กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อว่าเด็กหญิงอ่อนไหว
เธอมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ท่ามกลางคนที่เธอรัก และรักเธอ ทั้งพ่อแม่ พี่น้อง ครอบครัว หรือเพื่อนฝูง
ทำให้เด็กหญิงอ่อนไหว ไม่เคยคิดที่อยากจะมีใครอีกคนเพิ่มเติมขึ้นมาในชีวิต


ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือว่าพรหมลิขิต
ที่ได้ดลบัลดาลให้เด็กชายมุ่งมั่นก้าวเข้ามาในโลกเล็กๆ ซึ่งอบอุ่นปลอดภัยของเธอ
แรกเริ่มเด็กหญิงอ่อนไหวเพียงเปิดประตูแง้มออกเพื่อทำความรู้จักกับเด็กชายผู้มุ่งมั่น
รอยยิ้มอบอุ่นของเด็กชายมุ่งมั่น ทำให้เด็กหญิงอ่อนไหวคิด

‘บางครั้ง... ความรักจากคนแปลกหน้าอาจไม่น่ากลัวเท่าที่คิด’


เด็กชายผู้มุ่งมั่นพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เด็กหญิงอ่อนไหวได้รับรู้ความจริงใจของเขา
ทั้งคู่ใช้เวลาด้วยกันมากมาย พูดคุยกันจนไม่สามารถนับช่วงเวลาได้ถูก...
ในที่สุด เด็กชายมุ่งมั่น ก็ค่อยๆ ทำให้เด็กหญิงอ่อนไหว มั่นใจจนเปิดประตูชั้นที่หนึ่งให้เด็กชายมุ่งมั่นได้ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ


จากวันเป็นเดือน... จากเดือนเป็นปี.... เด็กชายมุ่งมั่นได้ก้าวเข้ามาที่ประตูชั้นใน... กลายเป็นส่วนสำคัญในชีวิตเด็กหญิงอ่อนไหว


จากปีที่หนึ่ง เข้าสู่ปีที่สอง และปีที่สาม

จากที่เขาเคยกระทำให้เด็กหญิงอ่อนไหวรู้สึกได้อย่างที่เขาบอกว่าโลกของเรา... สุดท้ายก็จะมีเรากันแค่สองคน

จากที่ทั้งคู่เคยสัญญากันว่าจะไม่มีทางปล่อยมือ

จากที่ทั้งคู่เคยมีจุดมุ่งหมายในชีวิตที่จะมีคำว่า ‘เรา’ เป็นปลายทาง

จากที่เด็กหญิงอ่อนไหวเคยยิ้มได้ในยามอ่อนล้า... ว่าในโลกเล็กๆ ของเธอมีเด็กชายมุ่งมั่นคอยซับน้ำตา

...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะระยะทางหรือเวลา ที่ทำให้ความสนใจของเด็กชายมุ่งมั่นเปลี่ยนไป...



เด็กชายมุ่งมั่นก็ยังคงมุ่งมั่นในการก้าวเดินไปข้างหน้า... เพียงแต่ความมุ่งมั่นของเขานั้น เหมือนลืมไปว่าเคยมีคนอีกคนที่เขาเคยนับรวมอยู่

เด็กหญิงอ่อนไหวพยายามวิ่งไล่ตาม แม้มือของเด็กชายมุ่งมั่นอาจจะจับมือเล็กกว่าเอาไว้ แต่การก้าวไปข้างหน้าของเขานั้น เป็นอัตราเดินที่ขาสั้นๆ ของเด็กหญิงอ่อนไหวไม่อาจตามทัน

เด็กหญิงอ่อนไหวหกล้มครั้งแล้วครั้งเล่า... โดยมีเด็กชายมุ่งมั่นหยุดเพียงชั่ววินาที เพียงเพื่อดูให้แน่ใจว่าเด็กหญิงอ่อนไหวจะยังมีแรงที่จะตามต่อ... ก่อนเขาจะออกวิ่งอีกครั้งโดยไม่ทันสังเกตบาดแผลของคนที่จับมือเอาไว้


เด็กหญิงอ่อนไหวผู้ถูกลากไปบนเส้นทางขรุขระอย่างไม่รั้งรอ.... เด็กหญิงผู้หกล้มถลอกปอกเปิกไปด้วยรอยแผล... เด็กหญิงผู้กัดฟันซับเลือดแล้วเดินต่อไปทั้งน้ำตา

...เด็กหญิง.... ผู้ที่ในระยะหลังๆ ได้แต่ร้องไห้ทรุดตัวลงนั่งข้างทางด้วยความอ่อนแรง




จนมาถึงวันหนึ่งที่บาดแผลนั้นสาหัสเกินจะทนไหว...
ผู้คนที่อยู่รอบข้างเด็กหญิงอ่อนไหวได้แต่ทันทาน
ว่าการวิ่งตามเด็กชายมุ่งมั่น ดูเป็นการกระทำที่เกินความสามารถของเธอ

เด็กหญิงอ่อนไหวผู้เหนื่อยล้ามองไปรอบๆ ตัวเธอ...
บนร่างกายและจิตใจ... บาดแผลเก่ายังไม่ทันหาย ก็มีบาดแผลใหม่กรีดทับซ้ำๆ
สองเข่าเปรอะไปด้วยเลือดจากการหกล้มคลุกคลาน....
น้ำตาจากคนที่รักเธอ...
และ แววตาระอาจากเด็กชายมุ่งมั่น


และก็มาถึงวันที่เด็กหญิงอ่อนไหวตัดสินใจปล่อยมือ
และเด็กชายมุ่งมั่นก็มีจุดสนใจอย่างอื่นมากกว่ารั้งรอ


เด็กหญิงอ่อนไหว ได้แต่ทรุดตัวนั่งริมทาง...
มองหลังของเด็กชายมุ่งมั่นผู้เดินห่างไปทุกทีๆ...
เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าลืมสิ่งใดไว้ข้างหลัง

มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตา...
ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วก้าวเดินต่อไปบนถนนคนละเส้นทาง
ได้แต่ภาวนาขอให้เด็กชายมุ่งมั่นได้พบในสิ่งที่เขาปรารถนา
แม้ในเส้นทางข้างหน้าจะไม่มีคำว่า ‘เรา’ อีกต่อไป



+++++++++++++++++++++++

จากคุณ : นิทานความรัก - [ 11 ก.พ. 52 18:23:17 A:125.24.52.1 X: TicketID:110901 ]