ความคิดเห็นที่ 1 ลงไม้ลงมือซักหน่อยท่าจะดี พูดเล่นนะครับ เดี๋ยวเล่าให้ฟังซักเรื่องนึง มีหลานรุ่นเดียวกับผมอยู่คนนึงอายุอ่อนกว่าผมปีนึง หลานคนอื่นๆพอ 15-16 ก็มีเกบ้างอะไรบ้าง แต่พอโตขึ้นมาซัก 20 ก็หายๆกันไปหมดกลับตัวกลับใจได้เองหมด หลานคนที่ว่านี่โปรไฟล์เดียวกับหลานคุณเป๊ะเลยครับ พ่อมีเมียใหม่ แม่ไม่มีไปไหนไม่รู้ พ่อเค้าเองทิ้งไว้ให้อยู่บ้านกับพวกคนเฝ้าบ้าน เลิกเรียนตั้งแต่ ม.ต้น วีรกรรมล่าสุด ขโมยปืนสองกระบอก ขายยา (แต่ไม่ได้เล่นเองจับตรวจแล้ว) เอาเมียมาอยู่ในบ้าน (พ่อไม่ค่อยอยู่บ้านปีนึงกลับมาสามสี่ครั้ง) พึ่งลงไม้ลงมือกันไปแทบรากเลือด คนแบบนี้แก้ไม่หายแล้วล่ะครับ มันลงลึกถึงสันดานแล้ว ขาดการดูแลเอาใจใส่ตั้งแต่เด็กไม่มีคนคอยแนะนำเวลาหลงทาง คนประเภทนี้มักจะคิดว่าตัวเองมีปมด้อย (เรียนไม่จบ บ้านแตก จิปาถะ อะไรไม่ดีเอามาคิดได้หมด) สังคมรุมทำร้ายเป็นทัศนคติแง่ลบของตัวเอง ทั้งๆที่ไม่คิดว่าหากทำตัวเป็นคนดีก็จะได้รับสิ่งดีๆกลับมาเอง เรื่องของหลานคุณนี่น่าจะยังทัน ชีวิตมันต้องลำบากและพวกคุณต้องเด็ดขาดกันบ้างล่ะครับ ต่อจากนี้ไปงดให้เงินยกเว้นแค่ค่ากินข้าว อยากได้เงินต้องทำงาน ไม่ทำงานก็ต้องกลับไปเรียน เข้ากับเพื่อนไม่ได้ให้เรียน กศน. พังข้าวของ/โดนกระทืบบ่อยๆเดี่ยวก็เลิกพังไปเอง อันไหนดีชมเชยให้กำลังใจกันไป อันไหนแรงมาต้องแรงกลับ อย่าให้เค้าคิดว่าวิธีได้เงินคือการลงมือทำลายอะไรซักอย่างมันจะเคยชินไป แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 52 05:23:16 จากคุณ : Jump.Jr - [ 13 มิ.ย. 52 05:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พาไปพบจิตแพทย์ เด็กและวัยรุ่น ดีกว่านะ แก้ไขกันเอง  อาจหลงทาง เสียเวลา  เด็กยิ่งต่อต้านหนักกว่าเดิมก็ได้ หมอพวกนี้  เค้าเรียนมาด้านนี้โดยตรงอยู่แล้วอ่ะ ร.พ.รัฐก็ได้  ไม่แพงหรอก (เทียบกับราคาของที่โดนทำลาย) จากคุณ : คนโดนแบน - [ 13 มิ.ย. 52 08:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าถึงขนาดขโมยข้าวของ ก็คงต้องล็อคห้องของตัวเอง ก่อนออกไปข้างนอก เคยเห็นบางบ้านเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมคนในบ้านนี้ต้องล๊อค ห้องตัวเองด้วย แต่พอฟังไปฟังมา ปรากฎว่าบ้านนี้คนเยอะ (จริงๆก็พี่ๆน้องกันทั้งนั้น) และของหายบ่อย จับมือใครดมไม่ได้ ก็ป้องกันของตัวเองไว้ดีกว่า ป้องกันในส่วนของตัวเองแล้วก็ป้องกันในส่วนของหลานด้วย คิดว่าหลานคงจะได้รับการดูแลอย่างดี (เกินไป) ตามประสาเด็กที่อยู่กับผู้ใหญ่เป็นจำนวนมาก (เจ้าชายของบ้าน) การดำรงชีวิตอาจจะขาดการตั้งกฎกติกาที่สามารถยอมรับร่วมกันได้ในหลายๆอย่าง ก็คงต้องพามาพูดคุย ปรับความเข้าใจกันถามถึงสาเหตุที่มาที่ไปของพฤติกรรมนั้นๆ เพราะเขาต้องมีเหตุผลของเขาในการทำผิด จู่ๆคงไม่มีใครลุกขึ้นมาทำผิดอะนะคะ แล้วก็แก้ปัญหาที่ต้นเหตุ (อาจยากแต่ก็ต้องพยายาม) เช่น สาเหตุใดที่ทำให้เด็กต้องเอาเงินไปกิน ไปเที่ยว ไปเล่นเกม เป็นต้น