ความคิดเห็นที่ 1 อาจจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ เราก็เป็นนะ อาจจะคล้ายๆ กัน หรือยังไงเนี่ยแหละ เอาเป็นว่าถ้าอยากหาเพื่อนคุยก็หลังไมค์มาได้นะหรืออยากได้เมล์เดี๋ยวมาโพสให้อีกทีค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะเพราะรู้ว่ามันเป็นยังไง(ยิ่งแย่สุดๆ เวลาคนรอบข้างไม่รู้/ไม่เข้าใจ) แต่เราก็ต่อสู้มาได้ประมาณนึงแล้วอะค่ะ พยายามเข้าใจตัวเองและเข้าใจผู้อื่น หาหมอด้วยอะไรด้วย ก็ดีขึ้นมาพอสมควรน่ะค่ะ สู้ๆ นะ จากคุณ : รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส - [ 23 พ.ค. 52 19:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยกะคห.1 จากคุณ : virgoman - [ 23 พ.ค. 52 20:08:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราเคยเป็นแบบคุณนะคะ แต่มันผ่านมาแล้วและมันเป็นอาการของโรคซึมเศร้า ช่วงที่เป็นเราเป็นบัณฑิตจบใหม่ไฟแรงที่ตกงานค่ะ เลยเสียความเชื่อมั่นในตัวเองไป จนเราได้งานครั้งแรกมันเป็นงานที่ไม่ชอบแต่มันทำให้เราเห็นคุณค่าของตัวเองจากการทำงาน เราคิดว่าคุณต้องมีความเชื่อก่อนว่าคุณมีดีในตัวเอง คุณทำอะไรได้บ้าง และเมื่อคุณลงมือทำงานคุณก็ทำให้มันสุดๆไปเลย คุณไม่ต้องสนใจว่าฝีมือคุณมันจะด้อยกว่าคนอื่นมั้ยเพียงแต่คุณทำมันให้ดีที่สุด เราอ่านตรงนี้ "งานเราเป็นแนวเฉพาะทางหน่ะค่ะ ก็จะมีคนที่เชี่ยวชาญมากๆ เก่งมากๆ ด้านนี้กันทั้งนั้นมาอยู่ีที่นี่..." ประโยคนี้เราก็มองเห็นว่างั้นคุณก็เป็นหนึ่งในคนที่เชี่ยวชาญเฉพาะด้านคนหนึ่งที่อยู่ที่นี่เหมือนกัน เราจะบอกอะไรคุณอย่างนะคะ คนที่ไม่พูดคือคนที่เจ๋งที่สุด คุณจำคำนี้ไว้ค่ะ คนที่พูดมาก บางทีเขาก็พูดเพื่อลบความหวั่นไหวในใจตัวเอง ความจริงเขาอาจไม่รู้อะไรมากอย่างที่คุณคิด แต่เขาพูดเพื่อให้คนรู้สึกว่าเขาแน่เขาเจ๋ง เราอยากให้คุณหันกลับมาให้กำลังใจตัวเองและเชื่อมั่นว่าตัวคุณเองแน่เหมือนกัน ไม่ต้องพูดอะไรมาก แต่ให้คุณลงมือทำและให้งานเป็นเครื่องพิสูจน์ความสามารถของคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ อาการนี้มันต้องแก้ด้วยตัวเอง ต้องเชื่อมั่นว่าเรามีดี คุณเยี่ยมไม่แพ้ใครในหน่วยงานนั้น^^ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 23 พ.ค. 52 21:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอาชนะความรู้สึกลบตรงนี้ให้ได้ เราคิดของเราไปเอง ในทางลบ เราก็คิดของเราเองในทาง+ได้เช่นกัน จากคุณ : 999 - [ 24 พ.ค. 52 08:37:18 A:61.19.66.199 X: TicketID:202788 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราว่าเป็นเรื่องของ "การอยากได้รับการยอมรับ" หรือเปล่าคะ เพราะการที่เคยเป็นผู้นำในสังคมหนึ่ง เคยมีความมั่นใจ เคยชินกับการได้รับการยอมรับ แต่เมื่อมาอยู่อีกสังคมหนึ่ง บทบาทกลับเปลี่ยนเป็นด้อยกว่าคนอื่น ท่ามกลางสังคมการทำงานที่มีการแข่งขันสูง เจ้าของกระทู้อาจกำลังไม่รู้ตัวว่ากำลังเผชิญ "โรคเครียด" อยู่ก็ได้ค่ะ (สังเกตจากกลับมาร้องไห้ ซึ่งเป็นการระบายความเครียดอย่างหนึ่ง) เมื่อไม่รู้ตัว ปัญหาไม่ได้ถูกแก้ที่ต้นตอ กลับปล่อยไว้เรื้อรังกลายเป็นโรคซึมเศร้า การปลีกตัวออกมาอยู่ในโลกของตัวเอง เลยกลายเป็นทางเลือกที่สร้างความรู้สึกมั่นคงได้มากกว่าเข้าสังคม ทุกปัญหามีทางแก้นะคะ ขอเพียงมีสติ หาต้นตอของปัญหาให้เจอ ถ้าเราด้อยกว่าเพื่อนร่วมงาน ก็หาทางพัฒนาความสามารถตัวเองขึ้นมา ความหมายคือ อย่าเอาแต่กลุ้มน่ะค่ะ ให้กลุ้มแล้วแก้ด้วย แต่ก็ไม่อยากให้เจ้าของกระทู้พัฒนาตัวเองโดยเทียบกับคนอื่น เพราะมันจะเหนื่อยเกินไป พยายามเท่าไหร่ยังไงก็มีคนเก่งกว่าเหนือกว่าอยู่ดี อยากให้พัฒนาในรูปแบบของการแข่งกับตัวเอง ทำให้เต็มที่ ได้แค่ไหนแค่นั้น ถ้าเต็มที่แล้วไม่ดีพอ ก็อยากให้ปล่อยวาง หันมามองหาข้อดีของตัวเอง เราเชื่อว่าทุกคนมีความสามารถโดดเด่นต่างกันไป และไม่มีใครดีพร้อมสมบูรณ์แบบทุกอย่างแน่นอน เรากลัวแต่ว่า เจ้าของกระทู้น่ะเก่งอยู่แล้ว คือ ทุกคนรอบข้างมองว่าเก่ง แต่ในใจเจ้าของกระทู้คิดว่าตัวเองยังเก่งไม่พอ ดีไม่พอ หรือเปล่า ปรับเปลี่ยนทัศนคติ อย่าระแวง อย่าคิดว่าคนโน้นคนนี้กำลังตัดสินเรา ความคิดคนเรามันซับซ้อนนะคะ ถึงเค้ามองว่าเราไม่เก่ง ไม่ชอบเรา นินทาเรา เราก็ไปควบคุมความคิดเขาไม่ได้อยู่ดี มันเหนื่อยเกินไปนะคะ กับการที่ต้องทำให้ทุกคนยอมรับเราทั้งหมด ทุกอย่างอยู่ที่วิธีคิดนะคะ จัดระเบียบความคิด ปรับทัศนคติใหม่ค่ะ นอกเหนือไปจากนี้คือเรื่องสุขภาพกาย สังเกตตัวเองว่ามีอารมณ์ฟุ้งซ่าน วิตกกังวล คิดมาก ช่วงไหนบ้าง เป็นสม่ำเสมอ หรือเป็น "มากขึ้น" ในช่วงก่อนมีประจำเดือน ถ้าเช่นนั้นให้ปรึกษาคุณหมอ อาจเข้าข่ายอาการ PMS ค่ะ ทานอาหารที่มีวิตามินบี (หรือทานวิตามิน B-Complex เสริม) เพราะสาเหตุหนึ่งของโรคซึมเศร้าคือการขาดวิตามินบีค่ะ ออกกำลังกายให้สม่ำเสมอ มันคือยาคลายเคลียดชั้นดีค่ะ ถ้าทำตามนี้แล้วจิตยังตก หดหู่ อยากให้ลองปรึกษาคุณหมอนะคะ อย่าปล่อยให้ซึมเศร้านานค่ะ มันอันตราย ทั้งหมดทั้งปวงนี้ เราพยายามข่วยคิดหาสาเหตุ หากล่วงเกินหรือเข้าใจผิดไปอย่างไร ก็ขอโทษเจ้าของกระทู้ด้วยจ้ะ เอาใจช่วยอย่างที่สุดค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 09:19:50 จากคุณ : เพลิงตะวัน - [ 24 พ.ค. 52 09:14:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากให้กิฟแต่ให้ไม่ได้ เห็นด้วยครับ จากคุณ : K.Senior - [ 24 พ.ค. 52 11:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลองมองอีกมุมนะครับ กว่าที่ทุกคนจะเก่งได้แบบที่คุณเห็น เค้าก็ต้องผ่าน ความไม่รู้ มาก่อน ไม่มีใครรู้มาตั้งแต่เกิด มนุษย์เกิดมาบนโลกเพื่อเรียนรู้ เรียนรู้ที่จะสุข เรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะทุกข์ เรียนรู้ที่จะผิดหวัง เป็นสัจธรรม เหมือนกันทุกคนครับ เพราะฉะนั้น อะไรที่คุณไม่รู้ หรือรู้น้อยกว่าคนอื่นเขา