เรื่องของเรื่องปกติ เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้ จะนิยมความรุนแรง อะไรสักเท่าไหร่
ตีหมา ยังไม่ค่อยจะตีเลย
แต่แล้ว ผมก็มาเจอจุดเปลี่ยน.....
เมื่อราวๆวันปีใหม่ที่ผ่านมา ก้มีการนัดเจอเพื่อนกันสมัยเรียนนะครับ
ก็ได้เจอเพื่อนซี้ ที่ห่างหายการพบเจอตัวเป็นๆ ไปนานวัน
แล้วผมกับเพื่อนก็เล่นต่อสู้กัน
ครับ เราเล่นต่อสู้กัน จากเล่นๆ ก็เริ่มกลายมาเป็นจริงจัง
และรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
... สุดท้าย ก็ ต่อยกันจริงจัง แต่หน้าเรายังยิ้มๆกันอยู่ เพื่อนคนอื่นเลยไม่ห้าม
สักพัก เหนื่อยก็เลิกกันไปเอง กอดคอกัน กินข้าวเย็นต่อ ยังหัวเราะกันเหมือนเดิม
สภาพก็ เหมือน ลูกหมีคลุกฝุ่นกันไป เพื่อนผม ปากเจ่อเล็กๆ ผม ฟกช้ำ พอขำๆ เลือดออกซิบๆ ทั้งสองฝ่าย
มันไม่น่าจะมีปัญหา ....
หากผมไม่ได้ชอบรสชาดของมัน
ผมมีความรู้สึกว่า ชีวิต ตอนที่สู้กัน มันมี ความจริงของชีวิตสุดๆ
อะดีนาลีน เอ็นโรฟีน และ สารอะไรต่างๆจากต่อมใต้สมอง ต่อมหมวกไต ฉีดกันให้พล่าน
หัวใจเต้นเหมือนจะเอาไป ทำจังหวะเต้นซาซ่าได้
ครับ ผมยอมรับกับตัวเองว่า ผม มีความสุขมากช่วงที่เราสู้กัน
มันได้ปลดปล่อยสันดานดิบในตัวออกมา
ผมก็เลยโทรกลับไปหาเพื่อนคนนั้น มันก็บอกสนุกดี อยากต่อยกันอีก
ผมมีปัญหาใช่ไหมครับนี่
แต่ผมขอยืนยันได้เลยว่า ผมไม่เคยใช้ ไม่คิดใช้ ความรุนแรงต่อผู้หญิง เด็ก และคนชรานะ
ผมอยากสู้กับคนที่แข็งแรงพอๆกัน หรือ แข็งแรงกว่า
อยากเอาหมัดลุ้นๆ ลำแข็ง อัดกัน
มันคือความรู้สึก ของการมีชีวิต จริงๆ นะครับ
จากคุณ :
Dr.Jackass. 
- [
16 ม.ค. 52 14:25:33
]
+-+ ผมเป็นโรคเสพติดความรุนแรงหรือเปล่าครับ *-*
