ความคิดเห็นที่ 1 ขอโหวตนะคะ ^^ นานๆจะมีกระทู้ที่อ่านแล้วรู้สึกดีแบบนี้บ้าง เผื่อขึ้นกระทู้แนะนำ จะได้มีเรื่องดีๆมาแชร์กันเยอะๆค่ะ จากคุณ : ++ Herr Hazy Hazlitt ++ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 11:40:57

ความคิดเห็นที่ 2 น่ารักจังค่ะ... ขอเล่ามั่งนะ เขียบเคยโทรศัพท์หายสองครั้ง ได้คืนทั้งสองครั้งเลย ครั้งแรกทำหายในห้องคอมที่มหาวิทยาลัย จริงๆ แล้วสะเพร่าลืมวางไว้บนโต๊ะเองแหละ ลองโทรเข้าไปปรากฏว่าปิดเครื่อง ตอนนั้นทำใจแล้วว่าสงสัยมีคนเอาไปแล้วแน่เลย แต่แฟนบอกว่าให้ลองไปถาม จนท.ดูก่อน พอลองไปถาม เค้าก็ส่งคืนให้ทันที บอกว่ามีคนเจอแล้วเอามาฝากไว้ เค้าเองก็ลืมถามชื่อ (เสียดายง่ะ T.T) เค้าบอกว่าที่ปิดเครื่องเพราะมันเป็นห้องคอม กลัวว่าถ้ามีสายเข้ามาแล้วจะเสียงดังอะค่ะ ครั้งที่สองหายที่สวนสาธารณะแถวบ้าน ใส่กระเป๋าเล็กๆ ไว้ ข้างในมีเงินนิดหน่อย แต่ไม่มีพวกบัตรอะไร รู้ตัวหลังจากหายประมาณ 2 ชั่วโมงได้อะ ก็เลยลองเอาเบอร์แฟนโทรเข้าไป เพราะคิดว่า ถ้าโทรติดก็แสดงว่ายังไม่มีคนเจอ จะได้รีบกลับไปหาดู แต่ถ้าปิดเครื่อง ก็คงหมดหวังแล้ว พอโทรเข้าไปแล้วรู้ว่าติด ก็คิดว่ายังไม่มีคนเจอ เลยรีบวางแล้วบอกให้แฟนรีบพาไปหาดู คือมองโลกในแง่ร้ายสุดๆ ง่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนเจอแล้วเปิดทิ้งเครื่องไว้หรอก แต่แป๊บนึงก็มีเบอร์ไม่คุ้นโทรเข้ามาเครื่องแฟน ถามว่าเมื่อกี้ได้โทรเข้าอีกเบอร์หรือเปล่า เค้าเจอกระเป๋า + โทรศัพท์อยู่ที่สวน กำลังรอเลยว่าจะมีคนมาหาหรือเปล่า แล้วก็บอกให้เขียบรีบไปเอา โหยยย ดีใจมากๆๆๆๆๆๆ อะ แล้วมาคิดทีหลังได้ว่า เค้าก็ไม่เอาเบอร์เขียบโทรหานะ เปลืองค่าโทรของเค้าอีก พอไปถึง ปรากฏว่าคนที่เจอ เป็นเด็กเทคนิคเป็นกลุ่มๆ เลย แบบว่าดูน่ากลัวๆ หน่อย แล้วพอเค้าคืนของให้ ก็มีคนนึงพูดว่า "เอ้า! ภารกิจเสร็จแล้ว กลับได้ๆ" เราแบบ.... อยากร้องไห้เลยอะ รู้สึกดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้ารอเรามานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้นะ... ก็ยังอุตส่าห์รออีก ซึ้งใจสุดๆ แต่ก็ต้องมาโกรธตัวเองทีหลัง เพราะไม่ได้ตอบแทนน้ำใจน้องๆ เค้าเลย เฮ้อออ เพราะมัวแต่ดีใจที่ได้ของคืน.... จากคุณ : เด็กหญิงเขียบ ณ บ้านนา เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 12:25:02

