Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
++ KAEW ไดอารี่ ++ คำถามแสลงใจ "ทำไมโลกนี้ ไม่ยุติธรรม"  

สวัสดี วันฟ้ามืดครึ้มค่ะ

ช่วงนี้อากาศไม่ดีเลยค่ะ  มืดครึ้มอึมครึมๆ ยังงัยก็ไม่รู้ พาลทำให้ อาการซึมเศร้ากำเริบอย่างรุนแรง  เกลียดจริงๆเลยอาการนี้   มันรู้สึกเศร้าๆ เหงาๆ เบื่อๆ ท้อแท้ หมดหวัง รู้สึกโดดเดี่ยว

ถ้าเลือกได้ เราเลือกป่วยกาย ดีกว่าป่วยใจแบบนี้  ป่วยกาย ไปหาหมอ กินยา ฉีดยา เดี๋ยวก็หาย ไม่หายก็ตายเลย จบเรื่องกันไป แต่ป่วยใจอย่างนี้ รักษาไม่หาย (เพราะเคยปรึกษาคุณหมอประจำตัว หมอว่า อาการไม่หนักถึงขั้นต้องหาหมอจิตเวช) ก็เลยไม่รู้จะทำอย่างไร ต้องรักษาตัวเองไปเรื่อยๆ

โชคดีที่เราไม่เป็นบ่อย นานๆ อาการป่วยใจจะกำเริบสักที ก็พอจะสู้กันไหว แต่มันเหนื่อยจริงๆๆ เบื่อกับความรู้สึกที่มันอึมครึมในใจ

ตอนแรกนึกว่า เราเป็นอาการแบบนี้คนเดียว ปรากฎว่า เพื่อนๆที่ติดเชื้อ H เป็นกันเยอะเลยช่วงนี้    ช่วงนี้ มีคนโทรศัพท์มาร้องไห้ด้วยทุกวัน  คนโทรมาอาการอาจจะดีขึ้นเพราะได้ระบายความเศร้า แต่คนฟังอย่างเรา อาการทรุดลง เพราะ ตัวเองก็กำลังแย่อยู่เหมือนกัน

ก็เลยมาเขียนไดอารี่ ระบายบ้าง เพราะเป็นคนชอบเขียนมากกว่าพูด และ เป็นคนแปลก ไม่ชอบพูดโทรศัพท์ เพื่อนๆจะรู้ดีว่า เราไม่เคยโทรหา ไม่ว่าเราจะสุขหรือ เศร้า  อย่างดีก็ส่ง SMS  เศร้าก็ร้องไห้คนเดียว ไม่โทรหาใคร

นั่งถามตัวเองว่า ตอนนี้เศร้าเรื่องอะไรเหรอ  ได้คำตอบว่า  เศร้าเพราะ มั่นใจแล้วว่า จะมีชีวิตต่อไปอีกนาน อาจจะได้อยู่จนแก่  ก็เลยเศร้ามาก

(( คำตอบนี้ หลายคนแนะนำว่า เอ็งบ้าไปแล้ว ดันเสียใจที่ต้องอยู่นานๆ))

แต่เราเศร้าจริงๆนะ  ก็ตอนแรกที่รู้ว่าติดเชื้อ HIV 8 ปีก่อน มั่นใจว่าอยู่ไม่เกิน 1-2 ปีแน่ๆ เพราะแทบจะไม่มีภูมิคุ้มกันแล้ว   ก็เตรียมตัวตายตั้งแต่วันแรกที่รู้ผลเลือด  ใช้ชีวิตคุ้มมาก อยากทำอะไรที่เป็นประโยชน์ก็ทำ  อยากไปไหนก็ไป

ก็ได้ทำโครงการดีๆ มากมาย   ได้ทำทุกอย่างที่อยากทำ  ทำจนหมดแล้ว มันก็ยังไม่ตาย
อยู่ต่อมาเรื่อยๆ แถมโคตรจะแข็งแรงเลย ไม่เคยป่วยสักนิด   ก็ลุ้นไปเรื่อยๆ ว่าเดี๋ยวคงป่วย เดี๋ยวคงตาย  ก็ไม่มีวี่แววเลยอ่ะ

อยู่นานๆ มันเหนื่อยกว่าตายนะ  เพราะเราอยู่ไม่เหมือนคนอื่นนี่ เราไม่มีชีวิตแบบคนปกติเลย เราไม่ได้ทำงานประจำ  ไม่มีรายได้ประจำ  ไม่เคยคิดวางแผนอนาคตเพราะไม่เคยคิดว่าต้องอยู่จนแก่  

แล้วนี่ ปีหน้าก็ 9 ปีแล้วนะที่รู้ผลเลือด  ยังไม่ป่วยสักนิดอ่ะ  ซวยหล่ะ ต้องอยู่จนแก่แน่ๆ แล้วจะอยู่อย่างไรอ่ะ...............

