ความคิดเห็นที่ 1   #2 จากนั้น ก็ชักอยากผอม แต่มันก็จริง อย่างที่ห้องแป้งเคยพูดไว้ “ผู้หญิงไม่สวยไม่มี มีแต่คนขี้เกียจที่ไม่สวย” มันมีส่วนนะ เราไม่เคยผอมด้วยตัวเองเลย เคยทานยาลดนน.สองสามครั้งในชีวิต ที่เหมือนกับเข้าคลินิก หาหมอจริงๆจังๆน่ะ ตอนม.ปลาย ลดจากหกสิบกว่าเหลือห้าสิบกว่า ใช้เวลาหลายเดือนเหมือนกัน เราเองก็กินคอมโบตลอด แต่มันคงรีดน้ำออกมากกว่าอ้ะ แบบว่าปากแห้ง หน้าตอบ ต้องตื่นตีสี่ มาถ่ายท้อง เหงื่อออกตลอดเวลา ผมนี่เปียกโชกเหมือนใครน้ำมันก๊าดใส่ (ดีนะ มันไม่จุดไฟ ฮ่า) แล้วสุดท้ายพอเลิกทาน ก็กลับมาอ้วนขึ้นแบบว่าเด้งขึ้นหกสิบกว่าทันตาเห็นเลย แถมล่าสุด เคยลองตอนเรียนมหาวิทยาลัย อันนี้น่ากลัวมาก อาทิตย์เดียวเพื่อนเราที่ทานด้วยกัน ลดไปสี่โล ส่วนเราสามโลเพราะเราทานมาเยอะ เจ็บมาเยอะ 55 แต่ยังไม่ทันถึงอาทิตย์ที่สอง เพื่อนเรานี่ใจสั่น นอนหลับอยู่แล้วดิ้นพราดเลย หายใจไม่ออก ต้องพาไปส่งโรงพยาบาล ส่วนของเรานี่ สภาพดูไม่ได้ เหงื่อท่วมตลอดเวลา ตัวเหม็นมาก อันนี้คือประสบการณ์จากคลินิกลดความอ้วนนะ ส่วนจากแหล่งอื่นๆ ก็เช่น พวกยาสมุนไพร (ของ ม. อะไรนั่นเราก็เคยลองนะ แต่ไม่เห็นผล เพราะเราไม่แก้นิสัยการทาน แถมรู้สึกว่า มันเป็นยาระบายมากกว่า) สมุนไพรอะไรเค้าว่าดี นี่ลองหมด แต่ไม่เห็นผลจริงๆ กลายเป็นเราติดยาระบายด้วย จนสุดท้าย เราทนไม่ไหวแล้ว ขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างที่สุด ไปไหนก็โดนล้อ แถมเปรียบเทียบเรากับชะนีคนนั้น คนนี้ ใครๆก็ขาว ผอม ตัวเล็กๆกัน เดินตลาดนัดนี่ ต้องเหมาผ้าทั้งตลาดมาตัดเสื้อเราตัวเดียว ชอบใครเค้าก็สิ้นหวัง ถ้าเดินเฉียดเค้า เราหายใจที เค้าก็ปลิวไปสามสี่วาแล้ว ประมาณนั้น ^_______ ^ ต่อนะคะ จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:02:37 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 2   #3 ก็เลยตัดสินใจลดน้ำหนัก ด้วยวิธี “ทานน้อย” ทานน้อยของเราตอนแรก คือ เช้าโจ๊กเพียวๆเลยนะ แล้วกลางวันก็ข้าวราดแกงทานแค่ข้าว เย็นก็เกาเหลายำ ประมาณนั้น พอแรกๆน้ำหนักลงปุ๊บ โอ๊ย มีแต่คนทัก เหมือนได้เข้าวงการ(ตลก) !! ฮ่า มีความสุขมาก เกิดมาไม่เคยมีใครบอกว่า เราผอม ยิ่งย้ำให้เรามั่นใจว่า เราทำได้ และก็อยากทำทุกวัน อยากให้ทุกเช้าที่ชั่งนน.มันลดลงเรื่อยๆ วิธีต่อมาก็เลยเป็น “ทานน้อยมาก” แต่ไม่เคยงดมื้อนะคะ แต่ทานส้มตำทั้งสามมื้อ หิวก็ผลไม้ ไม่งั้นก็ทานยำ ทานต้มยำ(ปลาในต้มยำ หลังๆยังไม่กล้าทานเลยอ่ะค่ะ กลัวอ้วนขึ้นสมองจริงๆ แบบว่าซดน้ำต้มยำให้อิ่มแทน) นน.ลดลง ๆ จนสุดท้าย เหลือ 44 แต่ส่องกระจกทีไร ก็เห็นแต่ผู้หญิงอ้วนๆ แขนใหญ่ ขาใหญ่ ทนไม่ได้ค่ะ ก็ยังจำกัดตัวเองอีก ทำงานเยอะๆเดินทั้งวัน แต่ทานแค่โยเกิร์ต ตำปลาร้า พอ กางเกงนี่ถ้าได้ใส่ไซส์ S แล้วยังหลวมอยู่ มีความสุขมากเลยค่ะ ต้องเอาไปเย็บเข้า แบบไม่แคร์สื่อจริงๆ เพราะทุกคนรอบข้าง ด่าเรามาก ด่าเพราะเป็นห่วงน่ะค่ะ หน้าตาเราเหมือนผีมาก พ่อนี่เครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน คิดว่าเราทานยาลดความอ้วน ไม่พูดกับเราเลย คนแถวบ้านก็ฮือฮาแต่ไปในทางที่ไม่ดีน่ะค่ะ ตำหนิว่าผอมเกินไป แต่นั่นมันยิ่งเป็นคำชมสำหรับเรา จนที่สุด เราลดลงได้เกือบ 30 กิโลกรัม น้ำหนักที่เราพอใจคือ 39 กิโลกรัม (น้อยสุดจริงๆคือ 36.8 ค่ะ จำได้แม่นเลย สารภาพว่ายังรู้สึกพึงพอใจอยู่) ผลปรากฏคือ โทรมมาก สภาพเหมือนป้าลูซี่ ซากลิงในพิพิธภัณฑ์ยังสวยกว่าเรา ผมร่วง แห้ง ประจำเดือนหายไปเลย แล้วเราก็เริ่มไม่อยากอดอาหารแล้ว แต่กลัวอ้วน กลัวเจอโยโย่เอฟเฟกต์ จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:04:57 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 3   #3 ก็เลยตัดสินใจลดน้ำหนัก ด้วยวิธี “ทานน้อย” ทานน้อยของเราตอนแรก คือ เช้าโจ๊กเพียวๆเลยนะ แล้วกลางวันก็ข้าวราดแกงทานแค่ข้าว เย็นก็เกาเหลายำ ประมาณนั้น พอแรกๆน้ำหนักลงปุ๊บ โอ๊ย มีแต่คนทัก เหมือนได้เข้าวงการ(ตลก) !! ฮ่า มีความสุขมาก เกิดมาไม่เคยมีใครบอกว่า เราผอม ยิ่งย้ำให้เรามั่นใจว่า เราทำได้ และก็อยากทำทุกวัน อยากให้ทุกเช้าที่ชั่งนน.มันลดลงเรื่อยๆ วิธีต่อมาก็เลยเป็น “ทานน้อยมาก” แต่ไม่เคยงดมื้อนะคะ แต่ทานส้มตำทั้งสามมื้อ หิวก็ผลไม้ ไม่งั้นก็ทานยำ ทานต้มยำ(ปลาในต้มยำ หลังๆยังไม่กล้าทานเลยอ่ะค่ะ กลัวอ้วนขึ้นสมองจริงๆ แบบว่าซดน้ำต้มยำให้อิ่มแทน) นน.ลดลง ๆ จนสุดท้าย เหลือ 44 แต่ส่องกระจกทีไร ก็เห็นแต่ผู้หญิงอ้วนๆ แขนใหญ่ ขาใหญ่ ทนไม่ได้ค่ะ ก็ยังจำกัดตัวเองอีก ทำงานเยอะๆเดินทั้งวัน แต่ทานแค่โยเกิร์ต ตำปลาร้า พอ กางเกงนี่ถ้าได้ใส่ไซส์ S แล้วยังหลวมอยู่ มีความสุขมากเลยค่ะ ต้องเอาไปเย็บเข้า แบบไม่แคร์สื่อจริงๆ เพราะทุกคนรอบข้าง ด่าเรามาก ด่าเพราะเป็นห่วงน่ะค่ะ หน้าตาเราเหมือนผีมาก พ่อนี่เครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน คิดว่าเราทานยาลดความอ้วน ไม่พูดกับเราเลย คนแถวบ้านก็ฮือฮา แต่ไปในทางที่ไม่ดีน่ะค่ะ ตำหนิว่าผอมเกินไป แต่นั่นมันยิ่งเป็นคำชมสำหรับเรา จนที่สุด เราลดลงได้เกือบ 30 กิโลกรัม น้ำหนักที่เราพอใจคือ 39 กิโลกรัม (น้อยสุดจริงๆคือ 36.8 ค่ะ จำได้แม่นเลย สารภาพว่ายังรู้สึกพึงพอใจอยู่) ผลปรากฏคือ โทรมมาก สภาพเหมือนป้าลูซี่ ซากลิงในพิพิธภัณฑ์ยังสวยกว่าเรา ผมร่วง แห้ง ประจำเดือนหายไปเลย แล้วเราก็เริ่มไม่อยากอดอาหารแล้ว แต่กลัวอ้วน กลัวเจอโยโย่เอฟเฟกต์ จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:05:33 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 4   ก็เลยขอคำแนะนำจากคลับลดฯ แต่เราก็เข้าใจผิดๆถูกๆอ่ะค่ะ ตื่นมาเล่นเวทสร้างกล้ามบ้าบอไรของเราไม่รู้ หนักสามสิบเก้า แต่ยกเวทสามกิโล ก็ยกเข้าไป จนกล้ามเนื้อมันหาย ยิ่งอนาถเข้าไปใหญ่เลย แล้วเราก็หนาวง่ายมาก สุดท้ายแล้วร่างกายมันคงถึงขีดสุดอ้ะค่ะ เราเห็นคนอื่นทำไมเค้าทานอะไรกันได้ เพื่อนๆครอบครัวๆเรานี่มีความสุขกับการทานมาก บุฟเฟต์ ไอศกรีม ข้าว โอ๊ย ทุกอย่าง ทานแล้วทานอีก วันนึงนี่หลายรอบมาก เราก็เริ่มฝันถึงรสชาติของอาหารเหล่านั้น อาหารที่เราไม่เคยทานเลยร่วมสองปี เรื่องตกใจแรกของเราคือ อยู่ๆก็เบลออยากกินข้าว ซื้อมากินแต่ยังกลัวอ้วนอยู่นะ กับข้าวนี่เป็นยำปลาอย่างเดียว ก็ทานยำปลาที่โบะๆบนข้าว สักพักทนไม่ได้ ช้อนควานไปแซะข้าว กินไปไม่ถึงครึ่งกล่อง รู้สึกผิดมาก ทำยังไงดีๆๆ เลยเอาข้าวไปทิ้ง แล้วก็ไม่กินอะไรอีกเลย จนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น ผ่านไปสักพัก เห็นขนมถุงใหญ่ที่บ้าน ปกติไม่แตะเลยค่ะ ไม่คิดอยาก แต่วันนั้นมันอยาก แล้วก็หยิบมากิน กินไปจนหมดถุง รู้สึกผิดมาก ทำ F5 แถมวิ่งรอบสนามเป็นสิบๆรอบ จนถึงที่สุด อยากกินอะไรหลายอย่างเต็มไปหมด สัญญากับตัวเองว่า เช้าวันรุ่งขึ้น เราจะกินเป็นอาหารเช้า แต่พอถึงเวลาจริงๆก็ทำใจสั่งไม่ได้ กลัวอ้วน (รำคาญกันมั้ยเนี่ย มันจะกลัวอะไรนักหนา 55 แต่ว่าเราทุกข์ใจจริงๆนะคะ) มีเช้าวันหนึ่ง ตื่นมาเบลอๆ ลงไปหาข้าวเช้า เราพักอยู่คนเดียวตรงหอพักใกล้ๆอนุเสาวรีย์อ่ะค่ะ (โซนนั้น ติดสีเหลืองเข้ม 55 ใครอ้วนนี่ถือว่าผิดกฎเลยทีเดียว ส่วนถ้าโซนสยาม ติดสีแดงแปร๊ดๆๆๆเลยค่ะ เด็กม.