คุณก็สามารถเรียนรู้เพื่อเสาะแสวงหาคำตอบได้ครับ ดังความเห็นข้างบนว่า เรียนรู้เพื่อพัฒนาตนเองครับ ไม่ได้พัฒนาเพื่อแข่งกันกับใคร หากเกิดการเปรียบเทียบในใจ ว่ารู้น้อยกว่าคนอื่นเค้า ให้รู้ทันครับ มองให้เห็นครับ ว่าใจที่คิดเปรียบเทียบ มันทุกข์อย่างไร มันไม่สะอาดผ่องใสอย่างไร มันทำให้คุณรู้สึกแย่อย่างไร เมื่อเห็นมันแล้ว ว่าไม่สะอาด ว่าทุกข์ ลองวาง ใจที่ไม่ผ่องใสนั้นลงนะครับ เมื่อวางได้แล้ว ก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ให้โอกาสแก่ตนเองในการเสาะหาความรู้นั้นเพิ่มเติมนะครับ ลองมองว่ามนุษย์ทุกคนมีศักยภาพเทียบเท่ากันครับ ไม่มีใครด้อยกว่าใคร เพียงแต่คุณสร้างโอกาสให้ตัวเองที่จะ แสวงหาความรู้ต่างๆมากแค่ไหนนะครับ ผมเห็นพนักงานร้านเช่าซีดีคนนึงครับ หนังในร้านเกือบ 10000 เรื่อง ผมก็ถามว่ามีเรื่องนี้มั้ย เค้ารู้เลยครับว่าเลขรหัสหนังอะไร ผมคิดในใจว่า เฮ้ยน้องคนนี้เก่งอ่ะ (ผมก็ลองแกล้งเค้าทุกวันหล่ะครับ บางเรื่องก็จำไม่ได้ แต่ส่วนใหญ่ได้) ก็คิดว่าถ้าเค้ามีโอกาสได้เรียนสูงๆ ก็คงดีมากเลย (ทางลัดที่จะเรียนรู้ได้รวดเร็วที่ผมใช้บ่อยก็พวกเวปบอร์ดหล่ะครับ ก็แนะนำเวปบอร์ดที่เป็นภาษาอังกฤษ เด่วนี้มีเยอะครับ โพสต์ถามไปก็มีพวก professor doctor มาตอบให้ หรือไม่ก็ search หาความรู้จากในนั้น ผมมันพวกขี้เกียจอ่านหนังสือครับ อ่านจากเวปบอร์ดพวกนี้ ได้ความรู้ที่เป็นเชิงปฏิบัติงานโดยตรงเลยครับ ข้อดีอีกอย่างคือ ได้ฝึกฝนการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยครับ เพราะข้อมูลที่บางคนตอบก็อาจ ไม่ได้ถูกต้อง100%) เมื่อมีความรู้มากขึ้น คุณก็จะเริ่มกล้าที่แสดงความคิดเห็นเองครับ ค่อยๆฝึกแสดงความคิดเห็น แรกๆ ถ้าแสดงความคิดเห็นแล้วทุกคนเงียบ ให้มองเป็นเรื่องธรรมดาครับ ให้มันผ่านไป อย่าไปคิดว่าทุกคนไม่คิดเห็น เหมือนกับเรา เพราะอาจมีคนคิดเหมือนเราแต่ไม่พูดก็ได้ เอาใจช่วยให้ จขกท คลายกังวลได้โดยเร็วครับ เราเป็นอย่างที่ใจเราคิด หากเราคิดว่าทำไม่ได้ เราจะเดินเข้าสู่วิถีแห่งการทำไม่ได้ หากใจเราคิดว่าสักวันจะทำให้ได้ ก็เป็นการเริ่มก้าวเดินสู่วิถีแห่งการทำได้ครับ จากคุณ : Empirical Man - [ 24 พ.ค. 52 11:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คำแนะนำของทุกๆคน ก็ดีมากๆอยู่แล้วนะคับ ของผมคงจะประมาณแค่อยากให้คุณ LessyLady รู้ว่ายังมีคนอีกหลายคนเผชิญปัญหาเดียวกับคุณเหมือนกันนะคับ (อย่างน้อยก็ผมคนนึง) :) ผมเห็นใจนะคับ จริงๆแล้วผมก็เป็นอยู่ ผมหาทางรักษาตัวเองยังไม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้ทั้งเรื่องงานและชีวิตประจำวันของผมก็คล้ายๆคุณ LessyLady อ่ะคับ เรื่องงานผมก็ต้องพัฒนาอีกเยอะ จนกลัวว่าเราจะเป็นอย่างไรในสายตาคนอื่น คิดไม่ออก งานก็ไม่เดิน กลุ้ม นอกจากนั้นผมไม่ได้แย่เฉพาะ skill เรื่องงาน เรื่อง skill ในชีวิตประจำวันผมก็แย่มาก ผมเคยอยู่ในสังคมที่การที่ขับรถไม่เป็น เป็นเรื่องปกติ (ใช้บริการรถสาธารณะตลอด) แต่ตอนนี้ผมอยู่ในสังคมที่ถ้าใครขับไม่เป็นถือว่าควรจะต้องปรับปรุง มันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ แย่กว่านั้นคือผมไม่รู้จะคุยคุยกับใครเรื่องนี้ด้วยซ้ำไป จนบางทีถ้าผมรู้สึกอยากจะหายไปจากโลกนี้ไปด้วยซ้ำไป (แต่ก็ยังสู้มาจนถึงวันนี้นะคับ) ก่อนจบ, มีคำพูดนึงที่ผมเคยอ่านเจอจากหนังสือ เค้าเขียนว่า "แล้วมันจะผ่านพ้นไป" ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์จะไม่มีสิ่งไหนเป็นอนันต์ สักวันมันจะผ่านเราไปทั้งสุขและทุกข์ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่อาการนี้จะผ่านไปจากตัวผม ตอนนี้ผมเป็นมาคงใกล้ๆ 8 ปีแล้ว :) แต่อย่าลืมคำแนะนำของคนอื่นในกระทู้นี้ นะคับ หาทางพัฒนาความสามารถตัวเองขึ้นมาด้วยนะคับ อย่าทนอย่างเดียว ขอโทษเช่นกันครับ เล่าสลับไปสลับมา เช่นกันครับ อาจจะอ่านยากหน่อยคับ ผมขอให้ LessyLady หายจากอาการนี้ไวๆนะคับ ผมเข้าใจความรู้สึกของอาการนี้มากๆเลย จากคุณ : Be Magnified - [ 25 พ.ค. 52 15:51:30 A:76.170.79.91 X: TicketID:165332 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้คะ เราก็เป็นคนไม่ค่อยพูดเหมือนกัน ยิ่งกะคนไม่สนิทเนี่ย ไม่พูดเลย เราว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะกลัวโน้น กลัวนี่ กลัวว่าพูดแล้วไม่เข้าหูบ้าง คนอื่นมองไม่ดีบ้าง ไม่รู้จะพูดอะไรบ้าง ตอนนี้ก็พยายามอยู่คะ พยายามคิดว่า คนที่เราไม่รู้จักเป็นคนที่เราสนิทด้วย ก็ช่วยส่วนหนึ่งนะ ทำให้กล้าพูดมากขึ้น จากคุณ : ผักรู้นอน - [ 26 พ.ค. 52 20:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นเหมือนกันครับ ตอน ม.ต้นเป็นเด็กต่างจังหวัด เรียนได้ดีมาก เป็นหัวหน้าห้อง หลังจากนั้นจึงย้ายเข้ามาเรียนที่กรุงเทพ เจอแต่เพื่อนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ มีคนเก่งๆทั้งนั้น เลยทำให้เสียความมั่นใจไปเลย ไม่กล้าพูดแสดงความคิดเห็นเพราะว่ากลัวจะผิด กลัวจะไม่ถูกใจคนอื่น กลายเป็นยอมคนอื่นเค้าไปทั่ว ไม่ได้แสดงความเห็นในที่เราต้องการจริงๆ ทำให้เหมือนมีปมในใจ ยิ่งออกห่างจากคนอื่น แก้โดยการคิดในแง่บวกครับ คนทุกคนมีส่วนดีด้วยกันทั้งนั้น ดังนั้นอย่าไปกลัวคนอื่นครับ คิดถึงคนอื่นในแง่ดีเข้าไว้ และเป็นตัวของตัวเองครับ อันไหนไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบจะดีกว่า เช่น เรื่องง่ายๆครับ เรื่องกินข้าว ที่ทำงานทานผมจะมีผู้นำอยากไปกินโน่นนี่ บางวันถ้ามันแพงเกินไป ผมไม่อยากไปก็บอกว่าไม่ไปครับ ไม่ต้องกลัวโดนว่าเพราะว่ามันเป็นสิทธิส่วนบุคคล และก็ลองหัดชมตัวเองบ้างครับ เช่น ทำสิ่งไหนสำเร็จแล้วก็ชมตัวเองบ้าง ลองหาหนังสือที่ให้กำลังใจมาอ่านครับ เช่น ต้องคิดว่าคุณทำได้ อ่านนิตยสารพวก cleo ที่ให้แง่คิดในเรื่องการเข้าสังคม ก็ดีครับ จากคุณ : test - [ 3 มิ.ย. 52 13:24:15 A:172.20.100.20 X:203.150.235.242 TicketID:185672 ]