เพื่อนๆเขามีครอบครัว มีลูกไปหมดแล้วอ่ะ  ทุกวันนี้หลีกเลี่ยงการพบเจอเพื่อนเก่าๆทั้งหมด เพราะเจอแล้วมันปวดใจ มันอดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมชีวิตเราไม่เหมือนเขานะ ทำไมเราต้องเป็นเอดส์ด้วยหล่ะ

นอกจากเรื่องเศร้าที่ต้องอยู่ไปอีกนาน  เราก็เศร้าที่อดจะอิจฉาคนอื่นๆ ที่เขามีชีวิตสบายๆๆ ไม่ได้อ่ะ ทำไมชีวิตเขาง่าย สุข สบายนัก แล้วทำไม เราต้องดิ้นรน เราลำบากจังแฮะ  มันน่าน้อยใจจังเลยอ่ะ


ผู้ติดเชื้อ เกือบทุกคน ก็จะมีคำถาม 2-3 คำถาม ที่ค้างคาใจอ่ะคะ

1. ทำไมเราต้องเป็นเอดส์
2. ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรม

จริงๆ 2 คำถามนี้มันคล้ายๆกันนะ  มันคือความน้อยใจอ่ะ เพราะบางคน รวมทั้งเรา มีแฟนแค่คนเดียวนะ ไม่เคยมั่ว ไม่เคยเปลี่ยนคู่นอน ดันติดเชื้อH แต่ในขณะที่อีกมากมายหลายร้อยคน เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่น ถุงยางอนามัยใช้บ้างไม่ใช้บ้าง แต่เขาไม่ติดเชื้อแฮะ

อะไรคือเหตุเผลนะ ที่คนนึงต้องติดเชื้อ  อีกคนไม่ติด ...........

ความไม่ยุติธรรมในโลก ยังมีอีกเยอะแยะ  บางคนชีวิตลำบากสุดๆ ทั้งที่เขาพยายามเป็นคนดี ขยัน และ ดิ้นรนทุกทาง  ในขณะที่บางคนชีวิตง่ายๆเหมือนบะหมี่สำเร็จรูป ไม่เห็นต้องดิ้นรน ต้องทำอะไรเลย แต่ชีวิตสบายๆๆ มีคนอุปถัมภ์ เลี้ยงดู

หรือในด้านสุขภาพ อย่างผู้ติดเชื้อด้วยกัน บางคนใส่ใจดูแลตัวเองมาก มีวินัยในการใช้ชีวิตมาก แต่ป่วยเป็นนั่นเป็นนี่ตลอด ในขณะที่เพื่อนติดเอชเหมือนกัน เหล้า บุหรี่ ยาเสพติดก็ยังไม่เลิก เที่ยวกลางคืน มี sex ไปเรื่อยๆ ดันไม่ป่วย ไม่เจ็บไม่ไข้เลย   มันก็น่าน้อยใจนะ

อย่างเรา ทุกวันนี้ โคตรเหนื่อยกับการดูแลตัวเองเลย  ใช้ชีวิตอยู่ในฟิตเนทเกือบทุกวัน เพื่อรักษาสภาพให้มันดูเหมือนคนปกติธรรมดา  เหนื่อยมากๆในแต่ละวัน แถมใช้เงินเยอะด้วย  แต่ไม่ทำก็ไม่ได้   ไม่อยากดูเหมือนตัวประหลาด  แล้วขนาดดูแลตัวเองดีสุดๆ ก็ยังเป็นโน่นนี่นั่น ให้รำคาญใจอยู่เรื่อยๆอ่ะ