ต้นแต่ละคน น่ากลัวมาก น้องผู้ชายเองก็ไม่แพ้กัน นึกว่าอยู่เอธิโอเปีย เดฟได้อีกเยอะอ้ะ) เราดันไปเจอร้านขายไส้กรอก ว้ายๆ เช้าอย่างนี้ อากาศหนาว ไส้กรอกปิ้ง อืมมม .. น่ากินที่สุด ไม่ต้องเวียนนงเวียนนาแล้ว หิวๆแบบนี้ ไส้กรอกอีสานแหล่มสุดๆ ซื้อมาปุ๊บ เชื่อมั้ยคะ ร้อนมาก ยังจำได้อยู่เลย แต่เหมือนคนติดยาเสพติดอ้ะค่ะ หรือเด็กเห็นของขวัญดี รีบแกะกล่องให้มือถลอกปอกเปิกเลือดซิบยังไงก็ยอม ประมาณนั้นเลยทีเดียว ไส้กรอกไม้นึงเราไม่ได้กัด ไม่ได้เคี้ยวเลยอ่ะ ความรู้สึกเหมือนมันหายวับเข้าไป ไม่มีอิ่ม ไม่หายอยาก ลืมทุกอย่างบนโลกไปหมดแล้ว ไล่ตามกินแทบทุกร้านในย่านนั้นเลย ถ้าซื้อมาแกะวางบนโต๊ะนี่เกินโต๊ะใหญ่ๆโต๊ะหนึ่งอ่ะค่ะ มารู้สึกอีกที ตอนกระเพาะเป่ง บวมออกมา ชายโครงนี่พองมาก เฮ้ย กินไปได้ยังไง เครียดมากๆ คิดอะไรไม่ออก วิ่งไปล้วงคออ้วกออกมาเลย แต่ครั้งแรก เราอ้วกเพราะเราตกใจ กลัวตาย มันพองอยู่ในกระเพาะเต็มไปหมด ก็ล้วงแค่ให้พอหายแน่นท้อง ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้จะล้วงให้มันออกให้หมด จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:09:31 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 5   #5 แต่จากนั้นมา เรามีอาการแบบนั้นบ่อยครั้งขึ้น และถี่ขึ้น จนเราทนไม่ไหว ไปรักษา ใช้การสะกดจิตก็เคยลองแล้ว แต่ก็เอาเราไม่อยู่ จนสุดท้ายบุญยังมีอยู่บ้าง มีคนในพันทิปนี่แหละค่ะ กรุณาแนะนำให้เราไปพบผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ซึ่งท่านเมตตาเด็กๆที่เป็นโรคนี้มาก รักษาด้วยกระบวนการทำกลุ่ม แล้วก็ไม่คิดค่ารักษาเลยสักสตางค์เดียว แถมต้องเสียสละเวลาวันละหลายๆหนให้เด็กๆ โทรมาคุยกันตลอดเพื่อสร้างกำลังใจและ ปรึกษายามกำลังจะ “เป็น”มัน สรุปว่าเราเป็น EDNS โรคบกพร่องในพฤติกรรมการกิน อาการเราเป็นอะนาเร็กเซียผสมบูลิเมีย แรงใจและความศรัทธาในตัวเอง เป็นสิ่งที่สำคัญมากในการรักษาโรคนี้ ท่านได้ให้เราเขียนบันทึกการรับประทานอาหารทุกวัน ว่ามื้อนึงมีอะไรบ้าง ตกลงกับตัวเองยอมรับปริมาณนี้ได้ไหม ความรู้สึกที่ผ่านไปแต่ละวันเป็นอย่างไรบ้าง ในช่วงนั้นเรายังเป็นมันไม่มากค่ะ เลยพอเอาตัวรอด ไม่ทำมันเลย จนผ่านมาได้ประมาณสามเดือน (แต่สภาพจิตใจในขณะนั้น มันยังฝัน แว้บๆถึงรสชาติอาหารอยู่เยอะเลย แล้วก็ไม่แตะขนมด้วย เพราะเราทานไม่ได้เลย รู้สึกผิด แล้วก็จะทานในปริมาณที่ราวสามโต๊ะอาหารตามมา T T) สุดท้ายเราก็ หาย .. จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:11:29 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 6   #6 แต่อย่างไรก็ตาม ฝันร้าย ไม่ทันจางหายไปได้นานหรอกค่ะ อยู่ๆเราก็กลับมาเป็นมันอีกครั้งหนึ่ง เป็นขึ้นเรื่อยๆ ถี่ขึ้น ติดใจรสชาติ วันนึงกินอาหารนับร้อยอย่างผ่านปากเรา ใช้เงินวันละพันสองพัน เลวร้ายที่สุด กลายเป็นคนไม่เข้าสังคม ขาดความเชื่อมั่น แล้วก็ติดยาระบายด้วยค่ะ วันนึงๆก็กินก่อนนอนร่วมเจ็ดแปดเม็ด แล้วก็เริ่ม “ติด” ที่จะเป็นมัน ขณะเดียวกัน ก็อ้วนขึ้นมาก นน.ขึ้นมาแปดกิโลแล้ว ตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ อยากลดมาก แต่เราจัดวางระเบียบชีวิตตัวเองไม่ค่อยได้เลย รายการที่กินนี่เขียนเต็มหน้ากระดาษสมุดได้สองหน้า ทานประมาณสิบกว่าอย่าง หมูทอดนี่เป็นขีดๆกิโลๆ ข้าวห้าหกจาน (เร็วๆไวๆไม่ต้องใช้จาน ใช้ช้อนเลยทีเดียว) ก็วิ่งไปล้วงออก ล้วงรอบนี้คือกะจะให้มันออกให้หมด เป็นคนบ้า ไม่มีสติ หลายครั้งที่มันเอาเราเกือบตาย อาหารพันหลอดลมบ้าง สำลักบ้าง สภาพจิตใจก็มีปัญหา หลอนกลัวตื่นมาแล้วเป็นมันอีก แล้วก็เป็นจริงๆ ท้อแท้ใจมากมาย เราอยากยุติวงจรอุบาทว์นี้มากค่ะ จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:14:06 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 7   #7 จากที่ระบายมาทั้งหมด เราอยากขอคำแนะนำเรื่องเมนูการทาน รอบที่แล้ว เราลดลงเร็วมากๆ เพราะเรางดแป้ง น้ำตาล ทุกอย่าง แล้วก็ออกกำลังกายจนหักโหม ตอนนี้เรารู้แล้วว่า อะไรคือความพอดี แต่ยังไม่ชัดเจนนะ คือ สภาพเหมือนคนติดบุหรี่น่ะค่ะ พอลองไม่เป็น ไม่ทำมันได้ ห้าหกวันนี่นานสุดแล้ว สำหรับเราตอนนี้ ก็หงุดหงิด ด่าทอ เครียด แต่เราก็ไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นแล้วจริงๆ ตอนนี้หาเสื้อผ้าใส่ลำบากแล้ว คิดมาก หมกมุ่นกับตัวเอง อยู่คนเดียวด้วยน่ะค่ะ ไม่อยากคิดแล้วว่า เช้าตื่นขึ้นมาเราต้องทานอะไรบ้าง อยากได้เมนูครบสามมื้อเป็นตัวอย่างน่ะค่ะ เราไม่กล้าทานข้าวหรือก๋วยเตี๋ยวเลยนะ กลัวแป้งเกิน แต่สุดท้ายตบะแตกขึ้นมาก็ต้องการแป้ง ยังไงขอคำแนะนำด้วยนะคะ เมนูกับการออกกำลังกาย (ส่วนตัวพยายามจะเข้าฟิตเนสให้ได้หนึ่งชม. แต่ก็ยังเล่นอะไรไม่เป็นเลยค่ะ) สูง 157 ซม. นน. ชั่งเมื่อวาน 49 ค่ะ เครียดมาก อยากลดให้เหลือ 45 กิโลกรัม ขอความกรุณาด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้เพื่อนๆคลับลดทุกคนนะคะ ทำเพื่อสุขภาพกาย สุขภาพใจ กันนะคะทุกคน (แอบหวังให้เจอคอมเม้นท์ฉุดเราขึ้นมาจากนรกไวๆ เราไม่อยากทำมันแล้ว แต่ช่วงเวลานี้ เรามักออกไปทำมัน ยังไงเราจะไม่ไปไหน พยายามเฝ้าหน้าคอมแล้วก็ลุกไปฟิตเนสให้ได้ค่ะ กลัวโลกภายนอกมากเลย ตอนนี้ -*- ) จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:22:43 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 8 ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่เอามาแบ่งปันกันนะจ๊ะแล้วก็อยากบอกว่าเราชอบชื่อบัตรผ่านของคุณมากเลยอ่ะ ที่บอกว่าใจสวยอะไรก็สวยเนี่ย เห็นด้วยมากมาย  เห็นด้วยที่บอกว่าในโลกนี้ไม่มีผู้หญิงที่ไม่สวย มีแต่ผู้หญิงที่ขี้เกียจเลยไม่สวย  การลดความอ้วนก็เหมือนกัน นอกจากจะต้องทุ่มเทแรงกายแล้วการทุ่มเทแรงใจก็เป็นสิ่งสำคัญเหมือนกัน  แต่การทุ่มเทแรงกายแรงใจในการลดน้ำหนักต้องเป็นการลดที่ถูกวิธีด้วย ความสวยถึงจะอยู่ถาวร         สารภาพอย่างไม่อายเลยว่าเราก็เคยล้วงคอเหมือนกัน  ตอนนั้นอยากผอมมาก  มากจนลืมที่จะรักตัวเอง  ทั้งๆที่ตัวเองมีความรู้เรื่องโภชนาการอย่างมากแล้วก็รู้ว่าการล้วงคอนั้นจะส่งผลเสียกับร่างกายอย่างไรก็ยังทำลงไป  แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราตอนนั้นคือเราไม่มีความสุขกับชีวิตเลย   กินอะไรสักนิดก็รู้สึกผิด  แล้วจิตตกมากๆ  จนมาวันหนึ่งที่เราได้มีโอกาสไปสอนหนังสือเด็กกำพร้า  เราถึงได้รู้ว่าการล้วงคอที่เราทำอยู่นั้นมันน่าละอายขนาดไหน  มีคนอีกมากแค่ไหนที่เขายังไม่มีโอกาสได้รู้จักกับคำว่าอิ่มท้อง  แต่เรากลับกินเข้าไปจนเกินอิ่มแล้วมาล้วงคอออก!  เราเลิกล้วงคอได้เด็ดขาดตั้งแต่วันนั้นเลย         อยากบอกว่าถ้าคุณอยากเลิกนิสัยที่ผิดๆนี้ได้จริงๆ  คุณต้องรู้จักรักตัวเองแล้วรักคนรอบข้างก่อน   ถ้าเรารักตัวเองแล้วเราจะเลือกทำแต่สิ่งที่ดีๆให้กับตัวเองได้เอง   อย่างเราตอนนี้เราไม่ซีเรียสกับน้ำหนักตัวแล้ว  เราค่อยๆลดให้มันค่อยๆลงไปเรื่อยๆ  กว่าจะอ้วนได้เราใช้เวลาในการสะสมมันมาเป็นปีๆ  จะให้มาผอมในเวลาสามวันเจ็ดวันนี่ก็คงไม่ใช่    แต่อยากบอกว่าการที่เราน้ำหนักค่อยๆลงนี่ทำให้เรามีความสุขกับชีวิตมากกว่าตอนที่เราโหมลดน้ำหนักเยอะมากๆเลย         ถามตัวเองให้ชัดว่าความสุขในชีวิตคืออะไร  จำเป็นไหมที่เราจะต้องเป็นสาวไซส์sss แล้วชีวิตถึงจะมีความสุขได้  คุณค่าของตัวคุณเราว่ามันไม่ได้มีแค่นั้นนะ  ถีงเราจะไม่ใช่สาวไซส์สามเอสแต่ว่าเราก้ยังสามารถมีความสุขในโลกใบนี้ได้นี่นา   มีอะไรๆให้เราทำเพื่อให้ตัวเองแล้วคนรอบข้างมีความสุขไปกับเราได้ตั้งเยอะแยะ   คนที่เรารักเช่นคุณพ่อคุณแม่ของเราท่านคงอยากเห็นลูกสาวใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างมีความสุขมากกว่าเป็นสาวไซส์ sss ที่มีความทุกข์แน่นอน           ตั้งใจให้แน่วแน่เลยว่าจากวันนี้ไปจะใช้ชีวิตให้มีความสุข  ถ้ามีเวลาว่างๆเราแนะนำให้ลองหากิจกรรมเพื่อสังคมทำดู  ตอนนี้เราก็ยังไปสอนหนังสือที่บ้านเด็กกำพร้าอยู่  ถ้าสนใจก็บอกเราได้นะ  เดี๋ยวเราพาไปช่วยสอนด้วยกัน  แล้วตัวเองจะรู้ว่าการได้เป็นผู้ให้นี่ทำให้เราสุขใจได้มากกว่าการเป็นผู้รับเยอะเลยล่ะ   มีอะไรก็เมล์มาคุยกันได้นะจ๊ะ  เมล์ของปอก็ iamomega006@hotmail.com    เราเป็นกำลังใจให้นะ จากคุณ : ^^หลินปอ^^ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 15:59:05

