หนูเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งรึป่าวคะ เพราะหนูไม่ชอบให้เพื่อนมาบ้าน หนูรู้สึกว่า บ้านเป็นที่ส่วนตัว เป็นที่พักผ่อนทั้งกายและใจ เลยไม่อยากให้ใครมารบกวน
มีเพื่อนคนนึงที่หนูสนิทกับเขาพอสมควร (หนูไม่เคยสนิทกับเพื่อนคนไหนมากมายไปกว่านั้น) มารบเร้า ว่าอยากจะมาบ้านหนูให้ได้ ... หนูก็บอกปัดเขาตลอด หนูเอาพ่อมาอ้างค่ะ ว่าพ่อไม่ให้พาเพื่อนเข้าบ้าน เพราะไม่ไว้ใจ และหนูก็เล่าเรื่องที่หลานของพ่อหนู(ลูกพี่ลูกน้องของหนูเอง) ไขกุญแจที่พ่อหนูให้ไว้เข้ามาขโมยของในบ้านหนูตอนที่ไม่มีใครอยู่ เพราะพี่เขาติดยา ต้องการเงิน ดีที่เพื่อนบ้านมาเห็น เลยบอกพ่อหนู และก็สามารถเอาของคืนมาได้ พ่อหนูไม่เอาเรื่องด้วย เพราะเป็นหลาน(เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงนะคะ) และพ่อของหนูก็ไม่ไว้ใจใครไปพักใหญ่ๆเลยค่ะ สั่งห้ามพาใครมาบ้าน ... แต่ ณ ตอนนี้หนูเดาเอาว่า พ่อคงเลิกคิดแบบนั้นไปแล้ว (เรื่องเกิดนานแล้ว) และถ้าหนูจะพาเพื่อนมา คิดว่า พ่อก็คงไม่ว่าอะไร
แต่หนูก็ใช้มันเป็นข้ออ้างเรื่อยมา รู้สึกผิดที่โกหกแต่ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงว่าหนูไม่ชอบจริงๆ ส่วนเพื่อนคนนี้ ... ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งหนูบอกปัดไม่ให้มา เขาก็ยิ่งอยากจะมา และเหมือนเขาพยายามจะมาเค้นถามเสมอๆว่า "ทำไม" ... ตอนที่หนูเล่าเรื่องลูกพี่ลูกน้องที่มาขโมยของ เขาก็รีบพูดดักคอว่า "อย่าแต่งเรื่องนะ" เหมือนจะจับผิด ...
หนูเป็นบ้ารึป่าวคะ ไม่รู้จะไประบายที่ไหน ... ถ้าเพื่อนยังรบเร้าแบบนี้ หนูกลัวว่าจะวีนแตกใส่เขา อธิบายไป เขาก็ไม่มีวันเข้าใจ ทุกวันนี้เขาก็เรียกหนูว่า กำแพงเมืองจีน เพราะมีโลกส่วนตัว และไม่ชอบอยู่ใกล้ใครนานๆ (แม้แต่คนที่ตัวเองรัก) ... หนูควรทำยังไงดี
จากคุณ :
หนูมันบ้า
- [
6 ม.ค. 52 18:42:34
A:124.121.89.68 X: TicketID:192718
]