ตอนนี้อายุเรายี่สิบแปดแล้ว การศึกษาจบจากมหาลัยรัฐชื่อดัง ปัจจุบันทำงานมาแล้วสี่ห้าปี เงินเดือน สองหมื่นเจ็ด ควรจะเป็นชีวิตที่ค่อนข้างลงตัวแล้วสำหรับผู้หญิงคนนึง แต่...
เรากลับรู้สึกว่าชีวิตเราไม่เป็นไปอย่างที่เราอยากจะให้เป็นเลย
เราหวังมาตลอดว่าอยากมีเพื่อนสนิทซักคนที่ไว้ใจได้ คอยอย่ใกล้ๆ ถึงจะไม่มีแฟนแต่ถ้ามีเพื่อนดีๆสักคนชีวิตก้อคงไม่เหงา... แต่เราไม่มีอ่ะ...ที่มีที่เค้าเรียกเราว่าเพื่อนสนิท เรากลับไม่รู้สึกสนิทใจกับเค้าเท่าไหร่ รู้สึกว่าเค้าเป็นได้แค่คนรู้จักเท่านั้น... คนที่เราคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนสนิทเราก้อกลับมองเราเหมือนเป็นลูกไล่เค้า ชอบเอาเรามาเป็นตัวตลก เราก็เข้าใจว่าถ้าเราเดือดร้อน มีปัญหา เค้าต้องช่วยเราแน่ๆ เพระพื้นฐานจิตใจเค้าดี ฐานะร่ำรวย แต่เราไม่อยากอยู่กับคนที่ทำให้เรารู้สึกต้อยต่ำตลอดเวลา.. เราไม่มีเพื่อนที่ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นใจหรือเป็นที่พึ่งในเวลาที่เราต้องการคำปรึกษาได้เลย
แฟน..เราก็ไม่มี ไม่มีจริงๆ เราคิดมาลอดว่าเราคงเป็นคนน่าเบื่อ เพราะเราไม่ใช่คนที่หน้าตาแบบดูไม่ได้อ่ะ เราก้อหมวยๆ ขาวๆ มีหลายๆคนที่ฝากเพื่อนมาบอกว่าชอบเรา หรือว่าแซวๆกัน แต่พอเอาเข้าจริง มาคุยกัน สักพักเค้าก้อหายไปเลย
ตอนนี้ทุกคนก้อถามเราตลอดเลยว่าทำไมไม่มีแฟน ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากมีอ่ะ แต่ไม่มีใครเอาอ่ะ
ชีวิตเราทุกวันนี้ มีแต่ทำงาน กลับบ้าน พ่อแม่
ไม่มีอะไรเลย พี่น้องก็ไม่รักกัน เราเบื่อที่สุด ไม่รู้จะทำยังไงแต่ก็ต้องพยายาม ไม่คิดไม่สนใจ ไม่งั้นจะยิ่งฟุ้งซ่านแล้วเดี๋ยวจะเครียด เวลาไปดู Hi5 เพื่อน (จริงๆก็คือคนรู้จัก) เห็นชีวิตเค้าไปไกลๆกันแล้วก้อแอบอิจฉา ว่าทำไมนะ จุดเร่มต้นมันไม่ต่างกันเท่าไหร่ อะไรทำให้ชีวิตมันต่างกันขนาดนี้
เค้ามีทั้งเพื่อนที่รักเค้าอย่างจริงใจ สามีที่อบอุ่น มีฐานะ แต่เราไม่มีอะไรเลย
เราคิดว่าถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆ เราต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่นอน
ทำไงดี ใครพอมีคำแนะนำอะไรที่พอเป็นรูปธรรมบ้างไหมคะ ขอยกเว้นการเข้าวัดนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
จากคุณ :
อีกสองปีก้อสามสิบ
- [
11 เม.ย. 52 01:08:39
A:10.0.3.47 X:124.120.151.231 TicketID:191565
]
ทำไมชีวิตเรามันเป็นอย่างนี้ มีวิธีป้องกันโรคซึมเศร้าไหมคะ