ความคิดเห็นที่ 3 โหวตกระทู้แบบนี้ทุกที อ่านแล้วทำให้รู้สึกอารมณ์ดี อยากออกไปข้างนอกบ้าง ----------------------------------- เีรื่องของเดี๊ยนผ่านมาเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนขับรถกลับจากอัมพวา ไปเที่ยวกับเพื่อนๆสวนลุม รถหม้อน้ำรั่วค่ะ ดีนะที่ขับกลับตรงอย่างเดียวแล้วรถไม่ติด ความร้อนจึงยังไม่ขึ้น แถมบรรทุก สาว สาว สาว และกระต่ายอ้วนๆอีก 1 ตัวมาด้วย รวม 5 ชีวิต โชคดีที่ส่งสาวๆ ลงที่หมายได้แล้วก็ขับกลับไปบ้านแม่ที่บางแคค่ะ ตอนนั้นก็ยังไม่เอะใจ เพราะความร้อนยังไม่ขึ้น รถไม่ได้ติดมากนัก กินข้าวกับแม่เสร็จ ก็รีบขับกลับไปปิ่นเกล้า พอถึงตลาดบางแคเท่านั้นแหละรถฮีตขึ้น รีบจอดข้างทางในตลาดบางแค เดินไปหาพี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง (หน้าเหี้ยมๆทุกท่านเลย) "พี่ๆๆ รถมันร้อนจัดน่ะ ช่วยพาไปหาช่างหน่อยได้มั้ย" "อ่าว เหรอ ล็อกรถหรือยัง มาไปที่นี่กันเลย วันอาทิตย์ปิดแหงเลยน้อง" หาอยู่หลายร้านที่พี่มอไซเค้ารู้จักก็ปิดหมดเลย ไม่รู้จะทำยังไงดี สงสัยต้องเรียกรถยกมั้ง สักครู่พี่หน้าเหี้ยมที่สุด หนวดเฟิ้ม คิ้วเฟิ้ม ถามว่า "ไม่มีใครเลยอย่างนี้ เปิดดูหม้อน้ำดูดีมั้ย เผื่อประทังอะไรไปได้ก่อน" แล้วพี่มอไซ 3-4 ท่าน (บร๊ะเจ้า หุ่นหน้าเหมือนกันหมด น่าจับไปทำวงดนตรีเฮฟวี่มากๆ) ิก็เดินมาที่รถของเดี๊ยน แล้วก็จัดการเปิด ดูโน่นดูนี่ พี่คนนึงไปซื้อน้ำมา 12 ขวด บรรจงใส่ สั่งเปิดเครื่อง เปิดแอร์ ความร้อนหายไป ใช้เวลาอยู่ตรงนั้นประมาณกว่าครึ่งชั่วโมง แล้วพี่ๆก็ยิ้มบอกว่า กลับบ้านได้แล้ว ถ้าเกิดฮีตอีกก็ให้ทำแบบเดิมนี้แหละ อย่าให้รถเกิดควันขึ้นเด็ดขาดไม่งั้นหลายหมื่น "พี่ๆๆ อยากให้ค่าเสียเวลาพี่อะค่ะ พี่ๆต้องทำงานแต่มาช่วยอย่างนี้ เกรงใจมากๆ" "โอ้ย น้องพี่ไม่รับๆๆๆ เต็มใจมาช่วยอยู่แล้ว เห็นลำบากก็ต้องช่วยกัน พี่ก็มีรถ เข้าใจๆ" เดินไหว้อย่างสวยงามให้พวกเขาทุกคน พร้อมรอยยิ้มหนวดกระดิกๆกันถ้วนหน้า บางทีก็รู้สึกว่าบ้านเมืองเราน่าอยู่เหมือนกันนะ ทำให้มีกำลังใจใช้ชีวิตฝืดๆต่อไปด้วยรอยยิ้ม เดี๋ยวนี้ยิ้มได้น้อยลงเต็มที จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 13:20:47

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบกระทู้แบบนี้จัง.... อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ เลย จากคุณ : thangthai_ladypink เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 14:44:37