ความคิดเห็นที่ 9   ขอบคุณมากค่ะ ความสุขแรกของเราตอนนี้ คือ หาย จากมันนั่นแหละค่ะ ตอนนี้ก็พยายาม ลืมรสชาด ปริมาณ "ขยะ" เหล่านั้นอยู่ สู้ค่ะ จริงๆนะคะ เคยแทบจะเอาขยะมากิน รู้สึกว่าตัวเองเลวมาก เอาชีวิตเค้ามากิน ทิ้งๆขว้างๆ ผลาญเงินพ่อแม่ด้วยอ่ะค่ะ นึกถึงคนที่เค้าไม่มีจะกิน อะไรก็อีกเยอะแยะ แต่เราแพ้มันทุกที ขอบคุณนะคะ จะพยายามเอามาเป็นข้อเตือนใจ กระตุกสติเราค่ะ จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 16:05:00 A:58.9.147.48 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาเติมกำลังใจที่คลับนี้บ่อยๆนจ๊ะ  อย่าอยู่คนเดียวบ่อย  ถ้าว่างๆก็ออกไปลัลล้ากับเพื่อนบ้าง  ที่คลับนี้มีกำลังใจจากเพื่อนๆให้เสมอจ้า จากคุณ : ^^หลินปอ^^ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 16:33:02

