ขออนุญาตเล่ารายละเอียดนะคะ
เป็นเรื่องของน้องสาวคุณสามีค่ะ
ครอบครัวของสามี ก็ดูเป็นครอบครัวอบอุ่นดี พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ มีลูก 2 คน คือสามีเรา ( ปัจจุบันอายุ 28 ) กับน้องส่าว ( ปัจจุบันอายุ 18 ปี ) พ่อค่อนข้างดุแล้วก็เข้มงวดแต่ในความรู้สึกเราก็เหมือนพ่อที่ห่วงลูกสาวทั่วๆไป ส่วนแม่ก็ค่อนข้างตามใจลูก และตลอดเวลาก็ไม่เคยเห็นครอบครัวนี้ทะเลาะกันเลย
น้องสาวเป็นเด็กที่ถูกครอบครัวดูแลอย่างดีมากๆ เรียกว่าตามรับตามส่งมาตลอด แฟนเราซึ่งเป็นพี่ชาย รวมทั้งเราเองที่เป็นพี่สะใภ้ก็รักน้องคนนี้มากๆ และน้องก็เป็นเด็กดีมาตลอด ไม่เคยเหลวไหลเลยสักครั้ง บุคลิกปกติก็ดูร่าเริงดี เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป
จนมาเมื่อช่วงเทศกาลสอบแอดมินชั่นที่ผ่านมา น้องเราก็ดูเครียดๆไป และตั้งความหวังกับการสอบครั้งนี้มาก แต่ว่าน้องเราเป็นคนเรียนไม่เก่ง มัธยมได้เกรดเฉลี่ย 2.5 และ ค่อนข้างเข้าใจอะไรช้า เวลาเราสอนหนังสือเค้าก็จะพบว่าเค้าค่อนข้างเครียดมากๆ ซึ่งเราก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ ของช่วงเวลานี้ของเด็กๆ
และเมื่อผลการสอบออกมาน้องสอบแอดมิชชั่นไม่ติด แต่ก็สามารถสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐได้ โดยที่เป็นสถาบันที่เกินความคาดหวังของน้องมากๆ
เราก็คิดว่าความเครียดน้องน่าจะหายไป
แต่แล้ว เราก็สังเกตุเห็นว่าน้องเริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป เริ่มซึมลงไม่พูดไม่จา และก็บ่นตลอดเวลาว่าเรียนไม่รู้เรื่อง เพื่อนๆเค้าเก่งๆกันทั้งนั้น ตัวเค้าเองสู้คนอืนไม่ได้ เราก็พยายามให้กำลังใจเค้ามาตลอด เพราะเผอิญสาขาที่น้องสอบได้เป็นสาขาเดียวกับที่เราจบมา เราก็เลยพยายามอธิบายเค้าเวลาเค้าไม่เข้าใจ แต่ปรากฏว่ายิ่งสอนเค้าก็ยิ่งเครียด เพราะเค้าค่อนข้างเข้าใจอะไรช้า และไม่มีสมาธิ จิตใจอยู่กับความวิตกกังวลตลอดเวลา
แล้วเมื่อไม่นานมานี้ เค้าก็เริ่มบ่นว่าเค้าไม่อยากอยู่แล้ว เค้าเบื่อตัวเอง ทำอะไรก็ไม่ได้ สู้ใครก็ไม่ได้ เราก็ค่อนข้างตกใจ ถามว่าที่มหาลัยเป็นยังไง เค้าก็บอกว่า เค้าไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใคร แต่เค้ารู้สึกแย่จากตัวเค้าเองแล้วก็ร้องไห้
จากนั้นเราก็พยายามคุยกับเค้า เราไปส่งเค้าที่มหาลัยทุกวัน พยายามถามให้เค้าเล่าออกมา ซึ่งถ้าไม่ถามเค้าก็จะเงียบไม่พูดไม่จาเลย แต่พอถามเค้าก็จะเล่าว่า เค้ารู้สึกเหมือนเค้าเข้ากับเพื่อนไม่ได้ เราก็ถามว่าทำไม เค้าก็บอกว่า เค้าไม่อยากคุยกับใครเลย
ซึ่งจากเดิมนิสัยปกติของเค้าเป็นคนเข้ากับคนง่าย และจะว่าไปเราก็สังเกตุเห็นว่า มีรุ่นพี่ มีเพื่อนๆโทรมาถามไถ่เค้าตลอด เวลาไปส่งเค้าที่มหาลัย ก็มีเพื่อนโทรมานัดเจอกันก่อนเข้าเรียนทุกวัน ซึ่งก็ดูดีทีเดียว แถมเรื่องรับน้องก็ดูอบอุ่นดี ไม่มีอะไรรุนแรงเลย อย่างเมื่อวานรุ่นพี่ก็พารุ่นน้องไปเลี้ยงข้าว แต่น้องเราก็แยกตัวกลับก่อน โดยโทรมาให้เราไปรับ เพราะบอกว่าเบื่อ รับไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนน้องโทรมาเราฟังเสียงบรรยากาศในงานก็ดูรื่นเริงดี เสียงหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวไปหมด
เราถามน้องว่า มีปัญหาอะไรเค้าก็บอกว่า เวลาเค้าเรียนแล้วเค้ารู้สึกไม่มีสมาธิ มองไปรอบๆตัวเห็นคนอื่นตั้งใจเรียนก็รู้สึกกลัว กลัวว่าตัวเองจะโดนไทร์ พอกลับมาถึงบ้านก็พยายามจะอ่านหนังสือ เราก็บอกว่าให้พักบ้าง น้องก็บอกว่า ถ้าไม่อ่านรู้สึกว่าตัวเองผิดมาก แต่อ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง แล้วพอไม่รู้เรื่องก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโง่ แต่เราคิดว่าเพราะเค้าไม่มีสมาธิมากกว่า และลนจนเกินไป เคยบอกให้เค้าพักบ้าง เค้าก็กลัวว่าถ้าไม่อ่านจะสู้คนอื่นไม่ได้อีก
