สวัสดีค่ะ
มีเรื่องไม่สบายใจ อยากมาระบายอ่ะค่ะ คืออึดอัดใจ
เป็นเรื่องของเรากะแฟน คือ เราคบกันมาเกือบ 7 ปีแล้วค่ะ แต่ช่วงหลังๆ มา เรากลับมีความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาบ่อยๆ
นั่นคือความรู้สึกที่ว่า เมื่อก่อนเราไม่เคยต้องเสียใจ หรือทุกข์ใจ หรือเหงา หรือโดดเดี่ยวเลย ฯลฯ (แต่ความรู้สึกนี้เพิ่งมาเกิดระยะหลังๆ)
ทำไมมีแฟนแล้วต้องมามีความรู้สึกแบบนี้ด้วย
สิ่งที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกนี้ มันสะสมมานานมากค่ะ
แต่เราไม่เคยพูดออกไปเลยเมื่อก่อน จนเราไม่ไหวแล้ว เราถึงได้คุยกะเค้า
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม หรือเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็น้อย
สิ่งที่ว่าสะสมนี้ก็หลายเรื่องอ่ะค่ะ มีทั้งไปเที่ยวกับเพื่อนหลายๆคน
แล้วเราเหมือนโดนทิ้ง ให้อยู่กับแฟนเพื่อนเค้า ซึ่งเราก็เข้ากันได้กับทุกคนนะ
แต่ภายในใจลึกๆ เราก็ไม่ได้สนิทมาก ถึงขนาดจะมานั่งเม้าท์เป็นนานสองนาน
หรือเค้าก็ไปนั่งดื่มกะเพื่อน เราก็นอนไม่หลับ พอเค้ามาเค้าก็หลับไม่สนใจเราเลย ทำให้เรานอนเหงา
(เราไม่ได้ต้องการเรื่องอย่างว่านะ แค่รู้สึกอยากให้เค้ากอดเรา ให้เค้าใส่ใจเราบ้าง)
เรากับเค้าอยู่ไกลกัน นานๆเจอกันที แต่เค้ามาหาเรา เค้าบอกว่าเค้าทำงานเหนื่อยมา
มาหาเราเค้าก็หลับ ไม่สนใจเราเลย ทำให้เรารู้สึกว่า เราอยู่คนเดียวเราสบายใจกว่า ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้
ซึ่งเราก็พอจะทำใจได้บ้างนิดๆว่าเค้าทำงานมาเหนื่อย แต่เราไม่ได้เจอกันบ่อยนะ เดือนละ 2-3 ครั้ง
แต่เวลาเค้าไปหาเพื่อน อีกวันทำงานเค้าสามารถอยู่ได้ถึงเที่ยงคืนตีหนึ่ง
แม้กระทั่งเวลาเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน ซึ่งเค้าจะเดินเร็วนำหน้าเราไปก่อน
ไม่รอเราเลย เราอาจจะเรื่องมากไปหรือป่าวก็ไม่ทราบ แต่เราอยากให้เค้าเดินข้างๆ กัน จับมือกัน เพราะเรารู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น
หรือแม้การพูดจา โดยแฟนเราเค้าจะเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังในการทำงานมาก เราเคยโทรไปหาเค้า และเป็นเวลาที่เค้าไม่สะดวกอยู่พอดี
เราไม่เข้าใจว่า ทำไมจะต้องตอบแบบห้วนๆ คือไม่รักษาน้ำใจกันเลย หรือเราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เราแค่อยากได้ยินเช่นประมาณว่า