พยายามยกตัวแบบของคนที่ประสบความสำเร็จจากการศึกษาหรือการทำงาน ทำให้เห็นตัวแบบของคนที่ล้มเหลวในชีวิตเพราะการไม่สนใจเรียน แต่อย่าพูดแบบตำหนิเด็กอะค่ะ ถ้าเขาทำอะไรดีๆ ก็ชมเขาบ้าง ให้เขาช่วยนั่นช่วยนี่ ก็ชมเชยนอกเหนือจากการขอบคุณ ถ้าไม่ไหวจริๆง ก็ปรึกษาจิตแพทย์ น่าจะมีหลายๆแห่ง อยากให้แก้ปัญหาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะ ม.1  ก็คงยังเด็กมาก อยากให้โตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในสังคม เพราะไม่มีใครอยู่กับหลานได้ตลอดชีวิต ค่อยๆแก้ไขนะคะ เอาใจช่วย ทุกคนก็เป็นคนดีทั้งนั้นแหละค่ะ เขาต้องมีเหตุผลในการประพฤติตัวแย่ๆแน่ๆเลย ^^ จากคุณ : Fah4fuN - [ 13 มิ.ย. 52 09:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...อ่านแล้วก็หนักใจแทนเลยครับ อายุก็ไม่น้อย จะกลับใจเป็นคนดี เรียน หนังสือ คงจะลำบาก...ที่ทำได้คือค่อยประคองกันไป ระวังตัว ระวังของ ใส่กุณแจห้อง..ตัวอย่างวัยรุ่นแบบนี้มีทั่วไปครับ..คงแล้วแต่บุญแต่กรรมครับ... จากคุณ : หมี่สดล้วน - [ 13 มิ.ย. 52 10:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกเห็นใจ รู้สึกว่าเกินความสามารถที่จะให้คำแนะนำ รู้สึกว่า ปัญหานี้ไม่ได้มีเฉพาะหลานคุณคนเดียว รู้สึกว่าปัญหานี้ไม่ได้มีเฉพาะคุณคนเดียว รู้สึกว่าปัญหานี้เป็นปัญหาของสังคม ถ้าเด็กไม่อยากเรียนก็ต้องทำงาน ในส่วนที่ดีของเค้ามีอยู่บ้างคืออยากทำงาน แต่สังคมของเค้าคงมีงานที่จะผลักดันให้ทำไม่กี่อย่าง แม้เด็กจะเข้าสู่สังคมการขายแรงงาน ถ้าเด็กคิดไม่เป็นก็จะโน้มถอยไปในทางที่ไม่ควร ปัญหานี้ควรคุยกับเด็ก แบบผู้ใหญ่คุยกับผู้ใหญ่ เพื่อแก้ไขแอตดิจูดของเด็กให้ปรับไปในแนวทางที่ควร อยากให้ทำ  ส่วนที่ได้ผลอะไรอย่างไรนั่นก็อีกเรื่อง.... จากคุณ : jonathan w. - [ 13 มิ.ย. 52 10:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าเป็นหมาคงบอกให้เอาไปปล่อย   แต่เป็นหลาน...ทำใจยากค่ะ ต้องขันติเยอะๆ พยายามอบรมขัดกล่อม  ใช้กฏดัดสันดาน ไม่ไปเรียนไม่ให้เงิน  อยากได้ไปหาเอง  ขโมยจับได้พาไป ขึ้นโรงพักเลยอาจจะเข็ดบ้าง  แต่เด็กประเภทนี้ดุด่าไปก็ไม่ได้ผลค่ะ ห้ามด่า ห้ามดุ ยิ่งจะหาว่าใครๆ ไม่รัก  แต่ต้องทำให้เขารู้จัก กฏของบ้าน  กฏของสังคมให้ได้  ไม่งั้นอยู่ในสังคมไม่รอด อดทนค่ะ  ไม่งั้นก็ต้องส่งคืนให้พ่อเขาไป  ถ้าคุณทำดีที่สุด เท่าที่จะทำได้แล้วก็ต้องปล่อยวางถือเป็นเวรรกรรมของเด็ก แต่อย่าให้เด็กมาทำเวรกรรมกับเราเป็นใช้ได้ค่ะ จากคุณ : คิงเพนกวิน - [ 13 มิ.ย. 52 10:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามารับฟัง พร้อมส่งกำลังใจถึง จขกท หลานชาย และครอบครัวของ คุณค่ะ อ่านกระทู้จบลงด้วยความรู้สึกเห็นใจ และห่วงใยทุก ๆ คน แรกสุดที่ต้องกล่าวถึง นั่นคือการที่หลานเสพยาบ้า สิ่งนี้  ชี้ให้เห็นชัด นะคะ ว่าหลานพลัดตกเข้าไปอยู่ในเขตอันตรายร้ายแรงเข้าแล้ว ไม่ทราบว่าขณะนี้ ติดแล้วหรือไม่ หากเริ่มจะติดแล้ว ขอแนะนำให้ จัดการพาหลานชายไปพบแพทย์เพื่อทำการรักษาโดยด่วน .. ในทาง การแพทย์ --  จิตเวชศาสตร์ -- ผู้ที่เสพยาและติดยานั้น มีความเจ็บป่วย ทางจิตอยู่ ในระดับหนึ่งทีเดียว พี่เอง พอจะทราบว่าคุณหมอท่านใดมี ความเชี่ยวชาญทางนี้ หากคิดว่าเป็นประโยชน์ พี่พอจะแนะนำน้องได้ค่ะ ประการที่สองที่ห่วงมาก และขอแนะนำว่าเป็นเรื่องจำเป็นที่น้องและ ญาติ ๆ ต้องช่วยกันจัดการ นั่นคือ ต้องพาหลานกลับเข้าสู่การเรียน และโรงเรียนให้ได้ อาจเป็นโรงเรียนประเภทใดประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่ โรงเรียนสายสามัญก็ได้ ลองค่อย ๆ พูดคุยกับหลาน และช่วยกันพิจารณา ตัดสินใจดูค่ะ อายุของหลานเท่านี้ พร้อมกับประวัติการถูกทอดทิ้งจากพ่อแม่ จิตใจ คงบอบช้ำไม่น้อย แต่สิ่งนี้ เขาไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเขาไม่อาจนำมันมาเป็น ข้ออ้างในการประพฤติไม่ดีได้ เขาไม่รู้ ไม่ทันรู้ค่ะ ว่าสิ่งที่เขาประพฤติ อยู่เช่นนี้ เขาอาศัยความสงสาร ความรัก และเมตตาของญาติผู้ใหญ่ที่มี ให้เขา ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่สมควรเลย .. ในสังคม มีการทำซ้ำ ผลิตซ้ำที่เกิดขึ้น มากมาย อาทิ ผ่านสื่อต่าง ๆ ที่ย้ำแล้วย้ำเล่าว่า เด็กที่เกิดมาจากความ ผิดพลาดของพ่อแม่ เด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งไปนั้น ต้องเป็นเด็กที่มีปัญหา ซึ่งมันไม่เป็นจริงเช่นนั้น ไม่ว่าจะอย่างไร พี่เชื่อว่า ด้วยความตั้งใจของน้องและญาติ ๆ จะช่วย นำหลานชายกลับเข้าสู่เส้นทางชีวิตที่ดีได้ เขาต้องการความช่วยเหลือ อย่างเต็มที่จริง ๆ ค่ะ จะว่าไปแล้ว อายุเขาเพียงสิบห้าปี ยังน้อยมาก ที่ผ่านมา น้องและญาติ ๆ คงพยายามกันมาไม่น้อยแล้ว ทั้งด้วยความรัก ความเมตตา และการให้การดูแลสั่งสอน แต่อาจเป็นไปได้นะคะ ว่ายัง ไม่ถูกจุด และไม่พอสำหรับเขา โลกเขายังเล็ก ประสบการณ์ยังน้อย และ ที่แน่ ๆ ไม่รู้ว่าตนเกิดมาทำไม และจะดำเนินชีวิตอย่างไร สิ่งเหล่านี้ น้อง และญาติ ๆ ต้องช่วยกันอธิบายความให้เขาฟัง พร้อมกับให้เขาได้มี ประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่สร้างสรรค์กว่าให้แก่เขา ซึ่งเท่ากับว่าน้องจำเป็น ต้องพยายามใกล้ชิดเขาให้มากขึ้น ทั้งการโอบกอด การพูดคุย และการพา เขาไปเรียนรู้ ทำความรู้จัก และสัมผัสโลกในมุมอื่น ๆ ที่สร้างสรรค์ ที่เขา อาจยังไม่เคยได้สัมผัส และมีประสบการณ์มาก่อน  อาทิ การพาเขาไปร่วม กิจกรรมกับกลุ่มอาสาสมัครช่วยเหลือสังคมต่าง ๆ การพาเขาไปท่องเที่ยว ตามสถานที่ต่าง ๆ ทั้งในเมือง และสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติ พาเขา ไปดูหนังดีดี ไปกินขนมอร่อย ๆ ไปเล่นกีฬา ตลอดจนไปทำบุญไหว้พระ ฯลฯ  เมื่อเขาได้รับความใกล้ชิดและการดูแลอย่างดีแล้ว เชื่อเถอะนะคะ ว่าเขาจะเริ่มค่อย ๆ เลิกที่จะหมกมุ่นกับโลกแคบ ๆ ของเขาที่เกี่ยวข้องกับ ยาเสพติด แล้วเริ่มที่จะรู้จักรักตนเอง ใฝ่หาหนทางที่ดีให้กับตนเอง และ ยิ่งกว่านั้น นั่นคือ เริ่มรู้สึกสำนึกในพระคุณของคุณและบรรดาญาติผู้ใหญ่ ทั้งหลาย ที่รักและให้การเลี้ยงดูเขามาอย่างดี ขอส่งกำลังใจ มิตรภาพ และความปรารถนาดี ถึง จขกท หลานชาย และ ครอบครัวของน้องค่ะ ขอให้พบหนทางเหมาะสมเพื่อช่วยเหลือให้ชีวิต หนึ่งที่มีค่า ได้รู้จักคุณค่าของตนเองและการมีชีวิตอยู่ และสามารถที่จะ ดำเนินชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ได้อย่างมีความสุข อย่างน้อย ทีละน้อย ๆ ในที่สุดค่ะ จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) - [ 13 มิ.ย. 52 10:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุก คห มากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วร้องไห้เลย คือ เราจนใจแล้วจริงๆ ไม่อยากเลี้ยงหลานด้วยมือด้วยเท้าเลย -*- เราไม่อยากเลย ไม่อยากเลี้ยงหลานคนนึงมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วแกโตขึ้นมาเป็นปัญหาสังคม กลัวมาก เดี๋ยวเราจะไปลองหาว่าจะไป หาหมอที่ไหนดี -*- ส่วนเรื่องกล้อง เราก็ต้องใช้เงินตัวเอง ไปเอาของคืนมา อันนี้ก็เศร้ารอบสอง ส่วนหลานเรา ก็ยังคงทำตัวเป็นเด็กที่ไม่สำนึกอะไรเลยเหมือนเดิม ตอนนี้ป้าๆ เราแพลนจะย้าย ไปอยู่ ตจว แล้วค่ะ ส่วนเรากับน้องชาย คงต้องอยู่บ้านดูหลานต่อไป จากคุณ : น้ำแข็งเผา - [ 13 มิ.ย. 52 11:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เลี้ยงด้วยมือด้วยเท้าไม่ใช่คำตอบที่ดีหรอกค่ะ ทำตามที่คุณคนโดนแบนว่าดีกว่าค่ะ แล้วก็สังคมของหลานตอนนี้ที่คบอยู่ด้วยเป็นอย่างไรพอรู้ไหมคะ  ในช่วงวัยรุ่นเพื่อนจะมีอิทธิพลเยอะมากน่ะ กลุ่มเพื่อนหากได้ดีก็ดึงไปดีได้ แต่หากไม่ดีโอกาสคล้อยตามกลุ่มไปทางไม่ดีก็สูง ควรช่วยสกรีนด้วยค่ะ แต่การห้ามคบมักไม่ค่อยได้ผลน่ะ เพราะโดยมากเด็กจะไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องห้ามในเมื่อเพื่อนก็ดีกับเขาและยอมรับให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม เวลาไปเที่ยวไปกับใคร เล่นเกมกับใคร ติดต่อกับใคร ผู้ปกครองควรรู้ไว้น่ะ จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ - [ 13 มิ.ย. 52 13:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยากบอกให้คุณใจเย็น ทำใจ.. แต่คงเย็นไม่ไหว เอาเถอะค่ะ อยากบอกว่าเข้าใจความรู้สึกคุณมากๆ เพราะเป็นน้าที่คอยตามล้างตามเช็ดอยู่เหมือนกัน เซอร์ไพรส์ใช่ไหม เรื่องราวที่เราคิดว่าเลว สารพัดเรื่อง เราไม่เคยเจอ ก็มาเจอในตัวคนคนเดียวกัน ลูกหลานที่เลี้ยงมาแต่เล็ก เรื่องราวที่เราคิดว่าเราสอนด้วยการทำดีเป็นตัวอย่าง ทำไมหลานไม่เอาแบบอย่าง ก็เขาไม่คิดแบบเราอ่ะ  ตรรกะเขาจะเป็นอีกอย่างนึง เด็กที่คิดว่าตัวเองมีปัญหา(ก็มีปัญหาจริงๆน่ะแหล่ะ) และคิดว่าตนเองเป็นผลิตผลจากปัญหา มักจะมองตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลค่ะ จะโทษนู่นนี่นั่น เขามองไม่เห็นและคิดไม่เป็น แยกแยะไม่ออกหรอกเรื่องดีชั่ว(หรือไม่ยอมคิดไม่รู้) เขียนไปก็ขนลุกไปนะคะเนี่ย สิ่งที่ทำอยู่ ก็ทำทุกอย่างไม้แข็งไม่อ่อน ลงไม้ลงมือก็มี(เพราะผู้ใหญ่มีกันหลายคน หลายสไตล์) หลังจากประคบประหงม เอาน้ำเย็นเข้าลูบเอาความดีเข้าข่ม..