ทั้งๆที่สมาชิกในบ้านไม่ได้มีใครคาดหวังให้เค้าเรียนได้เกรดสูงๆเลยนะ ไม่มีใครกดดันเค้าเลย แต่เค้ากดดันตัวเองตลอดเวลา
เราถามเค้าว่าชอบสาขาที่เรียนไหม เค้าก็บอกว่าชอบ แต่เค้าไม่รู้เรื่อง เค้ากลัว วันๆนึงเราได้ยินน้องพูดคำว่ากลัวกับเบื่อเป็นร้อยรอบ
กลัวสอบไม่ได้
กลัวสู้เพื่อนไม่ได้
กลัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้
เบื่อเพื่อนที่มหาลัย
เบื่อตัวเอง
รู้สึกแย่
รู้สึกตัวเองไม่มีคุณค่า
รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
กลัวว่าจะทำให้พ่อแม่ผิดหวัง
กลัวนู้นนี่นั่นตลอดเวลา
แล้วอยู่ดีๆก็ร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะกับใครมา หรือไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แล้วสาขาที่เรียนเค้าก็เป็นสาขาที่เค้าเลือกเอง เราถามเค้าว่าเปลี่ยนคณะไหม เค้าก็ตอบว่า เรียนที่ไหนเค้าก็คงเหมือนเดิมแหละ เพราะเค้าไม่มั่นใจเลย ปัญหาไม่ได้เกิดจากที่เรียน แต่เกิดจากความรู้สึกเค้าเอง ที่เค้าไม่มั่นใจเอง ( ซึ่งเค้าก็รู้ตัวเองว่าปัญหาอยู่ที่ตัวเค้าเอง )
ตอนนี้มีแต่เราเท่านั้นที่สังเกตุเห็นความผิดปกตินี้ และเป็นคนเดียวที่เค้ายอมพูดยอมระบายให้ฟัง แต่กับพ่อและแม่เค้า เค้าบอกว่าเวลาเค้าพูดพ่อกับแม่จะบ่นว่าเค้าคิดมาก บางครั้งก็โดนพ่อดุว่า กลัวอะไร กลัวตลอดเวลา แล้วเค้าก็จะลนแล้วไม่ยอมพูดให้ใครฟังเลย
เราจะทำยังไงดีค่ะ ตอนนี้เราค่อนข้างห่วงเค้ามากๆ เพราะเห็นเค้าร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผลบ่อยขึ้น บ่นเบื่อตัวเองบ่อยขึ้น และหลายๆครั้งที่ชอบบ่นว่าไม่อยากอยู่ ชอบแยกตัว ไม่ค่อยคุย กลับมาถึงบ้านก็แยกขึ้นไปอยู่บนห้องคนเดียวอ่านหนังสือแล้วก็ร้องไห้ว่าอ่านไม่รู้เรื่อง
อย่างนี้เรียกว่า น้องเป็นโรคซึมเศร้าได้ไหมคะ แล้วเราจะทำยังไงได้บ้าง จะบอกพ่อแม่เค้ายังไงดี เพราะทางพ่อแม่ของน้องดูเหมือนยังรับอะไรแบบนี้ไม่ค่อยได้ ตอนนี้เราก็ได้แต่บอกแฟนเรา แต่ยังไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านี้
หรือว่าเป็นแค่เรื่องปกติของวัยรุ่นคะ แต่เราเองก็เพิ่งผ่านวัยรุ่นมาไม่นาน ห่างกับน้องแค่ 10 ปี สาขาที่เรียนก็สาขาเดียวกันกับน้องด้วยซ้ำ แต่สมัยเราก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เพื่อนๆเราที่เคยรู้จัก รวมถึงเด็กๆหลายๆคนที่เราเคยเจอก็ไม่มีใครเป็นแบบนี้
เราควรทำอย่างไรดีค่ะ พาไปพบจิตแพทย์ดีไหมคะ แล้วจะพูดกับเค้ากับพ่อแม่ยังไง เพราะเราเคยเกริ่นกับแฟนเราเหมือนกัน แต่แฟนเรากลับบอกว่า ครอบครัวเค้าอบอุ่นดี จะมีปัญหาอย่างนี้ได้ยังไง แถมที่ผ่านมาหลายๆครั้ง พ่อแม่เค้าเคยวิพากษ์วิจารณ์ครอบครัวอื่นไว้ด้วย ถ้าบอกพ่อกับแม่ พวกเค้ารับไม่ได้หรอก แล้วไปๆมาๆ น้องเราจะโดนดุด้วย
หรือถ้าเราจะดำเนินการเองกับคุณแฟนสามารถไหมคะ น้องเรายังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังต้องอยู่ในปกครองของพ่อแม่อยู่ แฟนเราในฐานะพี่ชายแท้ๆ สามารถดำเนินการเองได้ไหมคะ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 52 18:10:45
จากคุณ :
*แชมพู* 
- [
22 มิ.ย. 52 17:25:05
]
** อาการของน้องสาวอายุ 18 อย่างนี้ถือว่าเป็น อาการโรคซึมเศร้า หรือ อาการปกติของวัยรุ่น ค่ะ **