"ตอนนี้ไม่สะดวกนะ เดี๋ยวโทรกลับ" แค่นี้ไม่ได้เหรอ
ไม่ต้องตัดบทขนาดนั้น และเราก็เคยบอกเค้าไปว่า ถ้าเราโทรไปตอนที่เค้าไม่สะดวกก็ตัดสายทิ้งได้เลย หรือไม่ต้องรับก็ได้
แต่เราอยากให้ถนอมน้ำใจกันหน่อย
หรือแม้แต่ตอนที่เราโทรศัพท์ช่วงกลางคืน ซึ่งคุยกันทุกวัน เค้าจะโทรมาหาเราตอนดึก ประมาณ 5 ทุ่ม แล้วบอกว่าเค้าจะนอนแล้วนะ
คือเหมือนตัดบทว่า ไม่คุยแล้ว จะนอน เราเลยเปลี่ยนโทรไปตอนหัวค่ำ ก็ไม่สะดวกอยู่ดี เค้าต้องวุ่นวายกับธุระของเค้ายังไม่เสร็จ
หรือโทรไป 3-4 ทุ่ม เค้าก็ดูทีวี เล่นเน็ตบ้าง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นอย่างนี้ตลอดนะ แต่เป็นค่อนข้างบ่อย
ทำให้เรารู้สึกน้อยใจ เคยมีครั้งนึง คุยกันตอนที่ยังไม่ดึกมาก เค้าบอกเค้าขอตัวไปกินข้าวอาบน้ำ เดี๋ยวเค้าจะโทรไปหาใหม่
แล้วพอเค้าโทรมา เราอยู่ในห้องน้ำ ประมาณแป๊บนึงไม่เกิน 5 นาทีเราออกมา เจอ message เค้าส่งมาบอกว่า นอนแล้วนะ
เรารู้สึกน้อยใจอ่ะ คือเราก็ไม่ได้จะคุยอะไรต่อมากมายขนาดนั้นนะ แต่แบบเหมือนเค้าพยายามตัดบทไปเลย ว่าเค้าจะนอนแล้ว
อย่ามากวนเค้านะ (ไม่รู้คิดมากไปป่าว แต่ไม่ชอบแบบนี้อ่ะ คือประมาณว่า ทำอะไรอยู่อ่ะ จะนอนหรือยัง ดึกแล้วนะอย่านอนดึกล่ะ goodnight นะ
อะไรที่มันอ่อนโยน และถนอมจิตใจกันแบบนี้ เค้าทำไม่เป็นเหรอ)
หรือบางทีเราโทรไปหาเค้า แล้วเค้าไม่รับโทรศัพท์ (เราโทรไปช่วงหลังเลิกงานนะคะ) เราก็เว้นช่วงประมาณนึง โทรไม่ถี่ จนดึกเค้าเพิ่งโทรกลับมา
บอกว่าเค้าเผลอหลับไป ไม่ได้เปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ เพราะเค้าปิดเสียงตอนที่ทำงาน เป็นอย่างนี้บ่อยมาก
จนเราน้อยใจ เพราะว่าเราก็ไม่ชอบเปิดเสียงโทรศัพท์เหมือนกันเวลาทำงาน
แต่พอเรากลับมาถึงห้อง สิ่งแรกที่เราทำคือ เปิดเสียงโทรศัพท์ เพราะเรากลัวว่าเค้าโทรมาแล้วเดี๋ยวเราไม่ได้ยิน มันเป็นไปเองโดยที่เราก็ไม่ได้ฝืน
ยังมีเรื่องที่เวลาเราทะเลาะกัน เค้าจะใช้คำรุนแรงกับเรามากแต่ไม่ได้หยาบคายนะคะ เหมือนกับว่า เค้ารู้ว่าเราไม่ชอบให้เค้าว่า หรือให้เค้าทำอะไร
เค้าก็จะขนมาหมดอ่ะ ว่าว่าเราเป็นอย่างนั้น เช่น คำว่า งี่เง่า เราเกลียดมากคำนี้ ขอร้องเค้าว่าเวลาทะเลาะกัน อย่าใช้คำนี้เพราะไม่มีไรดีขึ้น มีแต่จะแย่ลง
แต่เหมือนเค้าอยากให้เราเจ็บหรือไงไม่ทราบ ทำทุกอย่าง รวมทั้งทำเป็นไม่สนใจเราด้วยหลังทะเลาะกันเสร็จ พอต่างคนต่างเงียบไปสักพัก
