"เดือน"
"......"
"เดือน"
"......"
"เดือน"
"......"
"......"
"......"
"......"
"......"
"อีเดือน!!"
"......"
"อี อี อี ........... อี 30 วัน"
"ฮ๊ะ อะไรคะเจ๊"
"ชั้นเรียกเธอมาเป็นชาติแล้ว ไม่ได้ยินหรือไงยะ"
"ไม่ได้ยินเลยค่ะพี่"
"เฮ้อ...หูตึงหรือไง"
"แห่ะ ๆ"
"ไม่ต้องมาแห่ะ ๆ เลย เป็นไง วันนี้ได้ลูกค้าหรือยัง"
"ยังเลยค่ะเจ๊"
"ผู้ชายมันไปไหนหมดวะ วันนี้ เนี่ย เจ๊ก็ยังไม่ได้ซักคนเหมือนกัน"
"ก็เจ๊เล่นไปยืนอยู่ในมุมมืดอย่างนั้น มันดูเหมือนผีปอบมากกว่านะคะ ใครเห็นก็ตกใจกันหมดแหล่ะ"
"นี่ อีเดือน ปากหรือว่าตีนยะน่ะที่พูดน่ะ"
"ฮิฮิ"
"เอาเถอะ ๆ ถ้ามีมาหาแกแล้วแกไม่ชอบก็ชี้ ๆ มาทางชั้นนะ"
"ได้ค่ะเจ๊"
"งั้นเดี๋ยวเจ๊ไปยืนตรงโน้นก่อนนะ อย่าลืมล่ะ"
"ค่า ไม่ลืม ไม่ลืม"
เจ๊ กระเทยเสริมนมร่างยักษ์ เดินห่างออกไป เธอเลือกมุมที่มืดที่สุดเท่าที่จะหาได้ในระแวกนั้น
เป้าหมายของเธอคือ ผู้ชายเมา ๆ ซักคนที่แยกไม่ออกระหว่างผู้หญิง หรือ กระเทย
หรือไม่ก็พวกที่นิยมของแปลก และก็พวก รักร่วมเพศ
ปกติ ลูกค้าของเธอไม่เคยขาด แม้เจ๊จะเป็นกระเทย แต่ก็มีอะไร ๆ ที่ทำให้ลูกค้าหลายคนติดอกติดใจในตัวเธอ
แต่วันนี้เหมือนกับโลกนี้ไม่มีผู้ชาย เธอยืนมาครึ่งคืนแล้ว ยังไม่มีใครหลงมาซักคน จนต้องเดินไปถามเพื่อนร่วมอาชีพ
เดือน สาวสวยอายุเพิ่งเลยวัยเบญจเพศมาหมาด ๆ คือเพื่อนร่วมอาชีพของเจ๊
เดือนก็เหมือนผู้หญิงหากินในระแวกนี้ทั่ว ๆ ไป ที่การศึกษาต่ำ ในความคิดของเธอคือ
เธอไม่มีทางเลือก เธอไม่รู้จะไปทำงานอะไรที่มันดีกว่านี้ เธอออกมาทำงานที่นี่ได้หลายปีแล้ว
ลูกค้าของเธอมีทั้งประจำและขาจร มีหลายคนมาติดพันเธอ แต่เธอก็หลอกพวกเขาเหล่านั้นไปวัน ๆ
โดยไม่คิดจะจริงจังกับใคร เธอคิดอยู่เสมอว่า ตัวเธอเองไม่มีค่าพอสำหรับใคร.........
"สะหวัดดีคั่บ"
ชายหนุ่มวัยกลางคน ที่จากสำเนียงก็บอกได้ว่าเป็นชาวญี่ปุ่น เขายืนอยู่ข้าง ๆ เธอ
ท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของเค้าทำให้เดือนตลก
"สวัสดีค่ะ"
"เอ่ออออ อาโน ...... ท่าวไหร่คั่บ" เขาถามพลางเอามือจับหลังหัวตัวเองแล้วโค้งปะหลก ๆ
"....... ค่ะ" เดือนบอกราคาไป
..........................................................