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้ชายคนเหนึ่ง โผล่ชื่อมาอยู่ในเอ็มเราได้หลายเดือนแล้ว แปลกดี ที่ต่างฝ่ายต่างยืนยันว่าไม่มีใครแอดใครก่อน ถามชื่อถามหน้าที่การงานก็เนื้องานใกล้เคียงกัน แต่มั่นใจว่าไม่รู้จักกันแน่ๆ ที่ผ่านมา เลยได้แต่ทักกันบ้าง กินข้างยัง งานเยอะไหม ฯลฯ เขาเคยขอเบอร์ไว้นานแล้ว เขาว่าอยู่วงการเดียวกัน เผื่อจะได้ถามข้อมูลกันบ้าง ที่ผ่านมา มันเป็นความสัมพันธ์แบบคนแปลกหน้าเต็มรูปแบบ เพราะเขามีตัวตนอยู่แต่ในเอ็ม เมื่อคืน ออนเอ็มเจอกันอีก เขาถามอะไรสักอย่าง เรากะลังหงุดหงิดงานเยอะนี่นั่นโน่นเลยวีนๆเหวี่ยงๆไปนิดนึง "รมไม่ดี ไม่ว่างคุย" เราตอบไปงี้ เขาถามว่าเป็นอะไร เราว่า ..ปั่นงานไม่ทัน ไม่มีสมาธิ.. สักพักมีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา เรารับโทรศัพท์ ผู้ชายในเอ็มโทรมาวุ้ย เขาบอกว่า ผมจะร้องเพลงให้ฟังนะ อะแฮ่มๆๆๆ " เกี่ยวเถอะนะแม่เกี่ยว โย้นๆ อย่ามัวชะแง้แลเหลียวเดี๋ยว เคียวจะเกี่ยวก้อยเอย " มันตลกเอามากๆ อยู่บางกะปิดีๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาร้องเพลงเกี่ยวข้าวให้ฟัง เขาร้องเพลงไรไม่รู้อีกสองสามเพลง สักพักก็บอกว่า "อารมณ์ดีหรือยัง ผมไปทำงานต่อนะ งานเยอะเหมือนกัน อายคนด้วย คนแถวนี้เขามองใหญ่เลย" เราว่า คนแปลกหน้าบางคน ก็น่ารักเอามากๆ เมื่อคืนนี้ เรายิ้มปากฉีกจะถึงรูหูได้มัง จากคุณ : แม่ขวัญข้าว เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 14:45:02

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนสึนามิ ผมเดินผ่านสภากาชาด เพราะไปหลีสาวบัญชี เอ๊ย ไปหาเพื่อนแถววิศวะ ผมเห็นแม่ค้าขายของจากอีกฝั่งถนน ผมเห็นเด็กเดินผ่านมา ผมเห็นนิสิตแถวนั้น ผมเห็นคนไม่รู้จักกันเลย แบ่งงาน แบ่งหน้าที่ ช่วยกันขนของ หลายๆรถบรรทุก ทุกคนเหนื่อย ทุกคนล้า ไม่ได้อะไรเลย หน้าตาเคร่งเครียด อย่างกับงานของตัวเองที่ต้องทำอย่างเร่งด่วน ตั้งแต่เช้าจนดึก คนกลับไปแล้ว ก็กลับมาใหม่อีกรอบ ไม่มีการประกาศหาอาสาสมัคร ไม่มีการเรียกร้องขอคนเพิ่ม ส่วนมากเดินผ่านมา ผ่านไป ทั้งๆที่ ตัวเอง มีหน้าที่ ขายข้าวแกง เรียนหนังสือ ทำบัญชี ... ยากจะบรรยายด้วยตัวอักษร แต่วันนั้นผมเข้าใจทันทีว่า คนไทยมีน้ำใจ หมายความว่าอย่างไร จากคุณ : the_architect เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 16:46:39

