*** เรื่องราวสอนใจจากคนไข้ ให้รู้ว่า ... โลกนี้ยังมีคนลำบากกว่าเราอีกมา.ก..***
|
|
เรื่องนี้ เคยเขียนกระทู้ไว้นาน และกระทู้ก็หายไปแล้ว แต่ไปอ่านในเวปหนึ่งเอาไปลง เลยเอามาฝากเป็นข้อคิดเตือนใจในวันปีใหม่นี้นะคะ
ถ้าคิดว่าตัวเองลำบากแล้ว ให้มองคนที่ทุกข์ยากกว่า
มีอยู่วันหนึ่ง เหนื่อยมากๆ ทำงานแต่เช้ายันบ่ายแก่ๆ รู้สึกท้อแท้...ทำอะไรก็ผิดไปหมด ทำงานก็ได้ผลไม่เป็นที่พอใจ ทะเลาะกับเพื่อนร่วมงาน ...รู้สึกอยากกินอะไรที่ "อร่อยๆ" กาแฟกึ่งสำเร็จรูปหลากหลายยี่ห้อในห้องพัก ที่มีทั้งคนซื้อมาให้และหามาเอง ก็ไม่ถูกใจเอาซะเลย เดินออกมาหน้าห้องผ่าตัด จะให้พี่พยาบาลหน้าห้องโทรสั่งกาแฟจากร้านข้างนอกให้
สายตาไปสะดุดเข้ากับคนไข้บนเปลเข็นคนหนึ่ง เป็นผู้ชายอายุราวๆยี่สิบต้นๆ ตัวอ้วนมากๆ น่าจะสักสองร้อยโลมั้ง ตัวล้นเตียง ท่าทางดูเหนื่อยๆ ต้องนอนในท่าหัวสูง... พี่พยาบาลบอกว่า เค้ามายิงเลเซอร์ที่จอประสาทตา....คนไข้คนนี้ต้องทนทุกข์ทรมาน ...ที่อ้วนไม่ใช่มีอันจะกินแต่เป็นความผิดปกติของฮอร์โมนแต่กำเนิด ทำให้มีโรคร้ายตามมามากมาย ทั้งเบาหวาน ความดันสูง
ที่ร้ายที่สุดคือ ช่วงหลังๆ เบาหวานได้คุกคามจนตามองแทบไม่เห็นแล้ว ....สามสิบบาทรักษาทุกโรคก็จริง แต่คนไข้คนนี้อยู่ไกลมาก ค่ารถมาทีตั้งสามร้อยบาท จะเอาเงินที่ไหนมาเพื่อรักษาตัวอย่างต่อเนื่องล่ะ แถมทำงานไม่ได้ เป็นเหมือนคนพิการแต่กำเนิดเลย
" หมอ อยากจะทำบุญมั้ยล่ะ นี่พวกพี่ กำลังเรี่ยไรเงินค่ารถให้เค้าอยู่ " (พี่ๆพยาบาลนี่ใจดีตามเคย)... "เอาสิๆ " เรารับปาก "แล้วคนไข้เค้ามากับใครล่ะ" ....พี่พยาบาลบอกว่าน้องเค้ามากับพ่อแก่ๆ คนเดียว เดี๋ยวจะเรียกมาพบหมอก็แล้วกัน ....สักพักพ่อของน้องก็มาพบ แกอายุมากแล้วค่ะ เจ็ดสิบกว่า ท่าทางกๆเงิ่นๆ
แกเล่าว่า อยู่กันสองคนพ่อลูก มีลูกตอนแก่กับเมียที่ยังสาว เมียแกหนีไปนานแล้ว เนื่องจากทนลำบากไม่ได้ ทุกวันนี้แกต้องคอยเลี้ยงดูลูกที่ตามองไม่เห็น...ทำงานรับจ้างได้เงินเล็กๆน้อยๆ เลยไม่ค่อยมีเงินมารักษาต่อเนื่อง ฟังแล้วก็สงสาร ไม่อยากคิดเลยว่าแล้วอีกหน่อยแกต้องเป็นฝ่ายจากไปก่อนล่ะ ใครจะเป็นคนดูแลลูกชายแกต่อไป
"พ่อครับ ผมหิวน้ำ" พอได้ยินลูกชายร้องเรียก แกรีบหยิบขวดน้ำพลาสติกเก่าๆบุบๆ ออกมาจากย่าม ส่งให้ลูก เราเห็นมีน้ำเหลือติดก้นขวดนิดหน่อยเอง เลยอาสาไปเติมน้ำให้เต็มขวด แกยกมือไหว้ขอบคุณด้วยความดีใจ ( ที่จริงโรงพยาบาลก็มีน้ำดื่มให้ฟรีค่ะ แต่คุณตาแกคงหาไม่เจอ)
ระหว่างรอพี่คนงานเข็นเปลไปส่ง เราแอบมองเห็นสองพ่อลูกผลัดกันดื่มน้ำในขวดอย่างกระหาย เหมือนเป็นของมีค่า รู้สึกละอายใจจัง เราเองมีน้ำดื่มเต็มตู้เย็น ...มีของกินสารพัดในห้อง ยังไม่พอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีอีก ต้องดิ้นรนไปหากาแฟแก้วเป็นร้อยมากิน ดูคนที่ไม่มีสิ น้ำขวดเดียวก็มีค่ากับเขาล้นเหลือแล้ว
กลับไปทำงานต่อด้วยจิตใจที่สงบขึ้น กาแฟที่จะสั่งก็เลิกล้มไปแล้วค่ะ...เอาเงินไปให้สองพ่อลูกเดินทางกลับบ้านดีกว่าแถมยังเอาขนมกับน้ำในห้องพักที่ทุกคนกินทิ้งกินขว้างไปให้สองพ่อลูกเป็นเสบียงกลับบ้านอีกเพียบ
แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 53 00:47:15
แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 53 07:07:45
| จากคุณ |
:
หมูเหมียว   
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 ม.ค. 53 07:39:07
|
|
|
| 