วันก่อนเพื่อนซี้กัน โทรมาคุย เขาก็เป็นผู้หญิง ติดเชื้อมานานพอๆกับเรา วิถีชีวิตใกล้เคียงกัน ดูแลตัวเองดีพอๆกัน  เพื่อนเล่าว่า ตอนนี้ ขึ้นขาหยั่งเป็นว่าเล่นเลยอ่ะ  ด้วยเหตุว่า "ราขึ้น"

รักษายังงัยก็ไม่หายสักที  จนได้เป็นกรณีศึกษาให้นักเรียนแพทย์ด้วยอ่ะ  เพื่อนเล่าให้ฟังมันก็เป็นเรื่องขำๆนะ แต่อาจจะต้องขำทั้งน้ำตา

เพื่อนใช้บัตรทอง ในโรงพยาบาลรัฐ  รับยาต้านH แล้ว แต่ช่วงหลังมีอาการคันแถวๆน้องจิ๊มิ๊มากมาย มีตกขาวเยอะ ก็ไปหาหมอ ก็ได้สารพัดยามา อาการก็จะหายไปแป๊บนึง แล้วก็เป็นอีก

จนหมอขอให้นักเรียนแพทย์มาศึกษาด้วย  เพื่อนเล่าว่า ก็เต็มใจให้ศึกษานะ ถือว่าอาจจะมีประโยชน์กับคนอื่นบ้าง แต่มันก็โคตรอายเลยนะ  มีคนมามุงดูมากมาย ถึงมีผ้าปิดหน้าอยู่ แต่ข้างล่างอ่ะ อ้าซ่าอล้าอร่ามเลย  บางวันนอนอยู่นาน มาศึกษาดูงานกันหลายกลุ่ม  เพื่อนว่า ตอนลงจากเตียงหุบขาแทบไม่ลง

แล้วเพื่อนก็ต้องตอบคำถามซ้ำๆว่า  มีเพศสัมพันธ์บ่อยมั้ย มีครั้งล่าสุดเมื่อใด  เพื่อนตอบเหมือนเดิมว่า ครั้งล่าสุดประมาณ 10 ปีที่แล้ว  หลังจากแฟนตายก็ไม่ได้ใช้งานอีกเลย

เพื่อนก็น้อยใจ  แล้วก็ถามเราด้วยประโยคคลาสสิค  "ทำไมโลกนี้มันไม่ยุติธรรม"  ที่ไอ่คนที่ติดเชื้อแล้วไม่เลิกมั่ว  ดั๊นไม่เป็นอะไร  ทีคนที่ดูแลตัวเองดีๆๆๆ ไม่เคยมีอะไรอีกเลย ดันต้องมาเป็นอะไรที่ตรงนั้น ให้อายหมอเล่นๆซะงั้น

ก็คุยกันขำๆว่า  สงสัยราจะขึ้น เพราะไม่ได้ใช้งานนานอ่ะ  ไม่ก็ หมดอายุแล้ว

พวกที่เขาใช้งานบ่อยๆ  ราเลยไม่ขึ้นงัย  มันจะเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย...........

เพื่อนเล่าว่า โดนหมอดุด้วย เพราะเพื่อนคันมาก คันจนทนไม่ไหว ก็เลยไปเกาตรงนั้น มันก็เลยเป็นแผล  หมอดุใหญ่เลยว่าห้ามเกา   โห...  หมอต้องไม่เคยคันแน่ๆเลย  อาการคัน มันเหมือนเรื่องเล็กน้อยแต่มันทรมานมากนะคะ ก็ไม่อยากเกา แต่มันห้ามใจไม่อยู่จริงๆ

เราอ่ะ ผิวแพ้ง่ายมากๆๆ คันไปทั้งตัว ต้องกินยาแก้คันเกือบทุกวัน บางวันคันมากมายก็ทนไม่ไหวเหมือนกันนะ ดีที่เรามักคันตามแขนขา ผิวมันไม่อ่อนเหมือนตรงนั้น เวลาเกาก็เลยไม่เป็นแผลมากมายเหมือนเพื่อน   เคยคันแถวๆตาตุ่มมาก ทนไม่ไหว เอาหินขัดตัวมาถู ซะเลือดโชกอ่ะ สบายใจ หายคัน แต่เป็นแผลเป็นมาจนทุกวันนี้