บทรักอันชาชินผ่านพ้นไปแล้ว เดือนสวมเสื้อผ้า ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นยังนั่งหันหลังให้เธออยู่บนเตียง
เขากำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง........
เดือนเหลือบไปมองนิดนึง แล้วเปิดประตูก้าวออกไปจากห้อง ทิ้งให้ลูกค้าชาวต่างชาติคนนั้น
นั่งมองดาวที่นอกหน้าต่างอยู่คนเดียว
...........................................................
"อาโน..........สะหวัดดีคั่บ" เสียงทักทายทำให้เดือนเหลียวไปมอง
"อ้าว คุณอีกแล้วเหรอ"
ใช่แล้ว ชายชาวญี่ปุ่นคนเดิมยืนเอามือจับหลังหัวตัวเองผงกอยู่หงึ่กๆ ตรงที่เดิมที่เขายืนเมื่อวานนี้
.............................................................
บทรักอันชาชินผ่านพ้นไปแล้ว เดือนสวมเสื้อผ้า ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นยังนั่งหันหลังให้เธออยู่บนเตียง
เขากำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง........
เดือนเหลือบไปมองนิดนึง แล้วเปิดประตูก้าวออกไปจากห้อง ทิ้งให้ลูกค้าชาวต่างชาติคนนั้น
นั่งมองดาวที่นอกหน้าต่างอยู่คนเดียว
...............................................................
"อาโน...........สะหวัดดีคั่บ"
"คุณอีกแล้ว"
................................................................
บทรักอันชาชินผ่านพ้นไปแล้ว เดือนสวมเสื้อผ้า ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นยังนั่งหันหลังให้เธออยู่บนเตียง
เขากำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง........
เดือนยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอเหลือบไปมองแผ่นหลังอันบอบบางของชายชาวญี่ปุ่นคนนั้นนั้นอยู่เงียบ ๆ
"ขอบคุณนะคะ" เดือนเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรก นอกเหนือจากประโยคเดิม ๆ ที่เคยพูดกัน
เมื่อพูดเสร็จ เดือนก็เปิดประตูเพื่อที่จะกลับไปยืนที่เดิม แต่ก่อนที่จะก้าวออกจากประตูไปนั้น
เสียงจากชายชาวญี่ปุ่นคนนั้นก็ดังขึ้นเบา ๆ ทั้งที่เขานั่งหันหลังให้เธออยู่
"พอจ่ะ มีเวลา นั่งคุยกัน ด้ายไหม"
เดือนหันกลับไป มองอยู่ชั่วครู่ แล้วตัดสินใจเดินกลับไปนั่งคุยกับเค้า...
"โผมชื่อ ยูจินะคั่บ" ชายหนุ่มแนะนำตัว
"ฉันชื่อเดือนค่ะ" เดือนตอบ
"..........."
"อยู่เมืองไทยมากี่ปีแล้วคะ พูดไทยเก่งเชียว"
"5 ปี แล้วคั่บ"
"อยู่กับใครเหรอ"
"อยู่โคนเดียวคั่บ โผมไม่มีใคร"
"..........."
"..........."
"..........."
"..........."
"..........."
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ชั่วครู่ เธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปที่ ๆ สายตาของยูจิมองอยู่
"เหงาไหม" เธอถาม
"เหงา" เค้าตอบ
.....................................................................
"สะหวัดดีคั่บ"
.....................................................................
ห้องเดิมเหมือนกับทุกวัน ยูจิ เดินไปนั่งอยู่บนเตียง อาการเดิมเหมือนที่เขาเคยทำมาทุกวัน
ส่วนเดือน ก็กำลังเดินไปถอดเสื้อเพื่อเตรียมตัวบริการเขา อย่างที่เคยทำทุกวันเช่นเดียวกัน
"วันนี้ โผมขอคุย อย่างเดียว ด้ายไหมคั่บ" ยูจิเอ่ยออกมาเบา ๆ ทำเอาเดือนที่กำลังถลกเสื้อตัวเองขึ้นชะงัก
เธอมองหน้าเค้าแบบงง ๆ แต่ก็ยิ้มออกมาได้
"ได้สิ"
......................................................................
1 อาทิตย์ผ่านไป
ห้องเดิม เตียงเติม บนเตียงมียูจิ และ เดือนนอนกอดกันอยู่
(ใจเย็น อย่าเพิ่งคิดไปเยอะ เค้าแค่นอนกอด และคุยกันเฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไร)
"ยูจิ"
"หือออ"
"ยูจิ เดือนน่ารังเกียจมากไหม"
"ไม่รังเกียดเดือนหลอก โผมชอบเดือนน๊า"
"ทำไมล่ะ"
"ก้อ เดือน ทามให้โผมไม่เหงาไง"
"เดือนไม่มีค่าขนาดนั้นหรอกนะ"
"มีสิ เดือนมีค่าสำหรับโผม"
"........."
"........."
"........."
"........."
"........."
"........."
"ยูจิคะ"
"หืมมม"
"ก่อนเจอยูจิ เดือนไม่เคยเกลียดตัวเองมากขนาดนี้มาก่อนเลย"
".........."
คำตอบของยูจิไม่เอ่ยออกมาจากปาก แต่เอ่ยออกมาเป็นการกระทำ
มือของเค้ากุมมือของเดือนไว้แน่น
"ยูจิ"
"หือออ"
........................................................................
ณ.ร้านคาราโอเก่ะแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากที่นั่นนัก
เจ๊ กระเทยเสริมนมร่างยักษ์ กำลังนั่งซัดต้มแซ่บอยู่ที่โต๊ะ
"เจ๊"
"อะไรยะ ยัยเดือน อ้าว แล้วนั่นใคร"
เจ๊หันไปมอง เห็นเดือนมากับผู้ชายคนหนึ่ง
"นี่ยูจิ"
"ต๊ายย เล่นของนอกนะยะหล่อน"
"บ้าสิพี่ แล้วนี่ ดาวอยู่ที่ไหนคะพี่"
"โน่นไงล่ะ นอนอยู่โน่น"
เจ๊ ชี้มือไปที่โซฟาข้าง ๆ ร้าน ณ.ที่ตรงนั้น มีเด็กหญิงคนหนึ่งนอนหลับอยู่
เดือนจูงมือยูจิ มายืนอยู่ข้างโซฟาตัวนั้น
"ยูจิ"
"หืออ"
"นี่ดาว ลูกของเดือนเองค่ะ"
"........"
ยูจิไม่ตอบ เขามองดูเด็กผู้หญิงคนนั้น พลางเคลื่อนตัวเข้าไปแล้วค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงกับพื้น
เขาเพ่งมองดูเด็กหญิงที่กำลังหลับสนิทอยู่ท่ามกลางเสียงร้องเพลงที่ดังสนั่น
เดือนมองการกระทำของยูจิที่มีต่อลูกสาวของเธอ ด้วยจิตใจที่สับสน เธอรู้ว่าตัวเธอนั้น รักยูจิ
แต่ยูจิล่ะ จะรับได้กับเรื่องลูกของเธอหรือไม่
ยูจิค่อย ๆ เอื้อมมือไปลูบที่ผมของเด็กหญิง แล้วเงยหน้าขึ้นมาหาเดือน
"น่ารักจัง" เขาเอ่ยออกมา พลางยิ้ม
น้ำตาเดือนไหลลงอาบแก้ม........
..........................................................................
7 ปีต่อมา
"ดาว เอาขนมนี่ไปให้น้องสิลูก"
"ค่ะแม่"
เด็กหญิง หยิบขนมจากมือแม่ พลางวิ่งไปหาชายหนุ่ม กับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ อีกคนนึงที่กำลังเล่นอยู่ในสวน
"ลุงยูจิคะ แม่ให้เอาขนมมาให้น้องค่ะ"
ยูจิเอื้อมมือไปหยิบขนมจากมือเด็กหญิง เขาเงยหน้าขึ้นมองมาทางเดือน
"ทั้งสองคน พยักหน้าให้กัน"
...............................................................
