แล้วใครกันเล่า! ที่ทำให้ฉันเป็นคนใจร้าย
|
|
เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ที่เธอมาพร่ำขอโอกาสจากฉัน
ฉันยังใจแข็งอยู่ หลังจากที่เพื่อน ๆ ในห้องนี้ บอกว่า
ฉันเหมือนจะใจไม่แข็งพอ
ฉัน : เลิกยุ่งกับฉันซะทีได้มั้ย
เธอ : ถ้ายังรักกันบ้างคงไม่เป็นแบบนี้
ครั้งนี้รู้แล้วจริง ๆ ขอแก้ตัวอีกครั้งได้มั้ย
ฉัน : ถ้าฉันจะให้โอกาสเธอ ฉันให้ไปตั้งแต่ครั้งแรก
ที่เธอขอแล้ว คงไม่ต้องมาขอเป็นสิบ ๆ คร้ั้งแบบนี้หรอก
ที่ฉันเป็นแบบนี้ มั้นไม่ได้อยู่ ๆ ฉันก็เป็น ฉันพูด ฉันบอก
เธอทุกอย่างว่าอย่าทำแบบนั้น อย่าทำแบบนี้ เธอไม่เคยฟัง
ชั่งเถอะ ฉันไม่อยากจะมานั้งพูดอะไรซ้ำซากแบบนี้
เธอ : ก็รู้แล้วงัย ถึงขอโอกาส
ฉัน : ฉันบอกเธอตรง ๆ เลยนะ ทุกวันนี้ฉันรุ้สึกสบายใจมาก
ไม่ต้องอารมณ์เสียเหมือนเมื่อก่อนที่ีุุุคุยกับเธอ
ฉันถึงบอกงัยว่า ฉันจะไม่กลับไปอยู่ตรงจุดเดิมอีกแล้ว
เธอ : ไม่ว่านานเท่าไหร่ ....ก็จะรอนะ
ฉัน : ก็ไปนั่งรอสิ แต่อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก
แต่ที่ทำอยู่นี่ ฉันไม่ใช่การรอ มันคือการเรียกร้อง
เธอ : แค่นี้ก็จะเครียดตายอยู่แล้วนะ ต้องให้ตายก่อนใช่มั้ย
ฉัน : ถึงเธอจะตาย เธอก็ไม่ได้โอกาสจากฉันหรอก และฉันก็จะไม่คิด
ด้วยว่าฉันเป็นคนทำ
เธอ : ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่รู้สึก
ฉัน : ใช่ ฉันต้องเสียใจแน่ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกผิดหรอกเพราะฉันไม่
ไปฆ่าเธอ เพราะเธอคิดอะไรไม่ได้เอง
ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็ไม่เคยเจอใครที่พูดจากไม่รู้เรื่องเท่าเธอมาก่อน
และไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจอด้วย
เธอ : เค้าโมโหขับรถด้วยความเร็วกลับบ้าน
ฉัน : ไม่ได้สนใจ
| จากคุณ |
:
อ้ออ้อย 
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ธ.ค. 52 12:51:23
|
|
|
| 