ความคิดเห็นที่ 7 ในสถานที่บริจาคโลหิตของสภากาชาติ ตอนสึนามิ เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมเห็นคนต่อแถวจากอาคารหน้าตึกไปกระทั่งหางแถวอยู่นอกถนน จนประกาศว่า กลุ่ม + พอแล้ว ขาดกลุ่ม - จนคนไม่ได้บริจาคโวยวาย ผมเห็นเงินเป็นปึกๆ ไปกองตรงสถานที่บริจาค โยนเสร็จแล้วเดินไปเลย (เอาใบเสร็จไปหาภาษีได้นะ) ผมเห็นคนขนของบริจาคมาวางจากสามล้อ แล้วขับไปเลย ยากจะบรรยายด้วยตัวอักษร แต่วันนั้นผมเข้าใจทันทีว่า คนไทยมีน้ำใจ หมายความว่าอย่างไร จากคุณ : the_architect เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 16:50:23

ความคิดเห็นที่ 8 เล่ามั่งๆ เรื่องที่เจอในพันติ๊บห้องนี้แหละ สมัยที่เล่นแรกๆเลย เข้ามาโดยไม่รู้จักใคร ไม่เคยตามอ่านเรื่องของใครมาก่อน ตอนนั้นอกหักขั้นรุนแรง โศกเศร้าเสียใจ ฟูมฟายจะขาดใจตายให้ได้ ก็มาตั้งกระทู้เพ้อๆระบายอารมณ์ ล๊อคอินอื่นๆก็เข้ามาให้กำลังใจ เตือนสติ ปลอบโยน แต่มีล๊อคอินนึง ใช้วิธีปลอบโดยการหารูปกระต่ายตลกๆมาลง รูปแต่ละรูปจะมีคำปลอบแบบฮาๆ จำได้ว่าจากที่นั่งน้ำตาแตก กลายเป็นร้องไปหัวเราะไป ใครก็ไม่รู้อุตสาห์นั่งหารูปมาลงกระทู้เราเกือบ 10 รูป แล้วยังมีคำปลอบฮาๆผสมข้อคิดเตือนสติ สำหรับเราตอนนั้น ข้อความจากคนแปลกหน้าทั้งหลาย คือกำลังใจเดียวที่ช่วยเราไว้เลย ทุกวันนี้ยังเซฟรูปเก็บไว้ นั่งดูทีไรก็ยิ้มทุกครั้ง ล๊อคอินนั้นคือ "ผึ้งน้อยพเนจร" จากคุณ : งามครอบคลุมจักรวาล เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 16:53:11

ความคิดเห็นที่ 9 นึกไม่อ่ะค่ะ = = นึกออกแต่ที่ตัวเองทำให้คนแปลกหน้า วันนั้นกลับจากเข้าค่าย แบกเป้ใบโตมากๆ  มือก็ถือกระเป๋าโน๊ตบุค สภาพในตอนนั้นเหมือนคนกำลังย้ายบ้าน  ก็ขึ้นรถเมล์ ยืนได้สักพักที่นั่งก็ว่าง เราก็ไปนั่ง  นั่งได้แปปเดียว คนท้องแก่ก็เดินขึ้นรถเมล์มา  ไม่มีใครลุกให้คนท้องนั่ง เราเลยลุกขึ้นให้คนท้องนั่ง แล้วตัวเองก็ยืนโหนรถเมล์ต่อไป แล้วสักพักนึงมีป้าคนหนึ่งก็เรียกเราให้เรามานั่ง สภาพป้าแกกันที่นั่งให้เราเต็มที่ 555  ป้าบอกว่าจะลงแล้ว   ก็แค่นี้แหล่ะค่ะ จากคุณ : BIOTOMNEG เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:28:24

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้ว ออกจากกระทู้ด้วยความปลาบปลื้มครับ จากคุณ : unconscionable reason เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 18:30:21