คนทุกคนมีคุณค่าในตัวเองเสมอ มันอยู่ที่ว่า จะมีใครมองเห็นคุณค่าของเรานั้นหรือเปล่า
บางคน คุณค่าของเค้า แสดงออกอย่างเด่นชัด แต่บางคน ก็ต้องค้นหา กว่าจะหาเจอ
แต่ผมเชื่อว่า ทุกคนมีคุณค่า
หลาย ๆ ครั้ง ที่ผมคิดว่า ทำไมตัวผมเองนั้น ช่างเป็นบุคคลที่ไม่มีค่าขนาดนี้
ไม่เป็นที่ต้องการของใครเลย ผมทำอะไรผิดมากนักหรือ ถึงได้เจอแต่เรื่องบัดซบเช่นนั้น เช่นนี้
บางทีก็นึกโทษโชคชะตาที่ทำให้เราเป็นคนอย่างนี้
แต่นั่นก็เหมือนกับว่า ผมกำลังโยนความผิดให้อะไรซักอย่าง
ผมปัดความรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองเป็นโดยโยนให้เป็นความผิดของอะไรซักอย่างเพื่อตัวเองจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองไร้คุณค่า
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ๆ มานั่งคิดดูอีกครั้ง ว่าตัวเองมีค่าอะไร นึกได้เยอะแยะ
บางเวลาผมมีค่าสำหรับคู่บ่าวสาวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับงานแต่งจนลืมบางเรื่องและต้องให้ผมช่วย
บางเวลา ผมมีค่าสำหรับแมว 2 ตัวที่บ้าน ยามเมื่อมันหิว
บางเวลา ผมมีค่าสำหรับแม่ ที่แกต้องมาเคาะประตูเรียกผมไปกินข้าวพร้อมแมว ยามเมื่อผมนั่งทำงานอยู่ในห้องจนลืมเวลาอาหาร
บางเวลา ผมก็มีค่าสำหรับเพื่อน ๆ ที่ต้องการความสามารถของผมในเชิงกีฬา หรือไม่ก็อยากได้เพื่อนยิงปืน!!
บางเวลา ....... ฯลฯ
ค่าของคนน่ะมีแน่ อยู่ที่ว่า จะมีใครมองเห็นมันหรือไม่ต่างหาก อย่างที่เค้าว่ากัน
"ค่าของคน อยู่ที่ผลของงาน"
"เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย"
"น้ำขึ้นให้รีบขนของหนี"
"น้ำลดให้ขนของกลับ"
"ฝนทั่งให้เป็นครก"
"เข็นครกไปหาสาก"
(เอ่อ อะไรของเมิงงงงงงงงงงงงง T_T)
ลองหันไปมองคนข้าง ๆ คุณดูครับ คนที่คุณคิดว่า เค้าไม่มีค่าพอสำหรับคุณ
ลองหันไปมองแล้วหาคุณค่าของเค้าให้เจอ คนทุกคนมีค่าเสมออยู่ที่คุณเลือกที่จะมองเห็นหรือมองข้ามมันไป
และถ้าเมื่อไหร่ที่คุณสามารถมองเห็นคุณค่าของคนรอบตัวคุณได้
เมื่อนั้น คุณก็จะเป็นคนที่มีคุณค่าสำหรับคนอื่นเหมือนกัน !!!
เรื่องราว ระหว่าง ยูจิ และ เดือน ด้านบน
ได้รับแรงบันดาลใจและเค้าโครงเรื่องมาจาก ภาพยนต์สั้น เรื่องที่ 3
จาก 13 หนังสั้นชุด "หวาน ขม"
เรื่อง "ที่วันนี้"
กำกับโดย คมกฤต ตรีวิมล
ทั้งนี้ ได้ดัดแปลงชื่อนางเอก ลูกสาวของนางเอก และ เนื้อเรื่องบางส่วนตามอารมณ์ส่วนตัว
แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 51 20:43:35
แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 51 18:31:12
จากคุณ :
สมันน้อย เบอร์ 14 
- [
27 ธ.ค. 51 17:34:27
]
--[คนทุกคนมีคุณค่าในตัวเองเสมอ....]--
ให้ไปเต็มๆ เลยค่ะ