แต่  มันเปลี่ยนเขาไม่ได้ .. ก็คือ ให้เขาได้เรียนรู้โลกกว้างด้วยตัวของเขาเอง ให้ประสบการณ์ชีวิตสอนเค้า ถ้าเขาทำไม่ดี  สังคมลงโทษ เขาต้องรับโทษจากสังคม..เรา ช่วยเหลือบ้างแต่ต้องไม่เกินจำเป็น เอากันง่ายๆ ตรงๆแบบนี้แหล่ะ ก็ต้องยอมแลก  กว่าเขาจะคิดได้ จะกี่ปีก็ต้องยอม คุณจะแก้ปัญหาแบบไหนก็ได้ถือว่าช่วยหลาน ให้ทำทุกๆอย่าง  เพราะคุณจะได้ไม่มาเสียใจทีหลังว่า ยังไม่ได้ลองทำแบบนั้นแบบนี้เลย วันนี้  คุณน้าเสียใจจากความผิดหวังซะให้พอ  วันหน้าคุณจะเข้มแข็งขึ้น เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้ามาเพิ่มข้อความค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 52 14:13:12 จากคุณ : พิพิม - [ 13 มิ.ย. 52 13:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ควรจะรีบแก้ไขโดยด่วนค่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถจะตอบได้ว่าแก้ยังไง แต่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันมีประวัติคล้ายน้องคนนี้มาก เค้ากำพร้า พ่อไม่เลี้ยงมีภรรยาใหม่ ทุกวันนี้ ก็โทษเรื่องครอบครัวแตกสลาย ตัวเองเรียนมาน้อย ตลอดเวลา จนกลายเป็นปมด้อยทั้งๆที่ตัวเองสามสิบปีแล้ว พยายามเตือนให้มองไปข้างหน้า แต่เค้าก็ไม่ฟังเลย ยากมากกว่าเค้าจะยอมทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน จ้องจะจับฝรั่ง จะได้มีชีวิตที่สบายอย่างเดียว (ไม่สนด้วยนะว่าจะเป็นเมียน้อยเค้ารึเปล่า) ยังไงก็อยากให้หลานของคุณเปลี่ยนได้นะคะ อย่าให้มาเป็นเหมือนเพื่อนเราเลย จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง - [ 13 มิ.ย. 52 14:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เด็กมันเซ็งเป็ดนะ ... เรียนหนังสือก็ไม่ชนะเขา เล่นกีฬาหรืออะไรก็สู้เขาไม่ได้ จีบสาวก็ไม่ติด แค่อยากชนะคนอื่นบ้าง พอเล่นเกมส์แล้วรู้สึกว่าเราชนะก็อยากเล่นบ่อย ๆ คบเพื่อนถึงแม้นิสัยเพื่อนจะแย่ แต่ถ้าได้รับการชมเชยว่าเขาเก่ง เขาก็ชอบ เขาก็อยู่ ไม่ได้่คิดหรอกว่าเพื่อนที่คบดีไม่ดี เพียงแต่อยู่แล้วมันสบายใจ เรื่องปมด้อยพ่อแม่นะเรื่องเล็ก เรื่องเพื่อนเรื่องใหญ่ เพราะวัยนี้เขาอยู่กับเพื่อนแทบจะทั้งวัน มันไม่ได้เหมือนเด็กแรกเกิดที่วัน ๆ อยู่แต่กับพ่อแม่หรือคนในครอบครัว เวลาทางไหนเยอะกว่า อิทธิพลทางนั้นมันก็เยอะกว่า ผมก็ลองพูดมั่ว ๆ ดูก็คิดได้แค่นี้ ก็ลองปรึกษาแพทย์ดูครับ แต่ถ้าเป็นผมนะถ้าจะท้าให้เขาเรียนหนังสือ แล้วก็เวลาเรียนอย่าเรียนอย่างเป็ด คิดจะเอาชนะนะ ทุ่มเทวิชาเดียวให้ดีเกินหน้าคนอื่นมันก็ยิ้มแก้มปริแล้ว ไม่ต้องเอาถึงเกรดเฉลี่ยรวมหรอก จากคุณ : ขิงน้อย - [ 13 มิ.