ความคิดเห็นที่ 11 เหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดกับเราเองนะคะ แต่เคยดู reality TV show ของอังกฤษแล้วชอบมาก เลยอยากเอามาเล่าให้ฟังค่ะ รายการชื่อ "secret millionaire"  theme หลักๆของรายการคือ เค้าจะให้เศรษฐีปลอมตัวเข้าไปคลุกคลีกับชุมชนใหม่ที่เค้าไม่เคยรู้จักมาก่อน (ส่วนมากจะเป็นชุมชนที่ยากจน) เค้าก็จะเข้าไปทำความรู้จักกับคนในชุมชน แล้วหลังครบหนึ่งอาทิตย์เค้าก็จะตัดสินใจว่าจะให้เงินช่วยเหลือใคร (อาจให้กับองค์กรต่างๆของชุมชน หรือ ให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นการส่วนตัวก็ได้) ที่เราชอบมากๆมีสองเหตุการณ์ เหตุการณ์แรก เศรษฐีคนนี้เค้าไปเห็นการทำงานของคนกลุ่มนึง ที่พยายามเรี่ยไรเงิน หาเงินบริจาคมาทำ "lunch club" คือทำอาหารกลางวันให้คนที่ไม่มีเงิน (ส่วนมากเป็นพวก homeless) กินกันฟรีๆอาทิตย์ละครั้ง เศรษฐีคนนี้เค้าเข้าไปคลุกคลีทุกอย่าง เห็นตั้งแต่การไปจ่ายตลาดว่าเค้าเหนื่อยกันขนาดไหน ต้องเดินวนทั่วตลาดเพือหาว่าแครอทร้านไหนถูกที่สุด ทั้งๆที่สมาชิกทุกคนแก่มาก แข้งขาก็ไม่ค่อยดี แต่ก็ยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นล้วนๆ กลับจากตลาดยังต้องมาเตรียมทำอาหารกันอีก พอถึงวันที่จะเปิดให้คนเข้ามากิน มีคนมาต่อคิวตั้งแต่เช้า ทุกคนมีความสุขมาก แต่หัวหน้าโครงการเล่าให้เศรษฐีคนนี้ฟังว่า คลับนี้อาจจะต้องปิดตัวลงเร็วๆนี้เพราะเงินไม่พอ  ท้ายที่สุดเศรษฐีคนนี้เลยให้เงินบริจาคไปหลายหมื่นปอนด์ คนที่คลับร้องไห้กอดกัน บอกว่าเงินที่ได้จะทำให้ทำ lunch club ไปได้อีกหลายเดือน ทุกคนดีใจมาก ไม่ได้ดีใจที่ตัวเองได้เงิน เพราะเป็น charity ล้วนๆ ไม่มีเงินเดือน แต่ทุกคนในคลับดีใจที่คน homeless จะมีอาหารกินฟรีไปได้อีกหลายเดือน อีกเหตุการณ์นึง เศรษฐีคนนี้ไปเห็นครูที่เปิดโรงเรียนสอนบัลเล่ต์ที่ใกล้จะต้องปิดตัวลงเต็มที เพราะชาวบ้านก็ไม่ค่อยมีเงิน บางทีก็จ่ายมาเป็นของอย่างอื่นเช่น อาหาร เสื้อผ้า ครูคนนี้เล่าให้เศรษฐีฟังว่าปลายเดือนนี้เค้าจะต้องปิดโรงเรียนแล้วเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าสถานที่ เค้าเสียดายแทนเด็กคนนึงมากที่ต้องเลิกเรียน เพราะมีพรสวรรค์ชัดเจน น่าจะไปได้ไกลถ้ามีคนสนับสนุน เศรษฐีคนนี้เลยให้เงินครูคนนี้หลายหมื่นปอนด์เหมือนกัน แล้วไปบอกเด็กคนนั้นที่ครูพูดถึง (เด็กอายุแค่ 12 ปี แต่เค้ารู้แล้วว่าเค้าจะไม่ได้เรียนต่อเพราะโรงเรียนจะปิด) เศรษฐีบอกเด็กคนนั้นว่า โรงเรียนจะยังเปิดสอนได้ต่อ แล้วเค้าจะจ่ายเงินค่าเรียนบัลเล่ต์ให้เด็กคนนี้จนกว่าเด็กจะอายุ 18 ปี แล้วหลังจากนั้นถ้าเด็กสอบเข้าเรียนในสถาบัน Ballet Academy ได้ เค้าจะส่งให้เรียนจนจบ (ปกติเด็กที่อังกฤษเรียนฟรีจนจบม.ปลายค่ะ แต่ถ้าจะเรียนกิจกรรมนอกหลักสูตรพวกนี้ต้องจ่ายเอง)..... ตั้งแต่เศรษฐีคนนี้เริ่มพูดจนจบ เด็กคนนี้ยิ้มอย่างเดียวนิ่งมาก พอเศรษฐีพูดจบซักพัก เด็กก้มหน้าร้องไห้โฮเลย เค้าดีใจมาก ทำเราร้องไห้ไปด้วย รายการนี้ไม่มีใครรู้ว่าเศรษฐีนี่คือ เศรษฐีนะคะ จะมารู้ก็คือวันที่จะให้เงินแล้ว ส่วนมากเศรษฐีพวกนี้จะพยายามเข้าไปคลุกคลี เข้าไปของานทำ และบ่อยครั้งที่ถูกไล่ออกมา เพราะฉะนั้นคนที่เค้าช่วยจะเป็นกลุ่มคนที่ดีกับเค้า ต้อนรับเค้าทั้งที่ไม่รู้ว่าเค้าคือใคร ขอโทษที่ยาวไปหน่อยนะคะ แต่เห็นว่าเรื่องน่ารักดี เลยอยากเอามาแบ่งปันค่ะ ^^ จากคุณ : PiNk*BloSsom เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 18:55:05