เค้าก็กลับมาชวนเราคุยเรื่องอื่น (เหมือนง้อหรือป่าว) แต่จริงๆ แล้วเรายังไม่หายโกรธ และยิ่งไม่พอใจยิ่งขึ้นไปอีก พอเค้ามาคุยเรื่องอื่น เหมือนเค้าพยายามลืมไป
เราต้องการให้เคลียร์กันให้จบ เราไม่ชอบให้ค้างคา เคลียร์กันไปเลย ว่าทำไมต้องพูดแบบนั้น หรือทำแบบนั้น ขอโทษกันไปเลยตรงนั้น
ซึ่งเรากลับโดนเค้าว่ามาอีกว่า ทำไมเราต้องมีเหตุผลตลอดเวลา เรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องมีเหตุผลมั่งก็ได้ ให้เราปล่อยวาง
(ซึ่งเราก็ปล่อยวางไปเยอะ จนเราสะสมจนเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา)
เราบอกอย่างไม่เข้าข้างตัวเองเลยนะ ว่าเรารักเค้าเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จากช่วงแรกๆ ที่คบกัน จนตอนนี้รักเค้ามาก
เราทำดีให้เค้าเยอะมาก ตั้งแต่สมัยเรียน บอกอย่างไม่อายเลย ว่าเราทั้งไปเรียนหนังสือแทนเค้า เพราะเค้ามี project ต้องทำดึก เรียนแล้วก็มาสอนมาติวเค้า
หรือแม้กระทั่งบางเดือนเงินเค้าไม่พอใช้ เราก็รบกวนขอพ่อกับแม่มา (อันนี้ไม่ดีนะ แต่ตอนนี้เราทำงานแล้ว ก็ให้พ่อให้แม่แล้ว)
จนมาเค้าทำงาน เค้าได้งานต่างจังหวัด แล้วไม่ยอมขนของย้ายห้องของเค้าซะที คือเค้าเอาของไปไม่กี่อย่าง
เราก็ต้องเป็นห่วง กลัวว่าอีกเดือนนึงจะเสียค่าห้องฟรี เราก็ดันบ้าขนของห้องเค้าใส่ taxi ไปส่งให้เค้าที่ต่างจังหวัด
รวมไปถึงเค้าไปทำงานต่างประเทศเราก็เป็นธุระจัดการเรื่องเอกสารผ่อนคอนโด การโอนเงินส่งให้พ่อแม่เค้า (เค้าให้ atm ไว้)
ทุกสิ่งทุกอย่างเราทำด้วยความรักและเต็มใจ แต่เราไม่ใช่ก้อนหิน ที่จะได้อยากได้อะไรกลับมาเลย
เราอยากให้เค้ารักและเอาใจใส่เราบ้าง แม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อย มันก็สำคัญนะ
และเราก็เพิ่งผ่านเหตุการณ์แย่มากๆ มาได้พักนึงแล้ว คือเรื่องเค้าแอบไปมีกิ๊ก ซึ่งเค้าคงคิดว่าเราคงบอกเลิกเค้าแน่เลย เนื่องจากเราเคยคุยกันไว้ว่าถ้ามีเรื่องแบบนี้เราเลิกทันที
เค้าก็มาร้องไห้ บอกว่า จะให้เค้าทำอะไรเค้าทำทุกอย่าง ขออย่างเดียวอย่าบอกเลิกเค้า เค้ารักเรามาก เค้าไม่ได้รักคนนั้น เพราะคนนั้นก็เป็นเพียงชั่ววูบ
เค้าไม่เคยรัก ไม่เคยพูดหวานๆ ให้ ไม่เคยเดินจับมือ เหมือนที่เคยทำกับเรา (แต่ไปนอนกันมาแล้ว) ซึ่งเหตุการณ์นั้น เราก็คิดนะว่าเราจะทำไง
ถ้าเราเลิก ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่ที่เราจะยังเสียใจ และจะยังคิดถึงเค้า เพราะเราก็รักเค้าอยู่มาก