ย. 52 15:57:59 A:125.27.234.152 X: TicketID:124616 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องของเป็ด ----------------------------------------- หลวงพ่อบอกว่าเวลาทำอะไรอย่าทำแบบเป็ด เพราะเป็ดมันทำได้ทุกอย่างแต่หาดีได้ยาก โบราณเขาบอกว่า แม้จะขันขันได้ไม่เหมือนไก่ บินก็ได้แต่ไม่ทันพรรณปักษา ว่ายน้ำได้ก็ไม่ทันเหล่าพรรณปลา เหมือนวิชาเรียนหลายสิ่งไม่จริงจัง เคยได้ยินเป็ดมันขันไหม มันขันไม่ได้เรื่องเลยทีเดียว เขาบอกว่าอย่าเอาเป็ดไปขันประชันไก่ เพราะอย่างไรก็สู้ไม่ได้ ก็หมายความว่าอย่าเอาคนที่ไม่ถนัดไปทำงานแข่งกับคนที่ถนัด ส่วนเป็ดที่มันบินมันก็บินสู้นกไม่ได้ เพราะว่าเป็ดมันบินเป็นช่วง ๆ มันต้องพัก แต่นกนี่บินยาวได้เลย ส่วนเป็ดนี่มันดำน้ำได้ แต่มันดำได้ครึ่งค่อนตัวเท่านั้นแหละ เขาถึงได้บอกว่าทำอะไรอย่าทำแบบเป็ด เพราะเป็ดทำเป็นทุกอย่าง แต่ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร --------------------- คุณจขกท. ถ้าท้าขอให้ท้าแล้วเกิดศรัทธาไปในทางที่ดี อย่าท้าแล้ว ทำให้เขาลงเหว พูดง่ายทำยาก อันนี้ลองปรึกษาแพทย์ดู จากคุณ : ขิงน้อย - [ 13 มิ.ย. 52 16:10:48 A:125.27.234.152 X: TicketID:124616 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หนักใจไปเลยเมื่ออ่านจบ คิดว่าหลานคุณอาจจะเสพ และสังคมกับคนขาย+เสพยาอีกด้วย สมัยนี้สั่งสอนแก้ไขกันได้หลายรูปแบบ แต่ก็ขึ้นอยู่กับผู้ัรับจริงๆ ดีแล้วค่ะทีุ่คุณป้าทั้งหลายย้ายที่อยู่เพื่อความสุขสบายในบั้นปลาย ส่วนตัวคุณกับน้องชายขอให้มีสติมั่นคงช่วยกันหาวิธีแก้ไขปัญหานะคะ จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ - [ 13 มิ.ย. 52 16:55:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กลับมาอ่านต่อค่ะ ไปทำงานพิเศษ แล้วก็ดูหนังแก้เครียดนิดหน่อย ขอบคุณหลายๆ อีกที สำหรับคำแนะนำดีๆ นะคะ เท่าที่อ่านข้างบนมา เราว่าหลานเราลองมาทุกทางแล้วหล่ะค่ะ ยกเว้นมีเมีย ขอให้หลานเราอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย กลัวว่า มีแฟนหรือเมีย แล้วจะไปพลาดพลั้งทำผู้หญิงเค้าท้อง ทีนี้หล่ะก็เรื่องใหญ่อีกเรื่อง ส่วนเพื่อน เราก็บอกได้เลยเพื่อนเค้าก็ไม่ดี คบทั้งเด็กที่ยังเรียนอยู่ แล้วก็เด็กที่ไม่ยอมเรียน แต่เราจะไปห้ามก็ไม่ได้ เพราะหลานเราก็ไม่ได้ดีอะไรเลย ห้ามไปก็ไม่ฟัง-*- ส่วนเรื่องการกระตุ้นให้แกไปเรียน รู้สึกว่าเราจะทำทุกทางแล้วหล่ะค่ะ พูดดีๆ ชมเชยตอนหลานทำสิ่งดีๆ หรือยกตัวอย่างว่าถ้าไปเรียนจะได้มีความรู้  ให้โอกาส ถามถึงสิ่งที่หลานสนใจจะทำ คือเรียกได้ว่า เราก็บอกกับหลานเลย ว่าเราพร้อมsupportเค้า ถ้าเค้าสนใจจะทำอะไร เค้าจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่คำตอบที่หลานเราตอบมาคือ ความเงียบ แล้วก็ตบท้ายด้วยการบอกว่า ตัวเองขึ้เกียจ ขี้เกียจจะทำอะไรๆ หรือจะเป็นการที่น้องชายเราลงไม้ลงมือเวลาหลานทำผิด ไม่มีอะไรช่วยได้อย่างจริงจังเลย แต่มีอย่างนึงที่ยังไม่ได้ทำคือการเอาหลานไปพบคุณหมอ เพื่อรักษาอย่างจริงจัง สงสัยคงต้องลอง ไม่รู้จะออกมาเป็นยังไง - -" ว่าไปว่ามา เหมือนเรามาระบายเลยอ่ะ ช่วยๆ กันรับฟังด้วยแล้วกันนะคะ ^^" จากคุณ : น้ำแข็งเผา - [ 14 มิ.