ความคิดเห็นที่ 11 จริงๆแล้วคุณ ใจสวย อะไรก็สวย  เป็นคนมีเสน่ห์นะค่ะ แป้งอ่านไป มีแอบยิ้มกับหลาย gag เลย ส่วนเรื่องช่วยให้คำแนะนำ คงช่วยอะไรไม่ได้มากนะคะ แต่อยากบอกว่า คารมเป็นต่อ สัดส่วนเป็นรอง (^^) กินไปเถอะคะ วันไหนอยากกิน พยายามอย่าอยู่คนเดียว เพราะอยู่คนเดียว เดี๋ยวฟุ่งซ่าน ไม่ดีๆ ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้หายไวๆนะค่ะ มีเสน่ห์ซะอย่าง ชนะขาดอยู่แล้ว หุหุ จากคุณ : ชุดนอนลายจุด เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 18:44:56

ความคิดเห็นที่ 12   อืมมม...คุณใจสวย...อะไรก็สวยคะ...ขออนุญาตเรียก...คุณใจสวยฯ  นะคะ... . อะไรที่ผ่านมาแล้ว  เกิดขึ้นแล้ว...ดีทั้งนั้น....  เก็บเอามาเป็นบทเรียน...ตอกย้ำซ้ำเติมกับตัวเรา   จะไม่ย้อนกลันไปเป็นอย่างนั้นอีก... . เรื่องแบบนี้  ตอนสาวๆ...(  ล้านปีแสง  เห็นจะได้...555)  อิชั้นผ่านมาแล้ว  ทั้งสิ้น....ย้อนกลับไปมองแล้ว...ยาลดน้ำหนัก...  ล้วงคอ...555  จิ๊บ...จิ๊บ...  อนาถ  ใจในพฤติกรรมของตัวเองยิ่งนัก... .  แต่มันก็ผ่านไปแล้ว...อิชั้นก็ได้แต่เดินหน้าต่อไป...  และบอกกับตัวเองว่า ...จะไม่กลับไปทำแบบนั้นอีกแน่นอน....ให้ตายเถอะ...โรบิน... . ค่อยๆ  ควบคุมอาหาร...  ทานมื้อเช้า  มีประโยชน์   เต็มที่....   . มื้อกลางวัน     ทานพอประมาณ  เน้น  โปรตีนและ  เส้นใย  คาร์โบไฮเดรตพอประมาณ   . มื้อเย็น  ทานแต่น้อย   เลี่ยงได้  ก็เลี่ยง  ถ้าเลี่ยงไม่ได้  ให้เน้น  ผัก  และโปรตีน    งดแป้ง  ในมื้อเย็น . ส่วนที่สำคัญ  ควรออกกำลังกาย  เมื่อเหงื่อออก  แล้ว  เราจะไม่ฟุ้งซ่าน....  คิดจะล้วงคอเมื่อไหร่  ให้นึกถึง  คนที่เขาไม่มีกิน....  สัตว์ทั้งหลาย  ที่เป็นเจ้าของ  เนื้อหนังมังสาในอาหารของเรา...   . โปรดระลึกไว้เสมอ...  กำลังใจ  อันแข็งแกร่ง  มาจากภายใจจิตใจของเราเอง  เป็นหลัก... . หากร่างกายแข็งแรงดี...จิตใจเราย่อมสดชื่นแข็งแกร่ง   . ตรงตาม  ธีม...   ใจสวย...อะไรก้สวย . ลุกขึ้นมา   สู้กับจิตใจของตัวเรา...  อย่ายอมแพ้...ถ้ายอมแพ้ตัวเอง  ก็ต้องแพ้ไปตลอด....ชีวิต  ก็เงี้ยะ...มีปัญหา  มีอุปสรรค  มาทดสอบใจเราเสมอแหละค่ะ... . . สู้...สู้นะคะ...  กำลังใจ  ในห้องนี้มีเพียบ...เพียงแต่  คุณใจสวยฯ  ต้อง  ยืนหยัด...ต่อสู้ด้วยตัวเอง... . เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ... จากคุณ : เบิ้ลค่ะ (ฝีมือไม่เท่าไหร่สบายใจที่ได้ทำ) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 20:18:46

