ความคิดเห็นที่ 1 อ่านแล้วซึ้งจริงๆ พระคุณของพ่อแม่แม้เอาพ่อแม่มาแบกไว้บนบ่าตลอดชีวิตก็ยังทดแทนพระคุณได้ไม่หมด บางครั้งเราเองก็ชอบเถียงพ่อแม่และไม่คิดถึงความรู้สึกของพ่อแม่ว่าเป็นอย่างไร เราใช้เวลาที่ผ่านไปอย่างไร้สาระที่สุด ใช้เงินสิ้นเปลือง สนใจคนอื่นมากกว่าพ่อแม่ เห็นความรักแบบหนุ่มสาวสำคัญกว่าความรักอันบริสุทธิ์ที่พ่อแม่มีให้ เราคอยสังเกตุความรู้สึกของคนอื่นว่าจะเป็นอย่างไร แต่หากเรามองข้ามความรู้สึกของพ่อแม่มาโดยตลอด ทั้งๆที่คนที่รักห่วงใยเรามากที่สุดก็คือพ่อแม่ สุดท้ายคนที่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจมากที่สุดก็คือคนรัก แต่พ่อแม่ทั้งๆที่เรามองข้ามความรู้สึกมาตลอดกลับไม่เคยทำให้เราผิดหวังหรือเสียใจเลย ตรงกันข้ามเราเองต่างหากที่ทำให้พ่อแม่ต้องผิดหวังและเสียใจตลอดเวลา เราไม่เคยมองหน้าพ่อแม่อย่างละเอียดเลยซักครั้ง เลยไม่ได้รู้ว่าพ่อแม่นั้นแก่ชราลงมากแค่ไหนแล้ว พอมาถึงวันนี้วันที่เราจ้องมองหน้าท่านอย่างละเอียด กลับเห็นริ้วรอยบนหน้าท่านมากมายซึ่งเราไม่เคยสังเกตุมาก่อนเลย ท่านแก่ลงมากจริงๆ ตลอดชีวิต20กว่าปี เรามองข้ามมาโดยตลอด หากวันนึงท่านจากไปจริงๆเราคงไม่สามารถหวนคืนวันที่เคยอยู่ร่วมกันได้ ดังนั้นวันนี้เราขอใช้ชีวิตนับจากวันนี้ไปให้ความสำคัญกับท่านมากๆ และ มากกว่าคนอื่นใดๆในโลก เพื่อตอบแทนคุณที่ทำให้เราเกิดมาและสั่งสอนให้เป็นคนดี ไม่เบียดเบียนใครๆ แม้ว่าพ่อแม่อาจจะไม่ได้เป็นพ่อแม่ที่ดีลิศที่สุดในโลก แต่ท่านก็ดีที่สุดในใจของเรา ต่อไปนี้คงไม่มีใครที่ทำให้เราให้ความสำคัญมากกว่าพ่อแม่อีกต่อไป จากคุณ : dfh เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 19:34:32

ความคิดเห็นที่ 2 ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท. นะคะ คุณเขียนได้ประทับใจมากค่ะ อ่านแล้วคิดถึงพ่อขึ้นมาเลย นี่เรายังไม่ได้ทำอะไรดีดีให้กับพ่อเราตั้งมากมาย ทั้งที่ตอนนี้ เรายังมีโอกาส ขอบคุณ จขกท.ค่ะ จากคุณ : seetruelove เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 19:52:42

ความคิดเห็นที่ 3 เขียนได้ดีมากครับ พ่อผมเองก็สุขภาพไม่สู้ดีครับ คนสมัยก่อนสูบบุหรี่กันจัดมากๆเลย แต่ผมเป็นคนที่โชคดีเพราะยังได้ดูแลแกอยู่ ก่อนนอนผมจะไปลูบท้องท่านเล่น ห่มผ้าให้ ท่านก็ยิ้มให้ แต่ก็ตลกตอนยิ้มที่ฟันหน้าท่านร่วงแล้วไปทั้งแถบ (คนสมัยก่อนไม่ค่อยดูแลฟันกันเลย) ทุกวันนี้ได้แต่คิดว่าหากวันหนึ่งเราไม่เห็นพ่ออีก จะรู้สึกยังไง ไม่เคยอยากให้ถึงวันนั้น จากคุณ : maphiroth เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 20:56:22

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วคิดถึงพ่อค่ะ ถึงตอนนี้เรากับพ่อไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ท่านก็เป็นผู้ที่ทำให้เราได้เกิดมามีชีวิต จขกท. รักพ่อให้มากๆนะคะ เวลาที่มีอยู่ใช้ให้คุ้มค่าที่สุดนะ เราเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : april_29_me เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 21:24:30

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านละนํ้าตาซึมเลย จากคุณ : PiNkLiLy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 23:10:49

ความคิดเห็นที่ 6 การคิดถึงใครสักคนที่เราไม่สามารถจะเจอได้อีกชั่วชีวิตเป็นความทรมานอย่างที่สุด ได้แต่หวังว่าจะได้พบอีกซักครั้งเมื่อเราได้อยู่ในโลกเดียวกันอีกทีก็พอแล้ว จากคุณ : Alone with out lonely เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 23:53:14

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาให้กำลังใจคับ เอาใจช่วยนะคะ ขอให้หายไวๆ มีกำลังใจไว้ อย่าท้อ จากคุณ : ปากกากะตัวโน๊ต เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 08:26:13