ย. 52 00:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนนี้เราอายุ 20 กำลังจะย่าง 21 ค่ะ เพิ่งผ่านวัยแบบหลานคุณ จขกท. ไม่เท่าไร เลยขอแสดงความคิดเห็นแต่อาจจะแบบเด็กๆ หน่อยก็แล้วกันนะคะ จริงๆหลานของคุณ จขกท. ในใจน่ะพอรู้ ว่าถ้าตัวเองต้องการจริงๆแล้ว ไม่มีทางที่ จะไม่ได้ ต้องมีคนหามาให้เขาให้ได้ และเมื่อเขาได้ ต่อให้มีคนดุ แต่ในหัวก็จะฝัง ความคิดไปแล้วว่า "ได้" มาแน่นอน มันก็ไม่ใช่ เรื่องยากอะไรที่เขาจะทำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อมันทำให้เขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการ และด้วยอายุแค่นั้น เขาเองก็ยังเป็นแค่เด็ก แถมยังไม่ค่อยได้สังคมมากเท่าไร เขาก็ย่อม ใส่ใจความรู้สึกหรือความต้องการของตัวเอง เป็นอย่างแรกก่อน สำหรับเขาแล้วเรื่องกฏเกณฑ์ หรือผลกระทบ ยังเป็นรองอารมณ์และความต้องการค่ะ เรื่องที่คุณ จขกท. กังวลเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องค้ายา ถ้าตามความคิดนะคะ เป็นวิธี "อาละวาด" อีกแบบของ หลานคุณค่ะ ตัวเขาเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าการขโมยเป็นเรื่อง ไม่ดี ไม่อย่างนั้นคงไม่อยากไปไถ่คืนมาก่อนคุณ จขกท. จะรู้ และเขาเองก็ไม่คิดด้วยค่ะ ว่านี่คือ "ขโมย" สำหรับ เขาแล้ว เขาแค่ "ขอยืม" และจะรีบมาคืน โดยไม่ให้ใครรู้ ซึ่งจากตรงนี้แสดงว่าในส่วนลึก เขาเองก็มีพื้นฐานของ การรับรู้เรื่องควรหรือไม่ควรค่ะ แต่เขาเองก็ไม่คิดเผื่อ เหมือนกันว่าอาจจะมีเหตุอะไรสักอย่าง คุณอาจต้องใช้ หรือไม่ว่าอย่างไงความลับก็ไม่มีในโลก  เรื่องนี้ต้อง "เรียบร้อย" ดีแน่นอน แต่พอความแตกจริงๆ ผลที่ออกมาคือทุกคนพยายามจับ เขามาคุย แต่ยังไม่มีการลงโทษ หรือทำอะไรสักอย่าง ให้เขารู้ว่า ไม่ว่าคุณจะรักเขามากแค่ไหน แต่ไม่ได้แปล ว่าคุณจะสามารถเมินเฉยและให้เขาลอยตัวโดยไม่ได้รับ อะไรหลังจากทำความผิด (ที่เขารู้ว่ามันผิดแต่ก็ยังเป็นสิ่ง ที่เขาจำเป็นต้องทำและทำไปจริงๆอยู่ดี) หลานของคุณ จขกท. เป็นเด็กที่กำลังเรียนรู้และกำลังโตค่ะ ตอนนี้เขารู้ว่าต้องอาละวาดแบบไหน เรียกร้องอะไรยังไง ถึงจะได้มา เขารู้เรื่องควรไม่ควร แต่เขาขาดการรับรู้ผล ของการกระทำของตนเองอย่างเที่ยงตรงค่ะ เขายังไม่รู้ว่า การเจอบทลงโทษเพราะความผิดของตนเองเป็นยังไง (ไม่นับที่ว่าบางทีอาจมีการลงโทษเพราะความเข้าใจผิด หรืออย่างอื่นอีก ฯลฯ) "การค้ายา" "ฉกชิงวิ่งราว" "ลักขโมย" ที่หลานของคุณคิด มันไม่ดูเป็นเรื่องชั่วร้ายหรือเป็น "อาชญากรรม" หรอกค่ะ หลานของคุณเพิ่งอายุเท่านั้น ถ้าคิดแบบคร่าวๆ เขาไม่น่าจะ เห็นเอเย่นต์ค้ายาตัวจริงที่ต้องคอยหลบตำรวจ หรือขโมย ที่ขโมยของแล้วต้องรีบหนี แล้วต้องคอยระวัง จะเอาของ เอาเงินไปใช้ก็กลัวตำรวจจะรู้ เด็กๆยังไม่คิดถึงตรงนี้หรอกค่ะ บางที...