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านคห.แรก ก็เพลินเลย น่าสนุก สู้ต่อไปนะครับ ป.ล. ผมมีแผนจะลดน้ำหนัก 6.3 กิโล ก่อน 18 ม.ค. นี้ ตอนนี้ลดไปได้ 2 ก.ก. ละ เดือนหน้าต้องตื่นไปวิ่งตอนตี 4.30 ครับ ก่อนไปขึ้นรถทำงาน 6.30 จากคุณ : Christian Chang เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:35:30

ความคิดเห็นที่ 14   ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ เชื่อแล้วค่ะ ว่าคลับนี้อบอุ่นไม่มีเปลี่ยนเลยจริงๆ ให้กำลังใจกันตลอดเลย ยังไงก็ตอบแทนน้ำใจเพื่อนๆห้องนี้ทุกคน ด้วยการเลิกจากมันนะคะ วันนี้ก็หลุดอีกแล้ว เสียใจมากเลย แต่แค่รอบเดียว รอบเดียวนี่ก็แย่แล้วค่ะ แต่เริ่มทำตามที่วางแผนออก กำลังกายได้แล้ว เดี๋ยวจะอัพเดทเป็นระยะๆ ขอคำแนะนำนะคะ เป้าหมายตอนนี้ ลดให้ถึง 45 กก.ค่ะ แล้วจะหยุด ไม่บีบตัวเองแล้ว สู้ๆกันนะคะทุกคน จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 01:17:40 A:58.9.154.78 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 15 เราไม่มีคำแนะนำอะไร แต่ขอแวะมาให้กำลังใจค่ะ อย่างความเห็นบน ๆว่า จริง ๆคุณเป็นคนมีเสน่ห์นะคะ เป็นคนมีอารมณ์ขัน อย่ามองว่าตัวเองไม่ดี ไม่มีค่าค่ะ คุณเป็นคนน่ารักมาก ๆ อยากให้รักตัวเองมาก ๆค่ะ สู้ ๆนะคะ ^^ จากคุณ : ปลาทองติดปีก เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 03:09:13

ความคิดเห็นที่ 16 ทำไมผมรู้สึกว่า คุณให้ความสำคัญ กับ "คนอื่น"มากกว่าตัวคุณเองละครับ ทุกครั้งที่คุณมองกระจก คนที่มองไม่ใช่คุณแต่เป็นคนรอบข้าง ของคุณ คงต้องใช้เวลาวันละห้า นาที วางคนรอบๆข้าง แล้วคุยกับตัวเองว่า จะผอมไปเพื่ออะไร แค่คำชม ผ่านๆจากคนรอบข้างเท่านั้นหรือ??? สมมุติว่า ถ้าคุณต้องอยู่คนเดียวในโลก คุณยังอยากจะผอมมากๆอยู่หรือเปล่า แค่อ่านตัวหนังสือที่คุณพิมพ์ ผมยังรู้สึกเลยนะครับ ว่าคุณมีเสนห์ คุณเล่าเรื่องได้สนุกมากๆ จริงๆนะ ปีใหม่ ลองเข้าวัดนั่งสมาธิดีไหมครับ??? ลืมเรื่องน้ำหนักตัวซักเจ็ดแปดวัน ลองไปออกกำลังใจดูบ้าง น่าจะดีกับคุณนะครับ จากคุณ : หมาสายตาสั้น เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 03:31:47

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วน้ำตาซึม ไม่เคยคิดเลยว่า สังคมวัยรุ่นในเมืองไทย เขาลดความอ้วนกันโหดขนาดนี้ มีล้วงคอด้วย โอยยยย... เม้นท์ที่1 น้องปอ...พี่อ่านแล้วอึ้ง ตกลงพี่จะไปร่วมสอนหนังสือและนำอาหารไปเลี้ยงที่บ้านเด็กกำพร้าด้วยนะ หรือพวกเราจะจัดกิจกรรมนี้ร่วมกัน เป็นการนัดพบไปในตัว... น้องแป้ง...เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งที่ว่า คุณน้องเธอมีเสน่ห์เขียนได้น่าอ่านมากค่ะ มีฮาด้วย ชอบแนวการเขียนมากๆ คุณน้องเบิ้ล...สมัยคุณน้องเบิ้ลลดความอ้วน มีการล้วงคอด้วยหรือนี่ หรือว่าพี่มันบ้านนอก จึงไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย คุณน้องเบิ้ลแนะนำน้องได้น่ารักมากค่ะ ชื่นชม... ยังมีอีกหลายคนที่รู้อยู่แก่ใจว่าวิธีไหนดีและไม่ดี แต่ก็ยังชอบที่จะทำ เพียงแค่ขอให้ผอมลงเท่านั้น ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร เอาไว้คุยกันทีหลัง หลายคนทำไปแล้ว เจอแล้ว แต่ไม่เข้ามาบอก ประมาณว่า เรื่องอะไรจะบอก มรึงอยากลองก็ลองกันไป เดี๋ยวก็รู้เอง เพราะถ้าบอกตอนนี้มรึงก็ไม่เชื่อตรูอยู่ดี เพราะหลายคนเชื่อมั่นในตัวเองว่าได้เลือกวิธีที่ถูกต้องและเหมาะสมกับตัวเองแล้ว... จากคุณ : ยายหนูAK เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 06:30:30

