เดือนนึงแล้วนะคะ ที่เศร้ากับตัวเอง พยายามอยู่กับความจริงที่ว่าเราตัวคนเดียวแล้วนะ หลายหนเงยหน้ามองฟ้าทั้งน้ำตา บางวันฟ้าก็สีสวย ใสกระจ่าง บางวันฟ้าก็หม่นมืดด้วยเมฆฝนดำ แต่ฟ้าก็ยังเป็นฟ้าเดิมที่เราเคยเห็นมาตั้งแต่จำความได้ 47 ปีของชีวิต มาถึงวันที่นั่งพักนานเหลือเกิน กับคำพูดปลอบและให้กำลังใจจากแม่ จากน้อง จากเพื่อนๆ ที่ไม่เคยเห็นในห้องนี้ ช่วยได้มากจริงๆ ค่ะ ยังไม่แข็งแรงเลยนะคะ แล้วก็ยังคงใจอ่อนแอไปอีกนาน ไม่อยากพูดว่าเป็นปีๆ แต่คงเป็นอย่างนั้น แต่ก็จะค่อยๆ ทำค่ะ จำคำที่หลายท่านเตือนสติได้ดีว่า ไม่สายที่จะเริ่มต้น ไม่ได้หมายถึงใฝ่หาใครนะคะ แต่จะเริ่มต้นที่รักตัวเอง เริ่มต้นที่จะเชื่อว่ายังมีส่วนดีๆ ของชีวิต ของโลกที่เหลืออยู่
ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกท่านที่เคยเข้ามาให้กำลังใจ คงจะเข้ามานั่งพักในห้องนี้เป็นระยะๆ เงียบๆ แล้วนั่งฟังเพื่อนๆ พูดคุยกัน อย่างน้อยก็ช่วยให้รู้สึกว่าตัวเองไม่โดดเดี่ยว ไม่ตัวคนเดียว ถึงวันนี้จะไม่มีใครแล้วก็ตาม
ขอบคุณมากค่ะ
จากคุณ :
ฟ้าหม่น
- [
24 พ.ย. 51 04:45:13
A:192.231.41.25 X: TicketID:100337
]
เวลาที่ผ่านไป