คุยกับเพื่อนแล้วก็ได้แต่ผลัดกันถอนหายใจ  ตอบไม่ได้ ว่าทำไม"โลกนี้ไม่ยุติธรรม"  ทำได้แค่ทนกันต่อไป  มันถึงเหนื่อยมากจริงๆนะ ถ้าต้องอยู่ไปอีกนานๆอ่ะ

แล้วช่วงนี้ ไม่รู้เพราะอาการซึมเศร้ากำเริบรึเปล่า ปกติเราเป็นคนที่นอนแล้วหลับสนิท ไม่เคยฝัน  แต่ฝันนี้ฝันเห็นเพื่อนๆที่ตายไปแล้วเป็นประจำ  มากันครบแกงค์เลยอ่ะ  ดีใจนิดนึงว่า ตายแล้วก็ไปอยู่รวมกันอีกเนอะ  คงจะไม่เหงา  แต่หน้าตาเพื่อนไม่ค่อยมีความสุข  หรือว่าจะหิวกัน แต่ตอนวันเกิดเว็บแก้วก็ทำบุญไปให้แล้วนี่นา  

แอบคิดว่า หรือ ว่าเพื่อนจะมารับไปอยู่ด้วยนะ...

แล้วช่วงนี้ดันคิดถึงเพื่อนในเว็บอีก 2 คน  เราไม่ค่อยอยากคิดถึงใคร เพราะคิดถึงทีไร ตายทุกที   2 คนนี้ คนนึงเป็นมะเร็ง อีกคนเป็น H ซึ่งที่คุยกันล่าสุด อาการไม่ค่อยดีทั้งคู่

ปกติเราไม่โทรหาใคร แต่ทำไมถึงคิดถึงเพื่อน 2 คน วนเวียนๆๆ อยู่นั่นหล่ะ ก็เลยโทรหา ก็ได้เรื่องเลย โทรไป ไม่ใช่เพื่อนรับทั้งคู่  เป็นใครไม่รู้ เขาซื้อซิมมา  แล้วเขาก็ไม่รู้จักเพื่อนเรา

ก็ได้แต่ทำใจ  ถ้าเพื่อนไปแล้ว  ก็ขอให้ไปดีนะ  ไม่ต้องสู้ ไม่ต้องดิ้นรน ไม่เหนื่อยแล้ว

คนที่ยังอยู่ก็เหนื่อยกันต่อไป ทนกันต่อไป

บ่นมาพอแล้วค่ะ   ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ  แล้วก็ สู้ต่อไป  .....

ประชาสัมพันธ์โครงการเลยดีกว่า  --  ก่อนอื่นขอขอบคุณ ทุกท่านที่ช่วยสนับสนุนโครงการฝึกสมาธิ ของน้องๆ เด็กกำพร้าที่ติดเชื้อ HIV ที่บ้านแกร์ด้านะคะ  จัดไป 2 รอบแล้วค่ะ ยังเหลืออีก 4 รอบ  ขอบคุณ โปรทีนเกษตร กะ ขนมที่ส่งมาบริจาคด้วยค่ะ

ดูรูปได้ในกระทู้นี้ค่ะ

http://www.kaewdiary.com/webboard/show.php?CateID=0&No=45609


ส่วนโครงการในเดือนกันยานะคะ วันที่ 20 กันยา จะจัดรถพาเพื่อนๆไปเลี้ยงอาหารกลางวัน เลี้ยงขนม น้องๆที่บ้านแกร์ด้า ใครอยากร่วมเดินทางก็ลงชื่อ โอนเงินได้ หรือ จะร่วมช่วยทำบุญ ค่าอาหาร ค่าขนมให้น้องๆก็ได้ค่ะ ถ้าเหลือก็เอาไว้ให้บ้านแกร์ด้า เขาใช้ซื้อนมกล่องให้น้องๆกินกัน

รายละเอียดกระทู้นี้ค่ะ

http://www.kaewdiary.com/webboard/show.php?CateID=0&No=45676



บายๆๆๆ  ไปเยียวยาจิตใจตัวเองก่อน แล้ว สู้กันต่อไปจ้า.....

แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 52 19:04:07

แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 52 18:24:40

จากคุณ : ++MooKaew++
เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 52 16:10:43

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com