ความคิดเห็นที่ 62 |
เรื่องราวเหมือนพ่อดิฉันเลยค่ะ พ่อทำงานข้างถนนเหมือนกัน แต่ดิฉันไม่เคยรังเกียจพ่อแม้แต่น้อย ภูมิใจที่พ่อรักและทำงานเพื่อครอบครัว พ่อดิฉันทำงานขายล๊อตเตอรี่ข้างถนนมากว่าสามสิบปี เนื่องจากพ่อไปลงทุนทำโรง
งานแล้วเจ๊ง พ่อไม่มีทางเลือกในสมัยนั้น จึงต้องมาขายล๊อดตเอรรี่ แม่บอกว่าพ่อนอนร้องไห้ทุกคืน เพราะว่าว่าอายคนมาดูถูกที่จากเป็นเถ้าแก่ กลับต้องมาขายล๊อตเตอรี่
ญาติพี่น้องก็ดูถูกดูแคลน หาว่าอาเฮียจนกว่า เวลาจะทำอะไรก็หาว่าบ้านเราไม่มีปัญญา พ่อดิฉันส่งเสียดิฉันเรียนหนังสือดีดี พี่น้องก็หาว่าจนแล้วไม่เจียม ดิฉันไม่มีของทุกอย่างเหมือนที่คนอื่นมี แต่ดิฉันมีความรู้ที่พ่อและแม่มอบให้ ดิฉันพูดได้สามภาษา เพราะว่าพ่อมองการไกล บังคับฉันเรียนตั้งแต่เด็กๆ แม่บอกว่าโดนเค้าดูถูก จำไว้นะลูก เราต้องดีกว่าเค้าอย่าให้คำดูถูกของเค้าเป็นจริง ตอนเด็กๆ ฉันไม่เข้าใจ ทำไมต้องเรียน เช้ายันเย็น ออกไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ ขาสั้นก็ห้ามใส่ อะไรก็ทำไม่ได้ ไม่ได้ดูการ์ตูน ไม่มีเกมส์เล่น มีแต่อ่านหนังสือพอโตขึ้นมาดิฉันถึงได้เข้าใจ ถ้าไม่ได้พ่อและแม่ ดิฉันคงไม่ได้ดีถึงเพียงนี้
เมื่อดิฉันเรียนจบ ได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ได้มีโอกาสเดินทางไปทำงานต่างประเทศ ได้วีซ่าทำงาน พ่อและแม่ภูมิใจมาก ครั้งนั้นถือว่าเป็นการเปลี่ยนชีวิตของดิฉัน จากเด็กธรรมดาคนหนึ่ง กลับต้องไปใช้ชีวิตที่เมืองนอกเพียงคนเดียว จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็แปดปีแล้ว ดิฉันคิดถึงพ่อกับแม่มาก ตอนที่อยู่ด้วยกันแต่เด็กจนโต ดิฉันไม่เคยแสดงออกถึงความรักที่เรามีให้กัน แต่ตอนนี้ดิฉันกอดแม่ได้เท่าที่จะกอด หอมแม่ตลอดเวลา นอนกอดแม่ทุกคืน ทุกครั้งที่กลับเมืองไทย ดิฉันรักแม่มาก ดิฉันต้องออนไลน์คุยกับแม่ทุกวัน แม่ดิฉัน อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ แต่น้องสาวดิฉันสอนแม่ให้คลิกต้องรูปนี้ ทีนึง ตรงนั้นทีนึง ถ้าถามแม่ แม่อ่านออกเหรอ แม่อ่านไม่ออกหรอก แม่ใช้จำเอา
ตอนนี้ดิฉันแต่งงานใช้ชีวิตที่เมืองนอก คิดว่าน่าจะถาวร เพราะว่าสามีอยู่ที่นี่ สามีดิฉันไม่รังเกียจที่ครอบครัวเราขายล๊อกเตอรรี่ แต่สามีดิฉันยังบอกว่า นับจากนี้ไป หากใครมีปัญหากับดิฉันหรือพ่อแม่ดิฉัน ถ้าอยากจะดูถูกอีก ก็คงต้องผ่านเค้าก่อน เค้าจะไม่ให้ใครมารังแกได้อีก แม่ดิฉันฟังไม่ออกหรอกว่าสามีดิฉันพูดว่าอะไร แต่ก็ร้องไห้
ตอนที่สามีมาขอแต่งงาน สามีบอกว่า จะดูแลลุกสาวแม่ตลอดไป ทั้งยามทุกข์ยามสุข ผมจะไม่ทิ้งลุกสาวแม่ ผมสัญญา สามีดิฉันบอกรักแม่ทดิฉันทุกวัน ดิฉันเองก็บอกรักแม่สามีทุกวัน
แม่ดิฉันเล่าว่าเมื่อปีที่แล้ว ลูกพี่ลูกน้องแต่งงาน ไปกินเลี้ยงที่โรงแรม เจ้าสาวที่เป็นหลาน ไม่เรียกพ่อดิฉันสักคำ ไม่ได้แม้แต่ถ่ายรูป เหตุเพราะว่าพ่อดิฉันไม่มีเสื้อผ้าดีดีใส่ ( พ่อไม่ใส่จริง ๆ ) ดิฉันเสียใจมาก ทำไมเค้าถึงดูถูกครอบครัวเรานัก
ตอนที่พิมพ์อยู่นี้ พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป คิดถึงพ่อและแม่ อยากกลับเมืองไทยใจจะขาด แต่พ่อไม่ไห้กลับ เพราะว่าดิฉันกลับทุกหกเดือน พ่อบอกว่า เปลืองเงิน ถึงแม้สามีจะออกค่าใช้จ่ายให้ ก้ไม่ควร เพราะว่าตอนนี้เงินหายาก
พ่อบอกว่าคนรวยเค้ายังไม่บินแบบหนูเลย แล้วเราคนจนบินทำไมบ่อยๆล่ะลูก
พ่อและแม่ดิฉันคงไม่มีโอกาสได้มาอ่านข้อความนี้หรอกค่ะ เพราะว่าทั้งสองคนเล่นอินเตอร์เนตไม่เป็น แต่ดิฉันอยากบอกว่า รักป๊ากับแม่มาก บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ รู้แต่ว่า รักเท่าชีวิตของหนูนะปะป๊า
| จากคุณ |
:
You are No. 1 (rockgirl)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ม.ค. 53 10:40:13
|
|
|
|
