 |
ไม่รู้ว่าผมเขียนเพื่ออะไร ทำไม แต่รู้ว่าผมสับสนเหลือเกิน
|
|
ไม่รู้ว่านี่เป็นคำถาม ระบายความอัดอั้นตันใจ การขอความเห็น หรือคือทั้งหมดรวมกัน ?
มันอาจคล้ายเป็นแค่การทบทวน เรียบเรียงความคึดในหัวและสิ่งที่เกิดขึ้น ?
แต่มันก็ได้ทำให้ตัวหนังสือนี้ปรากฏบนโลกอินเตอร์เน็ตอีกกระทู้หนึ่งจนได้
และผมคิดว่าเมื่อเขียนจบ ผมคงได้บทสรุปให้กับตัวเอง
ผมมีคนรักอยู่ เป็นคนรักคนแรก คบกันและอยู่6ปี อยู่บ้านเดียวกัน มาตั้งแต่สมัยเรื่ยนปี 2 จนปัจจุบันมีงานการทำกันแล้ว
มีใครซักคนเคยบอกผมว่า
ว่ากันว่า... ส่วนที่น่ากลัวที่สุดของคนมีความรัก....
คือการที่รักกันมาแนบแน่น สวยหรู
โดยไม่เคยมีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งเลย"
เพราะความสวยงามราบรื่น มันทำให้เรา "วางใจ" "ไว้ใจ"
และอาจบางครั้ง อาจทำให้เรา "ละเลย" เธอไปบ้าง
ตัวผมเองไม่ค่อยอ่อนหวาน ไม่หวือหวา เรื่อยๆ และค่อนข้างเก็บตัว
แตกต่างกับคนรักของผม เธอสนุกสนาน เฮฮ่า ชอบเที่ยวภูเขา ธรรมชาติ
เรื่องมันเลยเกิดจากความไม่ลงตัวของเรา เธอไปเที่ยวตจว. กับเพื่อนๆ (ผมก็รู้จักหลายคนอยู่)
แต่ผมไม่ได้ร่วมไปด้วย และเธอเกิดไปเจอคนที่ใช่ ที่เข้ากันได้ ในทริปนั้น
และตั้งแต่นั้นเมือเธอกลับมา ผมก็รู้เลยว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป
วันพุธที่แสนเศร้า
คืนวันนั้น ผมเกิดสงสัยในความเปลี่ยนแปลงของเธอ จึงทำบางอย่าง
ทำให้รู้ว่าเธอแอบติดต่อกับผู้ชายคนนั้น และแอบนัดเจอกันในวันเสาร์2คน และเจอกับเพื่อนๆในเวลาต่อมาหลังจากนั้นๆ
คืนนั้นผมสับสนมาก ร้องไห้ มันบีบในอก มันจี๊ดๆบอกไม่ถูก ผมนอนไม่หลับซักนิด
ตามองความมืดยามกลางคืนจนเช้าไม่รู้ว่าจะทำไงต่อกับอนาคตดี
-------------------------------------------------
วันพฤหัสที่พร่าเลือน
วันต่อมามาผมไปทำงานตามปกติ เก็บความรู้สึกไว้ในใจ เก็บคำถามไว้มากมาย
เย็นวันนั้นผมเลยตัดสินใจคุยกับเธอ ผมบอกว่าผมรู้สึกได้ว่าเธอแปลกไป ผมถามว่าเธอยังรักผมมั้ย
คำคอบคือเธอยังรักผมอยู่ ผมรู้สึกได้ว่ามันคือรักจริงๆ แต่ไม่อาจแน่ใจได้ว่ามันคือรักเเค่ไหน เท่าไหร เพราะที่เหลือคงเจือด้วยความผูกพัน
ผมจึงถามเธอกลับไปว่า ถ้ารักกันทำไมถึงทำแบบนี้ ผมบอกว่าผมรู้ในเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว (ก็พร่ำไป บลา บลาา ๆ น้ำเนา พระเอกสุดๆ)
คุยกันถึงความรู้สึกที่ผมมีอยู่ในใจ ผมรูสึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมขอโทษเธอกับความน่าเบื่อของตัวผมเอง
ผมยังรักเธออยู่ และยังสามารถตกหลุมรักเธออีกได้เรื่อยๆ ความรู้สึกรักจะยังไม่เปลี่ยนแปลง
แต่ผมต้องการความชัดเจน จึงขอเธอไปว่า หากจะคบคนใหม่ ให้เธอแค่ขอเลิกเราก่อน...
เธอร้องไห้ออกมา เธอบอกว่าไม่อยากเลิกกับผม เธอขอโทษผม เธอรู้สึกผิดมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ความสัมพันธ์ของเธอกับเขายังไม่มาก ยังไม่มีอะไรเกินเลย (ผมดูแล้วว่าเธอยังตัดเขาไม่ได้ง่ายๆแน่ )
(ถ้ามองแบบเข้าข้างตัวเองคือผมว่ามันเร็วไปที่เขาสองคนจะรักกัน ผมกลัวเธอโดนหลอก)
คืนนั้นเราไม่ได้คำตอบอะไร ยังคงไม่มีอะไรชัดเจน ทุกอย่างพร่ามัวเหมือนน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่จบสิ้น
-------------------------------------------------
วันศุกร์แห่งความหวัง
ความมืดกลับมาอีกคืน เมื่อเรากลับจากที่ทำงาน ถอดหน้ากากคนทำงานที่สวมใส่มาตลอดวันออกออกแล้วความทุกข์ก็ทะลักออกมา
เราสองก็กลับมาเธอร้องไห้อีกครังในคืนนั้น เธอรู้สึกผิดมาก เธอรูสึกว่าตัวเธอเป็นคนเห็นแก่ตัว เป็นคนไม่ดี
ผมมองว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิด กับเรื่องของความรัก มันจะมีถูก มีผิดได้ยังไง
ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร ตัวเธอเป็นตัวของเธอเอง คิด และมีหัวใจคนละดวงกัน
เธอบอกว่าเธอไม่สามารถเลิกกับผมได้ เธอทั่งรักทั้งผูกพันกับผมมาก
แต่เมื่อผมถามกลับไปว่าแล้วเธอจะหยุดความสัมพันธ์นั้นกับคนใหม่ได้มั้ย
......
(ความเงียบบอกผมว่าว่าเธอไม่สามารถทำได้)
วันนี้เธอบอกกับผมว่า เธอขอเวลาหน่อย เธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เธอขอเวลาจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง
-----------------------------------------------
วันเสาร์เธอไปตามที่นัดเขา และเพื่อนๆไว้
ผมเองก็เริ่มมองหาที่อยู่ใหม่ มันคงไม่ดีแน่ถ้าเรายังอยู่กันแบบนี้ ผมต้องเสียใจ หรือคิดกังวลทุกครั้งเหรอ ว่าเธอทำอะไรที่ไหนอยู่
เพราะด้วยความเจ็บนี้อาจเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมคิดจะย้ายออกไป (ผมกลัวจะรักเธอน้อยลง)
เมื่อเธอกลับมา ผมดันไปถามเธอว่า เธอจัดการในสิ่งที่เธอบอกไว้หรือยัง ให้ตายสิ บ้าแท้ๆ ผมไม่น่าถามเลย...
เธอร้องไห้มากมาย ผมคุยเรื่องที่ผมจะทำให้มันง่ายขึ้น ผมพูดเรื่องที่ผมคิดจะย้ายออก
เธอยิ่งร้องใหญ่ เธอบอกว่าเธอขาดผมไม่ได้ (ผมดีใจจัง)
เสต็ปเดิม เราก็ร้องไห้กันอีกแล้ว
-----------------------------------------------
วันอาทิตย์ส่องสว่าง
ผมได้แต่คิดกับตัวเองว่าจะทำอย่างไงดี
ถ้าเขารู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว ว่าผมอยู่บ้านเธอ นั้นอาจจะทำให้เธอหมดสิทธ์สร้างความสัมพันธ์ต่อ
ซึ่งนี่อาจเป็นรักแท้ของเธอก็ได้ ผมแค่ดันมาก่อน แล้วมาทำให้เรื่องมันยากขึ้น
หรือถ้าผมหน้าด้านอยู่ต่อ ถ้าเธอจะเลิกรักเขาได้... มันก็โอเค ผมมั่นใจว่ายังกลับมารู้สึกรักเธอได้เหมือนเดิม
แต่ถ้าเธอตัดเขาไม่ขาดหละ ถ้าใช้เวลาอีกนาน ผมกลัวว่าผมจะรักเธอน้อยลง กลัวว่าความรู้สึกที่ดีมันจะเลือนหาย
ออกไปตอนนี้อาจจะรักษาความรู้สึกกดีๆที่ให้กันไว้ดีกว่า
แต่ถ้าผมตัดสินใจไป ถ้าเกิดผมคิดผิดหละ เกิดเขาไม่จริงจัง เดี๊ยวก็เลิกกันไปหละ
ผมกลัวเธอเจ็บ กลัวเธอโดนหลอก ถ้าผมไปเธอจะอยู่ยังไง (หลงตัวเองเกินไปมั้ย หว่า) แต่ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ
แล้วผมก็ได้ไปอ่านกระทู้หนึ่งมา คุณ #^_^# นู๋อายยย ตอบได้น่าฟังมาก ผมขอยืมมาใช้กับเรื่องของผมเอง และขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
" ความรักต้องอิสระ
แปลว่าเราไม่ต้องไปพยายามฝืนทำอะไรกับมันเลย ปล่อยมันไปตามธรรมชาติ
แล้วทุกอย่างมันจะเหมือนสายน้ำ ไหลไปสู่ที่ๆควร ถ้าเราจะสุข เราก็สุขในที่สุด"
ผมว่าผมได้คำตอบแล้ว ผมจะไม่คิดอะไร จะปล่อยให้มันเป็นไป รอดูว่าจะเกิดอะไรต่อไปแล้วค่อยคิด ค่อยรับมือกับมัน
ให้ทุกอย่างไปสู่สิ่งที่ควรเป็นของมันเอง ในขณะนี้ผมก็จะพยามดูแลเธอให้ดีที่สุด เท่าที่เวลาที่ผมมีเหลือกับเธอ
พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไป ผมยังไม่รู้เลย ปล่อยให้มันเป็นไป Que sera, sera....
| จากคุณ |
:
wasolme 
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 พ.ย. 52 15:58:32
|
|
|
| |