ความคิดเห็นที่ 18 สิ่งที่อยากจะแนะนำก็คือ เลือกทานอาหารที่ดีมีประโยชน์ ในปริมาณที่สมดุล ทานให้ครบ 5หมู่ดังต่อไปนี้ หมู่ที่ 1 นม ไข่ เนื้อสัตว์ต่างๆ ถั่วเมล็ดแห้งและงา         นม ไข่ เนื้อสัตว์ต่างๆ ถั่วเมล็ดแห้งและงา เป็นแหล่งโปรตีนที่ดี สามารถนำไปเสริมสร้าง ร่างกายให้เจริญเติบโตและซ่อมแซมเนื้อเยื่อ เสื่อมให้อยู่ในสภาพปกติ ในวัยเด็ก จำเป็นอย่างนิ่งที่ต้องได้รับโปรตีนในปริมาณที่เพียงพอ และมีคุณภาพที่ดี วัยผู้ใหญ่ ควรเลือกกินโปรตีนที่สามารถย่อยง่ายและมีไขมันต่ำ เช่น เนื้อปลาและเพื่อไม่ให้ เบื่ออาหาร ควรกินสลับกับถั่วเมล็ดแห้งบ้าง ทำให้เกิดความหลากหลายในชนิดอาหาร หมู่ที่ 2 ข้าว แป้ง เผือก มัน น้ำตาล ข้าว แป้ง เผือก มัน น้ำตาล มีสารอาหารคาร์โบไฮเดรตเป็นแหล่งอาหารสำคัญที่ให้พลังงาน ข้าวกล้องและข้าวซ้อมมือมีใยอาหาร วิตามินและ แร่ธาตุ เพื่อให้ร่างกายได้ประโยชน์มากที่สุด ควรกินสลับกับ ผลิตภัณฑ์จากข้าวและธัญพืชอื่น ที่ให้พลังงานเช่นเดียวกับข้าว ได้แก่ ก๋วยเตี่ยว ขนมจีน บะหมี่ วุ้นเส้น หรือแป้งต่างๆ และไม่ควรกินมากเกินความต้องการเพราะอาหารประเภทนี้ จะถูกเปลี่ยนและ เก็บสะสมไว้ในรูปของไขมันตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย ทำให้เกิดโรคอ้วน หมู่ที่ 3 ผักต่างๆ           อาหารหมู่นี้ จะให้วิตามินและเกลือแร่แก่ร่างกายช่วยเสริมสร้างทำให้ร่างกายแข็งแรงมีแรงต้านทานเชื้อโรคและช่วยให้อวัยวะต่างๆทำงาน ได้อย่างเป็นปกติ อาหารที่สำคัญของหมู่นี้ คือ ผักต่างๆ เช่น ตำลึง ผักบุ้ง ผักกาดและผักใบเขียวอื่นๆ นอกจากนั้นยังรวมถึง พืชผักอื่นๆ เช่น มะเขือ ฟักทอง ถั่วฝักยาว เป็นต้น นอกจากนั้น อาหารหมู่นี้จะมีกากอาหารที่ถูกขับถ่ายออกมาเป็น อุจจาระทำให้ลำไส้้ทำงานเป็นปกติ หมู่ที่ 4 ผลไม้ต่างๆ                   ผลไม้ต่างๆ จะให้วิตามินและเกลือแร่  ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรง มีแรงต้านทานโรคและมีกากอาหารช่วยทำให้การขับถ่ายของลำไส้เป็น ปกติ  อาหารที่สำคํญ ได้แก่ ผลไม้ต่างๆ เช่น กล้วย มะละกอ ส้ม มังคุด ลำไย เป็นต้น หมู่ที่ 5 ไขมันและน้ำมัน           ไขมันและน้ำมัน จะให้สารอาหารประเภทไขมันมาก จะให้พลังงานแก่ร่างกาย ทำให้ร่างกายเจริญเติบโตร่างกายจะสะสมพลังงานที่ได้ไว้ใต้ผิวหนังตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย เช่น บริเวณสะโพก ต้นขา เป็นต้น      ไขมันที่สะสมไว้เหล่านี้จะให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายและให้พลังงานที่สะสมไว้ ใช้ในเวลาที่จำเป็นระยะยาว อาหารที่สำคัญ ได้แก่   - ไขมันจากสัตว์ เช่น น้ำมันหมู รวมทั้้งไขมันที่แทรกอยู่ในเนื้อสัตว์ต่างๆด้วย   - ไขมันที่ได้จากพืช เข่น กะทิ น้ำมันรำ น้ำนมถั่วเหลือง น้ำมันปาล์ม เป็นต้น ส่วนการออกกำลังกายที่สะดวกและประหยัดมากที่สุดก็คือ กระโดดเชือก... เริ่มต้นด้วยการกระโดดสองจังหวะ และจังหวะเดียว จากนั้นค่อยๆเพิ่มระยะเวลา และความเร็ว โดยให้ฟีงเสียงของร่ายการเป็นส่วนใหญ่ อย่าทำจนหายใจไม่ทัน เมื่อรู้ตัวว่าเหนื่อยก็ให้หยุดพักสัก1นาที พอหายใจคล่องขึ้นค่อยทำต่อ... คำเตือน... โบราณท่านว่า เห็นช้างขี้อย่าไปขี้ตามช้าง ความหมาย อย่าทำตามคนอื่น หรือทำตามความนิยม ถ้าเห็นว่าเป็นสิ่งที่ดีและถูกต้อง ก็ให้นำมาเป็นแนวทางปฏิบัติได้ โดยไม่จำเป็นต้องทำตามอย่างพวกเขา เพราะความสามารถของแต่ละคนมีไม่เท่ากัน พยายามทำเท่ากำลังความสามารถของเราดีกว่า ช้าๆแต่ถาวร... เป็นกำลังใจให้ประสบความสำเร็จในทุกๆด้านนะคะ... จากคุณ : ยายหนูAK เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 06:31:18

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกำลังใจให้ค่ะ แต่ 49 นี่ไม่เห็นจะอ้วนเลยนะคะ ออกกะลังกายให้มันเฟิร์มดีกว่ามั้ย เราไม่เคยลดแบบต้องกำหนดว่าวันนี้กินอะไรอ่ะค่ะ เลยไม่มีเมนูมากฝาก ขอใก้ประสบความสำเร็จนะค่ะ จากคุณ : neelapan เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 07:55:15

ความคิดเห็นที่ 20 แนะนำว่าในขั้นแรก ให้หยุดตั้งเป้าก่อนเลย 49 กิโลกรัม อย่าไปคิดถึงมัน เพราะตอนนี้คุณกำลังสับสนมาก ให้ทำจิตบำบัดต่อ ให้หยุดสับสนเสียก่อน ผู้เชี่ยวชาญคนเดิม ยังบสามารถติดต่อได้มั้ย หรือไม่ก็ติดต่อโรงพยาบาลรัฐที่สะดวกจะไปครับ มันเป็นปัญหาระดับจิตใจไปแล้ว คุณบังคับตัวเองให้ทำตามคำแนะนำของคนในนี้ไม่ได้หรอก ถ้าคุณยังสับสน ใจคุณยังมีเป้าหมายลึก ที่คุณต้องการอยู่ เป้าหมายที่คุณพร้อมจะทำโดยที่ไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้ และ/หรือ ถ้าคุณบรรลุเป้าหมาย คุณก็จะไม่สามารถรักษาระดับที่คุณตั้งไว้ได้โดยง่าย คุณจะกลับไปสู่วงจรนี้แน่นอน ผมอาจจะพูดดูน่ากลัว แต่มันคือความจริงนะครับ แนะนำให้รักษาอาการทางจิตก่อน แก้มุมมองที่มีต่อตนเอง ผู้อื่น แก้ปัญหาระดับบุคลิกภาพ ถึงจะแก้ได้ไม่หายขาด คุณก็ต้องพยายามครับ ลดน้ำหนัก ลดตอนไหนก็ได้ น้ำหนักคุณตอนนี้ ลดต่อได้สบาย และยั่งยืน ที่นี่มีแต่คนเก่งๆ ทั้งนั้น แต่คุณต้องแก้ปมวงจรปัญหาก่อนครับ จากคุณ : atheist เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:01:31

