ผมเป็นเกย์คนหนึ่งที่ไม่เคยคิดอยากเปิดเผยตัวตนว่าเป็นยังงัยแต่ก็มีเหตุการณ์ที่ต้องเปิดเผยจนได้ มาดูกันว่าผมทำยังงัยบ้างครับ... ตอนนี้อายุ 27 แล้วครับหน้าที่การงานดี หน้าตาก็ใช้ได้55++(เข้าข้างตัวเองสุดๆ) ขอท้าวความนิดหน่อยนะครับ ผมก็เป็นเด็กชายคนหนึ่งที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงมาตามปกติพ่อเป็นทหาร แม่เป็นแม้ค้า แต่ไม่รู้เหตุใดความผิดเพศนี้ก็เข้ามา....เมื่อรู้ตัวว่าเป็นก็ยังสับสนอยู่มากในตอนเด็กๆ.. ข้ามมาช่วงชีวิตตอนประถมแล้วกัน ก็ชอบเล่นซนตามประสาเด็กทั่วไป มีกลุ่มเด็กแสบประจำซอยเลยในกลุ่มมีแต่เด็กผู้ชายนะครับ5-6 คน ยิงนก ตกปลา เดินป่าโอ้ยสารพัด แต่ก็มีบางมุมก็จะแอบชอบเล่นกับเด็กผู้หญิง เหมือนเป็นเพื่อนอีกกลุ่มในซอยที่เล่นแต่หนังยาง ขายของ วิ่งไล่จับ เหมือนเรื่องแฟนฉันเลยละครับ แต่ความเป็นผู้นำและความเป็นนักกีฬาระดับแถวหน้าของโรงเรียนก็ไม่แพ้ใคร... พอมาช่วงมัธยมก็มีแต่เพื่อนผู้ชาย เที่ยวต่างจังหวัด ประกวดฮอทเวฟ มีเรื่องชกต้อย และสาวๆติดเยอะมากรุ่นพี่-รุ่นน้อง-สาวต่างโรงเรียนโอ้ยมากมายคับ..แต่ก็มีแฟนทีละคน เลิกแล้วมีใหม่มากมายนับไม่ถ้วนคับ พอเข้ามหาลัยก็เป็นระดับผู้นำ เป็นดาวเดือนคณะ ได้รับเลือกให้ทำโน่นทำนี้ และก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตน คบกันมาตั้งแต่ ม.6 จนเรียนจบมหาลัยและทำงาน ก็คยกันมาประมาณ 6-7 ปี ก็มีอะไรกันลึกซึ้งกัน มาตลอด6-7ปีเหมือนแฟนทั่วไปนะครับแบบว่าเป็นวัยรุ่นอะคับ แต่เราปิดบังมาตลอดและเริ่มที่จะรู้ตัวมากขึ้นก็ตอนมหาลัยนี้แหละครับ ช่วงหลังยิ่งแย่ไม่ค่อยมีอารมณ์กับแฟนเลยจนเค้ารู้ตัวเอยปากถามว่าเป็นอะไร เราก็บ่ายเบี่ยงไปทั่ว..เหนื่อยบ้าง เครียดกับงานบ้าง สารพัดข้อบ่ายเบื่ยง แต่ปกปิดไว้อย่างระวัง..และก็จะมีเพื่อนๆที่เป็นเกย์ เค้ามีเกย์ด้า บ้างก็บอกว่าใช่ บ้างก็บอกคงไม่หรอกเพราะมันมีแฟนสวย จนเมื่อเรียนจบทำงานประมาณ 1 กว่าๆก็เลิกกันไปด้วยเหตุผลที่ลึกซึ้งครับแต่ก็ยังรู้สึกดีให้กันมาตลอดผมให้เกียรติน้องมาตลอดเมื่อเค้ามีโอกาสมีคนใหม่ก็ปล่อยเค้าไป แล้วเราจะได้ทำความรู้จักกับตัวเองให้มากขึ้นด้วย มันเหมือนเป็นจังหวะชีวิตที่ต้องเลือกแล้ว เราไม่อยากหลอกน้องเค้าอีกต่อไปแต่ตอนนั้นก็ยังไม่บอกความจริงเค้านะ มารู้ก็อีกก็เป็นปีหลังจากเลิกกัน แต่เค้าก็รับได้นะและเป็นพี่น้องที่ยังคงเป็นหว่งกันตลอดครับ.. หลังจากนั้นก็ยังไม่มีแฟนซักที จนพี่ๆและเพื่อนเก่าๆก็พยายามจับผิดและก็แซวตลอดเพราะไม่ยอมมีแฟนใหม่ซักที พยายามจับผิดตลอด กดดันมากๆ เลยเริ่มจากวันหนึ่งกินเหล้ากับเพื่อนสนิทที่เราไว้ใจมาก 4 คนก็พยายามรวบรวมความกล้า เขียนทุกอย่างลงบนกระดาษเล่าเหตุการณ์และความไม่สบายใจทั้งหมดให้เพื่อนฟังแล้วรีบแอบกลับบ้านในเช้ามืดพวกมันยังหลับไม่รู้เรื่องเลย 55++ เมื่อเพื่อนรู้มันรับได้และทำให้เราสบายใจมากๆ ผ่านมาอีกหลายเดือนก็ยังอยู่กับความกดดันเดิมๆกับที่ทำงานที่พยายามยัดเยียดให้เราบอกเค้าให้ได้ เมื่อถึงเวลาก็ใช้วิธี SMS บอกทั้งหมดทั้งที่ทำงานเลย 16 คน ปรากฎว่าทุกคนให้กำลังใจมากๆและดีกับเรามากๆ รู้สึกดีจริงๆ แต่ตอนนี้ก็เหลือพ่อกะแม่นี้แหละทำงัยก็ยังไม่พร้อมซักที แต่ในใจลึกๆรู้ว่าท่านรับได้
***ยาวไปหน่อยนะครับแต่ก็เป็นประสบการณ์ชีวิตที่อยากจะแชร์ให้พี่ๆเพื่อนๆฟัง เผื่อจะได้นำไปประยุกต์กับตนเองได้ ซึ่งถ้าเลือกได้ผมก็อยากเกิดมาเป็นปกตินะครับ และเป็นกำลังใจให้กับคนที่ยังไม่กล้านะครับ คนที่รักเราจริงเค้าต้องแคร์เราและอยู่เคียงข้างเราเวลาเราไม่สบายใจ ถ้าบางคนรู้สึกแย่กับเราก็แปลว่าเค้ามองโลกแคบมากนะครับ ไม่ต้องสนใจเค้าหรอก***ขอบคุณครับ
จากคุณ :
unko 
- [
29 ม.ค. 52 04:11:25
]
เมื่อเราบอกคนรอบข้างว่าเราเป็นเกย์.....>.<**
