางานทำอ่ะนะ
นอกจากเรื่องงานที่แกร์ด้า งานช่วยเรื่องข้อมูลในช่วงใกล้วันเอดส์โลก ก็ยังมีงานในเว็บแก้วไดอารี่ด้วย เว็บเรากำลังจะปรับปรุงครั้งใหญ่ค่ะ เปลี่ยนหน้าตาทุกอย่างหมด เพราะของเดิมใช้มา 7 ปีกว่า ไม่เคยเปลี่ยนเลย เราก็เลยยุ่งๆๆกับการประสานงาน เสนอความคิด ความต้องการให้กับน้องๆทีมทำเว็บ ก็ยายามจะปรับให้ออกมาดีที่สุดอ่ะนะ แต่ก็คงไม่ถูกใจไปหมดทุกคน แต่จะปรับให้มีประโยชน์กับผู้ติดเชื้อรายใหม่ๆ ที่จะเข้ามา เพราะเว็บแก้วไดอารี่ ใน 7 ปีที่ผ่านมา ก็ได้ช่วยชีวิตคนมาเยอะแยะ เราก็อยากทำเว็บดีๆ เพื่อช่วยคนให้ได้ต่อไป
งานการต่างๆวุ่นวายไปหมด แล้วปัญหาสุขภาพก็ตามมา เหมือนอย่างชื่อกระทู้อ่ะคะ ชีวิตลุ่มๆดอนๆ เราว่า ชีวิตผู้ติดเชื้อ HIV มันเหมือนวงกลมอ่ะ คือบางทีก็แย่ แล้วก็ดีขึ้นๆๆ แข็งแรงดี แล้ววนกลับมาแย่อีกแล้ว มันน่าเบื่อนะ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนค่ะ คนมีเชื้อมีสาย อย่างพวกเรา ป่วยกันเป็นแถว ส่วนใหญ่ก็เรื่องระบบหายใจ กะ ผิวหนัง
ของเราช่วงก่อน แข็งแรงดี เลิกกินยาแก้แพ้อากาศมาได้นานแล้ว ตอนนี้ก็ต้องกลับไปกินใหม่ เพราะหายใจไม่ออกเลย แถม ผิวแห้ง แตก และบางมาก เกานิดเดียว ถลอกเลือดซิบๆๆ แล้วเป็นทั่วตัวเลย เจ็บไปหมด ตัวลายมีสะเก็ดแผลเล็กๆไปทั่ว
2-3 วันก่อนก็ผื่นขึ้นแบบลมพิษ แดงไปทั้งตัว โดยเฉพาะช่วงคอ กะ อก ไปหาหมอรับยาต้านพอดี หมอยังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ตรวจกันละเอียดเลย อายมาก เพราะหมอให้ดึงเสื้อขึ้น จะดูว่าที่ท้องมีผื่นมั้ย หมอกลัวเรื่องแพ้ยา ปรากฎว่า ท้องไม่มีผื่น แต่มีพุงเป็นลอนๆๆ อายหมออ่ะ
หมอเลยสรุปว่า เป็นผื่นจากการแพ้อากาศ หรือ ละอองอะไร ก็ได้ยาแก้แพ้แก้คันมากินทุกวัน เช้า กลางวัน เย็น กินแล้ว มึน ซึมทั้งวัน หงุดหงิดด้วย ไม่ชอบเลย ได้ T.A ครีมหลอดยักษ์มาทา 2 หลอดด้วย
ตอนนี้ผื่นยุบแล้ว แต่ลอกเป็นขุยๆ แล้วผิวสากๆๆเหมือนมี ทรายละเอียดๆติดอยู่ แล้วก็คัน ๆๆ ทรมานดีแท้ๆ
มันเหนื่อยนะ ในการมีชีวิตอยู่ เพราะปัญหาสุขภาพมันก็เยอะ ปัญหาเรื่องงาน เรื่องชีวิตก็มี โทรไปปรับทุกข์ กับเพื่อนที่ติดเชื้อเหมือนกัน คนที่เคยเล่าให้ฟังว่าอยู่ดีๆก็ขาชา จนเดินไม่ได้ ตอนนี้ 4 เดือนผ่านไป ก็ยังเดินไม่ได้ แต่ได้กลับบ้านแล้ว ไปหัดเดินเตาะแตะที่บ้าน
