ความคิดเห็นที่ 1 ...ลองอ่านตามลิ้งค์ครับ... http://www.thailabonline.com/mental-mooddisorder.htm จากคุณ : หมี่สดล้วน เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 14:00:34

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นใจจังครับ ตอนแรกที่เข้ามาอ่านนึกว่าเป็นวันแดงเดือดของผู้หญิงซะอีก กำ..เป็นโรคเครียดซะ อืม ผมอยากแนะนำลองหาเวลาพักผ่อนนะครับ เที่ยวสถานที่เจ้าตัวอยากไป คืออยากไปจริงๆน่ะครับ ไม่ใช่เรายัดเยียดให้แกไป แล้วก็ อย่าแสดงอาการว่าเป็นห้วง เป็นห่วง ไม่ได้หมายความว่าไม่ให้ห่วงนะครับ คือเจ้าตัวเค้าคงเครียดอยู่เป็นทุนที่ต้องให้ใครมาดูแล เอาเป็นว่าทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด ดูแลแบบห่างๆ แต่ห่วงๆน่ะครับ พยายามเข้านะครับ รักแท้...สู้ๆครับ(อาราว่าตัวเองก็อยากมีมั่งไอ้รักแท้เนี้ย) โอ้วววว อิจฉู จากคุณ : เทียมฟ้าหน้าใส เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 17:40:00

ความคิดเห็นที่ 3 แม่ยายผมเคยมีอาการทางประสาทมาตั้งแต่สมัยสาวๆ ไม่มีใครทราบสาเหตุแน่ชัด ทราบแต่ว่าแกเจอปัญหาใหญ่ๆ มาทั้งชีวิต อาการเคยกำเริบตอนผมรับมาอยู่ด้วยใหม่ๆ ในสภาวะแวดล้อมที่ผ่อนคลาย และรับการบำบัดรักษาด้วยยาอย่างต่อเนื่องนับสิบปี ไม่น่าเชื่อว่าทุกวันนี้ แม่ยายผมกลับมาเป็นปกติได้ และเป็นคนดีมากๆ เลยครับ เพื่อเป็นกำลังใจครับ จากคุณ : พ่อโปรเจ็กต์ เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 19:08:30

ความคิดเห็นที่ 4   ขอแชร์ประสบการณ์ค่ะ แม่เราก็เป็นโรคอารมณ์แปรปรวนค่ะ ชื่อโรคไบโพล่าร์ อาการของโรค ก็คือ วันดีคืนดี ก็ซืมเศร้า อยากตาย สิ้นหวังในชีวิต อยากนอนตลอดเวลา ฯลฯ พักใหญ่ ๆ แล้วจู่ ๆวันดีคืนดี ก็ active ไม่หลับไม่นอน ใช้เงินเปลืองสุด ๆ ซื้อทุกอย่าง ไม่สนใจว่า ฐานะทางบ้านจะเป็นหนี้อย่างไร ก้าวร้าว ไม่กลัวใคร คิดว่า ตัวเองเจ๋งสุด ๆ ซึ่งอาการที่เป็นทั้งหมด ไม่ใช่ตัวแม่เลย ถ้าใครไม่มีความรู้ในโรคนี้ ก็คงคิดว่า คงโดนผีเข้าแหง ๆ โชคดีที่เราเรียนมาทาง จิตวิทยาพอดี และก็เพิ่งผ่านบทเรียน ว่าด้วยโรคอารมณ์แปรปรวน ก็เลยพาแม่ไปพบจิตแพทย์ รักษาด้วยยานานเหมือนกัน เพราะโรคนี้ เกิดจาก ความไม่สมดุลของสารเคมีในสมอง ที่ทำหน้าที่ควบคุมอารมณ์ จำเป็นจะต้องใช้ยาปรับสมดุลสารเคมีดังกล่าว พร้อมกับที่ ผู้ใกล้ชิด ครอบครัว จะต้องพยายามช่วย ๆ กันค่ะ พยายาม สร้างสิ่งแวดล้อมให้ผู้ป่วย รู้สึกปลอดภัย ไม่เครียด หลีกเลี่ยงสิ่งกระตุ้นที่จะทำให้ผู้ป่วยเครียด เพราะ ยาอย่างเดียวก็อาจไม่ได้ผลนัก ถ้าหาก ผู้ป่วยยังต้องอยู่กับสิ่งที่ทำให้เค้าเครียด อย่างแม่ของเราตอนนี้ อาการปกติแล้วค่ะ กลับมาเป็นคนเดิมทุกประการ เพียงแต่ยังคงกินยาต่อเนื่องไป ซึ่งอาจจะต้องกินไปตลอดชีวิต เพราะอายุเยอะแล้ว บวกกับ เป็นซ้ำหลายรอบ แต่ถ้า ผู้ป่วยของคุณ เพิ่งเริ่มเป็นครั้งแรก แนะนำว่า ให้รีบไปพบจิตแพทย์เพื่อรับยามารักษา และคนรอบข้างก็ต้องพยายาม ช่วย ๆ กันค่ะ ถ้าเป็นครั้งแรก ๆ และไม่เป็นซ้ำ หมอก็จะให้กินยาต่อเนื่องไม่นาน ก็จะพิจารณาหยุดยาได้ค่ะ แต่ อย่าหยุดกินยาเองนะค่ะ เพราะจะทำให้ผู้ป่วย ดื้อยาได้ การเป็นโรคทางจิตเวช อาจะทำให้ผู้ดูแล เบื่อหน่ายได้ค่ะ เพราะ ผู้ป่วยจะพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริง ไม่เข้าใจเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น สนใจแต่ความต้องการของตัวเอง ถ้าหากคุณเป็นผู้ดูแลก็อย่าไปโกรธเค้าเลยค่ะ ให้พยายามปลอบใจตัวเองไปว่า นั่นไม่ใช่ตัวเค้าจริง ๆเค้ากำลังป่วยอยู่ ถ้าเราเข้าใจ เราก็จะไม่ท้อ ที่จะดูแลให้ผู้ป่วยกลับมาหายเป็นปกติ ย้ำนะค่ะ ต้องกินยาให้ครบตามหมอสั่ง (อันนี้ สำคัญมาก ๆ เพราะ การรักษาโรคประเภทนี้ ใช้ยาเป็นหลัก ถ้าไม่กิน ก็จะไม่มีทางหายขาดได้เลย และถ้ากิน ๆ เลิก ๆ ก็ทำให้ดื้อยา จะทำให้รักษายากมาก ๆ เข้าไปอีก หนำซ้ำอาการของโรคจะเพิ่มมากขึ้น อย่างเคสแม่ของเรา อาการที่เลวร้ายที่สุด คือ หลงผิดอย่างรุนแรง และหวาดระแวงว่าจะมีคนมาทำร้าย จนเกือบทำร้ายลูก ) หลีกเลี่ยง สิ่งที่กระตุ้นความเครียด และเข้าใจผู้ป่วยเยอะ ๆ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอให้ผู้ป่วยของคุณหายไว ๆ นะค่ะ จากคุณ : นกพิราบขาว เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 20:27:44 A:118.173.44.231 X: TicketID:193410