แต่ถ้าเราไม่เลิกล่ะ เราอาจจะรู้สึกไม่เหมือนเดิม ซึ่งเค้าก็พร้อมจะพิสูจน์ มันก็คงดีกว่าที่เราจะยังคบกันต่อไป เราก็เลยตัดสินใจไม่บอกเลิก
แต่เราขอให้เป็นครั้งสุดท้าย เพราะถ้ามีอีกเราคงยอมเสียใจ ซึ่งมาถึงตอนนี้เราก็คิดว่าเราตัดสินใจไม่ผิด เพราะแม้ตอนนี้เวลาเค้าพูดอะไรเราก็เฉยๆ วางเฉยน่ะค่ะ
เกือบ 7 ปีที่ผ่านมานี้ เค้ารักเรา เรารักเค้า แต่เหมือนกับแบบเค้าคงคิดว่า เรายังไงก็ได้ เราอะไรก็ได้ เลยไม่ต้องเกรงใจอะไรกันหรือป่าว
เราอยากเป็นที่หนึ่งของเค้าอ่ะ คือไม่ใช่เพื่อนมาก็เกรงใจเพื่อน แต่ไม่นึกถึงจิตใจเรา หรือจะพูดอะไรก็ไม่นึกถึงว่าจะทำร้ายจิตใจกันหรือเปล่า
เรารับไม่ได้อ่ะค่ะ เราทนมานานเกินไป หรือเราผิดปกติคะ คือเราเรื่องมากไปหรือป่าว จริงๆแล้วเราเป็นคนปล่อยวางนะ
แต่เรื่องแฟนนี่ เราไม่รู้ว่าเราเกินไปหรือป่าว เราก็เป็นผู้หญิงทั่วไปอ่ะ ที่อยากให้แฟนเอาใจใส่มั่ง
อาทิตย์ที่แล้วเค้ามาคุยกับเราเรื่องว่าเค้าอยากแต่งงาน เพราะเพื่อนเค้าในกลุ่มเค้าก็แต่งกันไปหมดแล้ว
แต่มันไม่ได้ทำให้เราดีใจเลยนะ กลับรู้สึกกังวลมากกว่าเดิมอีก เพราะเราเริ่มไม่มั่นใจเค้า ไม่มั่นใจในอนาคตว่าเราจะรับการกระทำแบบนี้ได้หรือป่าว
เรากลัวว่าเราต้องเหงา โดดเดี่ยว แล้วนั่นคงเป็นสิ่งที่แย่มากๆ
จริงๆแล้วเราไม่ใช่คนขี้เหงาค่ะ ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง แต่มีเพื่อนคบเยอะนะคะ เพื่อนที่จริงใจด้วย แต่เราก็จะมีที่ของเราเหมือนกัน
อยู่คนเดียวได้ ไม่รู้สึกเหงา ทำอะไรด้วยตัวเองได้ ไปกินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว เดิน shopping คนเดียว เราทำได้สบาย บางทีคนไปเยอะๆ เรารำคาญด้วยซ้ำ
เพราะคนเยอะ มันเรื่องแยะ เรื่องมากอ่ะค่ะ แต่พอมีแฟน เรากลับรู้สึกว่า ไม่อยากโดนแฟนทอดทิ้ง ทำให้เราเหงาขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
ไม่แน่ใจว่า อยู่คนเดียวมานาน พอมีแฟน ก็เหมือนต้องมาอยู่คนเดียวอีก ทำให้รู้สึกแบบนั้นหรือป่าวก็ไม่แน่ใจ
ที่เขียนมานี่ก็ไม่ได้มาประจานหรืออะไรหรอกนะคะ แต่มันเครียดอ่ะค่ะ อยากระบาย
สิ่งที่เราคิดตอนนี้คือเราอยากให้เค้าปรับตัว เอาใจใส่ หรือถนอมน้ำใจกันบ้าง เราเรื่องมาไปหรือป่าวคะ
มีใครเป็นอย่างเราบ้างไหม
จากคุณ :
raining friday
- [
5 มิ.ย. 52 23:42:33
A:192.168.200.127 X:58.8.87.201 TicketID:219102
]
หรือว่าระยะเวลา 7 ปี มันนานเกินไป จนไม่มีความเกรงใจกันแล้ว