เรากะเพื่อนร่วมรุ่นพวกนี้ จริงๆเจอเรื่องร้ายแรงมาเยอะมันก็เลยเหมือนจะมีความอดทนดีกว่าผู้ติดเชื้อรุ่นหลังๆ พวกเราบางทีมันก็ท้อนะ แต่ไม่คร่ำครวญมากนัก ก็แค่บ่นนิดหน่อย แล้วสู้ต่อไป เพื่อนเราคนนี้ปัญหาเขาก็หนักนะ เดินไม่ได้ 4 เดือนแล้ว งานก็ลาจนไม่รู้จะทำยังงัยแล้ว เพื่อนก็ยังทน ยังอารมณ์ดี ก็เลยคุยกันเล่นๆว่า ตกลงพวกเรานี่ทำบุญมาเยอะ หรือทำกรรมมาเยอะว่ะ มันเลยอยู่ทน อยู่นาน ไม่ตายสักที
ก็ได้แต่ปลอบใจกันไปว่า ทนๆไปเถอะ อยู่ใช้กรรมให้มันหมดๆๆไป แต่ขอชาติเดียวพอนะ มันเหนื่อยมันทรมานอ่ะ เดี๋ยวว่างๆว่าจะขับรถไปรับเพื่อนออกมากินข้าวข้างนอกบ้าง แต่เพื่อนก็เดินลำบาก ต้องใช้ไม้ช่วยเดิน ต้องหาร้านที่ไปง่ายๆ เดินจากที่จอดรถไม่ไกล
อิอิ บ่นพอแล้วจ้า หายใจลึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้ว สู้ต่อ ค่ะ
ขอประชาสัมพันธ์งานเลยนะคะ เนื่องด้วยไปอยู่กับแกงค์วัยรุ่นที่บ้านแกร์ด้ามานาน เด็กๆก็เลยฝากขอรับบริจาค หนังสือที่เหมาะกับวัยรุ่นค่ะ
คือ ที่เว็บอ่ะทำห้องสมุดให้น้องๆที่ติดเชื้อที่แกร์ด้านานแล้ว ช่วงแรกน้องๆไม่ค่อยเข้าเพราะอ่านหนังสือไม่ค่อยออก แต่ช่วงหลังน้องโตขึ้น อ่านหนังสือคล่องขึ้น แล้วก็ไม่มีอะไรทำ ไม่ได้ออกไปไหนบ่อยนัก ก็เลยเข้าห้องสมุดบ่อยขึ้น แต่ห้องสมุดมักมีแต่ หนังสือของน้องเล็กๆ ไม่ก็หนังสือยากๆ หรือหนังสือที่โตเกินวัย เช่น หนังสือของหมูแล้วที่บริจาคไป มักจะเป็นนิยายสืบสวนสอบสวน สายลับฆาตกรรม ซึ่งคงโหดไปสำหรับเด็ก หนังสือพี่ส้ม ก็เป็นนิยายคลาสสิค ซึ่งเด็กวัยรุ่นอาจจะยังไม่สนใจ
เด็กวัยรุ่น อยากได้หนังสือแบบวัยรุ่นค่ะ โดยเฉพาะ แฮรี่พอตเตอร์ ในห้องสมุดมี 2 เล่ม คือ ศิลาอาถรรพ์ กะ ถ้วยอัคนี แล้วมีเพื่อนในเว็บเพิ่งซื้อเล่มล่าสุดบริจาคให้อีก 1 เล่ม ขาดอีก 4 เล่ม ใครต้องการบริจาคให้เด็กๆก็รับนะคะ
นอกจากนั้นก็ขอรับบริจาคหนังสือพอคเกตบุ๊ค แบบวัยรุ่นอ่านได้หน่อยอ่ะคะ เด็กๆอยากได้เรื่องพวกเกาหลีๆ แต่เราไม่เคยอ่านเลยแฮะ
เอาเป็นหนังสือที่เพื่อนๆอ่านจบแล้ว และคิดว่า วัยรุ่นน่าจะอ่านแล้วสนุกอ่ะคะ รับหมด นอกจากนี้ นิทานแบบมีรูปประกอบของน้องเล็กๆก็ยังรับ หนังสือธรรมะที่ไม่ยากเกินไปก็ยังรับนะคะ วรรณกรรมเยาวชนดีๆก็รับค่ะ ส่งมาบริจาคได้ที่
เว็บแก้วไดอารี่
ตู้ ป.ณ 147 ปณจ.หลักสี่
กรุงเทพ 10210
ป.ล หุ่นมือที่เพื่อนๆช่วยบริจาคมา ได้ออกมาเล่านิทานให้น้องๆฟังหลายตัวแล้วนะคะ แต่คณะละครหุ่น ยังตั้งไม่สำเร็จ เพราะภาระกิจเยอะมากค่ะ
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
6 พ.ย. 51 08:36:33
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ ชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ ของผู้ติดเชื้อ HIV
\\v//