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ บางครั้งเค้าก็ทำพฤติกรรมที่ทำให้เราปีดแตกหลายเรื่อง เช่น แอบดูเราอาบน้ำ (ทำไมฟระ) ก็โกรธอาละวาดแว้ดๆออกไปเลย แต่ถือว่านี่ระงับอารมณ์แล้วเพราะคิดในใจว่าเค้าป่วย เค้าป่วย โดยส่วนตัวเราเองเป็นคนอารมณ์ร้าย โมโหร้ายกับทุกสิ่งอัน แต่ตอนนี้เย็นลงมากแล้วค่ะ ขอบคุณทุกความเห็นจริงๆ พยายามหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตจึงได้ทราบว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหม่เลย จากคุณ : น้องเป็ด เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 23:35:22

ความคิดเห็นที่ 6   รพ ยุวประสาท จง สมุทรปราการค่ะ จากคุณ : Nature Escape เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 00:57:31

ความคิดเห็นที่ 7   ลิเทียม ทางออกสุดท้าย และแนะนำว่า ไม่ควรพูดคุยเรื่องอาการป่วยนี้กับคนภายนอกโดยไม่จำเป็น คือไม่พูดเลยดีกว่า ยิ่งนายจ้าง ครูบาอาจารย์ นี่สำคัญ ทางวิชาการ เรียกว่าอะไรๆ แบบ Stigma (ตราบาป) หมายความว่า ทั้งที่ ผู้ป่วยก็ปกติ มีความสามารถดีกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ แต่กลับไม่ได้รับความไว้วางใจ มอบหมายงานให้ ไม่อยากเสี่ยง มีอะไรแปลก นิดๆ หน่อยๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ ก็มองว่าเป็นอาการทางประสาท ทั้งที่บางคน ทำอะไรเพี้ยนๆ มากกว่าอีก ไม่เห็นสนใจ ขนาด ญาติๆ หรือ แม้แต่ จขกท. เองก็ไม่แน่ เช่น แฟนคุณ อาจจะไปก้มๆ ดูๆ สนใจอะไรบางอย่างข้างห้องน้ำก็ได้ สมมติ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 52 21:37:48 จากคุณ : เจริญจิต เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 21:35:25

ความคิดเห็นที่ 8   http://www.thaifamilylink.net/mambo454/index.php?option=com_content&task=view&id=129&Itemid=17 ลองติดต่อไปตามlinkนี้นะคะ เป็นชมรมเพื่อนไบโพลาร์ 02-968-9659 02-525-2330 EXT2146 น่าจะมีคนให้คำปรึกษาได้ จากคุณ : krisana เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 09:45:04 A:58.8.108.102 X: TicketID:234001