สำหรับเด็กๆที่ส่วนมากรู้เรื่องพวกนี้อย่างดีที่สุดก็คือสื่อ (แถมยังเป็นหนังหรือละครอีกต่างหาก)  การได้ทำอะไรที่ "คน ทั่วไป" ทำไม่ได้และไม่ทำ มันเป็นความโก้หรูซะด้วยซ้ำค่ะ (หรือหลักความคิดอีกอย่าง ที่เขาเห็นว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่อง ใหญ่ ก็เหมือนกับเรื่องกล้อง...ถ้าทำแล้วโดนจับไม่ได้ ก็เท่ากับ ว่าเรื่องมันไม่ได้เกิดขึ้น ไม่มีผลอะไร จบ) ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่กำลังใจร้อน ยึดอารมณ์เป็นใหญ่ ผลอะไร "ไว้ไปตายเอาดาบหน้า" ค่อยว่ากัน พวกนี้เป็นความ คิดในช่วงเวลานั้นๆ การสั่งสอนที่มีให้ไม่ใช่พัดผ่านหูไปหรอกค่ะ เพียงแต่มันดูเหมือนเป็นเรื่องไกลตัว เพราะเขาอยู่แค่สังคมบ้าน หรือสังคมที่เขาคุ้นเคย เรื่องที่หลายๆคนพยายามบอกไม่ปรากฏ เขาก็เลยไม่ได้ใส่ใจว่ามันสำคัญ แต่ถ้ามีอะไรสักอย่างมากระทบ เชื่อเถอะค่ะ ว่าถึงตอนนั้น เขานึกออกแน่นอน ความคิดเห็นนี้อาจไม่ได้ช่วยแนะแนวแก้ไขปัญหาอะไรมาก แต่อย่างน้อย คงพอช่วยเรื่องภาพรวมคร่าวๆของความคิด เด็กอารมณ์นี้ได้ ก็ขอให้คุณ จขกท. ค่อยๆทำใจเย็นๆแล้วกันนะคะ ขออวยพรและเป็นกำลังใจให้คุณ จขกท. และครอบครับทุกคนค่ะ จากคุณ : อมราวตี - [ 14 มิ.ย. 52 01:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น้องชายของเราก็เป็นคนที่โมโหร้าย ชอบขโมยของในบ้าน ชอบเอาของในบ้านที่สามารถหยิบได้ยกได้สะดวกไปจำนำ อย่างเช่น มือถือ กล้องถ่ายรูป เครื่องเล่นซีดี มีหลายอย่างที่น้องชายเราทำ จนเราต้องร้องไห้ จนแม่ต้องร้องไห้ พ่อร้องไห้ ยายร้องไห้ ป้าร้องไห้ เพราะน้องเราทำแสบค่ะ เรารู้ต้นเหตุมัน แต่เราไม่รู้จะกลับไปแก้ยังไงแล้ว มันกลายเป็น ก ม ล สั น ดา ร ไปแล้ว ทุกวันนี้อยู่ด้วยความระแวงค่ะ ยังไง ก็รีบแก้ นะคะ ส่วนน้องเราแก้ไม่ได้แล้วจริงๆ จากคุณ : เจ้าจอมแมวเหมียว - [ 14 มิ.ย. 52 18:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ส่งเข้าโรงเรียนประจำดีกว่า ไปคุยกับอาจารย์ตรง ๆ เลย แต่ทั้งนี้ต้องพยายามอย่าให้เด็กรู้สึกว่าเค้าถูกทิ้งนะ จากคุณ : rain&ant - [ 15 มิ.ย. 52 14:04:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอา ตำรวจ มาคุยกะ คุณหลาน ดีไหมครับ .. ให้ ตำรวจ สอนว่าอะไรที่ทำแล้ว ผิดกฎหมาย และ บทลงโทษ จาเป็นอย่างไร .. การทำลายข้าวของ หรือ ขโมย ของในบ้านก้อถือว่า ผิดกฎหมาย ลองเอา ตำรวจ มาคุยหรือมา ขู่ ดีไหมครับ .. หรือไม่ก้อให้ไปเป็น สาย ให้ ตำรวจ จับพวกแก๊งยาบ้า แถวนั้นสะเลย .. คุณหลาน อาจจารู้สึกว่าได้เป็น ฮีโร่ ให้ ตำรวจ จับ ผู้ร้าย บ้าง .. อย่างน้อยก้ออาจจา ดีใจ ว่าได้ทำไรเป็น ประโยชน์ ต่อ สังคม บ้าง .. จากคุณ : everything on - [ 18 มิ.ย. 52 20:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกับคุณ คนโดนแบนค่ะ อยากให้ลองไปพบจิตแพทย์เด็กดูนะคะ ของแบบนี้น่าจะแก้กันที่ปมในใจค่ะ ซึ่งบางทีอาจจะลึกมาก แม้แต่ตัวเค้าเอง หรือคนที่สนิทที่สุดก็ยังไม่รู้ คงต้องขุดค้นแคะกันพักใหญ่ล่ะค่ะกว่าจะถึงต้นตอจริงๆ จากคุณ : Cat Slave - [ 18 มิ.ย. 52 21:25:29 ]