ความคิดเห็นที่ 8 บางสิ่งบางอย่าง...............จะไม่มีค่า....และจะมีค่าเมื่อเราต้องสูญเสียไป............ บางสิ่งบางอย่างกว่าจะได้มา..........แย่งกันแทบเป็นแทบตาย...........พอได้มาแล้วก็ไม่ดูแล......... เพราะฉะนั้น...........เราย้อนอดีตไม่ได้.....แต่ทำปัจจุบันให้ดีได้ครับ........ จากคุณ : sagurahi เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 08:38:57

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้ครับ ผมเดินผ่านห้วงเวลานี้มาแล้วเกือบ2ปีครับ ทุกรายละเอียดของท่านยังอยู่ในใจอยู่เสมอ จากคุณ : uoydos เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 11:18:08

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วซึ้ง คิดถึงตัวเอง ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่มีพ่อให้กอดแล้ว พ่อเป็นมะเร็งตายตั้งแต่เรายังเด็ก เพราะสูบบุหรี่จัด ใครที่เป็นพ่อคนหรือกำลังจะเป็นพ่อคนขอให้ดูแลตัวเองให้ดี จะได้้อยู่กับลูกนานๆ นะ บุหรี่ีเลิกสูบได้แล้ว จากคุณ : ปริศนาไขกระจ่างแล้ว เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 12:35:03

ความคิดเห็นที่ 11 ซึ้ง จากคุณ : huavoon เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 13:26:54

ความคิดเห็นที่ 12   อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยครับ เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะครับ ผมก็คิดถึงพ่อเหมือนกัน จากคุณ : porter_port เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 14:49:55

ความคิดเห็นที่ 13   อ่านไปร้องไห้ไปค่ะ จากคุณ : ศรีเหงี่ยม นางงามร้อยเวที (*ShotButSweet*) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 14:50:07

ความคิดเห็นที่ 14 ปีที่ผมจบการศึกษาและได้ไปทำงานที่ ตจว. ก็หาโอกาสกลับบ้านเพราะไม่เคยไกลบ้าน หลายเดือนจากนั้นวันที่ตกใจคือกลับมาถึงบ้าน พ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมแต่หน้าตาถลอก ได้ความว่าระหว่างข้ามถนน รถมอเตอร์ไซค์แซงว้ายรถเมล์มาเชี่ยวชนอย่างแรงจนพ่อล้มสลบ อ้อ..พ่อเป็นคนร่างอ้วนใหญ่ แต่ความที่กลัวผมเป็นกังวลจึงไม่แจ้งให้ทราบ เมื่อเห็นว่าพ่อไม่เป็นไรหมดวันพักก็กลับไปทำงาน วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หน่วยงานที่ทำเขาปิดกิจการ ต้องกลับบ้านมาอย่างคนตกงานและหางานใหม่ ช่วงนั้นพ่อเริ่มไม่สบายจนต้องเข้า ร.พ. โดยขั้นแรกหมอบอกว่าเป็นดีซ่าน แต่สังเกตุพุงพ่อที่ใหญ่อยู่แล้วกลับใหญ่ขึ้นไปมาก...จากที่พ่อเป็นคนไข้คนแรกของห้องรวมจนคนอื่นๆเขากลับบ้านหมดแล้ว พ่อก็เลยเป็นคนไข้ที่อยู่นานที่สุดอาการก็ไม่ได้ดีขึ้น จนมาวันหนึ่งขณะที่ผมกลับมาพักแม่เดินร้องไห้กลับมา บอกว่าหมออีกท่านนึงบอกว่า อย่ามาเสียเวลาเฝ้าเลยไปจัดการเตรียมงานภายหน้าเถอะ ด้วยพ่อเป็นมะเร็งตับและลามไปทั้งช่องท้องแล้ว ที่เห็นพุงโตๆๆๆขึ้นด้วยมะเร็งกินหมดแล้ว ผมตัวชาเลยครับ น้ำตาไหลทั้งเสียใจและสงสารแม่ จากวันนั้นเวลาไปนั่งเฝ้าพ่อ ก็ต้องทำหน้าตาสดใสและคอยปลอบพ่อว่า จวนจะหายแล้วจะได้กลับบ้านทั้งที่น้ำตาตกใน สมัยโน้นโทรศัพท์ยังมีค่ายิ่งกว่าทองคำ ต้องไปจองล่วงหน้านานเป็นปีๆ ความทรมานใจตรงที่ด้วยเป็นห้องสามัญไม่สามารถอยู่เฝ้ากลางคืนได้ ที่บ้านก็ไม่มีโทรศัพท์ ก็ต้องให้เบอร์ข้างๆบ้านไว้ แล้ววันที่ดีใจคือทางบริษัทที่สมัครงานไว้เรียกไปสัมภาษณ์ขั้นสุดท้ายคือผ่านจะได้งาน พอเสร็จก็ไป ร.พ. ทันเวลาเข้าเยี่ยม ปรากฏว่าเตียงที่พ่อนอนแรมเดือนกลับว่างเปล่า ถามพยาบาลจึงได้ทราบว่า  พ่อได้จากไปตั้งแต่ตอนกลางคืน โทรไปเบอร์ที่ให้ไว้ก็ไม่มีคนรับ....ผมเดินไปห้องเก็บ มีที่วางอยู่นอกช่องเก็บ แต่หัวใจชาครับ ไม่กลัวไปนั่งอยู่ข้างๆรอเจ้าหน้าที่มาเปิดกล่อง...ทั้งที่บางครั้งต้องเดินผ่านห้องอาจารย์ใหญ่ของ ร.พ. ศิริราชกลางวันแท้ยังจ้ำเดินเกือบแย่ พ่อครับ....ผมก็คิดถึงพ่อครับ พ่อจากผมไปนาน 30กว่าปีแล้วครับ จากคุณ : ลุงทอม เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 16:20:26