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านต่อ เค้าอยากโหวตกระทู้นี้ให้ไ้ด้เป็นทู้แนะนำจังเลย มีแต่เรื่องดีๆ ทำให้ยิ้มได้ จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 19:16:54

ความคิดเห็นที่ 13 เอาเรื่องไหนก่อนดีล่ะ ตอนทำโปรเจ็คก่อนจบ ...ได้หัวข้อมาอย่างยาก มีชิ้นนึงเป็นภาษาเยอรมัน ต้องแปล บทการทดลองทางวิทยาศาสตร์ยากแล้วนะ ดั๊นนนเป็นภาษาเยอรมันอี๊กกก อ๊ากกกก หนูไม่ได้เรียนภาษามานะฮ่ะ ท่านอาจ๊ารยยยยยยย์ ว่าแล้วก็บ่นๆ ใน m กะเพื่อนคนนึง ซึ่งไม่เคยเจอหน้าเลย อายุห่างกันเป็นโยชน์ แต่เราชอบปีน อิอิอิ พี่แกอยากเด็กด้วยมั้ง วันรุ่งขึ้น ได้ผล อาจารย์จุฬาคนนึง มาแปลให้ กันทีละพารากราฟ (เพราะเพื่อนคนนั้นไปบ่นให้อาจารย์ฟัง อาจารย์ก็ออกแนวเสือก ไหนมาลองดูสิ ยากแค่ไหนเชียว อาจารย์พูดแบบนั้นจริงๆ) ส่งข้อความกันไปทาง m ทีละเล็กๆ ทีละน้อย โหลดข้อมูลกระจาย เชื่อป่ะ ว่าอาจารย์คนนั้นกะเราไม่เคย คุยกันมาก่อน เพื่อนเราใน m คนนั้นก็รุ่นลุงแล้ว ตอนที่เอาไปเล่าไม่ได้กะขอความช่วยเหลือ แต่อยากระบายอาจารย์งี่เง่าจริงเว้ย ภาษาเยอรมันหนูจะไปแปลได้ไง ซึ้งน้ำใจ ทั้งลุง เป็นซีไรต์ไปแล้ว ซึ้งน้ำใจอาจารย์สาวคนนั้น แต่งงานไปแย้ว ว่าแล้วหนูก็เรียบจบ เพราะความช่วยเหลือของทั้งสอง สวัสดี อาจารย์คนนี้โคตร อึดเลย กลับมานั่งนึกดูอีกทีดึกๆ ดื่นๆ ต้องมานั่งตาค้างตีสี่ตีห้ากะเรา ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของแกเลย แท้ๆ รู้จักกันรึก็เปล่า จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 22:17:46

