PANTIP.COM : L7933770 มีวิธีแก้ perfectionism บ้างไหมครับ [ปัญหาสุขภาพจิต]

ความคิดเห็นที่ 9

เข้ามาตอบ พร้อมแลกเปลี่ยนประสบการณ์ และทัศนะกับ จขกท ด้วยข้อความยาว ๆ ในฐานะที่เราเองนั้น เป็นคนคนหนึ่ง ที่มีลักษณะรูปแบบการคิด และพฤติกรรม แบบที่เรียกว่ารักความสมบูรณ์แบบ .. ในอดีต เราเป็นมาก จนเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้เจ็บป่วยด้วยโรคทางจิตเวช ในเวลาต่อมา .. แต่แม้กระนั้น ปัจจุบัน ก็ยังมีลักษณะเช่นนี้อยู่ไม่น้อย (เข้าใจว่าน่าจะมีเพื่อนร่วมบอร์ดนี้ จำนวนหนึ่ง พอจะเห็นลักษณะนี้ของเราได้ ฮ่าฮ่าฮ่า ) ในกรณีของเรา ในหลายครั้ง ลักษณะที่ว่านี้ ดำเนินไปควบคู่กันกับลักษณะที่เรียกว่า การผัดวันประกันพรุ่ง (procrastination) ผ่านการคิดในทำนองที่ว่า หากทำได้ไม่ดี อย่าทำเสียดีกว่า; ยังไม่พร้อม ขอยังไม่ทำ เป็นต้น .. ยังแก้ไม่หายเสียที แต่ก็ยังพยายามอยู่ ^_^

เท่าที่ทราบ ความรักความสมบูรณ์แบบ เกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ และปัจจัยที่แตกต่างกันไป ในคนแต่ละคนที่มีลักษณะเช่นนี้ บางคนอาจมีบาดแผลทางใจ ถูกจับตา ถูกเรียกร้องเสมอว่า สิ่งที่ทำนั้น ยังไม่ดีพอ .. หรือยังดีได้อีก จนทำให้การนับถือตนเองต่ำกว่าเกณฑ์ปกติ ที่คนที่มีสุขภาพจิตดี พึงจะมี และไม่อาจหาจุดอ้างอิงให้กับตนเองได้ ว่าแค่นั้นกันนะที่จะบอกได้ว่า สิ่งที่ทำนั้น พอแล้ว ยอมรับได้แล้ว

วันเวลาที่ผ่านไป และประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น สอนให้เรารู้ว่า สิ่งที่สำคัญกว่าการทำให้สมบูรณ์ อยู่ที่การทำให้เสร็จและทำให้ได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ภายใต้เงื่อนไขต่าง ๆ ที่มีอยู่ และแล้วเมื่อทำเสร็จแล้วนี่เองที่ “ความเสร็จอย่างสมบูรณ์” เกิดขึ้น -- อย่างน้อยในช่วงเวลาหนึ่ง เพราะถึงที่สุดแล้ว งานนี้ก็จะผ่านไป

หากพิจารณาตามหลักธรรม -- ธรรมชาติของสรรพสิ่ง -- ไม่มีสิ่งใดที่สมบูรณ์และคงที่ตลอดกาล กล่าวคือ ต่างตกอยู่ภายใต้หลักไตรลักษณ์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) การหมกมุ่นและตกอยู่ภายใต้ลักษณะรักความสมบูรณ์แบบ จึงเปรียบเสมือนการดำเนินชีวิต และการทำงาน โดยไม่เข้าใจและไม่สอดคล้องกับหลักธรรมชาติและความเป็นธรรมดาของชีวิตและสรรพสิ่ง

โดยส่วนตัว เราเองอาศัยทั้งการทำจิตบำบัด หลักธรรมในการช่วยบรรเทาให้ลักษณะนี้ ทำร้ายตนเอง -- ระบบสมอง และประสาทของตนเอง -- น้อยลง