ความคิดเห็นที่ 21   มาให้กำลังใจครับ สู้ๆ จากคุณ : โดดแต่พอดี เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 10:12:18

ความคิดเห็นที่ 22   เรื่องทานอาหาร ตอนนี้ข้าพเจ้าอยากให้คุณน้องทานตามปกตินะคะ ((ปกติแบบคนปกตินะคะ)) . . แต่ให้มาเน้นออกกำลังกายจะดีกว่าค่ะ . . การออกกำลังกายนอกจากช่วยลดน้ำหนัก กระชับกล้ามเนื้อ แล้วยังทำให้จิตใจเบิกบานด้วย . . ((...คือ...ไม่รู้ซิคะ จากที่ข้าพเจ้าได้อ่านประสบการณ์ของคุณน้อง...ถึงแม้ว่ามันจะแฝงไปด้วยอารมณ์ขัน...แต่ข้าพเจ้ากลับจับน้ำเสียง ความรู้สึก ของคุณน้องว่า ค่อนข้าง วิตกกังวล และห่อเหี่ยว ไม่ได้สดชื่นแจ่มใสมุกที่ใส่มา....)) . . การออกกำลังกายสามารถรักษาโรคได้เกือบทุกโรคนะคะ...แม้แต่โรคที่คุณน้องเป็น ข้าพเจ้าก็คิดว่าคงจะรักษาได้...ถึงจะไม่ทำให้หายขาด แต่ก็คงจะเป็นส่วนช่วยในการรักษา . . อ้อ..อีกอย่าง จากที่เขียนมา รู้สึกว่าคุณน้องยังไม่ค่อยรู้ว่าควรจะทานอย่างไรให้เหมือนคนปกติทั่วไป . . งั้นลองเอาอันนี้ไปนะคะ....ถึงแม้มันจะเป็นอาหารสำหรับคนอยากลดน้ำหนัก แต่ว่ามันก็มีอาหารครบทุกหมู่ ที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพจริงๆ.... . . มันเป็นสูตรของคุณครูม้าค่ะ....ลองทำตามดู...แล้วก็อยากให้คุณน้องเข้ามาในคลับนี้บ่อยๆ หรือทุกวันเลยได้จะยิ่งดี...แล้วก็รายงานการกิน การออกกำลังกายในแต่ละวัน...รับรองว่าจะมีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในคลับ เข้ามาแนะนำ แล้วก็เข้ามาให้กำลังใจอีกมากมายเลยค่ะ . . ข้าพเจ้าก็ขอเป็นอีก 1 กำลังใจนะคะ....สู้ไปด้วยกันค่ะ . . http://www.calorie4you.com/dietplan10week001.html จากคุณ : joomja in melbourne เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 11:27:58 A:115.130.26.189 X: TicketID:211082

ความคิดเห็นที่ 23   แวะเข้ามาเพิ่มเติมว่า....  สมัยที่อิชั้นเรียนมหาวิทยาลัย...  รุ่นนั้น  นางงามและดารา  ดังๆ  มากมาย    มาสิริรวมกันอยู่ที่มหาวิทยาลัย  ที่อิชั้นเรียน  . . ตอนนั้นเรายัง  แบบว่า  ละอ่อนมาก...  ทำอะไร  ก็ตามส่วนใหญ่  ทุกคนผอม  ระหงทรงเพรียว  เรียวชะลูดกันทั้งนั้น...ทำให้เรา  แม้จะไม่อ้วน  แต่ไม่ผอม....ก็กลายเป็นผิด  บาปไปซะอย่างนั้น.... . แต่มันผ่านไปนานมากแล้วค่ะ...   . มันดีตรงที่  อะไรที่ผ่านมาแล้ว  อิชั้นยอมรับได้  ไม่เคยเสียใจเลย..คิดแต่ว่า...  นี่  ถ้ายังไม่เคยเป็นตอนนั้น  แล้วมาเป็นตอนนี้...555  สงสัย  ลงหลุมจริงๆ... . อยากบอกว่า  เข้าใจและเห็นใจ  ...คนเรา  เป็นสัตว์สังคม...ยากจะต้านทานกระแส  แฟชั่น  ได้...โดยเฉพาะ  อย่างยิ่ง  น้องๆ  ที่เริ่มเป็นวัยรุ่น... . ไม่เคยมองว่า  สิ่งที่น้องๆวัยรุ่น  พยามยามทำ  เพื่อลดน้ำหนัก...  ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดๆ ก็ตาม  เป็นเรื่องโง่  หรือผิด  นะคะ... . เกิดจาก  ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์...ไม่มีใคร  ฉลาด ทำถูกไปซะทุกเรื่องหรอกเนอะ... . ตั้งใจใหม่นะ...อะไรที่ผ่านไปแล้ว...  ก็ผ่านไป...  อย่าเสียใจ..เพราะเราเลือก ที่จะทำหรือไม่ทำสิ่งนั้นด้วยตัวเอง...ทำแล้ว  เรารับผลแล้ว...ไม่ต้องโทษใคร... . แต่เมื่อรู้แล้ว  ว่าเดินทางนี้  ไม่ใช่...ไม่ดี...มันผิด...  จงอย่าเดินทางเก่า...เลือกเดินทางใหม่...ใช้ความคิด  สติ  ให้รอบคอบกว่าเดิม... . สู้...สู้   เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ... จากคุณ : เบิ้ลค่ะ (ฝีมือไม่เท่าไหร่สบายใจที่ได้ทำ) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 11:40:42

ความคิดเห็นที่ 24 บูลีเมียเป็นอาการป่วยทางจิต ที่แสดงออกทางพฤติกรรมครับ พฤติกรรม และอาการร่วมอื่นๆ เป็นแค่ผลปลายทาง ที่เราเห็นได้ ต้นเหตุจริงๆ มันมีมากกว่านั้นอยู่ลึกๆ ในสมอง จะไปปรับแก้พฤติกรรมไม่ได้ผลหรอกครับ เพราะสมองคนป่วยบูลีเมียทำงานไม่ปกติ ไม่สามารถใช้เหตุผลตามปกติ และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ต้องพบจิตแพทย์สถานเดียว ปัญหาไม่ได้อยู่ที่การอาเจียร ไม่ได้อยู่ที่น้ำหนักตัว ปัญหาอยู่ที่สมองทำงานได้ไม่ปกติ อาการนี้ไม่หายขาด อาจจะสงบไปชั่วคราว แล้วก็จะกลับมาเป็นใหม่ และมันจะแย่ลงเรื่อยๆ ทุกครั้ง กลับไปทำจิตบำบัด หรือไปหาจิตแพทย์ซะ ถ้าไม่อยากตาย จากคุณ : อะธีลาส เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:14:53

ความคิดเห็นที่ 25 มันเลวร้ายขนาดนั้นเชียวหรือนี่... จากคุณ : ยายหนูAK เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 12:49:11

ความคิดเห็นที่ 26 ผมตามลิงค์มาจากหว้ากอ  และก็พอดีอ่านแค่ความเห็น 14 ผมอยากจะบอกว่า เป้าตอนนี้ต้องไม่ใช่ 45 กก. นะครับ แต่ต้องเป็น "หยุดล้วงคอให้ได้" จากคุณ : อากง เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 17:02:57