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อไว้ก่อน จากคุณ : นายไวรัส เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 22:45:23

ความคิดเห็นที่ 15 มาขอเล่าต่อนะคะ พอนึกออกบ้างละ ^^ เอาเหตุการณ์ที่เกิดกับเราเมื่อกี้เลยนะ เราไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด แล้วถอดนาฬิกาวางไว้ (นาฬิกาเรือนนี้แม่ซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบเข้ามหาลัยได้ค่ะ รักมาก)  แล้วเราก็เปลี่ยนที่อ่านหนังสือใหม่อ่ะค่ะ โดยลืมนาฬิกาไว้บนโต๊ะนั่นแหละ - -" ก็อ่านหนังสือได้สักพัก ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมายื่นนาฬิกาให้ เราทั้งตกใจทั้งงง (ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองลืมนาฬิกา) พอตั้งสติได้ก็ยกมือขอบคุณค่ะ (ขี้ลืมได้อีก) แล้วก็มีอีกครั้งนึงที่เราลืมมือถือไว้ที่ห้องสมุด(อีกแล้ว) เรากลับมาถึงห้องตกใจมาก อ๊าง มือถือหายไปไหน  แม่บอกว่ามีคนโทรเข้ามือถือแม่ บอกว่าลูกลืมมือถือไว้ที่ห้องสมุด (เขาโทรเข้าเบอร์แม่เราที่เราเซฟไว้)  ก็เลยได้มือถือคืนมา  ^^ นึกออกจะมาเล่าอีกนะ   (โดยส่วนตัวไม่ค่อยมีคนช่วยเหลือเราหรอกค่ะ 55 ส่วนมากจะเป็นเราที่ไปช่วยคนอื่นมากกว่า  ถ้ามีใครสักคนช่วย จะซึ้งน้ำตาแทบไหล แหะๆ)   ขอบคุณมากๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 52 00:27:19 จากคุณ : BIOTOMNEG เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 00:08:00

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนประถม นั่งรถเมล์ไปหอพักโรงเรียน มีนักศึกษาสาว ม.สยามลุกให้นั่ง ประทับใจมาก จำหน้าไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เห็น ม.สยาม หรือ นักศึกษาจาก ม.สยาม จะมีความรู้สึกชื่นชมเสมอ และก็สืบทอดความมีน้ำใจ ลุกให้คนอื่นนั่งเสมอทั้งรถเมล์ หรือ รถสาธารณะอื่น ๆ จากคุณ : Lazy Genius เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 13:41:36

ความคิดเห็นที่ 17 มาเล่าบ้าง..ช่วงหลายปีก่อน อิชั้นยังขับรถมิร่าคันเล็ก ๆ อยู่ค่ะ..วันนึง ขับอยู่บนถนนอยู่ดี ๆ รถก็แป้ก เครื่องดับไปซะเฉย ๆ  ดีที่ว่ายังมีแรงเฉื่อยให้รถไหล ๆ ไปจอดแอบข้างไหล่ทางได้บ้าง..โชคดีที่ตรงนั้น มีร้านขายพวกอุปกรณ์ก่อสร้างเล็ก ๆ อยู่พอดีค่ะ..พี่ที่เป็นเจ้าของร้านออกมาช่วยเข็นรถให้หลบเข้าไปอยู่หน้าร้านเค้า แล้วอิชั้นถึงโทร.ตามน้าชายให้เอารถอีกคันมาลากไปได้..เห็นความมีน้ำใจพี่เค้าแล้ว อิชั้นก็ได้แต่ขอบคุณพี่เค้าอยู่เสมอค่ะ สังคมจะน่าอยู่ ถ้าพวกเรามีน้ำใจให้กันน่ะนะคะ ^^ จากคุณ : i'm not superman เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 20:02:12