ความคิดเห็นที่ 20
เคยค่ะตอนนั้นอายุ ๒๓ ลูกคนโต ขวบกว่าๆคนเล็กอยู่ในท้องสามเดือน, เป็นฝ่ายขอหย่าและยกให้เขาหมดไม่เอาอะไรออกมาเลยนอกจากเสื้อผ้าของลูกหนึ่งกระเป๋าสะพาย, เท่านั้นจริงๆ.
จำเตุกาณ์วันที่หอบลูกเล็กๆขึ้นรถไฟ(ชั้นธรรมดา)มาจากภาคใต้จนถึงบ้านเกิดรวดเดียวคนเดียวใด้ดีเสมอ. ไม่มีน้ำตาจะใหล, มันใหลลงไปในอก. ช่วงปีแรกใด้พยายามติดต่อไปหาเขาในโอกาสสำคัญๆของลูกเพราะคิดว่าอย่างไรเสียเขาก็พ่อ-ลูกกันอยากให้ติดต่อกันใว้แต่ใด้รับการตอบรับมั่งไม่ใด้มั่ง, ที่ใด้ก็ดูไม่เต็มใจทำให้หมดความศรัทธาและไม่ติดต่อไปอีกเลย.
เอาลูกมาฝากคุณแม่เลี้ยงให้ที่ต่างจังหวัดตัวเองไปทำงาน, โชคดีหน่อยที่มีความรู้ทางด้านภาษาใด้งานโรงแรมใหญ่. งานตรงนี้เองเป็นจุดเริ่มต้นให้ใด้เจอผู้คนจากทั่วโลกรวมถึงนายจ้างคนปัจจุบัน.
ปี ๒๐๐๑ ต้องจำใจจากลูกอีกครั้ง, ครั้งนี้ไปใกลครึ่งโลก, กับสัญญาจ้างหนึ่งปี และค่าตอบแทนที่สามารถให้ลูกๆใด้เรียนจนจบชั้นสูงสุดซึ่งคงไม่สามารถทำใด้ถ้าไม่กล้าตัดใจจากลูกสักพัก.
ก้มหน้าก้มตาทำงานพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีเวลาใด้ผ่านไป ๑๑ ปีกว่าๆเท่าอายุลูกคนเล็ก, ทุกครั้งที่มองกลับไปก็ภูมิใจในตัวเองที่ยืนหยัดอยู่ใด้และขอบคุณเขาที่ทำให้เรารู้จักคำว่าสู้. ขอบคุณเขาสำหรับลูกๆที่น่ารัก, ว่านอนสอนง่ายทั้งสองคน.
ปัจจุบันก็สุขตามสภาพค่ะ ทำงานทำการส่งเสียลูกๆและมีพอที่จะอุดหนุนจุนเจิอผู้มีพระคุณและทำบุญตามโอกาส.ลูกสาวคนโตเรียนเกรด ๘ คนเล็กเกรด ๖ เขาทั้งสองคนไม่เคยมีท่าทีว่าจะเป็นเด็กที่ขาดทั้งทางร่างกายและจิตใจ.
มีคนเคยบอกว่าพระเจ้าใด้มอบความแข่งแกร่งทั้งหมดของท่านให้ผู้หญิง...ผู้หญิงเป็นเพศที่เข้มแข็ง..เข็มแข็งกว่าผู้ชายซึ่งหลายๆครั้งเป็นฝ่ายรังแกเพศแม่. เพราะฉะนั้นผู้หญิงทำและเป็นใด้ทุกอย่างที่เธออยากจะเป็น.
เรื่องสิ่งที่ต้องเตรียมตัว...ดิฉันรู้สึกว่าคุณเตรียมตัวมาดีมาก มากกว่าดิฉันตอนนั้นเพราะฉะนั้นไม่มีคำแนะนำแต่มีกำลังใจใด้ค่ะ. บางครั้งความกังวลก็ก่อให้เกิด Unfound fears อย่าเพิ่งวิตกไปนะคะเพราะมันไม่มีอะไรที่น่าวิตกค่ะ.
จากคุณ :
ชื่อนี้ยังไม่มีใครใช้
- [
9 พ.ย. 51 10:12:17
A:67.49.30.82 X: TicketID:180538
]
|
|
|
สู้ ๆ ค่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้ ไม่ได้แพ้ใครเลย เชิดไว้แล้วดีเอง 