ในการทำจิตบำบัด คุณหมอจะถามเราเสมอว่า แค่ไหนกันที่เราคิดว่ายอมรับได้ ซึ่งนี้คงเป็นการพยายามช่วยให้เราหา middle ground ให้พบ เพื่อจะหลุดจากรูปแบบการคิดที่มีเฉพาะรับได้ กับรับไม่ได้ หรือ all or nothing ของเรา .. จำได้ว่า ในชั้นเรียน ไม่ว่าจะที่เมืองไทยหรือที่อังกฤษ ครูบาอาจารย์ ตลอดจนนักจิตวิทยาที่ให้คำปรึกษา ย้ำเตือนกับเราเสมอว่า สำหรับเราแล้ว เพียงทำมันก็พอ (just do it) ซึ่งต่างจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนส่วนใหญ่
ที่ครูมักพร่ำบอกว่าต้องทำให้ได้ดีกว่านี้

การที่เราไม่รู้จัก และไม่สามารถทำตามที่ครูทั้งหลายบอก ทำให้เราเป็นคนที่มีความเครียดสูง และสะสม ส่งผลในเวลาต่อมาต่อสุขภาพไม่น้อย

พี่สาวเรา อาศัยหลักธรรมมาสอนและแนะนำเราว่า ความทุกข์อันเกิดจากลักษณะนี้ของเรานั้น เอาเข้าจริงแล้ว อย่างน้อย ในระดับหนึ่ง เราทุกข์เนื่องจากเรามีกิเลสชนิดที่เรียกว่าโลภะ และโมหะ (โลภและหลงผิด) .. เมื่อเราโลภและหลงผิดน้อยลง ดวงจิตของเราก็จะผ่องใสขึ้น สามารถทำงานได้ดี ได้ด้วยดวงจิตที่มีสมาธิว่องไวเหมาะแก่การทำงานมากขึ้น

สรุปสั้น ๆ ตรงนี้ เพื่อแนะนำ จขกท ค่ะ ว่าให้ทำความเข้าใจก่อนว่ามีสาเหตุจากอะไร ที่ทำให้ตนมีลักษณะนี้ จากนั้น ค่อย ๆ แก้ที่สาเหตุ ควบคู่ไปกับการแก้ไขด้วยการพยายามหา grey area หรือ middle ground ของงานให้พบ แล้วกำหนดให้จุดนั้นเป็นจุดอ้างอิงที่บอกกับตนเอง ว่าเป็นจุดที่ยอมรับได้ หากมีเวลาหรือทรัพยากรเพิ่มขึ้น ค่อยปรับปรุงจากจุดนี้ หลังจากนั้น .. นอกจากนั้น หากในกรณีของ จขกท มีเสียงของ “inner critics” ที่อยู่ภายใน คอยรบกวน ขอให้ค่อย ๆ หาทางทำให้เสียงนั้นเงียบลงให้ได้ ที่สำคัญอีกประการหนึ่ง จงเตือนตนเองเสมอค่ะ ว่าจะรู้จักความพอดี และจะทำงานด้วยความพอดี ไม่โลภ .. ไม่เรียกร้องกับตนเองสูง สูงเกินไป

อืมม์ .. มีอีกสิ่งหนึ่งค่ะ ที่ช่วยเรา ให้เรามีความทุกข์อันเกิดจากการรักความสมบูรณ์แบบน้อยลง นั่นคือหนังสือเล่มหนึ่ง เป็นหนังสือแปล ที่ชื่อว่า วะบิ – ซาบิ .. หนังสือเล่มนี้ ช่วยให้ความคิดเรื่องความงามหรือสุนทรียภาพในชิ้นงานเปลี่ยนแปลงไป นั่นคือ เราได้มุมมองใหม่ค่ะ ว่าเอาเข้าจริงแล้ว ความไม่สมบูรณ์แบบที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของผลงาน เป็นความจริงแท้ ความเรียบง่าย ซึ่งถือว่าเป็นความงดงามรูปแบบหนึ่งค่ะ

ดอกไม้

จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 3 มิ.ย. 52 20:07:44 ]