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วมาตอบอีกที ก่อนอื่นต้องขอออกตัวไว้เลยว่าผมเขียนสวยๆให้กำลังใจไม่เป็น ข้อความจึงออกมาในแนววิเคราะห์นะครับ ---------------------------------------------------- หลังจากย้อนกลับไปอ่าน #5 ไม่ทราบว่าผมเข้าใจถูกหรือเปล่า ฟังดูเหมือนว่าเป็นการรักษาให้มีวินัยในการกิน  แต่ไม่ได้เน้นว่าจะต้องหายจากอาการ "อยากผอมเกินเหตุ" ถ้าผมเข้าใจถูก ผมคิดว่ายังแก้ไม่ตรงจุดนะครับ คือเขารักษาให้เรามีสติในการกิน โดยหวังผลว่า ถ้าได้ผล เราก็จะกินแต่พอดีๆ แต่ผมกลับคิดว่า ควรจะมีการรักษาอะไรที่จะมา "ลบ" ความคิด  "อยากผอม(มาก) และความคิดที่รู้สึกว่าเราอ้วนทั้งที่เราก็ผอมแล้ว แล้วเราก็เลยรู้สึกผิดที่กินเยอะ"  ออกไปด้วยนะครับ ------------------------------------------------------------------------------------- ส่วนการพยายามคิดว่า คนไม่มีกินยังมีอีกตั้งเยอะบนโลกนี้ หรือสัตว์มันอุตส่าห์สละชีวิตมาให้เรากิน ผมกลับว่า การคิดอย่างนี้ยิ่งไปตอกย้ำเข้าไปอีกว่า "การกินของเรามันเป็นเรื่องผิด" นะครับ ซึ่งอาจจะเกิดผลในทาง 1. เรากลับมากินแหลก หรือ 2. เราไม่ล้วงคอ แต่เราไม่ยอมกินอาหารไปเลย  หรือเปล่า? จากคุณ : อากง เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 17:23:10

ความคิดเห็นที่ 29 ถ้าจขกท ยังอ่านกระทู้อยู่ ติดต่อผมได้ ถ้าอยากปรึกษาอะไรเป็นพิเศษ ไม่ใช่เรื่องลดน้ำหนัก แต่เป็นเรื่องประสบการณ์ในการต่อสู้กับโรคทางจิตเวช ผมจะยินดีมากๆ ถ้าติดต่อมา ผมไม่อยากให้ใครชีวิตล่มจมเพราะโรคแบบนี้ ซึ่งมันรักษาได้ บรรเทาได้ ด้วยการไปพบจิตแพทย์ และการสร้างทัศนคติใหม่ๆ ให้ชีวิต จากคุณ : atheist เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 21:34:33

ความคิดเห็นที่ 30   น้ำตาซึมออกมาหน้าคอมเลยค่ะ ขอบพระคุณทุกความเห็นมากจริงๆ ขนาดไม่ได้รู้จักกัน ทุกคนยังเป็นห่วง เดือดร้อนใจ พิมพ์ออกมาเป็นหลายๆบรรทัด วันนี้เราก็ไปหาผู้ที่ดูแลรักษาเรามา แต่เรา ก็ยังควบคุมตัวเองยากอยู่ เอาค่ะ เราขอสู้ เราเลือกแล้ว ว่าเราจะมีชีวิต ที่มี"ชีวา" จะไม่กลับไปหามัน เรารู้ว่ามันยาก แต่ถ้าเราไม่เริ่ม จุดหมายที่เราตั้งเป้าไว้ ว่าจะ"หาย" ก็ไปไกลยิ่งขึ้น เพราะอาการมันรุนแรงขึ้นทุกวันๆ แล้วเราก็ใช้เงินเป็นพันๆเพื่อ ทำร้ายตัวเองด้วย ยังไงจะพยายามมาแชร์ความคิด+ประสบการณ์ กับทุกคนนะคะ เรื่องสอนหนังสือน้อง เราเต็มใจมากเลยค่ะ ยังไงจะติดต่อไปนะคะ ขอบพระคุณจากใจอีกรอบค่ะ จากคุณ : ใจสวย อะไรก็สวย เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 01:23:06 A:58.11.39.133 X: TicketID:247029

ความคิดเห็นที่ 31 ทุกท่านมาให้กำลังใจกันอบอุ่น ก็ขอเป็นแรงใจด้วยอีกคนครับ จากคุณ : โจ๋งครึ้ม เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 53 12:23:05

ความคิดเห็นที่ 32   ล้วงคอเหมือนกันเลย ฮื้อ กินยาเหมือนกานด้วย แต่น้ำหนักไม่ลงเล้ย ฮื้อ คือว่าไม่รู้จะแนะนำไงดี เพราะก็เป็นเหมือนกัน เข้าใจหัวอกสุดทำไมเราต้องกินเยอะๆด้วย ทำไมต้องรู้สึกผิดเวลากินด้วย แต่ถ้าตอนนี้เราเลิกไม่ได้ เราก็ต้องอยู่กับมันให้ได้(ไปก่อน) เราต้องเป็นนายมันให้ได้ อย่าให้มันมาเป็นนายเรานะคะ เราต้องรู้ลีมิดของเรา เพราะเชื่อคะว่าต่อให้เอาช้าง10ตัวมาลากตัวออกจากโถส้วม ถ้าตอนนั้นเรากินไปแล้วงะ ยังไงก็จะเอาออกอยู่ดี ช่ายไหม ดังนั้น เราเป็นนายเราเป็นนาย อย่าตามใจ"มัน" อย่าล้วงคอจนน้ำย่อยมันออกมาแทน อย่าล้วงจนหน้าแดงแป๊ด อย่างล้วงจนเส้นเลือดในตาขึ้น อย่าล้วงจนปวดหัว จากแต่ก่อนเราเอาออกจนหมด ก็ลองเอาออกแค่ครึ่งนึง แล้วเวลากินก็เปลี่ยนมากินผักผลไม้เยอะๆแทน กินถั่วแทนกินข้าวก็ดีไม่เบา ลองท่องแกล้งท่องในใจดูนะคะ(ลองใช้กะตัวเองแล้ว work) "ฉันอยากกินผัก โอ้โห ผักช่างน่ากินจัง สีก็สวย กลิ่นก็หอม ฉันชอบปัก ฉันชอบผัก" ลองดูนะคะ ทำให้ได้นะคะ ปล. ล้วงคอแล้วสิวขึ้นเยอะกว่าเดิม ไม่ทราบว่าเป็นรึป่าว? จากคุณ : DeeDee เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 53 03:36:03 A:117.47.176.148 X: TicketID:248116

ความคิดเห็นที่ 33 ผู้ป่วยโรคนี้เกิดจากสารในสมองไม่เท่ากัน อาจเป็นเพราะผลมาจากการทานยาลดความอ้วนค่ะ และหลังจากนั้นทำให้เปนโรคซึมเศร้าเข้าร่วมด้วย จขกท. เป็นคนที่ภายนอกดูเป็นคนร่าเริง แต่มีโรคส่วนตัวสูงใช่มั้ยคะ? ไม่ค่อยระบาย หรือแสดงออกความรู้สึก ใช่มั้ยคะ? ลึกๆแล้วมีความเครียดอยู่ในใจ หรืออาจเป็น bipolar เข้ามาร่วมด้วย ใช่มั้ยคะ? คือเวลาปกติจะอารมณ์ดีมากๆ แต่เวลาเครียดหรือจิตตก อาจเป็นอีกคน?? คุณผู้ใหญ่ที่คุณหมายถึง "คุณป้านก" ใช่มั้ยคะ... จากคุณ : สาวประเภทสวย เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 09:04:37